128 χρονια μετά, ο αγώνας των εργατών του Σικάγο παραμένει ζωντανός, πιο επίκαιρος από ποτέ…
Όσο και αν η κυριαρχία προσπαθεί να την περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μια γιορτινή αργία στο όνομα της άνοιξης, απογυμνωμένη από την ιστορικότητα και τη βαρύτητά της, η πρωτομαγιά παραμένει μια μέρα σημαντικά ιστορική για τους εργατικούς αγώνες, για το παγκόσμιο ταξικό και κοινωνικό κίνημα. Είναι η μέρα που συμβολίζει τους αγώνες των εργατών για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για απτά εργασιακά δικαιώματα, για μια ζωή που δεν θα θυμίζει σκλαβιά. Με κύριο αρχικό αίτημα το οκτάωρο, οι αγώνες αυτοί οδήγησαν σε μια μαχητική σύγκρουση με τους καπιταλιστές και το κράτος, σύγκρουση που κατέληξε με τους πρωτεργάτες της εκτελεσμένους από τις αρχές και με πολλούς εργάτες νεκρούς, μια σύγκρουση όμως που παρόλες τις απώλειές της πέτυχε μακροπρόθεσμα τους στόχους της και ξεχώρισε στα μάτια των καταπιεσμένων εργατών όλου του κόσμου ως η απόδειξη πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δεν διεξάγεται ποτέ. Η πρωτομαγιά και οι εργατικοί αγώνες του 1886 παραμένουν σύμβολο των αγώνων για αξιοπρέπεια και ελευθερία, όσο στους αγώνες αυτούς παραμένει ζωντανό το πρόταγμα για την ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους, όσο ενυπάρχει το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και της δημιουργίας ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας..
Δεν είναι άξιο απορίας που στο πλαίσιο της τρομακτικής επίθεσης της κυριαρχίας για τη βίαιη αναδιάρθρωση των δομών εξουσίας και την επιβολή συνθηκών απόλυτης εξαθλίωσης, βλέπουμε τα κεκτημένα δικαιώματα των εκατοντάδων εργατικών αγώνων που ακολούθησαν έκτοτε να γκρεμίζονται ξαφνικά με μιας, λες και ποτέ δεν υπήρξαν. Σε μια εποχή που, με αφορμή την ευρύτερη καπιταλιστική κρίση, η φτώχεια και η ανέχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός από βασικά αγαθά για την επιβίωση, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και αλληλοσπαραγμός, η βία και η καταστολή επιβάλλονται ως η μόνη υπαρκτή συνθήκη ζωής, το κράτος και τα αφεντικά προχωρούν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία στοιχειωδών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των ταξικών και κοινωνικών αγώνων όλων των προηγούμενων δεκαετιών. Οκτάωρο, βασικός μισθός, δώρα γιορτών, συλλογικές συμβάσεις, κάθε τι που ως τώρα θεωρείτο αυτονόητο, χτυπιέται και αφαιρείται και οι εργαζόμενοι υποχρεούνται σε μια νέα συνθήκη (με τις ατομικές συμβάσεις και τα εξευτελιστικά προγράμματα “κοινωφελούς” εργασίας να γίνονται το νέο εργασιακό καθεστώς, με τις επιστρατεύσεις και τις απαγορεύσεις των απεργιών να πληθαίνουν όλο και περισσότερο) που τους μετατρέπει και επίσημα σε σκλάβους δίχως εργασιακά δικαιώματα και με την μόνιμη απειλή της ανεργίας προ των πυλών. Είναι η τέλεια αφορμή για την κυριαρχία να εξαφανίσει από τη συλλογική ταξική μνήμη την ιστορία και το νόημα και αγώνων και να προωθήσει όλα τα μέτρα που χρειάζεται για τη διαιώνιση του παρασιτικού της ρόλου πάνω στην κοινωνία.
Παρόλα αυτά, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Από την πλευρά μας, ως αναρχικοί και ως κομμάτι των εκμεταλλευόμενων αυτής της κοινωνίας, θεωρούμε ταξική κληρονομιά μας τους αγώνες των εργατών του Σικάγο και όσους ακολούθησαν και δεν σκοπεύουμε να τους αφήσουμε βορά στις ορέξεις των αφεντικών. Συμμετέχουμε ενεργά στα κοινωνικά και ταξικά κινήματα και συνδράμουμε στη συλλογικοποίηση, στην οργάνωση και στην όξυνσή τους προς μια διεξοδική, επαναστατική και απελευθερωτική κατεύθυνση. Άλλωστε, είναι πια δεδομένο πως οι προλετάριοι, οι εξαθλιωμένοι, οι πληβείοι αυτού του κόσμου δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τους θεσμούς, τα κοινοβούλια, τις εκλογές, τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους υπόλειπους θιασώτες της ταξικής ειρήνης. Μόνο με μαχητικούς, αυτοοργανωμένους και ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες μπορούν να πάρουν πίσω όσα καθημερινά παράγουν και ληστεύονται από τα αφεντικά. Μόνο με συλλογική αντίσταση, οργάνωση και καθημερινό αγώνα σε κάθε χώρο επιβολής του καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, των συνθηκών εξαθλίωσης και σκλαβιάς μπορούμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν.
Η πρωτομαγιά για μας είναι ημέρα μνήμης για όλους όσοι έχυσαν το αίμα τους αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη ζωή, είναι μια ακόμα ημέρα αγώνα και πάλης ενάντια στην κυριαρχία και στο κανιβαλιστικό σύστημα που αυτή επιβάλλει. Και αυτή τη μέρα, όπως και τόσες άλλες, η θέση μας βρίσκεται στο δρόμο, ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, σε έναν αγώνα για μια ελεύθερη κοινωνία και έναν κόσμο αυτοοργάνωσης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, την κοινωνική απελευθέρωση, τον κομμουνισμό και την αναρχία, ο αγώνας συνεχίζεται…
αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”
Πάτρα. Πρωτομαγιά 2014