Τα τελευταία χρόνια όλοι οδεύουμε προς την έξοδο του τούνελ, αλλά φώς δεν βλέπουμε. Σε καιρούς κρίσης, η εξουσία και κάθε λογής αφεντικό, επιτείθεται σε οτιδήποτε κερδήθηκε με αίμα. Ανεξαρτήτως κλάδου εργασίας, η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Δεν είναι καιρός για να σηκώσεις κεφάλι. Πρέπει να σώσουμε τη χώρα, μας λένε. Και για να γίνει αυτό πρέπει να δουλεύουμε δουλικά για 2 ευρώ την ώρα, με συνεχές καθεστώς καθυστέρησης πληρωμών και φυσικά απολύσεων.Να λες και ευχαριστώ που δουλεύεις κι έτσι. Μαζί με την τρομοκρατία της αστυνομίας σε οποιαδήποτε κινητοποίηση, υπάρχει και η τρομοκρατία του να ψάχνεις για δουλειά. Και μαζί με όλα αυτά, έχουμε ενοίκια, χαράτσια, πληστηριασμούς σπιτιών, άρνηση παροχής βασικών αγαθών, όπως νερό, ρεύμα, εξώσεις οικογενειών γιατί αδυνατούν να πληρώσουν το νοίκι και φυσικά αύξηση αυτοκτονιών.
Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε την γιοτρή του πάσχα, πληθαίνουν και οι αναφορές στα media, σχετικά με το ποιοι δικαιούνται δώρο πάσχα. Για εμάς τους διανομείς, τους περισσότερους τουλάχιστον, τέτοιου είδους νόμιμες αποδοχές είναι ξεγραμμένες εδώ και χρόνια, πριν καν μπούμε στον αστερισμό της κρίσης (εδώ και 4-5 χρόνια). Κάποιοι από εμάς, θα έχει τύχει να υπογράψουν, ότι δήθεν το πήρανε, μόνο και μόνο για να φαίνεται εντάξει το αφεντικό, χωρίς φυσικά να παίρνουν ποτέ δεκάρα. Και μόνο, πολύ λίγοι, παίρνουν χρήματα στα χέρια τους (είτε σε μεγάλες επιχειρήσεις, που θέλουν να είναι νομότυπες και έχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους, είτε απόρροια αγώνων παλιότερων εργαζομένων σε κάποια επιχείρηση), όπως το μέλος του σωματείου μας, ο οποίος ζήτησε το δώρο χριστουγέννων – μέσω της επιθεώρησης εργασίας – το πήρε και αυτό του στοίχησε την προσπάθεια, της απόλυσής του από την επιχείρηση, 1 μήνα πριν από το πάσχα. Αυτή πάρθηκε πίσω, μόνο μετά τις επίμονες προσπάθειες του σωματείου και αλληλέγγυων, που με 3 παρεμβάσεις έξω από το κατάστημα, έδωσαν στο αφεντικό να καταλάβει πως ο εργαζόμενος δεν είναι μόνος του και πως ο δρόμος διεκδίκηση > απόλυση δεν είναι ο μόνος δυνατός.
Σε πείσμα των καιρών λοιπόν διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο. Οργανωνόμαστε από τα κάτω και αρνούμαστε το θεσμό της ανάθεσης, με γνώμωνα το συμφέρον μας, κινούμενοι επιθετικά προς τους από πάνω, με όπλα μας την κοινωνική και εργατική αλληλεγγύη, την άρνηση του ωχαδερφισμού, την ισότητα, την αντιεραρχία, τον αντιρατσισμό και όλοι μαζί για να σπάσουμε τις σιωπές και τους φόβους μας, στο δρόμο και στις μικρές αόρατες μάχες, που γίνονται καθημερινά στους χώρους εργασίας.
Θα επιμείνουμε γιατί δεν είμαστε αυτοί που θα κουβαλήσουν την κρίση στις πλάτες τους.
Θα αγωνιστούμε για τα κεκτημένα μας και για καλύτερες συνθήκες εργασίας αλλά και ζωής γενικότερα.