Η τεχνητή πραγματικότητα που το κράτος προβάλλει, του πρωτογενούς πλεονάσματος (ως νέου εθνικού στόχου), του success story, της ανάπτυξης, της θεωρίας των δύο άκρων. Μια τεχνητή πραγματικότητα που κράτος, κεφάλαιο και ΜΜΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να επιβάλλουν ώστε να διατηρηθεί, με τις μικρότερες απώλειες για αυτούς, το σημερινό status quo. Απέναντι, η πραγματικότητα της ανέχειας, της εξαθλίωσης, του άκρατου λαϊκισμού, της διάλυσης των όποιων κοινωνικών δομών, της καταστολής, που όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας βιώνουν. Μια ξεκάθαρη σύγκρουση εκ διαμέτρου αντίθετων συμφερόντων. Μια σύγκρουση που, σχηματικά, βάζει από την μια πλευρά το καπιταλιστικό σύστημα, με τις όποιες μορφές εκμετάλλευσης και τα όποια χαρακτηριστικά του ανά τους αιώνες και από την άλλη τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου για αποτίναξη κάθε μορφής εκμετάλλευσης και για αληθινή ελευθερία.
Από τις εκλογές του 2012 κάνει την εμφάνιση της στην κεντρική πολιτική σκηνή η φασιστική/νεοναζιστική ΧΑ. Μια ματιά στην Ιστορία, στις σχέσεις, και την εξάρτηση, παρόμοιων σχηματισμών με το κράτος και το παρακράτος καθώς και την υποταγή τους στο μεγάλο κεφάλαιο, εξηγεί τα πώς και τα γιατί του χαρακτηρισμού τους ως το μακρύ χέρι του συστήματος. Η από δεκαετίες προσπάθεια, από την πλευρά του συστήματος, για στρέβλωση των κοινωνικών συγκρούσεων και για απόκρυψη των αντιτιθέμενων ταξικών λογικών καθώς και η σε παγκόσμια κλίμακα επιδίωξη για ‘’υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών’’ και ‘’τέλους των ιδεολογιών’’ με την ταυτόχρονη καλλιέργεια μιας ραθυμίας στην εργατική τάξη να οργανωθεί και να αγωνιστεί άνοιξε τον δρόμο και για την άνοδο του φασισμού οδηγώντας προς τα εκεί κομμάτι των καταπιεσμένων απορροφώντας καταρχάς τα όποια ριζοσπαστικά αντανακλαστικά τους. Προβάλλοντας και ασκώντας (το κράτος, με συνοδοιπόρους αστικά ΜΜΕ και φασίστες) την άρνηση σκέψης και υποβιβάζοντας τον λαό σε εντελώς άβουλη και παθητική μάζα, με ταυτόχρονες δόσεις δήθεν αντισυστημισμού, επιδιώκει να μεταφέρει την οργή και την αγανάκτηση στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα με σκοπό την δημιουργία ενός ενδοταξικού πολέμου (στοχοποίηση μεταναστών, Ρομά, οροθετικών γυναικών, δημόσιων υπαλλήλων) που θα αφήνει το σύστημα στο απυρόβλητο. Παράλληλα ο νεοναζισμός προσφέρει σε κράτος και κεφάλαιο, υπηρεσίες ως μέσο τρομοκράτησης και καταστολής κοινωνικών και ταξικών αγώνων αλλά και νομιμοποιώντας φασιστικές ρητορικές και βοηθώντας στην υιοθέτηση μιας σκληρότερης ατζέντας σε θέματα μεταναστών, καταστολής, κτλ. Και αν κάποιοι αναρωτιούνται για τους λόγους της σύλληψης ηγετικών στελεχών… Από τη μια η προσπάθεια σχετικής αυτονόμησης των νεοναζί (θεωρώντας ότι έχουν πλέον αρκετή δύναμη) και το γεγονός ότι πλέον η περισσότερη δουλεία έχει γίνει και ότι με τις συλλήψεις προσφέρουν στην εμφάνιση της κυβέρνησης ως ‘’εγγυητή της σταθερότητας απέναντι στα δύο άκρα’’. Από την άλλη ο φόβος μπροστά στις αντιδράσεις του αντιφασιστικού κινήματος (ιδιαίτερα μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα). Φυσικά καμία αυταπάτη δεν έχουμε για την πρόθεση οριστικής ρήξης του κράτους με το φασιστικό φαινόμενο. Παραμένει βέλος στην φαρέτρα του, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθεί σε όποιον αγωνίζεται ενάντια στους σχεδιασμού του..
