Χτυπάει το τηλέφωνο μου, είναι η ιδιοκτήκτρια του σπιτιού μου, μου ρωτάει ευγενικά, αν έβαλα το νοίκι του Μαρτίου. ”Μην ανησυχείς κυρία Νικολέττα, θα το διευθετήσω άμεσα”, υπόσχομαι θλιμμένος. Για μία ακόμη φορά πρέπει να δανειστώ προκειμένου να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου.
Υποχρεώσεις που προκύπτουν από το κολαστήριο στο οποίο εργάζομαι. Εδώ και 6 μήνες η διοίκηση του νοσοκομείου (Ιπποκράτειο Γ.Ν.Θ. ), σφυρίζει αδιάφορα για τις απλήρωτες εφημερίες μας. Οι μνήμες είναι νοπές από τον μεγάλο αγώνα του Σεπτέμβρη, όπου και έπειτα από 1 μήνα πλήρους επίσχεσης εργασίας καταφέραμε να πάρουμε το μεγαλύτερο τμήμα των δεδουλευμένων μας. Πλέον, υπάρχει συσσωρευμένη οργή, αλλά οι περισσότεροι συνάδελφοι διστάζουν να κατέβουν ξανά στον στοίβο του αγώνα. Η κληρονομιά της προηγούμενης επίσχεσης, ήταν μία ”αιματηρή νίκη”. Κατορθώσαμε να πληρωθούμε, αλλά ο πόλεμος από την πλευρά των διευθυντών μας ήταν αμείλικτος. Το κλίμα έκτοτε δεν ”έστρωσε” και οι συνθήκες εργασίας μας έγιναν ακόμη χειρότερες. Η εκδικητική στάση των μεσήλικων δεινοσαύρων, (καθηγητών-διευθυντών) σε συνδυασμό με την τεράστια εξουσία που τους δίνει η καρέκλα τους, κάνουν την εκ νέου συσπείρωση των ειδικευομένων ακόμη πιο δύσκολη.
Οι συνδικαλιστές τους Σύριζα, που το Σεπτέμβρη κάναν λόγο για ανένδοτο αγώνα, τώρα λένε ότι το νοσοκομείο σύντομα θα νοικοκυρευτεί για αυτό και δεν χρειάζεται να χάνουμε τον χρόνο μας με κινητοποιήσεις. Για μία ακόμη φορά, στο ρόλο του πυροσβέστη της ανθρώπινης οργής, προσπαθούν να τιθασεύουν την συσσωρευμένη οργή των απλήρωτων εργαζομένων και να καλύψουν την εμπρηστική στάση της διοίκησης.
Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, εφημερεύουμε κάτω από αδιανόητες συνθήκες 7 εικοσιτετράωρα το μήνα, χωρίς ρεπό,για μόλις 2,97 ευρώ την ώρα και ακόμη και αυτά τα ψίχουλα αρνούνται να μας τα δώσουν. Η υγεία έχει φτάσει στο τέλμα, τα νοσοκομεία στερούνται τα βασικά φάρμακα, τα αναλώσιμα είναι μονίμως εξαντλημένα και ο εξοπλισμός απαρχαιωμένος. Προσωπικό και ασθενείς βιώνουν μεσαιωνικές καταστάσεις καθημερινά. Το πενιχρό συσσίτιο της εφημερίας, θυμίζει διανομή φαγητού έπειτα από φυσική καταστροφή. Όλη αυτή η κατάσταση, αποτελεί την θλιβερή μας πραγματικότητα.
Δεν πάει άλλο, πρέπει να σηκώσουμε το γάντι, ίδια είναι τα αφεντικά και δεξιά και αριστερά. Οι κατακτήσεις κερδίζονται έπειτα από επίμονους αγώνες, όχι με παθητική στάση και εσωστρέφεια. Ας ξανακάνουμε την επίσχεση, τον εφιάλτη τους.
https://athens.indymedia.org/post/1541739/