Από τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τους νεκρούς, που στοχεύουν στην θυματοποίηση της μεγαλύτερης συμμορίας καθαρμάτων που γνωρίσαμε στη μεταπολιτευτική ιστορία, μέχρι την περιφορά ονομάτων που «τους είχαν στο στόχαστρο» και από την εξίσωση κοινωνικών αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ισότητα, τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη με τραμπούκους που συγκροτούσαν δολοφονικές ομάδες κρούσης, το επικοινωνιακό πλέγμα που δημιουργείται έχει έναν ξεκάθαρο και αντικειμενικό στόχο: Να στρώσει το χαλί στην όξυνση της κρατικής καταστολής.
Φυσικά, ο σχεδιασμός αυτός από την μεριά του Κράτους δεν έχει την αφετηρία του στο περιστατικό του Νέου Ηρακλείου, αυτό είναι απλά άλλο ένα σκαλοπάτι. Ο εκφασισμός του συστήματος εξουσίας είναι μια διαδικασία εξελισσόμενη εδώ και καιρό. Οι στοχοποιήσεις αγωνιστών και κοινωνικών και ταξικών ομάδων, η διάχυση ενός κλίματος κρατικής επιτήρησης και ελέγχου, η παρανομοποίηση του συνδικαλισμού, που βαθαίνει διαρκώς, αποτελούν μια κατάσταση που όχι μόνο έχει παγιωθεί αλλά και αναβαθμίζεται με κάθε αφορμή. Χρέος του εργατικού κινήματος είναι να ανακόψει αυτούς τους σχεδιασμούς. Μέσα από τις δομές του και την συλλογική του δύναμη.
Το εργατικό κίνημα και οι κοινωνικοί αγωνιστές δεν χρωστάνε πουθενά και σε κανέναν καμία δήλωση νομιμοφροσύνης, όσο και αν το Κράτος και το Κεφάλαιο προσπαθούν να πείσουν τους πάντες για το αντίθετο. Το μοναδικό που χρωστάμε στους εαυτούς μας, μπροστά στα όσα δρομολογούνται, είναι να περιφρουρήσουμε τις δομές μας και τους αγώνες μας από τα κατασταλτικά πογκρόμ των αφεντικών και των κρατικών υπηρετών τους. Ο πολιτικός φασισμός δεν θα επιβληθεί. Ο πολιτικός φασισμός θα τσακιστεί από την εργατική τάξη, στην οποία και στοχεύει. Άμεσα και υπεύθυνα, οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες της απελευθέρωσής μας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
