Οι κοινωνικές – ταξικές αντιστάσεις της προηγούμενης περιόδου (2009-2011) δεν κατάφεραν να ανατρέψουν την κυβέρνηση μαζί με ολόκληρο το εξουσιαστικό πλέγμα κράτους κεφαλαίου, ηττήθηκαν αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην βάση της κοινωνικής κινητοποίησης, εξαντλώντας το εύφλεκτο υλικό της εξέγερσης. Το κενό αυτό ήρθαν να καλύψουν οι πολιτικοί απατεώνες που εμπορεύονται την λαϊκή οργή. Τη δίκαιη οργή για όσα συντρίβουν τη ζωή των καταπιεσμένων: τα χαράτσια σε νοσοκομεία που υπολειτουργούν, την κρατική καταστολή, τις απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τις φυλακές που δείχνουν να χωράνε ολοένα και περισσότερους. Οι πολιτικοί θεομπαίχτες νέας κοπής εμφανίστηκαν ως σωτήρες. Οι νεοναζί έταξαν ότι θα δολοφονήσουν όποιον διαφωνεί και 400.000 περίπου θεατές φονικών τους ψήφισαν. Το αντιφασιστικό κίνημα έδειξε τα αντανακλαστικά του σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνική δράση περιόρισε τους νεοναζί και σύντριψε στο δρόμο τα τάγματα εφόδου τους, πριν ο “κρατικός αντιφασισμός” προσπαθήσει να ελέγξει το υπερτροφικό παρακράτος, η αγαστή συνεργασία με το οποίο ενώ έρχεται από πολύ παλιά επιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα.
Απ’ την άλλη πλευρά, οι ηγήτορες του ρεφορμισμού προαλείφονται υπουργικών θώκων και αξιωμάτων, σε ένα χιλιοπαιγμένο έργο, οι γνωστές καρικατούρες της συγκυβέρνησης του 1989 -την πραγματική πρώτη φορά που η αριστερά συμμετείχε σε κυβέρνηση- επανέρχονται, για να ανανεώσουν τις θέσεις της απερχόμενης σοσιαλδημοκρατίας. Όσα -κωμικά- επιχειρήματα κι αν ακούστηκαν για τη χρησιμότητα του να αναδειχθούν σε σωτήρες αυτοί οι ξοφλημένοι σοσιαλδημοκράτες, η αλήθεια για τους καταπιεσμένους παραμένει: η οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή προϋποθέτει την ριζοσπαστική και μαζική κοινωνική δράση, αλλιώς δε θα είναι τίποτε.
128 χρόνια πριν, στο Σικάγο οι αναρχοσυνδικαλιστές εργάτες μιλώντας και δρώντας οι ίδιοι για τους εαυτούς τους απαίτησαν τη μείωση των ωρών εργασίας και την καθιέρωση του 8ωρου αντιπαραθέτοντας στο εμπόρευμα και το κέρδος την ανάγκη των ανθρώπων για ελεύθερο χρόνο. Σήμερα οι παραγωγικές δυνατότητες μας επιτρέπουν να εργαζόμαστε ελάχιστες ώρες για να πετύχουμε έναν ποιοτικό επίπεδο ζωής. Παράλληλα το ποσοστό της επίσημης ανεργίας έχει εκτιναχτεί κοντά στο 30%. Παρόλα αυτά οι μισθοί μας μειώνονται και τα ωράρια μας μεγαλώνουν. Η καπιταλιστική ανάγκη του κέρδους επιτίθεται στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Η προοπτική ενός νέου Σικάγο είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το επίσημο εργατικό κίνημα όμως παραμένει δέσμιο στο καπιταλιστικό φαντασιακό αδυνατώντας να παράξει ρήξη, έχοντας εκφυλιστεί σε πεδίο πάλης εκλογικών μηχανισμών των αστικών κομμάτων.
Όσο το ταξικό κίνημα παραμένει δέσμιο στους πολιτικούς συσχετισμούς ανίχνευσης νέων ηγετών-σωτήρων θα τρώει τα μούτρα του, ξανά και ξανά. Όσο οι εργαζόμενοι κι οι άνεργοι περιμένουν τα μηνύματα της κάλπης τόσο θα έρχονται νέα άσχημα μαντάτα από τα επιτελεία των εξουσιαστών, νέα χτυπήματα. Οι εκλογές είναι μια ολοκληρωτική αυταπάτη. Η αυτοοργάνωση των εργατών, των ανέργων των ριζοσπαστών αποτελούν μονόδρομο για την ανατροπή, είναι το μοναδικό μονοπάτι που οδηγεί στο ξέφωτο της Κοινωνικής Επανάστασης.
Παράλληλα είναι και ο τρόπος αποδέσμευσης από τα κοράκια των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που έχουν καταξευτιλίσει την έννοια της απεργίας. Οι διάσπαρτοι ταξικοί αγώνες στον επισιτισμό, στην κατειλημμένη ΒΙΟ.ΜΕ, στα εργοστάσια που απολύουν τον κόσμο, στην πάλη των δασκάλων ενάντια στην αξιολόγηση πρέπει να κρατήσουν να παραμείνουν αδιάλλακτοι και να ενωθούν στη βάση για να οπλίσουν ξανά τους καταπιεσμένους με την ΕΝΙΑΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, το κάλεσμα δηλαδή για εξέγερση.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ – ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
1η ΜΑΗ 10.00 ΚΑΜΑΡΑ
ελευθεριακή πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης