Ό,τι πεις εσύ αφεντικό… … …
Για το Σαλαντίν και τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, έχουμε γράψει αρκετές φορές και θα συνεχίσουμε όσο χρειάζεται. Με αφορμή όμως την ανακοίνωση της ιδιοκτήτριας του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στο διαδίκτυο, θα επιθυμούσαμε εν είδη απάντησης να αναφερθούμε καταρχάς στα βασικά, στις βασικές μας διαφορές μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών, στους δυο αντίπαλους αυτούς κόσμους.
Αναφέρεται σε αυτή την ανακοίνωση ότι «το Σαλαντίν δεν είναι αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, αλλά επιχείρηση που λειτουργεί με τους κανόνες που βάζει η εργοδοσία», στηριζόμενη στο ότι «χιλιάδες χρόνια (!!!) με αυτό τον τρόπο λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις και οργανισμοί του πλανήτη»! Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο καπιταλισμός λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες , βασικότερος εκ των οποίων είναι το κέρδος των αφεντικών. Οι εργαζόμενοι παράγουμε και προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας για τα αυξημένα κέρδη της εργοδοσίας, που καρπώνονται την υπεραξία. Χιλιάδες χρόνια τώρα(!!!) αυτή η συνθήκη αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εκμετάλλευση.
Οι εργαζόμενοι αντιστεκόμαστε σε αυτή τη συνθήκη και αγωνιζόμαστε για καλύτερες συνθήκες και όρους εργασίας, για βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, συνειδητοποιώντας τη δύναμή μας και το γεγονός ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου. Αν σταματήσουμε να δουλεύουμε θα σταματήσουν όλα να λειτουργούν.
παράθεση στοιχείων ενάντια στη συκοφαντία των αφεντικών
Ως αντεπιχείρημα της αφεντικίνας για να παρουσιάσει ότι οι συνθήκες εργασίας ήταν άψογες, χρησιμοποιείται το ερώτημα-σόφισμα: «για ποιο λόγο οι πρώην υπάλληλοι επιμένουν να επαναπροσληφθούν σε μια επιχείρηση της οποίας, όπως υποστηρίζουν, το αφεντικό τους εκμεταλλεύεται εργασιακά και οικονομικά;» Η διεκδίκηση των απολυμένων για ανάκληση της εκδικητικής απόλυσής τους, που οφείλεται στη συνδικαλιστική τους δράση δίνει μια σαφέστατη και συνεπή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αφεντικό να κάνει ό,τι θέλει εκμεταλλευόμενο την ανάγκη μας για εργασία και σε καμιά περίπτωση δε θα επιτρέψουμε καταχρηστικές απολύσεις. Η ασυδοσία δε θα αποτελέσει πεπατημένη, ούτε στο Σαλαντίν, ούτε και αλλού. Θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την «πιάτσα».
Επιπλέον, μέσα σε μια προσπάθεια δημιουργίας κλίματος εντυπώσεων η εργοδότρια του Σαλαντίν Βάια Γεωργούλα προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων, που έχει απολύσει, προσωπικά ζητήματα υγείας, που είναι άσχετα με την υπόθεση. Αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί στο υπόμνημά της στην επιθεώρηση εργασίας και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στο ίδιο επίπεδο χυδαίας χειριστικής προσπάθειας κινείται και η φράση στην ανακοίνωσή της ότι η δράση μας: «ως συνέπεια θα έχει να κλείσει το μεζεδοπωλείο και να μείνουν στο δρόμο 13 άνθρωποι. 13 άνθρωποι χωρίς εργασία από τις μεθοδευμένες και εκβιαστικές ενέργειες κάποιων ομάδων». Οι μόνοι που με την αλαζονική τους στάση έχουν δείξει πως δεν ενδιαφέρονται για το ίδιο το μαγαζί και τους εργαζόμενούς του, είναι τα αφεντικά του Σαλαντίν, που προσπαθούν με τις κλασικές αφεντικίστικες πρακτικές να στρέψουν τους εργαζόμενους εναντίον των συναδέλφων τους.
