Κατάργηση του οκταώρου, ανασφάλιστη δουλειά, ατομικές βραχυπρόθεσμες συμβάσεις εργασίας, εκφοβισμός των όσων απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, πλέον στα σκαριά και οι ομαδικές απολύσεις. Με άλλα λόγια, τα όσα λειτουργούσαν ως αναχώματα ενάντια στην ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, αυτή τη στιγμή αναιρούνται.
Στα πλαίσια αυτής της γενικής αναδιάρθρωσης του εργασιακού καθεστώτος, τον Ιούλιο του ’13 ψηφίζεται άρθρο που νομιμοποιεί τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Πρόσχημά τους η επανένταξη των μικρομεσαίων πωλητών σε ανταγωνιστική τροχιά έναντι των πολυκαταστημάτων, μια διατύπωση που αίρει και τις τελευταίες αναστολές των πιο υποψιασμένων: «μα να μη δουλέψουν λίγο και τα μικρά μαγαζιά;». Όχι, να μη δουλέψουν! Αφού αυτοί που θα δουλέψουν τελικά, ακόμη πιο σκληρά και ακόμη πιο ενταμένα είναι οι εργατοϋπάλληλοι, είτε πρόκειται για τους δύο ενός μικρού αφεντικού, είτε για τους τριάντα ενός μεγάλου.
Η αναδιάρθρωση αυτή δρομολογήθηκε εδώ και χρόνια, δοκιμάστηκε με επιτυχία σε διάφορες ευάλωτες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες και εντέλει πάει να γενικευθεί: Χρόνια τώρα, οι μετανάστες, οι κρατούμενοι των ΗΠΑ, οι εγκυμονούσες γυναίκες, οι ανειδίκευτοι εργάτες, βρέθηκαν στο στόχαστρο σκληρότατης εργασιακής εκμετάλλευσης και είδαν τα γενικώς θεωρούμενα κεκτημένα να παραβιάζονται σε πολλαπλά –και διαφορετικά- επίπεδα. Και αυτό με τη νομιμοποίηση , συνειδησιακή και έμπρακτη, της υπόλοιπης εργατικής τάξης, που δικαιολογούσε την κατάσταση, θεωρώντας πως δεν την αφορά και πως δεν απειλούταν.
Έτσι και στη δική μας περίπτωση, η εργασία τις Κυριακές είναι ήδη εργασιακό καθεστώς στους εργαζόμενους των χώρων εστίασης, σε τουριστικές περιοχές, αλλά και στους μετανάστες. Τώρα, αυτό το καθεστώς πάει να εφαρμοστεί πρώτα στους εργατοϋπαλλήλους, και στη συνέχεια, απουσία συλλογικών αγώνων, σε ένα πολύ ευρύτερο σύνολο.
Για άλλη μια φορά, το κεφάλαιο και το κράτος του προτάσσουν την εθνική έναντι της ταξικής ενότητας. Και διατυμπανίζουν την αναγκαιότητα της εθνικής σωτηρίας, σωτήρια μόνο για τα αφεντικά, στο βωμό της οποίας κάθε θυσία είναι επιτρεπτή και η ανταγωνιστικότητα είναι κάτι παραπάνω και από επιτρεπτή: είναι απαραίτητη! Ταυτόχρονα, φροντίζουν να διασπούν την εργατική τάξη, χτυπώντας ετεροχρονισμένα τους διάφορους εργατικούς κλάδους, καταστέλλοντας όποιον αγώνα δεν μπορούν να αφομοιώσουν. Ενθαρρύνουν για πολύ καιρό τους κλαδικούς αγώνες, χαρίζοντας επιλεκτικά ορισμένα “προνόμια”, που δυσκολεύουν την αντίληψη των συμφερόντων μας ως ενιαία. Και όποιος αγώνας τείνει να γενικευθεί και να αποκτήσει ταξικά προτάγματα καταστέλλεται είτε άμεσα, είτε έμεσα (με παρείσφρηση ρουφιάνων συνδικαλιστών).
Στη δεδομένη περίπτωση, οι εργάσιμες Κυριακές παρουσιάζονται σα μια ευκαιρία ανταγωνιστικότητας των μικρομεσαίων έναντι των μεγάλων καταστημάτων, κάτι που, όπως ήδη ειπώθηκε συνιστά θεμελιώδη διαστρέβλωση της αλληλεγγύης όπως θα έπρεπε να προτάσσεται: ας το ξαναπούμε: αν κάποιος χρειάζεται ενίσχυση, αυτός είναι ο υπάλληλος που θα υποστεί ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση, προκειμένου το μικρό αφεντικό του να μπορέσει να ‘γίνει ανταγωνιστικό’, και όχι φυσικά το ίδιο το αφεντικό. Ταυτόχρονα και κυρίαρχα, η εργατική τάξη φαίνεται να διαχωρίζεται και πάλι, αυτή τη φορά σε εργαζόμενους και καταναλωτές, ένα δίπολο όχι μόνο ψευδές, αλλά και παραπλανητικό: οι καταναλωτές αυτοί, παρασυρμένοι από ποικίλα δολώματα ( όπως οι προκηρυγμένες εκπτώσεις στα πολυκαταστήματα για τις λευκές Κυριακές), είναι φυσικά και οι ίδιοι εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι που, νομιμοποιώντας με την παρουσία τους στα μαγαζιά την άρση της κυριακάτικης αργίας και σε νέα πεδία, απλά επιταχύνουν τη στιγμή που θα δουλεύουν και οι ίδιοι τις Κυριακές.
Με άλλα λόγια, η ταξική συνείδηση βάλλεται για άλλη μία φορά. Και το ερώτημα που μένει να απαντήσουμε είναι αν θα επιλέξουμε να αναπαράγουμε τον ενδοταξικό κανιβαλισμό ή αν θα το αρνηθούμε, αντιπροτάσσοντας συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους αγώνες με όρους ταξικής αλληλεγγύης.
Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο: αυτόν τον αγώνα, όπως και κάθε άλλον εργατικό αγώνα, τον βιώνουμε όχι μόνο ως μία εναντίωση στην αύξηση της καταπίεσης και εξαθλίωσής της εργατικής τάξης, αλλά και στα πλαίσια της ολικής άρνησης του ζυγού της εργασιακής καταπίεσης και της αλλοτρίωσής μας στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, έναν αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του. Και ακριβώς επειδή πρόταγμά μας είναι η συλλογικοποίηση των δράσεών μας, προχωράμε σε συντονισμό των κινήσεών μας με συνελεύσεις και πολιτικές ομάδες αλλά και με τον κόσμο στους χώρους πολιτικής μας ύπαρξης και δραστηριότητας, θεωρώντας αυτονόητο πως η ισοτιμία και η ταξική αλληλεγγύη είναι κοινά προτάγματα.
Την Κυριακή λοιπόν, 13/4, 10 το πρωί, μαζευόμαστε όλοι και εναντιωνόμαστε στην ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση των ζωών μας:
πλατεία Καισαριανής στις 10:00
πλατεία Δεληολάνη (Παγκράτι) στις 10:00
πλατεία Τερζακή (Ιλίσια) στις 13:30
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ,ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ
Αυτοοργανωμένος χώρος fantasma