Η εισαγγελία άσκησε έφεση υπέρ του νόμου κατά της δικαστικής απόφασης που αθώωνε τον Κώστα Σακκά για το αδίκημα της παραβίασης περιοριστικού όρου.

Υπενθυμίζεται ότι το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο τον έκρινε αθώο μετά την πρόσφατη σύλληψή του με την κατηγορία ότι παραβίασε έναν από τους περιοριστικούς όρους που του είχαν τεθεί, όταν έμεινε ένα βράδυ στο σπίτι της φίλης του.

Θεωρώ πως το να παραδίνεσαι στον εχθρό  όταν δέχεσαι επίθεση και να αρνείσαι να δώσεις τη μάχη που καλείσαι να δώσεις, είναι απλά ανοησία. Το να λες  την ώρα που δέχεσαι επίθεση ‘’εγώ δεν παίζω το παιχνίδι σου’’ δεν αποτρέπει την ήττα αλλά αντίθετα κινδυνεύεις να οδηγηθείς σε πανωλεθρία. Το να απαξιώνεις τη στιγμή της μάχης τον εχθρό δεν σε κάνει ανώτερο.

Η έλλειψη στοιχειώδους αντιληπτικής ικανότητας και αδυναμίας να δει κανείς και να συμπεράνει το προφανές,  είναι προβληματικό. Η εμμονή σε διάφορες επιλογές και συμπεριφορές  που αποδεδειγμένα οδηγούν στην ήττα, αποτελούν εμμονή και εθισμό στο λάθος. Όταν αυτές οι επιλογές και συμπεριφορές, αφορούν ατομικά ζητήματα, αποδέκτες των συνεπειών   είναι συνήθως  αυτοί που παράγουν το λάθος. Όταν όμως  οι επιλογές αυτές γίνονται στο όνομα  του συλλογικού   και προπαγανδίζονται για παράδειγμα ως επαναστατικές και μάλιστα ως οι μόνες πολιτικά ¨καθαρές¨ και αξιοπρεπείς, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως  τότε και οι συνέπειες είναι συλλογικές.

Από την πρώτη στιγμή της ομηρίας μου, έχω την άποψη ότι το βήμα που δίνεται στους αναρχικούς και γενικά στους πολιτικούς κρατούμενους  να εκφράζουν τις θέσεις και τις απόψεις τους, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το κερδίζουν και ότι δεν είναι δεδομένο απλά και μόνο λόγω της συνθήκης του εγκλεισμού και τις δήλωσης μιας ταυτότητας η της ένταξης σε μια οργάνωση. Στις φυλακές εξάλλου υπάρχουν πολλοί κρατούμενοι, γνωστοί ως ¨ποινικοί¨, οι όποιοι είναι πολύ καλοί βομβιστές (από τεχνικής άποψης), εμπρηστές, ληστές κλπ. Δεν νομίζω πως ως αναρχικοί μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια αξία σε αυτό. Το δημόσιο βήμα θεωρώ πως ο πολίτικος κρατούμενος πρέπει να το ¨κερδίζει¨κάθε φορά  με το λόγο του. Όχι φυσικά με την έννοια της ρητορικής-συγγραφικής ικανότητας, αλλά με την ουσία των θέσεων και των απόψεων του. Από τα λεγόμενα και φυσικά τη δράση του χαρακτηρίζεται ο αναρχικός και ο επαναστάτης και όχι από τις ταμπέλες που κρεμάσει ο καθένας στον εαυτό του.

Στις 25/7 δημοσιεύτηκε ένα κείμενο από τον Τσάκαλο Γ. μέλος της σπφ που -για μένα τουλάχιστον-, αποτελεί μια ξεκάθαρα  λαθραία χρήση του δημόσιου βήματος. Στην λογική του αν το κρέας βαφτίζεται ψάρι τότε γίνεται κιόλας, μια κακοπροαίρετη, απολίτικη και ανήθικη επίθεση βαφτίζεται  αντίστοιχα κριτική(!). Μια σειρά από ανακρίβειες και ψέματα τόσο για μένα προσωπικά και την απεργία πείνας που έκανα, όσο και για το αλληλέγγυο αναρχικό κίνημα που την στήριξε, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν κριτική για όποιον διάβασε το εν λόγω κείμενο.

Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να απαντήσω στην κακόβουλη επίθεση που δέχτηκα, όπως δεν το έχω κάνει και  στο παρελθόν, ωστόσο η συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως με ξεπερνά προσωπικά. Το συγκεκριμένο κείμενο, αμφισβητεί έναν συλλογικό αγώνα που δόθηκε και ξεπερνά τα όρια του ανεκτού.  Δεν ξέρω αν και κατά ποσό υπάρχει συνείδηση αυτού, αλλά το εν λόγω κείμενο, αποτελεί  κανονική, κανονικότατη προβοκάτσια,  που πλήττει την αξιοπιστία και το πολτικό κύρος του αναρχικού κινήματος. Αποτελεί κιτρινισμό και στρώνει το δρόμο στους –επίσημους- εχθρούς του. Κάνει αυτό που ουσιαστικά δεν τόλμησαν οι τελευταίοι αλλά που ευχαρίστως αξιοποιούν. (πρωτοσέλιδο της Χ.Α. για το εν λογω κείμενο, καθεστωτικά δημοσιογραφικά κοράκια κλπ). Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν κάποια πράγματα.

Η απεργία πείνας που έκανα, δεν ήταν μια ατομική πράξη αλλά ήταν ένας συλλογικός αγώνας που δόθηκε απ το αναρχικό κίνημα –κυρίως-, αλλά και από άτομα που πρωτοβουλιακά   χωρίς να ανήκουν στον α/χ στήριξαν αυτόν τον αγώνα (φίλοι, συγγενείς, συμπαθούντες).Το ότι δέχτηκα στήριξη  από άτομα που παρακινήθηκαν -ας πούμε- από μη πολιτικά κίνητρα,  αποτελεί ένα  γεγονός και δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό. Αυτό που έχω να πω, είναι πως η  αλληλεγγύη αποτελεί σχέση μονάχα  μεταξύ συντρόφων.  Η αλληλεγγύη δεν είναι συμπαράσταση, δεν είναι σχέση που γεννιέται από συναισθήματα συμπαθείας η αντιπάθειας, δεν γεννιέται από την ευαισθησία η τη συμπόνια κάποιου, ούτε από την οργή για την αγανάκτηση για τις αδικίες του  καλού, κακού, αναγκαίου η δεν ξέρω  τι άλλου συστήματος. Η αλληλεγγύη είναι σχέση αγώνα. Αποτελεί σχέση-όπλο μεταξύ των αγωνιστών εναντία στο σύστημα. Εναντία σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα. Αποτελεί όπλο στα χεριά αυτών που αγωνίζονται για την ελευθερία.  Ως συντρόφους μου αναγνωρίζω μόνο  τους αναρχικούς και με αυτούς έδωσα τον συγκεκριμένο νικηφόρο αγώνα.

Ωστόσο, δεν έλειψαν και αυτοί που νόμισαν πως  μπορούσαν να καπηλευτούν  τη απεργία πείνας που έκανα, προκειμένου να αποκομίσουν  πολιτική υπεραξία   για αυτούς και τα κόμματα τους. Προσωπικά, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Η θέση μου ήταν συγκεκριμένη και πάντοτε η ιδία. Τα κόμματα  είναι εκ φύσεως   εχθρικοί μηχανισμοί  προς τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Πάντα λειτουργούσαν και θα λειτουργούν εις βάρος του. Πάντα θα στέκονται εναντία  και θα υπονομεύουν κάθε ουσιαστικό και αδέσμευτο  απελευθερωτικό αγώνα όποιες και αν είναι οι ιδεολογικές τους καταβολές. Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν πως ουδέποτε δέχτηκα,  κανένα βουλευτή να με επισκεφτεί στο νοσοκομείο όπως ακούστηκε  και μάλιστα φρόντισα να γίνει όσο πιο σαφές γινόταν ότι δεν ήταν λόγω  αδυναμίας, αλλά γιατί δεν επιθυμούσα. Δεν βγήκα ποτέ να χαιρετίσω καμία κομματική συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο, παρά μόνο αυτή των αναρχικών συντρόφων στις  5/7 η οποία ήταν και καθοριστική όχι μοναχά για να βρω τη δύναμη να φωνάξω πως αυτός ο αγώνας θα πάει ¨μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη¨, αλλά και να το εννοώ στο ακέραιο. Δυστυχώς για τους ¨πάλλευκους¨ αψεγάδιαστους επικριτές μου δεν θα μπορούσα σε  καμία περίπτωση να κάνω face control  στο ποιοι δίνουν το παρόν στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, η στις συνεντεύξεις, η να παρακολουθώ και να τρέχω να καταδικάσω κάθε τι που λέει ή προτείνει  ο καθένας. Θα ήταν αδύνατο πρακτικά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.   Είναι προφανές πως αυτό που τους ένοιαζε ήταν να πετάξουν τη λάσπη γρήγορα-γρήγορα  προτού στεγνώσει… Δεν ξέρω τι αντίστοιχες  εμπειρίες έχουν άλλοι, αλλά εγώ στο δωμάτιο που βρισκόμουν  στο ΓΚΝ, εκτός από τα τριπλά κάγκελα που υπήρχαν στα παράθυρα, φρουρούμουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από τρεις διαφορετικές υπηρεσίες, όπου συνόδευαν ακόμα και τους γιατρούς κατά τη διάρκεια των  επισκέψεων  τους και μάλιστα είχαν την απαίτηση να ακούνε κάθε τι που ειπωνόταν. Επισκεπτήριο δικαιούμουνα μια φορά την εβδομάδα για ένα τέταρτο αποκλειστικά από συγγενείς Α’ βαθμού, με την παρουσία του φρουρού στην κυριολεξία πάνω από το κεφάλι μου και σε πολλές περιπτώσεις να παρεμβαίνουν είτε ¨φιλικά¨, είτε για να ζητήσουν να μιλάμε δυνατότερα ώστε να ακούνε τι λέμε. Για αρκετό διάστημα απαγορευόταν η αλληλογραφία (κάτι που άλλαξε μετά από πολλούς τσαμπουκάδες), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε και λογοκρισία στις έντυπες ενημερώσεις του Indy. Δυο φορές,  είχα και την ¨ευχαρίστηση¨ να δεχτώ και έλεγχο στο δωμάτιο που κρατούμουν θυμίζοντας μου τις ¨ωραίες¨μέρες της φυλακής. Οι συνθήκες χαρακτηρίζονταν επιεικώς αποπνιχτικές. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν είχα τη δυνατότητα να παρεμβαίνω σε πρώτο χρόνο για κάθε τι, δεν θα το έκανα γιατί  μου φαίνεται ¨λίγο¨ και ¨μικρό¨ στην κατάσταση που βρισκόμουν να έκανα κάτι τέτοιο .

Στο νοσοκομείο εισήχθηκα στις 17/6 (την 14η μέρα δηλαδή), με παραπεμπτικό του εφημερεύοντα ιατρού του νοσοκομείου κρατούμενων των φυλάκων Κορυδαλλού. Μάλιστα το παραπεμπτικό  είχε συνταχθεί από τις 14/6 και παρέμενε ¨ανοιχτό¨. Δηλαδή ο γιατρός έκρινε πως θα έπρεπε να εισαχθώ στο νοσοκομείο ακόμα νωρίτερα. Οι κρατούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά πως στο νοσοκομείο δεν πας οπότε θες, παρά μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, η όταν υπάρχει αδυναμία αντιμετώπισης μιας κατάστασης-περιστατικού, όχι απαραίτητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά και προληπτικά. Σε αυτή τη περίπτωση ανήκει και η απεργία πείνας. Ειδικότερα στη δική μου περίπτωση το γεγονός ότι είχα πραγματοποιήσει  και άλλη απεργία πείνας πριν από ένα χρόνο, ήταν αίτια να θεωρηθεί προφανώς από τον εφημερεύοντα  γιατρό ότι θα ήταν καλύτερο –για όλους- να βρίσκομαι σε νοσοκομείο και όχι στο αναρρωτήριο των φυλάκων. Η ανθρωποφύλακες  δεν στέλνουν ποτέ κάποιον στο νοσοκομείο αν δεν υπάρχει λόγος και ακόμα και τότε συχνά δεν το κάνουν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις  που κρατούμενοι έχουν πεθάνει στο κελί τους επειδή κάποιος ασυνείδητος γιατρός  εκτίμησε με επιπολαιότητα την κατάσταση ενός κρατουμένου. Οσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο από τα ελληνικά κολαστήρια, γνωρίζουν πως αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι και λίγες. Σε κάποια φάση της απεργίας, εξαιτίας των συνέχων υπογλυκαιμικών κρίσεων, μου χορηγήθηκε ορός γλυκόζης προκειμένου να αποφύγω το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου πριν καν προλάβει να πραγματοποιηθεί το συμβούλιο το οποίο θα εξέταζε το αίτημα της αποφυλάκισης μου(!). Ήταν κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι έγινε στα πλαίσια τήρησης μια πολύ βασικής στρατηγικής ώστε να έχει νόημα αυτό που έκανα. Πρόθεση μου δεν ήταν ποτέ να αυτοκτονήσω. Ο αγώνας μου ήταν αγώνας για την ελευθερία και άρα για την ιδία τη ζωή. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο ορός γλυκόζης δεν επηρεάζει την  απώλεια βάρους του απεργού. Αυτό το γνωρίζει οποίος έχει κάνει απεργία πείνας. Επίσης το ζάχαρο είναι μια τιμή που πρέπει να βρίσκεται σε συγκεκριμένα επίπεδα. Δεν σημαίνει πως όσους περισσότερους όρους λαμβάνει κάποιος, τόσο το καλύτερο. Το να είναι το ζάχαρο σε πολύ ψηλά επίπεδα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να είναι πολύ χαμηλά. Είτε ένα, είτε δυο είτε 22 όρους λαμβάνεις, για να αποφευχθεί ο αιφνίδιος θάνατος, το ζάχαρο πρέπει να είναι σταθεροποιούμενο.

Εκεί που πραγματικά δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο Γ.Τ. είναι στο σημείο που γίνονται κάποιες αναφορές περί αθωότητας – ενοχής.

Ποιος μίλησε για αθωότητα? Ποιος μίλησε για αδικία? Από πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι πιστεύω/ουμε πως υπάρχουν άδικα και δίκαια προφυλακισμένοι? Ότι οι αθώοι αναρχικοί πρέπει να βγουν, ενώ οι ένοχοι να μείνουν μέσα?

Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και προσωπικά δεν περιμένω καμία απάντηση.

Όσο για τους βασιλικούς και τις γλάστρες, αν είναι τέτοιο πότισμα, χάρισμα σας…

Υ.Γ. Η τοποθέτηση  αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία όσο αναφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Ξεκαθαρίζω πως δεν πρόκειται να ανοίξω κανένα διάλογο. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τον αναρχικό χώρο και δεν πρόκειται να το κάνω.

Θα πρότεινα σε όλους νηφαλιότητα και ψυχραιμία…

Κώστας Σακκάς

Στις 4/6 αποφάσισα να προχωρήσω σε απεργία πείνας αντιστεκόμενος  στην πραξικοπηματική-φρονηματική παράταση της προφυλάκισης μου από  30 σε 36 μήνες.

Όπως είχα γράψει και στην επιστολή που ανακοίνωσα την έναρξη της απεργίας, η συγκεκριμένη επιλογή  δεν αποτέλεσε κίνηση απελπισίας αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Η απόφαση μου να δώσω τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν μια συνειδητή επιλογή κλιμάκωσης της αντίστασης μου απέναντι στον κατασταλτικό ολοκληρωτισμό.

Ο νομικός κατασταλτικός ολοκληρωτισμός  του κράτους εις βάρος  των αναρχικών και γενικά των πολιτικών του αντιπάλων, δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι  παραπάνω, πάντοτε βρίσκονταν στο στόχαστρο της καταστολής   και της εκδικητικότητας. Μιας εκδικητικότητας που στόχο έχει τον παραδειγματισμό και την αποτροπή. Μια εκδικητικότητα που εκφράζει όλη την αγωνία της εξουσίας ώστε αυτές οι περιπτώσεις συνειδητής εκτροπής να μην συλλογικοποιηθούν και να μην αποκτήσουν συνολικά χαρακτηριστικά. Πάντα προσπαθούσαν να περάσουν το μήνυμα πως κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο κράτος, πως κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στο σύστημα, πως  όσοι  αποφασίζουν να αναλάβουν δράση δεν έχουν καμία ελπίδα. Σου επιτρέπουν να αγανακτήσεις, να ξεσπάσεις, να σπάσεις, να κάψεις κλπ, αλλά σε καμία περίπτωση να μην είναι ιδεολογικοποιημενες και συνειδητές οι πράξεις σου. Βγες από τη γραμμή , αρκεί να αναγνωρίσεις πως έκανες λάθος και να ξαναγυρίσεις στη θέση σου… Αυτό είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν και αυτά είναι τα όρια που θέλουν να επιβάλουν.

Η παθητική στάση  και η αποδοχή αυτής της καταστολής στο όνομα του λογικού – ότι εφόσον δηλαδή είμαστε αναρχικοί είναι λογικό να μας καταστέλλουν και να μην αντιδρούμε- και η αναγωγή αυτής της άποψης  στη θέση ότι είναι ρεφορμιστικό να αντιστέκεσαι , προσωπικά  όχι απλά δεν με εκφράζει αλλά  τη θεωρώ και προβληματική πολιτικά. Η όξυνση της νομικής-δικαστικής καταστολής ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια, μας ξεπερνά κατά πολύ θεωρώ ατομικά ως διωκόμενους – πειραματόζωα. Η περίπτωση μου/μας , είναι βέβαιο πως ιστορικά  θα αποτελέσει την αρχή αλλά όχι και το τέλος. Είναι σίγουρο πως τα σύγχρονα ιδιώνυμα δεν φτιάχνονται μοναχά για εμάς αλλά θα απασχολήσουν  και άλλους συντρόφους στο μέλλον που θα επιλέξουν το δρόμο του αγώνα.  Οι δικές μας αντιστάσεις – όπως και η απουσία αυτών-,  θα καθορίσουν και την όξυνση αυτής της καταστολής. Είναι βέβαιο και έχει αποδειχτεί ιστορικά πως όσο δεν εκφράζεται ουσιαστική και οργανωμένη αντίσταση, η καταστολή οξύνεται ακόμα περισσότερο. Με την παθητική μας στάση ουσιαστικά συμβάλουμε εμμέσως στην όξυνση της  και μάλιστα σε μια περίοδο που υπάρχει η ανάγκη διεύρυνσης και μαζικοποίησης των αντιστάσεων και  συλλογικοποίησης των αγώνων.

Η αντίσταση στον νομικό-κατασταλτικό  ολοκληρωτισμό   που εξαπολύει το κράτος κατά των αναρχικών και γενικά των πολιτικών του αντιπάλων, εντάσσεται και είναι κομμάτι του συνολικού  επαναστατικού-απελευθερωτικού αγώνα. Όπως  στην ΄΄ελευθερη΄΄ κοινωνία , έτσι και σ΄αυτή των έγκλειστων, τα καθημερινά μέτωπα και οι επιμέρους κατακτήσεις, όταν δεν αποτελούν δράση ως αυτοσκοπό και εντάσσονται σε μια συνολική απελευθερωτική στρατηγική, αποτελούν κομμάτι  του αγώνα. Δυστυχώς το κράτος δεν έχει καρδία για να τη βρούμε και χτυπώντας τη να ξεμπερδέψουμε…

Η άρνηση για αντίσταση στον νομικό κατασταλτικό ολοκληρωτισμό αποτελεί παραίτηση και παράδοση. Στην συνθήκη αιχμαλωσίας την οποία βρέθηκα , θώρησα πως το πεδίο του αγώνα μου, το πεδίο αντίστασης μου απέναντι στο κράτος ήταν η ιδία μου η καθημερινότητα. Η  ιδία η συνθήκη της αιχμαλωσίας. Ο αγώνας αυτός εκφράστηκε με το συγκεκριμένο μέσο, την απεργία πείνας.

Η αντίσταση αποτελεί τον ίδιο τον αγώνα. Είναι πολιτική ιδεοληψία να νομίζουμε ότι επιτιθόμαστε στην εξουσία από μηδενικό ιστορικά σημείο. Η εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου, μας επιτίθεται καθημερινά, μας επιτίθεται κάθε λεπτό, κάθε στιγμή.  Δεν έχουμε κηρύξει εμείς τον πόλεμο. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί πολύ πριν βρεθούμε εμείς στις επάλξεις. Η ειρήνη τους, είναι μια διαρκής επίθεση. Η αντίσταση μας αποτελεί έναν αέναο αγώνα. Η τελική μας νίκη σε αυτόν τον πόλεμο, δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδία την επανάσταση.

Η απεργία πείνας από τη φύση της αποτελεί ένα ακραίο μέσο αγώνα που έχει τη δύναμη να αντιστρέψει τους συσχετισμούς δυνάμεων  τοποθετώντας τον διωκόμενο από τη θέση άμυνας σε θέση επίθεσης. Ουσιαστικά, ο απεργός εκμεταλλεύεται τις δημοκρατικές επιφάσεις, και θέτει έναν εκβιασμό στο κράτος. Υπολογίζει στο γεγονός   ότι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι ενεργά και πως σε περίπτωση ήττας του  είναι πιθανόν να εκφραστούν δυνάμεις αντίδρασης που μπορούν να απειλήσουν έστω και  προσωρινά  την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Την απειλή αυτή τη λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ όψη του το κράτος γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο, είναι οι ψευδαισθήσεις  και οι επιφάσεις που διατηρούν  την κοινωνική ειρήνη. Ένας νεκρός απεργός πείνας, μια φωτογραφία αυτού, είναι ικανή να θρυμματίσει τη τζαμαρία του κατ επίφαση  ανεπτυγμένου και πολιτισμένου κόσμου που θέλουν να παρουσιάζουν. Ειδικά σήμερα που ο κόσμος της οικονομίας  βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης ισως ιστορικα καπιταλιστικής κρίσης και που οι  διαθρωτικές ανάγκες για το ξεπέρασμα  της  απαιτούν την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου  σε μεγάλα  κομμάτια της κοινωνίας, οι κυρίαρχοι, δεν έχουν την πολυτέλεια να συμπεριφερθούν σε κάθε περίπτωση αδιάλλακτα. Οι ανάγκες, επιβάλουν απ΄τη μεριά τους  τη διατήρηση κάποιας στρατηγικής. Το κράτος σε αυτή τη φάση έχει να διεκπεραιώσει πολλά υπηρετώντας  τα συμφέροντα του κεφαλαίου και – όπως τελικά αποδείχθηκε – δεν θα ρίσκαρε σε μια κρίσιμη περίοδο όπως η σημερινή  ο θάνατος ενός απεργού πείνας, ακόμα και αν αυτός είναι αναρχικός-¨τρομοκράτης¨  και  πιάστηκε με όπλα, -ακόμα και αν δεν δηλώνει και δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του ως αθώο-  να αποτελέσει αφορμή για τα το  ξέσπασμα ίσως  μιας κοινωνικής οργής η οποία  πιθανό να αναδείξει βαθύτερες κοινωνικές-ταξικές αίτιες. Να  δημιουργηθούν δηλαδή οι  συνθήκες και το κλίμα που θα ευνοούν το ξέσπασμα συνολικότερων εξεγερσιακων αγώνων. Η ιστορία εξάλλου έχει δείξει πως οι αφορμές  είναι μικρότερης ιστορικής βαρύτητας από τις αίτιες που τις γεννούν.

Ο αγώνας που έδωσα  για την αποφυλάκιση μου, εντάσσεται στο συνολικότερο κοινωνικό  απελευθερωτικό αγώνα και δεν είναι αποκομμένος απ αυτόν. Σ΄αυτα τα πλαίσια θεωρώ πως ήταν αυτό που   όφειλα πολιτικά να κάνω. Αυτό που μου αναλογούσε να κάνω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, στις συγκεκριμένες συνθήκες. Ο νέος κατασταλτικός ολοκληρωτισμός του κράτους, με στόχο  την  εξόντωση των αναρχικών αιχμαλώτων και παράλληλα την αποστολή μηνύματος μηδενικής ανοχής  στον κόσμο της αντίστασης αποτέλεσε το μέτωπο του αγώνα μου.

Αυτή τη στιγμή, δεν θεωρώ τον εαυτό μου πραγματικά ελεύθερο. Το γεγονός ότι βρίσκομαι έξω από τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα δεν με καθιστά από μόνο του  τέτοιο. Όσο ο κοινωνικός-ταξικός απελευθερωτικός αγώνας μαίνεται, κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο υπάρχουν αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο είναι γεμάτα τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης των πολιτικών κρατούμενων, κανένας δεν είναι ελεύθερος. Όσο υπάρχουν φυλακές, σωφρονιστικός θεσμός, αστική δικαιοσύνη, κράτος, εξουσία, κανένας δεν είναι ελεύθερος…

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτές τις 38 μέρες δόθηκε από τον αναρχικό χώρο ένας συλλογικός αγώνας που οδήγησε στη νίκη. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως αναρχικός χώρος στη συγκεκριμένη περίπτωση συμπεριφέρθηκε σαν πραγματικό κίνημα. Η υπευθυνότητα, αλλά και η αξιοποίηση των παρελθοντικών εμπειριών ειδικά όσο αναφορά το αρχικό οργανωτικό σκέλος της αλληλεγγύης, έφερε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Πολλά είναι αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το μέγεθος τις πολιτικής επιτυχίας και σίγουρα αναλογούν. Θεωρώ όμως πως είναι το μέγεθος αυτής της νίκης τέτοιο, που δεν αφήνει περιθώρια για θριαμβολογίες και ανάπαυλα αλλά επιβάλει την συνέχεια  του αγώνα. Του συλλογικού επαναστατικού απελευθερωτικού αγώνα. Αν συμπεραίνουμε κάτι απ΄αυτήν την ιστορία, είναι πως το αναρχικό κίνημα και υπάρχει και μπορεί  να πετύχει τους στόχους του. Θεωρώ πως αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να αφήσει απλά μια αποκομμένη παρακαταθήκη σε κάποια μονοθεματική κατηγορία των αρχείων μας. Έχουμε  χρέος να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά αυτή την ιστορία και να αξιοποιηθεί όσο είναι δυνατό. Η θέληση, η αποφασιστικότητα και η οργάνωση που επέδειξε το  κίνημα αλληλεγγύης αυτές τις 38 μέρες, αναμφισβήτητα αποτελούν δείγμα  πολιτικής ωρίμανσης.

Αυτή τη στιγμή τα μπουντρούμια της δημοκρατίας είναι γεμάτα από αναρχικούς συντρόφους.  Αιχμάλωτους που έχει χάσει το αναρχικό κίνημα. Η αλληλεγγύη μας  σε αυτούς  πρέπει να είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη, αποτελεί πρόταγμα και προϋπόθεση του συλλογικού κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα. Προτάσσοντας συνολικά την γενικευμένη σύγκρουση με το σημερινό καθεστώς, η αλληλεγγύη σε κάθε αιχμάλωτο του αγώνα πρέπει να  είναι εγγυημένη. Στόχος μας είναι το κίνημα να αποτελέσει καταλυτική δύναμη για την συνολική-συλλογική κοινωνική  επανάσταση.  Ο αγώνας που δόθηκε αναμφισβήτητα αφήνει ένα συμπέρασμα που αν κρατηθεί αποτελεί την πολυτιμότερη παρακαταθήκη για το αναρχικό κίνημα και το μέλλον του. Η συσπείρωση, η ενότητα και  οργάνωση  είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Αποτελεί προϋπόθεση για κάθε νίκη.

Αλληλεγγύη και δύναμη στους αναρχικούς συντρόφους

Γ.Καραγιαννίδη, Α.Μητρούσια, Μ.Τσιλιανίδη, Α-Δ.Μπουρζούκο, Δ.Πολίτη, Γ.Μιχαηλίδη, Ν.Ρωμανό, Α.Σαραφούδη, Φ.Χαρίση, Α.Ντάλιο, Γ.Ναξάκη, Α.Θεοφίλου, Π.Γεωργιάδη,  Ρ.Συριανό, Σ.Στρατούλη,  Κ.Γουρνά, Σ.Αμίλητο

Δύναμη και αλληλεγγύη στον Δ.Κουφοντίνα

Αγώνας για τη λευτεριά όσων είναι στα κελιά

μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη…

Ανακοινώνουμε ότι το ποσό της εγγύησης των 30.000 ευρώ του Κ.Σακκά συγκεντρώθηκε.Συγκεκριμένα μαζεύτηκε το ποσό των 30.206 ευρώ με την τελευταία χτεσινή καταμέτρηση.Απο το κουτί που υπήρχε στο Κ ΒΟΞ συγκεντρώθηκαν 8.146 ευρώ.Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

πηγη:

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1484800

υπενθυμιζουμε οτι η απελευθερωση του συντροφου Κ.Σακκα  “συνοδευτηκε” απο βαρυτατους,επαχθεις και εκδικητικους ορους:

–        Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα: αυτός είναι όρος που επιβάλλεται παγίως.

–        Εμφάνιση κάθε βδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Δευτέρα στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας του: συνήθως βάζουν ανά δεκαπενθήμερο, αλλά έχουν ξαναβάλει και κάθε βδομάδα.

–        Χρηματική εγγύηση 30.000 ευρώ: το ποσό είναι εξοντωτικό, αν σκεφτούμε ότι δεν πρόκειται για κάποιον πλούσιο. Εχει επιβληθεί ξανά, όμως, στην περίπτωση του Γ. Σερίφη, ενώ στον Χρ. Τσιγαρίδα είχαν επιβληθεί δύο εξοντωτικές χρηματικές εγγυήσεις, μολονότι αφορούσαν την ίδια υπόθεση.

–        Υποχρεωτική διαμονή στη διεύθυνση κατοικίας του: προκλητικός όρος που παλαιότερα δεν επιβαλλόταν.

–        Απαγόρευση εξόδου από την Αττική: έχει επιβληθεί και στο παρελθόν στους Χρ. Τσιγαρίδα και Γ. Σερίφη.

–        Αφαίρεση διαβατηρίου και ταυτότητας: αυτό δεν το ‘χουμε ξανακούσει. Αλήθεια, πώς θα κυκλοφορεί ο Κ. Σακκάς και τι θα γίνει αν οι μπάτσοι τον σταματήσουν για έλεγχο; Θα περνάει κάποιες ώρες στο αστυνομικό τμήμα, έτσι για πλάκα;

–        Απαγόρευση συνάντησης και κάθε μορφής επικοινωνίας με συγκατηγορουμένους του: και αυτό είναι «από τα άγραφα». Ο Κ. Σακκάς κατηγορείται μαζί με τον Α. Μητρούσια και τον Γ. Καραγιαννίδη για συγκεκριμένες κατηγορίες. Με ποια λογική του στερούν το δικαίωμα να συνεργαστεί μαζί τους για τον καθορισμό της υπερασπιστικής τους γραμμής; Και τι θα κάνει όταν θα πηγαίνει το πρωί στο δικαστήριο, δε θα λέει ούτε καλημέρα στους συγκατηγορούμενούς του, για να μη θεωρηθεί η καλημέρα «μορφή επικοινωνίας» και επομένως παραβίαση περιοριστικού όρου; Πέρα από τη γελοιότητα του πράγματος, εδώ έχουμε και ευθεία παραβίαση του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που αφορά την παρεμπόδιση κατηγορούμενου στο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Κανενας συντροφος μονος του.Κανενας συντροφος ομηρος στα χερια του κρατους.
Κανενας συντροφος κρατουμενος στα κελια του κρατους.
Κανενας μας δεν ειναι ελευθερος οσο υπαρχουν

συντροφοι που κρατουνται στα κρατικα κλουβια.

Negrorojo

πηγη:http://eleftheriakiskepsi.blogspot.gr/

1.  Αυτό που ήταν πιο φανερό τις μέρες πριν την απεργία πείνας του Κ. Σακκά, ήταν οι πολύ δυσχερείς συνθήκες μέσα στις οποίες προοριζόταν να διεξαχθεί. Tο γεγονός ότι η απεργία ξεκίναγε στις 4 Ιούνη, την πρώτη μέρα της πραξικοπηματικής παράτασης της προφυλάκισής του και θα εξελισσόταν μέσα στο καλοκαίρι με την κινηματική ύφεση που συνήθως το συνοδεύει. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε προηγούμενη συνεννόηση και προετοιμασία μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, που έχει να κάνει και με το συνολικότερο έλλειμμα των συλλογικών δομών και των σχέσεων επικοινωνίας σε αυτό το χώρο. Το γεγονός επίσης της ευάλωτης υγείας του συντρόφου λόγω της συμμετοχής του στην περσινή απεργία πείνας ενάντια στην τότε παράταση της προφυλάκισης τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων συγκατηγορούμενών του, του Αλέξανδρου Μητρούσια, του Γιώργου Καραγιαννίδη και της Στέλλας Αντωνίου.  Κυρίως όμως οι δυσκολίες είχαν να κάνουν με τον αυταρχισμό και την πυγμή που επιδεικνύουν διαρκώς πιο έντονα οι κρατικοί μηχανισμοί, σε συνάρτηση με το προχώρημα των διαδικασιών φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης που υπαγορεύουν οι μνημονιακές πολιτικές και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ενδεικτικές του κλίματος το αμέσως προηγούμενο διάστημα ήταν οι αλαζονικές επιστρατεύσεις των εργαζομένων του μετρό και των καθηγητών, η προκλητική εισβολή των ΕΚΑΜ στις φυλακές και οι βασανισμοί κρατουμένων, η ωμή αστυνομική βία κατά των κρατούμενων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν προχωρούσαν σε διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας, η κλιμάκωση της καταστολής κατά όσων αντιτίθενται στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και η προφυλάκιση δύο αγωνιζόμενων κατοίκων, η προετοιμασία της νομικής ρύθμισης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Σαφής ήταν καθόλη την τελευταία χρονιά και η περαιτέρω σκλήρυνση του κράτους απέναντι στους αναρχικούς, με τους βασανισμούς των συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας, τις συστηματικές επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, τις ενέργειες φίμωσης των μέσων αντιπληροφόρησης, τους βασανισμούς των συλληφθέντων αναρχικών για τις τραπεζικές απαλλοτριώσεις στο Βελβεντό και την κυνική δημοσίευση των φωτογραφιών τους με εμφανή τα σημάδια της κακοποίησής τους, καθώς και το non paper Δένδια, τη ρητή προτροπή του υπουργού δημόσιας τάξης προς τους δικαστικούς να φροντίζουν να μην αφήνουν ελεύθερους υπόδικους για υποθέσεις «τρομοκρατίας».    2.   Ωστόσο ο σύντροφος προχώρησε αποφασιστικά στην απεργία πείνας και διεκδίκησε την απελευθέρωσή του. Η απεργία πείνας είναι μια επιθετική πρακτική συνδεδεμένη με σκληρούς αγώνες κρατουμένων όπως της RAF, του IRA ή των κομμουνιστών στην Τουρκία καθώς και με σημαντικές παρακαταθήκες του κινήματος εδώ στην Ελλάδα. Είναι μια απόλυτη μάχη καθώς ο κρατούμενος βάζει μπροστά το ύστατο και μοναδικό πολλές φορές μέσο αγώνα που έχει σε συνθήκες εγκλεισμού, το ίδιο του το σώμα και διακυβεύει ευθέως την υγεία και την ύπαρξή του. Και αυτή τη μάχη ο Κ. Σακκάς της στήριξε προτάσσοντας μέσω του κειμένου του τις ανατρεπτικές πολιτικές του επιλογές, ότι είναι αναρχικός και ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ακόμα και την κατοχή του οπλισμού για την οποία συνελήφθη, καθώς επίσης και τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσής του ως μέρος της ολότητας του κοινωνικοταξικού πολέμου. Καταφέρνοντας να συνδέσει τη δυναμική του ατομικού βολονταρισμού και της μειοψηφικής δράσης με το πλήθος των μορφών της αμφισβήτησης που αναπτύσσεται στους κόλπους των καταπιεσμένων ενάντια στην εξουσία.  Σημαντικό ήταν επίσης ότι η απεργία στόχευσε στο αδύνατο σημείο του εχθρού, τον παντελώς αυθαίρετο και πραξικοπηματικό χαρακτήρα που είχε η παράταση της προφυλάκισης. Γιατί όταν η εξουσία έχει την ανάγκη να κινείται τόσο γρήγορα και ευέλικτα ακόμα και πέρα από τους ίδιους της τους νόμους, είναι αναγκασμένη να το κάνει χωρίς επαρκή ιδεολογική προετοιμασία και κοινωνική νομιμοποίηση. Δεν είναι όμως μόνο ένα θέμα τακτικής. Εκτός από τους σκόπιμους εξυπνακίστικους σχολιασμούς των δημοσιογράφων για το «αν οι αναρχικοί επικαλούνται την εφαρμογή του νόμου», πολλές φορές και μέσα στους αναρχικούς δεν είναι ξεκάθαρο γιατί να μιλάμε για τις αυθαιρεσίες εφόσον αρνούμαστε καθολικά την αστική νομιμότητα. Η συζήτηση δεν έχει να κάνει με την τήρηση ή μη της νομιμότητας αλλά με αυτή καθαυτή την κίνηση της εξουσίας και τις συνέπειές της. Και από επαναστατική σκοπιά αυτό είναι περισσότερο από αναγκαίο, το να εξετάζουμε το πώς κινείται και εξελίσσεται ο εχθρός και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται, ώστε να μπορούμε να οργανώνουμε κατάλληλα και αποτελεσματικά τον αγώνα μας ενάντιά του. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι στις πλάτες των αγωνιστών που δοκιμάζονται οι πραξικοπηματικοί χειρισμοί γράφονται οι αυριανές σελίδες της αστικής νομιμότητας. Γιατί είναι οι νόμοι που χτίζονται πάνω στο έδαφος του κοινωνικοταξικού πολέμου και όχι το αντίθετο και σε αυτούς αποτυπώνονται οι ανάγκες τις εξουσίας και οι συσχετισμοί δύναμης μιας ορισμένης περιόδου.     3.  Ήταν από τις φορές που τα άμεσα ανακλαστικά και η μεγάλη συσπείρωση μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές δείχνουν τις δυνατότητές τους. Μια άσχημη έκβαση της απεργίας μπορούσε να έχει πολύ άσχημες συνέπειες, αν το κράτος κατάφερνε να τσακίσει το σύντροφο και την υγεία του, να καταστείλει την αλληλεγγύη στους δρόμους και να επιβάλει για όλα αυτά τη σιωπή, αυτό θα ισοδυναμούσε με σοβαρή επιδείνωση των συσχετισμών σε βάρος του κινήματος και όσων αντιστέκονται. Η απεργία πείνας δεν έπρεπε να χαθεί και αυτό μάλλον το καταλάβαιναν και το συναισθάνονταν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Ο δρόμος θα άνοιγε περπατώντας και η αισιόδοξη εξέλιξη της απεργίας θα κατακτιόταν καθημερινά. Άμεσα καλέστηκαν συνελεύσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, πολλαπλές ήταν οι πρακτικές και οι τακτικές που εφαρμόστηκαν μέσα από τις συνελεύσεις αλλά και έξω από αυτές και συνεχείς ήταν οι δράσεις που αναλαμβάνονταν σε διαρκώς περισσότερες πόλεις. Οι δρόμοι και οι τοίχοι έπρεπε να βοούν για το ζήτημα της απεργίας, οι αγώνες άλλων κομματιών να συναντιούνται στο δρόμο με τον αγώνα της απεργίας πείνας, οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις να αξιοποιούνται σαν ευκαιρίες παρέμβασης, οι καθεστωτικές δομές να αποτελούν στόχο δυναμικών ενεργειών και σαμποτάζ, η απατηλή τουριστική εικόνα της χώρας να διαταράσσεται, το νοσοκομείο και το εφετείο να μετατρέπονται σε σημεία συγκέντρωσης, ηθικής στήριξης του συντρόφου και πολιτικής πίεσης προς τους εντεταλμένους υπάλληλους του κράτους που θα διατύπωναν την μια ή την άλλη απόφαση. Επιπλέον, κείμενα αλληλεγγύης, αποχές συσσιτίου και στάσεις απειθαρχίας διεύρυναν το πεδίο του αγώνα ακόμα και πίσω από τα τείχη των φυλακών.  Όσον αφορά ειδικότερα τη συνέλευση αλληλεγγύης για τον Κ. Σακκά στην Αθήνα, αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι η απεργία πείνας είχε ανακοινωθεί από τον σύντροφο μια βδομάδα πριν την ξεκινήσει και έτσι η πρώτη συνέλευση μπόρεσε να καλεστεί έγκαιρα και η πραγματοποίησή της να συμπέσει με την πρώτη μέρα της απεργίας. Σκοπός της ήταν να λειτουργήσει συσπειρωτικά ανάμεσα στα κομμάτια των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών που θα επέλεγαν να κινητοποιηθούν. Γινόταν προσπάθεια να αφήνεται διαρκώς χώρος στην πολιτική συζήτηση ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες ώστε να μην αντιμετωπίζεται η απεργία πείνας σαν αποσπασματικό γεγονός αλλά να κατανοούνται τα διακυβεύματά της σε σχέση με το συνολικό κοινωνικό γίγνεσθαι και την προοπτική του κινήματος μέσα σε αυτό. Ενώ ταυτόχρονα γινόταν προσπάθεια να αποδεικνύεται διεξοδική και παραγωγική όσον αφορά την ανάγκη για καθημερινή δράση στο δρόμο, όχι με έναν ανερμάτιστο τρόπο αλλά διεκδικώντας κατά το δυνατό έναν πολιτικό σχεδιασμό, με φάσεις ανάπτυξης και στιγμές ορόσημα που να μπορούν να ανταποκρίνονται στη διαρκή κλιμάκωση που συνεπάγεται μια απεργία πείνας.  Σε πρώτη φάση σχεδόν αυτονόητα δόθηκε βάρος σε κινήσεις όσο γίνεται πιο πλατιάς δημοσιοποίησης της απεργίας μέσα στην πόλη, στη συνέχεια η κλήση του συντρόφου να παραστεί τη 10η μέρα της απεργίας στο συμβούλιο εφετών αξιοποιήθηκε σαν ευκαιρία ώστε να προωθηθεί μια όσο το δυνατό μαζική παρουσία στήριξής του στο χώρο του δικαστηρίου αλλά και να ενθαρρυνθεί μια περαιτέρω συσπείρωση των αναρχικών πάνω στο ζήτημα. Στη συνέχεια η συμμετοχή στη συνέλευση πράγματι διευρύνθηκε σημαντικά και οδήγησε στην απόφαση για την κεντρική διαδήλωση της 29ης Ιούνη (26η μέρα) από το Μοναστηράκι. Εντωμεταξύ η μεταφορά του συντρόφου στο νοσοκομείο την 14η μέρα της απεργίας δημιούργησε την ανάγκη για μια πρώτη συγκέντρωση έξω από αυτό. Στη συνέχεια η μεγάλη μαζικότητα που είχε η πορεία από το Μοναστηράκι ανέδειξε τη σημαντική απήχηση που είχε πλέον η απεργία πολύ πέρα από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές και αποτέλεσε βήμα ώστε να καλεστεί η συνδυασμένη κίνηση της μεγάλης μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο στις 5 Ιούλη (32η μέρα) καθώς και η επίσης μαζική συγκέντρωση στο εφετείο στις 8 Ιούλη (35η μέρα) που ήταν και η πρώτη από τις μέρες που αναμενόταν η απόφαση του δικαστικού συμβουλίου στο αίτημα της αποφυλάκισης. Μια απόφαση που βγήκε τελικά στις 11 Ιούλη, την 38η μέρα της απεργίας κάνοντας δεκτή την αποφυλάκιση του συντρόφου υπό αυστηρούς περιοριστικούς όρους και με μεγάλη χρηματική εγγύηση.  Σίγουρα όσα έγιναν πέρασαν μέσα από λάθη και αδυναμίες. Κάποιες φορές υπήρξε έλλειμμα στη πολιτική συζήτηση και τις πιο θεωρητικές τοποθετήσεις, κάποιες φορές λέγονταν προτάσεις με αρκετά ανολοκλήρωτο ή και εντελώς πρόχειρο τρόπο, ενώ υφίσταται διαρκώς και ένα ζήτημα για το πως οργανώνεται η διαδικασία μιας συνέλευσης ώστε να διασφαλίζεται η επικοινωνία ανάμεσα στα σκεπτικά, μια κάποια σειρά στα θέματα και ένας ειρμός στη συζήτηση. Ζήτημα που γίνεται καθοριστικό όταν μαζικοποιούνται οι συνελεύσεις και έρχονται σε επικοινωνία άνθρωποι με λιγότερο κοινές εμπειρίες και πολιτικούς κώδικες, όπως έγινε και στην τελευταία φάση της απεργίας πείνας. Χαρακτηριστική των αδυναμιών υπήρξε η κίνηση στην περιοχή γύρω από την Ακρόπολη στις 10 Ιούλη (37η μέρα) που χτυπήθηκε από την αστυνομία με αποτέλεσμα τη διάλυσή της, δώδεκα προσαγωγές και την ποινική δίωξη δύο συντρόφων. Η αρχική ιδέα ήταν για μια πιο ευέλικτη παρέμβαση μερικών δεκάδων ανθρώπων που με το γρήγορο πέρασμά τους και τη διακίνηση ξενόγλωσσου προπαγανδιστικού υλικού θα προκαλούσαν μια αναστάτωση στο τουριστικό κέντρο της πόλης αποφεύγοντας μια σοβαρή εμπλοκή με τους μπάτσους. Η στιγμή όμως και η απεύθυνσή της αποδείχτηκαν λάθος, τα μάλλον μειοψηφικά της χαρακτηριστικά ήταν αταίριαστα με τη δυναμική που είχε αναπτύξει η απεργία και την εμφάνιση όλο και περισσότερων αλλά και πιο ετερόκλητων ανθρώπων που αναζητούσαν τρόπο να κατέβουν στο δρόμο. Όσοι κατέθεσαν την πρόταση το προηγούμενο βράδυ σε μια αρκετά μαζική συνέλευση δεν κατάφεραν να την επικοινωνήσουν, να τη συνδιαμορφώσουν και να την οργανώσουν επαρκώς και αυτό που τελικά παράχθηκε δυναμικά στο δρόμο ήταν ένα είδος πορείας με αρκετά μεγαλύτερη συμμετοχή, με μεγαλύτερους χρόνους παραμονής σε ευάλωτα σημεία και απουσία οποιασδήποτε προηγούμενης συνεννόησης απέναντι στο ενδεχόμενο της καταστολής. Όσο ασαφή είναι τα χαρακτηριστικά μιας κίνησης, τόσο απροετοίμαστοι είναι και οι όροι που αναλογούν για την επίτευξή της.   4.   Είναι όπως ακριβώς έχει ειπωθεί, θα νικήσει ο δρόμος ή θα νικήσει ο τρόμος. Οι καιροί μας δεν σηματοδοτούν μόνο την οικοδόμηση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αλλά και την ρευστοποίηση και την πόλωση της κοινωνικής πραγματικότητας μέσα στην οποία τροφοδοτούνται αντίρροπες και αλληλοσυγκρουόμενες δυναμικές. Όσο γεγονός είναι η διαδικασία φασιστικοποίησης που εξελίσσεται μέσα στους θεσμούς και στο κοινωνικό σώμα, άλλο τόσο υπαρκτή είναι και η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση σε μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων που δεν έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους ενάντια στην εξουσία καθώς και οι μικρές καθημερινές διεργασίες πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης στο εσωτερικό τους. Το τελευταίο καιρό μάλιστα όταν βρέθηκαν στο επίκεντρο κάποια δυναμικά αναχώματα αντίστασης στην αλαζονική και ισοπεδωτική κίνηση της εξουσίας, σημαντικό μέρος αυτής της οργής και της αγανάκτησης φάνηκε να εμπνέεται από τους αντιστεκόμενους και να επιζητεί να πάρει περισσότερο ενεργητική θέση. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, αυτό εκφράστηκε μετά την κίνηση των 92 συντρόφων και συντροφισσών να ανακαταλάβουν τη villa amalias κόντρα στις επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, αυτό εκφράστηκε μετά την κατάληψη των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ από τους εργαζόμενους κόντρα στο αιφνίδιο κλείσιμό της και τις χιλιάδες απολύσεις, αυτό εκφράστηκε και στην απεργία πείνας του Κ. Σακκά.  Η απεργία πείνας έδωσε την αφορμή για να εκφραστούν πολύ ευρύτερες αγωνίες, πολλοί μπορούσαν να βλέπουν στην υπόθεση του συντρόφου τη δική τους ζωή, τις όποιες στερήσεις και την καταπίεση που βιώνουν καθώς και την έχθρα τους απέναντι στην εξουσία, γιατί ακόμα και αν δεν νιώθουν έτοιμοι ή ικανοί να έρθουν σε μια τέτοια ρήξη μαζί της πολύ θα ήθελαν να είναι σε θέση να το κάνουν. Αλλά και αντίστροφα, η απήχηση της απεργίας έδωσε τη δυνατότητα για την επικοινώνηση και την όσμωση της αναρχικής δράσης και των προταγμάτων της με όλο αυτό τον κόσμο. Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, οι πέντε έως επτά χιλιάδες της κεντρικής πορείας, οι χίλιοι με χίλιοι πεντακόσιοι της μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο ή οι πεντακόσιοι της τελευταίας συγκέντρωσης στο εφετείο. Η απήχηση της απεργίας έκβαλε και στην αυξημένη συμμετοχή κόσμου στις τελευταίες συνελεύσεις ή και μετά, στη συγκινητική στάση πολλών ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών και χαρακτηριστικών που δεν φαίνονταν να έχουν άμεση σχέση με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα αλλά επισκέπτονταν κάποιο αναρχικό στέκι για να βάλουν τη δική τους συνεισφορά στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης. Για αυτή την απεργία κάποια στιγμή φάνηκε να γνωρίζουν οι πάντες και για πολλούς ήταν μέρος των καθημερινών τους συζητήσεων.   5.   Η μεγάλη διεισδυτικότητα της απεργίας πείνας ενός αναρχικού με τα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά που αυτός φέρει, μέσα στην ταραχώδη, ρευστή και απρόβλεπτη κοινωνική πραγματικότητα, ανάγκασε το κράτος σε υποχώρηση. Όσο προχωρούσε η απεργία, όσο έσπαγε η σιωπή και διευρυνόταν η αλληλεγγύη σε κομμάτια των καταπιεσμένων, τόσο διάφορες πτέρυγες του καθεστώτος η μια μετά την άλλη αποστασιοποιούνταν, εμφανίζονταν απρόθυμες να χρεωθούν το θάνατο ενός απεργού πείνας υπό αυτούς τους όρους και να ρισκάρουν την επιδείνωση της κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας και καλούσαν τους ομοίους τους που διαχειρίζονταν τα πράγματα να απεμπλακούν από τη συγκεκριμένη σύγκρουση. Οι συχνές από ένα σημείο και έπειτα αναφορές γύρω από την απεργία σε σημαντικά καθεστωτικά μήντια καθώς και οι κομματικές τοποθετήσεις, από την αριστερά μέχρι και τα πρώην ή νυν κυβερνητικά στηρίγματα στην κατεύθυνση της εκτόνωσης του ζητήματος, δεν αντανακλούσαν παρά τις διεργασίες για τη διαμόρφωση γραμμής στο εσωτερικό του κράτους.  Είναι γεγονός ότι η πληθώρα των αναφορών μέσα από το καθεστώς που άρχιζαν και τέλειωναν στην αντισυνταγματικότητα της παράτασης της προφυλάκισης ασκούσαν αφομοιωτική πίεση στον αγώνα. Προεξέχοντα ρόλο σε αυτό είχε εκείνος ο κομματικός μηχανισμός της αριστεράς που πλασάρεται σαν εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του συστήματος και αναδείχτηκε στις τελευταίες εκλογές απορροφώντας και ουδετεροποιώντας μεγάλο μέρος της δυναμικής των προηγούμενων αντιστάσεων. Δεν έμεινε σε αυτό που θα περίμενε κανείς, σε μια δημόσια τοποθέτηση ή μια ερώτηση στη βουλή. Όσο αυξανόταν η διεισδυτικότητα της απεργίας γενικά και ακόμα πιο πολύ στη βάση της αριστεράς, οι ανάγκες συνοχής στη βάση του υποχρέωναν τον κομματικό αυτό μηχανισμό να επιζητεί να συνδεθεί σε θεαματικό επίπεδο με τον αγώνα. Εμφάνισε μηντιακά τα στελέχη του να επισκέπτονται τον απεργό πείνας στο νοσοκομείο παρότι ο ίδιος αρνήθηκε την επίσκεψή τους, στο αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων έφθασε να καλέσει συγκέντρωση στο νοσοκομείο δυο μέρες μετά τους αναρχικούς μπας και καρπωθεί κάτι από τη δυναμική των δρόμων χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, ενώ στο τέλος θέλησε να εμπλακεί στη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης για να εισπράξει και πάλι την άρνηση από τον σύντροφο και από αλληλέγγυους. Χωρίς ποτέ να παραλείπει να αναπαράγει την πίστη στους θεσμούς και τους νόμους σε σύγκρουση με το αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης ως έκφρασης του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.   6.   Το να χαιρόμαστε και να εκθειάζουμε όσα σημαντικά και όμορφα ζήσαμε αυτές τις μέρες, από μόνο του θα κατέληγε αμετροεπές και αντεπαναστατικό. Για το κράτος η αποφυλάκιση του συντρόφου δεν συνιστά παρά έναν αναγκαίο ελιγμό ώστε να πετύχει την εκτόνωση. Στρατηγικά η κίνησή του είναι και θα συνεχίσει να είναι ισοπεδωτική για τη ζωή των καταπιεσμένων. Να μην επεκταθούμε και σε όλα τα άλλα, ας δούμε μόνο ότι εν μέσω της απεργίας το προεδρικό διάταγμα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων πήρε τη δικαστική έγκριση και τέθηκε σε ισχύ λίγες μέρες μετά ή ότι δύο ακόμα από τους αγωνιζόμενους κατοίκους ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική οδηγήθηκαν στις φυλακές. Η απεργία πείνας πράγματι πέτυχε κάτι σημαντικό, την απελευθέρωση του συντρόφου μέσα από την παραγωγή κινήματος και την ανάδειξη των μεγάλων δυνατοτήτων που κρύβει η σημερινή πραγματικότητα σε σχέση με αυτό. Αλλά αν η ανακλαστικότητα και ο ενθουσιασμός έχουν υπάρξει από τα μεγάλα προτερήματα των αναρχικών εδώ στην Αθήνα, το αντίθετο συμβαίνει με τη δυνατότητά μας να μετουσιώνουμε τις εμπειρίες μας σε πολιτική συγκρότηση. Αν μιλάμε για πολιτική νίκη, είναι όσο οι εμπειρίες αυτής της μάχης και τα συμπεράσματά τους αφομοιώνονται από το ίδιο το κίνημα για την παραπέρα ανάπτυξη του αγώνα, όσο αξιοποιείται το συμπέρασμα ότι οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές μπορούν να αναπτύσσουν μεγάλη πολιτική δυναμική στη σημερινή πραγματικότητα, γιατί έχουν τη διάρκεια στο χρόνο, γιατί έχουν την ένταση της δράσης τους σε μια σειρά ζητήματα και γιατί έχουν τις δυνάμεις, που όπως και πάλι αποδείχτηκε λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και καταλυτικά όταν συντονίζονται σε κοινούς στόχους.   Αθήνα, Ιούλιος 2013, κάποιες-κάποιοι συντρόφισσες-σύντροφοι που συμμετείχαν στη συνέλευση αλληλεγγύης για τον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά  πηγη:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1483716

1.

Αυτό που ήταν πιο φανερό τις μέρες πριν την απεργία πείνας του Κ. Σακκά, ήταν οι πολύ δυσχερείς συνθήκες μέσα στις οποίες προοριζόταν να διεξαχθεί. Tο γεγονός ότι η απεργία ξεκίναγε στις 4 Ιούνη, την πρώτη μέρα της πραξικοπηματικής παράτασης της προφυλάκισής του και θα εξελισσόταν μέσα στο καλοκαίρι με την κινηματική ύφεση που συνήθως το συνοδεύει. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε προηγούμενη συνεννόηση και προετοιμασία μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, που έχει να κάνει και με το συνολικότερο έλλειμμα των συλλογικών δομών και των σχέσεων επικοινωνίας σε αυτό το χώρο. Το γεγονός επίσης της ευάλωτης υγείας του συντρόφου λόγω της συμμετοχής του στην περσινή απεργία πείνας ενάντια στην τότε παράταση της προφυλάκισης τόσο του ίδιου όσο και των συντρόφων συγκατηγορούμενών του, του Αλέξανδρου Μητρούσια, του Γιώργου Καραγιαννίδη και της Στέλλας Αντωνίου.

Κυρίως όμως οι δυσκολίες είχαν να κάνουν με τον αυταρχισμό και την πυγμή που επιδεικνύουν διαρκώς πιο έντονα οι κρατικοί μηχανισμοί, σε συνάρτηση με το προχώρημα των διαδικασιών φτωχοποίησης και περιθωριοποίησης που υπαγορεύουν οι μνημονιακές πολιτικές και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Ενδεικτικές του κλίματος το αμέσως προηγούμενο διάστημα ήταν οι αλαζονικές επιστρατεύσεις των εργαζομένων του μετρό και των καθηγητών, η προκλητική εισβολή των ΕΚΑΜ στις φυλακές και οι βασανισμοί κρατουμένων, η ωμή αστυνομική βία κατά των κρατούμενων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν προχωρούσαν σε διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας, η κλιμάκωση της καταστολής κατά όσων αντιτίθενται στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και η προφυλάκιση δύο αγωνιζόμενων κατοίκων, η προετοιμασία της νομικής ρύθμισης για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Σαφής ήταν καθόλη την τελευταία χρονιά και η περαιτέρω σκλήρυνση του κράτους απέναντι στους αναρχικούς, με τους βασανισμούς των συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας, τις συστηματικές επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, τις ενέργειες φίμωσης των μέσων αντιπληροφόρησης, τους βασανισμούς των συλληφθέντων αναρχικών για τις τραπεζικές απαλλοτριώσεις στο Βελβεντό και την κυνική δημοσίευση των φωτογραφιών τους με εμφανή τα σημάδια της κακοποίησής τους, καθώς και το non paper Δένδια, τη ρητή προτροπή του υπουργού δημόσιας τάξης προς τους δικαστικούς να φροντίζουν να μην αφήνουν ελεύθερους υπόδικους για υποθέσεις «τρομοκρατίας».

2.

Ωστόσο ο σύντροφος προχώρησε αποφασιστικά στην απεργία πείνας και διεκδίκησε την απελευθέρωσή του. Η απεργία πείνας είναι μια επιθετική πρακτική συνδεδεμένη με σκληρούς αγώνες κρατουμένων όπως της RAF, του IRA ή των κομμουνιστών στην Τουρκία καθώς και με σημαντικές παρακαταθήκες του κινήματος εδώ στην Ελλάδα. Είναι μια απόλυτη μάχη καθώς ο κρατούμενος βάζει μπροστά το ύστατο και μοναδικό πολλές φορές μέσο αγώνα που έχει σε συνθήκες εγκλεισμού, το ίδιο του το σώμα και διακυβεύει ευθέως την υγεία και την ύπαρξή του. Και αυτή τη μάχη ο Κ. Σακκάς της στήριξε προτάσσοντας μέσω του κειμένου του τις ανατρεπτικές πολιτικές του επιλογές, ότι είναι αναρχικός και ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ακόμα και την κατοχή του οπλισμού για την οποία συνελήφθη, καθώς επίσης και τις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσής του ως μέρος της ολότητας του κοινωνικοταξικού πολέμου. Καταφέρνοντας να συνδέσει τη δυναμική του ατομικού βολονταρισμού και της μειοψηφικής δράσης με το πλήθος των μορφών της αμφισβήτησης που αναπτύσσεται στους κόλπους των καταπιεσμένων ενάντια στην εξουσία.

Σημαντικό ήταν επίσης ότι η απεργία στόχευσε στο αδύνατο σημείο του εχθρού, τον παντελώς αυθαίρετο και πραξικοπηματικό χαρακτήρα που είχε η παράταση της προφυλάκισης. Γιατί όταν η εξουσία έχει την ανάγκη να κινείται τόσο γρήγορα και ευέλικτα ακόμα και πέρα από τους ίδιους της τους νόμους, είναι αναγκασμένη να το κάνει χωρίς επαρκή ιδεολογική προετοιμασία και κοινωνική νομιμοποίηση. Δεν είναι όμως μόνο ένα θέμα τακτικής. Εκτός από τους σκόπιμους εξυπνακίστικους σχολιασμούς των δημοσιογράφων για το «αν οι αναρχικοί επικαλούνται την εφαρμογή του νόμου», πολλές φορές και μέσα στους αναρχικούς δεν είναι ξεκάθαρο γιατί να μιλάμε για τις αυθαιρεσίες εφόσον αρνούμαστε καθολικά την αστική νομιμότητα. Η συζήτηση δεν έχει να κάνει με την τήρηση ή μη της νομιμότητας αλλά με αυτή καθαυτή την κίνηση της εξουσίας και τις συνέπειές της. Και από επαναστατική σκοπιά αυτό είναι περισσότερο από αναγκαίο, το να εξετάζουμε το πώς κινείται και εξελίσσεται ο εχθρός και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται, ώστε να μπορούμε να οργανώνουμε κατάλληλα και αποτελεσματικά τον αγώνα μας ενάντιά του. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι στις πλάτες των αγωνιστών που δοκιμάζονται οι πραξικοπηματικοί χειρισμοί γράφονται οι αυριανές σελίδες της αστικής νομιμότητας. Γιατί είναι οι νόμοι που χτίζονται πάνω στο έδαφος του κοινωνικοταξικού πολέμου και όχι το αντίθετο και σε αυτούς αποτυπώνονται οι ανάγκες τις εξουσίας και οι συσχετισμοί δύναμης μιας ορισμένης περιόδου.

3.

Ήταν από τις φορές που τα άμεσα ανακλαστικά και η μεγάλη συσπείρωση μέσα στους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές δείχνουν τις δυνατότητές τους. Μια άσχημη έκβαση της απεργίας μπορούσε να έχει πολύ άσχημες συνέπειες, αν το κράτος κατάφερνε να τσακίσει το σύντροφο και την υγεία του, να καταστείλει την αλληλεγγύη στους δρόμους και να επιβάλει για όλα αυτά τη σιωπή, αυτό θα ισοδυναμούσε με σοβαρή επιδείνωση των συσχετισμών σε βάρος του κινήματος και όσων αντιστέκονται. Η απεργία πείνας δεν έπρεπε να χαθεί και αυτό μάλλον το καταλάβαιναν και το συναισθάνονταν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Ο δρόμος θα άνοιγε περπατώντας και η αισιόδοξη εξέλιξη της απεργίας θα κατακτιόταν καθημερινά. Άμεσα καλέστηκαν συνελεύσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, πολλαπλές ήταν οι πρακτικές και οι τακτικές που εφαρμόστηκαν μέσα από τις συνελεύσεις αλλά και έξω από αυτές και συνεχείς ήταν οι δράσεις που αναλαμβάνονταν σε διαρκώς περισσότερες πόλεις. Οι δρόμοι και οι τοίχοι έπρεπε να βοούν για το ζήτημα της απεργίας, οι αγώνες άλλων κομματιών να συναντιούνται στο δρόμο με τον αγώνα της απεργίας πείνας, οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις να αξιοποιούνται σαν ευκαιρίες παρέμβασης, οι καθεστωτικές δομές να αποτελούν στόχο δυναμικών ενεργειών και σαμποτάζ, η απατηλή τουριστική εικόνα της χώρας να διαταράσσεται, το νοσοκομείο και το εφετείο να μετατρέπονται σε σημεία συγκέντρωσης, ηθικής στήριξης του συντρόφου και πολιτικής πίεσης προς τους εντεταλμένους υπάλληλους του κράτους που θα διατύπωναν την μια ή την άλλη απόφαση. Επιπλέον, κείμενα αλληλεγγύης, αποχές συσσιτίου και στάσεις απειθαρχίας διεύρυναν το πεδίο του αγώνα ακόμα και πίσω από τα τείχη των φυλακών.

Όσον αφορά ειδικότερα τη συνέλευση αλληλεγγύης για τον Κ. Σακκά στην Αθήνα, αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι η απεργία πείνας είχε ανακοινωθεί από τον σύντροφο μια βδομάδα πριν την ξεκινήσει και έτσι η πρώτη συνέλευση μπόρεσε να καλεστεί έγκαιρα και η πραγματοποίησή της να συμπέσει με την πρώτη μέρα της απεργίας. Σκοπός της ήταν να λειτουργήσει συσπειρωτικά ανάμεσα στα κομμάτια των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών που θα επέλεγαν να κινητοποιηθούν. Γινόταν προσπάθεια να αφήνεται διαρκώς χώρος στην πολιτική συζήτηση ανάμεσα στους συντρόφους και τις συντρόφισσες ώστε να μην αντιμετωπίζεται η απεργία πείνας σαν αποσπασματικό γεγονός αλλά να κατανοούνται τα διακυβεύματά της σε σχέση με το συνολικό κοινωνικό γίγνεσθαι και την προοπτική του κινήματος μέσα σε αυτό. Ενώ ταυτόχρονα γινόταν προσπάθεια να αποδεικνύεται διεξοδική και παραγωγική όσον αφορά την ανάγκη για καθημερινή δράση στο δρόμο, όχι με έναν ανερμάτιστο τρόπο αλλά διεκδικώντας κατά το δυνατό έναν πολιτικό σχεδιασμό, με φάσεις ανάπτυξης και στιγμές ορόσημα που να μπορούν να ανταποκρίνονται στη διαρκή κλιμάκωση που συνεπάγεται μια απεργία πείνας.

Σε πρώτη φάση σχεδόν αυτονόητα δόθηκε βάρος σε κινήσεις όσο γίνεται πιο πλατιάς δημοσιοποίησης της απεργίας μέσα στην πόλη, στη συνέχεια η κλήση του συντρόφου να παραστεί τη 10η μέρα της απεργίας στο συμβούλιο εφετών αξιοποιήθηκε σαν ευκαιρία ώστε να προωθηθεί μια όσο το δυνατό μαζική παρουσία στήριξής του στο χώρο του δικαστηρίου αλλά και να ενθαρρυνθεί μια περαιτέρω συσπείρωση των αναρχικών πάνω στο ζήτημα. Στη συνέχεια η συμμετοχή στη συνέλευση πράγματι διευρύνθηκε σημαντικά και οδήγησε στην απόφαση για την κεντρική διαδήλωση της 29ης Ιούνη (26η μέρα) από το Μοναστηράκι. Εντωμεταξύ η μεταφορά του συντρόφου στο νοσοκομείο την 14η μέρα της απεργίας δημιούργησε την ανάγκη για μια πρώτη συγκέντρωση έξω από αυτό. Στη συνέχεια η μεγάλη μαζικότητα που είχε η πορεία από το Μοναστηράκι ανέδειξε τη σημαντική απήχηση που είχε πλέον η απεργία πολύ πέρα από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές και αποτέλεσε βήμα ώστε να καλεστεί η συνδυασμένη κίνηση της μεγάλης μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο στις 5 Ιούλη (32η μέρα) καθώς και η επίσης μαζική συγκέντρωση στο εφετείο στις 8 Ιούλη (35η μέρα) που ήταν και η πρώτη από τις μέρες που αναμενόταν η απόφαση του δικαστικού συμβουλίου στο αίτημα της αποφυλάκισης. Μια απόφαση που βγήκε τελικά στις 11 Ιούλη, την 38η μέρα της απεργίας κάνοντας δεκτή την αποφυλάκιση του συντρόφου υπό αυστηρούς περιοριστικούς όρους και με μεγάλη χρηματική εγγύηση.

Σίγουρα όσα έγιναν πέρασαν μέσα από λάθη και αδυναμίες. Κάποιες φορές υπήρξε έλλειμμα στη πολιτική συζήτηση και τις πιο θεωρητικές τοποθετήσεις, κάποιες φορές λέγονταν προτάσεις με αρκετά ανολοκλήρωτο ή και εντελώς πρόχειρο τρόπο, ενώ υφίσταται διαρκώς και ένα ζήτημα για το πως οργανώνεται η διαδικασία μιας συνέλευσης ώστε να διασφαλίζεται η επικοινωνία ανάμεσα στα σκεπτικά, μια κάποια σειρά στα θέματα και ένας ειρμός στη συζήτηση. Ζήτημα που γίνεται καθοριστικό όταν μαζικοποιούνται οι συνελεύσεις και έρχονται σε επικοινωνία άνθρωποι με λιγότερο κοινές εμπειρίες και πολιτικούς κώδικες, όπως έγινε και στην τελευταία φάση της απεργίας πείνας. Χαρακτηριστική των αδυναμιών υπήρξε η κίνηση στην περιοχή γύρω από την Ακρόπολη στις 10 Ιούλη (37η μέρα) που χτυπήθηκε από την αστυνομία με αποτέλεσμα τη διάλυσή της, δώδεκα προσαγωγές και την ποινική δίωξη δύο συντρόφων. Η αρχική ιδέα ήταν για μια πιο ευέλικτη παρέμβαση μερικών δεκάδων ανθρώπων που με το γρήγορο πέρασμά τους και τη διακίνηση ξενόγλωσσου προπαγανδιστικού υλικού θα προκαλούσαν μια αναστάτωση στο τουριστικό κέντρο της πόλης αποφεύγοντας μια σοβαρή εμπλοκή με τους μπάτσους. Η στιγμή όμως και η απεύθυνσή της αποδείχτηκαν λάθος, τα μάλλον μειοψηφικά της χαρακτηριστικά ήταν αταίριαστα με τη δυναμική που είχε αναπτύξει η απεργία και την εμφάνιση όλο και περισσότερων αλλά και πιο ετερόκλητων ανθρώπων που αναζητούσαν τρόπο να κατέβουν στο δρόμο. Όσοι κατέθεσαν την πρόταση το προηγούμενο βράδυ σε μια αρκετά μαζική συνέλευση δεν κατάφεραν να την επικοινωνήσουν, να τη συνδιαμορφώσουν και να την οργανώσουν επαρκώς και αυτό που τελικά παράχθηκε δυναμικά στο δρόμο ήταν ένα είδος πορείας με αρκετά μεγαλύτερη συμμετοχή, με μεγαλύτερους χρόνους παραμονής σε ευάλωτα σημεία και απουσία οποιασδήποτε προηγούμενης συνεννόησης απέναντι στο ενδεχόμενο της καταστολής. Όσο ασαφή είναι τα χαρακτηριστικά μιας κίνησης, τόσο απροετοίμαστοι είναι και οι όροι που αναλογούν για την επίτευξή της.

4.

Είναι όπως ακριβώς έχει ειπωθεί, θα νικήσει ο δρόμος ή θα νικήσει ο τρόμος. Οι καιροί μας δεν σηματοδοτούν μόνο την οικοδόμηση ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αλλά και την ρευστοποίηση και την πόλωση της κοινωνικής πραγματικότητας μέσα στην οποία τροφοδοτούνται αντίρροπες και αλληλοσυγκρουόμενες δυναμικές. Όσο γεγονός είναι η διαδικασία φασιστικοποίησης που εξελίσσεται μέσα στους θεσμούς και στο κοινωνικό σώμα, άλλο τόσο υπαρκτή είναι και η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση σε μεγάλα κομμάτια των καταπιεσμένων που δεν έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους ενάντια στην εξουσία καθώς και οι μικρές καθημερινές διεργασίες πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης στο εσωτερικό τους. Το τελευταίο καιρό μάλιστα όταν βρέθηκαν στο επίκεντρο κάποια δυναμικά αναχώματα αντίστασης στην αλαζονική και ισοπεδωτική κίνηση της εξουσίας, σημαντικό μέρος αυτής της οργής και της αγανάκτησης φάνηκε να εμπνέεται από τους αντιστεκόμενους και να επιζητεί να πάρει περισσότερο ενεργητική θέση. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, αυτό εκφράστηκε μετά την κίνηση των 92 συντρόφων και συντροφισσών να ανακαταλάβουν τη villa amalias κόντρα στις επιχειρήσεις εκκένωσης των αναρχικών καταλήψεων, αυτό εκφράστηκε μετά την κατάληψη των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ από τους εργαζόμενους κόντρα στο αιφνίδιο κλείσιμό της και τις χιλιάδες απολύσεις, αυτό εκφράστηκε και στην απεργία πείνας του Κ. Σακκά.

Η απεργία πείνας έδωσε την αφορμή για να εκφραστούν πολύ ευρύτερες αγωνίες, πολλοί μπορούσαν να βλέπουν στην υπόθεση του συντρόφου τη δική τους ζωή, τις όποιες στερήσεις και την καταπίεση που βιώνουν καθώς και την έχθρα τους απέναντι στην εξουσία, γιατί ακόμα και αν δεν νιώθουν έτοιμοι ή ικανοί να έρθουν σε μια τέτοια ρήξη μαζί της πολύ θα ήθελαν να είναι σε θέση να το κάνουν. Αλλά και αντίστροφα, η απήχηση της απεργίας έδωσε τη δυνατότητα για την επικοινώνηση και την όσμωση της αναρχικής δράσης και των προταγμάτων της με όλο αυτό τον κόσμο. Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα στις πορείες και τις συγκεντρώσεις, οι πέντε έως επτά χιλιάδες της κεντρικής πορείας, οι χίλιοι με χίλιοι πεντακόσιοι της μοτοπορείας και της συγκέντρωσης στο νοσοκομείο ή οι πεντακόσιοι της τελευταίας συγκέντρωσης στο εφετείο. Η απήχηση της απεργίας έκβαλε και στην αυξημένη συμμετοχή κόσμου στις τελευταίες συνελεύσεις ή και μετά, στη συγκινητική στάση πολλών ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών και χαρακτηριστικών που δεν φαίνονταν να έχουν άμεση σχέση με αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα αλλά επισκέπτονταν κάποιο αναρχικό στέκι για να βάλουν τη δική τους συνεισφορά στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης. Για αυτή την απεργία κάποια στιγμή φάνηκε να γνωρίζουν οι πάντες και για πολλούς ήταν μέρος των καθημερινών τους συζητήσεων.

5.

Η μεγάλη διεισδυτικότητα της απεργίας πείνας ενός αναρχικού με τα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά που αυτός φέρει, μέσα στην ταραχώδη, ρευστή και απρόβλεπτη κοινωνική πραγματικότητα, ανάγκασε το κράτος σε υποχώρηση. Όσο προχωρούσε η απεργία, όσο έσπαγε η σιωπή και διευρυνόταν η αλληλεγγύη σε κομμάτια των καταπιεσμένων, τόσο διάφορες πτέρυγες του καθεστώτος η μια μετά την άλλη αποστασιοποιούνταν, εμφανίζονταν απρόθυμες να χρεωθούν το θάνατο ενός απεργού πείνας υπό αυτούς τους όρους και να ρισκάρουν την επιδείνωση της κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας και καλούσαν τους ομοίους τους που διαχειρίζονταν τα πράγματα να απεμπλακούν από τη συγκεκριμένη σύγκρουση. Οι συχνές από ένα σημείο και έπειτα αναφορές γύρω από την απεργία σε σημαντικά καθεστωτικά μήντια καθώς και οι κομματικές τοποθετήσεις, από την αριστερά μέχρι και τα πρώην ή νυν κυβερνητικά στηρίγματα στην κατεύθυνση της εκτόνωσης του ζητήματος, δεν αντανακλούσαν παρά τις διεργασίες για τη διαμόρφωση γραμμής στο εσωτερικό του κράτους.

Είναι γεγονός ότι η πληθώρα των αναφορών μέσα από το καθεστώς που άρχιζαν και τέλειωναν στην αντισυνταγματικότητα της παράτασης της προφυλάκισης ασκούσαν αφομοιωτική πίεση στον αγώνα. Προεξέχοντα ρόλο σε αυτό είχε εκείνος ο κομματικός μηχανισμός της αριστεράς που πλασάρεται σαν εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του συστήματος και αναδείχτηκε στις τελευταίες εκλογές απορροφώντας και ουδετεροποιώντας μεγάλο μέρος της δυναμικής των προηγούμενων αντιστάσεων. Δεν έμεινε σε αυτό που θα περίμενε κανείς, σε μια δημόσια τοποθέτηση ή μια ερώτηση στη βουλή. Όσο αυξανόταν η διεισδυτικότητα της απεργίας γενικά και ακόμα πιο πολύ στη βάση της αριστεράς, οι ανάγκες συνοχής στη βάση του υποχρέωναν τον κομματικό αυτό μηχανισμό να επιζητεί να συνδεθεί σε θεαματικό επίπεδο με τον αγώνα. Εμφάνισε μηντιακά τα στελέχη του να επισκέπτονται τον απεργό πείνας στο νοσοκομείο παρότι ο ίδιος αρνήθηκε την επίσκεψή τους, στο αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων έφθασε να καλέσει συγκέντρωση στο νοσοκομείο δυο μέρες μετά τους αναρχικούς μπας και καρπωθεί κάτι από τη δυναμική των δρόμων χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, ενώ στο τέλος θέλησε να εμπλακεί στη συγκέντρωση του ποσού της εγγύησης για να εισπράξει και πάλι την άρνηση από τον σύντροφο και από αλληλέγγυους. Χωρίς ποτέ να παραλείπει να αναπαράγει την πίστη στους θεσμούς και τους νόμους σε σύγκρουση με το αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο της αλληλεγγύης ως έκφρασης του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

6.

Το να χαιρόμαστε και να εκθειάζουμε όσα σημαντικά και όμορφα ζήσαμε αυτές τις μέρες, από μόνο του θα κατέληγε αμετροεπές και αντεπαναστατικό. Για το κράτος η αποφυλάκιση του συντρόφου δεν συνιστά παρά έναν αναγκαίο ελιγμό ώστε να πετύχει την εκτόνωση. Στρατηγικά η κίνησή του είναι και θα συνεχίσει να είναι ισοπεδωτική για τη ζωή των καταπιεσμένων. Να μην επεκταθούμε και σε όλα τα άλλα, ας δούμε μόνο ότι εν μέσω της απεργίας το προεδρικό διάταγμα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων πήρε τη δικαστική έγκριση και τέθηκε σε ισχύ λίγες μέρες μετά ή ότι δύο ακόμα από τους αγωνιζόμενους κατοίκους ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική οδηγήθηκαν στις φυλακές. Η απεργία πείνας πράγματι πέτυχε κάτι σημαντικό, την απελευθέρωση του συντρόφου μέσα από την παραγωγή κινήματος και την ανάδειξη των μεγάλων δυνατοτήτων που κρύβει η σημερινή πραγματικότητα σε σχέση με αυτό. Αλλά αν η ανακλαστικότητα και ο ενθουσιασμός έχουν υπάρξει από τα μεγάλα προτερήματα των αναρχικών εδώ στην Αθήνα, το αντίθετο συμβαίνει με τη δυνατότητά μας να μετουσιώνουμε τις εμπειρίες μας σε πολιτική συγκρότηση. Αν μιλάμε για πολιτική νίκη, είναι όσο οι εμπειρίες αυτής της μάχης και τα συμπεράσματά τους αφομοιώνονται από το ίδιο το κίνημα για την παραπέρα ανάπτυξη του αγώνα, όσο αξιοποιείται το συμπέρασμα ότι οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές μπορούν να αναπτύσσουν μεγάλη πολιτική δυναμική στη σημερινή πραγματικότητα, γιατί έχουν τη διάρκεια στο χρόνο, γιατί έχουν την ένταση της δράσης τους σε μια σειρά ζητήματα και γιατί έχουν τις δυνάμεις, που όπως και πάλι αποδείχτηκε λειτουργούν πολλαπλασιαστικά και καταλυτικά όταν συντονίζονται σε κοινούς στόχους.

Αθήνα, Ιούλιος 2013, κάποιες-κάποιοι συντρόφισσες-σύντροφοι που συμμετείχαν
στη συνέλευση αλληλεγγύης για τον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά

πηγη:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1483716