(Kείμενο που μοιράστηκε στα μαγαζιά των Εξαρχείων) 

 Η συναδέλφισσα Ν.Σ εργαζόταν, μέσω ενός προγράμματος νέων του ΟΑΕΔ , στο μαγαζί ΑΦΑΝΕΙΣ στην οδό Κωλέττη στα Εξάρχεια. Από τα μέσα Μαρτίου ως τέλη Μαΐου είχε πληρωθεί μόνο τις 10 μέρες του Μάρτη και το δώρο του Πάσχα. Από τις αρχές Μαΐου και ως τα τέλη του ιδίου μήνα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον υπεύθυνο του καταστήματος, για να συνεννοηθεί για την πληρωμή του Απριλίου που θα ήταν και επί της ουσίας, ο πρώτος ολόκληρος μήνας εργασίας.

 Ως και τα τέλη Μαΐου παράμεινε απλήρωτη ενώ ο εν λόγω υπεύθυνος είτε δεν απαντούσε στις συνεχείς κλήσεις της είτε κατέφευγε στην γνωστή ημερολογιακή μετάθεση της επόμενης παρασκευής. Η τακτική αυτή υποστηρίζονταν και από τον δεύτερο υπεύθυνο του μαγαζιού ,ο οποίος διαβεβαίωνε κάθε φορά ότι η πληρωμή θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας.Τέλη Μαΐου που επικοινώνησε μαζί του για τελευταία φορά,της ανήγγειλε ότι αδυνατεί να πληρώσει και ότι το μαγαζί πρόκειται να κλείσει στα τέλη της εβδομάδας, επιβεβαιώνοντας έτσι τον εμπαιγμό της προηγούμενης περιόδου.

 Η συναδέλφισσα επικοινώνησε με το σωματείο σερβιτόρων μαγείρων, το οποίο επισκέφτηκε το κατάστημα εξηγώντας αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, ότι δηλαδή η καθυστέρηση του μισθού είναι απαράδεκτη και ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τις δηλώσεις φαινομενικής αδυναμίας από πλευράς του αφεντικού. Η παρέμβαση του σωματείου ήταν καταλυτική αφού την ίδια κιόλας μέρα ο υπεύθυνος επικοινώνησε μαζί της για την διαδικασία της πληρωμής η οποία και πραγματοποιήθηκε μέσα στις επόμενες ημέρες.

 Παρόλο που η πληρωμή αποτελεί ηθική και υλική δικαίωση, ωστόσο η αποφυγή της τείνει να γίνει πάγιο χαρακτηριστικό των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων. ” Υπαρξιακά και αναστολές ” των αφεντικών,με τον τρόπο μάλιστα που έχουν καταλήξει πλέον να αντιμετωπίζονται ως συνηθισμένα περιστατικά, δεν θα πρέπει να θεωρούνται μέρος αυτών.Η ”Εχθρικότητα” και η “έλλειψη εμπιστοσύνης” για την οποία εγκαλέστηκε η συναδέλφισσα κατά την πληρωμή της από τον υπεύθυνο, ονομάζεται διεκδίκηση και προκύπτει από το γεγονός ότι εκείνος θεωρεί ότι μπορεί να επιλέξει κατά τη δική του βούληση και διάθεση για τον αν θα πληρώσει τους εργαζόμενους/ες η όχι.

 Τα Εξάρχεια αποτελούν τη δεύτερη μεγαλύτερη πιάτσα στην Αθήνα και παρά το κλίμα πολιτικοποίησης και ριζοσπαστισμού, οι συνθήκες εργασίας είναι μια από τα ίδια (χωρίς ένσημα, δώρα κ.ο.κ.). Η εκμετάλλευση αποτελεί και εδώ την επικρατούσα συνθήκη. Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε και από αυτό τον αγώνα είναι ότι η συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση μπορεί να καταφέρει πολλά και ακόμα περισσότερα. Για μας οι εργατικοί αγώνες ξεκινούν από την ανάγκη μας για βελτίωση των όρων και των συνθηκών εργασίας μας, αλλά δε σταματάν εκεί, καθώς το ζητούμενο μας είναι η οργάνωση και η χειραφέτηση της τάξης μας.

Το σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού μαζί με άλλα σωματεία βάσης λειτουργεί χωρίς ιεραρχία, ειδικούς και κόμματα,μέσα από τις γενικές συνελεύσεις.Γενική συνέλευση κάθε Τετάρτη στις 13:30 στα γραφεία μας.