Λογικό τερατούργημα

Το δικαστήριο έκρινε κατά πλειοψηφία ότι ο Θεοφίλου δεν ήταν μέλος της ΣΠΦ, όμως πήρε μέρος σε ληστεία με καλυμμένα χαρακτηριστικά και είχε ανάμιξη –ως απλός συνεργός– στην ανθρωποκτονία του Μίχα. Αυτή η απόφαση συνιστά από μόνη της ένα λογικό τερατούργημα. Διότι ο Θεοφίλου ενεπλάκη σ’ αυτή την υπόθεση από την Αντιτρομοκρατική. Δηλαδή, μετατράπηκε σε ληστή της Πάρου μέσω ΣΠΦ, κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι δικαστές.

Ας θυμηθούμε τα δεδομένα της υπόθεσης. Μετά τη ληστεία και την ανθρωποκτονία στην Πάρο, η Ασφάλεια ψάχνει ληστές (Αλβανούς και Ελληνες), που έχουν συμμετάσχει και σε άλλες ληστείες, ξεκινώντας από ένα δεδομένο: το αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν οι ληστές στην Πάρο και στη συνέχεια το πυρπόλησαν, είχε χρησιμοποιηθεί και σε άλλη ληστεία στην Αθήνα. Κάποιοι δράστες πιάστηκαν τότε, κάποιοι διέφυγαν. Εχει πέσει και ένα κινητό τηλέφωνο από τους δράστες, του οποίου το «άνοιγμα» ζήτησαν οι δικαστικές αρχές της Σύρου και είχαν ήδη εντοπιστεί ο κάτοχος και άλλα τηλέφωνα με τα οποία είχε επικοινωνήσει.

Και ξαφνικά, τη μέρα που οι δικαστικές αρχές της Σύρου διατάζουν την άρση απορρήτου και τον έλεγχο όλων των επικοινωνιών του συγκεκριμένου κινητού, ανακατεύεται στην υπόθεση η Αντιτρομοκρατική και από μια κοινή ληστεία τη μετατρέπει σε «τρομοκρατική πράξη», εκτρέποντας εντελώς την κατεύθυνση των ερευνών! Ισχυρίζεται ότι κάποιος άγνωστος τηλεφώνησε και είπε ότι ένας Τάσος, ξανθός, γαλανομάτης, που κατοικεί στην τάδε διεύθυνση στη Θεσσαλονίκη, πήρε μέρος στη ληστεία της Πάρου. Πιάνει τον Θεοφίλου, του βρίσκει δήθεν DNA σε ένα καπέλο (το οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει στα πειστήρια) και –εκεί που τον έχει στο 12ο όροφο της ΓΑΔΑ– κάποιοι ασφαλίτες της Αντιτρομοκρατικής «θυμούνται» πως αυτός ο τύπος ήταν ένα από τα μέλη της ΣΠΦ που καταζητούσαν! Αμέσως οι έρευνες εκτρέπονται, τίποτα από τα πραγματικά δεδομένα δεν ερευνάται πλέον, ο ένοχος έχει συλληφθεί!

Φυσικά, όλο αυτό είναι ένα κακότεχνο παραμύθι, που στη διάρκεια της δίκης αποκαλύφθηκε. Κανένα τηλεφώνημα δεν έγινε (ποιος θα μπορούσε να το κάνει, άλλωστε;). Η Αντιτρομοκρατική είχε από κοντά τον Θεοφίλου (που ήταν παλαιός συμφοιτητής και φίλος του Κ. Σακκά και έκανε παρέα μαζί του), ήξερε τα πάντα γι’ αυτόν και μετά τη ληστεία της Πάρου αποφάσισε να τον εμπλέξει, για να υπηρετήσει το σενάριο της «διαπλοκής της νεο-τρομοκρατίας με το κοινό ποινικό έγκλημα».

Η πλειοψηφία των δικαστών απέρριψε την κατηγορία ότι ο Θεοφίλου ήταν μέλος της ΣΠΦ. Πώς τότε μπορεί να εμπλέκεται στη ληστεία και την ανθρωποκτονία της Πάρου; Μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι η Αντιτρομοκρατική προσήγαγε κάποιον που τον παρακολουθούσε ως μέλος της ΣΠΦ και… κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου, ανακαλύπτοντας τελικά ότι αυτό το μέλος της ΣΠΦ εμπλέκεται σε μια ληστεία μετά φόνου;Αυτός είναι ο πυρήνας σκέψης λέει τα εξής: ναι μεν ο Θεοφίλου δεν έχει σχέση με τη ΣΠΦ, ναι μεν η Αντιτρομοκρατική τον είχε από κοντά και τον συνέλαβε ως μέλος της ΣΠΦ, όμως της κάθισε ο πρώτος αριθμός του λαχείου, διότι αυτός που συνέλαβε ήταν τελικά ένας από τους ληστές της Πάρου!

Αυτός ο συλλογισμός, βέβαια, δεν συνάδει καθόλου με μια απάντηση που έδωσε ο τμηματάρχης της Αντιτρομοκρατικής και χειριστής αυτής της υπόθεσης Ε. Χαρδαλιάς, όταν εξεταζόταν στη δίκη από τον Σπ. Φυτράκη:«μπορεί να μην ήταν στην ληστεία ο άνθρωπος»! Πέρα απ’ αυτή την αποστροφή του Χαρδαλιά, όμως, αυτός ο κεντρικός συλλογισμός της δικαστικής απόφασης είναι παράλογος. Αντιβαίνει στην κοινή λογική. Τον είχαν από κοντά ως μέλος της ΣΠΦ και τον συνέλαβαν, όμως αυτός δεν ήταν μέλος της ΣΠΦ, αλλά «όλως τυχαίως» ανακαλύφθηκε ότι συμμετείχε στη ληστεία της Πάρου!

Πρώτη φορά καταδίκη μόνο με το DNA!

Μήπως, όμως, ήταν τελικά ο πρώτος αριθμός του λαχείου; Μήπως για άλλα πήγαινε η Αντιτρομοκρατική, αλλά «όλως τυχαίως» έπεσε πάνω σε έναν από τους ληστές της Πάρου; Για να ισχύσει αυτή η απιθανότητα, θα πρέπει να υπάρχουν κάποια αδιαμφισβήτητα δεδομένα, κάποιες αδιάσειστες αποδείξεις. Ας δούμε τι υπάρχει.

Τον Θεοφίλου δεν τον αναγνώρισε κανένας αυτόπτης μάρτυρας, μέσα και έξω από την τράπεζα. Δεν βρέθηκε κανένα αποτύπωμά του. Δεν βρέθηκε πάνω του ή στα σπίτια του ούτε ένα χαρτονόμισμα από τη ληστεία. Τουλάχιστον δύο από τους ληστές άφησαν άφθονο βιολογικό υλικό μέσα στην τράπεζα, αλλά αυτό προφανώς δεν ταυτίστηκε με το DNA του Θεοφίλου. Τι υπάρχει σε βάρος του; DNA σε ένα καπέλο που φέρεται να έπεσε από έναν από τους δράστες στο χώρο όπου συνεπλάκησαν με τον Μίχα. Ο εφέτης Ζιάκας, υποβάλλοντας ερωτήσεις στον Θεοφίλου κατά την απολογία του, είπε πως το μοναδικό στοιχείο που υπάρχει σε βάρος του είναι το DNA στο καπέλο.

Τι αποδείχτηκε από την ακροαματική διαδικασία; Οτι το καπέλο δεν υπήρχε και εφευρέθηκε μετά. Πήραν βιαίως DNA από τον Θεοφίλου και το μετέφεραν και στο καπέλο. Αποδείχτηκε ακόμη, ότι η πραγματογνωμοσύνη της ΔΕΕ είναι διάτρητη. Αποδείχτηκε ότι, ακόμα και αν βρέθηκε DNA του Θεοφίλου (που δεν βρέθηκε), δεν σημαίνει ότι φόρεσε ο ίδιος το καπέλο. Το τελευταίο το ανέλυσαν ενδελεχέστατα δύο ειδικές επιστήμονες που κατέθεσαν στο δικαστήριο, αναγκάζοντας ακόμη και τον προεδρεύοντα να αναφωνήσει κάποια στιγμή: «Ενδέχεται να μην το φόρεσε το καπέλο ο Θεοφίλου, το καταλάβαμε»!

Ομως, ακόμη και αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα δεδομένα, ακόμα και αν όντως σε ένα καπέλο (κινητό αντικείμενο) βρέθηκε DNA του Θεοφίλου (που είναι σίγουρο ότι δε βρέθηκε), δε θα έπρεπε να υπάρξει καταδικαστική κρίση με βάση αυτό το μοναδικό στοιχείο. Αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά αποτελεί πάγια αρχή του ισχύοντος ποινικού δικαίου. Και πάγια αρχή της μέχρι τώρα νομολογίας. Κανένα δικαστήριο μέχρι τώρα δεν καταδίκασε με στοιχείο μόνο το DNA.
Ιδού απόφαση κρυστάλλινη, σε δίκη σε βάρος του Σίμου Σεϊσίδη, στην οποία αθωώθηκε:

«Η ανωτέρω έκθεση πραγματογνωμοσύνης (σ.σ. για το DNA) εκτιμάται ελεύθερα, η δε διαλαμβανόμενη σε αυτήν αξιολόγηση δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστη, καθόσον η ανεύρεση γενετικού υλικού του κατηγορουμένου στο πιο πάνω αντικείμενο (σκούφος) δεν σημαίνει ότι αυτός έχει έρθει απαραίτητα σε επαφή με το αντικείμενο αυτό, διότι οι έμμεσοι τρόποι μεταφοράς του DNA με τη μορφή διαφόρων βιολογικών υλικών είναι πολλοί, λ.χ. με τον αέρα».
Ιδού εισήγηση του εισαγγελέα στην πρόσφατη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, στην οποία κατηγορούνταν άτομο ως μέλος της οργάνωσης, με στοιχείο ότι βρέθηκε DNA του σε ένα πιστόλι της οργάνωσης:

«Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε ότι από τον εντοπισμό γενετικού υλικού ενός ατόμου σε συγκεκριμένο χώρο προκύπτει αναμφίβολα η παρουσία του στο χώρο αυτό και πάλι δεν μπορούμε να συμπεράνουμε, άνευ ετέρου, ότι το άτομο αυτό συμμετείχε αναμφίβολα, με αξιόποινο τουλάχιστον τρόπο, στα εγκλήματα που έχουν  διαπραχθεί στον συγκεκριμένο χώρο, αν το συμπέρασμα αυτό δεν ενισχύεται και από κάποιο άλλο στοιχείο. Επομένως, από το μοναδικό αυτό αποδεικτικό στοιχείο, παρότι, κατά την άποψή μου αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δεν προκύπτει  με βεβαιότητα η ενοχή της κατηγορουμένης και πρέπει, συνακόλουθα, αυτή να κηρυχθεί αθώα, λόγω αμφιβολιών». (Η πρόταση του εισαγγελέα έγινε δεκτή από το δικαστήριο και υπήρξε αθώωση).

Και όμως, κόντρα στους κανόνες του ισχύοντος δικαίου και κόντρα στη νομολογία, έχουμε για πρώτη φορά καταδίκη με μοναδικό στοιχείο το DNA. Και μάλιστα DNA αμφισβητούμενο (λίαν επιεικής ο χαρακτηρισμός) σε κινητό αντικείμενο επίσης αμφισβητούμενο (κατασκευασμένο στην πραγματικότητα).

Ας συνοψίσουμε: ο Χαρδαλιάς της Αντιτρομοκρατικής παραδέχτηκε ότι «μπορεί να μην ήταν στη ληστεία ο άνθρωπος». Ο προεδρεύων του δικαστηρίου παραδέχτηκε ότι «ενδεχομένως να μην φόρεσε το καπέλο». Ο εφέτης Ζιάκας ρώτησε ασφαλίτη της Αντιτρομοκρατικής, πώς μπορεί να εξηγηθεί λογικά, ένας άνθρωπος να έχει κάνει ληστεία και φόνο και μετά να ξυρίζει το κεφάλι του, ενώ στο σπίτι του έχει μπόλικα υλικά μεταμφίεσης, και να κυκλοφορεί στον Κεραμεικό με μια τσάντα που γράφει «Πάρος» (να καρφώνεται, δηλαδή, συγκεντρώνοντας υποψίες).

Ολα ήταν καθαρά, όλα οδηγούσαν στο μονόδρομο μιας αθωωτικής απόφασης, αλλά η απόφαση ήταν εν μέρει καταδικαστική και με μειοψηφία που ζητούσε πλήρη καταδίκη (και ποινή ισοβίων). Με αυστηρά νομικούς όρους η απόφαση είναι έωλη, αστήρικτη, προκλητική, διάτρητη. Μόνο με πολιτικούς όρους μπορεί να εξηγηθεί. Ηταν μια πολιτική απόφαση, ενταγμένη πλήρως στο κλίμα των ημερών και στις σκοπιμότητές του.

Υποταγή στην τρομοϋστερία

Η πλειοψηφία του δικαστηρίου δεν είχε το σθένος να υπερασπιστεί την αλήθεια, την οποία γνωρίζει πάρα πολύ καλά. Επέλεξε μια «μέση λύση», όπως είπε χαρακτηριστικά ο πολύπειρος Σπ. Φυτράκης, για να ικανοποιήσει τον Δένδια και την Αντιτρομοκρατική, που ζητούν «αίμα». Δεν μπορείς, όμως, να παίζεις έτσι με τις ζωές των ανθρώπων. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις ότι βρήκες μια «ισορροπημένη λύση», αφαιρώντας τα ισόβια, αλλά στέλνοντας ένα νέο άνθρωπο για δεκαετίες στη φυλακή, χωρίς κανένα στοιχείο σε βάρος του. Γι’ αυτό λέμε ότι οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες είναι είδος εν πλήρη ανεπαρκεία στους κόλπους της σημερινής αστικής Δικαιοσύνης.

Ο Θεοφίλου έπρεπε να φύγει πλήρως αθωωμένος απ’ αυτή τη δίκη. Θα μπορούσε η αθωωτική απόφαση να είναι «λόγω αμφιβολιών», ώστε οι δικαστές να έχουν μια οχύρωση απέναντι στους φορείς της τρομοϋστερίας. Δεν είχαν το σθένος να αποφασίσουν ούτε αυτό. Αντί της αθώωσης, φόρτωσαν έναν παντελώς άσχετο με τις κατηγορίες άνθρωπο με μια καταδίκη για συμμετοχή σε ληστεία και συμμετοχή (ως απλός συνεργός) σε μια ανθρωποκτονία.

Η απόφαση πάσχει, εγείρει πολλά ζητήματα, σχολίασε η συνήγορος Αννυ Παπαρρούσου σε μια αποστροφή της κατά την υπόλοιπη διαδικασία. Πήγατε σε μια μέση λύση, αλλά καταδίκη μόνο με το DNA δεν επιτρέπεται, σχολίασε ο Σπ. Φυτράκης (ο Κ. Παπαδάκης είχε φύγει, αφού πρότεινε την αναγνώριση ελαφρυντικών, γιατί είχε άλλη δίκη). Μη μου λέτε ότι θα τα βρούμε στο εφετείο, είπε κάποια άλλη στιγμή. Στο εφετείο θα τα βρούμε, αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ρυθμιστούν από τώρα. Μη θέλετε σώνει και καλά να στείλετε το μήνυμα στην κοινή γνώμη.

Η υπόλοιπη διαδικασία ήταν απλή διεκπεραίωση. Ομως και στη διάρκεια αυτής της διεκπεραίωσης φάνηκε καθαρά η πολιτική σκοπιμότητα, η οποία καθόρισε κάθε λεπτομέρεια και κυρίως το μέγεθος της ποινής.

–        Οι συνήγοροι υπέβαλαν αίτημα να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου στον Θεοφίλου, ο οποίος έχει λευκό ποινικό μητρώο. Η εισαγγελέας πρότεινε να απορριφθεί, διότι δεν είχε πρότερο έντιμο βίο. Γιατί; Γιατί προετοίμαζε τη ληστεία! Δηλαδή, η ίδια η κατηγορία μετατράπηκε σε κατηγορία που εξ ορισμού δεν σηκώνει ελαφρυντικό! Επανερχόμενος, ο Σ. Φυτράκης μίλησε στη συντηρητική δικαστική γλώσσα: κατάγεται από αστική οικογένεια, τελείωσε τη Θεολογική με ψηλό βαθμό. Η Α. Παπαρρούσου αναφέρθηκε και στο συγγραφικό του έργο, που αποτελεί τον ορισμό του «πρότερου έντιμου βίου». Το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα, κατά πλειοψηφία (ένα μέλος του δικαστηρίου έκρινε ότι έπρεπε να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό).

–        Οταν ήρθε η ώρα των ποινών, η εισαγγελέας πρότεινε 18 χρόνια για την απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία (10-20 χρόνια είναι τα όρια), 18 χρόνια για τη ληστεία και από 5 χρόνια για καθεμιά από τις άλλες κατηγορίες (πλαστογραφία, οπλοφορία, αποδοχή προϊόντων εγκλήματος). Δηλαδή συνολικά 51 χρόνια! Ο Σ. Φυτράκης εξανέστη: Πάμε πάλι σε υπερβολές; Να περάσουμε τα 30 χρόνια για να τ’ ακούσει η κοινή γνώμη; Πόσο τον θέλετε, 55 χρονών να βγει από τη φυλακή; Η Α. Παπαρρούσου επεσήμανε πως το δικαστήριο αποφάσισε ότι τα αδικήματα δεν συνδέονται με «τρομοκρατία» (που αποτελεί επιβαρυντική περίσταση), οι ποινές που πρότεινε όμως η εισαγγελέας κινούνται προς τα ανώτερα όρια, σαν οι πράξεις να συνδέονταν με «τρομοκρατία». Το δικαστήριο, μετά από διάσκεψη μόλις πέντε λεπτών, κατέβηκε λίγο από την πρόταση της εισαγγελέα, στις βασικές κατηγορίες όμως κινήθηκε προς το ανώτατο και όχι προς το κατώτατο όριο: 16 χρόνια για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία, 15 για ληστεία, 3 για πλαστογραφία, 2 για οπλοφορία -συν χρηματική ποινή 5.000 ευρώ, 2 για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος, σύνολο 38 χρόνια).

–        Η συγχώνευση κινήθηκε επίσης στα ανώτατα όρια. 26 χρόνια πρότεινε η εισαγγελέας. Γιατί πρέπει υποχρεωτικά να πάτε πάνω από 25; – εξανέστη και πάλι ο Σ. Φυτράκης. Να βάλετε κάτω από 25. Τα ελάχιστα όρια ζήτησε η Α. Παπαρρούσου, εξηγώντας ότι αυτό επιβάλλεται από την ίδια την απόφαση, που έχει παρθεί σε όλα τα επίπεδα κατά πλειοψηφία και επομένως εμπεριέχει την αμφιβολία. Στα 25 χρόνια κατέληξε το δικαστήριο, με διάσκεψη-αστραπή επί της έδρας. Οπως είχε προβλέψει ο Σ. Φυτράκης, η διάθεση ήταν να μην πέσουν με τίποτα κάτω από τα 25 χρόνια, για συμβολικούς (προπαγανδιστικούς) λόγους.

–        Και βέβαια, μολονότι οι συνήγοροι ζήτησαν η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, με την επιβολή περιοριστικών όρων, το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα και ο Τάσος Θεοφίλου πήρε ξανά το δρόμο της φυλακής, περικυκλωμένος από τους κουκουλοφόρους των ΕΚΑΜ, που με την προκλητική τους στάση αποτελούσαν το τέλειο ντεκόρ σ’ έναν πίνακα με τίτλο: «Η Δικαιοσύνη θεραπαινίδια της αστικής εξουσίας».
Μια πλευρά αυτής της απόφασης είναι ότι βάζει ένα φραγμό στην προσπάθεια της Αντιτρομοκρατικής να εντάσσει αυθαίρετα στη ΣΠΦ όποιον αναρχικό συλλαμβάνει, με υπαρκτή ή ανύπαρκτη (όπως στην περίπτωση του Θεοφίλου) δράση που ξεφεύγει από το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Αυτή η πλευρά, όμως, ξεθωριάζει μπροστά στην απόφαση-πρόκληση. Ο Θεοφίλου δεν είναι κάποιος που –χωρίς να είναι μέλος της ΣΠΦ– συνελήφθη να κατέχει όπλα ή να συμμετέχει σε μια ληστεία ή να έχει αφήσει αποτυπώματά του σε κάποιο σπίτι που σχετίζεται με μέλη της οργάνωσης. Είναι ένας άνθρωπος που συνελήφθη να κόβει βόλτες στον Κεραμεικό και σε βάρος του δεν βρέθηκε απολύτως τίποτα. Είναι ένας αναρχικός που βιώνει έναν καφκικό εφιάλτη, κι αυτός ο εφιάλτης δεν τελείωσε.

Και ο ίδιος και η οικογένειά του και οι φίλοι του και οι αλληλέγγυοι σ’ αυτόν πρέπει να οπλιστούμε με θέληση και υπομονή, για να συνεχίσουμε τον πόλεμο μέχρι την αθώωσή του.
 
ΥΓ: Επειδή πολλοί μας ρωτάνε για την παραπέρα εξέλιξη του δικαστικού διωγμού του Τ. Θεοφίλου, διευκρινίζουμε μερικά πράγματα.

1)    Στο δεύτερο βαθμό η ποινή δεν μπορεί να αυξηθεί, εκτός αν ασκήσει έφεση ο εισαγγελέας εφετών. Το δικαίωμα το έχει, διότι η απόφαση είναι κατά πλειοψηφία. Αν ο εισαγγελέας ασκήσει έφεση, τότε όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή.

2)    Ο Τ. Θεοφίλου μπορεί, μέχρι το εφετείο, να ζητήσει την αποφυλάκισή του με όρους. Δηλαδή, να διεκδικήσει την αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Θυμίζουμε τις περιπτώσεις του Χρ. Κορτέση και του Β. Σταθόπουλου. Το δικαστήριο δεν έδωσε ανασταλτικό χαρακτήρα στην έφεσή τους και πήγαν φυλακή. Στη συνέχεια υπέβαλαν αιτήσεις αναστολής εκτέλεσης της ποινής, αυτές έγιναν δεκτές και αποφυλακίστηκαν μέχρι να γίνει η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό.



ΠΗΓΗ:Κόντρα