Επιστολή από τις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατείται για την 17 Νοέμβρη έστειλε ο Χριστόδουλος Ξηρός, σχετικά με την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής τονίζοντας ότι ο «πραγματικός κίνδυνος για τον λαό, είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη εγκληματική συμμορία της χώρας».
«Οι σημερινές εξελίξεις αποτελούν μια κίνηση πανικού του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Αφού εξέθρεψαν τα ναζιστικά αποβράσματα τόσον με την καταστροφική πολιτική τους αλλά και ανοιχτά με το προκλητικό αβαντάρισμα των ΜΜΕ και των ‘δημοσκοπήσεων’ ξαφνικά διαπιστώνουν με τρόμο ότι πλέον απειλείται η δική τους υπόσταση και σπεύδουν να το περιμαζέψουν.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και λοιποί κολαούζοι) είναι και παραμένουν ο πραγματικός κίνδυνος για τον λαό, είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη εγκληματική συμμορία της χώρας. Με τη σημερινή πρακτική του το σάπιο πολιτικό κατεστημένο προσπαθώντας να σώσει το τομάρι του, εκτρέφει και γιγαντώνει ένα αστυνομικό – δικαστικό κράτος, που θα κινείται κατά βουλάς του, με απλά λόγια “ράβει ράμματα και για τη δική μας γούνα»”. Η αριστερά από την πλευρά της, αρνούμενη να αποδεχτεί την επιβεβλημένη από τον αντίπαλο σύγκρουση, φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης τόσο γιατί επέτρεψε στους φασίστες να οργανώνουν τις γειτονιές, όσο και για τα φληναφήματα περί “συνταγματικού τόξου” που εκτός των άλλων μοιράζει και εύσημα δημοκρατικής ομαλότητας σε αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα.
– Ας το πάρουμε απόφαση.
– Κανείς μα κανείς και πολύ περισσότερο το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν πρόκειται να μας «απαλλάξει» απ’ τη δουλειά που εμείς πρέπει να κάνουμε. Το χτύπημα του φασισμού και αυτών που τον εκτρέφουν γίνεται με έναν και μοναδικό τρόπο.
– Με μάχη στο δρόμο.
Χριστόδουλος Ξηρός
φυλακές Κορυδαλλού 28/9/2013»
Οι νεοναζί μπροστά στη Δικαιοσύνη – Αλληλοκαρφώματα και πρακτοριλίκια από το 1977. Του Δημήτρη Ψαρρά
Οπως θα περίμενε κανείς για οργανώσεις που κινούνται στο περιθώριο του νόμου, η τριαντάχρονη πορεία της Χρυσής Αυγής συνοδεύεται από κάθε λογής αλληλοκατηγορίες των στελεχών της για προδοσία και για συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες. Οσο πιο προβεβλημένα μάλιστα είναι τα στελέχη αυτού του χώρου, τόσο πιο βαρείς είναι οι χαρακτηρισμοί και τα υπονοούμενα που εκτοξεύονται εναντίον τους. Και μάλιστα όχι από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά από τους ίδιους τους συντρόφους τους. Τεκμήρια αυτών των αλληλοκατηγοριών βρίσκονται στις δικογραφίες που έχουν σχηματιστεί για τη δράση των νεοναζιστικών οργανώσεων από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Οι αποκαλύψεις του Καλέντζη
Την εποχή της Μεταπολίτευσης περισσεύουν τα συντροφικά «μαχαιρώματα» στο εσωτερικό των ελληνικών νεοφασιστικών μορφωμάτων. Ορισμένοι καταγγέλλουν άλλους ως πράκτορες της αστυνομίας, ενώ ο ένας υποπτεύεται τον άλλο για πληροφοριοδότη. Στην κατάθεσή του για την υπόθεση των εκρήξεων δολοφονικών βομβών στην Αθήνα το 1978, για την οποία καταδικάστηκε, ο Μιχαλολιάκος κατηγορεί τον συγκατηγορούμενό του Γεώργιο Ηλιόπουλο ως «πράκτορα των εθνοπροδοτών στους κύκλους της εθνικιστικής παρατάξεως», που «ανήκει στο ΕΚΚΕ και επισκεπτόταν τα γραφεία της ΑΑΣΠΕ (σπουδαστική παράταξη του ΕΚΚΕ)», καθώς και ύποπτο γιατί δεν διαγράφηκε από τον «κομμουνιστοκρατούμενο σύλλογο της Φυσικομαθηματικής Σχολής». Ο λόγος είναι ότι ο Ηλιόπουλος και άλλος ένας από τους κατηγορούμενους θεωρήθηκε ότι «έσπασαν» στην ανάκριση και ομολόγησαν ενοχοποιητικά στοιχεία. Βέβαια αυτές οι σκληρές κατηγορίες δεν θα εμποδίσουν λίγα χρόνια αργότερα τον Ηλιόπουλο να βρεθεί με τον Μιχαλολιάκο στις τάξεις της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, ενώ ο Ηλιόπουλος αρθρογραφεί για πολύ καιρό στο ομότιτλο ναζιστικό περιοδικό.
Oι βαρύτερες κατηγορίες στράφηκαν πάντως κατά του Κώστα Πλεύρη από τον νεοφασίστα Αριστοτέλη Καλέντζη, σε μια υπόθεση που αφορά και τον Μιχαλολιάκο. Ο Πλεύρης, σύμφωνα με τον Καλέντζη, είναι «χαζοχαφιές της ΚΥΠ», «αργυρώνητος απατεωνίσκος», «χαφιές της πεντάρας», «σεσημασμένος ρουφιάνος». Οι δύο άντρες βρέθηκαν μαζί στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις 5.10.1977. Ο Καλέντζης αντιμετώπιζε την κατηγορία του βομβιστή, ενώ ο Πλεύρης κατηγορούνταν ως ηθικός αυτουργός. Τελικά ο Πλεύρης αθωώθηκε, ενώ ο Καλέντζης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλακή.
Από τη φυλακή της Αλικαρνασσού ο Καλέντζης καταγγέλλει τον Πλεύρη στο βιβλίο «Δημοκρατία ’80, Κάτεργο», πεισμένος ότι αυτός τον κάρφωσε. Ο Πλεύρης υποβάλλει μήνυση κατά του Καλέντζη για συκοφαντική δυσφήμηση, αρνούμενος κατηγορηματικά «ότι υπήρξα χαφιές της ΚΥΠ και κατέδιδα νέους εθνικιστάς». Από τις φυλακές της Κέρκυρας πλέον ο Καλέντζης εκδίδει νέα μπροσούρα με τίτλο «Η Μαύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη». Επιμένει στους χαρακτηρισμούς και δημοσιεύει τις καταθέσεις του Πλεύρη στον ανακριτή Γυφτάκη. Σε μία απ’ αυτές ο Πλεύρης, ο οποίος δήλωνε «επιχειρηματίας», ανέφερε: «Δεν γνωρίζω αν τα όπλα τα οποία ευρέθησαν εις την οικίαν του Χρηστάκη ανήκουν πράγματι εις τον Καλέντζην, ο τελευταίος δεν ήτο ποτέ μέλος της 4ης Αυγούστου, διεφώνει δε πάντοτε μαζί μου, ως προς την μεθοδολογίαν διά την επικράτησιν των ιδεών του πατριωτισμού. Αν υπάρχουν όπλα, ως με ρωτάτε, εις οικίας μελών της 4ης Αυγούστου, δεν γνωρίζω, πλην όμως το αποκλείω. Κατά μήνα Οκτώβριον 1976 υπέβαλα εις την Γεν. Ασφάλειαν Αθηνών έγγραφον αναφοράν, παραδοθείσαν εις χείρας του Διοικητού αυτής Καραθανάσην, προ αυτού δε παραδοθείσαν εις τον αστυνόμον Γουρνιά ουδόλως ενεργήσαντα, εις την οποίαν ανέφερα ότι οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Γερονικολάου είχον συγκροτήσει ομάδα τελείως άσχετον με το Κόμμα της 4ης Αυγούστου, η οποία θα προέβαινε εις εκνόμους ενεργείας. Επίσης ανέφερα ότι ο Καλέντζης έκρυβε όπλα και θα πρέπει να είχε τοποθετήση ταύτα εις το σημείο εις το οποίο είχε κρύψει τον πολύγραφο. Σημειωτέον ότι υπέδειξα εις τούτους, δηλ. την Ασφάλεια, και τον τρόπον εντοπίσεως του πολυγράφου».
