Σε μια ακόμα αρμονική σύμπραξη κράτους και μεγαλοεκδοτών αποφασίστηκε κυριολεκτικά νύχτα η οριστική καταδίκη χιλιάδων εργαζόμενων στο χώρο των ΜΜΕ.

Η λεγόμενη τροπολογία για τα ΜΜΕ, που πέρασε σε άσχετο νομοσχέδιο, υλοποιεί στο ακέραιο όλους τους κρυφούς και φανερούς πόθους και καπιταλιστικές ονειρώξεις των εργολάβων (και εφοπλιστών) της ενημέρωσης.

Καταργεί κάθε κανόνα που εμπόδιζε -ως ένα βαθμό- την υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ στα χέρια λίγων. Ουσιαστικά, θεσμοθετεί τη δημιουργία ολιγοπωλίων μιας και οι μιντιάρχες θα μπορούν χωρίς κανένα περιορισμό να κατέχουν όλα τα μέσα, οποιασδήποτε μορφής δύνανται και επιθυμούν.

Καθιερώνει τις… συμπράξεις. Έναν καινοφανή όρο, τόσο νομικά, όσο και εμπορικά. Θα μπορούν δηλαδή οι ιδιοκτήτες να συνδυάζουν, να αλληλομοιράζονται, να αλληλοδανείζονται, να χρησιμοποιούν από κοινού μέσα, πόρους, προκειμένου όπως αναφέρεται να πραγματοποιούν «οικονομίες κλίμακας», δηλαδή μειώσεις στα μεροκάματα και απολύσεις.

Το τοπίο έρχεται να ισοπεδώσει πλήρως η διάταξη που επιτρέπει πλέον την ενδο-ομιλική κινητικότητα εργαζομένων. Θα μπορεί το αφεντικό να μετακινεί τους εργαζόμενους σε όποια εταιρεία του ομίλου του θέλει, όποτε θέλει και για όποιο λόγο θέλει, χωρίς απαραίτητα τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου. Αυτό φυσικά θα επιφέρει βίαια μονομερή μεταβολή στις ούτως ή άλλως βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, στις ήδη πετσοκομμένες αμοιβές, αλλά και στην ασφάλιση (για όσους παραμένουν ακόμα ασφαλισμένοι στο Ταμείο του κλάδου).

Οι συνδικαλιστές του κλάδου επέδειξαν τα γνωστά αντανακλαστικά της χελώνας και την αντίληψη μπούφου. Τους πήρε 3 μέρες να καταλάβουν τι καλοκαιρινή βόμβα τους έριξαν τα αφεντικά με τα οποία πολλοί από αυτούς έχουν ευθεία γραμμή απρόσκοπτης επικοινωνίας και αγαστής συνεργασίας. Έπειτα, με τα κόπων και βασάνων, κατάφεραν να προκηρύξουν μια 24ωρη απεργία. Το σωματείο των πρακτορείων διανομής τύπου (ΠΑΜΕ) καταψήφισε την απεργία, το σωματείο των διοικητικών υπαλλήλων στον τύπο (φίλα προσκείμενο στο ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι την τελευταία στιγμή αντιδρούσε και στο τέλος με το ζόρι συναίνεσε, η δεξιά πτέρυγα του σωματείου των δημοσιογράφων υποστήριζε ότι «ίσως να μην είναι σωστό να γίνει απεργία γιατί μπορεί να θυμώσει η κυβέρνηση(!!)» και να φέρει ακόμα πιο σκληρές διατάξεις για α εργασιακά -ασφαλιστικά.

Κατόπιν τούτου, προσέτρεξαν την τελευταία στιγμή να «διαπραγματευτούν» με τους διεκπεραιωτές των εντολών του κεφαλαίου και της τρόϊκα για τα μάτια του κόσμου. Προσπάθησαν μάλιστα να παρουσιάσουν ως επιτυχία την απόσυρση 2 διατάξεων. Ας δούμε τι προέβλεπαν αυτές οι διατάξεις και πόσο ουσιαστική ήταν η απόσυρση τους.

Οι διατάξεις αυτές λοιπόν προσδιόριζαν ότι στον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων που απαιτούνται να εργάζονται σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα πανελλαδικής εμβέλειας συνυπολογίζονται όλοι οι εργαζόμενοι που εργάζονται σε έναν όμιλο ΜΜΕ. Έτσι καταργούνταν το κατώτατο όριο των 200 εργαζόμενων που έπρεπε να εμφανίζονται ως  απασχολούμενοι σε ένα κανάλι.

Οι συνδικαλιστές έσπευσαν να παρουσιάσουν εαυτούς ως σωτήρες θέσεων εργασίας αλλά μάλλον βιάστηκαν. Στο νόμο Ρουσόπουλου, όπου είχε εισαχθεί αυτό το όριο, η ρύθμιση αυτή δεν είχε γίνει ούτε για να διασφαλίσει θέσεις εργασίας, ούτε για να διασφαλίσει την όποια ποιότητα ή εγκυρότητα στην ενημέρωση. Το κατώτατο όριο ήταν μια από τις προϋποθέσεις για την απόκτηση άδειας πανελλαδικής εκπομπής. Έτσι, τότε, αποκλείονταν από τη χορήγηση πανελλαδικών αδειών οι μικροί και μεσαίοι «παίκτες» και έμεναν στο παιχνίδι οι γνωστοί μας μεγαλοκαρχαρίες.

Τώρα που πρέπει να δοθούν οι νέες άδειες ψηφιακής εκπομπής, οι ίδιοι μεγαλοκαναλάρχες θέλουν ολόκληρη την πίτα και μάλιστα τζάμπα. Να μπορούν να την αποκτήσουν χωρίς ανταγωνισμό και προϋποθέσεις. Τι σημαίνει όμως άδεια εκπομπής στην νέα ψηφιακή πραγματικότητα; Σημαίνει πως ένας ιδιοκτήτης δεν έχει παρά να εμφανίσει στο μητρώο του καναλιού του 200 εργαζόμενους και να λάβει την άδεια εκπομπής. Άδεια εκπομπής σε ψηφιακή συχνότητα σημαίνει πολυπλεξία, πολυπλεξία σημαίνει ότι σε μία συχνότητα χωράνε έως και 8 κανάλια (τώρα θα μπορούν να εκπέμπουν 4 από τα 8 με πρόβλεψη να φτάσουν σε λίγο καιρό τα 6). Έτσι ο Μπόμπολας, ο Αλαφούζος, ο Κυριακού κλπ με 200 εργαζόμενους θα μπορούν να έχουν στον «αέρα» έως και 8 κανάλια. Το μόνο που τους μένει τώρα είναι να  βρουν τρόπο να κοινοποιήσουν τον Πρετεντέρη, τον Πρωτοσάλτε, τον Ρογκάκο, τον Τσίμα, τον Παπαδημητρίου και τα άλλα καλά παιδιά της αδέσμευτης ενημέρωσης.

Γι αυτό το λόγο, λοιπόν, τους καναλάρχες δεν του πείραζε σχεδόν καθόλου να επανέρθει ένα όριο το οποίο δεν επηρεάζει τα σχέδια τους για τον απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης και της επικυριαρχίας τους και στο χώρο των ΜΜΕ. Υπενθυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί αντίστοιχη τροπολογία που αφορούσε ην κατάργηση των κατώτατων ορίων στα έργα που μπορούν να αναλαμβάνουν οι μεγαλοεργολάβοι. (βλ. εδώ). Μια τροπολογία που παρέδωσε στο πιάτο ολόκληρο τον κατασκευαστικό κλάδο τον οποίο κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο κομμάτι του, τα μεγάλα δημόσια έργα.

Έχοντας λοιπόν σαν πρότυπο τον Μπερλουσκόνι, οι βαρώνοι των ελληνικών «Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας και Εξημέρωσης» αποφάσισαν να κάνουν ένα καλοκαιρινό Bunga Bunga σε εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά και στην όποια επίφαση ενημέρωσης είχε απομείνει στον μιντιακό ορυμαγδό με την κυβέρνηση και το κράτος σε ρόλο προαγωγού και μαστροπού.

Η συνέλευση μας σταθερά και αταλάντευτα πιστεύει από την πρώτη στιγμή της σύστασής της ότι η αλλαγή αυτής της νοσηρής κατάστασης μπορεί να έρθει μόνο από την αντίδραση και την αυτοοργάνωση των εργατών στο χώρο του τύπου. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου στη συντριπτική τους πλειοψηφία παίζουν έναν κεκαλυμμένο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και απροκάλυπτο εργοδοτικό ρόλο, ως δούρειοι ίπποι των αφεντικών. Ευθύνονται για την πολυδιάσπαση στον κλάδο, για την εγκατάλειψη των βάναυσα πληττόμενων εργαζομένων στη μοίρα τους, έχουν σπείρει την ηττοπάθεια, την απάθεια και την κουλτούρα της παθητικής υποταγής.

Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αυτοοργάνωσης και του αγώνα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να πολεμήσουμε αφεντικά και τα τσιράκια τους μέχρι να τα πάρουμε όλα πίσω.

 ΠΗΓΗ: katalipsiesiea