Αρχείο ημέρας 12/09/2014

Ανεργία,Φτώχεια

ΕΛΣΤΑΤ: Κάτω από το όριο της φτώχειας το 21% των πολιτών

Σχολιάστε
newego_large_t_1101_540283801410527571Κάτω από το όριο της φτώχειας ζει το 21% του πληθυσμού, δαπανώντας λιγότερα από 5.253,77 ευρώ (κατώφλι φτώχειας), ενώ το 2012 το ποσοστό ήταν 21,2%, με ετήσια δαπάνη λιγότερο από 5.524,20 ευρώ.   Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από την Έρευνα Οικογενειακών Προϋπολογισμών 2013, η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών διαμορφώθηκε στα 1.509,39 ευρώ, μειωμένη κατά 7,8% ή 127,71 ευρώ, σε σχέση με το 2012.Ενώ, μεταξύ 2013 και 2009 (τελευταίο έτος πριν από το πρώτο Μνημόνιο), η μέση μηνιαία δαπάνη μειώθηκε κατά 31,5% (από 2.203,55 ευρώ το 2009, σε 1.509,39 ευρώ το 2013).Τα νοικοκυριά περιέκοψαν κατά 7,8% τα χρήματα που δαπάνησαν το 2013 σε σχέση με το 2012, και τη «νύφη» πλήρωσε, λόγω του υψηλού ΕΦΚ και η κεντρική θέρμανση στα διαμερίσματα, ενώ περιορίστηκαν ακόμη και τα έξοδα για είδη διατροφής.Όπως αναφέρει η ΕΛΣΤΑΤ, το 2013 κεντρική θέρμανση στο σπίτι τους χρησιμοποίησαν 1.592.835 νοικοκυριά, 31,3% λιγότερα από το 2012.

Μάλιστα, η μέση μηνιαία ποσότητα υγρών καυσίμων και φυσικού αερίου που καταναλώνεται στην κύρια κατοικία μειώθηκε κατά 46,1% και 3,2% αντίστοιχα, ενώ η μέση μηνιαία ποσότητα στερεών καυσίμων (καυσόξυλα, πέλλετ, πυρήνας κλπ), ηλεκτρικής ενέργειας και υγραερίου αυξήθηκε κατά 20,7%, 1,2% και 0,3% αντίστοιχα.

Επίσης, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η μεγαλύτερη μείωση στη μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών σε ευρώ καταγράφηκε στα υγρά καύσιμα (-17,56 ευρώ), στα εστιατόρια (-14,82 ευρώ) και στην κίνηση μεταφορικών μέσων (-9,74 ευρώ), δαπάνες που αποτελούν το 34% της συνολικής μείωσης της δαπάνης (- 127,71 ευρώ).
ΠΗΓΗ:http://stokokkino.gr/article/11444/ELSTAT-Kato-apo-to-orio-tis-ftoxeias-to-21-ton-politonrn#sthash.vcNavwiX.dpuf

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,μεταναστες

Μανωλάδα – Αμαλιάδα: Η Εισαγγελία Πρωτοδικών απέρριψε τη μήνυση των 120 εργατών κατά Βαγγελάτου

Σχολιάστε

 imagesΔεν αρχειοθετήθηκε απλώς, αλλά απορρίφθηκε η μήνυση των 120 εργατών γης εναντίον του Νικολάου Βαγγελάτου για την υπόθεση της Μανωλάδας από την εισαγγελέα πλημμελειοδικών Αμαλιάδας κ. Τζίβα, όπως είχε σπεύσει να ανακοινώσει προ ημερών ο συνήγορος του Ν. Βαγγελάτου Αλ. Κούγιας. Στη διευκρίνηση αυτή προχώρησε χθες το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες μέσω δήλωσης του δικηγόρου του στην υπόθεση Βασίλη Κερασιώτη

“Η εισαγγελέας ουδέποτε άσκησε αυτεπάγγελτα δίωξη για το περιστατικό, παρά μόνο κατόπιν εντολής”

“Η μηνυτήρια αναφορά – έγκληση των λοιπών εργαζομένων της επιχείρησης Βαγγελάτος Α.Ε. δεν αρχειοθετήθηκε κατ’ αρ. 43 ΚΠΔ. Η συγκεκριμένη υπόθεση, αφού έμεινε στο συρτάρι της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αμαλιάδας περισσότερο από ένα χρόνο κατά πλήρη παραβίαση της νομοθεσίας περί ‘εμπορίας ανθρώπων’, απορρίφθηκε με διάταξη κατ’ αρ. 47 ΚΠΔ στις 5 Αυγούστου 2014, ήτοι πέντε μέρες μετά την αθωωτική απόφαση του ΜΟΔ Πατρών. Για τη συγκεκριμένη υπόθεση ήδη δρομολογούνται τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα προς την αρμόδια εισαγγελία εφετών Πατρών. Το ΕΣΠ υπενθυμίζει ότι το αμιγώς νομικό θέμα θα κριθεί από τα αρμόδια θεσμικά όργανα”, δηλώνει.

Αξίζει να σημειωθεί πως σε δήλωσή του στην “Α” ο Β. Κερασιώτης είχε τονίσει πως “η συγκεκριμένη εισαγγελέας ουδέποτε -ούτε ένα χρόνο πριν, όταν συνέβη το περιστατικό- δεν είχε ασκήσει ποινική δίωξη για το trafficking, αλλά την άσκησε κατόπιν σχετικής εντολής από την εισαγγελία του Αρείου Πάγου”.

Θυμίζουμε πως την ίδια ώρα, εκκρεμεί η απόφαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ευτέρπης Κουτζαμάνη για την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης του Μεικτού Ορκωτού της Πάτρας τον περασμένο Ιούλιο για τη δίκη του φραουλοπαραγωγού και των επιστατών του που άνοιξαν πυρ στις 17 Απριλίου του 2013 εναντίον των μεταναστών εργατών των φραουλοχώραφών του στη Ν. Μανωλάδα που ζητούσαν τα δεδουλευμένα έξι μηνών. Επρόκειτο για την πρώτη υπόθεση μαζικού εργασιακού trafficking.

Η μήνυση των 120 είναι η μήνυση που κατατέθηκε από δικηγόρους του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και της Ελλfraoulaηνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και περιελάμβανε και τους υπόλοιπους εργάτες γης -τους 120- που η αστυνομία δεν είχε καταγράψει ούτε ως αυτόπτες μάρτυρες στο συμβάν. Το καλοκαίρι του 2013 πάρθηκαν καταθέσεις από τους υπόλοιπους παρόντες και μηνυτές. Η μήνυση δεν συσχετίστηκε με τη δικογραφία με αποτέλεσμα στη δίκη να καταθέσει μόνο το 1/5 των μαρτύρων.

 

ΠΗΓΗ:ΑΥΓΗ

εργατικές νίκες,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΣΥΒΧΑ

Δικαστική νίκη εργαζόμενου στον ΙΑΝΟ

Σχολιάστε

imagesΠρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης δικαιώνει τον Γιάννη Γκλαρνέτατζη εργαζόμενο στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (και πρόεδρο του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης) στην αγωγή που είχε υποβάλλει εναντίον της εργοδοσίας. Ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη μετά τη μετακίνησή του από το κεντρικό κατάστημα της εταιρίας στην πλατεία Αριστοτέλους στο κατάστημα της οδού 25ης Μαρτίου, μετακίνηση που έγινε μετά από καταγγελία του στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη πληρωμή κυριακάτικης εργασίας. Σε πρώτο βαθμό η αγωγή του είχε απορριφθεί, αλλά τώρα το εφετείο ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση, καθώς θεώρησε ότι η ενέργεια της επιχείρησης ήταν καταχρηστική εφόσον την έλαβε «κινούμενη αποκλειστικά από λόγους εκδίκησης προς το πρόσωπο του ενάγοντος για την προηγούμενη διεκδίκηση νόμιμων δικαιωμάτων, τόσο του ιδίου όσο και των συναδέλφων του, που δεν ήταν αρεστή στην εναγομένη».

Η όλη ιστορία ξεκίνησε με τη μη καταβολή της προσαύξησης για κυριακάτικη εργασία η οποία πραγματοποιήθηκε στις 19.6.2011, κάτι που η επιχείρηση «αμελούσε» να κάνει σε παρόμοιες περιπτώσεις εδώ και χρόνια. Ο Γ. Γκλαρνέτατζης (τότε αντιπρόεδρος του Σωματείου), ζήτησε την καταβολή των νομίμων κι όταν πήρε αρνητική απάντηση προσέφυγε την Επιθεώρηση Εργασίας. Η διεύθυνση, αφού πρώτα αναγκάστηκε να πληρώσει την προσαύξηση σ’ όλους όσοι εργάστηκαν κυριακάτικα, συγκάλεσε συναντήσεις των εργαζομένων όπου τους καλούσε να καταδικάσουν τις ενέργειες του συναδέλφου τους και του σωματείου, απάντησε στην ανακοίνωση του σωματείου «εν’ ονόματι» των εργαζομένων, μετακίνησε τον συνδικαλιστή από το τμήμα Μελετών στην Αριστοτέλους (όπου εργαζόταν για έξι σχεδόν χρόνια από την πρόσληψή του) στο μικρότερο από τα υποκαταστήματά της στην πόλη, κι όταν το σωματείο προχώρησε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το κεντρικό κατάστημα της επιχείρησης, έβγαλε νέο κείμενο με τις υπογραφές σχεδόν όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση που δήλωναν πόσο «όμορφα, ηθικά κι αγγελικά πλασμένα» είναι όλα στην εταιρία. Το γεγονός αυτό κάνει τους παραλληλισμούς με «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» εξόχως ταιριαστούς. Παράλληλα η επιχείρηση στράφηκε και εναντίον δυο άλλων μελών του δ.σ. του Σωματείου (του προέδρου και του εφόρου) απευθυνόμενη στους εργοδότες τους με προφανή σκοπό να τους δημιουργήσει προβλήματα στην εργασία τους. Η υπόθεση της συνδικαλιστικής δίωξης του Γ. Γκλαρνέτατζη έφτασε στην Επιθεώρηση Εργασίας που την εξέτασε στις 10.10.2011 και δικαίωσε τον εργαζόμενο, καθώς η απόφασή της έλεγε: «συστήνουμε στην επιχείρηση να προχωρήσει στην επαναμετακίνηση του προσφεύγοντος στο κατάστημα της Αριστοτέλους», ενώ απέρριπτε και τον ισχυρισμό της εργοδοσίας ότι είναι αναρμόδια. Καθώς η επιχείρηση δεν συμμορφώθηκε ο εργαζόμενος προσέφυγε στη δικαιοσύνη.

Τώρα, λοιπόν, το εφετείο με την απόφαση 1676/2014 δικαίωσε τον εργαζόμενο. Πιο συγκεκριμένα το δικαστήριο αποφάσισε πως: «Ήταν […] η μετακίνηση αυτή βλαπτική για τον ενάγοντα, με την […] έννοια της πρόκλησης άμεσης ηθικής ζημίας σ’ αυτόν και περαιτέρω, έγινε κατά κατάχρηση του διευθυντικού δικαιώματος της εναγομένης, δηλαδή για σκοπούς άσχετους με την κατά το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εργασίας του ενάγοντος και την προσφορότερη οργάνωση της επιχείρησής της. Ειδικότερα, με τη μετακίνησή του ο ενάγων δεν υπέστη μεν υλική βλάβη […]. Υπέστη όμως ηθική βλάβη ως εργαζόμενος αλλά και ως συνδικαλιστής, αφού αφενός μεν τοποθετήθηκε σε σαφώς υποδεέστερη θέση, και συγκεκριμένα σε κατάστημα με πολύ λιγότερους εργαζόμενους (3 αντί για 40), με πολύ λιγότερες βιβλιοθήκες (1,5 αντί για 15), κάτι που επηρέασε αρνητικά τη φήμη του ως εργαζομένου, αλλά και ως ανθρώπου που ασχολείται με το βιβλίο (ο ενάγων έχει πολυετή συγγραφική και μεταφραστική παρουσία στο χώρο του βιβλίου, καθώς και σε διάφορα έντυπα της Θεσσαλονίκης). Την ηθική βλάβη του ενάγοντος επέτεινε το γεγονός ότι πριν από τη μετακίνησή του η εναγομένη προέβη στις […] δύο έγγραφες επιπλήξεις της προ αυτόν, που κατά την κρίση του Δικαστηρίου ήταν εντελώς προσχηματικές […]. Ακόμη, επειδή η εναγομένη προέβη στη μετακίνηση του ενάγοντος εξαιτίας της προηγούμενης προσφυγής του στην Επιθεώρηση Εργασίας, που δεν αφορούσε μόνον τον ίδιο, αλλά και τους λοιπούς συναδέλφους του […] η μετακίνησή του, που έγινε μετά τις προηγούμενες προσχηματικές επιπλήξεις προς αυτόν, τον δυσφήμησε και ενώπιον των συναδέλφων του, τα συμφέροντα των οποίων είχε επιχειρήσει να υπερασπισθεί μαζί με τα δικά του. Περαιτέρω, είναι ολοφάνερο ότι η εναγομένη προέβη στην επίμαχη μετακίνηση του ενάγοντος κινούμενη αποκλειστικά και μόνον από λόγους εκδίκησης προς το πρόσωπό του, λόγω της προηγούμενης μη αρεστής συμπεριφοράς του, και συγκεκριμένα λόγω της προηγούμενης προσφυγής του στην Επιθεώρηση Εργασίας για την διεκδίκηση νομίμων δικαιωμάτων (από την κυριακάτικη εργασία) όχι μόνον του ιδίου, αλλά και των συναδέλφων του (κάτι που ο ενάγων είχε υποχρέωση να κάνει λόγω ακριβώς της συνδικαλιστικής του ιδιότητας), αλλά και με σκοπό να περιορίσει την επιρροή του ενάγοντος (προς την κατεύθυνση της νόμιμης –όπως είχε αποδειχθεί μετά την προηγούμενη προσφυγή του στην Επιθεώρηση Εργασίας– διεκδίκησης δικαιωμάτων) στους κατά πολύ λιγότερους εργαζόμενους του καταστήματος της 25ης Μαρτίου από εκείνους του μεγαλύτερου κεντρικού καταστήματος». Τέλος η δικαστική απόφαση υποχρεώνει την εταιρία «να παύσει τη μονομερή βλαπτική μεταβολή που υφίσταται ο ενάγων λόγω της παραπάνω μετακίνησής του και να τον επανατοποθετήσει στη θέση εργασίας που είχε στο κατάστημα της πλατείας Αριστοτέλους πριν την παραπάνω απόφασή της, καθώς και να του καταβάλει για χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη από την προσβολή της προσωπικότητάς του, το ποσό των 2.000 Ευρώ με τους νόμιμους τόκους».

Με την απόφαση αυτή καταδεικνύεται η εκδικητική και ουσιαστικά φεουδαρχική συμπεριφορά της αλυσίδας πολιτισμού Ιανός. Άλλωστε το τελευταίο διάστημα η εταιρία έχει επιβάλλει τα περίφημα «μηχανάκια» που καταμετρούν τις πωλήσεις, προσπαθώντας να καλλιεργήσει κλίμα κανιβαλισμού μεταξύ των υπαλλήλων της. Στις σχετικές ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες των σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη η επιχείρηση απάντησε με ψεύδη, ενώ κυκλοφόρησε και πάλι κείμενο εναντίον του συνδικαλισμού στο οποίο πίεζε τους εργαζόμενους να βάλουν την υπογραφή τους (όπως ακριβώς είχε κάνει και τρία χρόνια πριν στην υπόθεση του Γ. Γκλαρνέτατζη). Και για να υπογραμμίσει την αυταρχικότητά της απέλυσε ορισμένους από τους υπαλλήλους της που δεν υπέκυψαν κι αρνήθηκαν να υπογράψουν το σχετικό κείμενο αποκήρυξης των συνδικαλιστικών φορέων. Ήδη στην Αθήνα έγινε τριμερής συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας μετά από προσφυγή δύο από τους απολυθέντες, ενώ στη Θεσσαλονίκη εκκρεμεί άλλη προσφυγή εργαζομένης για τη μη χορήγηση των ρεπό τα οποία όμως δηλώνονταν ως τέτοια στην επιθεώρηση. Επίσης το καλοκαίρι η επιχείρηση επέβαλλε στην πλειοψηφία των εργαζομένων της «οικειοθελή» παραίτησή τους από τη θεσμικά κατοχυρωμένη αργία του Αγ. Πνεύματος.