Και ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος στις καταθέσεις του εκείνη την εποχή αναφέρεται ονομαστικά στους συνεργάτες του και δίνει τα ονόματα και άλλων οι οποίοι εμφορούνται «από εθνικοσοσιαλιστικάς ιδέας». Αποκαλύπτει μάλιστα και πού βρίσκονται: «Ο Τσάμης κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να υπηρετεί στη Λήμνο, είναι έφεδρος αξιωματικός. Γιώργος είναι ο Νικητέας. Νίκος πρέπει να είναι ο Τσάμης. Δημήτρης είναι ο Παπαουτσάς. Θανάσης πιθανώς είναι ο Καρακατσάνης. Αιμίλιος πρέπει να είναι ο Τριανταφύλλου…»
Φυσικά δεν είναι δυνατόν να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα από τους ανταγωνισμούς και τις εσωτερικές έριδες των νεοφασιστών. Πάντως οι καταγγελίες του Καλέντζη επιβεβαιώνονται από τον δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα, ο οποίος στο βιβλίο του «Κορυδαλλός 1975-79» υποστηρίζει ότι «ο Πλεύρης, που μετά τη μεταπολίτευση αντιμετώπισε τον ανταγωνισμό και την επιρροή του Καλέντζη στα στελέχη της 4ης Αυγούστου, ήταν ο πρώτος που ανέφερε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών και στον τότε διοικητή της Καραθανάση την ύπαρξη του οπλοστάσιου του νεαρού νεοφασίστα. Το ‘κάρφωμα’ του Καλέντζη από τον Πλεύρη αναφέρεται σε διοικητική εξέταση που διενεργήθηκε σε βάρος αστυνομικού ‘για απόκρυψη πληροφοριών Εθνικής Ασφαλείας’».
Στο βιβλίο του ο Γιώργος Τράγκας παραθέτει αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού Ιωάννη Παπαθανασίου. Οι διατυπώσεις του διευθυντή -ο οποίος υπήρξε, κατά τον Γιάννη Κάτρη, «ένας συντηρητικός, υπηρεσιακός, δεξιός, έντιμος, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος»- δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τη σχέση του Πλεύρη με τους ανακριτές του Καλέντζη: «10 Μαρτίου 1977: Σήμερα στις 11.30 το πρωί ήλθε στη φυλακή ο ανακριτής κ. Γυφτάκης, ο οποίος πήρε τις καταθέσεις των κρατουμένων Αριστ. Καλέντζη, Αναργ. Κακκαβά και Πέτρου Μπάμπαλη. Ο ανακριτής συνοδευόταν από ένα συνταγματάρχη της ΚΥΠ κι έναν ανθυπασπιστή, που τοποθέτησαν μικρόφωνα στο αρχιφυλακείο, προκειμένου να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μεταξύ Καλέντζη και του ιδιώτη Κώστα Πλεύρη (πρώην αρχηγός της 4ης Αυγούστου). Ο Πλεύρης εισήλθε στη φυλακή ύστερα από εντολή του ανακριτή. Η συνομιλία Καλέντζη-Πλεύρη τελείωσε γύρω στις 3 μ.μ. Ο κ. Γυφτάκης μού είπε ότι για όλα αυτά υπήρχε έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης» (Γιώργος Τράγκας, «Κορυδαλλός 1975-79. Ημερολόγιο Φυλακής», εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 1980, σ. 244-246).
Από τη δική του πλευρά, ο ιδρυτής της οργάνωσης 4η Αυγούστου δεν υιοθετεί βέβαια τις κατηγορίες του Καλέντζη, αλλά σε πρόσφατο αυτοβιογραφικό αφήγημα παραδέχεται τις ιδιαίτερες σχέσεις που διατηρούσε με την ηγεσία της αστυνομίας όχι μόνο επί δικτατορίας, αλλά και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν ο δημοκρατικός Τύπος και ορισμένοι εισαγγελείς επιχειρούσαν να αποκαλύψουν το κύκλωμα των νεοφασιστών βομβιστών: «Επισκέπτομαι τον Καραθανάση στην Ασφάλεια. Είχα να πάω εκεί από τας αρχάς του 1974. Γίνεται ‘χαμός’ κατά το κοινώς λεγόμενον. Αξιωματικοί της αστυνομίας με χαιρετούν εγκαρδίως. Με περιφέρουν από το ένα γραφείο στο άλλο. Τελικώς φθάνω στον Καραθανάση, που χαίρεται που με βλέπει. Από λόγο σε λόγο τον ερωτώ: ‘Σκοπεύετε να με συλλάβετε;’ Βάζει τους γέλωτας. Συμπλέει με το καθεστώς [σ.σ. τη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή], αλλά διατηρεί την ιδεολογικήν του ανεξαρτησίαν. Πριν αποχωρήσω φίλοι Αξιωματικοί μού δίδουν τα τηλέφωνά τους. Φεύγω ικανοποιημένος ότι στην αστυνομία άφησα καλό όνομα» (Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης, «Γεγονότα 1965-1977. Τα άγνωστα παρασκήνια», εκδ. Ηλεκτρον, Αθήνα 2009, σ. 635).
Ο «ταμίας» καταγγέλλει
Αρκετά χρόνια αργότερα από τα πρώτα αλληλοκαρφώματα, η παλιά συνήθεια των ναζιστών επανέρχεται. Αυτή τη φορά ήταν ο μέχρι τότε ταμίας και φυσικά ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης, Χάρης Κουσουμβρής, ο οποίος με βιβλίο του καταφέρεται εναντίον των συντρόφων του και του αρχηγού («Γκρεμίζοντας τον μύθο της Χρυσής Αυγής», εκδ. Ερεβος, Πειραιάς 2004). Τους καταγγέλλει ότι αυτοί ευθύνονται που εκείνος συνελήφθη για ληστεία και ότι του φόρτωσαν ένα μαχαίρωμα αντιφασίστα, το οποίο είχα κάνει κάποιος άλλος. Μάλιστα ο Κουσουμβρής αφήνει να εννοηθεί ότι για την επίθεση ευθυνόταν ο Ηλίας Παναγιώταρος. «Εδώ», γράφει ο πρώην χρυσαυγίτης, «υπάρχει ένα άλλο γεγονός που αποδεικνύει τη βρομιά που υπάρχει γύρω από την υπόθεση. Ο Ηλίας Παναγιώταρος, τον οποίο κάλεσαν για κατάθεση, είχε ένα πάρα πολύ ισχυρό άλλοθι: κάποιον της Αστυνομίας. Τι ήταν αυτό που έκανε αυτόν να καλύψει τον Παναγιώταρο σ’ αυτή την υπόθεση; Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παναγιώταρος είναι προμηθευτής ενδύσεως των Σωμάτων Ασφαλείας. […] Επιπλέον φορτώθηκα για χάρη του Μιχαλολιάκου και μια άλλη δίκη, παρόλο που ήμουν αθώος. Δεν εννοώ την υπόθεση του Ιντερκοντινένταλ ούτε των Δικαστηρίων του ’98, και ο νοών νοείτω. Ο Μιχαλολιάκος έδινε συμβουλές ψυχραιμίας έξω από το χορό όπως πάντα. Η εφημερίδα ‘Χρυσή Αυγή’ ξεπερνώντας κάθε όριο γράφει μάλιστα ότι ο συναγωνιστής Παναγιώταρος αναγνωρίστηκε γι’ αυτήν την υπόθεση του μαχαιρώματος, αλλά είχε ισχυρό άλλοθι, τονίζοντας ότι είναι μια σκευωρία! Εδώ θα ήθελα να αναλύσω περισσότερο πάνω στην υπόθεση αυτή, περί ισχυρού άλλοθι του Παναγιώταρου και να διαψεύσω το δημοσίευμα που αναφέρει για αστυνομικό έλεγχο που απέδειξε ότι εκείνη την ώρα του επεισοδίου βρισκόταν σπίτι του. Στο ίδιο άρθρο ακριβώς πάνω απ’ αυτή την παράγραφο γράφει ο αρθρογράφος, που απ’ τον τρόπο γραφής συμπεραίνω ότι είναι ο ίδιος ο Αρχηγός: επίσης αναγνωρίστηκαν ότι συμμετείχαν οι Δημήτριος Παπαγεωργίου και Κουσουμβρής Χαράλαμπος. Πώς αναγνωρίστηκαν; Με υπόδειξη φωτογραφιών».
