Αρχείο κατηγορίας Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ
Σάββατο 16 Μάη, Εκδήλωση για την προσπάθεια εγκληματοποίησης των συνδικαλιστικών αγώνων.
Αναδημοσίευση από ΣΒΕΟΔ
Σωματεία βάσης, ταξικοί συνδικαλιστικοί αγώνες, και η προσπάθεια εγκληματοποίησής τους από κράτος και αφεντικά μέσω της αναβίωσης του συνδικαλιστικού της ασφάλειας. Σάββατο 16 Μάη 18:00, ΕΜΠ κτίριο Γκίνη.
Η στρατηγική επιλογή κράτους και αφεντικών να εγκληματοποιήσουν τον συνδικαλισμό βάσης και τον μαχητικό συνδικαλισμό δεν είναι πρωτόγνωρη. Έτσι, βλέπουμε να επανεμφανίζεται σήμερα και πάλι στο προσκήνιο το αφήγημα που θέλει τους συνδικαλιστές βάσης να συστήνουν σωρηδόν «εγκληματικές οργανώσεις» και οι εργατικές διεκδικήσεις, οι στάσεις εργασίας, οι απεργίες και κάθε είδους εργατική παρέμβαση να βαφτίζονται εκβιασμός και εγκληματική συμπεριφορά. Με αυτόν τον τρόπο τα αφεντικά επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τη σιωπή και την υποταγή. Απέναντί τους οφείλουμε να ορθώσουμε αντιστάσεις, να δυναμώσουμε τον συνδικαλισμό βάσης και να προωθήσουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς.
ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ!
Συζήτηση Σάββατο 16 Μάη στις 18.00 κτίριο Γκίνη, Πολυτεχνείο (είσοδος από Στουρνάρη)
Εργατική Ομοσπονδία Βάσης
Δείτε την αφίσα σε pdf : AfisaDioxeis
Η μπροσούρα είναι αποτέλεσμα σύνθεσης – συνδιαμόρφωσης της Εργατικής Ομοσπονδίας Βάσης (ΕΡΓ.Ο.ΒΑ). Δείτε την εδώ
Εργατική Ομοσπονδία Βάσης: αποτέλεσμα πολύχρονων διαδικασιών και προσυνεδριακός διάλογος
Λίγα λόγια για την Εργατική Ομοσπονδία Βάσης
site: https://ergova.wordpress.com/
Με μέλη τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού (ΣΣΜ) και τη Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών στα ΜΜΕ, η Εργατική Ομοσπονδία Βάσης είναι αποτέλεσμα πολύχρονων διαδικασιών της τακτικής συνέλευσης σωματείων βάσης, εργατικών συνελεύσεων, ομάδων και συλλογικοτήτων.
Η συνέλευση ξεκίνησε αρχικά με αφορμή τη διοργάνωση συγκεκριμένων δράσεων (π.χ. εργατική Πρωτομαγιά) και αργότερα έγινε φανερό ότι ήταν αναγκαία η από κοινού δράση πάνω στη βάση της αυτοοργάνωσης στους χώρους εργασίας, στη βάση των οριζόντιων δομών από τα κάτω και των συλλογικών διαδικασιών. Η ζύμωση με τους συναδέλφους, οι διαδικασίες συνελεύσεων βάσης, οι από κοινού αποφάσεις και η συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη διαμόρφωση και την πραγματοποίηση δράσεων και διεκδικήσεων, είναι χαρακτηριστικά κοινά σε όλες τις συλλογικότητες που συμμετέχουν.
Η συνέλευση αυτή των σωματείων και συνελεύσεων, έχοντας πραγματοποιήσει κοινές δράσεις (παρεμβάσεις, κοινά μπλοκ σε απεργιακές πορείες, μοιράσματα) προσπαθεί να ανιχνεύσει κοινούς τόπους και τρόπους δράσης στο πεδίο των ταξικών αγώνων και ταυτόχρονα προσπαθεί να διαμορφώσει εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν αυτός ο συντονισμός και η δικτύωση να πάνε ένα βήμα παραπέρα.Το βήμα παραπέρα για εμάς δεν είναι ένας απλός συντονισμός δράσεων αλλά η πραγματική αλληλεγγύη και οργάνωση στη βάση, όλων όσοι συμμετέχουμε σε εργατικούς αγώνες.
Η δημιουργία μιας εργατικής ομοσπονδίας είναι για μας βασικός στόχος στην πορεία των ταξικών αγώνων.Έτσι θα συμβάλουμε πληρέστερα και εμείς με τις δυνάμεις μας στην οργάνωση των ταξικών αγώνων από τα κάτω, στην αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και κάθε λογής εξουσία. Προχωράμε προτείνοντας ένα νέο δομικό μοντέλο, οριζόντιο και αντιιεραρχικό που προτίθεται να συνθέσει το μωσαϊκό των ακηδεμόνευτων εργατικών αντιστάσεων σε μια ομοσπονδία βάσης.
100 κεράκια για την ΕΣΗΕΑ συν έναν αιώνα πίσω στην εργασιακή σκλαβιά
Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση» σε αυτό καθαυτό το σωματείο.
Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.
Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.
Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.
Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου… πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.
Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού, το σημερινό ΔΣ, σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά, καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.
Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.
Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Για όλους αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο. Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.
Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
ΠΗΓΗ:100 κεράκια για την ΕΣΗΕΑ συν έναν αιώνα πίσω στην εργασιακή σκλαβιά
Παρέμβαση εργαζομένων στην παρουσίαση της Huffington Post στο μουσείο της Ακρόπολης
Ολοκληρώθηκε η παρέμβαση της Συνέλευσης Εργαζομένων-Ανέργων-Φοιτητών στα ΜΜΕ στο Μουσείο της Ακρόπολης όπου λάμβανε χώρα η εκδήλωση για τα εγκάινια της Huffington Post Greece. Αναλυτικά για την παρέμβαση και το κείμενο που μοιράστηκε διαβάστε εδώ.
Παρά τις συνεχής παρενοχλήσεις από τους σεκιουριτάδες της εκδήλωσης και του μουσείου, τα μέλη της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ παρέμειναν στο χώρο, μοιράζοντας κείμενα και ενημερώνοντας για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν τόσο στη made in USA Huffington Post όσο και στις υπόλοιπες ηλεκτρονικές γαλέρες του διαδικτύου. Οι παρενοχλήσεις όμως δεν περιορίστηκαν στη χρήση των wannabe μπάτσων.
Οι υπεύθυνοι της Huffington Post, σε μια επίδειξη μεταφοράς αμερικάνικης τεχνογνωσίας στον εργοδοτισμό, δασκάλεψαν τους εργαζόμενους της ιστοσελίδας να στέκονται μπροστά από το πανό προκειμένου να το κρύβουν (επιμελώς) ώστε να μη φαίνεται η διαμαρτυρία.
Η Arianna Huffington φαίνεται πως προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στα ήθη και έθιμα του συναφιού της, αντιγράφοντας πιστά τις πρακτικές των εγχώριων αφεντικών οι οποίοι σε κάθε κινητοποίηση ή απεργία είτε τρομοκρατώντας, είτε με την χρήση προθύμων, προσπαθούν να εξαφανίσουν κάθε φωνή που αντιστέκεται στην εκμετάλλευση τους.
.jpg)
Με την παρουσία υψηλών προσώπων και φυσικά με αυστηρή αστυνόμευση, επιχειρείται για άλλη μια φορά, να καλυφθεί πίσω από μια λαμπερή βιτρίνα η εργασιακή επισφάλεια που επιφυλάσσεται για τους συντάκτες/-ριες στις περισσότερες ιστοσελίδες.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται στην παρέμβαση.
Huffington Post: πίσω από τη λάμψη, στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση
Η Huffington Post σε συνεργασία με την γνωστή από τα παλιά για τους ανασφάλιστους εργαζόμενους 24Media, ανοίγει την ελληνική ιστοσελίδα της σε κλίμα πανηγυρικό: φαίνεται πως το θεωρούν σπουδαία αναβάθμιση για τα εγχώρια δημοσιογραφικά πράγματα, αν όχι μεγάλη τιμή για όσους και όσες θα εργαστούν υπό την φωτεινή μαρκίζα του διεθνούς portal. Δεν είναι όμως πάντα όλα τόσο ρόδινα. Αληθεύει άραγε ότι οι εργαζόμενοί στην ελληνική έκδοση της Huffington Post υπογράφουν συμβάσεις για πενθήμερη εργασία, ενώ η συμφωνία που έχουν κάνει μαζί τους off the record αφορά σε 6 μέρες δουλειά την εβδομάδα, χωρίς επιπλέον πληρωμή; Δεν έχει γίνει βέβαια γνωστό πως και πόσο αποτιμούν οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας την εργασία της editorial director Σοφίας Παπαϊωάννου ή του συμβούλου έκδοσης Παύλου Τσίμα, αλλά για τους εργαζόμενους της νεότευκτης γαλέρας ο μισθός θα φτάνει στην καλύτερη περίπτωση αυστηρά τα 700 ευρώ. Δεν έχει γίνει επίσης γνωστό αν οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται τα προβλεπόμενα από το νόμο (υπερωρίες, νυχτερινά και Σαββατοκύριακα) και αν θα ασφαλιστούν ως συντάκτες στα δημοσιογραφικά ταμεία και όχι ως υπάλληλοι γραφείου στο ΙΚΑ. Φαίνεται ότι κάποια από αυτά που δικαιούνται, οι εργαζόμενοι της «βραβευμένης με Pulitzer πρωτοποριακής πλατφόρμας ειδήσεων και ψυχαγωγίας» θα τα πληρώνονται σε λάμψη και αίγλη.
Εκτός βέβαια αν δεν είναι όλα τόσο λαμπερά στα μοντέρνα γραφεία των απανταχού newsrooms που τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά για να προλάβουν τους φρενήρεις ρυθμούς κατανάλωσης της ψηφιακής είδησης. Στην, όχι πια και τόσο νέα, συνθήκη διαδικτυακής ενημέρωσης, όπου τα ψηφιακά μέσα δικτύωσης δίνουν το ρυθμό της εντατικοποιημένης παραγωγής περιεχομένου, οι πληροφοριακοί εργάτες σε γραμμή παραγωγής αντιγράφουν και επικολλούν σε ανελέητες βάρδιες για να μαζέψουν τα κλικ και τις ημερήσιες «μοναδικές επισκέψεις» που θα δώσουν στην ιστοσελίδα δικαίωμα στην διαφημιστική πίτα. Δεν είναι μόνο εξουθενωτική ώστε να μην επιτρέπει τον παραμικρό έλεγχο από τον συντάκτη, πενιχρά αμειβόμενη, μαύρη ή ανασφάλιστη, η εργασιακή συνθήκη των εγχώριων σάιτς, είναι επιπλέον καθοριστική για τον τρόπο της κατασκευής της αλήθειας. Την εποχή του οριοθετημένου διαδικτύου των social media ο διαμοιρασμός και το ατέλειωτο κλικάρισμα είναι αρκετά για να καταστήσουν το ανυπόστατο και ατεκμηρίωτο, αληθινό. Η πληροφορία σαν εμπόρευμα, το διαδίκτυο ελεγχόμενο και ακριβό έστω και αν φαινομενικά δωρεάν, το νέο ψηφιακό Εl-Dorado που στήνεται στις πλάτες των ελαστικών εργαζομένων («Πιστεύουμε πως η ψηφιακή οικονομία ήδη αποτελεί – και θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο – έναν από τους βασικούς πυλώνες οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα. Επιθυμούμε να στηρίξουμε ενεργά επενδύσεις προς αυτή τη κατεύθυνση και αναμφισβήτητα η ελληνική Huffington Post συνιστά εξαιρετικό παράδειγμα καινοτόμου επιχειρηματικού εγχειρήματος και έμπρακτη απόδειξη της εξωστρέφειας που πρέπει να έχει η χώρα μας στη νέα εποχή[1]») και η απαξίωση των σωματείων τους, συνθέτουν την εικόνα του μιντιακού παραδείγματος όχι μόνο στην Ελλάδα που εισάγεται στον εργασιακό μεσαίωνα στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά όπου υπάρχει διαδικτυακή ενημέρωση.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούριο για εμάς που δουλεύουμε σε sites και portals. Η συντριπτικη πλειοψηφια των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό. Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη.
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώ ματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών.
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουμε περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. http://katalipsiesiea. blogspot.gr/2012/03/sites.html), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δου λοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για
ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ
• Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα
• Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες.
• Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα.
[1] Κοινή δήλωση των συντελεστών της ελληνικής έκδοσης της Huffington Post, Μαριάννας Λάτση, Πέτρου Παππά, Ευγενίας Χανδρή και Δημήτρη Μάρη.
Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2014/11/huffington-post.html#more
Ψήφισμα & συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες στο Κερατσίνι
Το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (ΣΣΜ) και η Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ Καταγγέλουμε την ωμή επίθεση που δέχτηκε η αντιφασιστική πορεία στις 18 Σεπτέμβρη 2014 στο Κερατσίνι, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής.Το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (ΣΣΜ) και η Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Καταγγέλουμε την ωμή επίθεση που δέχτηκε η αντιφασιστική πορεία στις 18 Σεπτέμβρη 2014 στο Κερατσίνι, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής.
Ως εργαζόμενοι και άνεργοι, ως αντιφασίστες και αγωνιζόμενοι, πολλοί από εμάς συμμετείχαμε στην αντιφασιστική πορεία, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα τοπικών συλλογικότητων και γενικότερων φορέων της περιοχής. Συμμετείχαμε για να διατρανώσουμε όχι απλά την αντίθεσή μας αλλά και την αποφασιστικότητά μας απέναντι στην παρουσία των χρυσαυγιτών στους χώρους που δουλεύουμε και στις γειτονιές μας, στους χώρους που ζούμε, γιατί ξέρουμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας ταξικός. Ο φασισμός δεν κρύβεται όμως μόνο στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Έχει και θεσμικό πρόσωπο.
Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα το απόγευμα της Πέμπτης 18/9, όταν το σώμα της πορείας που είχε ήδη κοπεί στα δύο, δέχτηκε τη μανιασμένη επίθεση όλων των σωμάτων της αστυνομίας. ΜΑΤ εφόρμησαν στο πλήθος χτυπώντας με τα γκλομπ και πετώντας αμέτρητα δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης πάνω στα σώματα των διαδηλωτών, ενώ την ίδια ώρα ομάδες ΔΕΛΤΑ περικύκλωναν τον κόσμο της διαδήλωσης. Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένοι ξυλοδαρμοί, δεκάδες τραυματίες και 64 συλλήψεις. Τα κατασκευασμένα και αυθαίρετα κατηγορητήρια κατέληξαν στην ομηρία 61 ατόμων με πλημμελήματα και 3 ατόμων με κακουργήματα.
Η ένταση της επίθεσης της αστυνομίας και η προσπάθεια να διαλυθεί με κάθε τρόπο η διαδήλωση δεν είναι γεγονότα τυχαία ή αποκομμένα. Η καταστολή στις διαδηλώσεις έρχεται να συμπληρώσει τα μαχαιρώματα μεταναστών, την τρομοκράτηση εργαζομένων, τις οργανωμένες απεργοσπασίες, το άνοιγμα δουλεμπορικών γραφείων, την ψήφιση όλο και πιο σκληρών αντεργατικών νόμων με μόνο σκοπό την όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση και υπόταξη της εργατικής τάξης. Οι φασίστες – θεσμικοί και μη – είναι τα εργαλεία του συστήματος και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται.
Γνωρίζουμε ότι οι καταγγελίες δεν έχουν τίποτα να πουν σε αυτό το «κράτος έκτακτης ανάγκης» και ότι η απάντηση θα δοθεί με την άνοδο του ταξικού εργατικού και κοινωνικού κινήματος, με την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους χωρίς διαχωρισμούς φυλής ή καταγωγής, με την ανοιχτή ιδεολογική αντιπαράθεση και με την ιστορική συνείδηση, που οφείλουμε να διαμορφώσουμε για να κατανικήσουμε το φόβο και την παθητική στάση απέναντι στη ρατσιστική-φασιστική βία.
Οι απαντήσεις και οι μάχες δίνονται και θα δίνονται κάθε μέρα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας και στους δρόμους. Και αυτό είναι ένα ραντεβού το οποίο δεν πρόκειται να χάσει κανείς μας, όση καταστολή και αν συναντήσουμε και όσα δικαστήρια και αν στηθούν.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 64 συλληφθέντες της αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι
Πέμπτη 2/10, 13.00 στα δικαστήρια Πειραιά
Εργασιακά νέα από τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ / από Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών ΜΜΕ
Αντιμέτωποι με μια συντονισμένη επίθεση -απο την πλευρά των αφεντικών- είναι αυτη τη περίοδο οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Σχεδόν καθημερινά, πλέον, φτάνει στα αυτιά μας και μια είδηση που επιβεβαιώνει πως ο εργασιακός μεσαίωνας στον χώρο των media είναι εδώ και έχει μέγα χορηγό εκδότες και καναλάρχες που πλουτίζουν στις πλάτες των εργαζομένων. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και βέβαια τραγικές για το μέλλον.
- Στο “Έθνος” και τον “Ελεύθερο Τύπο”, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων με επιστολές τους στην -διαρκώς απούσα ΕΣΗΕΑ- περιγράφουν τον εφιάλτη που βιώνουν οι εργαζόμενοι σε αυτά τα δυο μαγαζιά. Καθυστερήσεις δεδουλευμένων, απλήρωτα κυριακάτικα και νυχτερινά, μη καταβολή επιδόματος αδείας (στην περίπτωση του ΕΤ αφορά και την άδεια του 2013!) κτλ.Μνημόνιο συγχώνευσης που, σύμφωνα
με τα όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής, προβλέπει “δραστική μείωση του προσωπικού και συγχώνευση όλων των ομοειδών δραστηριοτήτων για να επιτευχθεί μείωση των λειτουργικών εξόδων κατά 40%, ο νέος όμιλος που θα προκύψει απ’ τη συγχώνευση θα διαπραγματευτεί κούρεμα των δανείων κατά 60%” υπέγραψαν οι διοικήσεις των συγκροτημάτων ΔΟΛ και Πήγασος. Το μνημόνιο είναι επί της ουσίας απαίτηση των τραπεζών (
και ειδικά της Alpha Bank) που ζητάνε να “χυθεί αίμα” προκειμένου να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους.
Μνημόνιο συγχώνευσης που, σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής, προβλέπει “δραστική μείωση του προσωπικού και συγχώνευση όλων των ομοειδών δραστηριοτήτων για να επιτευχθεί μείωση των λειτουργικών εξόδων κατά 40%, ο νέος όμιλος που θα προκύψει απ’ τη συγχώνευση θα διαπραγματευτεί κούρεμα των δανείων κατά 60%” υπέγραψαν οι διοικήσεις των συγκροτημάτων ΔΟΛ και Πήγασος. Το μνημόνιο είναι επί της ουσίας απαίτηση των τραπεζών (και ειδικά της Alpha Bank) που ζητάνε να “χυθεί αίμα” προκειμένου να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους. 
-
Αύριο, Τετάρτη 16 Ιουλίου, θα πραγματοποιηθή και η απεργία της Ένωσης Προσωπικού Πρακτορείων Εφημερίδων Αθηνών με βασικό αίτημα την υπογραφή νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσαν: “ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί: Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τη λογική που λέει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουμε χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα. Δεν συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μικρότερου κακού» που πάντα οδηγεί στο μεγαλύτερο. Δεν αποδεχόμαστε την όλο και μεγαλύτερη δραστηριοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων στον χώρο”. Η ΕΤΕΡ έχει ήδη δηλώσει τη συμπαράστασή της στον αγώνα των συναδέλφων με ανακοίνωση που εξέδωσε χτες, ενώ από σήμερα το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα για περιφρούρηση της απεργίας.
