Εντάξει λοιπόν, τα είδαμε όλα και αυτή τη βδομάδα: από την απελευθέρωση των δυο τελευταίων «τρομοκρατών» της Χαλκιδικής μέχρι το μοναδικό δελτίο ειδήσεων στον κόσμο υπό το βλέμμα των ΜΑΤ. Πειστήκαμε ότι ζούμε σε χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού και εμπεδώσαμε πως όταν χτυπάει η πόρτα ξημερώματα, δεν είναι ο γαλατάς. Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που μας κρατάει ακόμα και δεν το βάζουμε στα πόδια τρέχοντας μακριά από τη σουρεαλιστική – κι απίστευτα σκληρή – πατρίδα. Νομίζω πως είναι ένας στίχος του Ρίτσου: «…πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος με υπομονή και περηφάνεια». Και κάτι άνθρωποι σαν και τούτους στα Μελίσσια.

Ο Βασίλης Θεοδώρου είναι ψυχολόγος. Και ως κοινωνικός επιστήμονας είναι ο πλέον κατάλληλος να μας ξεναγήσει στη γειτονιά του και την ανθρωπογεωγραφία της: «Τα Μελίσσια αναπτύχτηκαν από πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια εποχή αρχίζει η εγκατάσταση νοσοκομείων – το κλίμα ήταν ευεργετικό. Από το 1949 τα σανατόρια ανεβαίνουν προς την Πεντέλη. Από το ’90 διαφαίνονται τα πρώτα ίχνη κορεσμού, ενώ στην πρώτη πενταετία του 2000 προστίθενται σχεδόν 16.000 κάτοικοι ανεβάζοντας τον συνολικό πληθυσμό στις 36.000. Ηταν και παραμένει ένα προάστιο–ξενοδοχείο για οικογένειες μικρομεσαίων. Μπορεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες να δημιουργήθηκε μια μικρή τοπική αγορά, ωστόσο οι Μελισσιώτες συνηθίζουν να ψωνίζουν και να διασκεδάζουν σε άλλες περιοχές».

Στην Πεντέλη μάς ξεναγεί η Ειρήνη Ρήγου, νοικοκυρά: «Ο οικισμός δημιουργήθηκε περίπου το 1940 από εσωτερικούς οικονομικούς μετανάστες που δούλευαν στα νταμάρια. Ο σημερινός οικιστικός ιστός άρχισε να αναπτύσσεται μετά τους σεισμούς του ’80: ήταν η μεσαία τάξη που αγόραζε οικόπεδα και σπίτια, άνθρωποι με καλή οικονομική επιφάνεια. Τώρα πια όμως βλέπουμε τους κατοίκους με τα ακριβά σπίτια να μην μπορούν καν να τα συντηρήσουν. Το 1/3 των συμπολιτών μας είναι πια κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ μεγάλη μερίδα έχει χάσει περίπου το 50% των εισοδημάτων της: είναι κλεισμένοι σπίτι, καταβεβλημένοι και ντρέπονται να επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους. Στην πόλη μας, που δεν έχει παράδοση στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, οι τοπικοί παράγοντες σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν πολιτικά: δημοσιοποιούν τις δράσεις τους άκομψα κι αυτό θίγει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων».

«Από το 2010 ώς και σήμερα έχουμε μια αγορά που χαρακτηρίζεται εντελώς καθηλωμένη», μας λέει ο ελεύθερος επαγγελματίας Κώστας Τζουμάκας. «Δεν γίνεται σχεδόν καμία αγοραπωλησία ακόμα και στο 40-50% των προ κρίσης τιμών, ούτε νοικιάζονται πια τα ακίνητα. Οι μισθοί των ιδιοκτητών έχουν μειωθεί κατά 50% ώς 100%, ενώ καλούνται να πληρώσουν δάνεια, υψηλότατα χαράτσια, δημοτικά τέλη και αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβλημα θέρμανσης των σπιτιών τους, αφού η περιοχή έχει υψηλό υψόμετρο. Είναι πολύ λίγα τα σπίτια στην περιοχή που θερμαίνονται στο σύνολό τους τις μέρες με χαμηλή θερμοκρασία».

«Πλέον δείκτης για το βιοτικό σου επίπεδο δεν είναι η περιοχή που ζεις, αλλά η οικονομική κατάσταση που βρίσκεσαι» λέει η Ειρήνη. «Οι συμπολίτες μας, που είχαν υψηλότερο οικονομικό επίπεδο από άλλες περιοχές, είχαν δημιουργήσει πολλές ανάγκες που σήμερα είναι αδύνατο να καλυφτούν. Αυτό φαίνεται κι από τη μετεγγραφή μαθητών από τα ιδιωτικά σχολεία προς τα δημόσια. Η πίεση που δημιουργείται και στα σχολεία και τους παιδικούς-βρεφικούς σταθμούς είναι μεγάλη. Πριν από ένα μήνα είδα έναν καλοντυμένο νέο να ψάχνει στα σκουπίδια. Υπάρχουν μαθητές που δεν έχουν δυνατότητα να αγοράσουν ούτε καν βιβλία, νέοι άνεργοι οικογενειάρχες που δεν δύνανται να καλύψουν τις ανάγκες των μωρών τους».

Ετσι λοιπόν, σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη για όλους μας, οι Μελισσιώτες αποφάσισαν να φτιάξουν το δικό τους δίκτυο αλληλεγγύης. Για τα γεννητούρια του βρέφους μας μιλάει ο αρχιτέκτονας Βασίλης Τσολακίδης: «Είμαστε μια πολύ καινούργια συλλογικότητα, μετράμε περίπου ένα μήνα ζωής. Εχουμε έναν πυρήνα 10 ατόμων κι άλλους 10 που έχουν πολύ πιο χαλαρή σχέση μαζί μας. Δεν είμαστε οργάνωση, ούτε έχουμε ένα συγκεκριμένο οργανωτικό σχήμα. Ανάμεσά μας υπάρχουν νοικοκυρές, άνεργοι, συνταξιούχοι, επιστήμονες και νέοι. Ανθρωποι με ανησυχίες, που αμφισβητούν το θέσφατο πως τάχα δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην κρίση, πως δεν μπορούμε να έχουμε θετικά συναισθήματα για το μέλλον και τους συνανθρώπους μας».

«Εχουμε διαπαιδαγωγηθεί στο να περιμένουμε να μας λύσουν άλλοι τα προβλήματα, στο να ελπίζουμε σε «από μηχανής θεούς». Ομως, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η νοοτροπία συνιστά από μόνη της μορφή κρίσης» λέει ο Βασίλης Θεοδώρου. «Η ελληνική κοινωνία επιβίωσε στην πορεία του χρόνου με ισχυρές κοινοτικές λογικές και θεσμούς λαϊκής συμμετοχής. Αυτά που μας έρχονται ως νεωτερισμοί από τις δυτικές μητροπόλεις αποτελούσαν σε πολλές περιόδους της ιστορίας της Ελλάδας αυτονόητα πράγματα. Στην απόφασή μας να καταπολεμήσουμε την απάθεια, την απόσυρση και την απραξία συμφωνήσαμε να φτιάξουμε αυτό το δίκτυο. Το να κάνεις κάτι για όσους έχουν ανάγκη είναι, όπως δείχνουν επιστημονικές έρευνες, ένα από τα σημαντικότερα συστατικά της ευτυχίας. Μακροπρόθεσμα οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν φίλους και αφιερώνουν κάποιες ώρες στο να βοηθούν άλλους ανθρώπους – αυτό είναι το συμπέρασμα μιας υπερδεκαετούς έρευνας στη Μεγάλη Βρετανία για το «μυστικό της ευτυχίας». Ομως εμείς δεν θέλουμε απλώς να κάνουμε φιλανθρωπία, θέλουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους, το πώς χρησιμοποιούν την ενέργειά τους. Τους θέλουμε όλους συμμέτοχους, δηλαδή να βοηθούν και εκείνοι με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας στη συλλογική μας προσπάθεια».

Ή απλούστερα, όπως το λέει ο θετικός επιστήμονας της συντροφιάς, ο Βασίλης Τσολακίδης, «θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο έναν πιο φιλόξενο τόπο για όλους μας».

Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο dina.daskalopoulou@gmail.com και στο 69 74 73 33 23

Δίκτυο Αλληλεγγύης Μελισσίων Πεντέλης

http://damelpen.blogspot.gr/

Email: damelpen@gmail.com – τηλέφωνο: 6975 52 66 61

*Της Ντίνας Δασκαλοπούλου στηνεφημεριδα των συντακτων:Με υπομονή και περηφάνεια

Όχι πως θέλω να φανώ αγνώμων απέναντι σε αυτή την αρρώστια. Υποστηρίζοντας σε αυτό το κείμενο πως ο μηδενισμός βλάπτει, επιθυμώ εξίσου να πω ότι είναι και απαραίτητος -στον επαναστάτη. Άλλοι μπορούν να επιβιώσουν μια χαρά χωρίς τον μηδενισμό: ο επαναστάτης όμως δεν είναι ελεύθερος να παραμερίσει τον μηδενισμό. Πρέπει να είναι η κακή συνείδηση της εποχής του -γι’ αυτό πρέπει να τη γνωρίζει όσο γίνεται καλύτερα.

Ποιος είναι καλύτερος οδηγός για το λαβύρινθο της μοντέρνας ψυχής από τον μηδενισμό, πού θα βρίσκαμε πιο εύγλωττο ψυχολόγο από τον μηδενισμό; Μέσω του μηδενισμού η νεωτερικότητα μιλά την πιο μύχια γλώσσα της: δεν κρύβει ούτε τα καλά, ούτε τα κακά της, έχει απαλλαγεί από όλες τις ντροπές της. Και ανάποδα: κανείς με ακρίβεια την αξία τον μοντέρνου όταν έχει ξεκαθαρίσει μέσα τον τα καλά και τα κακά τον μηδενισμού. Το καταλαβαίνω απολύτως να λέει ένας μουσικός σήμερα “μισώ τον μηδενισμό, αλλά δεν αντέχω πια καμιά άλλη μουσική”. Θα καταλάβαινα όμως κι έναν επαναστάτη που θα υποστήριζε: «Ο μηδενισμός ανακεφαλαιώνει τη νεωτερικότητα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει πρώτα να γίνουμε μηδενιστές…»
Απαραίτητη διευκρίνιση

Η συγγραφή του κειμένου αυτού ξεκίνησε το 2009 και αφού έμεινε για αρκετό καιρό στο «συρτάρι», πήρε την τελική του μορφή αρκετούς μήνες πριν τα τραγικά γεγονότα της Marfin. Τραγικά όχι μονάχα λόγω του θανάτου των τριών εργαζομένου αλλά και γιατί ουσιαστικά φρενάρησαν μια λαϊκή εξέγερση εναντίον του Δ.Ν.Τ και της κυβέρνησης. Έτσι, αν η 6η Δεκέμβρη σήμανε την ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, η 5η Μάη σήμανε την προσωρινή υποχώρηση. Όλο αυτό το διάστημα πολλά ακούστηκαν περί μηδενισμού. Το ζήτημα όμως του μηδενισμού δεν αφορά μονάχα μια τάση του αναρχικού «χώρου» (έστω και περιφερειακή ή ‘περιθωριακή’). Ολόκληρη η εποχή μας και η κοινωνία είναι βαθιά μηδενιστική και το ξεπέρασμα του μηδενισμού αυτού δεν γίνεται με ευεργετικές απεραντολογίες περί κάποιας γενικής και αόριστης (πάντα ομιχλώδους) ελευθερίας.
Το γνήσιο ξεπέρασμα του μηδενισμού πραγματώνεται θετικά μόνο μέσω ενός κινήματος που θα παλέψει για ένα συγκεκριμένο σκοπό: για την κοινωνική επανάσταση και την δημιουργία της αταξικής κοινωνίας. Μάλιστα, στη σημερινή συγκυρία της επίθεσης του κεφαλαίου και της σταδιακής αφύπνισης των προλετάριων διεθνώς, ένα γνήσια επαναστατικό κίνημα που θα μάχεται στην πράξη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο ξεπέρασμα όχι μόνο του περιορισμένου “αναρχικού” μηδενισμού, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού μηδενισμού. Το προλεταριάτο ήδη ενσωματώνει αναρχικά συνθήματα ενεργητικού μηδενισμού («να καεί το μπουρδέλο η βουλή»). Στην εξελικτική του κίνηση πιθανότατα να ενσωματώσει (όπως παλιότερα) και τις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές, ξεπερνώντας αυτόν τον απλοϊκό -αλλά αναγκαίο ως πρώτο βήμα- μηδενισμό. Γιατί όχι; Τα πάντα ρει…

Αντί εισαγωγής

«Κι αν από τώρα κι ύστερα σου λείψουν όλες οι σκάλες, πρέπει να μάθεις να πατάς στο ίδιο σου το κεφάλι: πώς αλλιώς θα ήθελες να ανέβεις ψηλότερα;» Νίτσε

Ο αναρχικός μηδενισμός είναι μια πολύ σημαντική συνιστώσα του ριζοσπαστικού κινήματος και με την ενεργητικότητα του έχει προσφέρει πολλά. Σε περιόδους κοινωνικής νηνεμίας βοήθησε στη διατήρηση πολλών δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, όταν άλλοι είτε λάκιζαν απογοητευμένοι από το «μάταιο του αγώνα» και ενσωματώνονταν στη ταξική κοινωνία είτε προσεύχονταν για την έλευση της Αγίας Ιστορικής Αναγκαιότητας, τότε που οι ουρανοί θα σχιστούν και θα βρέξει επανάσταση. Ο μηδενισμός λοιπόν στην ενεργητική του μορφή επανέφερε την επαναστατική δράση από το ακαθόριστο μέλλον σε χρόνο ενεστώτα και εν μέσω κοινωνικής ειρήνης κάλυψε την ανάγκη για υπαρξιακή ανταρσία, ανάγκη που είναι θεμελιώδης για το επαναστατικό κίνημα (ας θυμηθούμε ότι για τον Μαρξ η επανάσταση δεν είναι μόνο μια διαδικασία αλλαγής του κόσμου αλλά και μια ταυτόχρονη διαδικασία ατομικής πραγμάτωσης). Ο επαναστάτης δεν θυσιάζεται για την κοινωνία, λέει ο Μαρξ, αλλά αντίθετα θυσιάζει την υπάρχουσα κοινωνία. Ίσως αυτά τα λόγια να πέφτουν βαριά. Στα στομάχια των ορθόδοξων η επανάσταση δεν είναι ένα έξωθεν επιβαλλόμενο καθήκον που πρέπει να εκτελεστεί από ανιδιοτελείς αυτοθυσιαζόμενους οσιομάρτυρες. Αντίθετα, εμπεριέχει και την ατομική ανταρσία, καθώς είναι εκείνο το σημείο όπου η αλλαγή του εαυτού συναντά την αλλαγή του κόσμου).

Ο μηδενισμός λοιπόν προσέφερε πολλά στο ριζοσπαστικό κίνημα. Αλλά ο ακτιβισμός δεν αρκεί. Ο μηδενισμός έχει τα όρια του, τους περιορισμούς του. τις αδυναμίες του και μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για την παραπέρα ανάπτυξη του ριζοσπαστικού κινήματος. Ο σεχταρισμός, ο ελιτισμός, η αυτοαναφορικότητα, ο ακραίος βολον-ταρισμός, η μεγαλοστομία, ο φετιχισμός, ο πεσιμιστικός ντετερμινισμός, η (κατά φαντασία) αρνησικοσμία και άλλα εγγενή προβλήματα του μηδενισμού δημιουργούν στασιμότητα και από τα στάσιμα νερά μόνο δηλητήριο μπορούμε να περιμένουμε.

Ο μηδενισμός εκπλήρωσε τον ιστορικό του σκοπό, τώρα πρέπει να ξεπεραστεί, αλλά όχι να ενταφιαστεί. Το διαλεκτικό σχήμα της Αρνησης της Αρνησης είναι ιδανικό για το σκοπό μας: καταργεί τη μορφή αλλά όχι και το περιεχόμενο. Το περιεχόμενο υψώνεται σε νέα ανώτερα επίπεδα. Με δυο κουβέντες, το κείμενο αυτό δεν προσπαθεί μόνο να εντοπίσει τις ρίζες του μηδενισμού στον πεσιμισμό και να κριτικάρει τις αδυναμίες του, αλλά και να υποστηρίξει ότι το περιεχόμενο του μηδενισμού μπορεί να οφείλει να βρει μια ανώτερη έκφραση μέσα από ένα κίνημα γνήσια ριζοσπαστικό, γνήσια αντισυστημικό, γνήσια επαναστατικό. Ένα κίνημα που από τα μέσα θα θέτει και ένα σαφή σκοπό: μια ελεύθερη κοινωνία ελεύθερων ατόμων, μέσα από την καταστροφή του κράτους, της μισθωτής εργασίας και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Μηδενιστές! Αλλη μια προσπάθεια να γίνουμε επαναστάτες!!

Ι. Ο πεσιμισμός ως γεννήτορας του μηδενισμού

«Ο μηδενισμός ως ψυχολογική κατάσταση πραγματοποιείται όταν έχουμε αναζητήσει ένα “νόημα” σε όλα τα συμβάντα, τη οποίο δεν βρίσκεται εκεί: έτσι ο αναζητητής χάνει τελικά το θάρρος του. Ο μηδενισμός είναι τελικά η συνειδητοποίηση της μακρόχρονης σπατάλης, η αγωνία του “εις μάτην”, η ανασφάλεια, η έλλειψη κάθε ευκαιρίας να συνέλθουμε και να ανακτήσουμε την ηρεμία μας -η ντροπή απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, σαν να τον εξαπατήσαμε για πάρα πολύ καιρό.» Φρ. Νίτσε

Παρά τις πολλές και διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει ο μηδενισμός (άλλωστε υπάρχουν τόσοι μηδενισμοί όσοι είναι και οι μηδενιστές), η βάση του μηδενισμού είναι μία: ο πεσιμισμός. Στην πολιτική της μορφή η απογοήτευση που μπορεί να γεννήσει είτε μια ηττημένη επανάσταση είτε μια επανάσταση που δεν έρχεται, γεννά τον αναρχικό μηδενισμό, στις διάφορες εκδοχές του (ενεργητικός ή παθητικός, βίαιος ή ειρηνικός, αναρχοατομικισμός, ιλλεγκαλισμός. χαοτισμός, νεολαιίστικες υποκουλτούρες -σαν το punk rock, τον νεοχιπισμό κλπ.). Το “εις μάτην” του αγώνα και το “χαμένο νόημα” μεταφράζονται ποικιλοτρόπως, ανάλογα και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του υποκειμένου. Παρά το διαφορετικό (ακόμα και εχθρικό μεταξύ τους) περιεχόμενο των διαφόρων μηδενισμών, έχουν κι ένα κοινό σημείο: τεμαχίζουν την επανάσταση ανάμεσα στην ατομική υπαρξιακή ανταρσία και στην κοινωνική δράση για την αλλαγή του κόσμου, προτάσσοντας μόνο την πρώτη ως ρεαλιστική και τη δεύτερη ως “ουτοπία” ή “παραμύθι για μικρά παιδιά”. Το ίδιο κάνουν και οι υπερορθόδοξοι επαναστάτες, με τη διαφορά ότι προτάσσουν τη δεύτερη, θεωρώντας την πρώτη ως “μικροαστικό κατάλοιπο”. Αμφότεροι εσχατολογούν ασύστολα, οι ορθόδοξοι φανερά κι από την πόρτα, οι μηδενιστές από το παράθυρο.

Διαβάσαμε κάπου:

«Ζούμε λοιπόν “το τέλος των ιδεολογιών”, όπως αναφέρει ο Φουκουγιάμα […] Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμιά ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν […] Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπιστούμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ […] Οι παράνομες Επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα».

Η αποσαρκωμένη εσχατολογία θεωρεί ότι ζει στην εσχατιά της ιστορίας. Όπως κάθε αντιδιαλεκτική ερμηνεία της πραγματικότητας βλέπει τα γεγονότα ως απόλυτα, ασύνδετα και ακίνητα. Η εθελόδουλη κοινωνία ως συμπαγές σύνολο θα μείνει για πάντα έτσι, χωρίς να κινηθεί ποτέ. Το κέρμα της μελλοντολογίας έχει ριφθεί: η πραγματικότητα θα μείνει απαράλλαχτη. Οπότε τι κάνουμε; Ευνουχίζουμε την επανάσταση και το νόημα της ως ενότητας Ατομικής και Κοινωνικής Ανταρσίας και την βαπτίζουμε εκ νέου ως μια απλή “πρόταση ζωής”. Το συντηρητικό μήνυμα της δημιουργίας μιας απλής “ένοπλης όασης” μέσα στο υπάρχον βαπτίζεται “επαναστατική αυτονομία”. Ταυτόχρονα τεμαχίζεται ιδεατά το παρόν από το μέλλον (όσο για το παρελθόν αυτό έχει εξοριστεί οριστικά στα Τάρταρα του Αρνητικού…) λες και οι πράξεις του παρόντος δεν δημιουργούν την μελλοντική πραγματικότητα, λες και το μέλλον φυτεύεται από τους ουρανούς, λες και το χωροχρονικό συνεχές μπορεί να διασπαστεί έτσι απλά, με ένα διάταγμα της Μεταφυσικής. Κι αυτό αποκαλείται ρεαλισμός!!!

Όταν εξετάζουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο μόνο με τον τρόπο που εμφανίζεται στο παρόν (ως ακίνητη φωτογραφία της στιγμής), τότε απορροφούμαστε από την μεταφυσική σκέψη. Ένα φαινόμενο πρέπει να το εξετάζουμε διαλεκτικά, όχι μόνο στην παρούσα του μορφή αλλά και στην κίνηση του, στη δυναμική και στις δυνατότητες που εμπεριέχει, καθώς και στην αλληλεπίδραση του με άλλα φαινόμενα. Όπως έγραφε ο Ένγκελς: «Δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο ως σύμπλεγμα έτοιμων πραγμάτων, αλλά ως σύμπλεγμα διαδικασιών, όπου φαινομενικά σταθερά πράγματα και παρόμοια οι ιδεατές απεικονίσεις τους στο μυαλό μας, οι έννοιες, υφίστανται αδιάκοπη αλλαγή γίγνεσθαι και θανάτου». Ρεαλισμός, λοιπόν, είναι η εξέταση των γεγονότων στην κίνηση τους και όχι ο κάθε είδους ντετερμινισμός που προτάσσει είτε την ακινησία των κοινωνικών φαινομένων είτε την προδιαγεγραμμένη κίνηση τους στις ράγες του μηχανιστικού κισμέτ.

Η κυρίαρχη τάση κάθε εποχής βλέπει τον εαυτό της ως έκφραση των καθολικών συμφερόντων ολόκληρης της κοινωνίας, εξ ου και το (αναμασημένο ιδεολόγημα του “τέλους των ιδεολογιών”. Ιδεολόγημα πολύ παλιότερο από τον απολογητή του νεοφιλελευθερισμού Φουκουγιάμα (και αδρά χρηματοδοτούμενου βεβαίως βεβαίως…). Οι κυρίαρχες τάξεις που αποζητούν τη διαιώνιση του ταξικού διαχωρισμού και των ιδιαίτερων συμφερόντων τους πάντα έχουν ανάγκη τον μεταφυσικό τρόπο σκέψης, ώστε να παρουσιάζουν την εκάστοτε κοινωνική δομή ως φυσικά δοσμένη και αμετάβλητη. Οι επαναστάτες όμως, εάν θέλουν να είναι τέτοιοι πέρα από το να αυτοαποκαλούνται ως τέτοιοι, καμιά σχέση δεν πρέπει να έχουν με αυτόν τον αντιδιαλεκτικό τρόπο σκέψης και να κάνουν επικλήσεις στον Φουκουγιάμα. Η πηγή του απαισιόδοξου αυτού ντετερμινισμού γίνεται φανερή από τα παραπάνω κείμενα: “η απελπισία” όλων εκείνων που “δεν τους έχει απομείνει καμιά ελπίδα” για κοινωνική αλλαγή. Επιστρέφουμε λοιπόν στις πεσιμιστικές ρίζες του μηδενισμού…

ΙΙ. Σε ποιες, όμως, ιστορικές περιόδους εμφανίζεται ο μηδενισμός; Όταν η κοινωνική ειρήνη προκαλεί την ύφεση του επαναστατικού κινήματος, τότε κάποιοι μαχητές που κυλάει αίμα στις φλέβες τους απαντούν αντανακλαστικά στην παρακμή αυτή, εγκαταλείποντας την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης αλλά όχι την άμεση δράση. Εγκαταλείπουν δηλαδή το περιεχόμενο της επανάστασης, διατηρώντας την εξωτερική της μορφή. (Φυσικά υπάρχει και ο παθητικός μηδενισμός που εγκαταλείπει και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει μόνο εκείνη η μορφή μηδενισμού που εμπεριέχει σπερματικά τις δυνατότητες του αυτοξεπεράσματος).

Έτσι, για παράδειγμα, ο ρωσικός νιχιλισμός του 19ου αιώνα γεννήθηκε όταν ένα υπεραισιόδοξο επαναστατικό, υλιστικό και επιστημονικό κίνημα επιχείρησε την “κάθοδο προς τον λαό” και γνώρισε την αδιαφορία, την ήττα και την απογοήτευση. Παρόλα αυτά όμως. ο ρωσικός νιχιλισμός δεν εγκατέλειψε την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης. Οι διαψευσμένες ελπίδες ενεργοποιούν και τον ευρωπαϊκό αναρχοατομικισμό: τόσο η ήττα της σπουδαιότερης προλεταριακής εξέγερσης, της παρισινής κομμούνας, όσο και η αποκαθήλωση της εργατικής τάξης ως αδιαμφισβήτητου και αυτόματου φορέα της επανάστασης προκάλεσαν αντανακλαστικά την άνοδο μηδενιστικών και ατομικιστικών ρευμάτων. Τόσο ο ρωσικός όσο και ο ευρωπαϊκός μηδενισμός, όταν έπαυε η ύφεση του επαναστατικού κινήματος και παρουσιαζόταν ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας ενσωματώνονταν ξανά στο ευρύτερο κίνημα για την κοινωνική ανατροπή. Μιας και ο μηδενισμός ήταν αντανάκλαση της επαναστατικής ύφεσης δεν είχε λόγους ύπαρξης σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων.

Έτσι για παράδειγμα στο πλευρό των κομμουνιστών και των αναρχικών στη γερμανική συμβουλιακή επανάσταση πολεμούν και οι ντανταϊστές, ακόμα και ο στιρνερικός Μαρούτ. Στη Ρωσία στο πλευρό της επανάστασης πολεμούν οι νιχιλιστές και οι φουτουριστές, ενώ ο αναρχοατομικιστής Βικτώρ Σερζ προσχωρεί στον μπολσεβικισμό. Οι κοινωνικές συνθήκες μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επέτρεπαν κανένα αναχωρητισμό. Ακόμα και αντικαλλιτεχνικές πρωτοπορίες που έκλιναν προς τον μηδενισμό, όπως το dada και ο σουρεαλισμός, αναπτύσσουν έντονη κοινωνική δράση μέσα στους κόλπους του αναρχικού και κομμουνιστικού κινήματος (άλλωστε, ντανταϊστές ήταν και οι ιδρυτές του Κ.Κ. Ρηνανίας), ενώ το ξαδερφάκι τους στην Ιταλία, ο φουτουρισμός, προσχωρεί τελικά στο φασισμό.

Η κοινωνική κατάσταση στη Ευρώπη άλλαξε άρδην μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η κουρασμένη από τους πολέμους Ευρώπη αναζητά την κοινωνική σταθερότητα.
Η δεκαετία του ΄50 ήταν πράγματι μια δεκαετία σταθερότητας στη Δύση, η οποία μέσα από την υπερεκμετάλλευση του τρίτου κόσμου και την ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων κατάφερε να δημιουργήσει μια σχετική αφθονία στους κόλπους της. Η δεκαετία του ΄60 όμως απέδειξε πως “η ιστορία ξεγελά και τους καλύτερους μαθητές της”. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα, πολύμορφο και αντιφατικό, γεννήθηκε, άκμασε και δυστυχώς παράκμασε. Μια παρακμή που ολοκληρώθηκε οριστικά και με την πτώση των καθεστώτων του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Το ήδη κατακρεουργημένο από αυτά τα καθεστώτα επαναστατικό κίνημα κατέρρευσε (ανοίγοντας όμως το δρόμο για τη δημιουργία ενός νέου αντιεξουσιαστικού επαναστατικού κινήματος, αφού η τελεσίδικη αποτυχία του εξουσιαστικού μοντέλου επανάστασης γεννά νέες ιστορικές δυνατότητες).

Πλέον, η δυτική κοινωνία ακολουθεί την πορεία που ήδη από την δεκαετία του ’50 δρομολογήθηκε: καταναλωτική κουλτούρα, παθητικότητα, γενίκευση της απολιτίκ διάθεσης, μοιρολατρία, με δυο λέξεις παθητικός μηδενισμός. Η ηττημένη αριστερά, βαθιά μηδενιστική, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γκρινιάζει για τη μη ορθολογική λειτουργία του καπιταλισμού. Ενίοτε συμμετέχει και ως κυβερνητικός εταίρος (ή καλύτερα εταίρα, μιας και είναι πόρνη που αναμφίβολα διαθέτει πνευματική και αισθητική καλλιέργεια) στη διαχείριση του καπιταλισμού. Έτσι η Αριστερά βολεύεται με το ρόλο του παθητικού γκρινιάρη που εξαντλεί την “αγωνιστικότητα” σε τελετουργικές αναπαραστάσεις αγώνων περασμένων εποχών και ο ‘κομμουνισμός’ της μετατρέπεται σε ένα απλό άρθρο πίστης, που παραπέμπεται για το αόριστο μέλλον, όταν ο ουρανός θα βρέξει επανάσταση και θα επικρατήσει η χιλιόχρονη βασιλεία του σοσιαλισμού. Από την άλλη, η Ακρα Αριστερά έχει μείνει προσηλωμένη στη θρησκευτική ανάγνωση του μαρξισμού (και πολλών ακόμα -ισμών) και ακροβατεί ανάμεσα στον στείρο ακαδημαϊσμό, που μακριά από τον καθαρό αέρα της πράξης αποπνέει μούχλα, και στην αιώνια αναμονή της μεσσιανικής έλευσης των αντικειμενικών συνθηκών.

Αναμφίβολα, υπάρχουν ακόμα αρκετές ζωντανές δυνάμεις στην Αριστερά, αλλά πνίγονται μέσα στη γενικότερη παρακμή της. Με λίγα λόγια, η κοινωνική ειρήνη και η συνακόλουθη επαναστατική ύφεση δημιούργησαν μια Αριστερά ενσωματωμένη και βαθιά μηδενιστική (με την παθητική έννοια του όρου). Από την άλλη ο αναρχικός /αντιεξουσιαστικός χώρος, σε μεγάλο βαθμό έμεινε δέσμιος του υπεραυθορμητισμού του (της παιδικής αρρώστιας του αναρχισμού), ο οποίος βοήθησε μεν στο να κρατήσει επαφή με τις “από τα κάτω” κοινωνικές διεργασίες, αλλά δε βοήθησε στην ψύχραιμη ερμηνεία των διεργασιών αυτών.
Έτσι, σε περιόδους κοινωνικής έντασης οι αναρχικοί έβλεπαν εξεγέρσεις και την επανάσταση προ των πυλών, ενώ σε περιόδους ύφεσης γίνονταν απαισιόδοξοι και μοιρολάτρες. Μέσα σε διάστημα δέκα-δεκαπέντε ετών τμήματα του χώρου ακροβατούσαν ανάμεσα στους δύο ντετερμινισμούς: από το “κουφάλες κρατιστές λίγα χρονάκια ακόμα”, στο “οι αντικειμενικές συνθήκες για την αταξική κοινωνία δε θα έρθουν ποτέ”. Εν τέλει η ανάλυση που κάνουν πολλοί αναρχικοί στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται και όχι στα εργαλεία ανάλυσης που του παρέχει η πλούσια, πλέον, επαναστατική θεωρία!!

Αυτή η ψυχολογικοποίηση της θεωρίας είναι που σε περιόδους κοινωνικής ειρήνης συμβάλλει στην άνοδο μηδενιστικών ρευμάτων. Και αυτά τα μηδενιστικά ρεύματα δεν είναι τίποτα άλλο από αντανάκλαση αυτής της κοινωνικής ειρήνης, που εκφράζεται είτε με τον ειρηνιστικό νεοχιπισμό είτε με τον βίαιο αναρχοατομικισμό. Και όσο δεν υπάρχει ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα (άλλη μια αντανάκλαση των κοινωνικών συνθηκών), ώστε να εντάξει στους κόλπους του αυτά τα μηδενιστικά ρεύματα, τόσο αυτά θα γεννιούνται και θα αναπτύσσονται με τα θετικά τους στοιχεία (που δεν είναι λίγα), αλλά και με τα αρνητικά τους (που είναι πολλά).

Μηδενισμός και κοινωνία

Ο Νίτσε έλεγε ότι η απόφαση των χριστιανών να βλέπουν τον κόσμο ‘κακό και άσχημο’ πράγματι, έκανε τον κόσμο κακό και άσχημο. Κατ’ αναλογία και η απόφαση των μηδενιστών να βλέπουν την κοινωνία (ως κοινωνία καθεαυτή) ‘κακή και άσχημη’ συμβάλλει στη διατήρηση μιας κοινωνίας κακής και άσχημης. Επιπλέον, οδηγεί και σε μια τεράστια ιδεολογική στρέβλωση: δεν τεμαχίζουν μονάχα την επανάσταση σε Ατομική και Κοινωνική, αλλά βλέπουν κιόλας την ατομική τους επανάσταση ως εξω-κοινωνικό φαινόμενο: «Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί από αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της».

Ο εκκοσμικευμένος ασκητικός μηδενισμός του 19ου αιώνα αντικαθίσταται πλέον με ένα αρνησίκοσμο, αντιασκητικό μηδενισμό ο οποίος δεν θέτει κανένα σκοπό πέρα από την ίδια του την αυτοανακύκλωση, μέσω της αυτοαναφορικής βίας που εμφανίζεται ως ‘πρόταση ζωής’ για το σήμερα (ένα ένοπλο χόμπυ μήπως;). Αλλά τι ζητούσε κάποτε ο ρωσικός μηδενισμός: Ο Ντιμίτρι Πισάρεφ έλεγε: «Σύντροφοι! Χτυπάτε δεξιά και αριστερά, από τούτο κανένα κακό δε συνέβη ούτε θα συμβεί. Μας λένε παράσιτα της κοινωνίας. Λάθος! Θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία. Απλά επί του παρόντος η άρνηση και η ολοκληρωτική καταστροφή της είναι ό,τι πιο χρήσιμο». Βλέπουμε λοιπόν ότι για τους ρώσους νιχιλιστές η άρνηση και η καταστροφή δεν είναι σκοπός αλλά μέσο (όπως και για τον ιλλεγκαλιστή Μάριους Ζακόμπ η παρανομία είναι ένα προσωρινό μέσο και όχι αυτοσκοπός).

