Οι μπάτσοι συνέλαβαν 3 νεπαλέζους επειδή φέρονται να πρωτοστάτησαν σε απεργία 200 περίπου εργατών σε ένα εργοστάσιο κόντρα-πλακέ στο Jalan Pokok Sena στο Jabi.
Η ομάδα των εργατών συγκεντρώθηκε μπροστά από τις εγκαταστάσεις απαιτώντας από τη διοίκηση να ερευνήσει τον ξαφνικό θάνατο 3 νεπαλέζων εργατών πρόσφατα. Λίγο πριν ένας άλλος συνάδελφός τους μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα.
Η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον εργατών που διαδήλωναν προχθές, με αποτέλεσμα μια γυναίκα να πέσει νεκρή. Η διαμαρτυρία γινόταν για τις επαπειλούμενες περικοπές στα μεροκάματα στα εργοστάσια υποδημάτων, αφού εκατοντάδες εργάτες επιτέθηκαν σε εργοστάσια και προκάλεσαν φθορές.
Περίπου 5000 εργαζόμενοι στη Ζώνη Διαχείρισης Εξαγωγών που ανήκει σε κορεατικές εταιρίες στο νότιο λιμάνι του Chittagong, μετά τις φήμες για περικοπές. Οι μπάτσοι άνοιξαν πυρ στις συγκρούσεις που ξέσπασαν, ενώ μεγάλες φθορές υπέστη το κορεατικό εργοστάσιο της εταιρίας Youngone.
Η 20χρονη κοπέλα ξεψύχησε κατά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο.
Εκατοντάδες μετανάστες εργάτες κινητοποιήθηκαν στις 2 Γενάρη στο Zhengzhou για να διεκδικήσουν τους μισθούς που τους χρωστάνε για μήνες. Στο Wenzhou στις 23/12 ένα μεγάλο πλήθος εργατών σε ένα χρεωκοπημένο εργοστάσιο παπουτσιών ξεχύθηκαν στην πόλη, ζητώντας από την τοπική κυβέρνηση να τους βοηθήσει για να πάρουν τα χρωστούμενα.
Στο Lanzhou στις 3/1 έξι εργάτες σκαρφάλωσαν στην οροφή ενός 9οροφου κτιρίου και απειλούσαν να πέσουν αν δεν πληρωθούν τα περίπου 40.000 δολάρια που τους χρωστάνε.
Περίπου 300 εκατομμύρια μετανάστες εργάζονται στη χώρα.
Πράγματι, στις 20 Απριλίου του 2008, το 40,8% των ψηφοφόρων, απηυδισμένο από 61 χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης από το κόμμα Colorado, εναπόθεσε τις ελπίδες του στη μορφή αυτού του πρώην « επισκόπου των φτωχών » με την έντονη κοινωνική στράτευση. Απουσία μιας οργανωμένης πολιτικής βάσης, ήλθε στην εξουσία μέσω της Πατριωτικής Συμμαχίας για την Αλλαγή (APC), μιας συμμαχίας κοινωνικών κινημάτων και οχτώ κομμάτων, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε το PLRA, ένας συντηρητικός σχηματισμός που ώς τότε δεν είχε κατορθώσει να σπάσει το φράγμα της παντοδυναμίας του l’ANR [8]. Το συνοικέσιο δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ.
Ο Λούγο, φίλα προσκείμενος στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Mπολιβαριανής Συμμαχίας των Λαών της Αμερικής μας (ALBA) [9], ακολουθεί ωστόσο μια ιδιαίτερα μετριοπαθή πολιτική. Αλλά, κι αυτό είναι πάρα πολύ. Μήπως δεν απέρριψε την εγκατάσταση αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο Μαρισκάλ Εστιγαρίμπια (Τσάκο) ; Δεν αρνήθηκε ενεργειακή επιδότηση ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο στην καναδική πολυεθνική Rio Tinto Alcán που ήθελε να στήσει εργοστάσιο επεξεργασίας αλουμινίου στις όχθες του ποταμού Παρανά ; Δεν αύξησε τις δημόσιες δαπάνες ; Δεν επέτρεψε τη δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία για τους φτωχούς ; Δεν διακήρυξε αγροτική μεταρρύθμιση, εκφράζοντας τη συμπαράστασή του στα αγροτικά κινήματα τα οποία, ενισχυμένα από αυτή την απερίφραστη στήριξη, πολλαπλασίασαν τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις ; Αφού στήριξε τον Λούγο από καθαρό οπορτουνισμό ενόψει των εκλογών, το ΑLRA, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Φεδερίκο Φράνκο, ο οποίος προέρχεται από τις τάξεις του, στράφηκε κατά του αρχηγού του κράτους. Χέρι – χέρι με το Colorado, τον μέχρι χθες αντίπαλο (τα δύο κόμματα έχουν απόλυτη πλειοψηφία στο Κογκρέσο), παίζει ανοιχτά το παιχνίδι της αποσταθεροποίησης.
Η Ένωση Εταιρειών Παραγωγής (UGP), με τη στήριξη ενός Τύπου φανερά στρατευμένου στο πλευρό της (αφού προηγουμένως στήριξε σε σημαντικό βαθμό τον Λούγο), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η σύγκρουση οξύνεται μόλις το πανίσχυρο αυτό λόμπι ζητά την εισαγωγή νέων ποικιλιών γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού, βαμβακιού και σόγιας. « Ο υπουργός Γεωργίας, ο φιλελεύθερος Ένσο Καρντόσο », θυμάται ο Μιγκέλ Λοβέρα, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος της Εθνικής Υπηρεσίας για την ποιότητα και την υγεία λαχανικών και σπόρων (Senaves), « έδρασε πλήρως ευθυγραμμισμένος με τα συμφέροντα της Monsanto, της Cargill και της Syngenta. Ήταν στην κυριολεξία υπάλληλός τους και ταυτόχρονα εκπρόσωπος τύπου της l’UGP ». Η άδεια, παρόλα αυτά, δεν δόθηκε. Οι υπουργοί Υγείας, Εσπεράνσα Μαρτίνες και Περιβάλλοντος, Όσκαρ Ρίβας, καθώς και ο Λοβέρα για λογαριασμό της Senaves, εκφράζουν την αντίθεσή τους. Η ABC Color ξεσπά εναντίον τους με μια καμπάνια πρωτόγνωρου μίσους. Και, για πολλοστή φορά, ο αντιπρόεδρος Φράνκο κάνει λόγο για αντικατάσταση του Λούγο μέσω μιας « εξεταστικής επιτροπής » (αντίστοιχο του impeachment στις ΗΠΑ). Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί μια αφορμή.
Τετρακόσια χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Ασουνσιόν, κοντά στο Κουρουγουάτι (τρεις στενές λεωφόροι, καμιά δεκαριά κάθετα δρομάκια και σε κάθε γωνιά του δρόμου μια τράπεζα όπου συσσωρεύεται το χρήμα των sojeros), στην κοινότητα Μαρίνα Κούε, κάποιοι « ακτήμονες » κάνουν ειρηνική κατάληψη σε μια ιδιοκτησία την οποία οικειοποιήθηκε ο Μπλας Ν. Ρικέλμε, πρώην πρόεδρος του κόμματος Colorado (το οποίο εκπροσώπησε στη Γερουσία από το 1989 ώς το 2008) και ιδιοκτήτης 70.000 εκταρίων της εταιρείας Campos Morombí. Ουδείς αγνοεί το γεγονός ότι η αμφισβητούμενη έκταση των περίπου χιλίων εκταρίων στη Μαρίνα Κούε ανήκε στο στρατό της Παραγουάης έως τα τέλη του 1999 και ότι στις 4 Οκτωβρίου του 2004 το υπ’ αριθμόν 3532 διάταγμα τη χαρακτήρισε εθνικού συμφέροντος και τη μεταβίβασε στο Indert. Ωστόσο, στις 15 Ιουνίου του 2012, 325 βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί εισβάλλουν για να απομακρύνουν –για έβδομη φορά μέσα σε 10 χρόνια– καμιά εξηνταριά αγρότες που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον καταυλισμό που είχαν στήσει.
Τι έγινε στη συνέχεια ; « Θέλαμε γη και μας έδωσαν πόλεμο », λέει αναστενάζοντας η Μαρτίνα Παρέδες, μέλος της Επιτροπής Θυμάτων των Οικογενειών του Μαρίνα Κούε, η οποία έχασε έναν αδερφό. Στις 15 του περασμένου Ιουνίου, μετά τον πρώτο πυροβολισμό, ξεκινά γερό πιστολίδι, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους έντεκα χωρικοί και έξι μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Μέχρι σήμερα, δεν είναι γνωστό ποιος έριξε την πρώτη σφαίρα. « Μίλησα με κάποιους αστυνομικούς », παραδέχεται η Παρέδες, « και δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω από εμάς ». Ένας από τους ηγέτες των αγροτών της Μαρίνα Κούε, ο Βιδάλ Βέγα, ανακοίνωσε ότι θα κατέθετε όσα ήξερε σχετικά με την παρείσφρηση πρακτόρων και matones της Campos Morombí στον τόπο των δολοφονιών. Δολοφονήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 2012. Επιπλέον, ένα βίντεο που είχε τραβηχτεί από ελικόπτερο της αστυνομίας που πετούσε μόνιμα πάνω από τον τόπο του συμβάντος, έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς.
Η παρουσία γυναικόπαιδων στον καταυλισμό καταρρίπτει την όποια αξιοπιστία της θεωρίας περί ενέδρας προς τα όργανα της τάξης την οποία ξεκίνησαν οι αγρότες. Παρόλα αυτά… Στις 22 Ιουνίου του 2012, ο πρόεδρος Λούγο κατηγορείται για υποδαύλιση της βίας κατά των μεγαλογαιοκτημόνων και καθαιρείται κατόπιν μιας « εξεταστικής επιτροπής » 24 ωρών, όταν, σύμφωνα με το άρθρο 225 του Συντάγματος, θα έπρεπε να έχει στη διάθεσή του πέντε μέρες για να προετοιμάσει την υπεράσπισή του. Είναι αυτό που, πέρα από τους όποιους ευφημισμούς, ονομάζεται « πραξικόπημα ».
Ο Φράνκο, αφού κατάφερε να οικειοποιηθεί την εξουσία, ως επικεφαλής της κυβέρνησης πια διαλύει αυτόματα την ανεξάρτητη επιτροπή που είχε διοριστεί προκειμένου να ερευνήσει τα γεγονότα στο Μαρίνα Κούε με τη βοήθεια του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Και δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα ώσπου να επιτραπεί με διάταγμα, χωρίς προηγούμενη τεχνική διαδικασία, η εισαγωγή του γενετικά τροποποιημένου βαμβακιού. Μέσα στους επόμενους μήνες θα προστεθούν και άλλες εφτά ποικιλίες γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού και σόγιας.
Με βάση την επικρατούσα διατύπωση, οι εκλογές της 22ας Απριλίου του 2013 σηματοδοτούν την « επιστροφή στην ομαλότητα » για την Παραγουάη η οποία μετά το golpe (πραξικόπημα) είχε αποκλειστεί από την Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur), από την Ένωση Εθνών της Νότιας Αμερικής (Unasur) και από την Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Celac). Με το που αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του ως αρχηγός κράτους, στις 15 Αυγούστου, εξ ονόματος του κόμματος Colorado, ο Οράσιο Κάρτες, ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας –βασικός σύμβουλος του οποίου είναι ο Xιλιανός Φρανσίσκο Κουάδρα, πρώην υπουργός και υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Αουγούστο Πινοτσέτ- μετακινείται από το προεδρικό μέγαρο στον καθεδρικό ναό με μια λευκή κάμπριο Chevrolet Caprice, την οποία χρησιμοποιούσε στην εποχή του ο Στρέσνερ.
Δίνοντας τον τόνο της μελλοντικής του διακυβέρνησης στο πλαίσιο ενός γεύματος εργασίας στο οποίο συμμετέχουν « 120 » (La Nación), ή « 300 » (ABC Color, σελίδα 2) ή « 400 » (ABC Color, σελίδα 3) « ενθουσιώδεις διευθυντές ντόπιων και ξένων επιχειρήσεων », υπόσχεται ότι δεν θα ανεχτεί « την κακομεταχείριση των επενδυτών από τους δημοσίους υπαλλήλους ».
Δύο μέρες αργότερα, σε ένα γεγονός που προκάλεσε κύματα αγανάκτησης στα μέσα ενημέρωσης, εκτελούνται πέντε ιδιωτικοί φύλακες του κτήματος (estancia) Λαγουνίτα [10] από τον μυστηριώδη Λαϊκό Στρατό της Παραγουάης (ΕΡΡ), γκρουπούσκουλο μάλλον παρά αντάρτικη οργάνωση, στον οποίο αποδίδονται 31 απαγωγές και δολοφονίες από το 2006 στα απομακρυσμένα διαμερίσματα Κονσεψιόν και Σαν Πέδρο, τα πιο φτωχά της χώρας. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι ένα από τα θύματα, ο Φελισιάνο Κορονέλ Αγκιλάρ, υπαξιωματικός της αστυνομίας, διηύθυνε μυστικά στον « ελεύθερο χρόνο » του την εταιρεία σεκιούριτι San Jorge (Σαν Χόρχε) που έχει αναλάβει την επίβλεψη της estancia. Το ΕΡΡ, από την πλευρά του, δηλώνει μέσω Facebook ότι οι στόχοι του « ήταν μέλη μιας παραστρατιωτικής ομάδας που είχε σκοτώσει 20 χωρικούς ». Το ίδιο αφήνει να εννοηθεί και ο πρώην βουλευτής του Colorado Μαγδαλένο Σίλβα : « Πρέπει να διερευνηθεί η αληθινή δραστηριότητα της εταιρείας σεκιούριτι San Jorge [11] ». Ο δε πατέρας Πάμπλο Κάσερες από την επισκοπή της Κονσεψιόν, λέει με τη σειρά του : « Εκείνοι οι τύποι που πέθαναν, οι φύλακες, ήταν στην πραγματικότητα matones [12] ».
Τον Απρίλιο του 2010, ο πρόεδρος Λούγο, τον οποίο συχνά κατηγορούσαν για διασυνδέσεις με το ΕΡΡ, είχε κηρύξει την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για ένα μήνα, στην προσπάθειά του να εξαρθρώσει την οργάνωση –χωρίς εμφανή αποτελέσματα– σε τέσσερα διαμερίσματα. Στις 22 του περασμένου Αυγούστου, το Κογκρέσο υιοθετεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα ένα νόμο που επιτρέπει στον Κάρτες να δώσει την εντολή για στρατιωτικές επιχειρήσεις χωρίς να χρειαστεί αυτή τη φορά να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η αστυνομία περνά υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο των στρατιωτικών, οι οποίοι εξαπολύονται στα διαμερίσματα Σαν Πέδρο, Κονσεψιόν και Αμαμπάι, με τη βοήθεια ελικοπτέρων και τεθωρακισμένων. Όλα αυτά για να ξεμπερδέψουν με ένα ένοπλο αντιπολιτευόμενο κίνημα, που τα μέλη του, ωστόσο, δεν έφταναν για να στελεχώσουν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες.
Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην κοινότητα του Τακουατί Πότι, για να αναφερθούμε μόνο σε αυτό το παράδειγμα, είναι σαν να περιμένουν το τέλος του κόσμου. Σε αυτό το asentamiento των εφτά οικογενειών που ζουν περικυκλωμένες από τη σόγια, δόθηκαν πολλοί αγώνες, πρώτα για τη γη, κατόπιν για το κέντρο υγείας, το δημοτικό σχολείο, το Γυμνάσιο, το πόσιμο νερό, τον δρόμο. Οχτώ χιλιόμετρα από δω, ένας πλούσιος terrateniente, ο Λουίς Λίντστρομ, απήχθη κάπου ανάμεσα στον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2008 από το ΕΡΡ, αφέθηκε ελεύθερος για λύτρα 130.000 δολαρίων και κατόπιν δολοφονήθηκε στις 31 Μαΐου του 2013 από δύο ελεύθερους σκοπευτές που φέρονται να ανήκουν στο « αντάρτικο ». Το Τακουατί Πότι, το οποίο στοχοποιείται ως οπισθοφυλακή των ανατρεπτικών δυνάμεων, ζει μια κόλαση με νυχτερινές επιδρομές χωρίς ένταλμα από κουκουλοφόρους στρατιωτικούς, εκφοβισμούς, πλαστές αποδείξεις που σπέρνει η αστυνομία στις κατοικίες όσων έχει αποφασίσει να ενοχοποιήσει, συλλήψεις και κατηγορητήρια χωρίς άλλα στοιχεία –όπως στην περίπτωση του Ιρενέο Βαγιέχος, του Δαμάσιο Μιράντα και του Γουστάβο Καρδόσο– πέρα από τις φαντασιόπληκτες και αντιφατικές μαρτυρίες ενός ζευγαριού με μάλλον διαταραγμένη συμπεριφορά κι ενός εξάχρονου κοριτσιού…
« Ο κόσμος φοβάται », λέει ανήσυχη η Βικτόρια Σανάμπρια. « Δεν εμπιστευόμαστε ούτε τη Δικαιοσύνη ούτε τους θεσμούς που κανονικά θα έπρεπε να υπερασπίζονται τα δικαιώματά μας. Οι κατηγορούμενοι είναι οικογενειάρχες, αγωνιστές που σηκώνονται στις 5 το πρωί για να πάνε να δουλέψουν. Τυχαίνει να είναι επίσης και ηγέτες του κινήματος. Πιστεύουμε ότι το πρόβλημα στη βάση του είναι η γη μας. Αυτό καταλαβαίνουμε μέσα στην άγνοιά μας. Νομίζουν πως άμα αποκεφαλίσουν την ηγεσία θα ξεμπερδέψουν μαζί μας ».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με λίγα λόγια με ένα κλασικό λατινοαμερικάνικο σκηνικό. Μια πληγή που δεν τη φροντίζεις, στο τέλος μολύνεται. Διάφορες ομάδες, είτε μικρές είτε μεγάλες, καταδικαστέες ή μη, ριζοσπαστικοποιούνται. Η λεγόμενη « δημοκρατική » εξουσία ουρλιάζει κι εξαπολύει τις δυνάμεις της τάξης για να συλλάβουν τους υποτιθέμενους ενόχους, ενώ ποινικοποιεί κατά προτεραιότητα… τα κοινωνικά κινήματα. Προς μεγάλο όφελος, στην περίπτωση της Παραγουάης, των sojeros.
Είναι 24 Αυγούστου κι ένας παγωμένος αέρας ξυρίζει τα πρόσωπα. Εκατόν οχτώ οικογένειες χωρισμένες σε « ταξιαρχίες » έχουν κάνει πάλι κατάληψη στη γη της κοινότητας Ναράνχι Το, από όπου οι δυνάμεις της τάξης τούς έχουν διώξει άλλες τέσσερεις φορές έως τώρα. Κάτω από μια συστάδα δέντρων στήνουν πρόχειρες σκηνές ανάμεσα σε κοπάδια και μπόγους από ρούχα. « Από αύριο κιόλας, θα αρχίσουμε να φυτεύουμε είδη πρώτης ανάγκης », ανακοινώνει ο ομαδάρχης Χόρχε Μερκάδο με μια σιγουριά που δε μοιάζει να την πιστεύει απόλυτα. Η δύναμη των αναμνήσεων τον παρασύρει. Ο τελευταίος διωγμός ήταν ιδιαίτερα βίαιος : « Οι αστυνομικοί έκαψαν 124 καλύβες ! Έκλεψαν τα ζώα, τις κότες, σκότωσαν τα γουρούνια… ».
Το 1967, ο δικτάτορας Αλφρέδο Στρέσνερ είχε δωρίσει αυτή τη γη σε ένα Γερμανό, τον Έριχ Βέντρι. Την « κληρονόμησαν » τα παιδιά του, ο Ράινερ και η Μαργκαρίτα. Ανήκει όμως εξίσου και στο κράτος. « Εξακριβώνουμε τι έχει αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο και τι όχι », εξηγεί ο Μερκάδο. « Έχουμε εμπειρία ετών που μας επιτρέπει να επανακτήσουμε κομμάτι – κομμάτι το έδαφος της Παραγουάης ». Την ώρα που εξακολουθεί να αναλύει λεπτομερώς το πόσο άγρια αρπακτικά είναι οι terratenientes (μεγαλογαιοκτήμονες) και οι sojeros(παραγωγοί σόγιας), ένα σκοτεινό σύννεφο καταπίνει την άκρη του καταυλισμού. Οι χωρικοί, συγκεντρωμένοι γύρω από τις τσαγέρες που βράζουν με θόρυβο, ρουφούν απολαυστικά το μάτε τους, αφήνοντας το ζεστό υγρό να κυλήσει αργά μέσα τους.
Δύο μέρες αργότερα, η αστυνομία, με τη γνωστή της βαρβαρότητα, θα τους διώξει και πάλι. Η γη… Σε αυτή τη χώρα των 6,7 εκατομμυρίων κατοίκων, περίπου 300.000 οικογένειες φτωχών αγροτών είναι αποκλεισμένες από τη γη. Χωρίς να ανατρέχουμε στο μακρινό παρελθόν της Παραγουάης, το σύστημα του λατιφούντιου (μεγάλη ιδιωτική αγροτική έκταση) καθιερώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Επί Στρέσνερ, (1954-1989), σημαντικές εκτάσεις « ελευθέρων γαιών » που ανήκαν στο κράτος και προορίζονταν βάσει του νόμου για την αγροτική μεταρρύθμιση, αναδιανεμήθηκαν μεταξύ των φίλων, των συνεργατών, των στρατιωτικών και όσων τους χρωστούσαν χάρες. Επιπλέον, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, παρατηρείται μια εξέλιξη μείζονος σημασίας. Η μηχανοποιημένη γεωργία, προερχόμενη από τα νότια κρατίδια της γειτονικής Βραζιλίας, περνά τα σύνορα φέρνοντας μαζί και το πολύκροτο προϊόν της, τη σόγια.
Στους αγρούς επικρατεί αναστάτωση. Οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί στους οποίους, ιστορικά, οφείλει τη διατροφή της η χώρα, αποτελούν εμπόδιο στην επέκταση αυτού του τομέα που είναι στραμμένος στις εξαγωγές. Υπάρχουν πάντως πολλοί τρόποι για να κυνηγήσει κανείς όσους εμποδίζουν τη μαζική φύτευση. « Ο πιο απλός είναι να αγοράσεις τη γη τους », σχολιάζει ο οικονομολόγος Λουίς Ρόχας. « Προσφέρουν στον αγρότη ένα ποσό που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του. Φαντάζεται πως αυτό είναι ολόκληρη περιουσία, φεύγει για την πόλη, το ξοδεύει όλο μέσα σε τρεις – τέσσερεις μήνες και προστίθεται κι αυτός στα πλήθη των εξαθλιωμένων, αφού δουλειές δεν υπάρχουν ».
Και η σόγια απλώνει ουρές από συρματοπλέγματα.
Κοινότητες ολόκληρες μεταναστεύουν εξαιτίας της καταστροφής που προκαλεί η αποψίλωση των δασών. Αλλού, οι αεροψεκασμοί με εντομοκτόνα μολύνουν τις καλλιέργειες στην παραμεθόριο, δηλητηριάζουν το νερό, αναγκάζουν τα ζώα να διανύσουν χιλιόμετρα σε αναζήτηση βοσκότοπου, να ξύνουν τους τελευταίους θάμνους, να μουγκρίζουν γοερά. Εμετοί, διάρροιες, πονοκέφαλοι… Όσοι αγρότες μένουν κοντά, ανήμποροι, πουλούν τα χωράφια τους για ένα κομμάτι ψωμί.
Και η σόγια καταβροχθίζει χωριά και οικισμούς.
Το 1996, η μεταλλαγμένη της μορφή, ο σπόρος « roundup ready » της Monsanto, κάνει την εμφάνισή της στην Αργεντινή από όπου εξαπολύει επεκτατικό πόλεμο χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης σε Βραζιλία, Βολιβία και Παραγουάη, με τη μεγάλη βοήθεια των εντομοκτόνων που είναι θανατηφόρα για το περιβάλλον [1].
Και η σόγια πλημυρίζει πεδιάδες και σαβάνες –αδυσώπητη παλίρροια.
Κάποιες νησίδες ανυπότακτων επιμένουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. « Η κυβέρνηση τους εκτοπίζει με το πρόσχημα ότι ικανοποιεί τα αιτήματά τους », λέει με ένα μορφασμό η Πέρλα Άλβαρες από το Συντονιστικό Γυναικών, Αγροτών και Ιθαγενών (Conamuri). « Τους παρκάρουν στην καρδιά ενός δάσους που θα πρέπει να ξεχερσώσουν, καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα από τον πλησιέστερο δρόμο, χωρίς κέντρο υγείας, χωρίς τίποτα… ». Όταν ορισμένοι, παρόλα αυτά, στυλώνουν τα πόδια ή επανακαταλαμβάνουν τα γόνιμα εδάφη που τους έχουν κατασχέσει, η αγρομπίζνες αμολάει τα σκυλιά της. « Από την αρχή της δημοκρατικής περιόδου, το 1989, μέχρι σήμερα », καταγγέλλει ο δικηγόρος Ούγο Βαλιέντε, από το Συντονιστικό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Παραγουάης (Codehupy), « έχουν καταγραφεί 116 περιπτώσεις δολοφονιών ή εξαφανίσεων ηγετών ή αγωνιστών αγροτικών οργανώσεων ». Εκτός από τους πράκτορες του κράτους, οι ιδιωτικοί φύλακες των μεγαλογαιοκτημόνων, οι matones (φονιάδες) δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας.
Και η σόγια προχωρεί, η σόγια επευλαύνει χωρίς σταματημό.
Οι terratenientes, οι οποίοι έχουν μεγάλη επιρροή, είναι πολύ καλά οργανωμένοι και έχουν διεισδύσει για τα καλά στα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα –την Εθνική Δημοκρατική Ένωση [ANR ή κόμμα Colorado (πολύχρωμο), το οποίο βρισκόταν αδιάκοπα στην εξουσία από το 1946 ώς το 2008 κι επανήλθε στα πράγματα το 2013] και το Αυθεντικό Φιλελεύθερο Ριζοσπαστικό Κόμμα (PLRA). Διάγουν πολυτελέστατο βίο κι έχουν στην κατοχή τους ιδιωτικές πίστες προσγείωσης και δικά τους αεροπλάνα. Ο όμιλος του Βραζιλιάνου Τρανκίλο Φαβέρο, του « βασιλιά της σόγιας » (βλέπε ένθετο), κατέχει 140.000 εκτάρια σε οχτώ διαμερίσματα (Άλτο Παρανά, Κανιντεγιού, Ιταπούα, Κααγουασού, Καασαπά, Σαν Πέδρο, Σεντράλ και Τσάκο), εννέα επιχειρήσεις (επεξεργασίας και διανομής σπόρων, επεξεργασίας και εισαγωγής αγροχημικών προϊόντων και λιπασμάτων, χρηματοδότησης των παραγωγών, παροχής μηχανών και καυσίμων κ.ά.), καθώς κι ένα ιδιωτικό λιμάνι στον ποταμό Παρανά –σημείο-κλειδί για τα μεγάλα σχέδια υποδομών στην ήπειρο. Τα οχτώ μέλη της Κεντρικής Εθνικής Επιτροπής των Συντονιστικών (Unicoop) ελέγχουν πάνω από 305.000 εκτάρια. Ο όμιλος Espiritu Santo αρκείται σε μόλις 115.000… Εν ολίγοις, σύμφωνα με την απογραφή του 2008, το 2% ων ιδιοκτητών μονοπωλούν το 85% των εδαφών στην Παραγουάη.
Οι πολυεθνικές, από την πλευρά τους, επωφελούνται από την κατάσταση. Μαζί με τις αμερικανικές Cargill (20 αποθήκες/σιλό, ένα εργοστάσιο, τρία ιδιωτικά λιμάνια) [2], ADM Paraguay Saeca (30 αποθήκες, έξι ιδιωτικά λιμάνια) και Bunge (πέντε αποθήκες συνολικής χωρητικότητας 230.000 τόνων), η γαλλική Louis Dreyfus και η κινεζική Noble (Χονγκ Κονγκ) αποκομίζουν τα μεγαλύτερα κέρδη τους χάρη στη σόγια κι ελέγχουν σχεδόν το 40% όλων των εξαγωγών της χώρας. Οι BASF και Bayer (Γερμανία), η Dow (επίσης αμερικανική), η Nestlé (Ελβετία), η Parmalat (Ιταλία) και η Unilever (Ολλανδία, Βρετανία), για να αναφέρουμε μόνο μερικές, συμπληρώνουν αυτή την προκαθορισμένη μοιρασιά της πίτας [3]. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε μια λεπτομέρεια : μεγαλογαιοκτήμονες και πολυεθνικές, μολονότι η οικονομική τους δραστηριότητα αντιστοιχεί στο 28%, συνεισφέρουν μόλις το 2% στο σύνολο της φορολογίας [4].
Μέσα σε έντονα κορναρίσματα, ουρές ατελείωτες από αγροτικά μηχανήματα και φορτηγά διασχίζουν τους δρόμους, καθώς η σόγια συνεχίζει την πορεία της μέχρι τα κόκκινα εδάφη λατερίτη (βωξίτη) της ανατολικής περιοχής, φτάνοντας ακόμα και στη γη των ganaderos (των κτηνοτρόφων με τις 14 εκατομμύρια κεφαλές ζώων που απωθούνται προς την άγρια περιοχή του Τσάκο). Οι εκτάσεις που κυρίευσε ο « πράσινος χρυσός » αυξήθηκαν από 1,5 εκατομμύρια εκτάρια το 1993 σε 3,1 εκατομμύρια σήμερα κι έκαναν την Παραγουάη την τέταρτη χώρα στον κόσμο στην εξαγωγή σόγιας. Περίπου το 60% αυτής της σόγιας παίρνει το δρόμο για την Ευρώπη, όπου θα χρησιμοποιηθεί για την εκτροφή ζώων και την παραγωγή βιοκαυσίμων.
Οι χωρικοί, ωστόσο, οι οποίοι δεν είναι ούτε δουλοπρεπείς ούτε χαζοί, δεν πηγαίνουν ως πρόβατα επί σφαγή. « Έχουμε ανακαταλάβει πολλές εκτάσεις », εξηγεί η Εστέρ Λέιβα, εθνική συντονίστρια της Οργάνωσης Αγώνα για τη Γη (OLT). « Περισσότεροι από 30 σύντροφοί μας αυτή την εποχή πραγματοποιούν κατάληψη στις περιοχές του Ιταπούα και του Καασαπά ». Μεταξύ 1990 και 2006, μέσα σε ένα πλαίσιο με 980 εστίες σύγκρουσης, είχαν απογραφεί 414 από αυτές τις καταλήψεις, το πιο συχνό μέσο πίεσης για την « ευαισθητοποίηση των αρχών ». Έχοντας μετονομαστεί σε « καταλήψεις » από τους ιδιοκτήτες, προκάλεσαν 366 βίαιες απομακρύνσεις και 7.346 συλλήψεις [5]. Αλλά, όπως εκτιμά η Δομίνγκα Νογκέρα, συντονίστρια των κοινωνικών οργανώσεων του Κανιντεγιού, « μόνο σε αυτό το διαμέρισμα έχουμε επανακτήσει 130.000 εκτάρια ».
Σε αυτές τις αγροτικές περιοχές με τους δύσβατους δρόμους, μόνο τα σμήνη από μηχανές μικρού κυβισμού σου επιτρέπουν να φτάσεις στις αγροτικές αποικίες, τα asentamientos. Εδώ, στην καρδιά του διαμερίσματος του Ιταπούα, στο asentamiento 12 de Julio (12 Ιουλίου), μας θυμίζουν πώς το 1996, πριν από 17 χρόνια, 70 άνθρωποι έμειναν φυλακή για έξι μήνες επειδή επιχείρησαν να καταλάβουν με τη βία το κτήμα 1.600 εκταρίων που φέρεται να ανήκει στον Νικολάι Νόιφελτ, ένα Γερμανό Μενονίτη [6]. Στη χώρα αυτή, όπου δεν υπάρχει κτηματολόγιο, εκχωρήθηκαν πλαστά πακέτα τίτλων ιδιοκτησίας από ένα δικαστικό σύστημα που παραμένει δέσμιο των λειτουργών που σχετίζονται με τη δικτατορία του Στρέσνερ και το κόμμα Colorado. Το διοικητικό χάος είναι τέτοιο ώστε η ίδια έκταση μπορεί να εμφανίζεται με τρεις ή τέσσερεις διαφορετικούς τίτλους ιδιοκτησίας. Έτσι, η Παραγουάη, αν προσθέσουμε αυτά τα πιστοποιητικά, είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που εκτείνεται σε τουλάχιστον… δύο ορόφους.
Το 2005, οι άνθρωποι του asentamiento 12 de Julio ξανάρχισαν τον αγώνα με την υποστήριξη της OLT και της Τράπεζας Εθνικού Συντονισμού των Αγροτικών Οργανώσεων (MCNOC). Τέσσερεις φορές το « κατέλαβαν », άλλες τέσσερεις απομακρύνθηκαν δια της βίας από την αστυνομία, τους στρατιωτικούς και τους matones, υπό το βλέμμα των ειδικών απεσταλμένων των μέσων ενημέρωσης της ολιγαρχίας –ABC Color [7], La Nación, Última Hora– οι οποίοι ήρθαν με χαρά να παραστούν στην πυρπόληση των ράντσος των ξυπόλητων « εγκληματιών ».
Ο αγώνας πάντως, δεν πήγε χαμένος. Διακόσιες τριάντα οικογένειες ζουν τώρα πια νόμιμα σε αυτά τα μέρη όπου έχουν φυτέψει μανιόκα, καλαμπόκι, φασόλια, γλυκοπατάτες, φιστίκια και σουσάμι. Το 2009, το Εθνικό Ινστιτούτο Αγροτικής Ανάπτυξης και Γης (Indert), οργανισμός επιφορτισμένος με την αγροτική μεταρρύθμιση, κατάφερε πράγματι να πάρει πίσω τη γη από τον Νόιφελτ, ο οποίος καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Μεταξύ 2007 και 2011, πούλησε εδάφη που δεν του ανήκαν σε Γερμανούς μετανάστες, για 14 εκατομμύρια ευρώ. Κυρίως όμως, επισημαίνει ο Μάγνο Άλβαρες, ένας γεροδεμένος αρχηγός της κοινότητας, για να εξηγήσει αυτή την ευτυχή κατάληξη, « το 2009, οι εντάσεις είχαν κοπάσει. Ήταν η περίοδος του προέδρου Φερνάντο Λούγο ».
Σε απεργία διαρκείας περνούν από την Πέμπτη οι εργαζόμενοι της Coca-Cola 3Ε στη Θεσσαλονίκη, κατόπιν απόφασης του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Οι αντιδράσεις των εργαζομένων ξεκίνησαν όταν η εταιρία ανακοίνωσε αλλαγή στον τρόπο διανομής των προϊόντων της – με εξωτερικούς συνεργάτες. Μάλιστα, πρόσφατα ανακοίνωσε ότι ήδη ξεκίνησε συνεργασία με 10 μεταφορείς στη Βόρεια Ελλάδα, εκ των οποίων οι δύο είναι πρώην εργαζόμενοι.
Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από την ανεργία και τη φτώχεια, η περιοχή της Βόρειας Ελλάδας και το καταναλωτικό κοινό της έρχονται αντιμέτωποι με την προκλητική πολιτική της κερδοφόρας πολυεθνικής, που αγνοεί τις ανάγκες της τοπικής οικονομίας και προσθέτει και άλλους εργαζόμενους στον μακρύ κατάλογο της ανεργίας».
Η διοίκηση του ΕΚΘ κάνει λόγο για «απεργία συμπαράστασης και απεργία αλληλεγγύης» προσθέτοντας ότι «συνεχίζουμε να βγάζουμε κόκκινη κάρτα στα προϊόντα της Coca-Cola 3Ε μέχρι την τελική δικαίωση».
Πηγή:tvxs.gr/node/146683
Λουκέτο μετά από 58 χρόνια λειτουργίας έβαλε την Τρίτη η βιοτεχνία ελαστικών Αφοί Καριπίδη στον Βοτανικό της Αθήνας, με αποτέλεσμα να απολυθούν απροειδοποίητα 17 εργαζόμενοι.
Σε οριστικό κλείσιμο οδηγείται αιφνιδιαστικά το εργοστάσιο της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην Ξάνθη, ενώ οι εννιά εναπομείναντες εργαζόμενοι μετατίθενται μετά από 30 χρόνια δουλειάς στο εργοστάσιο της Ημαθίας.
Την αντίδραση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις «Μαρινόπουλος- Dia – Carrefour», προκαλεί η βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, με πρωτοβουλία της εργοδοτικής πλευράς. Οι εργαζόμενοι προαναγγέλουν απεργείες για το επόμενο διάστημα.
Με ανακοίνωσή του το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων TIM (WIND) καλεί σε συνέλευση για την αντιμετώπιση της δίκης της απολυμένης Ελ. Δεμέναγα, με δεδομένο ότι την Πέμπτη εκδικάζεται η προσφυγή της της ενάντια στη διοίκηση της Wind.
Σε διαθεσιμότητα και κινητικότητα μπαίνει το 75% του προσωπικού του ΕΟΠΥΥ καθώς την ερχόμενη 
Παρασκευή κατατίθεται το νομοσχέδιο με το οποίο ο Οργανισμός μετατρέπεται αποκλειστικά σε αγοραστή υπηρεσιών. Έως και τις 10 Ιανουαρίου συνεχίζουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ, χαρακτηρίζοντας αδιέξοδο το διάλογο με το υπουργείο Υγείας
Σε στάση εργασίας προχωρούν την Τρίτη οι εργαζόμενοι στον ΟΓΑ καθώς την ίδια ημέρα, εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, που έχουν καταθέσει συνάδελφοί τους κατά των διαπιστωτικών πράξεων της διαθεσιμότητάς τους.
Πανελλαδική στάση εργασίας προκήρυξε η ΠΟΕ-ΟΤΑ για την Παρασκευή, οπότε και δικάζεται σύσσωμο το 35μελές Γενικό Συμβούλιο της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α., καθώς κατηγορείται για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Οκτωβρίου του 2011.
διεθνη:
Δυο διευθυντικά στελέχη στο εργοστάσιο της Goodyear στη βόρεια Γαλλία κράτησαν κλειδωμένους τη Δευτέρα για 30 ώρες οι εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται για το ύψος των αποζημιώσεων που θα λάβουν οι τελευταίοι μετά το κλείσιμο του εργοστασίου. Νωρίτερα το απόγευμα αφέθηκαν ελεύθερα τα δύο στελέχη.
Την απαγόρευση των διαδηλώσεων, μέχρι νεωτέρας, ανακοίνωσαν το Σάββατο οι αρχές της Καμπότζης, ενώ νωρίτερα αστυνομικοί εισέβαλαν σε πάρκο της πρωτεύουσας και διέλυσαν αντικυβερνητικό καταυλισμό διαμαρτυρίας που είχε δημιουργηθεί το Δεκέμβρη. Την Παρασκευή είχε σημειωθεί βίαιη καταστολή διαδήλωσης εργαζομένων στον τομέα της υφαντουργίας με αίτημα μισθολογικές αυξήσεις, εναντίον των οποίων η αστυνομία άνοιξε πυρ προκαλώντας το θάνατο τουλάχιστον τριών ανθρώπων.
Στάση εργασίας των δικηγόρων πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στη Βρετανία λόγω περικοπών. Οι δικηγόροι υπογραμμίζουν πως «δεν είναι διατεθειμένοι να εργασθούν για ωρομίσθια που είναι χαμηλότερα από τον κατώτατο μισθό».
οι εργατικες ειδησεις& τα διεθνη σε τιτλους προερχονται απο:http://www.1431am.org/deltio
Μια δυσάρεστη έκπληξη επιφύλαξε η Διοίκηση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στους εννιά εναπομείναντες εργαζομένους του Τμήματος Συσκευασίας του εργοστασίου στην Ξάνθη, καθώς παραμονές Χριστουγέννων τους ανακοινώθηκε πως το εδώ Τμήμα κλείνει και υποχρεούνται να μεταφερθούν στο Πλατύ Ημαθίας.
Ο υπόδικος Ανδρέας Κουρής, αντιλαμβανόμενος ότι ο κλοιός στενεύει γύρω του, έπειτα από τον επίμονο αγώνα που δίνουμε στο δρόμο και στα δικαστήρια εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια προκειμένου να μας καταβάλλει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις μας που έχει καρπωθεί παράνομα, προχώρησε σε μήνυση εναντίον απολυμένων των καταστημάτων Metropolis.
Με την άσκηση μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον μας, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί να ανατρέψει την εις βάρος του δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών, έπειτα από αγωγή που είχαμε ασκήσει εναντίον του, η οποία μας έδωσε το δικαίωμα να προχωρήσουμε σε κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων (μετοχές του σε άλλες εταιρείες, προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ακίνητα κτλ) εκτός της εταιρείας Metropolis. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη απόφαση, εκτός από τις αποζημιώσεις των απολυμένων, αναγνωρίζει και την ατομική ευθύνη που έχει ο Ανδρέας Κουρής ως νόμιμος εκπρόσωπος της εταιρείας «Μετρόπολις ΑΕΕ».