Τέλος παρουσιάζει το σωματείο και τους αγώνες που δίνει, καθώς και όλους τους αλληλέγγυους ως αναρχικές ομάδες που σκοπό έχουν «να εκφοβίσουν την εργοδότρια με επικείμενη καταστροφή του μαγαζιού», συντηρώντας στερεότυπα και ρητορικές του δελτίου ειδήσεων των οκτώ και συκοφαντώντας ουσιαστικά τη δράση όλων των μαχητικών κομματιών του κινήματος, προσπαθώντας να δώσει διαφορετικό νόημα στις δημόσιες θέσεις και παρεμβάσεις μας. Για το περιεχόμενο και τον τρόπο δράσης μας μιλάμε εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις και το λόγο μας.
Ας γίνει επιπλέον σαφές ότι το σωματείο μας δεν είναι διαταξικό ή «λαϊκό» και δεν κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα αφεντικά (Pizza Fan,Γρηγόρης μικρογεύματα, cafe Scherzo κ.α. είναι από αυτούς μας έχουν απασχολήσει φέτος) Είναι ενάντιο σε κάθε αφεντικό, καθώς έχει αναγνωρίσει την ταξική πάλη και έχει πάρει την ανάλογη θέση μάχης. Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε των αφεντικών στον κλάδο μας είναι τα επονομαζόμενα «μικρά αφεντικά», που μέσα σε ένα κλίμα «φιλικό», «οικογενειακό» ή απλώς κλαψιάρικο και κακομοίρικο αποτελούν τους κύριους υπεύθυνους για τη μαύρη εργασία και την αναγωγή της μισθοδοσίας σε φιλοδώρημα, χαρτζιλίκι, σε αυτό τέλος πάντων που «μπορούν, θέλουν ή προαιρούνται» να δώσουν, χωρίς βεβαίως δώρα, επιδόματα και προσαυξήσεις και μέσα σε συνθήκες, όπου η εξαρτημένη εργασία και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευση, ονομάζεται προσφορά και παρουσιάζεται ως δώρο, χάρη ή και φιλευσπλαχνία. Εξαιτίας αυτής της πρακτικής των μικρών αφεντικών απαξιώνεται η θέση και η ταυτότητά μας ως εργαζόμενοι που διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας και παρουσιαζόμαστε τελικά ως προσωπικά «ωφελούμενοι». Με αυτό τον τρόπο στρώνεται το χαλί για την έλευση των νέων σχέσεων και μορφών εργασίας (όπως τα voucher) και των ατομικών συμβάσεων με τους κατώτατους δυνατούς μισθούς και την ελαστικότητα της εργασίας, με γνώμονα την εξοικονόμηση και το συμφέρον των εργοδοτών (π.χ. μεροκάματα των 2 ωρών ή όσο λιγότερο σε χρειάζεται)
Το σωματείο είναι πάντοτε αλληλέγγυο στους αγώνες των εργαζομένων και δεν τους αφήνει μόνους τους, αλλά διεκδικεί και αγωνίζεται συλλογικά. ‘Έχει ως χαρακτηριστικά του την αυτοοργανωμένη λειτουργία και δράση και τον μαχητικό συνδικαλισμό. Ως εργαζόμενοι στον επισιτισμό και οργανωμένοι σε σωματείο βάσης δεν πιστεύουμε στην ανάθεση. Παίρνουμε τους αγώνες στα χέρια μας και δεν ζητάμε ή περιμένουμε ερωτήσεις στη βουλή από βουλευτές κομμάτων (βλ. επερώτηση Σύριζα στη βουλή για την υπόθεση Σαλαντίν). Έχουμε εμπιστοσύνη σε εμάς τους ίδιους και αυτοπεποίθηση, που απορρέει από τη δύναμη της συλλογικής δράσης. Δεν επιδιώκουμε πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις.
Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες
και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες