*της Αυγής Μ. Πλατσή
O αντιφασιστικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας, ο αγώνας δηλαδή για τη ζωή και την ελευθερία, δεν είναι μονοπώλιο κανενός. Η δράση και η θεωρία για το στόχο αυτόν δεν συμπυκνώνονται σε μια μοναδική και αλάνθαστη συνταγή. Ποικίλλουν. Παρά και πέρα από τις επί μέρους διαφορές, επειδή ο στόχος και το όραμα είναι κοινά, η αλληλεγγύη και η συμπόρευση ανάμεσα σε συλλογικότητες, συνελεύσεις βάσης σε χώρους δουλειάς και γειτονιάς ώς τώρα ήταν και είναι δεδομένες από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές.
[Ακόμα και με τη βάση των αριστερών και των κομμουνιστών εντός και εκτός κοινοβουλίου υπήρξε και εξακολουθεί να υφίσταται διάθεση μετωπικής συνεργασίας, ανεξάρτητα από το μηδαμινό ως επί το πλείστον αποτέλεσμα ένεκα των ένθεν και ένθεν αγκυλώσεων.]
O αντιφασιστικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας, ο αγώνας δηλαδή για τη ζωή και την ελευθερία, διεξάγεται με όρους πολέμου: του πολέμου που ο κατακτητής (το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικοί & κατασταλτικοί βραχίονές του) έχει κηρύξει από αρχής εξουσίας και κεφαλαίου στην κοινωνία τών (εξ ανάγκης) εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μορφή αντίστασης και κάθε μέσο αγώνα, ατομικό ή οργανωμένο, εφόσον στρέφεται κατά του κατακτητή και των συμμάχων του, είναι θεμιτό – και το υπερασπιζόμαστε έμπρακτα και αλληλέγγυα, ακόμα κι αν δεν το ακολουθούμε.
Ωστόσο, ο αντιφασιστικός και αντικαπιταλιστικός αγώνας, ο αγώνας δηλαδή για τη ζωή και την ελευθερία:
– δεν επιχαίρει για τον ξυλοδαρμό κανενός από φασίστες όποιας κοπής, ναζιστικής ή χουντοβασιλικής (εκτός μονάχα αν πρόκειται για προσωπικό τους, εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών) — έστω και αν ο δαρμένος έχει επιλέξει την «πολιτική αντιμετώπιση και μόνο», την οποία πάντα θα καυτηριάζουμε· έστω κι αν πρόκειται για εκείνους που εμείς οι ίδιοι βαφτίσαμε (λόγω της τραμπούκικης συμπεριφοράς τους) ΚΝΑΤ το ’79, έστω κι αν είναι οι ίδιοι ή τα ξαδέρφια εκείνων που μας χτυπούσαν τον Οχτώβρη του ’11 στο Σύνταγμα· [να εξηγούμαι: ευρισκόμενοι, λόγω των χι ή ψι συνθηκών, απέναντι από ΚΝΑΤ, ή από ό,τι άλλο αντίστοιχο, εννοείται πως δεν θα καθίσουμε να μας ανοίξουν το κεφάλια και θα απαντήσουμε επί τόπου — άλλο κοινωνικός αγωνιστής και άλλο μαλάκας!]
– δεν ξεπέφτει στην αποθέωση του οπαδισμού, ελλείψει άλλου οργανωμένου σχεδίου αντιφασιστικής δράσης· στέκεται αρνητικός απέναντι σε συνθήματα του τύπου «ούτε φασισμός ούτε αναρχία, ΠΑΟΚ-θρησκεία-τρομοκρατία» (όπως και σε όχι τόσο παλιές πρακτικές νταβατζιλικιού οπαδών έναντι μεταναστών) και είναι υποψιασμένος όταν κάποιοι λειτουργούν και πράττουν ως «θύρες Χ» αντί να συγκροτηθούν και να δράσουν κοινωνικά·
– ο πόλεμος στον οποίο μετέχει είναι η αντιβία με γνώση, σχέδιο και οργάνωση του αμυνόμενου απέναντι στον κατακτητή· όχι το τυφλό μένος.
Όσο ο πόλεμος που μας έχουν κηρύξει το οικονομικό σύστημα και οι πολιτικοί & κατασταλτικοί βραχίονές του μαίνεται, αιτιολογείται (και εν μέρει δικαιολογείται) το να συμβαίνουν πολλά «παρατράγουδα» λόγω οργής ή/και άγνοιας· παραμένει, όμως, ντροπιαστικό στο όνομα του αγώνα, τον οποίο ακυρώνει, το να γινόμαστε ανθρωποφάγοι.
ΥΓ.: Νομίζω πως είναι σαφές από το κείμενο ότι σε περιπτώσεις Παλουκογιάννηδων ή Μαλάμηδων δεν τίθεται φυσικά ζήτημα αλληλεγγύης! Ξεκαθαρίζω, ωστόσο, ότι ΔΕΝ ΕΠΙΧΑΙΡΩ… δεν λέω «καλά τους κάνανε!». Γιατί δεν επιβραβεύω με τίποτα τους φασίστες. Και δεν προτίθεμαι να πλειοδοτήσω στον (συμπτωματικό ή προσχεδιασμένο) πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ αναρχικών – κκέδων, μεταξύ αναρχικών – μηδενιστών κ.λπ. προς τέρψιν κράτους και φασιστών.
πηγή:http://omniatv.com/blog/3314-%C2%AB%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BF-antifasistikos-kai-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%C2%BB