Το Σωματείο Βάσης Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων(ΣΩ.Β.Α.) συμμετέχοντας στο συντονισμό για τη διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας καλεί στην πορεία της 8 Μάη με αίτημα το επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΙΣ 18:00 ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή την οικονομική κρίση, κράτος και αφεντικά έχουν εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση στην εργατική τάξη, καταργώντας σε σύντομο χρονικό διάστημα ένα μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων της. Μια από τις σημαντικότερες συνέπειες αυτής της επίθεσης είναι και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που από το 2010 και μετά έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Φυσικά το ζήτημα της ανεργίας δεν είναι κάτι νέο κι ούτε είναι προϊόν της οικονομικής κρίσης. Αποτελούσε πάντα δομικό και αναπόσπαστο κομάτι της λειτουργίας του καπιταλισμού και λειτουργούσε σαν δεξαμενή φτηνού εργατικού δυναμικού για τα αφεντικά, προκειμένου να διευρύνουν συνεχώς τα κέρδη τους.
Πριν από μερικά χρόνια το να βρει κάποιος δουλειά θεωρούνταν μια πιο «εύκολη» υπόθεση και η επιβίωσή του στο διάστημα της ανεργίας μπορούσε να καλυφθεί είτε με περιστασιακά μεροκάματα – που κι αυτά πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση – είτε με βοήθεια από την οικογένεια – που σήμερα έχει μικρότερη ή και μηδενική δυνατότητα για βοήθεια, μετρά από τόσες πολλές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Συνεπώς, σήμερα η κατάσταση της ανεργίας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη στέρηση στοιχειωδών αγαθών, τον κοινωνικό αποκλεισμό και εν τέλει με την αγωνιώδη προσπάθεια των ανθρώπων που μένουν χωρίς δουλειά.
Παράλληλα οι δαπάνες για τις δομές πρόνοιας(υγεία, παιδεία κτλ) μειώνονται συνεχώς. Νοσοκομεία και σχολεία κλείνουν ή συγχωνεύονται, βασικά αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό ακριβαίνουν, άμεσοι και έμμεσοι φόροι αυξάνονται, με αποτέλεσμα η κατάσταση ειδικά για τους ανέργους, να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Έχουμε φτάσει στο σημείο να στερούμαστε στοιχειώδη αγαθά και υπηρεσίες όπως η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οι μετακινήσεις με τα ΜΜΜ, που αποτελούν εξάλλου πάγια αιτήματα των ανέργων και για τα οποία δίνονται συνεχείς αγώνες.
Ακόμα και οι αριθμοί και τα ποσοστά που δίνονται στη δημοσιότητα από την πλευρά του ίδιου του κράτους μέσω του ΟΑΕΔ, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά. Από αυτούς, επίδομα λαμβάνει ένα πολύ μικρό ποσοστό(περίπου 10%) και για μικρό χρονικό διάστημα(το πολύ 12 μήνες, αν πληρούν όλες τις προϋποθέσεις), ενώ ακόμα πιο ζοφερή είναι η κατάσταση για τους μακροχρόνια ανέργους οι οποίοι είναι πλέον περισσότεροι από τους μισούς με ελάχιστους από αυτούς να επιδοτούνται και μάλιστα με πολύ μικρότερο ποσό. Την ίδια στιγμή υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν αναγνωρίζονται καν ως τέτοιοι από την πλευρά του κράτους και οι οποίοι όταν μένουν χωρίς δουλειά δεν μπορούν ούτε να γραφτούν στα μητρώα του ΟΑΕΔ, αν δεν διαικπεραιώσουν πρώτα μια σειρά πολλών γραφειοκρατικών διαδικασιών. Χαρακτηριστική περίπτωση όσοι δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών(μπλοκάκηδες).
Η διαχείριση από την πλευρά του κράτους του ζητήματος της ανεργίας, όχι μόνο λύσεις δεν προσφέρει, αλλά αντίθετα συγκαλύπτει το πρόβλημα και ουσιαστικά το διογκώνει και το διαιωνίζει. Τόσο η επισφαλής και μαύρη εργασία, όσο και τα προγράμματα του ΟΑΕΔ κοινωφελούς ή επιδοτούμενης εργασίας(ΚΟΧ-voucher), αποτελούν ευκαιριακές λύσεις που αφορούν μικρό ποσοστό ανέργων και για μικρό χρονικό διάστημα. Επιπλέον, από αυτά τα προγράμματα ωφελούνται πάνω απ” όλα τα αφεντικά αφού έχουν ουσιαστικά αμισθί εργατικό προσωπικό και μπορούν να απολύουν τους μόνιμους υπαλλήλους ή, στην περίπτωση του δημοσίου, να τους θέτουν σε διαθεσιμότητα. Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση λοιπόν, προκύπτει σήμερα, πιο έντονα από ποτέ, η ανάγκη για την αναζήτηση μιας συνολικής λύσης για όλους τους ανέργους, που θα έχει διάρκεια και θα καλύπτει τις ανάγκες μας για να ζούμε αξιοπρεπώς.
Το πρώτο που θέλουμε ως άνεργοι είναι να έχουμε δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς που θα καλύπτυν τις ανάγκες μας. Ως άνεργοι, θεωρούμε τους εαυτούς μας αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Εξάλλου όλοι βιώνουμε την κατάσταση της ανεργίας για μεγάλα ή μικρά διαστήματα ενώ ακόμα και για όσους έχουν δουλειά, η απειλή της ανεργίας βρίσκεται συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Θεωρούμε λοπόν ζωτικής σημασίας τη μαζική απαίτηση επιδόματος ανεργίας που θα δίνεται σε όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας και θα μας επιτρέπει να ζούμε με αξιοπρέπεια. Επιπλέον, η κατάκτηση ενός τέτοιου αιτήματος, αναβαθμίζει την αξία της εργατικής μας δύναμης, επιτρέποντάς μας ως εργατική τάξη(εργαζόμενοι και άνεργοι) να διαπραγματευτούμε με καλύτερους όρους απέναντι στα αφεντικά, τα οποία χρησιμοποιούν συνεχώς την
απειλή της ανεργίας για να έχουν φτηνό εργατικό δυναμικό.
Όσον αφορά στην ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος, γνωρίζουμε καλά ότι ούτε θα έρθει από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε θα έρθει από μόνο του και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση. Όπως ολες οι κατακτήσεις που προέκυψαν μέσα από σκληρούς αγώνες, έτσι και αυτή η προσπάθεια για να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να πλαισιωθεί και να στηριχτεί από όλο αυτόν τον κόσμο που πλήττεται άμεσα από τις συνέπειες της ανεργίας. Κι αν η διεκδίκηση του επιδόματος ανεργίας μπορεί να μοιάζει κάτι δύσκολο στη σημερινή συνθήκη, δεν θεωρούμε ότι είναι κάτι εξωπραγματικό και ουτοπικό. Είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες σε πολλές χώρες του εξωτερικού και που προέκυψε επίσης μέσα από σκληρούς αγώνες. Βασική προϋπόθεση λοιπόν για να κατακτήσουμε το επίδομα ανεργίας είναι να κατέβουμε οι άνεργοι στο δρόμο και να το απαιτήσουμε μαζικά. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, με αυτούς τους τρόπους και στο παρελθόν έχει καταφέρει η
εργατική τάξη να κατακτήσει όλα τα δικαιώματά της.
Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς αγώνες και οι αγώνες προϋποθέτουν συμμετοχή και συλλογικοποίηση. Είναι η στιγμή που όλοι οι άνεργοι πρέπει να ξεπεράσουμε τη μοιρολατρία και την προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων. Να βάλουμε τέλος στην αντίληψη που λέει ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχουμε φτάσει. Να σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, στους μετανάστες, στους δημοσίους υπαλλήλους ή στους συναδέλφους που έχουν δουλειά και να στραφούμε ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους απαιτώντας την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Είναι η στιγμή να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, σε συνελεύσεις γειτονιάς, σε συλλογικότητες και επιτροπές ανέργων με όπλα μας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια. Είναι η στιγμή να συναντηθούμε, να μιλήσουμε, να ζυμωθούμε και να βρούμε τρόπους προκειμένου να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας για να κερδίσουμε τα αυτονόητα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε αξιοπρεπώς.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΠΙΔΟΜΑΤΟΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
epidoma_anergias@espiv.net
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ WORKFARE RELOADED ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΣΑΒΒΑΤΟ 9/5, 19.00, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΥ 18
Αναρχική Συλλογικότητα Οκτάνα
Τα προγράμματα ενοικιαζόμενης κοινωφελούς εργασίας (ΚΟΧ) και οι επιταγές εισόδου στην αγορά (voucher) αποτελούν συγκεκριμένες εφαρμογές της πολιτικής του workfare, της επιβολής δηλαδή καταναγκαστικής εργασίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα προς τον ραγδαία αυξανόμενο αριθμό των ανέργων στην θέση του επιδόματος ανεργίας από τον ΟΑΕΔ, που οι επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν βαφτίσει «ωφέλεια».
Χοντρικά, τι σημαίνει επιβολή της εργασίας ως «ωφέλειας»; Σημαίνει ότι τα αφεντικά προσπαθούν να επιβάλλουν στους ανέργους/επισφαλείς να δουλεύουν, όχι μόνο με τους όρους που συμφέρουν τα ίδια, δηλαδή με χαμηλό μισθό, περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς συνδικαλιστική δυνατότητα, αλλά και όποτε και όταν αυτά τους χρειάζονται, με αποτέλεσμα να αφαιρείται και η ελάχιστη δυνατότητα που είχαν οι άνεργοι/ες να επιλέγουν το αν, το πότε και το που θα εργαστούν, ακόμα και ο ελάχιστος έλεγχος πάνω στις συνθήκες εργασίας τους. Το κράτος μέσω του ΟΑΕΔ μας λέει: «Όσοι/ες άνεργοι/ες ψάχνετε για δουλειά θα σας χρησιμοποιήσουμε όπου κι όποτε σας χρειαστούμε ως φθηνό/ανακυκλώσιμο/προσωρινό εργατικό δυναμικό που θα αντικαταστήσει τις τρύπες που δημιουργούνται λόγω της πολιτικής μας, αν συμφωνείτε έχει καλώς, αν όχι κομμένα τα επιδόματα». Αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό αν αναλογιστούμε τη σταδιακή προσπάθεια υποκατάστασης του επιδόματος ανεργίας με τον πενιχρό μισθό των προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας ή, πιο συγκεκριμένα, την αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας από το επίδομα φτώχειας που θα αποκαλείται «εγγυημένο εισόδημα» και από το οποίο θα αποκλείονται όσοι/ες αρνούνται θέσεις εργασίας που θα τους προσφέρονται από τον ΟΑΕΔ, ένας εκβιασμός που δοκιμάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι ξεσηκώνοντας αυθόρμητα αντιδράσεις πολλών ανέργων.
Τα προηγούμενα 2 χρόνια, σε χώρους κοινωφελούς εργασίας ορθώθηκαν μια σειρά αγώνων ενάντια στην εφαρμογή αυτής της στρατηγικής με αποδέκτη άμεσους ή έμμεσους εργοδότες, σε αυτή την περίπτωση, δήμους και ΜΚΟ. Κύριο σημείο τριβής αυτού του πρώτου κύκλου αγώνων ήταν αιτήματα που είχαν να κάνουν με την έγκαιρη καταβολή του μισθού. Επιμέρους κόντρες και αντιστάσεις εμφανίστηκαν, όμως, και για άλλα ζητήματα, όπως το δικαίωμα στην άδεια, το δικαίωμα στην απεργία, οι συνθήκες εργασίας, το αντικείμενο της εργασίας ή ακόμα και η ίδια η μορφή της ως «ωφέλειας». Σε κάθε περίπτωση, οι μικροί αυτοί αγώνες πέτυχαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό: ανάγκασαν το κράτος να αναδιπλωθεί και να δοκιμάσει νέες μορφές επιβολής της εργασίας. Ως εκ τούτου, την τελευταία χρονιά εφαρμογής των προγραμμάτων εγκατέλειψε –πιθανόν προσωρινά– μοντέλα και δομές (όπως οι ΜΚΟ), ρίχνοντας το βάρος στην κεντρική διαχείριση των ανέργων μέσω ΟΑΕΔ, ο οποίος αναβαθμίζεται σταδιακά για να αναδειχθεί σε εργοδότη στρατιών ανέργων.
Μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο εφαρμογής του workfare στην αναδιαρθρωμένη ελληνική πραγματικότητα και με την εμπειρία του «ωφελούμενου» να εξαπλώνεται πλέον σχεδόν σε κάθε νοικοκυριό, ηλικιακή κατηγορία και παραγωγικό κλάδο της οικονομίας, εκτιμούμε ότι το βασικό εμπόδιο στο να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας ως εκμεταλλευόμενοι και να αγωνιστούμε εναντίον της, το αίσθημα της προσωρινότητας (της υποτιθέμενης προσωρινότητας της κρίσης, των προγραμμάτων και της συνθήκης αυτής στη ζωή του καθενός και της καθεμίας μας), θα αρχίσει όλο και περισσότερο να εκλείπει. Είναι στρατηγικής σημασίας οι αγώνες που αρχίζουν να συγκροτούν τη συνείδηση της εργασιακής φιγούρας του «ωφελούμενου» να αποτελέσουν οργανικό κομμάτι της εργατικής αντεπίθεσης που έχει ανάγκη η εποχή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει, σε ένα άλλο επίπεδο, ότι η συγκεκριμένη φιγούρα μπορεί από μόνη της να εκπληρώσει το σχέδιο ανασύνθεσης της κατακερματισμένης τάξης μας. Η εμπειρία του αγώνα από το πρώτο και το δεύτερο «κύμα» των κοινωφελών προγραμμάτων είναι από αυτήν την άποψη μια εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία που είναι απαραίτητο να κυκλοφορήσει και να αποτελέσει κατακτημένη γνώση για τις ερχόμενες φουρνιές ανέργων που θα εξαναγκάζονται στην εκμετάλλευση των πενταμήνων. (Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων)
κατεβάστε τη μπροσούρα εδώ: http://skya.espiv.net/files/2015/01/workfare_reloaded.pdf
* το κείμενο μοιράζεται στο κατάστημα του ΟΑΕΔ στο Ηράκλειο
ΠΗΓΗ: oktana.espivblogs.net
* αφίσα από ΕΣΕ κάλεσμα σε μποϊκοτάζ στον ΙΑΝΟ
Και την εργατική πίτα ολόκληρη και τον καλλιτεχνικό σκύλο χορτάτο;
Τι θα μπορούσε να πει κανείς όταν στο «πατάρι» ενός βιβλιοπωλείου ακούγονται οι ήχοι από το «πάγωσε η τσιμινιέρα» και, την ίδια στιγμή, ούτε ένα πάτωμα πιο «κάτω», εργαζόμενοι και εργαζόμενες να έχουν «παγώσει» από το φόβο της απόλυσης, την τρομοκρατία των προστίμων, των τιμωρητικών μετακινήσεων και των μειώσεων μισθών;
Πώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το φαινόμενο στον «πάνω όροφο» να βγαίνουν πύρινοι καταγγελτικοί λόγοι κατά του «συστήματος» και την ίδια ώρα στο «ισόγειο» οι εργαζόμενοι να ανταγωνίζονται για το ποιος θα πουλήσει το πιο «χοντρό» βιβλίο στον πελάτη με σκοπό την κατάκτηση του τίτλου του «καλύτερου εργαζόμενου του μήνα»;
Σε βιβλιοπωλεία, όπως ο ΙΑΝΟΣ, με τόσο αναβαθμισμένη παρουσία στον «πολιτισμό», δηλαδή στην αστυνομική καταστολή και το ξύλο σε απεργούς, στις απολύσεις, στα πρόστιμα, στα κείμενα υπογραφών νομιμοφροσύνης στις αντεργατικές πρακτικές της εταιρείας από τους υπαλλήλους της, αυτή η ειρωνεία γίνεται κάτι παραπάνω από εύγλωττη.
