Αναπόδραστα λοιπόν αυτή η νοοτροπία και πρακτική,η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, καδράρει τον ”εύκολο” στόχο, τον οποίο η εξουσία ταυτοποιεί με τους συνήθεις ύποπτους και αιώνιους ενόχους και εχθρούς της.
Μια στάση που φτάνει στο επίπεδο να ταυτοποιείται, στον κεντρικό άξονα, με την κρατική προπαγάνδα και τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις της αριστεράς περί τρομοκρατίας και ταυτόχρονα να έρχεται σε αντίθεση με την αξιακή επαναστατική ενέργεια της εξέγερσης.Μάλλον αυτοαπατώνται , όσοι αυτοαποκαλούνται υπερεπαναστάτες του κινήματος του κοινωνικού, αφού ουσιαστικά μιλάνε την γλώσσα της κυριαρχίας.
Ας το καταλάβουν επιτέλους ότι έχουν παγιδευθεί στην πιό εξόφθαλμη αντίφαση, από την μια να καταδικάζουν τον ολοκληρωτισμό του κράτους και του κεφαλαίου και από την άλλη να καταδικάζουν ταυτόχρονα κάθε επαναστατική πράξη που προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγματα στον εχθρό.
Υπό το πρίσμα αυτό, όσο σαφές και εχθρικό μπορεί να είναι το συναίσθημα, να βλέπεις τους διώκτες της αντιτρομοκρατικής να επιχειρούν να κατανοήσουν, να αποτρέψουν και να εξαρθρώσουν κάθε προσπάθεια επίθεσης προς το σύστημα που υπηρετούν, άλλο τόσο απογοητευτικό είναι να βλέπεις κάποιους ρεφορμιστές της αναρχίας, να αρνούνται επιδεικτικά να αναγνωρίσουν το δικαίωμα, την ανάγκη και την υποχρέωση να πραγματώνει ο καθένας την αντεπίθεση προς το σύστημα κυριαρχίας, όπως αυτός κρίνει.
Αυτό που χρειάζεται να καταδικάσουμε σύντροφοι, είναι οι μορφές που παίρνει η εξουσία κάθε φορά, για να ρημάξει τις ζωές μας και όχι οι μορφές πάλης, που στοχεύουν στο γκρέμισμα αυτού του σάπιου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Είναι θλιβερό, ακόμα και σήμερα,μέσα στις πιό σκληρές συνθήκες κοινωνικού και ταξικού πολέμου, να παγιδευόμαστε στα ίδια λάθη, βάζοντας ” πλάτες ” στην προσπάθεια της κυριαρχίας να εκφυλίσει το κίνημα για την Απελευθέρωση της Κοινωνίας. Αποφασίσαμε λοιπόν, να μην ενδώσουμε μέσω της σιωπής, στο πολεμικό κλίμα που επιχειρείται σήμερα, με αφορμή την επίθεση στο Ν.Ηράκλειο, μέσα από ρεφορμιστικού τύπου αναλύσεις του χώρου.
Δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε την επιλογή των συντρόφων σε επίπεδο ακύρωσης ή απαξίωσης, πιστεύοντας, ότι στον δρόμο για την Κοινωνική Απελευθέρωση, δεν πρέπει να αποκλείσουμε κανένα εργαλείο αγώνα.
Στην αντίθετη περίπτωση, θεωρούμε, ότι η στάση μας θα ήταν υποχωρητική και υποκριτική.
Εν κατακλείδι, ζητούμενο δεν είναι η καταδίκη των διαφόρων εργαλείων αγώνα, η συνύπαρξη των οποίων οδηγεί σε μια δημιουργική επαναστατική πραγματικότητα, αλλά η ανάδειξη και καταδίκη τέτοιων νοοτροπιών και πρακτικών, που καθηλώνουν τον αγώνα στο επίπεδο του πασιφισμού ενός ψευδοκινήματος αντίστασης, που προφανώς και δεν στοχεύει στην ανατροπή του συστήματος κυριαρχίας, αλλά στην συντήρησή του.
Καιρός είναι να φτιάξουμε την δικιά μας επαναστατική κινηματική εικόνα, αποφεύγοντας το ιστορικό λάθος να κρίνουμε τους συντρόφους μας, με τα ίδια μέτρα και τα σταθμά που τους κρίνει η εξουσία.
Έμπρακτη αλληλεγγύη, συμπαράσταση και σεβασμός, σε όλους όσους ρισκάρουν τις ζωές και την ελευθερία τους, στην Μεγάλη Σύγκρουση για την Κοινωνική Απελευθέρωση
Termites Ⓐ