Σήμερα το πρωί (5/11/13) εκδικάστηκε η έφεση του συντρόφου και ολικού αρνητή στράτευσης Δ. Χατζηβασιλειάδη στο στρατοδικείο του Ρουφ στην Αθήνα. Σε πρώτο βαθμό, είχε καταδικαστεί σε δύο χρόνια φυλάκιση. Από νωρίς συγκεντρώθηκαν αλληλέγγυοι, τόσο εντός της αίθουσας όσο και εκτός του κτιρίου του στρατοδικείου, κατόπιν καλέσματος από την “ανοιχτή πρωτοβουλία αλληλεγγυης”, αναρτήθηκαν πανό και μοιράστηκαν κείμενα.

Στην δίκη παραστάθηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης δύο σύντροφοι, ένας εκ των οποίων είναι τούρκος πρόσφυγας αγωνιστής που, με την μαρτυρία του εξέφρασε μια διάσταση διεθνιστικής – επαναστατικής αλληλεγγύης και έγιναν αναφορές στο πογκρόμ διώξεων εναντίων τουρκων και κούρδων πολιτικών αγωνιστών στην ελλάδα στην παρούσα χρονική συγκυρία.

Ο σύντροφος Δ. Χατζηβασιλειάδης στην “απολογία” του υπερασπίστηκε μαχητικά την επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης σαν ένα σημείο του αγώνα ενάντια σε κράτη, έθνη και στρατούς.

Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν ένας χρόνος, εξαγοράσιμος και εκκρεμεί η κάλυψη ενός μέρους του ποσού.

Η συνέλευση συνεχίζεται την επόμενη Τρίτη 7.00 στο ΕΜΠ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης

Η αφίσα-κάλεσμα για την σημερινή ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο στρατοδικείο  στο Ρουφ

«Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς, σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς…»

 

Χρόνο με τον χρόνο τα αστικά κέντρα του κεφάλαιου στις τέσσερις κατοικημένες ηπείρους μοιάζουν όλο και περισσότερο με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι αστυνομίες στρατιωτικοποιούνται, σαρώνουν τις πόλεις-φυλακές και βασανίζουν απροκάλυπτα, πυροβολούν, επιτίθενται μαζικά με χημικά όπλα σε διαδηλώσεις, εισβάλουν σε χώρους αντίστασης, αιχμαλωτίζουν και θέτουν υπό ομηρεία διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι των καταπιεσμένων. Ταυτοχρόνως, οι στρατοί επανοργανώνονται εντατικότερα ως κατασταλτικοί-αντεπαναστατικοί μηχανισμοί και επεμβαίνουν συχνότερα μέσα στο καπιταλιστικό κάτεργο για να διασφαλίσουν την ταξική τυραννία, περιβαλλόμενοι από την μεταψυχροπολεμική αστική προπαγάνδα η οποία στοχοποιεί με πολεμικούς όρους καθέναν που γίνεται εκκούσια ή ακούσια επικίνδυνος για την ασφάλεια των καθεστώτων.
Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες αποενοχοποιώντας τις ναζιστικές παρεκλίσεις τους (ιστορικές και σύγχρονες) άνοιξαν από την δεκαετία του ’90 πόλεμο στα σύνορά τους ενάντια στους κατατρεγμένους και τους πεινασμένους της καπιταλιστικής περιφέρειας, στη συνέχεια άπλωσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στις γεωγραφικές οριογραμμές του ταξικού ανταγωνισμού και ύστερα τα ενσωμάτωσαν στον ιστό του καθημερινού ελέγχου. Όποιοι από μας καθίστανται περιττοί για την κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή με όρους άγριας εκμετάλλευσης, εξαθλίωσης και κανιβαλισμού, φυλακίζονται μαζικά με διοικητικές διαδικασίες, αντικατοπτρίζοντας με τον εγκλεισμό τους και τις εξεγέρσεις τους τους φόβους των αφεντικών μπροστά στο ανεξέλεγκτο κοινωνικό δυναμικό. Το συμπυκνωμένο στρατόπεδο προστατεύει το καθολικό στρατόπεδο εργασίας και τ’αφεντικά για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία του εξαπολύουν μια πλανητική ταξική γενοκτονία. Η εξόντωση αποτελεί την ολοκληρωμένη μορφή της βιοπολιτικής κυριαρχίας του κεφάλαιου πάνω στους εκμεταλλευόμενους. Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκαλύπτοντας την στρατοκρατική οργάνωση του αστικού πολιτισμού, αποκαλύπτουν την αβυσσαλέα απανθρωπιά του.
Οι ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις, όπως οι απεργίες της τρέχουσας περιόδου και ο πανελλαδικός αγώνας ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική, βάλονται με στρατιωτικούς νόμους και στρατιωτικές μεθόδους. Επιβολή ειρήνης στο καπιταλιστικό κάτεργο, η ουτοπία των προνομιούχων καθαρμάτων, σημαίνει εκβιαστική ένδεια και στρατιωτική τρομοκρατία. Για να ανακάμψει η αγοραία οικονομία περνάει πάνω από τα κορμιά μας. Τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ, στην μισθωτή σκλαβιά και στον ταξικό κατακερματισμό, στα σχολεία και στην αυτοκαταστροφική επέλαση της εξατομίκευσης, στα φρουρούμενα εργοτάξια, στους στρατοκρατούμενους δρόμους και στις φυλακές. Οι φάμπρικες δουλεύουν για να φτιάχνουν τα «τανκς» που θα μας κρατήσουν αλυσοδεμένους στις φάμπρικες μέχρι να λιώσουμε.
Απέναντι στην ταξική γενοκτονία που βιώνουμε, η απάντηση ήταν και είναι η κοινωνική εξέγερση, η άγρια απεργία, η μαχητική προλεταριακή αυτοοργάνωση στον διαρκή ταξικό πόλεμο.

 

«Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ, εχθροί τάχα γίναν…»

 

Οι εξουσίες σε όλη την γνωστή ανθρώπινη ιστορία έβαζαν τους καταπιεσμένους να σκοτώνονται για τα κέρδη των αφεντικών. Η εγκαθίδρυση εθνικών στρατών τους δυο τελευταίους αιώνες και η παρεπόμενη κυριαρχία του ολοκληρωτικού πολέμου, έσπρωξαν τον αλληλοσπαραγμό, αλλά και την καπιταλιστική ανάπτυξη σε ακρότατες βαθμίδες. Σήμερα, το φάσμα των εθνικών σφαγείων παραμένει ανοιχτό για τον διακρατικό έλεγχο των κοινωνιών, για την ανάλωση μη κερδοφόρου ανθρώπινου δυναμικού και για την διαστροφική αφομοίωση κοινωνικών αντιστάσεων.
Ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός για τους υδρογονάνθρακες του αιγαίου γίνεται αφορμή για μια τεχνητή εθνικιστική πόλωση. Τ’αφεντικά έχουν συμφέρον απ’τον αλληλοσκοτωμό των προλετάριων στις νέες λεηλασίες που σχεδιάζουν. Η περιδίνηση της κοινωνίας στην εξαθλίωση που επελαύνει κάτω από την σημαία της εθνικής, της ευρωπαϊκής και της πλανητικής οικονομίας, ανοίγει έναν υγρό τάφο, ίδιο για έλληνες και τούρκους.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των αφεντικών σε όλη την ιστορία του εθνικού κράτους, από τους πολέμους της γαλλικής επανάστασης μέχρι την πρόσφατη επέμβαση της γαλλίας για τον έλεγχο των πετρελαίων στην δυτική αφρική, γίνονται στο όνομα κάποιας «απελευθέρωσης». «Αυτοδιάθεση ενάντια στις αυτοκρατορίες», «απελευθέρωση από την δουλεία», «επανάσταση ενάντια στον οθωμανικό ζυγό», «απολύτρωση των σκλαβωμένων πατρίδων», «συστράτευση απέναντι στους ξένους κατακτητές», «υπεράσπιση του φιλελεύθερου κόσμου από τον κόκκινο ολοκληρωτισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία», «πάταξη του μαφιόζικου ελέγχου», «ανθρωπιστική επέμβαση», «ανατροπή δικτατόρων», «επιβολή ειρήνης», «θωράκιση της δημοκρατίας». Οι πλασματικές αξίες της αστικής κυριαρχίας κι ένα ηρωϊκό παραμύθι οδηγούν κάθε φορά τους καταπιεσμένους στους θριάμβους των στρατοκρατών.
Οι στρατοί επεμβαίνουν για να εξασφαλίσουν την καπιταλιστική συσσώρευση, που είναι εγγενώς επεκτατική. Επεμβαίνουν και μέσα στο αστικό κάτεργο για ν’ασφαλίσουν την εκμεταλλευτική τάξη, όταν η κοινωνική εξέγερση αποτινάσει τους τυραννικούς θεσμούς. Τότε, άλλοτε φοράνε την στολή της αντεπανάστασης, ενάντια στους «ταραξίες», τους «τρομοκράτες» και τους «ξένους δάκτυλους» κι άλλοτε την στολή της επανάστασης, εγκαθιστώντας νέες δικτατορίες για την «προστασία του λαού» από τους δυνάστες που οι καταπιεσμένοι έχουν ήδη ανατρέψει. Όπως ο πόλεμος της δημοκρατικής κυβέρνησης στην επαναστατημένη ισπανία το ’36, όπως η «συμμαχική» βρετανική επέμβαση στην ελλάδα το ’44, όπως η αντικατάσταση της μοναρχίας του σάχη στην περσία από τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό με την στήριξη του στρατού, όπως η μεταμόρφωση των σοβιετικών καθεστώτων ή όπως η πρόσφατη διεθνής κατοχή στην λιβύη και σήμερα ο στρατιωτικός στραγγαλισμός των εξεγέρσεων στην αίγυπτο. Στην συρία η κοινωνική εξέγερση βρίσκεται μέσα σε μια μέγγενη που συσφίγγεται αμοιβαία από το «αντιιμπεριαλιστικό» μπααθικό καθεστώς, από τους «αντικαθεστωτικούς» ισλαμιστές μισθοφόρους και την επικρεμάμενη «ανθρωπιστική» νατοϊκή επέμβαση.
Ωστόσο, έχουμε δει στρατούς να αποσυντίθενται σε μια μέρα, όταν το στασιαστικό κύμα σπάει τα συρματοπλέγματα των στρατώνων, όπως στην ουγγαρία το ’56 και στην αλβανία το ’97. Και έχουμε δει ένστολους προλετάριους ρημαγμένους απ’τον πόλεμο να στρέφουν μαζικά τα όπλα ενάντια στους «πεφωτισμένους» και τους «καθαρόαιμους» του έθνους, όπως στην ρωσία το ’17, στην γερμανία το ’19 και στην αποικειοκρατική πορτογαλία το ’74.
Με το βλέμμα στην κοινωνική επανάσταση συνεχίζουμε να αντιτάσσουμε τον ταξικό πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών, άμεσα και αδιάλλακτα.

 

«Το εμβατήριο που του “μαθαν να λέει, είναι φασιστικό…»

 

Βρισκόμαστε σ’έναν τόπο όπου στην ιστορία του κυριαρχούν τα στρατιωτικά κινήματα, οι δικτατορίες, οι ταγματασφαλίτες, οι ασφαλίτες κι οι βασανιστές, τα μισθοδοτούμενα φερέφωνα του φιλελεύθερου εθνικισμού κι ευρωραγιαδισμού, τα στρατόπεδα εκτοπισμού κι οι πληρωμένοι παρακρατικοί δολοφόνοι, που εκπαιδεύονται από τον στρατό. Η στρατοκρατία έχει θεμελιώσει το ελληνικό κράτος. Ο φασισμός είναι ριζωμένος στην επίσημη δεξιά, στους πολιτικαντισμούς του «δημοκρατικού κέντρου», στους συμβιβασμούς της αριστεράς. Ο φασισμός είναι ριζωμένος στις παραδόσεις του εθνικού στρατού, που φυλάει ένα καθεστώς μαυραγοριτών-πρακτόρων μυστικών υπηρεσιών και πολυεθνικών εταιρειών. Ο φασισμός είναι ριζωμένος στο φαντασιακό της ιδιωτικής ευμάρειας, που ενσταλάζει την καταστολή μέσα στις κοινωνικές σχέσεις. Η στρατοκρατία εκφράζεται στις καθημερινές σιωπές, στην αυτοκαταστροφική παραίτηση και στον κανιβαλισμό της εξατομίκευσης.
Οι φασίστες επανέρχονται στο πολιτικό προσκήνειο σήμερα που η ταξική σύγκρουση οξύνεται, για να υπηρετήσουν το έθνος των αφεντικών και τα διεθνή διευθυντήρια στρατιωτικοποιώντας τον κοινωνικό χώρο. Οι φασίστες ανοίγουν τον δρόμο στην αστυνομική τρομοκρατία, στην παραστρατιωτική αντιεξέγερση, στην στρατιωτική αντεπανάσταση.
Να μην υπηρετήσουμε εκείνους που τρέφονται από το αίμα μας. Να μην υπηρετήσουμε εκείνους που βομβαρδίζουν τ’αδέρφια μας στις νατοϊκές αποικείες. Να μην προστατέψουμε τα τείχη που μας φυλακίζουν. Να μην δόσουμε κανένα άλλοθι στο κράτος και τον στρατό του, που μισθώνουν, οπλίζουν κι εκπαιδεύουν δολοφόνους προσφύγων και αγωνιστών.

 

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΟΡΓΗ
ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΝΣΕΡΒΟΚΟΥΤΙ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΗ

 

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης (Ολικός Αρνητής Στράτευσης, Οκτώβρης 2013)

 

Από σήμερα 31/10 και μέχρι τη Δευτέρα 04/11 στο χώρο του Κατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου ΒΟΞ (Θεμιστοκλέους & Αραχώβης – Πλ. Εξαρχείων), θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη μέρους των εξόδων της δίκης (εφετείο), του συντρόφου ολικού αρνητή στράτευσης Δ. Χατζηβασιλειάδη, η οποία θα γίνει της Τρίτη 05/11 στο στρατοδικείο του ΡΟΥΦ.

Στο πλαίσιο αυτό θα παραταθεί και η λειτουργία του Κ*ΒΟΞ το Σάββατο 02/11 εώς τις 02:00 πμ και τα έσοδα θα δοθούν στο σύντροφο.

 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Κ*ΒΟΞ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
σχετικά με το στρατοδικείο (νοέμβρης 2013)
του ολικού αρνητή στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

 

 

Δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης (φλεβάρης 2012) :

” Όταν ακούω ότι για να πετύχει κάτι είναι απαραίτητη η συμμετοχή μου

σκέφτομαι το στιφάδο ”  (Ο λαγός)

   Είμαι εχθρός του ελληνικού έθνους και κάθε έθνους. Διότι πρόκειται για πολεμικούς μηχανισμούς κοινωνικής αποσύνθεσης και υποδούλωσης. Η εθνική συνείδηση είναι το προκάλυμμα της αφομοίωσης στον αστικό ολοκληρωτισμό, της αφομοίωσης στον ιδιωτικό ωφελιμισμό, στην εκμετάλλευση και στην συσσώρευση, στην δικτατορία του νόμου· είναι η φοβική και μισάνθρωπη κέλευση της υποταγής στο κράτος. Κεφαλαιούχοι, πολιτικάντηδες, λόγιοι βρικόλακες και μισθοφόροι συναποτελούν τον πυρήνα του έθνους εξαπαρχής του. Εκατόν ενενήντα χρόνια εξαπάτησης, καταπίεσης, αποικειοποίησης και μητροπολιτικού εγκλεισμού, η ιστορία του έθνους μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους. Εκατόν ενενήντα χρόνια πολεμικής συστράτευσης με τις μεγάλες δυνάμεις του κεφαλαίου, η θέση του ελληνικού έθνους στην εξέλιξη της διακρατικής κυριαρχίας.

   Σήμερα, ο γενικός εξανδραποδισμός των εκμεταλλευόμεων για χάρη των ντόπιων αφεντικών και των διεθνικών διευθυντηρίων πραγματώνεται υπό την σημαία της εθνικής σωτηρίας. Με την σημαία του έθνους οπλίζονται τα καθάρματα, κρατικοί άρχοντες, καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και φασιστικές συμμορίες, που οργανώνουν την εκκαθάριση των πιο αδύναμων κομματιών του κυριαρχούμενου κόσμου.

   Το ελληνικό κράτος και η εθνική συνείδηση, συνείδηση υποτελούς ομοιογενοποίησης, συγκροτήθηκαν μέσα από εμφύλιους πολέμους, καταστολή, ταξικό έλεγχο. Η στρατιωτική κυριαρχία θεμελιώνει το έθνος. Το φάντασμα της στρατοκρατίας φυλάει την δημοκρατία των αφεντικών. Τα όπλα του έθνους βγαίνουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καθεστώς ή για να προσαυξήσουν τα κατεχόμενα φέουδά του.

   Ο ελληνικός στρατός αποτελεί δραστήριο όργανο του ΝΑΤΟ και των λεηλατικών εκστρατειών του. Στα σύνορα του ευρωπαϊκού κάτεργου δολοφονεί τους κατατρεγμένους οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί από τις βόμβες και τον λιμό που σπέρνει η πλανητική δημοκρατία του κεφάλαιου. Στην Πίνδο και στον Έβρο η ελληνική σημαία έχει ποτιστεί με το αίμα των απόκληρων. Μέσα στην μητροπολιτική φυλακή, τώρα που οξύνεται η ταξική αντεπίθεση και δυναμώνουν τα εγχειρήματα  κοινωνικής αυτοοργάνωσης ενάντια στην κρατική τυραννία, ο εθνικός στρατός προετοιμάζεται για την αντεπανάσταση.

   Το κράτος καλεί τους υπηκόους του να υπηρετήσουν την πολεμική μηχανή του. Η θητεία είναι ένας εκβιαστικός εγκλεισμός. Ο φαντάρος  στρατωνίζεται δια της βίας και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στην ιεραρχική πυραμίδα του τρόμου, να ανέχεται την βία της και να δολοφονεί ο ίδιος για λογαριασμό της. Ο στρατός αποτελεί το πρότυπο και το θεμέλιο του καταναγκασμού. Ιστορικά, ο αστικός κόσμος αναπτύχθηκε ως πολιτισμός των στρατοπέδων. Τα κάτεργα, τα σχολεία, οι φυλακές αναπαράγουν την οργάνωση του στρατοπέδου και ο εθνικός στρατός υπάρχει για την έσχατη υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής τάξης.

   Σ’ ετούτο τον επί αιώνες δυναστευόμενο κόσμο έχω πάρει θέση στον πόλεμο για την κοινωνική απελευθέρωση από το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαι στρατευμένος στην κοινή πάλη για την ανατροπή της λεηλασίας του ανθρώπινου και του φυσικού πλούτου, για την ανάπτυξη της αντιθεσμικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης, για την εξάλειψη όλων των συνόρων και των παρτίδων. Θα παραμείνω στις γραμμές του εξεγερσιακού αγώνα εως ότου αποσυντεθούν όλα τα έθνη, εως ότου διαλυθούν οι στρατιές των τυράννων, με την επαναστατική προέλαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.

” Εθελότυφλοι υπηρέτες, σ’ εσάς πατάνε οι θεοί, σ’ εσάς και οι αφέντες “

  Η φιλελεύθερη κατοχή έχει χώρο για ιδιοτροπίες. Θέλεις να μην υπηρετήσεις στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής μηχανής; Ο νόμος πια επιτρέπει εναλλακτικά την εκδούλευση σε άλλους κρατικούς μηχανισμούς. Εναλλακτική θητεία, δηλαδή άμισθη εργασία για να εμφανίζεται το καθεστώς ως παροχέας κοινωφελούς έργου. Οι προνοιακές υπηρεσίες του κράτους, που τώρα παραδίδονται στους κερδοσκόπους επιχειρηματίες ή καταργούνται, ήταν επί έναν σχεδόν αιώνα αφενός ένα τεράστιο πεδίο υπερεκμετάλλευσης μέσω εργολαβιών και προνομιακών διευκολύνσεων προς τις ιδιωτικές εταιρείες και ταυτόχρονα η κύρια πηγή κομματικού ελέγχου και αφετέρου το χρυσωμένο χάπι της συγκεντρωτικής αντικοινωνικής διεύθυνσης.

   Ο εθελοντισμός παρέχει την πλέον ασυνείδητη στήριξη στους επιτήδειους που λυμαίνονται τις κάθε είδους κρατικές επενδύσεις και επιχορηγήσεις (τράπεζες, επιχειρήσεις καινοτομίας, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, μ.κ.ο. κλπ.). Οι ανθρωπιστικές και οι περιβαλλοντικές παράτες των κρατικών αρχών, των εταιρειών και της εκκλησίας επιχειρούν να συγκαλύψουν την επίταση της θεσμικής ληστρικότητας.

   Ως αναρχικός έχω αρνηθεί προ καιρού να υπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο τις μηχανές του κράτους. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποκτά το διαυγέστερο και αρτιότερο νόημα της στην συνεχή εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια διακρατική κυριαρχία. Ότι έργο μπορώ να προσφέρω ανήκει στις συλλογικές διεργασίες αυτονόμησης από τα κρατικά δεσμά. Ο κόσμος της αναρχίας είναι ήδη εδώ και δεν μας περισσεύει ούτε μια μέρα για τον λεβιάθαν.

” Φυλακές, στρατός, ψυχιατρεία, να πια είναι η εξουσία ”          (παλαιό σύνθημα)

   Ο προσφιλέστερος τρόπος αποφυγής της στρατιωτικής θητείας είναι το λεγόμενο τρελόχαρτο. Η αποφυγή του εγκλεισμού στα πολεμικά κάτεργα έχει ως τίμημα την αναγνώριση του τεχνομυστικιστικού ολοκληρωτισμού του κράτους πάνω στις επιθυμίες, στις συνειδήσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι υπεκφυγές επιτρέπονται, αφού επιβεβαιώνουν το αυτιστικό υπόβαθρο της υποταγής στην εξουσία. Το θέατρο της σχιζοφρένειας ή της κατάθλιψης χαριεντίζεται με τον κατακερματισμό και την σήψη ενός κόσμου τυραννευόμενου από το κεφάλαιο και ουδετεροποιεί την γενοκτονία που τελείται στα ψυχιατρεία και με την χημική καταστολή παντού. Οι «ανίκανοι» προστρέχουν στους ιεροεξεταστές ενός κατεξοχήν μανιακού πολιτισμού, στους αυθέντες των ανθρωπιστικών επιστημών της αστικής κυριαρχίας. Για να επιστρέψουν ένας ένας στο ιδιωτικό λαγούμι τους, την ίδια στιγμή που η θεσμική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Αυτές οι παραιτήσεις αθροίζονται σε μια τεράστια σιωπή, σε μια εκτεταμένη απομόνωση ανατροφοδοτούμενη, σε μια συνθλιπτική ματαίωση της άρνησης στην στρατοκρατία· αποτελούν μια εσωτερικευμένη αντιεξέγερση.

   Ενάντια σε μια τέτοια κανονικότητα η αντίσταση οφείλει να μιλάει ανοιχτά και να αναλαμβάνει το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Για να μην σαρωθούμε από την πολεμική μηχανή της κυριαρχίας συστρατευόμαστε πρωτοβουλιακά και αλληλέγγυα σε συγκεκριμένα πεδία ρήξης. Ο ατομικός γλιτωμός είναι μια επιτάχυνση στον γενικό εξανδραποδισμό. Το κάθε εξεγερσιακό ανάχωμα, ατομικό ή συλλογικό, είναι δύναμη στο συνολικό ανατρεπτικό μέτωπο.

” Κι όταν έρθουν να σου πουν ότι εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος
για τέτοια πράγματα, τράβηξε την φαλτσέτα και θέρισε ”   (Κατερίνα Γώγου)

   Η ολική άρνησή μου να στρατευτώ είναι ένα σημείο του κινήματος ενάντια στον στρατό, ένα σημείο του κοινωνικού αντικρατικού αγώνα. Στα χαρακώματα του κοινού πολέμου απέναντι στην διακρατική κυριαρχία και στους στρατούς της αναμετράται ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τον κόσμο της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.

   Να σπείρουμε την ανυποταξία ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας.

Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης