Καταγγελία της κλαδικής ΜΜΕ του Ροσινάντε για την έκβαση της έφεσης του Βερύκιου στο Β/Βάθμιο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ
«Είναι η εποχή που η μειονότις των γκέι κυριαρχούν στην πιάτσα και κάνουν αντεπίθεση», «η κυρα-Αυγουστίνα μόνη της δηλώνει ότι είναι η γυναίκα της παρέας», «γι’ αυτό η κοινωνία μας πάει κατά διαόλου: το να είσαι γκέι και να το διατυμπανίζεις θεωρείται μαγκιά και όχι πρόβλημα», αναφορές «σε χρυσαυγίτες που τους χρειάζονται», «[οι ομοφυλόφιλοι] δεν έχουν θηλυκό κορμί, έχουν θηλυκό μυαλό: γεννάει διαβόλους»: Σχεδόν άλλη μία συνηθισμένη μέρα «στον αέρα» των ελληνικών ΜΜΕ κατά την οποία οι… συνάδελφοι επιδεικνύουν το ανοιχτόμυαλο πνεύμα τους, την ανεκτικότητα, την ανθρωπιά τους σε τελική ανάλυση (εξυπηρετώντας και κάναν επιχειρηματία-επενδυτή ταυτόχρονα βέβαια, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα).
Εκείνη τη μέρα του Μάρτη του 2014, ο δημοσιογράφος Δήμος Βερύκιος κατακλύστηκε από ιερή αγανάκτηση επειδή ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ με ανάρτησή του στο Facebook αρνήθηκε ότι συμμετείχε ενεργά στο νεοσύστατο ακόμα τότε κόμμα του Μπόμπολα κλείνοντας την ανάρτηση δηλώνοντας «αφοσιωμένος στον άντρα και τα βιβλία του». Σύμφωνα με τους φαλλοκράτες θιασώτες της αγίας ελληνικής οικογένειας, στους οποίους αυτοδικαίως συμπεριλαμβάνεται ο Βερύκιος, μια τέτοια δήλωση προκαλεί με ακραίο τρόπο την κοινωνία και άρα είναι καθήκον τους να αρχίσουν να ξερνούν ομοφοβία και μισογυνισμό, όπως και έκανε για 15’ στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο του Alpha. Όμως ο Βερύκιος τυγχάνει μέλος ενός σωματείου με καταστατικό και αρχές δεοντολογίας, της περίφημης ΕΣΗΕΑ. Και το εμετικό του παραλήρημα προκάλεσε πράγματι καταγγελίες εις βάρος του στο πειθαρχικό της όργανο: 70 πολίτες το έκαναν επώνυμα, όπως και δύο μέλη του Δ.Σ.
Ο Βερύκιος καταδικάστηκε σε διαγραφή δύο ετών από τα μητρώα της Ένωσης, όμως άσκησε έφεση. Στις 27/3, λοιπόν, το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Όργανο της ΕΣΗΕΑ τού επέβαλε την… εξοντωτική ποινή της έγγραφης επίπληξης, αθωώνοντάς τον στην ουσία και διακηρύσσοντας επίσημα ότι οποιοδήποτε μέλος της μπορεί ελεύθερα να προσβάλλει δημόσια και απρόκλητα την προσωπικότητα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό οποιουδήποτε χωρίς αυτό να του στερεί το δικαίωμα του μέλους.
Πάντως η όλη διαδικασία της εξέτασης της έφεσης του Βερύκιου παρουσιάζει ομολογουμένως κάποιο ενδιαφέρον, σαν παρωδία δίκης. Δεν είναι μόνο οι… αστέρες της δημοσιογραφίας που κατέθεσαν σαν μάρτυρες υπεράσπισης – οι οποίοι διαφημίζουν την αδυναμία τους να αντιληφθούν περί τίνος πρόκειται, καταθέτοντας προτάσεις όπως «να τα βρουν μεταξύ τους με μια κοινή εκπομπή», λες και είναι σχολιαρόπαιδα που τσακώθηκαν στο διάλειμμα, λες και αυτό που καταγγέλλεται είναι απλώς μια προσωπική διαφορά και όχι ο διάχυτος ρατσισμός απέναντι σε ό,τι διαφορετικό, λες και σε τελική ανάλυση το κρίσιμο επίδικο είναι εάν το θύμα θα δεχτεί την προσχηματική συγγνώμη του θύτη. Δεν είναι μόνο η μικρότητα του ίδιου του εφεσιβάλλοντος – ο οποίος ακόμα και στην έφεση υπερασπίζεται το παραλήρημά του ονομάζοντάς το «οξύτατη κριτική» και διεκδικώντας το σιχαμένο δικαίωμα να σκανδαλίζεται εάν ένας άντρας μιλήσει για τον «άντρα του». Δεν είναι καν η περίσσια ευκολία με την οποία το δευτεροβάθμιο δικαιοδοτικό όργανο εξαφανίζει ουσιαστικά την ποινή διετούς διαγραφής – το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Όργανο σιγά σιγά χτίζει παράδοση στο να αντιστρέφει αποφάσεις του Πρωτοβάθμιου, κόντρα σε όποια έννοια συνοχής ανάμεσα στα δύο όργανα.
Η πραγματική παρωδία, που αποτελεί και γενεσιουργό αιτία όλης αυτής της ντροπής για οποιονδήποτε εργαζόμενο στο δημοσιογραφικό κλάδο είναι προικισμένος με ίχνος εργατικής και κοινωνικής συνείδησης, βρίσκεται στη δομή των οργάνων και της ίδιας της ΕΣΗΕΑ. Όσο εκδότες και διευθυντές, πρώην και νυν, θα στελεχώνουν τα όργανα και τις δομές του εργατικού κινήματος δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για το είδος του έργου που θα παρακολουθήσουμε, και οι δομές της ΕΣΗΕΑ με το είδος του συνδικαλισμού που αντιπροσωπεύουν δεν επιδέχονται βελτίωση. Μόνη διέξοδος για την έκφραση των ταξικών συμφερόντων του κλάδου, και πρόταγμα που καθίσταται εκ των πραγμάτων όλο και εμφανέστερα αναπόφευκτο, μια πρωτοβουλία για τη δημιουργία Συνδικάτου Τύπου για όλους τους εργαζόμενους στα Μέσα, χωρίς αφεντικά και ομοφοβικούς σκώληκες.