Παρατηρώντας την κατάσταση στον ελλαδικό χώρο βλέπουμε ότι, ελέω κρίσης, πέρα από την απώλεια υλικών απολαβών μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού οδηγήθηκαν και στην απώλεια της αυταπάτης της ευημερίας που το σύστημα συντηρούσε κυρίως μέσο του καταναλωτισμού. Η ηγεμονία, όμως, της ιδεολογίας του καπιταλισμού στην κοινωνία και η κυριαρχία του πάνω στον άνθρωπο δεν οδήγησε, ακόμη, στην αναζήτηση μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης αλλά, μεγάλα κομμάτια διατηρούν ακόμη μια πιθανότητα ατομικής διαφυγής ενώ άλλα συνεχίζουν να αναθέτουν την τύχη τους σε σωτήρες. Το Μνημόνιο επέφερε μείωση μισθών και συντάξεων κάτω από το επίπεδο αξιοπρέπειας, μείωση δαπανών για δημόσια αγαθά και προώθησε μεγάλες αντεργατικές ρυθμίσεις. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, είναι το μέλλον για το μεγαλύτερο κομμάτι του εργατικού δυναμικού που θα ευελπιστεί μόνο σε επιβίωση και επ’ ουδενί σε ζωή. Καταστροφικές είναι και οι συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής και για τα βασικά κοινωνικά αγαθά της υγείας και παιδείας. Ο ταξικός διαχωρισμός και στις δυο περιπτώσεις εντείνεται, με αποτέλεσμα η ιατρική-φαρμακευτική περίθαλψη να ορίζεται σιγά-σιγά ως προνόμιο των λίγων ενώ η εκπαίδευση που παρέχεται στις κατώτερες τάξεις να γίνεται ολοένα και φτωχότερη, ώστε η τάφρος που χωρίζει αυτές με τις ανώτερες τάξεις ολοένα να μεγαλώνει. Έχοντας αναλύσει εκτενέστερα ότι η πολιτική αυτή αποτελεί τμήμα της ευρύτερης προσπάθειας αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού συστήματος και εξόδου από την κρίση, με όσο το δυνατόν μικρότερες για τους ίδιους απώλειες, και στην οποία η Ελλάδα αποτέλεσε μια από τους πρώτους τόπους εφαρμογής της στην Ευρώπη. Έτσι παρόμοιες πολιτικές υιοθετούνται σε χώρες που βρίσκονται υπό καθεστώς μνημονίου (Πορτογαλία, Ιταλία), σε και κάποιες που δεν βρίσκονται (Ισπανία) ενώ και αυτές που δήθεν βγαίνουν από αυτό (Ιρλανδία) υιοθετούν νέα μέτρα λιτότητας ύψους 2,5 δις. ευρώ. Την ίδια στιγμή το 28% των κατοίκων του Λονδίνου βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας (New Policy Institute), η ανεργία αυξάνεται και η αγοραστική δύναμη μειώνεται στην Ολλανδία (έκθεση CPB), ενώ εκατομμύρια είναι ακόμα και στη Γερμανία οι νεόπτωχοι εργαζόμενοι των 500 ευρώ. Έκθεση της Oxfam μιλάει για 146 εκ. φτωχούς στην Ευρώπη έως το 2025 και καταλήγει ότι από την κατάσταση αυτή ωφελείται ουσιαστικά το 10% των πλουσιότερων Ευρωπαίων. Τέλος, ακόμη και στην μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, η ανισότητα ολοένα και αυξάνεται, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται και το 95% των κερδών από το 2009 έως το 2012 απορροφήθηκε από το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού.
Γνωρίζουν ότι τα σχέδια τους, παρά την σαφή οργάνωση, έχουν αμφίβολη αποτελεσματικότητα και νιώθουν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους, φοβούμενοι τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Έτσι το νέο μοντέλο διαχείρισης γίνεται όλο και πιο επιθετικό, περνώντας από την συναίνεση στην επιβολή. Στοχοποιώντας κάθε αντίδραση εναντίον του (εισβολή σε καταλήψεις και κοινωνικά στέκια, άγρια καταστολή διαδηλώσεων, διώξεις αγωνιστών), ακόμη και λογικές που απλά προτάσσουν μια ορθότερη διαχείριση. Αυτό που απαιτείται από την πλευρά μας είναι η πολύπλευρη και με σαφή ταξικά χαρακτηριστικά οργάνωση που θα αφυπνίσει συνειδήσεις προς την κατεύθυνση της ολοκληρωτικής ανατροπής αυτού του συστήματος. Από τις συνελεύσεις γειτονιάς, τις καταλήψεις, τις κινήσεις αλληλεγγύης έως την ταξική συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλείας, στις σχολές και τις πορείες. Προτάσσοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, μακριά από λογικές ανάθεσης και ιεραρχίας. Από την κατάληψη της ΕΡΤ, τις απεργίες εκπαιδευτικών και διοικητικών, τον αγώνα των κατοίκων στις Σκουριές, επιδιώκοντας βελτίωση των συνθηκών ζωής στο σήμερα αλλά θέτοντας παράλληλα και συνολικότερα ζητήματα αγώνα για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Συλλογικότητα Νήμα