Το κράτος, με συμπαραστάτες τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τον νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό συρφετό που αναπαράγει αβασάνιστα την γνωστή πια μπαρούφα του «κοινωνικού αυτοματισμού», εξαπέλυσε ακόμα μια επίθεση, αυτή τη φορά με θύματα τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους και γιατρούς. H αρχή έγινε με την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό, των ναυτεργατών και των καθηγητών. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ και χιλιάδων ΕΠΑΛ, ακολουθούν λουκέτα σε νοσοκομεία και δομές ψυχικής υγείας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Για άλλη μια φορά πέφτει στο τραπέζι η αναγκαιότητα της επιβολής της τάξης ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτατης ανάγκης. Αυτό οδηγεί στην αυταρχικοποίηση της κρατικής λειτουργίας με όρους στρατιωτικούς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τοξικομανών, επιστρατεύσεις απεργών, απολύσεις, μετατάξεις, διαθεσιμότητες, στο όνομα της αποκατάστασης της «έννομης τάξης» και της «αποδοτικότητας» του δημοσίου τομέα.

Μπορεί τα αγωνιστικά αντανακλαστικά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα διατηρούν μια ενεργητικότητα, ωστόσο δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε.  Για να έχει προοπτική το κίνημα που γεννιέται λόγω των ανακατατάξεων στο δημόσιο, δεν πρέπει να περιοριστεί στα συνηθισμένα αιτήματα, που, άλλωστε, δεν δημιουργούν τις συνθήκες ανάπτυξης αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αντίθετα, ίσως ήρθε η στιγμή οι αγωνιζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι να επανατοποθετήσουν το πρόβλημα στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής και ριζοσπαστικής κατεύθυνσης.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με  την προκήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας, ώστε ο αγώνας να αποκτήσει έναν επικίνδυνο χαρακτήρα για τον φασιστικό κρατικό μηχανισμό. Ένας αγώνας συγκρουσιακός, πολιτικοποιημένος και μετωπικός, που έρχεται σε αντίθεση με τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ αλλά και με τον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ. Αφού το κράτος επέλεξε τον δρόμο της καταστολής κάθε κοινωνικής αντίστασης, τότε πρέπει να συγκροτήσουμε ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης μέσα στις τάξεις των ίδιων των εργαζομένων αλλά και αμοιβαίας συνδιαλλαγής με όλες τις κοινωνικές δυνάμεις των αντιστεκόμενων.

Αντιδομές, δηλαδή, που θα συγκροτούν απεργιακές συνελεύσεις καθηγητών, δασκάλων και υγειονομικών, στις οποίες θα συμμετέχουν μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, που θα υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας, αντιπαλεύοντας τόσο την κρατική κηδεμονία πάνω τους όσο και την ιδιωτική. Οι ανακατατάξεις στον δημόσιο τομέα, επομένως, μας φέρνουν αντιμέτωπους με δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τον δρόμο της υποταγής στο άδικο εκμεταλλευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα που υποβαθμίζει και συρρικνώνει το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και της υγείας στο βωμό του κέρδους, είτε θα ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία. Αναγνωρίζουμε την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα όλων των εργατικών κινημάτων, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο, έχοντας πίστη στην κορύφωση αυτών σε μια κοινωνική επανάσταση.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης