από εργάτες στον ΙΜΑΝΤΑ και το ΣΥΡΜΑ
Δυο βδομάδες μετά την έναρξη της απεργίας διαρκείας, οι εργάτες στον ΙΜΑΝΤΑ και το ΣΥΡΜΑ κέρδισαν μια πολύ σημαντική μάχη σε έναν «πόλεμο» ο οποίος συνεχίζεται.
Στην τριμερή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Εργασίας την Τρίτη 23/09, η διοίκηση του εργοστασίου συμφώνησε να παγώσει την εκ περιτροπής εργασία για 20 μέρες και να ξεκινήσει νέες διαβουλεύσεις με το Σωματείο.
Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι ανέστειλαν την απεργία για το ίδιο χρονικό διάστημα. Επιπρόσθετα, την Πέμπτη 25/09 το Εφετείο της Λάρισας απέρριψε την έφεση της εταιρίας κατά των πρωτόδικων αποφάσεων που δικαίωναν τους εργαζόμενους (Μονομελές Πρωτοδικείο Βόλου, 11/09/2014).
Τα συμπεράσματα από τον πρώτο γύρο
Οι εργάτες στον ΙΜΑΝΤΑ και το ΣΥΡΜΑ έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαίωση! Το εργατικό κίνημα της περιοχής έχει κάθε λόγο να αισθάνεται χαρά για την επιτυχία αυτή των συναδέλφων τους. Τώρα χρειάζεται να βγουν τα σημαντικά συμπεράσματα από τον «πρώτο γύρο» του αγώνα.
- Συμπέρασμα πρώτο: η εταιρία υποχώρησε (έστω και προσωρινά) επειδή ήρθε αντιμέτωπη με την απεργία διαρκείας και την ενότητα των εργαζομένων των δυο εργοστασίων. Αν είχαν επικρατήσει οι λογικές συμβιβασμού ή διάσπασης στις γραμμές των εργαζομένων, όπως σε άλλα εργοστάσια, τότε είναι βέβαιο ότι η εκ περιτροπής εργασία θα ήταν ήδη καθεστώς. Η συσπείρωση γύρω από το Σωματείο, η λήψη αποφάσεων μέσα από γενικές συνελεύσεις και η καθολική περιφρούρηση της απεργίας (στη γραμμή παραγωγής) είχαν αποτέλεσμα.
- Συμπέρασμα δεύτερο: η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε από το σύνολο της Αριστεράς της περιοχής αύξησε την πίεση προς την εργοδοσία. Η συνεργασία της Αριστεράς (αντί για τη συνήθη διάσπαση και αλληλοκαταγγελία) ενισχύει τον αγώνα των εργαζομένων.
- Συμπέρασμα τρίτο: στον ΙΜΑΝΤΑ προϋπήρχαν οι συνδικαλιστικές- πολιτικές δυνάμεις που εδώ και καιρό εξηγούσαν την σημασία του αγώνα διαρκείας, της ενότητας, της συσπείρωσης κλπ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο χρειάζεται να υπάρχουν μαχητικές, ταξικές και ενωτικές πολιτικές και συνδικαλιστικές κινήσεις/παρατάξεις σε κάθε εργοστάσιο, στις οποίες οι εργαζόμενοι να οργανώνονται για να μπορούν να δώσουν αποτελεσματικά τις μάχες τους.
Προετοιμασία για τον δεύτερο γύρο
Στο πρακτικό της συμφωνίας εταιρίας – σωματείου γίνεται αναφορά για ισοδύναμα μέτρα και για εναρμόνιση του εργατικού κόστους ανάλογα με την πορεία των παραγγελιών.
Είναι λοιπόν σαφές ότι η εταιρία θα επανέλθει στις αξιώσεις της. Ήδη κυκλοφορούν πληροφορίες ότι η εταιρία θα ζητήσει την «ευέλικτη μισθοδοσία» (δηλαδή μισθό ανάλογα με την πορεία των παραγγελιών) σε αντικατάσταση της εκ περιτροπής.
Για αυτό το λόγο χρειάζεται από τώρα προετοιμασία για δεύτερο γύρο αγώνα από την πλευρά των εργαζομένων και των συμμάχων τους. Κατά τη γνώμη μας είναι απαραίτητο:
- Να διατηρηθεί η ενότητα και η ομοψυχία των εργαζομένων. Για αυτό χρειάζεται διαρκής και αναλυτική ενημέρωση για την πορεία των διαβουλεύσεων ανάμεσα στο σωματείο και την εταιρία.
- Να δημιουργηθεί άμεσα απεργιακό ταμείο με δημόσιο κάλεσμα για στήριξη από όλο το εργατικό κίνημα και το λαό του Βόλου. Έτσι η εταιρία θα πάρει ένα σαφές μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι είναι προετοιμασμένοι για μια νέα απεργία διαρκείας.
- Να αξιοποιηθεί ο χρόνος της «εκεχειρίας» για να υπάρξει συντονισμός με άλλα πρωτοβάθμια εργοστασιακά σωματεία της περιοχής και για να γίνει καμπάνια ενημέρωσης και αλληλεγγύης μέσα στην βολιώτικη κοινωνία. Και αυτές οι κινήσεις θα ασκήσουν πίεση στην εταιρία ειδικά εφόσον πάρουν μεγάλη δημοσιότητα.
- Να επιδιωχθεί η επαφή και ο συντονισμός με τους εργαζόμενους σε εργοστάσια που ανήκουν στην μητρική πολυεθνική Continental/ Contitech σε άλλες χώρες. Μια ταυτόχρονη κινητοποίηση, ακόμα και μια απλή στάση εργασίας σε εργοστάσια διαφορετικών χωρών θα προκαλούσε κρύο ιδρώτα στα «μεγάλα κεφάλια».
- Να τεθεί η πρόταση για ψηφίσματα συμπαράστασης από κάθε εργασιακό χώρο, μαζικό φορέα, σύλλογο κοκ.
Να ξεσκεπαστούν τα «επιχειρήματα» της εργοδοσίας
Είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε ότι οι παραγγελίες στον ΙΜΑΝΤΑ περνάνε από την μητρική πολυεθνική Continental/ Contitech η οποία στη συνέχεια τις μοιράζει στα θυγατρικά εργοστάσια διαφόρων χωρών ανάλογα με το που υπάρχει μεγαλύτερη κερδοφορία. Η ίδια η πολυεθνική παραμένει απόλυτα κερδοφόρα και αυτό αντανακλάται στους παχυλούς μισθούς, τα μπόνους και τα πολυτελή αυτοκίνητα των golden boys που τη διοικούν – στο 1εκ. ευρώ φτάνουν οι μισθοί 4 διευθυντικών στελεχών στην Ελλάδα ενώ 85.000 ευρώ ξοδεύτηκαν για την αγορά δυο πολυτελών αυτοκινήτων δυο στελεχών! Και ο ΙΜΑΝΤΑΣ έχει σημειώσει πολύ υψηλά κέρδη κατά την τελευταία 5ετία της κρίσης. Όμως η εργοδοσία απαιτεί την «μείωση του εργατικού κόστος», αξιοποιώντας την μνημονιακή νομοθεσία και την μεγάλη ανεργία.
Χρειάζεται επομένως να ανοίξουν τα βιβλία της εταιρείας για να γίνει λογιστικός έλεγχος ώστε να φανεί η πραγματική εικόνα των οικονομικών αποτελεσμάτων της επιχείρησης για να αποκαλυφθεί που πάνε τα κέρδη και ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα της εργοδοσίας.
Η εργοδοσία εκμεταλλεύεται την γενική κρίση που επικρατεί για να αυξάνει τα κέρδη της. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία ευθύνη για την κρίση και δεν είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν. Στο όνομα του «διεθνούς ανταγωνισμού» οι εργοδότες ζητάνε ουσιαστικά να γενικευτούν οι μισθοί και οι συνθήκες δουλειάς Βαλκανίων ή Κίνας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό!
Αντιδρώντας σ’ αυτές τις πολιτικές, άλλοι εργαζόμενοι, όπως στη ΒΙΟΜΕ, την ΕΡΤ και την εφημερίδα των Συντακτών, έχουν προχωρήσει σε κατάληψη και αυτοδιαχείριση για να διασώσουν το δικαίωμα τους στην εργασία και την επιβίωση. Απέναντι στην βαρβαρότητα που μας ετοιμάζουν, το εργατικό κίνημα πρέπει να επαναφέρει τα ιστορικά του αιτήματα για εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των εργοστασίων, κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων και της κοινωνίας και ένταξη των εργοστασίων αυτών σε εθνικούς κλάδους παραγωγής για να μπορέσει να υπάρξει δημοκρατικός σχεδιασμός και παραγωγική ανασυγκρότηση. Σε αυτή την κατεύθυνση η Αριστερά οφείλει να συνεργαστεί! Στόχος μας πρέπει να είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία να κάνει αυτά τα αιτήματα πραγματικότητα!