Οι καταγγελίες του Κουσουμβρή περιλαμβάνουν και άλλες περιπτώσεις, για τις οποίες υπαινίσσεται συνεργασία του ηγετικού πυρήνα της οργάνωσης και κυρίως του Αρχηγού με την Ασφάλεια. «Επιβεβαιώνεται η απειλή του Αρχηγού, που λίγο πριν αποχωρήσω μού είπε ότι έχει έναν άνθρωπο στο σύστημα υψηλά ιστάμενο που τον προστατεύει. Αυτός πάγωσε την υπόθεση του Περίανδρου και δεν κλητεύθηκε ο Αρχηγός και κατ’ επέκταση λόγω αυτού κι εγώ».
Ο Κουσουμβρής διατυπώνει και ένα εύλογο ερώτημα, με δεδομένη τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής στις ευρωεκλογές του 1999 με το σχήμα Πρώτη Γραμμή, το οποίο είχε επικεφαλής τον Κώστα Πλεύρη: «Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ο Αρχηγός δέχτηκε να συνεργαστεί με τον Πλεύρη, όταν ο τελευταίος όπως προκύπτει από το βιβλίο του Αριστοτέλη Καλέντζη και απ’ τα ίδια τα λεγόμενα του Αρχηγού, ο Πλεύρης είχε οδηγήσει στα κάτεργα εκτός από τον Νίκο Μιχαλολιάκο και πολλούς άλλους συναγωνιστές του τότε ως βομβιστές. Πώς είναι δυνατόν να τα βρήκαν ο θύτης και το θύμα μετά από τέτοια σκευωρία;»
Και ο Περίανδρος…
Μετά την αποφυλάκισή του, στα τέλη του 2010, ο Περίανδρος (κατά κόσμον Αντώνιος Ανδρουτσόπουλος), πρώην υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής, ο οποίος καταδικάστηκε ως επικεφαλής Τάγματος Εφόδου για τη δολοφονική επίθεση κατά του Δημήτρη Κουσουρή και των Καραμπατσόλη, Φωτιάδη τον Ιούνιο του 1998, διατυπώνει κι αυτός σκληρά υπονοούμενα για την ηγεσία της οργάνωσης και τον ίδιο τον φίρερ Μιχαλολιάκο:
«Μαζί τους μένει και η αχαριστία των υπανθρώπων, που παριστάνουν κάποιους συντρόφους μας, αρκετοί απ’ τους οποίους παρουσιάζονται έως και σήμερα ως ηγετίσκοι και στελέχη του πατριωτισμού, ενώ δεν ήταν παρά αυτοί, που μ’ έβγαλαν απ’ την μέση το 1998, σε συνεργασία με το καθεστώς είτε εκείνοι που επωφελήθηκαν απ’ την αντρική σιωπή μου ώστε να πληρώσω για κάτι που δεν έκανα.
Είναι πασίγνωστο σε συγκεκριμένους πρώην και νυν Χρυσαυγίτες, που ουδέποτε εκλήθησαν απ’ τον ανακριτή για το οτιδήποτε και που τώρα ως φοβισμένες πουτάνες σιγούν, ότι υπήρξα αθώος και κατεδικάσθην για ανομήματα άλλων. Στο ερώτημα βεβαίως τι έπραξαν όλοι αυτοί για μένα, που βίωσα τρομακτικές απώλειες τα 12 αυτά έτη –ψυχικές, σωματικές, οικονομικές, προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και φυσικά πολιτικές– η απάντηση είναι μία: απολύτως τίποτα.
Ανθρωπάκια συμπλεγματικά, δειλά και ανύπαρκτα, που κρύβονται πίσω από μια ιδέα τιτάνων, δεν έκαναν ποτέ ούτε μία ανοικτή συγκέντρωση για το δίκαιό μου, δεν απάντησαν σε κανέναν απ’ τους δεκάδες αλήτες δημοσιογράφους, που δίχως στοιχεία με συκοφαντούσαν, κάποια καραγκιοζάκια δεν ενεφανίσθησαν, ούτε σε μία απ’ τις δίκες μου, δεν έβαψαν ούτε έναν τοίχο να διαμαρτυρηθούν και βεβαίως δεν είχαν το σθένος να ανοίξουν όχι ένα εχθρικό, αλλά ούτε καν το δικό τους ρουθούνι για να με υπερασπισθούν.
Εφθασαν μάλιστα στο σημείο κάποια σκουπίδια να λέγουν τηλεοπτικώς σε όσους τους υπενθύμιζαν τον ‘κακό’ Περίανδρο, ότι η Χρυσή Αυγή δεν ευθύνεται για όποιες εγκληματικές πράξεις των μελών της! Την ίδια επίσης εποχή που ο Καρατζαφέρης δήλωνε στον αέρα σε προβεβλημένο δημοσιογράφο την επιθυμία και ευχή του ‘να πιάσετε τον Περίανδρο και να του κόψετε το κεφάλι’, στελέχη της Χρυσής Αυγής που γνώριζαν από πρώτο χέρι την αθωότητά μου, συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του ανωτέρω για τις Νομαρχιακές εκλογές με άνεση προδότη, ενώ σε σχετική μου αντίδραση ο ηθικός καθοδηγητής τους έσπευδε να υπερασπισθεί τον πολιτικάντη!» (“http://goo.gl/6bPD49”).
από http://www.efsyn.gr/
Είναι νίκη του λαϊκού κινήματος οι συλλήψεις των χρυσαυγιτών;
Ο φετινός Σεπτέμβρης ήταν “θερμός” μήνας, όχι όμως όπως τον είχαν φανταστεί στα θερινά τους όνειρα τα επιτελεία της Αριστεράς: Σκληρούς εργατικούς αγώνες ανέμεναν και συλλήψεις αγωνιστών, όχι χρυσαυγιτών. Εύλογη λοιπόν η αμηχανία που επικρατεί στους χώρους της Αριστεράς από τις πρόσφατες εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την κυβερνητική απόφαση για την αντιμετώπιση της χρυσής αυγής με τις διατάξεις του ποινικού κώδικα (τρομονόμος). Όμως, όταν ο φόβος γίνεται συνοδός αυτής της αμηχανίας της Αριστεράς, τότε οδηγεί στην πολιτική απραξία. Η Αριστερά σήμερα είναι απλός θεατής των εξελίξεων…
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης ήταν η στάση που κράτησε απέναντι στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Το πρώτο πράγμα που περίμενε κανείς από την Αριστερά ήταν να βγάλει αμέσως τον κόσμο στον δρόμο και να πρωτοστατήσει σε ένα μαζικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Αμ δε! Φοβούμενη έναν νέο “Δεκέμβρη” έκανε ότι πέρναγε από το χέρι της να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο. Και όταν μετά από μεγάλη καθυστέρηση – αφού είχαν οργανωθεί ανάλογα συλλαλητήρια σε πρωτεύουσες άλλων χωρών – οργανώθηκε και στην Αθήνα συλλαλητήριο, η Αριστερά φρόντισε ώστε να εξαληφθεί κάθε συγκρουσιακό και αγωνιστικό περιεχόμενο, αλλά και και να έχει περιορισμένη μαζικότητα. Το πρωί – πρωί, ο κόκκινος σίφουνας του ΚΚΕ (ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσαμε) έκανε την δική του παρέλαση. Το απόγευμα, ο Αλέξης Τσίπρας ως νέος Χατζησωκράτης[1] πήρε ένα κομμάτι από τον ΣΥΡΙΖΑ και το πήγε στο Κερατσίνι. Οι φοβισμένοι “νοικοκυραίοι” του ΣΥΡΙΖΑ που πήγαν στο συλλαλητήριο, έπαιζαν το δικό τους βιολί στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, την ώρα που γινόταν η πορεία προς τα γραφεία της “χρυσής αυγής” στην Μεσογείων…
Όταν οι πολιτικοί σχηματισμοί της Αριστεράς είναι ανίκανοι να διεκπεραιώσουν τις διαμεσολαβήσεις των λαϊκών συμφερόντων στην πολιτική σκηνή, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταξική πάλη δεν σηματοδοτεί τις εξελίξεις σε αυτή και δεν είναι παράγοντας αλλαγής των συσχετισμών στο χώρο της αστικής πολιτικής.
Η έκβαση της ταξικής πάλης δεν είναι γραμμική συνάρτηση της πολιτικής της Αριστεράς ούτε προσδιορίζεται μονοδιάστατα απ’ αυτήν. Όπως έχουμε επισημάνει στο κείμενό μας Τα άρθρα 187 και 195 του Π.Κ. ως εργαλεία για την ρύθμιση των ενδοαστικών αντιθέσεων… το ζήτημα της “χρυσής αυγής” φαίνεται να διευθετείται εντός του κράτους. Το κράτος ετοιμάζεται να αποκαταταστήσει την λειτουργία του πολιτικού μηχανισμού του, ο οποίος δεν κινδυνεύει από την άνοδο του μαζικού κινήματος αλλά από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται όλο και πιο οξυμένες από την διαπάλη ανάμεσα στις διαφορετικές αστικές πολιτικές κυβερνησιμότητας…
Η πολιτική αυτή διευθέτηση που επιχειρείται για να εξασφαλίσει την ηγεμονία στο αστικό μπλοκ εξουσίας, παράγει ανακατατάξεις στους όρους που διαμορφώνεται η συναίνεση. Μπορεί το μαζικό κίνημα να μην είναι στα πάνω του και να μην είναι αυτό που βάζει την δική του ατζέντα στις πολιτικές εξελίξεις, όμως το ρήγμα, που έχει επιφέρει η κοινωνική πόλωση στους όρους με τους οποίους διαμόρφωνε ο αστισμός την συναίνεση στις πολιτικές του, είναι μεγάλο. Αυτό το ρήγμα, το οποίο καταγράφεται με την δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αντιμνημονικών δυνάμεων, αποτελεί παράγοντα αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων πολιτικών του αστισμού. Η διευθέτηση του ζητήματος της “χρυσής αυγής” αποβλέπει πρώτιστα στην επούλωση αυτού του ρήγματος της συναίνεσης. Με την Αριστερά στην θέση του παρατηρήτη και το μαζικό κίνημα στο περιθώριο, έχει αρκετές ελπίδες να τα καταφέρει…
[1]. Ο Δ. Χατζησωκράτης πριν 10 χρόνια ήταν από τους πρωτοστάτες που πήραν την μεγάλη διαδήλωση του “κοινωνικού φόρουμ” στο Ναύπλιο κατά της συνόδου των υπουργών Εργασίας της ΕΕ και την πήγαν βόλτα στα χωράφια για να μην πάει προς το χώρο διεξαγωγής της συνόδου και σημειωθούν εκεί ανεξέλεγκτες εκτροπές…
http://enosy.blogspot.gr/
πρωτοσέλιδα εφημερίδων…
NACHT DER LANGEN MESSER, αλά ελληνικά
gadakasidiarisΕίναι γεγονός ότι η παραπομπή με βάση τον αντιτρομοκρατικό της στενής ηγεσίας της ΧΑ, μαζί με μικρό τμήμα του επιχειρησιακού της τομέα που δρα κυρίως στη Β’ Πειραιά, ήταν κάτι που πολλοί λίγοι περίμεναν ακόμα και μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα πριν από 12 μέρες. Το γεγονός αυτό καθ’ αυτό αποτελεί ένα βαρύτατο πλήγμα στη ΧΑ, που με την ηγεσία της στη φυλακή και κυρίως με το διασυρμό της, χωρίς οικονομική υποστήριξη (κρατική και ιδιωτική), και με σακατεμένα τα τάγματα εφόδου, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να συγκρατήσει τις δυνάμεις της: Τόσο τις επιχειρησιακές όσο και την ευρύτερη εκλογική της επιρροή. Είναι προφανές ότι το ανθρώπινο κατακάθι που εναπόθεσε τα ιδιοτελή του συμφέροντα στην άνοδο της ΧΑ, τώρα πρέπει να σκεφτεί δυο και τρεις φορές αν θα συνεχίσει να περιφέρεται εδώ και κει διατυμπανίζοντας με κάθε τρόπο τις κανιβαλικές του συμπεριφορές και τα ρατσιστικά του βοθρολύματα. Πολλοί μετανάστες, αλλά και ντόπιοι που δεν πληρούν τις προδιαγραφές των νεοναζίδων, τώρα θα μπορούν να κυκλοφορούν με μια μεγαλύτερη άνεση στους δρόμους και τις πλατείες έχοντας να αντιμετωπίσουν προς το παρόν την κρατική καταστολή και όχι τους μαχαιροβγάλτες της ΧΑ. Οι τελευταίοι πρέπει να απασχοληθούν με την εξαφάνιση των στοιχείων που τους δένουν με την “οργάνωση”, την αποκαθήλωση των ελληνικών σημαιών από τα μπαλκόνια τους, και την αλλαγή κόμης και ενδυμασίας προκειμένου να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση ιδιαίτερα τώρα που οι ενδοεπικοινωνίες τους μπορούν να θεωρηθούν και ποινικά κολάσιμες. Το γενικό αυτό κλίμα δίνει τη δυνατότητα στοαντιφασιστικό κίνημα να κερδίσει έδαφος στις γειτονιές που οι φασίστες είχαν ήδη επιβάλει το δικό τους απαρτχάιντ, αποκαθιστώντας την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και διακίνηση των ιδεών που οι φασίστες με την τρομοκρατία τους είχαν βάλει στο γύψο.
Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών
Το χτύπημα στη ΧΑ είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, ένας εμφύλιος για την ηγεμονία του αστικού στρατοπέδου. Η ΧΑ πάρα τις αναλύσεις που την παρουσιάζουν σαν το “μακρύ χέρι του συστήματος”, το “μαντρόσκυλο των εφοπλιστών” ή ακόμα και σαν “παρακρατική οργάνωση” που δρα υπό τις εντολές του βαθέως κράτους, ήταν εξ αρχής μια αυτονομημένη φασιστική οργάνωση με το δικό της πολιτικό σχέδιο. Η ΧΑ μπορεί σε μια ιστορική κλίμακα να είναι μια οργάνωση στην υπηρεσία του συστήματος, όμως δεν ταυτίζεται με τους εκάστοτε διαχειριστές του, με τον ίδιο τρόπο που ταυτίζεται για παράδειγμα η αστυνομία ή το συγκρότημα Λαμπράκη. Εξάλλου στο αστικό στρατόπεδο δεν υπάρχει μια μόνο γραμμή και τα εκάστοτε ταξικά τους συμφέροντα οι καπιταλιστές μπορεί να τα επενδύουν ακόμα και την ίδια στιγμή σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Η κρίση και η καταστροφή κεφαλαίων προκαλεί δυσαρέσκεια και οργή όχι μόνο στην εργατική τάξη, αλλά και σε τμήματα της άρχουσας τάξης και των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Αυτά τα τμήματα δεν θα είχαν κανένα δισταγμό να επενδύσουν σε μια ΧΑ που έδειχνε μέχρι προχθές να έχει δυναμική εξουσίας.
Η καταστροφή του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου, η ανασύνθεση του αστικού μπλοκ εξουσίας, η αναζήτηση ενός νέου μοντέλου ταξικής συνεργασίας, δημιούργησε ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό κενό που η ΧΑ διεκδίκησε να καλύψει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η αριστερά, με τη διαφορά ότι είχε αρωγό δύο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον την κρατική υπόθαλψη, όχι μόνο επιχειρησιακά, αλλά και ιδεολογικά (εθνικισμός, ρατσισμός, κανιβαλισμός-επιβίωση του ισχυρότερου). Καιδεύτερον την ήττα των κοινωνικών αγώνων και την απογοήτευση που φέρνουν στον κόσμο που επένδυσε σε αυτή την προοπτική. Εκεί η ΧΑ βρήκε χώρο, σε τέτοιο βαθμό που θεώρησε ότι πλησιάζει η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Δεν πρόκειται λοιπόν για το μαντρόσκυλο που αυτονομείται από το αφεντικό του. Τα μαντρόσκυλα δεν έχουν δική τους βούληση. Μακριά από τα αφεντικά τους δεν έχουν καμία τύχη και αυτό το γνωρίζουν. Μια ανάλυση που αντιλαμβάνεται τη ΧΑ σαν υποκινούμενη από το κράτος, το σύστημα, ή πολύ περισσότερο σαν βραχίονα της αστυνομίας, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί το κράτος την “εξαρθρώνει” με μια επιχείρηση που θυμίσει νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Θα αρκούσε να τα φορτώσει όλα στον Ρουπακιά, άντε να φτάσει μέχρι τον Πατέλη και εκεί να τελειώσουν όλα. Ο “αρχηγός” σίγουρα θα αισθανόταν μια σχετική ανακούφιση. Η συμμαχία κράτους-ΧΑ θα συνεχιζόταν μετά το σχετικό κουκούλωμα, όπως άλλωστε είχε γίνει μέχρι τώρα με τις υποθέσεις φόνων κατά μεταναστών που η υπόθεση έκλεινε με την ποινική δίωξη των φυσικών αυτουργών ή κατέληγε ως ανεξιχνίαστη υπόθεση στο αρχείο αφού πρώτα ο φόνος χρεωνόταν ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μεταναστών. Γιατί άραγε τώρα έπρεπε να ξηλωθεί ολόκληρη η ΧΑ; Μήπως το μαντρόσκυλο έπαθε λύσσα και πρέπει να θανατωθεί; Η ΧΑ δεν είναι πλέον χρήσιμη στο κράτος; Τι παραπάνω έκανε για να την πληρώνει με αυτόν τον τρόπο; Μια λάθος μαχαιριά στην καρδιά, αντί χαμηλά στη μέση ή τα πόδια;
Η ΧΑ δεν το παράκανε, ούτε πρόκειται για λάθος χτύπημα. Η ΧΑ δεν αυτονομήθηκε ξαφνικά δια τους φουσκώματός της. Καμία αυτονόμηση δεν γίνεται με αυθόρμητο τρόπο γιατί πήραν τα μυαλά ορισμένων αέρα. Η ΧΑ δεν είναι αυθόρμητο κίνημα, που αποκτά συνείδηση του εαυτού του και της δύναμής του κατά τη διάρκεια της κίνησής του. Η ΧΑ είχε πάντα συνείδηση του ρόλου της, είχε πάντα το δικό της κοινωνικό όραμα (ένα διαρκές κράτος εξαίρεσης), γιατί ήταν και συνεχίζει να είναι όχι απλά μια μαφιόζικη και εγκληματική οργάνωση, αλλά ένα φασιστικό κίνημα. Και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα ας περιμένει τους αδιάφθορους της Ελας να την εξαρθρώσουν και ας ασχοληθεί με κανένα κοινωνικό παντοπωλείο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για κάτι περισσότερο.
Ο Σαμαράς χτύπησε τη ΧΑ όταν ένιωσε ότι πλέον απειλείται από τη δράση της. Όταν είδε ότι η δυναμική της δεν ανακόπτεται με άλλα μέσα. Όταν ακόμα και μέσα στη γειτονιά του, τον Μελιγαλά Μεσσηνίας, οι χρυσαυγίτες επιχείρησαν να τον ξεφτιλίσουν, μπροστά στους ανήμπορους ψοφοδεείς ψηφοφόρους του. Όταν αντελήφθη ότι η τρομοκρατία της ΧΑ στρέφεται και εναντίον της ΝΔ. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει πλέον ανεκτό. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα πύκνωνε η αρθρογραφία (βλ. Μπάμπης Παπαδημητρίου) για μια εξημερωμένη και χρήσιμη ΧΑ που θα μπορούσε να γίνει ο ένας πυλώνας μιας πλατιάς συντηρητικής συμμαχίας μαζί με τη ΝΔ, αποκόπτοντας οριστικά τον κίνδυνο μιας εκλογικής νίκης του Συριζα, αλλά κυρίως την κρυσταλλοποίηση σε μια ευρύτερη περίοδο, του νέου αστικού μπλοκ εξουσίας. Φάνηκε όμως πως η ΧΑ δεν είχε διάθεση να μπει σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Η καταστολή της ήταν ο μόνος τρόπος πλέον τα τιθασευτεί το “τέρας”. Ο φόνος του Φύσσα αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε από το κράτος και τα ΜΜΕ με την κλασική ρουτίνα του κουκουλώματος, στη συνέχεια έγινε η μεγάλη ευκαιρία για να τελειώσουν οι εκκρεμότητες μαζί της. Ας σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε αν στις διπλές εκλογές του Μάη Ιούνη για ευρωβουλή και δημοτικές, η ΧΑ συγκέντρωνε ποσοστά της τάξης του 20%. Και με το επίσημο κράτος να έχει καταπιεί αμάσητες δολοφονίες και έκτροπα των ταγμάτων εφόδου, χωρίς σε όλα αυτά να συνυπολογίσουμε την αντίδραση από τον διαρκώς αυξανόμενο σε δυναμική μάχιμο αντιφασισμό. Το επιτελείο του Σαμαρά, ενδεχομένως και με τις προτροπές των διεθνών του συμμάχων, αποφάσισε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για την κάθαρση της πολυκατοικίας. Το πόσο απολυμαντικό θα πέσει είναι υπό συζήτηση. Προφανώς όσο χρειαστεί για να ελεγχθεί η κατάσταση χωρίς περαιτέρω απώλειες και σίγουρα χωρίς να επηρεαστεί ο γενικός ταξικός συσχετισμός.
Το στοίχημα για την κυβέρνηση θα είναι να καλύψει το κενό που αφήνει η ΧΑ. Όχι μόνο εκλογικά, αλλά και επιχειρησιακά. Δεδομένου ότι η ΧΑ έκανε μια δουλειά στο δρόμο που δεν μπορούσε να κάνει το επίσημο κράτος, ούτε φυσικά η ανύπαρκτη ΟΝΝΕΔ. Να οργανώνει τον υπόκοσμο, το μπούλινγκ στα σχολεία στρατολογώντας αδιακρίτως κάγκουρες με iq ραδικιού, και όλα τα ορφανά της “μεγάλης” Ελλάδας του χρηματιστηρίου, των δανείων, του πανευρωπαϊκού και των ολυμπιακών, της οικοδομικής φούσκας, της εκμετάλλευσης των μεταναστών, της λεηλασίας του δημοσίου, των σκυλόμπαρων και της παραλιακής. Της Ελλάδας που ψόφησε μαζί με την κρίση και που άφησε πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες ρεμάλια χωρίς αντικείμενο και προσδοκίες. Ποιος θα τους μαζέψει όλους αυτούς χωρίς τη ΧΑ; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι χρήσιμοι, για την υπάρχουσα εξουσία, ηλίθιοι, και τι θα απογίνει η ίδια η κυβέρνηση χωρίς αυτούς; Αυτό είναι ένα ζητούμενο που ο Σαμαράς όσο και να παριστάνει τον βοναπάρτη, δεν μπορεί να λύσει.
Νίκη του κινήματος;
Οι συλλήψεις των στελεχών και των τραμπούκων της ΧΑ θεωρήθηκε από ένα τμήμα της εγχώριας ρεφορμιστικής και “επαναστατικής” αριστεράς ως νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ξηλώσει τη ΧΑ κάτω από την πίεση μιας τεράστιας αντιφασιστικής κινητοποίησης που ακολούθησε αμέσως μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα και της κοινωνικής κατακραυγής που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Όμως δεν ήταν ανάλογες των δεκεμβριανών. Στο Κερατσίνι συγκεντρώθηκαν την άλλη μέρα 20000 κόσμος κυρίως νεολαία με παρουσία όμως όλης της αριστεράς και της αναρχίας. Το ίδιο έγινε και στην αντιφασιστική την Τετάρτη με την πορεία προς τα γραφεία της ΧΑ στη μεσογείων. Μόνο που εδώ το ΚΚΕ προτίμησε να κινητοποιηθεί μερικές ώρες πριν και όχι με πολύ κόσμο. Στις κινητοποιήσεις αυτές και με τους 2000 που έμειναν (ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ, ΔΕΑ, ΜΛ κλπ) στο Σύνταγμα, όλη τη μέρα δεν διαδήλωσαν περισσότεροι από 30000 κόσμου. Τα επεισόδια κοντά στη Μιχαλακοπούλου και τη Μεσογείων ήταν μικρής έντασης, χωρίς τα Ματ να χάσουν πουθενά τον έλεγχο. Τα γκάλοπ όλες αυτές τις μέρες δεν έδειχναν καμία πτώση της ΝΔ, ούτε καμία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και για τη ΧΑ έδειχναν μια μικρή κάμψη της τάξης του 2-3%, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τις αποκαλύψεις του χαρακτήρα της οργάνωσης, τις σχέσεις της με το έγκλημα όλων των ειδών κοκ. Γιατί λοιπόν να πιεστεί σε τέτοιο βαθμό ο Σαμαράς και να εκτελέσει τη ΧΑ; Την “υποκινούμενη”, το “μαντρόσκυλο”, με τον “ΚΥΠίτη αρχηγό”, το “μακρύ χέρι του μεγάλου κεφαλαίου”. Τι έπαθε ο Σαμαράς τρελάθηκε; Δεν έχει ανάγκη τον ακροδεξιό σύμμαχό του, που θα τον έκανε και κυβερνητικό του εταίρο; Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Όσοι πιστεύουν ότι επέβαλαν τη διάλυση της ΧΑ στην κυβέρνηση, παριστάνοντας τους νικητές, είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι έριξαν τον Γ. Παπανδρέου με τις φωνές τους στην 28η οκτωβρίου 2011 για να έρθει ο… Παπαδήμος, και που λίγο αργότερα τον Φλεβάρη του 2012 έριξαν τον Παπαδήμο για να έλθει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Είναι επίσης οι ίδιοι, που νομίζουν ότι οι φαντασιακοί τους σύντροφοι στη Λιβύη έριξαν τον Καντάφι για να έλθει ο Σαρκοζί με τον Μπερλουσκόνι, στην Αίγυπτο έριξαν τον Μουμπάρακ για να έρθει ο Μόρσι και μετά τον ξανάριξαν για να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση οι πραιτοριανοί του Μουμπάρακ. Όλοι αυτοί οι πλακατζήδες που βλέπουν νίκες στον ύπνο τους, καλά θα κάνουν να συνέλθουν, γιατί το παραμυθάκι τους δεν θα έχει ωραίο τέλος.
Η μέχρι στιγμής εξέλιξη, μπορεί να αξιοποιηθεί από την αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα. Με τον ίδιο τρόπο που το αστικό στρατόπεδο εκμεταλλεύεται τα αλληλομαχαιρώματα των αντιπάλων του.
Η ΧΑ ήταν ένας απρόσμενος σύμμαχος στο σχέδιο αποκατάστασης της τάξης, τόσο ύστερα από τα Δεκεμβριανά (2008) και την εξέγερση για το φόνο του Γρηγορόπουλου, όσο και αργότερα για τα 2 χρόνια κοινωνικής έντασης (Απρίλης 2010-Φλεβάρης 2012). Μέχρι το σημείο που τα σχέδια του επίσημου αστικού πολιτικού κόσμου με το σχέδιο της ΧΑ συνέπιπταν και αλληλοτροφοδοτούντο. Ο ρατσισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός ήταν η κοινή βάση και των δύο σχεδίων. Η ΧΑ όλο αυτό το διάστημα οργάνωσε την αντεπανάσταση από τα κάτω, υπό τον μανδύα μιας αντιμνημονιακής-αντιευρωπαϊκής ρητορικής. Η αριστερά στο ίδιο διάστημα παρίστανε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι που έπεσαν οι πρώτες καρπαζιές στο τηλεοπτικό πλατό, μερικά καψίματα γραφείων, ξυλοδαρμοί μελών της χωρίς φυσικά απάντηση και 400 χιλιάδες ψήφοι στους φασίστες. Τότε κατάλαβε ότι τα πράγματα έχουν σκουρύνει για τα καλά. Εκεί αντελήφθη ότι η βία των φασιστών δεν αφορά μόνο τους “λαθραίους” αλλά και την ίδια, ακόμα και τους καλοβαλμένους “ακτιβιστές που στο φως της ημέρας τρέχουν για τα προβλήματα του λαού και του τόπου”. Αντελήφθη επίσης ότι οι φασίστες όταν κοπανάνε αυτούς τους λαοπρόβλητους ακτιβιστές που έχουν όνομα και επίθετο και δεν φορούν ποτέ κουκούλες, κανείς δεν μιλάει γιατί τους έχει κυριεύσει ο τρόμος, και όχι μόνο αυτό αλλά ξαφνικά χιλιάδες ζώα επευφημούν για τα κατορθώματα των παιδιών με τα μαύρα που έχουν βάλει σκοπό “να ξεβρομίσει το τόπος”. Κάπου εκεί έγινε και το φονικό στο Κερατσίνι. Αυτή λοιπόν η αριστερά που δεν μπόρεσε ποτέ στα σοβαρά να αντιμετωπίσει τις φασιστικές συμμορίες (με εξαίρεση τις αντιφασιστικές δράσεις κυρίως από το χώρο της αναρχίας και των antifa και μεμονωμένων αγωνιστών και ομάδων από την αριστερά) έρχεται τώρα να καρπωθεί τη “μεγάλη νίκη” του αντιφασιστικού κινήματος. Βγάζοντας ξανά λάθος καθήκοντα, καλώντας δηλαδή την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη να ολοκληρώσει την αντιφασιστική κάθαρση και σχεδόν πανηγυρίζοντας για τα κατορθώματα της… αντιτρομοκρατικής.
Το λέμε για ακόμα μια φορά. Η επιχείρηση κατά της ΧΑ είναι ένας εμφύλιος στο μπλοκ της αντεπανάστασης. Μια αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και 4 χρόνια με αιχμές την αποψίλωση όλων των εργατικών κατακτήσεων, τον εξευτελισμό της αξίας της εργατικής δύναμης, τον περιορισμό των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την εγκαθίδρυση ζωνών απαρτχάιντ στα πλαίσια ενός κράτους εξαίρεσης (μετανάστες χωρίς κανένα δικαίωμα και προοπτική ένταξης), και σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης (διαρκής καταστολή, υποβάθμιση κοινοβουλίου, συνεχή διατάγματα, επιστρατεύσεις). Σε αυτό το περιβάλλον άκμασε η ΧΑ σε τέτοιο βαθμό που αμφισβήτησε τον ηγεμόνα. Γι’ αυτό και έπρεπε να συντριφτεί.
Βεβαίως το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να επωφεληθεί παίρνοντας τις δικές του πρωτοβουλίες και όχι παριστάνοντας τους κλακαδόρους της αντιτρομοκρατικής ή της αστικής νομιμότητας, όπως κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, με μοναδική κριτική ότι αυτά έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού. Απίστευτη σχέση με το χωροχρόνο. Είναι σαν να λεει κανείς στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι θα έπρεπε να είχε γίνει πριν ξεσπάσει ο πόλεμος γιατί έτσι θα προλαβαίναμε το ολοκαύτωμα. Λογικό βεβαίως για μια σχολή σκέψης που δεν βλέπει πουθενά συγκρούσεις, αλλά μόνο “έλλογες” διευθετήσεις των κοινωνικών προβλημάτων. Ας πιέσουμε λοιπόν κύριοι αυτής της αριστεράς τον κ Δένδια να ολοκληρώσει τη “νίκη” μας και την δικαιοσύνη να κάνει το έργο της. Αυτός είναι ο ρόλος μιας αριστεράς λόμπι που ξέρει μόνο να πιέζει τους αντιπάλους της αλλά όχι να επιβάλει τις δικές της λύσεις. Μόνο που έτσι εξαρτιέται απ’ αυτούς ακριβώς τους “αντιπάλους” της. Γιατί όπως μέχρι χθες “έτρεφαν” τη ΧΑ, γιατί αύριο να μην το ξανακάνουν; Μήπως θα σας φοβηθούν; Τι ακριβώς να φοβηθούν; Τις φωνές σας; Το λόγο σας; Τα επιχειρήματά σας; Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Η ΧΑ δεν σταμάτησε γιατί κάποιοι την ξεμπρόστιασαν. Ούτε γιατί ξαφνικά ξύπνησαν τα δημοκρατικά ένστικτα της Βούλτεψη και του Μαρκογιαννάκη; Ας απαντήσει η ίδια η αριστερά στα ερωτήματα που βάζει. Γιατί τώρα και όχι πριν; Γιατί, δεν τα ξέρανε όλα αυτά; Μα φυσικά σύντροφοι, τα ξέρανε, αλλά τους βόλευε. Τώρα τι νομίζετε ότι άλλαξε η συνταγή. Ότι η κυβέρνηση θα σταματήσει το ρατσιστικό της ντελίριο, το εθνικιστικό της μένος; Ότι κατάλαβε το λάθος της, όπως θα το καταλάβει αύριο και στην οικονομία; Ότι θα κυβερνήσει από δω και στο εξής όχι με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις αλλά μόνο μέσα από εξαντλητική συζήτηση στα νομοθετικά όργανα; Ότι θα κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ότι θα δώσει πίσω τους καταλυμένους κοινωνικούς χώρους και την Αγορά της κυψέλης; Ότι θα σταματήσει την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων δίνοντας αμνηστία στους διωκόμενους στις Σκουριές; Όχι βέβαια, ποιος τα πιστεύει αυτά;
Η ΧΑ ξηλώνεται από το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, από το ίδιο το βαθύ κράτος που όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με τον πλέον προκλητικό τρόπο. Ο Σαμαράς πιστεύει ότι έτσι εμπεδώνει το κράτος έκτακτης ανάγκης. Ότι νομιμοποιείται εκ νέου ο ρόλος του. Ότι έτσι ασκεί μια επιπλέον πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματωθεί πλήρως στο “συνταγματικό τόξο”, όπως αυτό ορίζεται στην υπαρκτή του διάσταση και όχι όπως το έχουν στο μυαλό τους (ως διαχρονική αξία) οι νοσταλγοί της κοινωνικής διαπραγμάτευσης του θα “σας ταράξουμε όλους στη νομιμότητα”. Το ξήλωμα της ΧΑ γίνεται με αυτούς τους όρους και όχι με τους όρους του κινήματος.
Ας ξέρουμε λοιπόν ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και εκεί να δούμε τις εκκρεμότητες που αφήνει αυτή η εξάρθρωση. Εκεί πρέπει το αντιφασιστικό κίνημα να πάρει τις δικές του επιθετικές πρωτοβουλίες. Τσακίζοντας τις συμμορίες όπου κι αν επιχειρήσουν να ξαναεμφανιστούν. Χτίζοντας παντού ένα δίκτυο ομάδων αντιφασιστικής αυτοάμυνας, το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας πλατιάς αντιφασιστικής προπαγάνδας σε γειτονιές, γήπεδα, χώρους δουλειάς και σχολές. Αφαιρώντας κάθε έδαφος από τους φασίστες προκειμένου να ανακάμψουν. Γνωρίζοντας όμως ότι το κράτος μπορεί αύριο να τους επιστρέψει τα όπλα που τώρα τους αφαιρεί με την ίδια ταχύτητα που το κάνει και τώρα. Όποιος πιστεύει ότι το κράτος είναι συσχετισμός δύναμης ας επικεντρώσει εκεί και ας εξαντληθεί σε θεσμικές πρωτοβουλίες. Όποιος όμως πιστεύει ότι το κράτος είναι μηχανισμός επιβολής και αναπαραγωγής της ταξικής κυριαρχίας, πρέπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να εξαρτά την τύχη του και την προστασία του από την φασιστική αντεπανάσταση από ένα τέτοιο κράτος.
Και με τις αιτίες που γεννούν το τέρας
Η αριστερά εκτός από την ανικανότητά της να δώσει μια σοβαρή εξήγηση για τα τεκταινόμενα περί της ΧΑ, έχει επιδοθεί ξανά στο αγαπημένο της σπορ την κοινωνιολογίας της γ’ Λυκείου. Ε’ εντάξει τώρα με τις συλλήψεις, αλλά το θέμα είναι οι αιτίες που γεννούν το φασισμό. Μάλιστα, ευκαιρία να κοινωνιολογήσουμε: Ας ξεκινήσουμε με τα ερωτήματα που απασχολούν και τι εκπομπές της Τατιάνας Στεφανίδου. Γιατί ο Ρουπακιάς αυτό το φτωχόπαιδο που εκινείτο μεταξύ Β’ Αθήνας και β’ Πειραιά αντί για αριστερός έγινε φασίστας; Γιατί ο κόσμος ψηφίζει ΧΑ; Και να μερικές προφανείς απαντήσεις του αυτού επιπέδου: Μα φυσικά το μνημόνιο, η λιτότητα, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, μια αγνή ψήφος ενάντια στο σύστημα. Εσείς που μας φέρατε το μνημόνιο μας φέρατε και τους φασίστες. Επομένως για να αντιμετωπίσουμε το φασισμό πρέπει να τελειώνουμε με το μνημόνιο. Φοβερά καθήκοντα προκύπτουν από όλη αυτή την ανάλυση της κακιάς ώρας. Προφανώς και δεν ασχολούμαστε με τον ίδιο το φασισμό και τους φασίστες, (αφού κι αυτοί είναι θύματα παραπλανημένοι) αλλά με τις αιτίες, δηλαδή το μνημόνιο.
Κανένα ειδικό αντιφασιστικό καθήκον δεν προκύπτει από αυτές τις μπούρδες, πολύ περισσότερο κάποια μορφή αυτοάμυνας. Η ΧΑ άλλωστε είναι εγκληματική οργάνωση κι με αυτά ασχολείται η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Εκεί καταλήγουν οι κοινωνιολογίες της Κουμουνδούρου και των συναφή δεξαμενών -βαρετής- σκέψης. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός αυτών των σκέψεων: να κάτσουμε στα αυγά μας.
Όσο αφορά τις “αιτίες” που μας υποδεικνύει η κάθε κουμουν-δούρου να εξαντλήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις, είναι προφανές ότι πρόκειται για κοινοτυπίες της κακιάς ώρας. Αν η κρίση, η φτώχεια και η ανεργία γεννάει τη ΧΑ τότε τι είναι αυτό που γεννάει τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ανταρσυα; Η καλοπέραση, η ανάπτυξη, η μηδενική ανεργία και τα ψηλά εισοδήματα; Κι αν ισχύει αυτό τότε γιατί τα προηγούμενα 30 χρόνια αυτές οι δυνάμεις είχαν οι μεν πρώτοι 4% και οι δεύτεροι 0,2% όσο δηλαδή και η ΧΑ;
Μια κατάσταση σαν τη σημερινή μπορεί να γεννήσει τα πάντα. Από την επανάσταση μέχρι το φασισμό. Ο φασισμός δεν προκύπτει αυτόματα από μια κατάσταση κρίσης. Δεν είναι μια φυσική αντίδραση των πεινασμένων ανέργων, ούτε των συνθλιμμένων μικροαστών. Με τον ίδιο τρόπο φυσικά που κανείς δεν γίνεται κομμουνιστής επειδή τον έκοψε η λόρδα. Όλοι αυτοί που περιφέρουν τη βλακεία τους στα κανάλια και ξεστομίζουν ως αριστεροί αυτές τις ανοησίες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δικαιολογούν αντικειμενικά τη φασιστική εναλλακτική λύση. Η κρίση φυσικά τροφοδοτεί το φασισμό, μπορεί όμως να τροφοδοτήσει και την επανάσταση. Το ίδιο και η δυσπιστία του κόσμου στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Είναι προφανές ότι το αστικό σύστημα περνάει από μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης και αμφισβήτησης από στρώματα που μέχρι τώρα σχημάτιζαν την πίσω αυλή του. Η κρίση με αυτή την έννοια δεν “παράγει” απλώς το φασισμό, αλλά την αστική αντεπανάσταση, μέσα στα σπλάχνα της οποία τρέφεται ο φασισμός. Αυτή είναι η μια πλευρά του εκκρεμούς. Το ένα άκρο που λεει και ο Χρύσανθος. Στην άλλη μεριά παράγεται μια επαναστατική διαδικασία, η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική προοπτική ενάντια, όχι απλώς στις αιτίες της κρίσης αλλά, στο σύστημα που τις γεννάει. Για την ακρίβεια οι εναλλακτικές αυτές δεν παράγονται, ούτε γεννιούνται στην κρίση, υπάρχουν και βρίσκουν έδαφος στα συντρίμμια της κρίσης, σε μια κατάσταση που σπάνε οι ταξικές συνεννοήσεις, που η μηχανισμοί της συναίνεσης πάυουν να λειτουργούν, που οι ταξικές διαφορές εμφανίζονται με όλη τους την οξύτητα.
Η αριστερά χωμένη στον οικονομισμό μέχρι το μεδούλι δεν μπορεί να εξηγήσει τις πολιτικές επιλογές των ανθρώπων, ούτε τη δύναμη της -κυριάρχης- ιδεολογίας. Ο φασισμός στην Ελλάδα ανδρώνεται εδώ και 20 χρόνια από τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, από τα ελληνορθόδοξα τόξα, από τα Ίμια και τα 12 μίλια στο αιγαίο, από τις εξορμήσεις του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, από το ρατσιστικό μένος που κυρίευσε το πατριδομάνι την ίδια στιγμή που άρπαζε τις ευκαιρίες στον αέρα ενός κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού χωρίς πολιτικά ούτε καν ανθρώπινα δικαιώματα, από τις αρπαχτές του χρηματιστηρίου και την οικοδόμηση ενός βλαχομάτσο life style που γα..ει και δέρνει, που ξημερώνεται στα σκυλόμπαρα και τις παραλιακές, που παίζει τα εφάπαξ και τα κέρδη στη φούσκα του χρηματιστηρίου, που λουμπενοποιείται μέσα από όλες αυτές τις επικερδής δραστηριότητες, που αντιλαμβάνεται πλέον το δημόσιο χώρο μόνο ως πεδίο πλιάτσικου, που ενώ τα χάνει σαν μαλ..ας από το σκάσιμο της φούσκας στη Σοφοκλέους, αντί να επιτεθεί σε όσους τον πιάσανε κώτσο, έψαξε για νέες αρπαχτές. Η ολυμπιάδα ήταν μια ευκαιρία όχι μόνο για εθνικές προσδοκίες αλλά και για τρελές μπίζνες. Δίπλα στις ολυμπιάδες στήθηκαν εκατοντάδες μανωλάδες προκειμένου να σπάσουν όλα τα ρεκόρ υπεραξίας και κλοπής “λαθραίας” κατά τα άλλα εργατικής δύναμης. Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 2004 εξαγρίωσε εντελώς κάθε ελληνάρα. Ο Χριστόδουλος όλα αυτά τα χρόνια είχε φροντίσει να απενεχοποιήσει την άκρα δεξιά διαδίδοντας το σκοταδιστικό του κήρυγμα πουλώντας τρέλα με τα 666, ενώ οι κάθε είδους λιακόπουλοι ισοπέδωναν κάθε προσπάθεια επαναφοράς στα στάνταρτ του διαφωτισμού. Στο τέλος ήρθαν τα δάνεια για να αποκτήσει ο καθένας σπίτι, βίλα, κάμπριο και μήνα του μέλιτος στο Ντουμπάι και ταυτόχρονα να υποθηκεύσει την ελευθερία του για τα επόμενα 40χρόνια. Οι ταξικοί δεσμοί, όλα αυτά τα χρόνια έγιναν κουρέλι. Οι αγώνες είχαν το πλέον οικονομίστικο περιεχόμενο (1400 βασικός, δικαιώματα στο πτυχίο κοκ) την ώρα που το εργατικό κίνημα έκανε την πάπια στην ελεεινή εκμετάλλευση του ξένου προλεταριάτου. Η κομμουνιστική προοπτική είχε αξία μόνο σαν μνημόσυνο για το 1917 και ως νοσταλγία για την ανατολική Ευρώπη.
Η κρίση ήρθε να βάλει τέλος στην Belle Époque του ελληνικού ονείρου. Εντούτοις ήταν τέτοια η αποβλάκωση που οι αντιδράσεις στα μνημόνια ακόμα και από τους άμεσα ενδιαφερόμενος, δεν απέκτησαν ποτέ ένα ταξικό περιεχόμενο. Ο εχθρός, ο υπαίτιος ήταν πάντα έξω από τη χώρα: Οι γερμανοί, οι ευρωπαίοι, οι τοκογλύφοι, οι μασόνοι, οι εβραίοι. Στόχος η επιστροφή στην Belle Époque, ακόμα και με έναν συνταγματάρχη στο τιμόνι της χώρας. Η αριστερά έγλυφε συστηματικά όλες αυτές τις αντιδράσεις νομίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλος, αποδέκτης της λαϊκής αντίδρασης στην κατάρρευση. Κι όμως υπήρχε κι αυτός ήταν η ΧΑ, που υιοθετούσε ατόφιο το ιδεολογικό ρεπερτόριο των αγανακτισμένων. Η επένδυση της ΧΑ στο ρατσισμό, με τη στοχοποίηση των μεταναστών της έδωσε μια πρώτη μαζικότητα. Αυτό το είχε ήδη πετύχει πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν όμως ήταν ήδη ορατή στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Επένδυσε στην μικροαστική αγανάκτηση και είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Αυτό συνέβη στον Αγ. Παντελεήμονα, επιβάλλοντας εκεί μια μικρογραφία της κοινωνίας που ονειρεύεται. Από κει το έδαφος ήταν ανοιχτό για την υπόλοιπη χώρα. Αυτά την έφεραν στο 7%. Η ήττα των αγώνων, της προοπτικής που έβαζε η αριστερά, και της αδυναμίας της να δώσει λύσεις, έφεραν τη ΧΑ μέσα σε ένα χρόνο από το 7% σε διπλάσια δημοκοπικά ποσοστά και πλέον με άφθονο χρήμα, νέα κάστρα, μπραβιλίκια σε όλη τη χώρα, βόλεμα κόσμου στα τάγματα, γερές σχέσεις με το βαθύ κράτος (αυτό το λένε “διείσδυση”, αστεία πράγματα όταν οι μισοί ένστολοι ψηφίζουν ΧΑ) και προοπτική εξουσίας.
Αυτά έφεραν ως εδώ τη ΧΑ και όχι απλά η κρίση. Και όσο η αριστερά δεν έδινε τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον φασισμό όταν έπρεπε, αυτό αποθράσυνε εντελώς τα στελέχη της ΧΑ, δίνοντας μια εικόνα, στον βλακομάνι που μάζευαν, ενός αήττητου και παντοδύναμου στρατού που δεν υπάρχει τίποτα να τον σταματήσει.
http://static-enet.toolip.gr/resources/2013-09/poreia_thess-thumb-medium.jpg
Από δω και πέρα
Ο φασισμός πλέον δεν είναι μια υπόθεση που εξαντλείται στη ΧΑ. Όταν ακόμα και μετά το φονικό, ένα 12% στην Α’ Αθήνας, χωρίς αναγωγή, επιμένει στην ΧΑ αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για μια εντελώς συνειδητή επιλογή εκατοντάδων χιλιάδων που στηρίζουν ανοιχτά το σχέδιο της ΧΑ. Στο βαθμό που η ΧΑ αντέξει στην καταστολή δεν θα ήταν απίθανο να ανασυγκροτηθεί με το ίδιο ή άλλο όνομα ακόμα και αν για ένα διάστημα περιορίσει την δράση της στο δρόμο, και τα ποσοστά της περιοριστούν στο 3-4%. Όσοι πιστεύουν ότι με την ηγεσία της στην φυλακή (άραγε για πόσο διάστημα;), η οργάνωση θα εξοντωθεί “ενώπιον του νόμου” ή θα αναγκαστούν τα ρετάλια της να “εξημερωθούν”, ας κρατήσουν από τώρα μικρό καλάθι. Βεβαίως αν κανείς πιστεύει ότι η ΧΑ είναι υποκινούμενη, τότε πράγματι η ΧΑ έχει τελειώσει με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει μια συμμορία όταν μπαίνει φυλακή. Όλα αυτά θα φανούν πολύ γρήγορα. Όμως τίποτα δεν πρέπει να μείνει στην τύχη του, ούτε στις διαθέσεις του Σαμαρά. Η ΧΑ πρέπει να συντριφτεί από το ίδιο το κίνημα, και ταυτόχρονα να αποδιοργανωθούν όλα τα κυκλώματα που αναπαράγουν την επιρροή της. Η πίεση πάνω της πρέπει να γίνει ασφυκτική μέχρι να αντιληφθεί και ο τελευταίος της ψηφοφόρος ότι η κοινωνία δεν θα γίνει έρμαιο του κάθε χαπακωμένου μπράβου. Και αν η αριστερά ενδιαφέρεται για τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό δεν έχει παρά να τις τσακίσει. Κι αυτές είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο κανιβαλισμός, ο σκοταδισμός και όλες οι εθνικές συνομωσιολογικές αναγνώσεις της κρίσης που κρύβουν συστηματικά κάτω από το χαλί την ταξική της διάσταση.
Καμία λοιπόν εμπιστοσύνη στις αγαθές “αντιφασιστικές” προθέσεις της κυβέρνησης. Καμία συμμετοχή σε οποιοδήποτε συνταγματικό τόξο. Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών. Παρακολουθούμε χωρίς αυταπάτες το ξήλωμα της ΧΑ από το βαθύ κράτος χωρίς κανένα οίκτο για τα φασιστικά καθάρματα. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, συνεχίζεται.
Κ. Μαραγκός
http://avantgarde2009.wordpress.com/2013/09/30/nacht-der-langen-messer-ala-ellinika/