Στις 25 Ιουλίου 1910, κυκλοφόρησε στην Κωνσταντινούπολη, μια επαναστατική εργατική δεκαπενθήμερη εφημερίδα, ο «Εργάτης», με πρωτοσέλιδο σύνθημα «Εργάτες της Τουρκίας ενωθείτε!». Στην εκδοτική ομάδα, η οποία συγκροτήθηκε τον προηγούμενο χρόνο (1909) από τους Στέφανο Παπαδόπουλο, Ζαχαρία Βεζεστένη, Νίκο Γιαννιό και Β. Κουντούρη, συμμετείχαν κυρίως Έλληνες (τα δύο τρίτα των συμμετεχόντων), αλλά δεν αποκλείονταν Τούρκοι, Αρμένιοι και άλλοι. Από τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, η εφημερίδα έγινε το εκφραστικό όργανο του Σοσιαλιστικού Κέντρου Τουρκίας, στο οποίο συμμετείχε ένα συνδικάτο τυπογράφων με «ηγέτη» τον Ζ. Βεζεστένη καθώς και μια ομάδα εκπαιδευτικών η οποία απαρτίζεται από τους Χ. Θεοδωρίδη, Σ. Γιαννακάκη, Ιορδανίδη, Ιωσήφ Ραφτόπουλο, Αφροδίτη Ικεντζόγλου και Υπατία Αδαμαντίδου.
Όμως τον Δεκέμβριο του 1910, η νεοτουρκική εξουσία με αφορμή ένα επικριτικό άρθρο του Ν. Γιαννιού προς την τότε τουρκική κυβέρνηση στον «Εργάτη», έκλεισε και το Κέντρο και την εφημερίδα και συνελήφθησαν τα μέλη της εκδοτικής ομάδας, από τα οποία ο Β. Κουντούρης φυλακίστηκε, ο δε Γιαννιός απελάθηκε στην Ελλάδα (κατά άλλους δραπέτευσε μετά την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος του).
Ο Ζαχαρίας Βεζεστένης, παρά τις συνεχείς διώξεις, συνέχισε τις δραστηριότητές του, μετονόμασε το Σοσιαλιστικό Κέντρο Τουρκίας σε Ομάδα Κοινωνικών Μελετών, αλλά λίγο αργότερα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση της Διεθνούς Πανεργατικής Ένωσης, η οποία είχε μέλη κυρίως Έλληνες και μερικούς Εβραίους.
Ήταν μια καθαρά συνδικαλιστική οργάνωση της οποίας η πλειοψηφία των μελών ήταν προσκείμενη στον αναρχοσυνδικαλισμό. Μάλιστα, η οργάνωση βρισκόταν από την αρχή της συγκρότησής της σε άμεση επαφή με τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW) των ΗΠΑ, από όπου προμηθευόταν έντυπο υλικό και πληροφορίες που μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν στην εφημερίδα της οργάνωσης «Ελεύθερος Άνθρωπος», κυρίως με την ευθύνη του Ζ. Βεζεστένη. Επίσης, ο Ζ. Βεζεστένης είχε επαφές και έστελνε ανταποκρίσεις σε γαλλικές αναρχικές και εργατικές εφημερίδες όπως το «Le Temps Nouveaux» («Οι Νέοι Καιροί») και «Bataille Syndicaliste» («Συνδικαλιστική Μάχη»). Ο ίδιος έγραψε και την μπροσούρα «I.W.W. Πανεργατική. Ο σκοπός, η οργάνωσις και το πρόγραμμά της», που εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1920.

