Αθώοι οι τρεις σύντροφοι που δικάζονταν για αντίσταση, εξύβριση κατά συρροή, απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, απρόκλητες σωματικές βλάβες και διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης μετά το όργιο καταστολής σε μαθητική συγκέντρωση έξω από το δημαρχείο Αγρινίου στις 6-12-2014.
Κατέρρευσε ηχηρά μια ακόμη αστυνομική σκευωρία σε βάρος αγωνιζόμενων ανθρώπων που επιλέγουν να διαταράσσουν τον κοινωνικό λήθαργο διεκδικώντας ουσιαστική κοινωνική επικοινωνία μέσα από έναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο όπου κατατίθενται και ζυμώνονται ανοιχτά, δράσεις, προτάσεις, αναλύσεις, κριτική, (αντί)στάσεις, για τα κοινά (αναγκαία) ζητήματα.
Άνθρωποι που διεκδικούν έτσι το δημόσιο βήμα τους στα κοινά αφού τα θεσμικά μικρόφωνα – κανάλια επικοινωνίας είναι πάντα κλειστά στον ανεξέλεγκτο λόγο – αυτόν που δεν αναγνωρίζει κανενός είδους προσχήματα. Κι όταν ακόμα η σιωπή και ο φόβος απλώνονται τόσο στην κοινωνία όπου αποκλείονται διαρκώς από το δημόσιο λόγο, διαστρεβλώνεται η απεύθυνσή τους, συκοφαντούνται και απομονώνονται εξαιτίας όλο και περισσότερων εκβιασμών που τίθενται στην κοινωνία, επιλέγουν να διαταράσσουν και πάλι αυτό το καθεστώς, είτε με συνθήματα, είτε με καταλήψεις – διαδηλωσεις, είτε με τη φασαρία μιας βιτρίνας που πέφτει, είτε με φωτιά απέναντι στο σκοτάδι του φασισμού (που σε εκείνη τη συγκυρία ήθελε τη ζωή του αναρχικού απεργού πείνας Ν. Ρωμανού). Αποτελώντας αναπόσπαστο κοινωνικό κομμάτι οι αναρχικοί αγωνιστές κουβαλώντας όλη τη μπόχα της σύγχρονης εξουσιαστικής κοινωνίας δεν διεκδικούμε την καθαρότητα αλλά την ίδια την απελευθερωμένη από την εξουσία ευρεία κοινωνική επικοινωνία συνεργασία δημιουργία …. προς κάτι το ανθρωπινότερο για εμάς αλλά και για τους επόμενους, μην αψηφώντας ότι όλα τα διλλήματα κρίνονται σε χρόνο ενεστώτα.
Η αίθουσα (από τη μεριά που κάθονταν οι μπάτσοι), πάγωσε όταν μπάτσος κατηγορίας ανέφερε ότι η αστυνομία λειτουργεί με τη λογική της συλλογικής ευθύνης και με φρονηματικού τύπου κριτήρια, σε βάρος αυτών των κοινωνικών ομάδων ή ατόμων που εμπλέκονται σε διαδικασίες αγώνα. Ο ίδιος μπάτσος δεν κατάλαβε ότι έτσι παραδέχτηκε πως αυτή του η θέση όντας εναρμονισμένη με τις εντολές τις κεντρικής διοίκησης καταδεικνύει τις διαθέσεις της εξουσίας απέναντι σε όποια μορφή ανοιχτού-ελεύθερου ή έστω δημοκρατικού διαλόγου αλλά και το διαχρονικό ρόλο της αστυνομίας στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Ο ίδιος, ίσως πάλι άθελά του, συμπαρατάχτηκε έτσι με τη θέση των κατηγορούμενων ότι η δίωξη τους είναι πολιτική.
Το δικαστήριο φυσικά κατάλαβε ότι επρόκειτο για μια γελοία σύλληψη, για μια γελοία δικογραφία και μια ακόμη πιο γελοία υποκριτική, και είτε ήθελε είτε όχι, σαμποτάρισε τις αστυνομικές μακρο-κατασταλτικές επιδιώξεις, μην μπορώντας να ταυτιστεί στο παραμικρό (ούτε στο επίπεδο της κατηγορίας της αντίστασης) με αυτήν.. που θέλει να κρυφτεί αλλά ο χρυσαυγιτισμός δεν την αφήνει. Αλλά και την αστική δημοκρατία την πιάνει ένα άγχος να αναγνωριστεί ως καθεστώς, έτσι και οι δικαστές ξεχνώντας το πακέτο των 3 αντι-τρομοκρατικών νόμων ανέφεραν ότι στην Ελλάδα δεν δικάζεται το φρόνημα. Ή ακόμα, όταν, εστιάζοντας στο κατηγορητήριο αποφεύγουν να κριθεί το ουσιαστικό υποκείμενο των κατηγοριών –σε ποιά συνολικότερη κατάσταση έλαβαν χώρα τα συγκεκριμένα ¨αδικήματα¨ που στοιχειοθετούν τις κατηγορίες; ποιοι οι λόγοι που τα προκάλεσαν; πια τα κίνητρα και που απευθύνεται-ποιους ωφελεί η αξία τους; Θεωρείται αδίκημα μια πράξη αντίστασης αυτού που βάλλεται; Πως η ¨δικαιοσύνη¨ εστιάζει στη βιτρίνα και όχι στη ζωή; Η απάντηση είναι ότι η αστική δικαιοσύνη απαντά στις ανάγκες του κράτους και όχι της κοινωνίας .
Ένα ενδιαφέρον ερώτημα προς την (δημοκρατική) έδρα θα ήταν κατά πόσο θεωρούν ότι τα δεκάδες χρόνια που μοιράζουν κάθε μέρα αλλά και συνολικότερα οι αποφάσεις τους απέναντι σε μικροπαραβάτες, φτωχοδιάβολους, μετανάστες, ρομά, μικροκλεφτρόνια, χρήστες ουσιών, που συνήθως ανήκουν στις χαμηλότερες ταξικά κοινωνικές ομάδες και αποτελούν κομμάτι της κοινωνίας που δεν ποδηγετείται εντός του δημοκρατικοφανούς πλαισίου ασφυκτικού κοινωνικού ελέγχου που επιβάλλεται στρατιωτικά και πολιτικά σε βάρος όλων, εξυπηρετεί την κρατική αναγκαιότητα της δημιουργικής καταστροφής απαξιωμένου ανθρώπινου δυναμικού ή την κοινωνική ειρήνη η οποία θα υπάρξει πραγματικά μόνο σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Η αστική δικαιοσύνη φέρει ευθύνη απέναντι σε μια νεολαία αποκλεισμένη από βασικά κοινωνικά αγαθά αλλά και για το καθεστώς καταπίεσης ανισότητας και εκμετάλλευσης που υποθάλπτουν και εξωραΐζουν. Το επίδικο δεν είναι ποτέ στο κατηγορητήριο.
Μπάτσοι και δικαστές καλούνται αμφότεροι να αναγνωρίσουν τον αντικοινωνικό ρόλο των θεσμών και του κράτους και να διαχωρίζουν τη θέση τους σύμφωνα με τη συνείδηση τους από το εντεταλμένο καθήκον -προϊόν της σύμβασης κοινωνικής υποτέλειας που ονομάζουμε Σύνταγμα. Να χρησιμοποιήσουν τα συλλογικά συνδικαλιστικά τους όργανα όπως για το ύψος των μισθών τους έτσι και ενάντια στην κρατική γραμμή σήμερα για την οριστική κατάργηση του θεσμού της αστικής δικαιοσύνης, της αστυνομίας και συνολικά του κράτους αύριο. Καθώς, και για την αντικατάσταση του συγκεντρωτικού – ιεραρχικού μορφώματος από τις αυτοδιευθυνόμενες, οριζόντια οργανωμένες, αλληλεγγύες κοινότητες. Αντιστεκόμενοι και οι ίδιοι στον ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται στην κοινωνία, προκειμένου να μην αποτελούν κοινωνική ομάδα απέναντι στα ζωτικά συμφέροντα όλης της κοινωνίας και έτσι να μην αποτελούν στόχο της κοινωνικής αντίστασης αλλά μέρος της.
Απέναντι στον ποινικό κώδικα εμπιστευόμαστε το κοινωνικό – ταξικό κίνημα που διεκδικεί τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, το οποίο συνθέτει και ανταποκρίνεται στον ορθό λόγο, τον κάνει κτήμα όλης της κοινωνίας, κόντρα στις σειρήνες της αστικής ενημέρωσης και πολλάκις έχει καταδικάσει τους θεσμούς του κράτους και τους εντεταλμένους δημίους του για εγκλήματα συνείδησης. Εκεί και θα κριθούμε όλοι.. στο δίπολο κανίβαλος ή άνθρωπος –στο αν τελικά αποτελούμε κοινωνικά κομμάτια που επιδιώκουν την ελευθερία, την ευημερία και την πρόοδο για όλο το κοινωνικό σώμα ή παράσιτα σε αυτό.
Η δικαιοσύνη χτίζεται συλλογικά στη συνείδηση των ανθρώπων μέσα από τα κοινά βιώματα και την επικοινωνία, για αυτό πρέπει να προωθείται ο ανοιχτός δημόσιος λόγος, για να απονέμει τα του καίσαρος στον καίσαρα.
Μέχρι τότε ο αγώνας για να σπάσουμε το τείχος της σιωπής και των ψεμάτων, για να καταστραφεί η κυριαρχία και η εκμετάλλευση, δεν θα συνδιαλέγεται και δε θα παρεκκλίνει της κοινωνικής δικαιοσύνης. Του δίκιου που πηγάζει από τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Υ.Γ. Τα τοπικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ που εστιάζουν στην άμεση είδηση αιτιολογώντας στη γρήγορη ενημέρωση την ύπαρξη τους τελικά δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιούν επιλεκτικά την επικαιρότητα κατά το δοκούν (άλλοτε) κατασκευάζοντας κλίμα φόβου, παραπλανώντας και (άλλοτε) στοχοποιώντας ανάλογα με τις σκοτεινές τους επιδιώξεις στο πλάι των πολιτικών τους προϊστάμενων. Προφανώς και πληροφορήθηκαν την αθώωση των 3 συντρόφων αλλά δεν έγραψαν ούτε λέξη. Σε αντίθεση με το ζήλο που έδειξαν να καλύψουν άμεσα τα ¨επεισόδια¨ στο δημαρχείο που ως γνωστόν προκαλούν οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές προωθώντας παράλληλα τα ψεύδη της αστυνομικής διεύθυνσης, συνεισφέροντας για μια ακόμα φορά στο έργο της καταστολής και καλύπτοντας τους συναδέλφους τους στα τάγματα ασφαλείας.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΓΡΙΝΙΟΥ