Χθες στην απεργία της πρωτομαγιάς οι εργαζόμενοι του Σαλαντίν συμμετείχαν καθολικά. Απήργησαν σε ποσοστό 100% και το κατάστημα δεν άνοιξε καθόλου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μια δυναμική απάντηση στην αδιάλλακτη στάση που τηρούν τα αφεντικά εδώ και κάποιους μήνες.
Όταν οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν την δύναμη που έχουν ενωμένοι δεν μπορεί να τους αντισταθεί κανείς. Κανένας εργοδότης δεν μπορεί να κάμψει αυτή τη ενέργεια που εκπέμπουν οι εργάτες, όσες απειλές και αν εκστομίζει. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως όλα βρίσκονται στα χέρια μας, εμείς έχουμε την δύναμη να κινούμε τα πάντα έμεις έχουμε την δύναμη και να τα σταματάμε.
Αρχείο κατηγορίας ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΑΣΗ
Στα αμπάρια των εταιριών δημοσκοπήσεων, ή δουλεύοντας στο σκοτάδι…
Η αγγελία από μεγάλη εταιρία δημοσκοπήσεων, από αυτές που δημιουργούν την “κοινή γνώμη” με τα λαμπερά φώτα των ΜΜΕ πάνω στα “ευρήματά” τους: ζητούνται “τηλεφωνικοί ερευνητές”. Ωραίος όρος, “ερευνητής”, αν μη τι άλλο σε προδιαθέτει για μια σοβαρή και με κύρος εργασία…
Η συνάντηση για τα περαιτέρω στο χώρο εργασίας: πρώτη εντύπωση, ψάχνεις στα τυφλά για να βρεις το χώρο, κανένα διακριτικό της τόσο προβεβλημένης εταιρίας. Ώσπου ρωτώντας, κάποιος σε πληροφορεί ότι αυτό που ψάχνεις βρίσκεται στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Υπόγειο; Να είσαι πρώτη μούρη στη θέα της δημοσιότητας και η δουλειά να γίνεται σε ένα σκοτεινό υπόγειο!
Κατεβαίνεις τα σκαλιά, με την αίσθηση ότι σαν πολλά περίεργα έχουν μαζευτεί εδώ, και αρχίζεις να ψάχνεις. Πρώτη πόρτα το λεβητοστάσιο της πολυκατοικίας. Δεύτερη, τρίτη… κάτι αποθήκες. Μια μεγάλη πόρτα, εδώ θα είναι, ούτε κουδούνι, ούτε ταμπέλα, αλλά ένας μεγάλος καναπές απ’ έξω, θα’ ναι για πέταμα μάλλον.
Σπρώχνεις την πόρτα και… σοκ: μια αίθουσα με στοιβαγμένους καμιά 60αριά ανθρώπους να σιγομουρμουρίζουν μέσα στο ημίφως μπροστά σε οθόνες υπολογιστή. Οι άνθρωποι στο σκοτάδι, οι υπολογιστές το μοναδικό φως…
Μέσα στην υγρή και βαριά ατμόσφαιρα μια φιγούρα με πλησιάζει: Είστε για την αγγελία; Λοιπόν, εδώ είναι η δουλειά, 5ωρο, 3.80 την ώρα, μην ανησυχείτε θα σας εκπαιδεύσουμε… Στο να μπορείς να δουλεύεις έτσι, σκέφτηκα από μέσα μου, αλλά αφού ο “υπεύθυνος” είχε μπει κατευθείαν στο “ψητό” προτίμησα να κάνω κι εγώ το ίδιο: Και πώς πληρωνόμαστε; Πληρώνεστε μετά από 2 με 3 μήνες. Γιατί; μου βγήκε αυθόρμητα. Γιατί έτσι, η αυστηρή κατατοπιστικότατη απάντηση.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όπως έφευγα και ξανακοίταζα σαστισμένος το λεβητοστάσιο και τον κόκκινο καναπέ απ’ έξω, κατάλαβα ότι δεν ήταν για πέταμα αυτός. Εμείς ήμασταν για πέταμα, κωπηλάτες στα αμπάρια ενός πλοίου, μόνο που αντί για κουπιά ήμασταν εξοπλισμένοι με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας…
Ίσως δεν ήταν τυχαίο που ο χώρος εργασίας ήταν δίπλα στο λεβητοστάσιο. Καύσιμη ύλη και στα δυο. Μόνο που το πετρέλαιο είναι πολύ ακριβότερο από την ανθρωποώρα…
Στα αμπάρια, λοιπόν, με 3.80, για να κάνουν το φανταχτερό τους σόου οι Πρετεντέρηδες κάθε βράδυ, για να μας καθοδηγούν οι πάντα έγκριτοι αναλυτές εξηγώντας μας τις “τάσεις της κοινής γνώμης”, και φυσικά για να κερδίζουν τα αφεντικά της “επιστημονικής ανάλυσης” της κοινωνίας. Διαμορφωτές της κοινής γνώμης που πριν απ’ όλα διαμορφώνουν το εργατικό δυναμικό της σύγχρονης σκλαβιάς, πηγή φωτός που το αντλούν από το σκοτάδι της εργασίας.
Δεν θα ρωτήσω τα “τυπικά”: πού είναι η επιθεώρηση εργασίας και τα σχετικά… Θα αναρωτηθώ μόνο: είμαστε στα αμπάρια, ή μήπως στο “Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι;
Ο Πέτρινος Συνδαιτυμόνας
Πηγή: εργατική εφημερίδα Δράση
Στα αμπάρια των εταιριών δημοσκοπήσεων, ή δουλεύοντας στο σκοτάδι…
Πόλεμο κατά του πολέμου! Καμιά σταγόνα αίμα για το “έθνος”! / Κοινή δήλωση διεθνιστών από Ρωσία και Ουκρανία ενάντια στον πόλεμο
Η πάλη για την εξουσία μεταξύ των ολιγαρχικών φατριών στην Ουκρανία υπάρχει κίνδυνος να κλιμακωθεί σε μια διεθνή ένοπλη σύρραξη. Ο ρωσικός καπιταλισμός σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την αναδιανομή της ουκρανικής κρατικής εξουσίας για να εφαρμόσει τις μακροχρόνιες αυτοκρατορικές και επεκτατικές βλέψεις της στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία, όπου έχει ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Στο έδαφος του επόμενου γύρου της επικείμενης οικονομικής κρίσης στη Ρωσία, το καθεστώς προσπαθεί να υποδαυλίσει το ρωσικό εθνικισμό για να αποσπάσει την προσοχή από τα αυξανόμενα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα των εργαζομένων: μισθούς και συντάξεις φτώχειας, διάλυση των υπηρεσιών περίθαλψης, της εκπαίδευσης και άλλων κοινωνικών υπηρεσιών. Στην καταιγίδα της εθνικιστικής και πολεμικής ρητορείας είναι πιο εύκολο να ολοκληρωθεί ο σχηματισμός ενός κορπορατιστικού αυταρχικού κράτους με βάση αντιδραστικές συντηρητικές αξίες και κατασταλτικές πολιτικές.
Στην Ουκρανία, η οξεία οικονομική και πολιτική κρίση έχει οδηγήσει σε αυξανόμενη αντιπαράθεση μεταξύ “παλαιών” και “νέων” ολιγαρχικών φατριών, και χρησιμοποιήθηκαν ακροδεξιοί και υπερεθνικιστοί σχηματισμοί για να κάνουν πραξικόπημα στο Κίεβο. Η πολιτική ελίτ της Κριμαίας και της Ανατολικής Ουκρανίας δεν προτίθεται να μοιραστεί την εξουσία και την ιδιοκτησία της με τους νέους κυβερνήτες του Κιέβου και προσπαθεί να στηριχτεί στη βοήθεια από τη ρωσική κυβέρνηση. Και οι δύο πλευρές κατέφυγαν σε αχαλίνωτη εθνικιστική υστερία. Υπάρχουν ένοπλες συγκρούσεις, αιματοχυσία. Οι δυτικές δυνάμεις έχουν τα δικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις, και η παρέμβασή τους στη σύγκρουση θα μπορούσε να οδηγήσει σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αντιμαχόμενες κλίκες των αφεντικών, ως συνήθως, αναγκάζουν να πολεμήσουμε για τα συμφέροντά τους εμάς, τους απλούς ανθρώπους: τους μισθωτούς εργάτες, τους άνεργους, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους… Μεθώντας μας με τα εθνικιστικά ναρκωτικά, βάζουν τον έναν ενάντια στον άλλον, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τις πραγματικές ανάγκες και τα συμφέροντά μας: δεν πρέπει και δεν μπορούμε να νοιαζόμαστε για τα “έθνη” τους, όταν μας απασχολούν περισσότερο ζωτικά και πιεστικά προβλήματα – πώς να τα βγάλουμε πέρα στο σύστημα που βρήκαν για να μας υποδουλώσουν και να καταπιέσουν.
Δεν θα υποκύψουμε στην εθνικιστική μέθη. Στο διάολο το κράτος και τα “έθνη” τους, οι σημαίες και τα αξιώματά τους! Αυτός δεν είναι δικός μας πόλεμος, και δεν πρέπει να πάρουμε μέρος σε αυτόν, πληρώνοντας με το δικό μας αίμα τα παλάτια τους, τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και την απόλαυσή τους να κάθονται στις μαλακές καρέκλες των αρχών. Και αν τα αφεντικά στη Μόσχα, το Κίεβο, το Λβιβ, το Χάρκοβο, το Ντόνετσκ και τη Συμφερόπολη ξεκινήσουν αυτόν τον πόλεμο, καθήκον μας είναι να αντισταθούμε με όλα τα μέσα!
Όχι πόλεμος μεταξύ των “εθνών”, όχι ειρήνη μεταξύ των τάξεων!
KRAS, ρωσικό τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (International Workers Association)
Διεθνιστές από Ουκρανία, Ρωσία, Μολδαβία, Ισραήλ, Λιθουανία
Αναρχική Ομοσπονδία Μολδαβίας
Φράξια Επαναστατών Σοσιαλιστών (Ουκρανία)
Η δήλωση αυτή είναι ανοικτή για υπογραφή
Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση
Πηγή:Κοινή δήλωση διεθνιστών από Ρωσία και Ουκρανία ενάντια στον πόλεμο
Δημοσιεύτηκε στο www.aitrus.in
Η εξεγερμένη Βοσνία των λαϊκών συνελεύσεων
Το κείμενο του σερβικού τμήματος της IWA (International Workers’ Association) αναδεικνύει μια κρίσιμη διάσταση της εξέγερσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη: Οι κινητοποιήσεις έχουν εξελιχθεί οργανωτικά, και σε ορισμένες πόλεις έχουν οδηγήσει στη δημιουργία Συνελεύσεων Πόλης (“Πλένουμς”), αυτοδιαχειριζόμενες δομές για την άμεση δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων. Το ενδιαφέρον για αυτές τις συνελεύσεις είναι τόσο που κανένα από τα δημόσια κτίρια δεν είναι αρκετά μεγάλο για να τις φιλοξενήσει, αποδεικνύοντας το δημοκρατικό χαρακτήρα και την ελευθεριακή προσέγγιση αυτού του κινήματος. Από αυτές τις συνελεύσεις είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα κίνημα το οποίο θα μεταφέρει τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της άμεσης δράσης σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας, με συνελεύσεις σε όλους τους κλάδους και τους τύπους εργασιακών χώρων.
Η Βοσνία είναι το μέλλον μας
Η εντεινόμενη κοινωνική εξέγερση στα Βαλκάνια είναι μία από τις ρωγμές που εμφανίζονται στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού. Πριν από μερικά χρόνια, μια νέα φάση της σύγκρουσης μεταξύ των εργαζομένων και της άρχουσας τάξης -μαζικές συγκρούσεις, διαδηλώσεις και γενικές απεργίες- ξεκίνησε στην Ελλάδα. Η εργατική τάξη της Σλοβενίας ήταν η επόμενη που βγήκε στους δρόμους. Ακολούθησε ο λαός της Τουρκίας, με ισχυρές μαζικές διαδηλώσεις. Στη συνέχεια, οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία απείλησαν τα συστήματα των κρατών αυτών. Πιο πρόσφατα, μια εξέγερση έχει εκραγεί στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την περιοχή των Βαλκανίων όπου οι ρωγμές στο σύστημα και στη σαπίλα του είναι πιο εμφανείς.
Η σημερινή Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η περιοχή του πιο αιματηρού κεφαλαίου της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, είναι μια τερατώδης αποικιακή δημιουργία, ομαδοποιημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των εθνικιστών εγκληματιών. Ένα τέτοιο κράτος δημιουργήθηκε με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πλουσίων, και το μόνο πράγμα που έχει εγγυηθεί στο λαό είναι η συνεχιζόμενη καταστροφή – η απόλυση των εργαζομένων, όλων των εθνοτήτων, και η κλοπή της περιουσίας τους. Για χρόνια είχαν τυφλωθεί από τον εθνικισμό που τροφοδοτείται από τους ιμπεριαλιστές, τους καπιταλιστές, τους κληρικούς όλων των δογμάτων, τους μεγιστάνες, τα μέσα ενημέρωσης και τα τσιράκια τους. Δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι αυτές οι μακρές, σκοτεινές δεκαετίες καταστολής είχαν ως αποτέλεσμα μια μοναδική άγρια αντίδραση. Τώρα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι εργαζόμενες τάξεις της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.
Οι ειρηνικές διαδηλώσεις κατά της ανεργίας και της φτώχειας, που προκλήθηκαν από τις συνεχιζόμενες ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις, ξέσπασαν αυθόρμητα στις 4 Φεβρουαρίου. Ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η Τούζλα, έχει υποστεί μια διαδικασία βίαιης ιδιωτικοποίησης την τελευταία δεκαετία και τα αιτήματα των διαδηλωτών είχαν καθαρά κοινωνικό χαρακτήρα. Οι διαδηλώσεις μεγάλωσαν και εξαπλώθηκαν γρήγορα, και χάρη στην κτηνωδία της αστυνομίας και την αλαζονική αδιαφορία της κυβέρνησης, μετατράπηκαν σε ανοιχτή, σωματική αντιπαράθεση με το σημερινό σύστημα και εκείνους που επιδιώκουν να το συντηρήσουν. Οι εργάτες -οι οποίοι αισθάνονται εξαπατημένοι και ληστεμένοι- και οι νέοι που αντιμετωπίζουν ένα ζοφερό μέλλον αν αυτή η διαδικασία συνεχιστεί ακλόνητη, έχουν πλέον ξεσηκωθεί σε περισσότερες από 20 πόλεις. Έχουν αντιμετωπίσει την αστυνομία, έβαλαν φωτιά και έκαψαν διάφορα κυβερνητικά κτήρια (σύμβολα της δυστυχίας τους), και ακόμη απήγαγαν προσωρινά το δήμαρχο του Μπρτσκο. Οι δράσεις τους έχουν καταφέρει να πέσει το σύστημα “στα γόνατα”, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και οδήγησαν σε επαπειλούμενη επέμβαση ξένων. Ο Βαλεντίν Ίνζκο, αυστριακός διπλωμάτης που έχει τη θέση του “Ειδικού Εκπροσώπου της ΕΕ” στην Bοσνία-Ερζεγοβίνη, πρότεινε δημοσίως να χρησιμοποιηθεί το ΝΑΤΟ για να επιστρέψει η χώρα “στις δουλειές”, δηλαδή στη λειτουργία του καπιταλισμού.
Οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν εξελιχθεί οργανωτικά, και σε ορισμένες πόλεις έχουν οδηγήσει στη δημιουργία Συνελεύσεων Πόλης (“Πλένουμς”), αυτοδιαχειριζόμενες δομές για την άμεση δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων. Το ενδιαφέρον για αυτές τις συνελεύσεις είναι τόσο που κανένα από τα δημόσια κτίρια δεν είναι αρκετά μεγάλο για να τις φιλοξενήσει, αποδεικνύοντας το δημοκρατικό χαρακτήρα και την ελευθεριακή προσέγγιση αυτού του κινήματος.
Τα αστικά μέσα ενημέρωσης έχουν κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσουν τα αφεντικά, δημοσιεύοντας κατασκευασμένες ιστορίες και παραποιώντας “γεγονότα”, με σκοπό τη δυσφήμιση των διαδηλωτών και τη δικαιολόγηση της βίαιης καταστολής που εξαπολύθηκε εναντίον τους από τις πρώτες ημέρες των διαδηλώσεων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου κατάφωρου ψέματος είναι ο υποτιθέμενος εξοπλισμός των διαδηλωτών με σκοπό να επιτεθούν στη Δημοκρατία της Σέρπσκα, την πολιτική οντότητα στο εσωτερικό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που είναι εν μέρει ανεξάρτητη από την Ομοσπονδία. Πολλοί από τους διαδηλωτές έχουν ξυλοκοπηθεί ή απειληθεί με βία, εκατοντάδες έχουν συλληφθεί. Οι αρχικά συλληφθέντες είναι τώρα έξω, λόγω της συνεχιζόμενης πίεσης από το εξωτερικό και των διαδηλώσεων αλληλεγγύης για την απελευθέρωσή τους. Ωστόσο, η αστυνομία συνεχίζει να κάνει νέες συλλήψεις από εκείνους που είναι ακόμα ενεργοί στους δρόμους, και το κράτος έχει βάλει όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια να συντρίψει την εξέγερση.
Οι πολιτικοί της περιοχής βρίσκονται σε πανικό. Ο πρωθυπουργός της Κροατίας επισκέφθηκε το Μόσταρ (βρίσκεται στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, αλλά έχει μεγάλο κροατικό πληθυσμό), ένα από τα μέρη όπου οι διαμαρτυρίες εξαπλώθηκαν από την αρχή. Ο Μίλοραντ Ντόντικ (ο πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας) είχε επείγουσα συνάντηση με τον Βούτσιτς (ο ντε φάκτο πρωθυπουργός της Σερβίας). Τα ίδια μηνύματα έρχονται από τα χείλη τους: λένε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος τέτοιες διαμαρτυρίες να ξεκινήσουν στα δικά τους κράτη, αλλά αν γίνουν, θα πρέπει να συνθλιβούν, και έτσι είναι καλύτερα να αποσιωπηθεί κάθε είδηση για αυτό που συμβαίνει. Οι φόβοι τους είναι προφανείς, και μας λένε πόσο τρομαγμένοι είναι, πόσο ευάλωτη και πόσο εύθραυστη είναι η παραμονή τους στην εξουσία.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η Bοσνία-Ερζεγοβίνη έχει αναφερθεί πιο συχνά από εκείνους που συζητούν την επικείμενη συμπλήρωση εκατό χρόνων από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Συχνά, αυτοί οι σχολιαστές έχουν κάποιου είδους εθνικιστική ή/και ιμπεριαλιστική οπτική. Οι εργαζόμενες τάξεις της σύγχρονης Βοσνίας κατόρθωσαν να βάλουν τη δική τους σφραγίδα σε αυτές τις συζητήσεις, και βρήκαν ένα νέο τρόπο εορτασμού της επετείου της δολοφονίας του φεουδαρχικού ηγεμόνα της Βοσνίας Φερδινάνδου. Αντί για πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, ανταποκρίθηκαν μαζικά στην καταπίεση που αντιμετωπίζουν στις μέρες μας με έναν τρόπο που οι “Νέοι Βόσνιοι”* θα μπορούσαν μόνο να ονειρευτούν πριν από έναν αιώνα.
Τώρα που το πρώτο κύμα των διαδηλώσεων έχει κοπάσει, είναι εμφανές ότι οι ελπίδες και τα όνειρα των εξεγερμένων μαζών δεν είναι αρθρωμένα όσο θα μπορούσαν να ήταν αν υπήρχε κάποια οργανωτική και κινηματική υποδομή. Οι συνελεύσεις είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Θα δηλητηριαστούν αναγκαστικά από τα απομεινάρια των προηγούμενων ιδεολογιών, από προτάσεις για ουτοπικές λύσεις, όπως περί “τίμιων πολιτικών”, “ειδικών”, κλπ. Ωστόσο, αυτές οι μικρές παρεκκλίσεις της ταξικής συνείδησης δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν – από αυτές τις συνελεύσεις είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα κίνημα το οποίο θα μεταφέρει τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της άμεσης δράσης σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Θα μπορούσαν να βοηθήσουν το κίνημα να επιτύχει το στόχο της μεταφοράς της εξουσίας λήψης αποφάσεων στις μάζες, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για μια καλύτερη -και πιο ελεύθερη- κοινωνία. Στην ιδανική περίπτωση, οι εργαζόμενοι θα έχουν περισσότερα να πουν για όλες τις πτυχές της ζωής τους, με συνελεύσεις σε όλους τους κλάδους και τους τύπους εργασιακών χώρων, αρχής γενομένης με εκείνους που παρέχουν και συντηρούν τις βασικές υποδομές, όπως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες, κλπ. Ένα από τα πρώτα καθήκοντα των σημερινών βόσνιων επαναστατών είναι η δημιουργία του είδους των οργανώσεων που απαιτούνται για να πάρουν τον έλεγχο από τους κυβερνώντες, και η οργάνωση -με πειθαρχημένο και καλά σχεδιασμένο τρόπο- εναντίον των κατασταλτικών δυνάμεων του κράτους.
Είναι μια πρόσκληση! Για τις εργατικές τάξεις της Σερβίας και των υπόλοιπων Βαλκανίων, για να ακολουθήσουν το μονοπάτι που φωτίζεται από τους εργάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια αταξική, ακρατική, άμεσα δημοκρατική, πραγματικά αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία στο μέλλον, θα πρέπει να οικοδομήσουμε τα κινήματά μας τώρα. Αν χρησιμοποιήσουμε το χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας τώρα, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε ένα κίνημα της βαλκανικής εργατικής τάξης, ενάντια στον εθνικισμό, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και για το μέλλον που όλοι έχουμε συμφέρον να μοιραστούμε, με συλλογική ιδιοκτησία και ελευθερία για όλους.
International Workers’ Association – Σερβικό τμήμα
* Οι “Νέοι Βόσνιοι” ήταν εμπνεόμενη από αναρχικές ιδέες ομάδα γιουγκοσλάβων αντι-ιμπεριαλιστών.
————
Από τότε που δημοσιεύθηκε η δήλωση αυτή, οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Έγιναν απόπειρες εισβολής στο κυβερνητικό κτίριο στο Μαυροβούνιο. Υπήρξαν συγκρούσεις στη Μακεδονία μεταξύ της αστυνομίας και διαδηλωτών που εμπνέονται από τα γεγονότα στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Έγιναν διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους βόσνιους εργαζόμενους στο Βελιγράδι και το Ζάγκρεμπ.
Μετάφραση: εργατική εφημερίδα Δράση
Πηγή:
Η εξεγερμένη Βοσνία των λαϊκών συνελεύσεων
Δημοσιεύτηκε στο www.iwa-ait.org
Στήριξη και αλληλεγγύη στον απολυμένο Ανδρέα Μήτση
Η συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή της στον απολυμένο συνάδελφο Ανδρέα Μήτση, ο οποίος έχει προσφύγει ενάντια στη διοίκηση της Infoassist με αίτημα την επαναπρόσληψή του και την καταβολή των δεδουλευμένων του.
Στις 30 Απριλίου 2011 ο συνάδελφός μας Ανδρέας Μήτσης, υπάλληλος της Infoassist και επί τρεισήμισι χρόνια εργαζόμενος ως ‘επινοικιαζόμενος’ για λογαριασμό της Vodafone στο τμήμα τηλεφωνικής τεχνικής υποστήριξης πελατών, με ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις του επιχειρησιακού Σωματείου της Vodafone, απολύθηκε και από τις δύο εταιρείες με την δικαιολογία της περικοπής προσωπικού. Η απόλυση αυτή ήρθε μετά την συμμετοχή και ενεργό υποστήριξη του συναδέλφου στην επιτυχημένη 24ωρη Πανελλαδική Απεργία του Επιχειρησιακού Σωματείου της Vodafone στις 24/03/2011 ενάντια στις απολύσεις/εξωθήσεις σε ‘παραίτηση’ που εξαπέλυσε η Διοίκηση της Vodafone στην Διεύθυνση Εξυπηρέτησης Πελατών. Ο συνάδελφος προχώρησε μαζί με το Επιχειρησιακό Σωματείο της Vodafone σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας της παράνομης και καταχρηστικής απόλυσής του από την Infoassist, ζητώντας την ανάκλησή της και την καταβολή των δεδουλευμένων του. Στη συζήτηση της εργατικής διαφοράς στις 21 Ιουνίου 2011, ο εκπρόσωπος της Infoassist απέδωσε την απόλυση του συναδέλφου στη ‘γενικότερη ύφεση’. Ο ισχυρισμός του όμως δεν ευσταθεί αφού, πρώτον, ο συνάδελφος Ανδρέας Μήτσης είναι ο μοναδικός εργαζόμενος που απολύθηκε από την Infoassist στη συγκεκριμένη περίοδο, και δεύτερον, έκτοτε η Infoassist έχει κάνει δεκάδες προσλήψεις, χωρίς όμως να επαναπροσλάβει τον συνάδελφο σε κάποια από αυτές τις θέσεις.
Στις 22 Ιανουαρίου 2014 εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών η αγωγή του συναδέλφου και η διεκδίκηση της ανάκλησης της απόλυσής του και της καταβολής των δεδουλευμένων του.
Η ευθύνη της απόλυσης ανήκει τόσο στην Infoassist όσο και στη Vodafone. Η διοίκηση της Vodafone δίπλα στους δικούς της υπαλλήλους απασχολεί εκατοντάδες ‘επινοικιαζόμενους’ εργαζόμενους από διάφορες εταιρείες (συμπεριλαμβανομένης και της Infoassist). Ενώ όλοι οι εργαζόμενοι κάνουμε την ίδια δουλειά, οι ‘επινοικιαζόμενοι’ συνάδελφοί μας δεν έχουν συλλογική εκπροσώπηση και δεν καλύπτονται από την Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας της Vodafone, με αποτέλεσμα να εργάζονται με πολύ χειρότερους όρους (χαμηλότεροι μισθοί, ατομικές συμβάσεις, συχνά ορισμένου χρόνου ενός και δύο μηνών κλπ.). Έτσι προσπαθούν να διαιρούν τους εργαζόμενους, να υπονομεύουν και να αποδυναμώνουν τους αγώνες μας και τις συλλογικές μας διεκδικήσεις. Αυτή είναι η πραγματική αιτία της απόλυσης του συναδέλφου.
Η συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση στηρίζει τον αγώνα του συναδέλφου Ανδρέα Μήτση και απαιτεί τη δικαίωσή του με την άμεση ανάκληση της απόλυσής του από την Infoassist και την καταβολή των δεδουλευμένων του.
Συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση
ΠΗΓΗ:
Στήριξη και αλληλεγγύη στον απολυμένο Ανδρέα Μήτση
5 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη ’08 / Τότε που όλα ήταν δυνατά…
Workfare: Καταστολή μέσω της ανάγκης για επιβίωση
Νέες μορφές εκμετάλλευσης υιοθετούνται προκειμένου να χειραγωγηθούν άνεργοι και εργαζόμενοι
Η ανεργία που διαρκώς αυξάνεται αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για την κυριαρχία προκειμένου να αφανίσει και τις ελάχιστες κατακτήσεις που έχουν πλέον απομείνει.
Το workfare ή πιο απλά η εργασιοθεραπεία με ελάχιστο χαρτζιλίκι, υιοθετήθηκε από πέρυσι και στοχεύει στην τεχνητή μείωση των ποσοστών ανεργίας καθώς και στην απαλλαγή του κράτους από τη χορήγηση επιδόματος στους χιλιάδες ανέργους.
Η αρχή έγινε πριν ένα χρόνο με τα προγράμματα κατάρτισης επιδοτούμενων ή κατόχων κάρτας ανεργίας του ΟΑΕΔ οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν για ένα μήνα στη χρήση Η/Υ. Το κίνητρο για τη συμμετοχή του ανέργου ήταν ποσό πεντακοσίων ευρώ. Φυσικά κανείς δεν τους είπε ότι για να πάρουν το συγκεκριμένο ποσό έπρεπε να χάσουν το επίδομα ανεργίας και να μηδενιστεί η κάρτα τους άρα να διαγραφεί όλο το προηγούμενο διάστημα που ήταν χωρίς εργασία.
Στο πρόγραμμα αυτό συμμετείχαν 30.000 άνεργοι οι οποίοι πήραν τα πεντακόσια ευρώ με πολλούς μήνες καθυστέρηση, ενώ άλλοι, όπως κατήγγειλαν στη «Δράση», παρά λίγο να μην τα πάρουν ποτέ γιατί οι υπεύθυνοι για την υλοποίηση του προγράμματος έχασαν τα στοιχεία τους ή έτσι ισχυρίστηκαν. Το ίδιο πρόγραμμα έχει εξαγγελθεί και για φέτος.
Ένα άλλο τρικ αποτελούν τα προγράμματα της λεγόμενης κοινωφελούς εργασίας που ωφελεί μόνο τους επιτήδειους οι οποίοι ήδη διατηρούσαν ή έσπευσαν να στήσουν ΜΚΟ μέσω των οποίων απασχολούνται άνεργοι για την κάλυψη των αναγκών του δημοσίου.
Ενδεικτικό της ποιότητας του συνδικαλιστικού κατεστημένου είναι μάλιστα το γεγονός ότι και η ΓΣΕΕ δήλωσε ότι μετατρέπει το ΙΝΕ σε ΜΚΟ για να επωφεληθούν οι κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες και ημέτεροι.
Από το 2012 μέχρι τώρα στο πρόγραμμα που είναι πεντάμηνης διάρκειας συμμετείχαν περίπου 80.000 άνεργοι οι οποίοι εργάστηκαν για να καλύψουν πάγιες ανάγκες νοσοκομείων, δημοτικών υπηρεσιών κ.λπ., για 25 ευρώ την ημέρα ή 625 ευρώ το μήνα. Οι ενοικιαζόμενοι από τις ΜΚΟ άνεργοι και για λίγο εργαζόμενοι πήραν το ποσό – δόλωμα με μεγάλη καθυστέρηση και αφού σε πολλές περιπτώσεις προχώρησαν σε κινητοποιήσεις. Ανάλογο πρόγραμμα τίθεται σε εφαρμογή από φέτος έως και το 2014 με κουτσουρεμένη αμοιβή της τάξης των 19,6 ευρώ την ημέρα ή 490 ευρώ το μήνα. Για τους νέους ανέργους έως 25 ετών το περιστασιακό μεροκάματο πέφτει στα 17,1 ευρώ και μειώνεται στα 427 ευρώ το μήνα. Έτσι, το δημόσιο εξοικονομεί μισθούς και επιδόματα που θα έπρεπε να καταβάλλει σε κανονικά εργαζόμενους, ενώ κερδίζουν και οι ΜΚΟ. Η εφαρμογή ανάλογου προγράμματος εξετάζεται, άλλωστε, και από το υπουργείο Δικαιοσύνης για την αποσυμφόρηση των φυλακών ως εναλλακτική έκτιση ποινής με την παροχή κοινωφελούς εργασίας από τους κρατούμενους.
Στις νέες μορφές εκμετάλλευσης προστίθεται και το πρόγραμμα εξάωρης πρακτικής άσκησης για πέντε μήνες σε ιδιωτικές εταιρίες νέων ανέργων έως 29 ετών.
Οι εταιρίες, για κάθε άνεργο που προσλαμβάνουν, παίρνουν 2.700 ευρώ αν πρόκειται για πτυχιούχο ή 2.400 ευρώ για τους απόφοιτους λυκείου. Δηλαδή, λαμβάνουν 400 ευρώ για την κατάρτιση και 460 ευρώ για τη μηνιαία αμοιβή του ανέργου, η οποία μειώνεται στα 400 ευρώ εφόσον αυτός δεν έχει πτυχίο. Οι 35.000 που θα απασχοληθούν τη διετία 2013-2014 θα εισπράξουν την αμοιβή για την εργασία τους άγνωστο μετά από πόσο διάστημα. Οι επιχειρήσεις, εξάλλου, που θα προσλάβουν τους ανέργους μετά τη λήξη του προγράμματος θα πάρουν αυξημένη επιδότηση, ενώ οι «τυχεροί» που θα συνεχίσουν να εργάζονται θα υπογράφουν εξάμηνες ατομικές συμβάσεις. Τους όρους του παιχνιδιού λοιπόν θα τους κανονίζουν οι εργοδότες που θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για απόκτηση φτηνού ανθρώπινου δυναμικού.
Στα παραπάνω προγράμματα, την ασφάλιση των ανέργων αναλαμβάνει ο ΟΑΕΔ που καλύπτει τα ένσημα μόνο για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά όχι για σύνταξη ή καταβολή επιδόματος ανεργίας στο μέλλον.
Ιδιότυπη μέθοδος “σωφρονισμού”
Το workfare δεν είναι εφεύρεση της κυριαρχίας στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια στις ΗΠΑ, στη Μ. Βρετανία και αλλού, ενώ οι μορφές εκμετάλλευσης συνεχώς ανανεώνονται σε όφελος πάντα των κρατούντων και των εργοδοτών.
Η περιστασιακή απασχόληση με αμοιβές ψίχουλα συμπληρώνει το παζλ που συνθέτει ένα εργασιακό μοντέλο – λάστιχο το οποίο περιλαμβάνει την ενοικίαση εργαζομένων από ιδιώτες σε άλλους ιδιώτες και την εργασία για λίγες ώρες ή ημέρες το μήνα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να έχουν δελτίο παροχής υπηρεσιών, δηλαδή εμφανίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες ή υπογράφουν συμβάσεις που καλύπτουν τις ανάγκες του εργοδότη και όχι τις δικές τους.
Η διάλυση του εργασιακού πλαισίου με την εγκαθίδρυση καθεστώτος πλήρους ανασφάλειας σε συνδυασμό με την απειλή της ανεργίας λειτουργούν σαν μοχλός πίεσης και καταστολής καθώς οι επισφαλώς εργαζόμενοι δύσκολα διεκδικούν βελτίωση των όρων της ζωής τους και είναι πιο χειρίσιμοι για το σύστημα εξουσίας. Ειδικά οι άνεργοι που διαρκώς αυξάνονται χειραγωγούνται με την καλλιέργεια της ελπίδας απασχόλησης έστω και για ένα κομμάτι ψωμί και το κράτος αποφεύγει ενοχλητικές κινητοποιήσεις και φαινόμενα ανυπακοής στις επιταγές του.
Πρόκειται για μια ιδιότυπη μέθοδο σωφρονισμού επικίνδυνων κομματιών της κοινωνίας όπως οι νέοι άνεργοι ή οι λιμοκτονούντες εργαζόμενοι που εφαρμόζει η ολοκληρωτική δημοκρατία για να διατηρηθεί το κλονισμένο σύστημα εξουσίας.
Ωστόσο, το κυνήγι μιας υποταγμένης επιβίωσης απέχει πολύ από τη ζωή και αυτό το συνειδητοποιούν όλο και περισσότερες κατηγορίες ανέργων ή εργαζόμενων που σχεδιάζουν και στήνουν το παρόν και το μέλλον τους παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους χωρίς εκπροσώπους και φωτισμένες ηγεσίες.
Από το 12ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση
Ωραίο μου πλυντήριο! “Κρατικός αντιφασισμός” και ακροδεξιά πολιτική
Του Κώστα Χαριτάκη
Η κυριότερη και στρατηγικής σημασίας επιδίωξη της θεαματικής επιχείρησης “εξάρθρωσης” της Χρυσής Αυγής είναι η αποκατάσταση και επανανομιμοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας.
Η συμπλήρωση ή/και υποκατάσταση της θεσμισμένης κρατικής βίας από την ανεξέλεγκτη βία των ναζιστικών συμμοριών, όσο κι αν βόλευε την αστική κυριαρχία καθώς διέχεε το κλίμα φόβου και καταστολής στην κοινωνία, από ένα σημείο και μετά δημιουργούσε ισχυρό κίνδυνο απονομιμοποίησης της κρατικής ισχύος και υπερκέρασής της από τη γενικευμένη βία και αντι-βία των δρόμων.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπαιξε καταλυτικό ρόλο, καθώς φάνηκε ότι δεν θα ήταν πια δυνατό να συγκαλύπτεται η ώσμωση των κυβερνητικών και κρατικών μηχανισμών με τους ναζιστικούς μηχανισμούς και οι εγκληματικές ευθύνες του, ήδη απαξιωμένου, αστικού πολιτικού συστήματος. Εν όψει, λοιπόν, μιας πλήρους κατάρρευσης, αναλήφθηκε το ρίσκο μιας αναβάπτισης και ξεπλύματος του κράτους και του πολιτικού συστήματος στην κολυμπήθρα του “αντιφασισμού”.
Το κράτος, επανεμπεδώντας τη βασική συνθήκη ισχύος του, το μονοπώλιο της βίας, ανοίγει ταυτόχρονα το δρόμο προς την άσκηση αυτής της καθιαγιασμένης από τον “αντιφασισμό” βίας προς ό,τι θεωρεί πραγματικό εχθρό και απειλή, εντείνοντας και διευρύνοντας τον πόλεμο που είχε ξεκινήσει (μαζί τότε με τη Χρυσή Αυγή) με την καταστολή των καταλήψεων και των απεργιών, προς νέα πεδία ελευθεριών και δικαιωμάτων που μέχρι τώρα θεωρούνταν “εγγυημένα”. Όσο περισσότερο θα επικαλείται τη “δημοκρατία” και τα εύσημα της “εξάρθρωσης” της Χρυσής Αυγής, τόσο περισσότερο θα υιοθετεί και θα υλοποιεί στην πράξη την ατζέντα και το “πρόγραμμά” της, όχι μόνο ως προς τους μετανάστες αλλά απέναντι σε κάθε “άκρο” που θα τολμά να δρα πέρα από την ομαλότητα του θεσμισμένου και ελεγχόμενου κοινοβουλευτικού θεάματος.
Αναδιαμορφώνονται έτσι, με την πρωτοβουλία του κράτους και της αστικής κυριαρχίας, το ίδιο το πεδίο και οι όροι της πολιτικής δράσης και αντιπαράθεσης, τα όρια της νομιμότητας και της ανοχής, στην κατεύθυνση μιας ακόμη πιο ασφυκτικής αυταρχικής διακυβέρνησης, ελέγχου και καταστολής, εν όψει πιθανών ανεξέλεγκτων κοινωνικών αντιδράσεων που κυοφορεί η κλιμάκωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Από την άλλη πλευρά, η κρατική απονομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής καθόλου δεν σημαίνει και κοινωνική απονομιμοποίηση των φασιστικών ιδεών και πρακτικών. Όλα τα δηλητηριώδη αέρια που ανάβλυσαν μέσα από την καταναλωτική χαύνωση, την πελατειακή ανάθεση και την παρακμιακή ιδιώτευση μέρους της ελληνικής κοινωνίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, θα συνεχίζουν να δηλητηριάζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή ανεξάρτητα από το ποια ακριβώς (αντιπροσωπευτική) έκφραση θα πάρουν. Ο φασισμός της καθημερινής ζωής και του καθημερινού ανθρώπου θα συνεχίσει, άλλωστε, να υποδαυλίζεται από τους εμπόρους της πληροφορίας, της πολιτικής και της οικονομίας, γιατί είναι αυτός ακριβώς ο ιδανικός σύμμαχός τους για την κοινωνική λεηλασία και υποταγή που προωθούν.
Όλα αυτά έχουν καίρια σημασία όχι απλώς για να αποτιμήσουμε τη σημερινή στιγμή του εξουσιαστικού θεάματος, αλλά για την άμεση προετοιμασία μας γι’ αυτό που θα επακολουθήσει. Το ότι η αντιφασιστική μάχη δεν έχει τελειώσει είναι προφανές. Το πώς όμως θα συνεχιστεί είναι ανάγκη να εκτιμηθεί εκ νέου, με βάση τα νέα δεδομένα. Το κράτος πήρε την πρωτοβουλία ακριβώς τη στιγμή που φαινόταν να περνάει η αντιφασιστική πάλη σε ένα νέο επίπεδο, τόσο από άποψη μαζικότητας όσο και άποψη αποφασιστικότητας. Τώρα δεν πρέπει να χαθεί χρόνος σε ανακουφιστικές προσκολλήσεις στη “δημοκρατική αυταπάτη”, αλλά να εμποδίσουμε την αναστήλωση του πολιτικού συστήματος μέσω του λεγόμενου “συνταγματικού τόξου”, της υποστήριξης δηλαδή σε μια απεριόριστη “συντεταγμένη” κρατική βία στο όνομα της “δημοκρατίας”.
Όσοι έσπευσαν, για παράδειγμα, να πιάσουν μια θέση στο “συνταγματικό τόξο” καταγγέλλοντας την αντιφασιστική πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ως “προβοκάτσια” και υποδαύλιση της λογικής των “δύο άκρων” στο όνομα της διατήρησης της ομαλότητας, πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι παρέδωσαν τα “κλειδιά” στην κυβέρνηση, το κράτος και την αστική δικαιοσύνη, για να ορίσουν αυτοί ποιοι και με ποιους όρους θα συμπεριληφθούν σε αυτό. Όσοι, επίσης, εξάντλησαν τον αντιφασισμό τους στο να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, διαπίστωσαν (όχι και τόσο γρήγορα) ότι τους προσπέρασε το ίδιο το αστικό κράτος.
Αντίθετα, για το “μαχόμενο κοινωνικό τόξο” το συμπέρασμα είναι ότι μόνο κλιμακώνοντας και κοινωνικοποιώντας τη μάχη απέναντι στο φασισμό, και μάλιστα όχι μόνο ενάντια σε αυτόν αλλά και σε ό,τι τον γεννά και τον συντηρεί, μπορεί να υπάρξει πραγματική απειλή για τους “πάνω”. Τα όσα έγιναν μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με τη διασπορά των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων σχεδόν σε κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα, αλλά και με τη σύνδεση του αντιφασιστικού αγώνα με τον κοινωνικό πόλεμο του κεφαλαίου, και με τη διάχυση της αναγκαιότητας μορφών κοινωνικής αυτοάμυνας και λαϊκής αντιβίας, είναι ένα καλό παράδειγμα για το δρόμο που έχουμε να διανύσουμε.
Η απουσία, εξάλλου, του “οργανωμένου” εργατικού κινήματος από τον αποφασιστικό αντιφασιστικό αγώνα πρέπει να ρίξει και τις τελευταίες αυταπάτες περί στήριξης στα θεσμικά συνδικάτα για να “ενωθεί όλη η τάξη”. Η διείσδυση των φασιστικών ιδεών και πρακτικών, ιδιαίτερα στα πιο υποβαθμισμένα κοινωνικά τμήματα της εργατικής τάξης, και η γενικευμένη απαξίωση του κυρίαρχου συνδικαλισμού, δείχνουν ξεκάθαρα ότι για να υπάρξει οργάνωση της εργασίας σήμερα, σε αντιεργοδοτική και αντικαπιταλιστική βάση, είναι αναγκαία η δημιουργία ανεξάρτητων αμεσοδημοκρατικών μορφών εργατικής αυτοοργάνωσης και αγώνα, πέρα και ενάντια στον εκμαυλισμένο θεσμικό συνδικαλισμό.
Όλα αυτά, όμως, χρειάζονται το δικό τους “έδαφος” για να επωαστούν, να ριζώσουν και να πολλαπλασιαστούν: τις αυτοοργανωμένες αντιδομές αλληλεγγύης, συνεργασίας, αυτοδιαχείρισης και κοινής δημιουργίας. Εκεί όπου το ατομικό δράμα της φτώχειας, της ανεργίας, της αδυναμίας μπορεί να μετατρέπεται σε συλλογική βούληση αλληλοστήριξης και αλλαγής της ζωής για “να μην ζήσουμε σαν δούλοι”. Εκεί όπου η αγωνία αυτοπροστασίας από τη φασιστική και κρατική βία μετατρέπεται σε συλλογική υπεράσπιση των “κοινών” μας. Εκεί όπου η απελπισία και η οργή μπορεί να μετατρέπεται σε συνύφανση ελεύθερων, ισότιμων, μη ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων. Εκεί όπου κάθε πτυχή φασισμού δεν θα βρίσκει τόπο να σταθεί...
Πηγή:Εφημερίδα ΔΡΑΣΗ
Δύο άκρα και δύο σταθμά
Η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από νεοναζιστική ρατσιστική συμμορία, έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο επιθέσεων θρασύδειλων σε μετανάστες, άστεγους, οροθετικούς, εξαρτημένους, διαδηλωτές, σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας.
Η Κυβέρνηση θυμήθηκε ξαφνικά το πρόβλημα του νεοναζισμού και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της καταδικάζοντας τη ρατσιστική βία και επαναφέροντας τη θεωρία των δύο άκρων. Στην επιχειρηματολογία της, στο ένα άκρο βρίσκονται οι νεοναζί και στο άλλο … οι Σκουριές. Οι Σκουριές ως παράδειγμα βίας, ισοδύναμο με τα μαχαιρώματα και τις δολοφονίες.
Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, σε εντεταλμένη υπηρεσία, αναπαράγουν με εμετικό τρόπο την επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης. Η βία των νεοναζιστών δίπλα στη βία στις Σκουριές. Ξανά και ξανά.
Μόνο που, κύριοι της Κυβέρνησης και των τηλεδικείων, η βία στις Σκουριές είναι δική σας βία, όχι δική μας. Είναι η βία, που εσείς αναγνωρίζετε ως τη μόνη νόμιμη, και την ασκείτε χωρίς μέτρο, αιδώ και ηθική, αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων. Μια αυθαίρετη, αδικαιολόγητη και επικίνδυνη βία που δεν υπόκειται σε κανενός είδους έλεγχο.
Επικαλείστε την τήρηση της νομιμότητας σε κάθε περίπτωση που εξυπηρετεί τα δικά σας συμφέροντα. Τέσσερις προφυλακισμένοι αγωνιστές και δεκάδες υπόδικοι με έωλες και κατασκευασμένες κατηγορίες, προκειμένου να θέσετε το κίνημα της Χαλκιδικής υπό ομηρία. Καμία αυτεπάγγελτη δίωξη για το αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου. Καμία αυτεπάγγελτη δίωξη για τη μόλυνση των ρεμάτων της Ολυμπιάδας. Κανένας έλεγχος στην Ελληνικός Χρυσός, καμία δίωξη για τη σωρεία παρανομιών της.
Καταδικάζετε τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται … αρκεί να προέρχεται από πολιτικούς σας αντιπάλους και συλλογικότητες που αντιστέκονται στη βάρβαρη πολιτική σας. Η δήλωση Καμένου διώκεται ως προτροπή σε πράξεις βίας, ενώ οι τόσες προκλήσεις ακροδεξιών πολιτικών αγνοούνται επιδεικτικά. Χαρακτηρίζετε τον εμπρησμό μηχανημάτων πολυεθνικής εταιρείας ως τρομοκρατική ενέργεια ενώ κλείνετε το μάτι στη δράση παρακρατικών τραμπούκων δίπλα και μέσα στις γραμμές των ΜΑΤ.
Βία, κύριοι της Κυβέρνησης και παρατρεχάμενοι, είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι πολιτικές δολοφονίες, είναι οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, είναι η ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων. Βία είναι ο θάνατος για ένα εισιτήριο. Βία είναι το μαύρο στις οθόνες. Βία είναι η καταστολή κάθε αντίδρασης, τα χημικά, οι ξυλοδαρμοί, το ανθρωποκυνηγητό, οι πλαστικές σφαίρες, η ποινικοποίηση των κοινωνικών κινημάτων αντίστασης. Βία είναι η ρίψη χημικών σε αυλές σχολείων και οι προσαγωγές ανήλικων μαθητών. Βία είναι τα προεδρικά διατάγματα, η φίμωση και ο βιασμός της αλήθειας και της δημοκρατίας. Βία είναι η κατασκευή ενόχων με παράνομη και δια της βίας λήψη γενετικού υλικού. Βία είναι η υπόθαλψη εγκληματιών που εξυπηρετούν τα συμφέροντά σας.
Βία είναι η καταστροφή της Χαλκιδικής, ο μη έλεγχος της Ελληνικός Χρυσός, η έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας υγείας από διαρροές τοξικών κατά τη μεταφορά τους. Βία είναι η δημιουργία τετελεσμένων με στόχο την τελική νομιμοποίηση παράνομων εταιρικών δραστηριοτήτων. Βία είναι η θυσία ανθρώπινων ζωών στο βωμό μιας “ανάπτυξης” όπως την ορίζετε εσείς και τα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετείτε.
Κι αυτή τη βία δεν την καταδικάζετε και βέβαια δεν τη διώκετε.
Οι αγωνιστές της Χαλκιδικής είναι άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, με διαφορετικές φιλοσοφίες ζωής. Το κίνημα της Χαλκιδικής είναι ένα πολύμορφο κίνημα, που έχει αποκηρύξει τις πρακτικές βίας και μικροκομματισμού. Αγωνιζόμαστε με όπλα την επιστημονική τεκμηρίωση, την αντικειμενική ενημέρωση, τις κοινωνικές δράσεις και την αλληλεγγύη. Και στο πλευρό μας έχουμε συλλογικότητες, φορείς, οργανώσεις, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, πολιτικούς φορείς, καναδούς πολιτικούς, ευρωπαϊκές κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις.
Δεν είμαστε φορείς βίας. Είμαστε δέκτες, μιας κρατικής βίας, τρομοκρατίας και προπαγάνδας, που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Είμαστε δέκτες της βίας μιας εξουσίας, που δε διστάζει να παραβεί νόμους και κανόνες που η ίδια θέσπισε, που δε διστάζει να καθοδηγεί με εντολές και εκβιασμούς τη δικαιοσύνη. Μιας εξουσίας που εξισώνει τη ρατσιστική βία με ένα κοινωνικό κίνημα που αγωνίζεται για το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής, τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ένα καλύτερο μέλλον.
Τα δύο άκρα δεν είναι οι νεοναζί και οι Σκουριές. Τα δύο άκρα είναι το κράτος και το παρακράτος. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: του μηχανισμού καταστολής κάθε άποψης και κινήματος που αντιστέκεται στα σχέδιά τους.
Για να μην ξεχνάμε… πού και πώς “εκκολάφθηκε το αυγό του φιδιού”: Φράουλες, αίμα, χρήμα και κοινωνικός εκφασισμός
της Μαρίας Γερογιάννη
-
Φαινόμενα φασιστικής και ρατσιστικής βίας κατά μεταναστών καταγράφονται στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1990.
-
Η δουλεία στη Νέα Μανωλάδα είναι μια παλιά ιστορία με πολύ χρήμα και την ανοχή μας τοπικής κοινωνίας που σωπαίνει συνένοχα.
Ο εκφασισμός κομματιών της κοινωνίας προηγείται της εκλογικής επέλασης της Χ.Α. καθώς εδώ και χρόνια, κυρίως στην επαρχία, είναι κοινό μυστικό η άγρια εκμετάλλευση και η άσκηση σωματικής και ψυχικής βίας στους μετανάστες που από τη δεκαετία του 1990 άρχισαν να φτάνουν στον «ελληνικό παράδεισο».
Από τότε, καταγράφηκαν περιστατικά δολοφονίας μεταναστών εργατών επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα, όπως στην περίπτωση πατατοπαραγωγού στη Βόρειο Ελλάδα που εκτέλεσε εν ψυχρώ τον 20χρονο εργάτη γης από την Αλβανία που απασχολούσε όταν εκείνος ζήτησε να πληρωθεί. Δεκάδες οι εξαφανίσεις και οι ξυλοδαρμοί στις αγροτικές περιοχές από τότε έως σήμερα, ενώ στην καλύτερη περίπτωση οι μεγαλοαγρότες αφού απομυζούν τους μετανάστες, στη συνέχεια τους καταδίδουν στην αστυνομία για να απελαθούν και να γλυτώσουν τα μεροκάματα.
Το φαινόμενο του κοινωνικού ρατσισμού και της φασιστικής νοοτροπίας υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα της Ηλείας που πάλι ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή τον τραυματισμό 33 μεταναστών από τους μπράβους ενός μεγαλοτσιφλικά της περιοχής.
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας εξαιτίας της κακομεταχείρισης μεταναστών εργατών.
Το 2009 δύο κτηνοτρόφοι της περιοχής, ξυλοκόπησαν άγρια δύο μετανάστες από το Μπαγκλαντές και τους έσυραν στους δρόμους του χωριού με το τρίκυκλό τους. Τον περασμένο Αύγουστο εξάλλου, δύο ντόπιοι επιστάτες βασάνισαν άγρια έναν 22χρονο εργάτη γης από την Αίγυπτο και τον έσυραν 400 μέτρα χτυπημένο και με το κεφάλι σφηνωμένο στο παρμπρίζ αγροτικού αυτοκινήτου.
Η συνένοχη σιωπή της τοπικής κοινωνίας που ενισχύει ο φόβος απέναντι στη μαφία της φράουλας που λυμαίνεται την περιοχή, κρατά στο σκοτάδι δεκάδες άλλα περιστατικά βασανισμού και τρομοκρατίας με θύματα μετανάστες. Η μαφία της φράουλας λειτουργεί ανεξέλεγκτα και έχει φτάσει σε σημείο πριν λίγα χρόνια να τρομοκρατεί μέχρι και δημοσιογράφους που τόλμησαν να πάνε να διερευνήσουν τις συνθήκες εργασίας και διαμονής των μεταναστών.
Οι μεγαλοτσιφλικάδες, χρόνια τώρα, χρησιμοποιούν το δουλεμπόριο ανθρώπων προκειμένου να εξασφαλίσουν φτηνά εργατικά χέρια στα φραουλοχώραφα όπου απασχολούνται περισσότεροι από 5.000 μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, αλλά και Ρομά από βαλκανικές χώρες σε συνθήκες δουλείας.
Οι μετανάστες ζουν μέσα στα κτήματα των τσιφλικάδων και είναι στην απόλυτη κυριότητά τους. Στοιβάζονται σε παραπήγματα και παράγκες με πλαστικό αντί για τοίχο, όπου κοιμούνται ομαδικά σε ράντζα. Δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο και τρεχούμενο νερό και πλένονται με νερό από γεώτρηση, ενώ δουλεύουν από το χάραμα έως το βράδυ στα χωράφια.
Τα μεροκάματα στα σκλαβοπάζαρα της Μανωλάδας είναι σήμερα 20 ευρώ, ενώ ήταν 8-12 ευρώ έως πριν πέντε χρόνια. Τότε, οι βούλγαροι εργάτες γης που απασχολούνταν στις καλλιέργειες φράουλας, μην αντέχοντας άλλο, προχώρησαν σε απεργία. Προκειμένου να μην γίνει η συλλογή της σοδειάς οι τσιφλικάδες αναγκάστηκαν να δώσουν αύξηση, αλλά εκδικήθηκαν με μπαράζ ξυλοδαρμών και βασανισμών μεταναστών.
Το “αυγό του φιδιού” έχει σπάσει προ καιρού
Όπως συνήθως, οι μεγαλοκτηματίες δεν πλήρωσαν και τώρα τους 200 εργάτες από το Μπαγκλαντές που έκαναν συγκέντρωση ζητώντας δεδουλευμένα έξι μηνών. Την απάντηση την έδωσαν οι επιστάτες–μπράβοι ανοίγοντας πυρ εναντίον τους, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ελαφρά 29 και βαριά τέσσερις μετανάστες.
Λίγες ημέρες μετά το συμβάν, επιστάτες άλλου παραγωγού μαχαιρώνουν δύο μετανάστες που επίσης ζήτησαν δεδουλευμένα μεροκάματα οκτώ μηνών.
Μπάτσοι, εισαγγελείς και δικαστές κάνουν το κορόιδο και διευκολύνουν τους φίλους τους έχοντες και κατέχοντες, ο δήμαρχος ειρωνεύεται υποκρινόμενος πως δεν ξέρει τι γίνεται τόσα χρόνια στο χωριό του, η κοινωνία σιωπά και η μαφία της φράουλας συνεχίζει ανενόχλητη να πλουτίζει και να τρομοκρατεί.
Ρεσιτάλ υποκρισίας δίνει η τρικομματική συμμορία της εξουσίας, με τον Δένδια να εξαντλεί τον ανθρωπισμό του επισκεπτόμενος την περιοχή, ενώ η αριστερά διαμαρτύρεται και καταγγέλλει αλλά όχι με ιδιαίτερο πάθος (ενδεικτική η περίπτωση βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά προσπάθησε να παρουσιάσει το γεγονός ως μεμονωμένο φαινόμενο εκμετάλλευσης και ρατσισμού).
Η άγρια εκμετάλλευση που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στην Ελλάδα της κρίσης, μετατρέπεται σε εφιάλτη για τους μετανάστες που υποχρεώνονται να επιβιώνουν σε συνθήκες δουλείας που προσομοιάζουν με αυτές που επικρατούσαν κάποτε στον αμερικάνικο νότο.
Αν η κοινωνία δεν μπει εμπόδιο στην έφοδο των υπανθρώπων που πλουτίζουν πατώντας πάνω στη ζωή και την αξιοπρέπεια ανθρώπων που έχουν ανάγκη, τότε το παιχνίδι χάθηκε για πάντα και για όλους γιατί σημαίνει ότι το αυγό του φιδιού που έχει σπάσει προ καιρού σκόρπισε για τα καλά το δηλητήριό του.
Από το 11ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας Δράση
Η ποινικοποίηση της αντιφασιστικής δράσης δεν θα περάσει!/ Ανακοίνωση της συλλογικότητας της εργατικής εφημερίδας Δράση για τη δίωξη του Σάββα Μιχαή
ΗΗ προκλητική δίωξη του γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ, μετά από μήνυση ναζιστών της Χρυσής Αυγής, για μια πολιτική αντιφασιστική προκήρυξη της οργάνωσής του, αποτελεί καινοφανή απόπειρα ποινικοποίησης του αντιφασιστικού λόγου και “προληπτικής καταστολής” της αντιφασιστικής δράσης.
Μετά τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, η “δημοκρατία” βάζει τώρα στο στόχαστρο και την ίδια τη διατύπωση και διακίνηση των ιδεών, επιχειρώντας να λογοκρίνει ακόμη και πολιτικές ανακοινώσεις και να θέσει εκτός νόμου τον αντιφασιστικό λόγο.
Η “δικαιοσύνη” προσφέρει ανοιχτά υπηρεσίες προστασίας προς τη φασιστική ιδεολογία και τις φασιστικές συμμορίες. Ό,τι δεν έχουν καταφέρει οι φασίστες στους δρόμους, λόγω της μαζικής αντιφασιστικής αντίδρασης που συναντούν, επιχειρείται με τη βοήθεια του κράτους και όλων των μηχανισμών του να επιβληθεί από τα πάνω με διώξεις και καταστολή.
Ας γίνει αυτή η δίωξη μπούμερανγκ για τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της ρατσιστικής και ολοκληρωτικής βαρβαρότητας που θέλουν να επιβάλλουν.
Ας γίνει, με τη στήριξη, την αλληλεγγύη και την κινηματική δράση όλων μας, άλλη μια ευκαιρία για να δείξουμε στην πράξη ότι “δεν θα περάσουν!”.
Η αντιφασιστική και αντικαθεστωτική δράση όχι μόνο δεν θα τρομοκρατηθεί αλλά θα κλιμακωθεί!
Όλοι/ες στα δικαστήρια της Ευελπίδων, Τρίτη 3 Σεπτέμβρη, στις 9 π.μ.
Συλλογικότητα της εργατικής εφημερίδας Δράση