Η μήνυση του υπόδικου Ανδρέα Κουρή -που συνελήφθη και προφυλακίστηκε τον περασμένο Απρίλιο κατηγορούμενος σε βαθμό κακουργήματος για χρέη περίπου 1,4 εκατ. ευρώ της εταιρείας Metropolis, που αφορούσαν τη μη καταβολή ΦΠΑ και Φόρου Μισθωτών Υπηρεσιών- στρέφεται αποκλειστικά κατά των 12 απολυμένων που πέτυχαν αυτό τη δικαστικό αποτέλεσμα και αφορά το περιεχόμενο (!) της αγωγής τους. Και, επιπλέον, κατά ενός απολυμένου, που κατέθεσε υπέρ μας στο συγκεκριμένο δικαστήριο.
Υπενθυμίζουμε ότι με την απόφαση 1149/2013, το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε ότι η συμπεριφορά του Ανδρέα Κουρή «είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη», καθώς «περιέπαιζε τους εργαζόμενους», ενώ «ο ίδιος απολαμβάνει κέρδη από διαφημίσεις και διοργανώσεις πολυδάπανων εκδηλώσεων μέσω της Mad TV A.E. της οποίας τυγχάνει διευθύνων σύμβουλος» και «εισέρρεαν στα ταμεία του μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία καρπωνόταν και από τα οποία ουδέν διατέθηκε έστω σε ένδειξη καλής πίστης προς τους εργαζόμενους». «Εν μέσω της οικονομικής κρίσης η μη πληρωμή δεδουλευμένων αποδοχών (…) και η με οποιονδήποτε τρόπο με δόλο ματαίωση της δικαστικής τους επιδίωξης αποτελεί καταφανώς συμπεριφορά αντίθετη προς τα χρηστά ήθη και την αντίληψη του μέσου κοινωνικού ανθρώπου», έκρινε το δικαστήριο. «Στην προκειμένη περίπτωση κάμπτεται η αρχή της μη ευθύνης των διοικούντων ανώνυμη εταιρεία», κατέληγε η δικαστική απόφαση, αναγνωρίζοντας προσωπική ευθύνη στον επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή.
Με την πολυσέλιδη μηνυτήρια αναφορά του, στην οποία κυριαρχούν πολλοί φαιδροί ισχυρισμοί και ατέλειωτες αράδες κλάψας σχετικά με το πόσο άτυχος, αδικημένος, και εξαπατημένος επιχειρηματίας είναι, ο Ανδρέας Κουρής επιχειρεί όχι μόνο να αναστρέψει, δια της πλαγίας οδού, την αρνητική πρωτόδικη απόφαση εναντίον του, αλλά και να αμφισβητήσει τις αυτονόητες και αυταπόδεικτες αξιώσεις μας, δηλαδή, τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις που μας χρωστάει. Έτσι, ανάμεσα στις «αξιόποινες ενέργειες» και τα «ποινικώς κολαζόμενα αδικήματα» που επικαλείται ότι τελέσαμε αναφέρει ότι εγείρουμε σε βάρος του υπέρογκες αξιώσεις, ισχυριζόμενοι ότι «δήθεν» οφείλει στον καθένα από εμάς «διόλου ευκαταφρόνητα ποσά». Κι ακόμη ότι η εν λόγω αγωγή μας εναντίον του «βρίθει όχι μόνο αναληθειών, αλλά και -προφανώς σκόπιμων και ηθελημένων- αοριστιών και γενικοτήτων». Αμφισβητώντας, μάλιστα, αυτό καθαυτό το δικαστήριο, υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα κάναμε σε τέτοιο βαθμό «που ήταν παντελώς αδύνατον στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο να κρίνει και να αποφασίσει επί της ουσίας της ένδικης διαφοράς».
Στη μήνυσή του ο Ανδρέας Κουρής επικαλείται το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δικαστική απόφαση εκδόθηκε ερήμην του. Παραλείποντας επιτηδευμένα να αναφέρει ότι η απουσία τόσο του ίδιου όσο και των συνηγόρων του συντελέστηκε με δική τους επιλογή και, κυρίως, ότι έχει «λάμψει» δια της απουσίας του απ’ όλα τα δικαστήρια που του έχουμε κάνει μέχρι σήμερα γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια όλες τις νομικές διαδικασίες που αφορούν τις εργατικές διαφορές. Όπως και ότι -παρά τους περί αντιθέτου ισχυρισμούς του- ποτέ δεν συναντήθηκε μαζί μας προκειμένου να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, όσο ακόμη λειτουργούσαν τα τελευταία καταστήματα της επιχείρησης, προκειμένου να μας διατυπώσει το περιβόητο σχέδιο διάσωσης της εταιρείας το οποίο, όπως αποδείχθηκε, δεν υπήρξε ποτέ. Όπως και ότι, προκλητικά και χωρίς καμία δικαιολογία, ποτέ δεν πάτησε του πόδι του στις Επιθεωρήσεις Εργασίας όπου είχε κληθεί, έπειτα από τις σχετικές καταγγελίες που του είχαμε κάνει, λόγος για τον οποίο του έχουν επιβληθεί υψηλά πρόστιμα. Κι όπως ότι δεν καταδέχθηκε να έρθει στην τριμερή συνάντηση στην οποία είχε κληθεί στο υπουργείο Εργασίας, παρουσία του τότε υφυπουργού Νίκου Παναγιωτόπουλου
Όμως, το αποκορύφωμα των ισχυρισμών του Ανδρέα Κουρή στη μηνυτήρια αναφορά του εναντίον των απολυμένων που κέρδισαν την προαναφερόμενη δικαστική απόφαση θα μπορούσε να προκαλέσει γέλια αν δεν είχε, ήδη, προκαλέσει τον πόνο και την ανέχεια στην ίδια μας τη ζωή. Όπως αναφέρει, μέλημά του ήταν ανέκαθεν n διατήρηση και όχι το κλείσιμο των καταστημάτων και συνακόλουθα η διατήρηση των θέσεων εργασίας για τους εργαζόμενους και σε καμία περίπτωση η καταπάτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Κι ακόμη, ότι οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί μας περί δήθεν περιπαιχτικής συμπεριφοράς από την πλευρά του έγιναν εντελώς εσφαλμένα δεκτοί από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο και ότι «ανάγονται στην κυριολεξία στη σφαίρα της φαντασίας» μας!
Στη σφαίρα της φαντασίας μας, λοιπόν, ήταν και παραμένει ότι, πριν από 3 χρόνια που ο Ανδρέας Κουρής εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, επενδύοντας σε αυτή (στα πλαίσια μιας ανεκδιήγητης κίνησης για τα τότε επιχειρηματικά χρονικά), κατάφερε να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο άρθρο 99 και να απολύσει 180 εργαζόμενους. Όταν μας διαμήνυε, μέσω του νέου γενικού διευθυντή (πάντα προφορικώς και ατύπως και επιλεκτικά σε μεμονωμένους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρούνται οι «εσωτερικές» φημολογίες περί σωτηρίας της επιχείρησης), τη μια ότι θα μπει νέος επενδυτής στην επιχείρηση και την άλλη ότι θα ανοίξει νέα μαγαζιά. Κι όλα αυτά, την ώρα που το ένα λουκέτο έμπαινε μετά το άλλο, την ώρα που αντί μισθών λαμβάναμε έναντι ή τίποτα, την ώρα που παγιοποιήθηκε η παύση των πληρωμών. Κι όταν, ακόμη και μετά την απόλυσή μας, ο Ανδρέας Κουρής εξακολουθούσε κι εξακολουθεί να μας περιπαίζει και να μας περιγελάει όταν ισχυρίζεται ότι δεν έχει χρήματα να μας εξοφλήσει, την ώρα που μέσω των έτερων επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων διοργανώνει πανάκριβες φιέστες διογκώνοντας την περιουσία του, πάντα πάνω στις πλάτες των πρώην εργαζομένων του.
Και θα αφήσουμε επιμέρους τις άλλες γελοιότητες που αναφέρει όπως, για παράδειγμα, ότι η εταιρεία προ εποχής Κουρή είχε αδυναμία να καταβάλει μισθοδοσία, κάτι που ουδέποτε συνέβη, ή ότι οι εργαζόμενοι στη διοίκηση της εταιρείας ήταν άνθρωποι του προηγούμενου ιδιοκτήτη της. Αυτοί είναι ισχυρισμοί που προσπαθούν αποκλειστικά να νομιμοποιήσουν την απληρωσιά που καθιέρωσε ο Ανδρέας Κουρής και να δικαιολογήσουν τις (ηθελημένα ή άθελα) αποτυχημένες επιλογές του σε ότι αφορά τα νέα στελέχη που προσέλαβε. Εμείς, άλλωστε, ποτέ δεν είχαμε μετοχές στα Metropolis και πάντα πιστεύαμε ότι για τα αφεντικά ήμασταν μόνο αναλώσιμα γρανάζια της μηχανής τους. Και ως εκ τούτου, δεν προσλάβαμε από… εταιρεία εξεύρεσης στελεχών ως νέο Γενικό Διευθυντή (που, εντελώς τυχαία καταθέτει και ως μάρτυρας εναντίον μας στη μήνυση του Κουρή) έναν άνθρωπο που είχε «μαύρα μεσάνυχτα» από δισκογραφία (για να το πούμε πιο απλά, άσχετο για τη συγκεκριμένη εταιρεία) με μηνιαίο μισθό ικανό για την αποζημίωση ενός και μόνο εργαζόμενου με δεκαετή προϋπηρεσία ή για την καταβολή των μηνιαίων μισθών δέκα εργαζομένων. Και, όπως τραγικά αποδείχθηκε, με μοναδικό know how την ελεγχόμενη πτώχευση εταιρειών.
Κρατάμε, όμως, το ότι ο Ανδρέας Κουρής, εκτός από τους 12 απολυμένους, μηνύει και έναν ακόμη από εμάς που παραβρέθηκε ως μάρτυρας στη συγκεκριμένη δίκη. Επιχειρώντας, έτσι, να ποινικοποιήσει και όσους τολμούν και θα τολμήσουν να μας υπερασπιστούν στα μελλοντικά δικαστήρια που θα πραγματοποιηθούν εναντίον του και που έρχονται σωρηδόν. Φτάνει δε στο σημείο να ισχυριστεί ότι παρακινήσαμε τον μάρτυρα που κατέθεσε υπέρ μας σε κατάθεση ψευδών γεγονότων «μετά πειθούς και φορτικότητας». Σημειώνουμε ότι ως μάρτυρες κατηγορίας στη μήνυση που καταθέτει εναντίον μας φέρνει τρία στελέχη του ομίλου MAD. Και ότι μας μέμφεται επειδή απευθυνθήκαμε σε σωματεία και συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Τέλος, είναι απαραίτητα να υπενθυμίσουμε ότι η δικαστική απόφαση που κερδίσαμε, στην αγωγή της οποίας ο Ανδρέας Κουρής στηρίζει τη μήνυσή του για συκοφαντική δυσφήμιση, ανοίγει το δρόμο της άμεσης ατομικής ευθύνης του κάθε επιχειρηματία που κρύβεται πίσω από μία (ή και περισσότερες) Α.Ε. ή ΕΠΕ, με τη δική του προσωπική περιουσία και ότι, με βάση αυτή, οι εργαζόμενοι σε κεφαλαιουχικές εταιρείες οι οποίες στερούνται περιουσίας θα μπορούν πλέον να στρέφονται απευθείας κατά της περιουσίας του επιχειρηματία που τις διοικεί. Συνεπώς, δεν αποτελεί νίκη μόνο για εμάς, αφού αφήνει μια παρακαταθήκη για άλλους απλήρωτους – απολυμένους που βρίσκονται ανάλογα με εμάς αντιμέτωποι με άρνηση πληρωμών από τα πρώην αφεντικά τους που εξακολουθούν να αυγατίζουν εις βάρος τους την περιουσία τους.
Ανδρέα Κουρή, για τη μήνυσή σου εναντίον μας μπορούμε να σου μιλήσουμε με τη γλώσσα του λαού μας: «μας χρώσταγαν το γάιδαρο, μας πήραν και το βόδι», θα έλεγε. Εμείς, Ανδρέα Κουρή, που την επιτυχία σου ως επιχειρηματίας τη στηρίζεις στις «άκρες» που έχεις και που σου δίνουν την πεποίθηση ότι μπορείς να μας τσαλαπατάς, δεν θα στο πούμε έτσι. Θα στο πούμε αλλιώς – κι αυτό να το βάλεις καλά, σαν τρυπάνι μες το μυαλό σου: ΚΑΙ ΓΔΑΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΑΡΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ. Ξέχνα το!
Ανδρέα Κουρή, ο χρόνος, πλέον, μετράει, αντίστροφα για σένα. Η μήνυσή σου μας δείχνει ότι, μετά από δυο χρόνια αγώνα που έχουμε δώσει στο δρόμο και στα δικαστήρια, κάνεις μια απεγνωσμένη προσπάθεια για να περισώσεις όσα καρπώθηκες από τον ιδρώτα μας.
Υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι την πλήρη δικαίωση των αιτημάτων μας που αφορούν την καταβολή των χρωστούμενων μισθών και των αποζημιώσεών μας.
Αποφασισμένοι να αντισταθούμε στην εργοδοτική ασυδοσία, απέναντι σε όσους νομιμοποιούν την κοινωνική βαρβαρότητα, καλούμε σε συσπείρωση γύρω από τον αγώνα μας -και σε κάθε εργατικό αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη- τα σωματεία, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις εργατικές συλλογικότητες, τις αυτοοργανωμένες συλλογικότητες των ανέργων και όσους και όσες αντιλαμβάνονται ότι επιβάλλεται να ορθωθεί ένα ισχυρό ανάχωμα απέναντι στις απόπειρες ποινικοποίησης των εργατικών αγώνων.
Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Πταισματοδικείο Αθηνών (Κ. Λουκάρεως 14) την Τετάρτη 8 Ιανουαρίου στις 9:00 π.μ.
Απολυμένοι/ες καταστημάτων Metropolis
http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/2014/01/metropolis.html
Μόλις 300 σελίδες ενός βιβλίου χρειάστηκαν για να γκρεμίσουν την «τέλεια» εικόνα που προσπαθεί να «χτίσει» η Coca Cola τα τελευταία 124 χρόνια.Το βιβλίο ξεκινάει με την περιγραφή της δολοφονίας του Isidro Gil, ενός συνδικαλιστή που εργαζόταν στην μπροστινή πύλη του εργοστασίου εμφιαλώσεως της Coca-Cola στην Carepa της Κολομβίας.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, η εταιρία έχει κατηγορηθεί για ανάμιξη σε θανάτους συνδικαλιστών στη Νότιο Αμερική, οι οποίοι δολονήθηκαν από παραστρατιωτικούς.
«Όταν ανακαλύπτεις ότι η Coca-Cola κατηγορείται για φόνους, είναι σαν να ανακαλύπτεις ότι ο Άγιος Βασίλης κατηγορείται για παιδεραστία», γράφει στην εισαγωγή ο Blanding, ωστόσο, στη συνέχεια περιγράφει λεπτομερώς τις κατηγορίες εναντίον της εταιρίας.
Δολοφονίες συνδικαλιστών
Σε συνέντευξή του στο AlterNet, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι αν και δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Coca-Cola που έχει την έδρα της στην Ατλάντα, έδινε εντολή για βίαιη αντιμετώπιση των συνδικαλιστών, υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον χρόνο που πραγματοποιούνταν αυτές οι επιθέσεις και οι δολοφονίες από τους παραστρατιωτικούς, οι οποίες έτυχε να συμβαίνουν σε περιόδους που οι συνδικαλιστές διαπραγματεύονταν καλύτερες συνθήκες εργασίες.
Ακόμα, επισημαίνει ότι υπάρχουν αποδείξεις των συναντήσεων μεταξύ των διευθυντών των εργοστασίων εμφιάλωσης με τους παραστρατιωτικούς
ΠΗΓΗ:http://episkiasis.wordpress.com/2010/11/14/coca-cola-history/
Πανό που αναρτήθηκε στο Γηροκομείο Βόλου στις 24 Δεκέμβρη, παραμονή Χριστουγέννων κατά την επίσκεψη του Μητροπολίτη Ιγνάτιου και υπηρεσιακών παραγόντων της Περιφέρειας Θεσσαλίας προκειμένου να ευχηθούν στο απλήρωτο προσωπικού του Γηροκομείου….υπομονή.
Ένα χρόνο κλείνουνε απλήρωτοι οι περίπου 50 εργαζόμενοι του ιδρύματος Γηροκομείο Βόλου. Από τις αρχές του χρόνου έχουνε περάσει από το χώρο του Γηροκομείου όλοι όσοι θα μπορούσανε να τάξουνε έστω κάτι σε όσους έχουνε δώσει τον καλύτερο εαυτό τους για να κρατήσουνε το ίδρυμα σε ζωή. Σήμερα όμως αν έχουνε πάρει ένα μικρό ποσό έναντι του Δώρου Χριστουγέννων οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην κινητοποίηση που οι ίδιοι οργάνωσαν τη περασμένη εβδομάδα.
Τη παρέλαση των βουλευτών και όλων των παρατρεχάμενων της μνημονιακής κυβέρνησης καθώς και της ανάλγητης τοπικής αυτοδιοίκησης διαδέχτηκαν σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων, ο τοπικός εκπρόσωπος της εκκλησίας κ. Ιγνάτιος προκειμένου να ευχηθεί υπομονή και καρτερία και ο αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας κ. Καλτσογιάννης προκειμένου να παραδώσει το Γηροκομείο στο νέο διοικητικό συμβούλιο(σσ ΕΡΓΑΤΗ: Η θητεία του προηγούμενου έχει λήξει από τις 21/11 και το Ίδρυμα παρέμενε ακέφαλο).
Σίγουρα ούτε τα παιδιά των εργαζομένων ταϊζονται με ευχές, ούτε τα ατελείωτα χαράτσια πληρώνονται με υπομονή. Όσο για το ρόλο του νέου διοικητικού συμβουλίου μπορούμε να τον φανταστούμε σε μια κατάσταση πρωτοφανούς οικονομικής κατάρρευσης και απόλυτης χρεοκοπίας.
Εκεί βρέθηκε και η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία με σύνθημα Γηροκομείο “Successstory : 12 μήνες απλήρωτοι” προκειμένου να πει τα «κάλαντα» στους προύχοντες της πόλης και να δηλώσει την υποστήριξή του σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων.
Ουσιαστικά επρόκειτο για μια ακόμη ευκαιρία να προταθεί στους εργαζόμενους να καλέσουνε συνέλευση μεταξύ των ίδιων και των φιλοξενουμένων του Γηροκομείου προκειμένου να συζητήσουνε και να οργανώσουνε τα επόμενα βήματά τους όχι μόνο για την απαίτηση των μισθών που τους οφείλονται αλλά και για τη ίδια τη πορεία του ιδρύματος που η τύχη του βρίσκεται πλέον στα χέρια των εργαζομένων που μόνο η δικιά τους αυτοθυσία το κρατά ανοικτό.
Η προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων που αφορά την οικογένεια του καθενός είναι πραγματικά αδύνατη κι αν υπάρξει δεν αρκεί σε μια κοινωνία που στενάζει συλλογικά από τη καταστροφή ενός συστήματος σε κρίση και μιας κυβέρνησης σε πανικό. Μόνη λύση είναι ο κοινός αγώνας των εργαζομένων ενάντια σε όσους τους στερούνε το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρεπή εργασία και μόνο αλληλέγγυα με όσους εμπλέκονται άμεσα με το ίδρυμα όπως είναι οι φιλοξενούμενοι και οι οικογένειές τους σε ένα πλατώ μέτωπο αγώνα για τη διατήρηση των προνοιακών δομών και των δομών υγείας που η κατάρρευσή τους απειλεί τη ζωή όλων μας.
Στην πρόσφατη έκδοση του οδηγού εφαρμογής του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας ο ΟΑΕΔ ανακοινώνει τη διαγραφή των ανέργων από τα μητρώα του, σε περίπτωση που για οποιονδήποτε λόγο αρνηθούν να πάνε σε θέση που προορίζονται. Αυτό συνεπάγεται χάσιμο του χρόνου ανεργίας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιδόματα όπως αυτό του μακροχρόνια ανέργου (για να κόψουν πολλούς ανέργους που το δικαιούνται μετά την αλλαγή των προϋποθέσεων), την ανανέωση των βιβλιαρίων υγείας, τη μοριοδότηση σε πιθανούς διαγωνισμούς και φυσικά είναι ένας τρόπος για να παραποιήσει τα ποσοστά ανεργίας.
O οδηγός εφαρμογής του προγράμματος δεν έχει καμιά νομική κάλυψη. Ούτε με το νόμο 1545/1985 αλλά ούτε και με το ΦΕΚ B 2091 – 27.08.2013 για την «κοινωφελή» εργασία το οποίο προβλέπει μόνο τη διαγραφή από τους οριστικούς πίνακες κατάταξης. Ο οδηγός εφαρμογής ήρθε καπέλο στους ανέργους και εκδόθηκε μετά τις δημόσιες προσκλήσεις και τα τελικά αποτελέσματα. Στη δημόσια πρόσκληση, μάλιστα αναφέρονταν μόνο η διαγραφή από τους πίνακες κατάταξης και όχι από τα μητρώα του ΟΑΕΔ.
Πέρα όμως από το νομότυπο (και νόμιμο να ήταν, σίγουρα θα ήταν άδικο και αιτία κινητοποίησης), ο ΟΑΕΔ όπως φαίνεται αναβαθμίζει τον εκβιασμό της μισθωτής (όποιοι πληρώνονται ακόμα) δουλείας (όχι δεν κάναμε λάθος στον τόνο) και του δίνει νέα χαρακτηριστικά. Δε φτάνει που η αμοιβή της κοινωφελούς και των voucher δεν καλύπτει ούτε τις βασικές μας ανάγκες και καταβάλλεται με μεγάλη καθυστέρηση, που δεν αναγνωριζόμαστε ως εργαζόμενοι ούτε από την επιθεώρηση εργασίας ενώ καλύπτουμε πάγιες ανάγκες, που είμαστε αποκλεισμένοι από κάθε έννοια εργατικής νομοθεσίας (άδειες, απεργίες, παροχές). Τώρα δεν μπορούμε ούτε ως άνεργοι να αρνηθούμε τα προγράμματα αυτά εφόσον κάνουμε αίτηση. Αν το κάνουμε μας περιμένει η ποινή της διαγραφής από τα μητρώα.
Όλα εξηγούνται στην παρακάτω παράγραφο που βρίσκεται στο site του ΟΑΕΔ.
“Ο Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού (Ο.Α.Ε.Δ.) είναι το κύριο όργανο εφαρμογής της Κυβερνητικής Πολιτικής για την απασχόληση, σε αρμονία με το εκάστοτε Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης της Χώρας”
Στην σύγχρονη πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται ως εξής:
Ο ΟΑΕΔ ως κύριο όργανο εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων στην απασχόληση προωθεί πολιτικές εγκαθίδρυσης μια νέας εργασιακής βαρβαρότητας μέσω των προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας και γενικότερα παρόμοιων προγραμμάτων. Ο ΟΑΕΔ πλέον μετατρέπεται ανοιχτά από υπηρεσία διαχείρισης της ανεργίας σε αφεντικό.
Ένα αφεντικό με χιλιάδες εργαζόμενους στα μητρώα του, τους οποίους τους ενοικιάζει κατά βούληση στον δημόσιο/ιδιωτικό τομέα, βαφτίζοντας τους «ωφελούμενους» και αποκλείοντας τους από τις κατακτήσεις του εργατικού δικαίου. Σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, όπως και για όλα τα αφεντικά, η εργασία είναι «ωφέλεια» και η ανεργία είναι ατομική ευθύνη/αποτυχία του άνεργου, οπότε και αυτός δεν πρέπει να έχει την «πολυτέλεια» να συγκρίνει δουλειές και να επιλέγει, και σε καμία των περιπτώσεων το δικαίωμα να αρνείται την εργασιακή βαρβαρότητα των κοινωφελών προγραμμάτων, αλλιώς θα τιμωρείται.
Το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας είναι το πειραματικό σχέδιο του νέου μοντέλου εργασίας που θέλουν να επιβάλουν: Χαμηλά αμειβόμενη εργασία, χωρίς καθόλου δικαιώματα. Ο σταθερός μισθός και τα επιδόματα ανεργίας, αντικαθίστανται από τα «επιδόματα εργασίας» που δίνονται σε δόσεις στους «ωφελούμενους». Τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα (νοσοκομεία, σχολεία, σε όλες σχεδόν τις ειδικότητες) καλούμαστε πλέον να καλύψουμε οι άνεργοι που μπήκαμε σήμερα στα προγράμματα αυτά ή θα απασχοληθούμε στο μέλλον. Με διατάγματα δεν διαγράφεται η ανεργία.
Άνεργες – Άνεργοι από τις γειτονιές της Αθήνας
http://anergoigeitonion.espivblogs.net
Συνέλευση ανέργων/εργαζομένων στην «κοινωφελή εργασία» και στα προγράμματα ΟΑΕΔ/ ΕΣΠΑ
http://synekox.espivblogs.net