.
Όπως εξιστορεί ο Κώστας Σκλάβος (στο βιβλίο του Νάσου Μπράτσου «Εργατικές Ιστορίες»), η Πανεργατική ήταν μια αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση υψηλού επιπέδου, με εσωτερική λειτουργία, συσκέψεις, συζητήσεις μελών κ.λπ. Ο ίδιος ήταν μέλος της κατά το 1920, αλλά είναι άγνωστο πότε, πώς και γιατί διαλύθηκε η οργάνωση αυτή. Κατά πληροφορίες, από την οργάνωση αυτή πέρασαν φυσιογνωμίες του κατοπινού ελληνικού αριστερού κινήματος, όπως ο Σεραφείμ Μάξιμος και άλλοι. Τέλος, με την οργάνωση φέρεται να συνεργάστηκε και ο Έλληνας αναρχικός του Καΐρου Σταύρος Κουχτσόγλους.
Οι αναρχικές ιδέες διαδόθηκαν, επίσης, ανάμεσα στους αρμενικούς κύκλους της Κωνσταντινούπολης. Η αρμενική κοινότητα αριθμούσε τότε περίπου 100.000 άτομα, ενώ στη Θεσσαλονίκη οι Αρμένιοι ήσαν μόνο λίγες εκατοντάδες. Αναρχικοί στην πλειοψηφία τους αποτελούσαν την αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Αρμενικού Κόμματος «Χιντσάκ», που είχε ιδρυθεί το 1885 στη Γενεύη και εξέδιδε εφημερίδα με το ίδιο όνομα και η οποία το διάστημα 1893-1894 εκδιδόταν στην Αθήνα.

Anarchosendicalist notions and action in Constantinople

On 25 July,1910 a revolutionary labor’s bi-monthly newspaper with the name “The Worker” was released, having as a front page banner “Turkish workers unite!”. In the publishing group which was created a year before (1909) by Stefanos Papadopoulos, Zaharias Vezestenis, Nikos Yannios and V.Kountouri were participating mostly Greeks (2/3 of the participants), while Turks, Armenians and others were not excluded. During September the newspaper became the vehicle of expression of the “Socialist Center of Turkey” in which a syndicate of publishers was participating with Z. Vezestenis “in head” together with a group of teachers including H. Theodoridi, S. Yannakaki, Iordanidi, Iosif Raftopoulos, Afroditi Iketzoglu and Ipatya Adamantidou.

However, during December of 1910, the Young Turks power, in the pretext of an article criticizing them written by N. Yannios in the “Worker” newspaper against the Ottoman government, members of the publisher’s group were arrested, while the newspaper and the Socialist Center were banned. Members of the publishing group such as V Kountiris were imprisoned, while Yannios was deported to Greece (according to others, he escaped when the prosecution process was initiated).

Despite the perpetual prosecutions against him, Zaharias Vezestenis kept his political activities ongoing, renaming the “Socialist Center of Turkey” to “Group of Social Studies”. Later on he contributed in the formation of the “International Labor Union”, in which Greeks and Jewish citizens mainly took part.

It was a pure syndicalist organization ,while the majority of its members were adherent to anarchosendicalism. From the very start, the organization created bonds with the Industrial World Workers (IWW) of the USA, obtaining printed material and information which was translated and issued in the newspaper of the organization “Eleftheros Anthropos” (Free Man) on behalf of Z. Vezestenis. Furthermore, Vezestenis was keeping contact and sending reports to French anarchist and working newspapers such as «Le Temps Nouveaux» (New Times) and “Bataille Syndicaliste” (Sendicalists’ Battle). What is more he published the “I.W.W- Labor. Targets, Organization and Program” issued at Constantinople in 1920.

As Kostas Sklavos mentions in the book of Nasos Bratsos “Labor Stories”, Panergatiki was an anarchosendicalist organization very well-organized, with internal operation, meetings and debates in between its members etc.  He himself was a member of it in the year 1920,however, it is uknown when, how and why this organization was dismantled. According to information, figures of the following Greek leftist movement, such as Serafim Maximos had a short stay passage   in the organization. Last Stavros Kuhtsoglu, an eminent anarchist from Cairo is known to have collaborated with the syndicate.

Anarchist notions were widespread as well in the circles of the Armenian community of Constantinople. The Armenian community was counting approximately 100.000 citizens in Constantinople, while in Salonica we notice that their numbers were only a few hundred. The anarchists in their majority were parts of the leftist wing of Social-democratic Armenian Party (Hinjak), which was founded in 1885 in Geneva, issuing a newspaper with the same name. We have to note here that during the period 1893-1894 the aforementioned newspaper was issued in Athens.

traslated in English and

posted by efes_dark

ΠΗΓΗ: http://ngnm.vrahokipos.net/apend04.html?start=5

ΠΗΓΗ:https://istanbulizein.wordpress.com/2010/06/15/αναρχοσυνδικαλιστικές-ιδέες-και-δρά/

Απόσπασμα από το βιβλίο “Για μία ιστορία του Αναρχικού κινήματος του Ελλαδικού χώρου”