Ακόμα και ο απόστολος της παν-καταστροφικής επανάστασης Νετσάγιεφ έγραφε: «Η μελλοντική οργάνωση (σ.σ. της κοινωνίας) θα προκύψει από το λαϊκό κίνημα και τη ζωή. Αυτό όμως είναι δουλειά των επερχόμενων γενεών. Δική μας δουλειά είναι η παθιασμένη, πλήρης, ολοκληρωτική και ανελέητη καταστροφή». Με δυο λόγια, ο ρώσικος μηδενισμός δεν ήταν αυτοαναφορικός που έβλεπα τον εαυτό του ως μέσο και σκοπό ταυτόχρονα, αλλά ήταν ένα επαναστατικό κίνημα που έβλεπε την απόλυτη καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνίας ως μέσο για την έλευση του κομμουνισμού (του τραχύ και πρωτολείου κομμουνισμού, που ο Μαρξ αποκαλούσε «κομμουνισμό του στρατώνα»).
Αντίθετα, ο σύγχρονος μηδενισμός βλέπει τον εαυτό του σαν όχημα και προορισμό ταυτόχρονα, διακηρύσσοντας την «έξω-κοινωνική» του φύση και τον ένοπλο (ή άοπλο), βίαιο (ή ειρηνικό) αναχωρητισμό. Αυτή η αντίληψη περί οάσεων και ελεύθερων ζωνών ταυτίζει το μέσο με το σκοπό, γιατί απλούστατα λείπει ο σκοπός! Το αισιόδοξο, όμως, στο όλο ζήτημα είναι ότι ο αναχωρητισμός αυτός υπάρχει μονάχα στα κεφάλια των επίδοξων «έξω-κοινωνικών» επαναστατών, γιατί απλούστατα στον ενοποιημένο κόσμο του καπιταλισμού κάθε αυτό-εξορία από την κοινωνία βρίσκεται στις νεφέλες της ιδεολογίας. Στην όαση του καπιταλισμού όλες οι οάσεις είναι οφθαλμαπάτες…

Δεκεμβριανά 2008
Πραγμάτωση και ξεπέρασμα του Μηδενισμού

«Για τη διαλεχτική φιλοσοφία τίποτα δεν είναι τελικό, απόλυτο, ιερό […] Το ζήτημα δεν είναι να αρνηθώ κάτι, αλλά να αρνηθώ και την άρνηση του. Πρέπει, δηλαδή, να κάνω την πρώτη άρνηση με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι ή να μην μπορεί να γίνει δυνατή η άρνηση της.» Φρ. Ένγκελς

Η εξέγερση του Δεκέμβρη υπήρξε η έμπρακτη άρνηση του παθητικού μηδενισμού της υπάρχουσας κοινωνίας, που με την παθητικότητα της συντηρεί τη βαρβαρότητα που γεννά ο καπιταλισμός. Γιατί αν δούμε τα κοινωνικά φαινόμενα όχι σταθερά και αμετάβλητα αλλά στην κίνηση τους, στην αλληλουχία τους, στην αλληλεπίδραση τους και όχι με σύνορα να υψώνονται μεταξύ τους, τότε μόνο μπορούμε να κατανοήσουμε πως πέρα από την από τα πάνω κρατική επιβολή, είναι και η παθητικότητα αυτή που συνδιαμορφώνει την εξουσιαστική πραγματικότητα που οπλίζει το χέρι του κάθε Κορκονέα. Η εξέγερση ενάντια στον παθητικό μηδενισμό της υπάρχουσας κοινωνίας, λοιπόν, δε θα μπορούσε να πάρει άλλη μορφή, πέρα από τον ενεργητικό μηδενισμό. Με δυο λόγια, η κοινωνία πλάθει τους εξεγερμένους που της αρμόζουν.

Μόνο η ιδεολογική τυφλότητα θα μπορούσε να δει πίσω από την έκρηξη του Δεκέμβρη μια «τυφλή» εξέγερση. Τόσο η επιλογή των στόχων (κατά κύριο λόγο στόχοι του κράτους και του κεφαλαίου) όσο και η γεωγραφική εξάπλωση της εξέγερσης σε ολόκληρο σχεδόν τον ελλαδικό χώρο, όχι μόνο δίνουν στην εξέγερση ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, αλλά την καθιστούν ως το σπουδαιότερο κοινωνικό γεγονός της ύστερης μεταπολίτευσης. Αλλά το πιο σπουδαίο δεν είναι η εξέγερση καθαυτή, αλλά οι δυνατότητες και η προοπτική εξέλιξης που εμπεριέχει. Γιατί ως επαναστάτες θα πρέπει να γνωρίζουμε και τα όρια της εξέγερσης. Όσο αναλωνόμαστε σε ύμνους και ψαλμωδίες, τη μουμιοποιούμε, την περιορίζουμε στα στενά όρια της αντιδραστικότητας και του ετεροκαθορισμού (της απλοϊκής άρνησης). Η άρνηση της υπάρχουσας αθλιότητας είναι αναμφισβήτητα το πρώτο βήμα. Η εξέγερση και ο μηδενισμός είναι αναγκαίοι. Το Μηδέν πρέπει να γίνει ο βατήρας που θα μας εκτοξεύσει στο άπειρο και όχι η κινούμενη άμμος που θα μας βουλιάξει.

Η άρνηση της άρνησης, η επαναστατική διαλεχτική είναι το επόμενο. Ο ενεργητικός μηδενισμός πρέπει να ξεπεραστεί διαλεχτικά και να υψωθεί εκ νέου μέσα από ένα αντιεξουσιαστικό ριζοσπαστικό κίνημα. Κι αυτό θα πει: όχι πια «χώρος», αλλά Κίνημα! Όχι αυτό το δήθεν «κίνημα» που εννοούν κάποια αριστερίστικα γκρου-πούσκουλα ή κάποιοι ενσωματωμένοι «αντιεξουσιαστές» σε έκπτωση και οι νεοχίπηδες ακολουθητές τους για να διατηρούν τα πολιτικά τους μαγαζάκια, αλλά η επανάσταση σε διαρκή κίνηση, πολύμορφη και ενεργητική.

Εάν ο Δεκέμβρης απέδειξε κάτι, είναι ότι το τέλος της ουτοπίας είναι μια ουτοπία δίχως τέλος. Εάν δε θέλουμε απλώς να αυτοθαυμάζουμε το επαναστατικό μας είδωλο στον καθρέφτη του σεχταρισμού, του φετιχισμού και της αυτοανακύκλωσης, τότε ας στρώσουμε τον κώλο μας για την ανάπτυξη ενός πραγματικά επαναστατικού /ριζοσπαστικού κινήματος. Αυτό είναι το στοίχημα της εποχής μας.

Σε σχέση και σε συνέχεια όσων γνωστοποίησα με προηγούμενη επιστολή μου, δηλώνω πώς, σήμερα, Δευτέρα, 11η Νοεμβρίου, ξεκίνησα απεργία πείνας καταγγέλλοντας την ποινική μεταχείριση μου από τις Αρχές, σχετικά με την εμπλοκή μου με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες, που αφορούν την ένταξη μου σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και τη μη χορήγηση των αδειών εξόδου μου από τη φυλακή, ως επακόλουθο της δίωξης που μου ασκήθηκε.

Επιλέγω το έσχατο αυτό μέσο αγώνα για να διεκδικήσω την έκδοση απαλλακτικού βουλεύματος και την εκ νέου χορήγηση των αδειών μου, καλώντας τις Αρχές να λάβουν θέση άμεσα.

Η σχετική δικογραφία που υποβλήθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, τον Ιούλιο του έτους 2012, εκκρεμεί τώρα, στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, το οποίο θα αποφασίσει σχετικά με την παραπομπή μου ή μη, σε δημόσια δίκη.

Οι κατηγορίες που με αφορούν είναι αστήριχτες και οι ενδείξεις ανύπαρκτες. Τηλεφωνικές συνομιλίες είναι το μοναδικό μέσο που χρησιμοποιεί η αστυνομία σε βάρος μου και ειδικότερα, οι ευφάνταστες αξιολογήσεις που προσδίδουν στα λόγια τα δικά μου και τρίτων… Καταγγέλλω την στοχοποίηση των προσωπικών μου σχέσεων και συντροφικών. Οι αγώνες στις φυλακές δεν ποινικοποιούνται, δεν καταστέλλονται. Παρ΄όλα αυτά, κάποιοι σχεδιάζουν, βασιζόμενοι στη σχέση αλληλεγγύης που έχει εκφραστεί από πολιτικές συλλογικότητες στις μάχες εντός των τειχών, να αναβαθμίσουν, ποινικά, την συγκεκριμένη υπόθεση.

Επιπλέον, διαμαρτύρομαι για τη εφαρμογή από τις Αρχές, του άρθρου 55 του Σωφρονιστικού Κώδικα κατά τρόπο που απαγορεύει, στην περίπτωση μου, τη χορήγηση των αδειών που λάμβανα εδώ και δύο χρόνια και ενώ έχω αφεθεί “ελεύθερος” από τον Ανακριτή, εξαιτίας των παραπάνω. Οι Αρχές ερμηνεύουν το νόμο έτσι ούτως ώστε, να αρνούνται τη χορήγηση αδειών σε κρατούμενους που εκκρεμεί σε βάρος τους κακούργημα ακόμη και στην περίπτωση που δεν τους έχει επιβληθεί προσωρινή κράτηση ή περιοριστικοί όροι, προκαλώντας έτσι, την πολυετή ομηρία τους, μέχρι την έκβαση της δίκης.

Θα απαντήσω δραστικά ενάντια στην εκδικητικότητα του κράτους που προσπαθεί να λυγίσει όσους αντιστέκονται∙ ενάντια στο μονοπώλιο του να αποφασίζει και να λεηλατεί τις ζωές μας και στην αδιαφορία του κάθε λογής ανδρείκελου απέναντι στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Σπύρος Στρατούλης

κρατούμενος στη φυλακή της Λάρισας

Χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους την Πέμπτη, απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου Michel Martelly και συγκρούστηκαν με υποστηρικτές του στους δρόμους του Πορτ-ο-Πρενς. Οι μπάτσοι επίσης επενέβησαν για να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν το προεδρικό παλάτι. Εδώ και 1-2 μήνες έχουν ενταθεί οι διαμαρτυρίες ενάντια στη φτώχεια και τις αυξανόμενες κοινωνικές αντιθέσεις.

Σύμφωνα με τους διαδηλωτές, 2 άτομα τραυματίστηκαν από πυρά όταν οι υποστηρικτές του προέδρου άνοιξαν πυρ.

Πολλοί δρόμοι έκλεισαν για ώρες από τον πετροπόλεμο ανάμεσα στις 2 πλευρές.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΗΓΗ:Anarchy press gr::Συγκρούσεις στην Αϊτή εν μέσω λαϊκής δυσαρέσκειας για τη φτώχεια

Μπορούμε να καταλάβουμε τη βιασύνη της κυβέρνησης και των μυστικών υπηρεσιών να βαφτίσουν «τρομοκράτες» τους εκτελεστές των δύο νεοναζί στο Νέο Ηράκλειο. Οι υπόλοιποι, όμως, οι αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, καθεστωτικοί και αντικαθεστωτικοί, γιατί έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτή την εκδοχή, βάζοντας μπροστά την προβοκατορολογία και την πρακτορολογία;

Οχι, δεν προσπαθούμε να κρυφτούμε. Εμείς την άποψή μας θα την πούμε, όμως δεν μπορείς να φορτώνεις την ευθύνη σ’ ένα χώρο (το χώρο της ένοπλης επαναστατικής βίας), χωρίς να έχεις ανάληψη ευθύνης ή έστω κάποια σίγουρα σημάδια που να οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που χτυπιέται ο χώρος της ακροδεξιάς και καταβάλλεται προσπάθεια να χρεωθεί το χτύπημα στο αντάρτικο πόλης, ενώ ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε κυκλώματα της νύχτας. Θυμίζουμε την περίπτωση του βουλευτή της ΝΔ Βασίλη Μιχαλολιάκου. Ο ίδιος και η κυβέρνηση χρέωσαν το χτύπημα στη 17Ν και επέμεναν ακόμα και μετά τη διάψευση της οργάνωσης. Ακόμα και σύνταξη «θύματος τρομοκρατίας» έβγαλαν στον Μιχαλολιάκο, μέχρι που ήρθε η ίδια η Αντιτρομοκρατική, χρόνια μετά, και πιστοποίησε επίσημα ότι η βόμβα τοποθετήθηκε από κυκλώματα μαφιόζων «της νύχτας».

Εσπευσαν όλοι να υιοθετήσουν την κυβερνητική εκδοχή, γιατί θέλησαν για μια ακόμη φορά να δώσουν διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο αστικό καθεστώς, να βάλουν μόνοι τα όριά τους: μέσα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, χωρίς ν’ αμφισβητούν το μονοπώλιο της βίας από το αστικό κράτος και τις νόμιμες ή παράνομες συμμορίες του.

Δεν είχαν το θάρρος ούτε στην ηθική πλευρά της υπόθεσης να τοποθετηθούν. Την εξαφάνισαν πίσω από ένα νεφέλωμα υστερικών ψευδο-πολιτικών αναλύσεων, που αποκάλυπταν φόβο και πανικό (θ’ αναφερθούμε παρακάτω σ’ αυτές). Καταλαβαίνουμε τα αστικά ΜΜΕ που μετέτρεψαν τους νεοναζί σε «άτυχα παλικάρια», όμως οι άλλοι, οι αντιφασίστες, γιατί δεν πήραν θέση επ’ αυτού και άφησαν την προπαγάνδα των ΜΜΕ να οργιάζει, προσπαθώντας να σηκώσει κύμα συμπάθειας στον ελληνικό λαό;

Ποιοι ήταν οι εκτελεσθέντες; Ηταν τίποτα άσχετοι ή επίλεκτα στελέχη των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, που εκτελούσαν χρέη σεκιούριτι στα γραφεία μιας από τις πιο «δραστήριες» εστίες τους; Γείτονες που εμφανίστηκαν σε αστικά ΜΜΕ είπαν ότι κάθε φορά που ήταν ανοιχτά τα γραφεία της συμμορίας έβλεπαν αυτούς τους τέσσερις να παίζουν ρόλο φυλάκων. Η ίδια η νεοναζιστική συμμορία φρόντισε να δείξει ποιοι ήταν, βγάζοντας φωτογραφία τους με τη στολή των ταγμάτων εφόδου (ο ένας μάλιστα φορούσε μπλουζάκι με σύνθημα των χιτλερικών ταγμάτων εφόδου). Κι εκεί που πήγαν να στήσουν προσκυνητάρι, έφτιαξαν με κεριά μια ρούνα, ένα από τα σήματα των χιτλερικών SA, για να μην αφήσουν καμιά αμφιβολία για το ποιοι ήταν οι νεκροί. Είναι γνωστό ότι το συγκεκριμένο κτίριο ήταν άντρο ταγμάτων εφόδου που δρούσαν στα Βόρεια και ευθύνονται για μαχαιρώματα, πυρπολήσεις, τραυματισμούς και ληστείες μεταναστών. Μέχρι τα Μεσόγεια έφτανε η χάρη της συγκεκριμένης συμμορίας. Ακόμα και οι οικογένειές τους φρόντισαν να «δείξουν» τη ΧΑ ως υπεύθυνη για το θάνατό τους, υποστηρίζοντας εμμέσως ότι τα παιδιά τους υπέστησαν κάτι το μοιραίο.

Δε θα έπρεπε οι πραγματικοί αντιφασίστες, ακόμα κι αν διαφωνούσαν πολιτικά, να ξεκαθαρίσουν τουλάχιστον το ηθικό ζήτημα, ώστε να χτυπήσουν το κύμα συμπάθειας που για τους δικούς της λόγους πήγε να σηκώσει η αστική προπαγάνδα;

Ας δούμε, όμως, και τα ψευδο-πολιτικά επιχειρήματα που επιστρατεύτηκαν, συνοδεύοντας την πρακτορολογία και την προβοκατορολογία.

– Θα ενισχυθεί η θεωρία των δύο άκρων: τι αποδείχτηκε; Οτι ο Σαμαράς μάζεψε τους Φαήλους και τους Χρύσανθους και έκανε ο ίδιος διόρθωση στη «γραμμή», μιλώντας στον Πρετεντέρη. Γιατί; Γιατί σ’ αυτή τη φάση θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους κολαούζους του μαζί του, δε θέλει ν’ ανοίξει δεύτερο μέτωπο, φοβούμενος ανεξέλεγκτη πόλωση.

– Θα ξεφύγει από το στρίμωγμα η ΧΑ. Ποιος θα το επέτρεπε αυτό; Οσοι αντιφασίστες άρχισαν τις καταγγελίες. Παραπέρα, αυτό το επιχείρημα αποτελεί επιβεβαίωση του ότι περιμένουν από το αστικό κράτος να χτυπήσει το φασισμό και ότι τα βροντώδη συνθήματα του τύπου «ο λαός θα τσακίσει το φασισμό» είναι σκέτες σαπουνόφουσκες.

– Θα ανακοπεί η ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος. Γιατί άραγε; Τι σόι κίνημα είναι αυτό, που επειδή κάποιοι αντιφασίστες (αν πρόκειται για πολιτική πράξη) εκτέλεσαν δύο μέλη των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, εκδικούμενοι όχι μόνο τη δολοφονία του Π. Φύσσα, αλλά και τις δολοφονίες μεταναστών, τα μαχαιρώματα και τα λιντσαρίσματα, βάζει την ουρά στα σκέλια; Γιατί να μη συνεχίσει τη δράση του, παράλληλα με τη δράση άλλων αντιφασιστών, που επιλέγουν ν’ ανεβάσουν τον πήχη της πολιτικής έντασης, φτάνοντας μέχρι την ένοπλη βία;

–    Θα αυξηθεί η καταστολή. Η ίδια παμπάλαια θεωρία. Ιδια σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Αν έλεγαν ότι το χτύπημα ήταν άκαιρο (ή άσκοπο, όπως έλεγε ο Λένιν) και μιλούσαν στο όνομα ενός μαζικού επαναστατικού κινήματος, που έχει στο κέντρο της προσοχής του την οργάνωση της μαζικής επαναστατικής βίας, θα νομιμοποιούνταν. Τώρα, όμως έδειξαν απλά την αστική ή μικροαστική τους φύση.

ΠΗΓΗ:Εκτελέστηκαν δύο μέλη των ταγμάτων εφόδου

Το σωματείο εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ. απαρτίζετε από εργαζόμενους που προσπαθούμε μέσα από μια διαδικασία εργατικού έλεγχου της παραγωγής και αυτό-διεύθυνσης μέσα από την γενική συνέλευση των εργαζομένων να επιβιώσουμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που περνά ο τόπος μας και όλη η εργατική τάξη.

Προσπαθούμε με ότι μέσα έχουμε να γεμίζουμε καθημερινά το πιάτο στο τραπέζι μας και να μην ακούμε τα παιδιά μας να φωνάζουν την πιο σκληρή λέξη για μας , «πεινάμε» .

Προσπαθούμε να κρατήσουμε τις δουλειές μας και να διαχειριστούμε τις ζωές μας .

Προσπαθούμε να μην χάσουμε την αξιοπρέπεια μας .
Να κρατηθούμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ!!!

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε κάποιοι «συνάδελφοι» θεός να τους κάνει!
Mας αποκαλούν αναρχικούς , λίγους και χωρίς αντικείμενο και στόχο .
Και αυτοί οι συνάδελφοι δεν είναι κάποιοι που υποτίθεται πώς είναι από αυτούς που ο λόγος τους ακούστηκε και πάει.

Είναι ο πρόεδρος του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης κυρ. Τσαραμπουλίδης .
Καλούμε λοιπόν τον κύριο Τσαραμπουλίδη και το εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης να πάρει θέση και να απαντήσει δημόσια τι είναι οι υπαγόμενοι στην δύναμη του εργατικού κέντρου εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ.
Μέσα από το εργοστασιακό σωματείο μας αλλά και μέσα από κλαδικά σωματεία της δύναμης του εργατικού κέντρου
Καλούμε το σωματείο χειριστών που έχει στην δύναμη του πολλούς από τους συναδέλφους να απαντήσει.
Καλούμε το σωματείο χημικών βιομηχανιών να πάρει θέση για τα μέλη του που είναι μεγάλος αριθμός των συναδέλφων .
(πρέπει να πούμε πως όλοι αυτοί 2,1/2 χρόνια τώρα που υποφέρουμε μόνο πόλεμο μας έκαναν ουτε να προσφέρουν ένα πακέτο μακαρόνια)
Καλούμε την ομοσπονδία της Ο.Β.Ε.Σ. να πάρει θέση για το σωματείο της ΒΙΟ.ΜΕ. που είναι μέλος της.
Τέλος καλούμε όλα τα εργατικά κέντρα της Ελλάδος και την Γ.Σ.Ε.Ε.
Να απαντήσουν για το τι είναι οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. και ο αγώνας που δίνουμε τόσα χρόνια τώρα.

Και αν έχουν την δύναμη να στηρίξουν δημόσια τα όσα λένε πίσω από κλειστές πόρτες .

Αν έχουν τα κότσια να χτυπήσουν δημόσια ανθρώπους που παλεύουν για το μεροκάματο .

Τότε ναι! θα τους κρίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και θα τους δούμε αν μπορέσουν να λένε τις συνήθεις μεγαλοστομίες από τα βήματα που εμείς τους έχουμε ανεβάσει.

Υ.Γ. κύριε Τσαραμπουλίδη περιμένουμε ακόμα το φορτηγό από την ΜΕ.Β.ΓΑΛ. και από τον μπάρμπα-Στάθη που μας έχεις υποσχεθεί. Γεμάτο με τρόφιμα φυσικά.

Σωματείο εργατοϋπαλλήλων βιομηχανικής μεταλλευτικής