Φτάνει η στιγμή που πρέπει να μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο: Πόση αξία έχει το «αριστερό προφίλ», που χτίζεται πάνω σε διαλέξεις και δοκίμια για τα «βάρη της κρίσης που πέφτουν στις πλάτες της εργατικής τάξης», όταν καταναλίσκεται στα πλαίσια της ψηλής κουβεντούλας μεταξύ προσκεκλημένων σε εκδηλώσεις οργανωμένες από εκείνους οι οποίοι, είτε το ομολογεί κανείς είτε όχι, ξεζουμίζουν με κάθε τρόπο τους εργαζόμενούς τους;
Πώς ακριβώς άραγε «πραγματώνεται» η σαρτρική στράτευση του καλλιτέχνη όταν συμμετέχει στα events αυτών οι οποίοι έστειλαν τα ΜΑΤ να ξυλοκοπήσουν απεργούς που υπερασπίζονταν την κυριακάτικη αργία; Όταν η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή κινητοποίηση της 28/12 εκκρεμεί και δεν έχουν αποσυρθεί οι μηνύσεις;
Πολλές φορές ο «άγρυπνος καλλιτέχνης» οικοδομεί το ασυμβίβαστο προφίλ του, έχοντας πρώτα προβάλει την ταξική πάλη σε μια συνθήκη που ανήκει στο παρελθόν, στην ιστορία, και, ορκίζεται ότι αν ζούσε σε εκείνες τις εποχές, τότε, θα ήταν σίγουρα με το μέρος των καταπιεσμένων όπου γης. Έχοντας περιορίσει τα δεινά της εργατικής τάξης σε ένα ιστορικό κύκλο του μακρινού παρελθόντος, μπορεί κάλλιστα να συζητήσει για τον ανήσυχο πνεύμα του τάδε μυθιστοριογράφου μπροστά στις κοινωνικές αδικίες του καιρού του πίνοντας λίγο κρασί, αφού πρώτα ένας βαουτσεράς του έχει πουλήσει το πιο hot βιβλίο για τους «Λαμπράκηδες», την Κομμούνα του Παρισιού ή τον Αντόρνο.
Ακόμα όμως και μερίδα των καλλιτεχνών που δηλώνουν «ανήσυχοι» από την κρίση της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα και διατυμπανίζουν ότι πρέπει «να αντισταθούμε με ότι μέτρα διαθέτουμε», περιορίζει την αντίστασή της σε εκείνη έναντι της «ηθικής και πνευματικής ένδειας του πολιτισμού», καθώς ο τελευταίος καταστρέφεται από τις μνημονιακές πολιτικές. Ταυτόχρονα, στέκει ένοχα σιωπηρή μπροστά στα «μηχανάκια της ντροπής», στις απολύσεις, στα πρόστιμα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και εν γένει σ’ όλες πολιτικές του μνημονίου, σε όλα αυτά που υποτίθεται ότι καταστρέφουν την κοινωνία και τον πολιτισμό.
Είναι λοιπόν παρήγορο και παράδειγμα προς μίμηση ότι το τελευταίο διάστημα καλλιτέχνες και συγγραφείς με δηλώσεις τους ακύρωσαν τη συμμετοχή τους στα διάφορα events του ΙΑΝΟΥ με αφορμή τα πρόσφατα πεπραγμένα του (συλλήψεις, ξύλο και χημικά) και άσκησαν κριτική στη συνολική του πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενές του.
Η πάλη για καλύτερες συνθήκες εργασίας δεν τελειώνει ακόμα και όταν ιστορικοί κύκλοι κλείνουν. Αυτό που μετράει και αυτό που μας κρίνει όλους και όλες είναι η έμπρακτη τοποθέτηση σήμερα απέναντι στην εργοδοτική βαρβαρότητα και όχι ο βερμπαλισμός σε μια ευχάριστη και ολίγον μελαγχολική βραδιά με μουσική και ποίηση.
Δεν μπορείς πάντα να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και να δείχνεις συμπάθεια προς τους εργαζόμενους και να χαριεντίζεσαι με τα αφεντικά που τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά τους. Κάποιες φορές παρά τη θέλησή σου έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις με ποιανού το μέρος είσαι.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com
Σήμερα, που η κατάσταση της ανεργίας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη στέρηση στοιχειωδών αγαθών και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Που η διαχείριση από την πλευρά του κράτους του ζητήματος της ανεργίας, όχι μόνο λύσεις δεν προσφέρει, αλλά αντίθετα συγκαλύπτει και διαιωνίζει το πρόβλημα.
Έχει έρθει η στιγμή να διεκδικήσουμε μια συνολική λύση για όλους τους ανέργους, που θα έχει διάρκεια και θα καλύπτει τις ανάγκες μας για να ζούμε αξιοπρεπώς.
Οι άνεργοι, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.
Γνωρίζουμε καλά ότι καμία κατάκτηση δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Βασική προϋπόθεση για να κατακτήσουμε το επίδομα ανεργίας είναι να κατέβουμε οι άνεργοι στο δρόμο και να το απαιτήσουμε μαζικά. Εξάλλου, μόνο με αγώνες έχει καταφέρει η εργατική τάξη να κατακτήσει όλα τα δικαιώματά της.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 18:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