Η απόφαση αυτή αποτελεί νίκη, έστω και μικρή, μέσα στη συνολική υποβάθμιση της θέσης των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, κάτι που επιδιώκουν το (ελληνικό και ξένο) κεφάλαιο, η κυβέρνηση κι οι διακυβερνητικοί οργανισμοί που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να διαφεντεύουν τις ζωές μας. Μόνο ο δρόμος της αντίστασης κι όχι η υποταγή μπορούν να έχουν αποτελέσματα απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης

 

εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΣΕΦΚ

ΣΕΦΚ:Το φροντιστήριο Πρίσμα απολύει εργαζόμενη μετά από 24 χρόνια

Σχολιάστε

Η συνάδελφος Α.Σ., η οποία είναι μέλος του ΣΕΦΚ από το 1990, εργαζόταν στο φροντιστήριο «Πρίσμα» 24 χρόνια και ήταν πάντοτε η αποκλειστική διδάσκουσα τα γνωστικά της αντικείμενα. Κατά τη διάρκεια όλων των προηγούμενων ετών αμειβόταν με βάση τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) που υπέγραφε το Σωματείο μας. Κατά τη σχολική χρονιά 2012-2013, όταν έληξε η ισχύς της ΣΣΕ στον κλάδο μας, υλοποιώντας στην πράξη τη σχετική απόφαση αλλεπάλληλων Γενικών Συνελεύσεων του ΣΕΦΚ, αρνήθηκε βλαπτική μεταβολή στο ωρομίσθιό της και υπέγραψε Ατομική Σύμβαση Εργασίας, σύμφωνα με την οποία διατηρούνταν οι όροι της προηγούμενης ΣΣΕ. Με την έναρξη της επόμενης σχολικής χρονιάς (2013-2014) υποχρεώθηκε σε μείωση του ωρομισθίου της κατά 45%, αν και κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων ο εργοδότης της καθυστερούσε συστηματικά την έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων της.
Την άνοιξη του 2014 ο εργοδότης τής έθεσε ως προϋποθέσεις για την επαναπρόσληψή της την περαιτέρω μείωση της αμοιβής της, καθώς και την απασχόλησή της υπό συνθήκες, οι οποίες δεν ήταν σύμφωνες με την εργατική νομοθεσία. Έτσι, παράλληλα με τη μη αποδοχή των παραπάνω όρων εργασίας, η συνάδελφος, μαζί με τον ΣΕΦΚ, αναγκάστηκε να προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας προκειμένου να διεκδικήσει τα οφειλόμενα δεδουλευμένα της, το ύψος των οποίων ανερχόταν σε απολαβές του τελευταίου ενάμισι έτους. Έτσι πέτυχε την καταβολή τους. Αν και το σωματείο μας είχε έγκαιρα προειδοποιήσει τον εργοδότη της ότι η μη επαναπρόσληψη της Α.Σ. θα εκλαμβανόταν ως «εκδικητική συνδικαλιστική δίωξη», εκείνος όχι μόνο αρνήθηκε να την επαναπροσλάβει μετά από 24 χρόνια συνεχούς εργασίας στην επιχείρησή του, αλλά και της απαγόρευσε να διδάξει τους/ις μαθητές/ήτριές της κατά τις παραμονές των Πανελλήνιων Εξετάσεων. Συνέπειες της τελευταίας ενέργειας ήταν αφενός η αναίτια αναστάτωση των μαθητριών/τών και αφετέρου η μη ολοκλήρωση του διδακτικού και παιδαγωγικού έργου της συναδέλφου, η οποία βρέθηκε, χωρίς να ευθύνεται η ίδια, εκτεθειμένη απέναντι στους/ις μαθητές/ήτριές της.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις η Α.Σ., μαζί με τον ΣΕΦΚ, κατέφυγε εκ νέου στην Επιθεώρηση Εργασίας με αίτημα την επαναπρόσληψή της, όπου ο εργοδότης της αρνήθηκε «να επανεξετάσει την απόφασή του», όπως του ζητήθηκε από τον Επιθεωρητή Εργασίας. Παράλληλα, η συνάδελφος έχει υποβάλλει σχετική αγωγή.
Η υπόθεση της συναδέλφου Α.Σ. δεν είναι ούτε μεμονωμένο «περιστατικό» ούτε μια ακόμη απόλυση για «οικονομοτεχνικούς λόγους». Αποτελεί την πιο προκλητική στάση των εργοδοτών, οι οποίοι αξιοποιούν την κατάργηση της υποχρεωτικότητας των ΣΣΕ, τη θεσμική ασυλία που τους παρέχει η κυβέρνηση και δεν διστάζουν να πετούν στον δρόμο τους εργαζομένους που συντέλεσαν καθοριστικά στην κερδοφορία των επιχειρήσεων τους. Εντάσσεται στα σχέδια της εργοδοτικής ένωσης και των αλυσίδων να προχωρήσουν σε υποτίμηση της εργατικής δύναμης, σε προσλήψεις εργαζομένων χωρίς δικαιώματα με εικονικά ένσημα, με τζάμπα γι’ αυτούς εργασία, μέσω των προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με voucher. Προϋπόθεση για να διαμορφωθεί η συνθήκη αυτή είναι να βρεθούν εκτός χώρων εργασίας οι εργαζόμενοι που υπερασπίζονται την αξιοπρέπειά τους, που πιστεύουν στην αξία του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης, που παλεύουν μαζί με το σωματείο τους, υλοποιώντας τις αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων…
Να ανακληθεί τώρα η απόλυση της συναδέλφου Α.Σ.
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών
Όλες/οι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το φροντιστήριο Πρίσμα το Σάββατο 13 του Σεπτέμβρη στις 11.00πμ, Γενναδίου και Ακαδημίας (βιβλιοπωλείο Πατάκης)
ΣΕΦΚΣύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ)

Αναλύσεις,Αντιπληροφόρηση,ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ=ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

Αλουμίνιον της Eλλάδος: Oι εργάτες μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις

Σχολιάστε

images

 

Το πρόγραμμα περικοπής κόστους της Αλουμίνιον της Ελλάδος, με το φιλόδοξο όνομα «Μέλλον», απέδωσε σε τέτοιο βαθμό που χαρακτηρίζεται πλέον πρότυπο στην παγκόσμια βιομηχανία Αλουμινίου.
Την ίδια στιγμή στην Eλλάδα η ανεργία χτύπησε κόκκινο, βγάζοντας το 1/3 του εργατικού δυναμικού της χώρας στα αζήτητα: επίσημα 1,5 εκατ. άνεργοι, ανεπίσημα, μαζί με τους «απασχολήσιμους», ξεπερνούν κατά πολύ τα 2 εκατομμύρια.
Μένει λοιπόν να αποτιμήσουμε και εμείς οι εργαζόμενοι της χώρας και του Αλουμινίου της Ελλάδος, την «επιτυχία» του προγράμματος «Μέλλον» με τις επιπτώσεις που έφερε στη ζωή μας.

Η διοίκηση του ομίλου Μυτιληναίου είναι υποχρεωμένη να μας πει, πόσο συνέβαλε στην «επιτυχία» του σχεδιασμού της η περικοπή του εργασιακού κόστους και μάλιστα ιδιαίτερα ποια τα θετικά της οφέλη από την αύξηση του χρόνου εργασίας της βάρδιας σε 40 από 37,33 ώρες την εβδομάδα, τόσο στην παραγωγική διαδικασία, όσο και στο «κοινωνικό» της «πρόσωπο».
Το ενδιαφέρον στο ερώτημα έχει να κάνει με το ότι δεν μπορεί να αποδοθεί με απλά μαθηματικά, έχουμε να κάνουμε με επεμβάσεις στο ζωντανό κομμάτι του κεφαλαίου, τον παραγωγό του πλούτου, την εργασία. Και γνωρίζουμε πως η απόδοση της εργασίας, έχει να κάνει με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή εκτελείται (αμοιβή, υγιεινή, τύπος διοίκησης, κλπ).

Οι «αποδόσεις των αριθμών» είναι πέραν πάσης προσδοκίας.
Μέχρι σήμερα αν κοιτάξει κανείς τα διθυραμβικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες τον 8/2014, που συνοδεύουν την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του προγράμματος «Μέλλον», δύσκολα θα μπορέσει να τεκμηριώσει αντιρρήσεις για την επιτυχία του προγράμματος, με τα δικά τους κριτήρια βέβαια που αντιστρατεύονται τα κριτήρια για την δική μας επιβίωση.

Αν δούμε πίσω όμως από τους θριάμβους, ο συντελεστής της παραγωγής που παράγει το κέρδος, ο εργάτης, είναι σε απόγνωση.
Αν κυκλοφορήσεις στους χώρους εργασίας χωρίς να χρειαστεί να ψάξεις, θα αντικρίσεις φαινόμενα που έχουν σχέση με την οργή που συσσωρεύει η πίκρα των μέτρων του προγράμματος «Μέλλον» στους εργάτες. Επί ενάμισι χρόνο αντικρίζουμε τα σημάδια αυτής της παρακμής σε όλο το εργοστάσιο. Η άσχημη ψυχολογία επηρεάζει αρνητικά την ασφάλεια και την παραγωγική ικανότητα των εργατών, κάτι που επιμελώς κρύβεται κάτω από τις υψηλές αποδόσεις των εκατομμυρίων του γενικού σχεδίου «Μέλλον».
Η μείωση των ρεπό που προκάλεσε η αύξηση των ωρών εργασίας σε 40ωρες την εβδομάδα, πολλαπλασίασε την κόπωση και αποτέλεσε χαριστική βολή στην ψυχολογία των εργατών. Έτσι, σήμερα, ενώ το σύστημα διοίκησης είναι ακόμα το «συμμετοχικό μάνατζμεντ», όλο και πιο συχνά οι διευθύνσεις παραγωγής καταφεύγουν στην απειλή της τιμωρίας, για να αναγκάσουν τους εργάτες να λειτουργήσουν στις νέες συνθήκες.
Πολλαπλά μικροατυχήματα, παραβίαση κανόνων ασφαλείας και ασθένειες, είναι στην ημερήσια διάταξη μέχρι βέβαια να συμβεί κανένα μεγάλο κακό. Όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, τα προαναφερθέντα σημάδια στην επιστήμη της στατιστικής είναι προάγγελοι μιας μεγαλύτερης «κακής στιγμής», αλλά η διοίκηση προς το παρόν κωφεύει.
Ταυτόχρονα, στην Ηλεκτρόλυση, όπου είναι πιο εμφανές από οποιοδήποτε άλλο τμήμα το πρόβλημα (γιατί εκεί επικρατούν οι πιο σκληρές και ανθυγιεινές συνθήκες παραγωγής), τα νέα μέτρα έφεραν την κατάσταση στο κόκκινο.

Γι αυτό η άποψή μου είναι πως αν ψάξουμε τις αποδείξεις στις αποδόσεις των περικοπών που αφορούν την εργασία, τα αποτελέσματα θα έχουν αρνητικό πρόσημο, σε σχέση με το αντίστοιχο ύψος των περικοπών που έγιναν.
Και η άποψή μου αυτή δεν στηρίζεται μόνο στην εικόνα που εισπράττω καθημερινά από τους χώρους εργασίας· υπάρχουν και τα δημοσιευμένα πρόσφατα αποτελέσματα της μελέτης για την παραγωγικότητα των εργαζομένων στην Ελλάδα το 2013, που εκπόνησε η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ. Εκεί αναφέρεται ξεκάθαρα πως  η περικοπή των μισθών έφερε μείωση της παραγωγικότητας των εργατών και έτσι δεν συνέβαλε στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας όπως ανέμεναν.
Επίσης προς την ίδια κατεύθυνση συνηγορούν και οι εμπειρίες από την πορεία τις τελευταίας 15ετίας που το Αλουμίνιο κατάφερε παγκόσμιες επιτυχίες (διακρίσεις σε ασφάλεια και παραγωγικότητα), ενώ ταυτόχρονα μείωνε τον χρόνο εργασίας σε 37,33 ώρες.
Η επιτυχία αυτή βασίστηκε σε επενδύσεις για την καλυτέρευση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας μαζί με την εφαρμογή των πιο μοντέρνων εργαλείων διοίκησης -αυτοδιοικούμενες ομάδες παραγωγής- του «συμμετοχικού» μάνατζμεντ.
Αύξησαν έτσι την κερδοφορία αυξάνοντας κατακόρυφα το ποσοστό εκμετάλλευσης των εργατων. Αυτό το ονομάζουν αύξηση της απόδοσης των εργατών.
Αυτή η «πετυχημένη» πορεία πέρασε δυο σημαντικές κάμψεις που εμφανίστηκαν τις περιόδους της μετάβασης από την PECHINEY στην ALCΑN και μετά στον Μυτιληναίο. Οι κάμψεις αυτές ολοφάνερα οφείλονταν στην ανασφάλεια που προκαλούσαν στους εργάτες οι αλλαγές και ξέσπασε με τραγικά αποτελέσματα αργότερα, σε τρία θανατηφόρα «ατυχήματα».
Σήμερα οι διθύραμβοι μπορεί να κρύβουν το πρόβλημα, αλλά ο «νόμος» λέει πως αργά ή γρήγορα το πρόβλημα θα εμφανιστεί με ένταση αντίστοιχη της προσπάθειας απόκρυψης.

Για τους παραπάνω λόγους το αίτημα του Σωματείου «ΕΝΩΣΗ» των εργατών στην Αλουμίνιον για την επαναφορά των 37,33ωρών εργασίας στην ηλεκτρόλυση, είναι στη λογική της επίδεσης μιας πληγής, πριν κακοφορμίσει. Η επαναφορά αυτή, που θα στοιχίσει κατά την εταιρία 300 χιλιάδες ευρώ –ελάχιστο κόστος μπροστά στα 9,5εκ περικοπές που έχει επιβάλει στους εργάτες με το «Μέλλον»- θα λειτουργούσε καταπραϋντικά στο αίσθημα της οργής των εργατών σε όλο το εργοστάσιο και το όφελος εν τέλει, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, θα φαινόταν στην τσέπη του ομίλου.
Αντίθετα όμως, οι αντιπροτάσεις της διεύθυνσης, για αναδιάρθρωση της βάρδιας στην ηλεκτρόλυση, εντός του 40ωρου πλαισίου προγράμματος, ή ακόμα με αντισταθμιστική μείωση μισθών για ανάλογη μείωση ωρών, φαίνεται να εμπαίζει τους εργαζόμενους και το σωματείο τους, γεμίζοντας με ακόμα περισσότερη οργή τους εργάτες σε όλο το εργοστάσιο.

Αυτό γίνετε την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία λόγω της καπιταλιστικής κρίσης πλήττεται από την ανεργία -μια απειλή μεγέθους ανθρωπιστικής καταστροφής- και η πραγματική λύση του προβλήματος απαιτεί την περικοπή του χρόνου εργασίας κάτω και από τις 35 ώρες την εβδομάδα. Ενώ στην Αλουμίνιον, με πρόφαση την κρίση, νόμος έγινε το 40ωρο. Επιδεικτική αγνόηση τόσο των κοινωνικών όσο και των εργασιακών προβλημάτων.
Και αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που για την κερδοφορία του ομίλου απαιτούν να διπλό και τριπλο-επιδοτούνται από το κράτος (στο ηλεκτρικό ρεύμα, αυτό που αγοράζει και αυτό που παράγει και πουλά, στην εξόρυξη, με νέες παραχωρήσεις περιοχών για έρευνες βωξίτη), φορτώνοντας τον τελικό λογαριασμό στα οικιακά τιμολόγια της ΔΕΗ και στους φορολογούμενους της χώρας (που πολλοί εξ αυτών είναι ήδη άνεργοι).

Η επιλογή της πολιτικής αυτής από την διοίκηση της Αλουμίνιον της Ελλάδος, είναι σε απόλυτη σύμπλευση με την κυβέρνηση της τρόικας που φέρνει νέα αντεργατικά μέτρα (λοκ άουτ, απελευθέρωση των απολύσεων, αποζημιώσεις και ασφαλιστικό).

Η οργή που πλημμυρίζει τόσο τους εργαζόμενους στην Αλουμίνιον, όσο και όλο το εργαζόμενο και άνεργο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας, προοιωνίζουν ένα νέο κύκλο αντίδρασης της κοινωνίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εργαζόμενοι του Αλουμινίου που σύντομα θα κληθούν από τα γεγονότα να πάρουν νέες αποφάσεις για το μέλλον τους.
Καλό θα ήταν τούτη την φορά, οι αποφάσεις τους να συντονιστούν με τις αποφάσεις και τις δράσεις των εργαζόμενων στην χώρα, ξεκινώντας από τον τομέα του μετάλλου και τις ενέργειας.
Είναι ολοκάθαρο πως κανείς άλλος εκτός από αυτούς τους ίδιους τους εργάτες δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην ζωή τους.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤ.
Εργάτης και συνδικαλιστής
στην Αλουμίνιον της Ελλάδος

Πηγή: Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών 

ανακοινωσειΣ αλλων συλλογικοτητων,Αναλύσεις,Ανεργία,διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ,Δωρεάν μετακίνηση,καλεσματα

Ταξικό Μέτωπο: ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Σχολιάστε

Tα τελευταία χρόνια αποτελεί μόνιμο αίσθημα στο χώρο των συγκοινωνιών η ανασφάλεια και το άγχος για το τι μας ξημερώνει. Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία, αδιαφορία και ανικανότητα των Δ.Σ των σωματείων, αυξάνεται η απογοήτευση και η ηττοπάθεια ανάμεσα στους εργαζομένους. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την πιθανότητα της απόλυσης και της οικονομικής ανέχειας.

Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε, όπου τα προβλήματα και τα χτυπήματα για την εργατική τάξη δεν έχουν σταματημό, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας μας παλεύει με την ανεργία ή προσπαθεί να βρει κάποιο μεροκάματο ώστε να βγάλει έστω τα προς το ζην οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα αντιλαμβάνονταν την κοινή τους θέση με όλους τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς και τους παρίες. Δυστυχώς, όπως άλλωστε και σε πολλά κομμάτια της εργατικής τάξης επικρατεί ο κανιβαλισμός, η αντίληψη να σώσουμε την πάρτη μας και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς αποτελεί η πλειοψηφία όσων κάνουν έλεγχο εισιτηρίων. Θρασύδειλοι «συνάδελφοι» βγαίνουν και κυνηγούν τους “λαθρεπιβάτες”. Πολλές φορές χρησιμοποιούν ως πρόσχημα πως το κάνουν για το καλό της εταιρίας, που τόσο αγαπάνε και φροντίζουν (ενώ η εταιρία, που μας έχει γραμμένους, μας έχει πετσοκόψει μισθούς, θέσεις εργασίας και εργατικά δικαιώματα), ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ανασύρουν το πολυχρησιμοποιημένο επιχείρημα «εγώ δεν φταίω, εγώ κάνω απλώς τη δουλειά μου». Το μόνιμο αυτό επιχείρημα αποτελεί όχι μόνο το άκρων άωτον της ευθυνοφοβίας αλλά ακόμα χειρότερα είναι ο ορισμός της δουλοπρέπειας και της υποταγής. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά η σιωπή και εφαρμογή των εντολών τους ισοδυναμεί με συνενοχή. Στις οξυμένες καταστάσεις που βιώνουμε οφείλουμε να πάρουμε θέση. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα. Στην πράξη η ουδέτερη στάση νομιμοποιεί τη Διοίκηση και την κυβέρνηση.

Αντί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να οξύνουν την ταξική τους συνείδηση και να διεκδικήσουν τα χαμένα ή έστω να κατανοήσουν την κατάσταση που επικρατεί, ενστερνίζονται τον ρόλο του προστιμοκυνηγού ή καλύτερα τον ρόλο του μπάτσου και όποιον βρουν χωρίς εισιτήριο του ετοιμάζουν ένα προστιματάκι, έτσι για να μάθει. Είναι προφανές πως την εταιρεία αυτό που την απασχολεί είναι να κοπούν όσο το δυνατόν περισσότερα πρόστιμα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε αν σκεφτούμε τα bonus που δίνονται, τις παροτρύνσεις – πιέσεις για αυστηρότητα στον έλεγχο και την ασυλία που χαίρουν διάφοροι τραμπούκοι, καθώς οι διοικήσεις ουσιαστικά μόνο σε περιπτώσεις που εμπλέκονται ελεγκτές έχει κινηθεί προς υπεράσπισή τους.

Ίσως έχει σημασία να σταθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει ο έλεγχος στη ΣΤΑΣΥ και στην ΟΣΥ. Στη ΣΤΑΣΥ εξ αρχής υπήρχε συγκεκριμένο τμήμα που είχε την ευθύνη να κάνει έλεγχο εισιτηρίων. Αυτό σημαίνει πως στη συγκεκριμένη υπηρεσία υπήρξαν εργαζόμενοι που τοποθετήθηκαν εκεί χωρίς να το επιλέξουν είτε εξ αρχής είτε στις περιπτώσεις υποχρεωτικής μετακίνησης. Αυτή η σημείωση δεν γίνεται για να χαϊδέψουμε αυτιά, κυρίως αποσκοπεί να αναδείξει ακόμα περισσότερο ότι το κυνήγι του προστίμου αποτελεί στρατηγική επιλογής της διοίκησης καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία αυξάνει διαρκώς το προσωπικό της ενώ άλλες υπηρεσίες, διοικητικές, οδηγών, τεχνικών, υπεύθυνων σταθμών κλπ αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις. Επίσης θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους και όλες αυτές που διατείνονται πως δεν συμφωνούν με όλα αυτά που γίνονται, πως δεν είναι τραμπούκοι και καταλαβαίνουν τον επιβάτη που δεν έχει τα χρήματα για ένα εισιτήριο. Συνάδελφοι το ξέρετε πολύ καλά πως όσο δεν παίρνετε θέση, όσο σιωπάτε για αυτά που βλέπετε να πράττουν άλλοι «συνάδελφοι» γινόσαστε συνυπεύθυνοι.

Στην περίπτωση της ΟΣΥ δεν μπορούμε να μιλάμε για συναδέλφους. Εδώ μιλάμε για τύπους που έχουν επιλέξει να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα στις πλάτες των υπολοίπων. Για εργαζόμενους που επιλέγουν πέρα από τη δουλειά που ήδη έχουν, δηλαδή αυτή του οδηγού λεωφορείων ή τρόλεϊ, διοικητικούς ή τεχνίτες, να επιδοθούν σε κυνήγι κεφαλών. Διαβάζοντας τη συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι εργαζόμενοι με τη διοίκηση διαπιστώνουμε πως προβλέπεται να καταβάλλεται, επίσημα πλέον, το 50% του πληρωθέντος προστίμου στον ελεγκτή. Για ποιον λόγο να φωνάξει και να διεκδικήσει τα χαμένα του δικαιώματα όταν μπορεί να κόψει μερικές κλήσεις και να πληρώσει το δάνειο που χρωστάει;

Πέρα από τις όποιες διαφορές η κοινή συνισταμένη στο σύνολο των συγκοινωνιών είναι πως ο επιβάτης δεν αντιμετωπίζεται από τους ελεγκτές ως εργαζόμενος αλλά ως πελάτης και επομένως όποιος τολμά να μην πληρώνει το αντίτιμο πρέπει να κυνηγηθεί. Όλοι και όλες μας έχουμε δει ελεγκτές να κυνηγάνε όποιον γύρισε να αποφύγει τον έλεγχο, να τραβολογάνε κόσμο που επιχείρησε να περάσει χωρίς να σταματήσει, να απειλούν όποιον τους φαίνεται του χεριού τους και πολλά άλλα. Σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας πέρσι το καλοκαίρι σκοτώθηκε ο Θανάσης Καναούτης ύστερα από έλεγχο που έγινε στο τρόλεϊ που βρισκόταν. Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος περιστεριώτης, βρέθηκε πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού «που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους»… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ. Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ.Ένα χρόνο μετά στις 12 Σεπτέμβρη καλείται πορεία από τη Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου όπου όπως αναφέρουν και στην αφίσα που καλεί στην πορεία «Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΝΑΟΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΛΛΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ». Η παρουσία μας σε αυτή την πορεία είναι ταξικό μας καθήκον. Η σύνδεση και η αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, στο διαρκή έλεγχο και στην καταστολή είναι απλά αυτονόητο.

Το γεγονός δεν δημιούργησε κανένα αίσθημα ενοχής ούτε στους διοικούντες ούτε στους ελεγκτές. Όλοι τους καλυμμένοι πίσω από τα συμφέροντά τους και την εξουσία τους βρήκαν τις κατάλληλες δικαιολογίες για να συνεχίσουν το έργο τους. Το γεγονός πως δεν έχουν υπάρξει και άλλοι νεκροί είναι καθαρά θέμα τύχης. Αρκεί να αναφέρουμε περιστατικό που συνέβη στο σταθμό των Αμπελοκήπων με ελέγκτρια να καλεί επειγόντως τον ειδικό φρουρό να κυνηγήσει δύο άτομα που τόλμησαν να αποφύγουν τον έλεγχο, ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν ο ειδικός φρουρός να γλιστρήσει και να μετρήσει τα σκαλοπάτια. Επίσης άλλο ένα περιστατικό συνέβη στο λεωφορείο 750 επί της λεωφόρου Καβάλας. Στην περίπτωση αυτή κατά τον έλεγχο που πραγματοποιούνταν μέσα στο λεωφορείο ένας επιβάτης, τον οποίο παράτυπα οι ελεγκτές κρατούσαν εντός του λεωφορείου, πήδηξε τελικά από το παράθυρο χωρίς να πάθει ευτυχώς τίποτα. Είναι τραγικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα να βλέπεις τους ελεγκτές να κυνηγάνε τον «ΠΑΡΑΒΑΤΗ», ταυτιζόμενοι πλήρως με τις εντολές των αφεντικών. Όταν λοιπόν ο έλεγχος εισιτηρίων τείνει να ταυτιστεί με την καταστολή και η απειλή της αστυνομίας είναι μόνιμη επωδός των ελεγκτών, είναι λογικό οι αντιδράσεις των επιβατών να οδηγούνται στα άκρα.

Καθώς οι συνθήκες επιβίωσης της εργατικής τάξης δυσχεραίνουν διαρκώς, αυξάνονται οι ευθύνες που φέρουμε εμείς οι ίδιοι στο κατά πόσο υπερασπιζόμαστε την τάξη μας και βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους διπλανούς μας, επίσης καταπιεσμένους. Είναι σημαντικό να μην λησμονούμε ότι είμαστε εργάτες και όχι τσιράκια του υπουργείου. Στις συγκοινωνίες πρώτιστα εκτελούμε κοινωνικό έργο συμβάλλοντας στην μετακίνηση κυρίως λαϊκών στρωμάτων, εργατών, ντόπιων και μεταναστών. Δεν είμαστε τα μαντρόσκυλα του κάθε υπουργού που θέλει να παρουσιάσει “θετικούς οικονομικούς δείκτες” ακόμα και αν το κόστος είναι η ανθρώπινη ζωή. Η ανυπακοή σε τέτοιου είδους λογικές είναι ταξικό μας καθήκον. Διαφορετικά η οργή των επιβατών απέναντι μας θα είναι όχι μόνο δεδομένη αλλά και δικαιολογημένη.

ΠΟΡΕΙΑ 12/9 πλ. Περιστερίου, 6:30 μ.μ

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ταξικό Μέτωπο

Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες

Taxikometopo.wordpress.com

taxikometopo@gmail.com

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ,δρασειΣ,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΣΥΒΧΑ

ανταπόκριση από τη νέα παρέμβαση (Πέμπτη 11/9) στον Ιανό ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις [+2η ανακοίνωση ΣΥΒΧΑ]

Σχολιάστε

11092014_ianos_apolyseis_a

 

Την Πέμπτη 11/9/2014 από τις 6.30μμ μέχρι τις 8μμ ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής με τη συμμετοχή αρκετών συναδέλφων και αλληλέγγυων προχωρήσαμε σε μια ακόμα παρέμβαση έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός στην Αθήνα (επί της Σταδιου) ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις δύο συναδέλφων μας από το bazaar του Ιανού, έπειτα από την άρνηση τους να υπογράψουν κείμενο της εργοδοσίας, κείμενο τυφλής υποταγής στις επιταγές της, υπέρ των scanners και εναντίον του Συλλόγου μας και να εργαστούν πολλές παραπάνω ώρες στην πρόσφατη μετακόμιση του bazaar. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης, που αυτή τη φορά έγινε υπό αστυνομική παρουσία, μοιραζόταν η νέα σχετική ανακοίνωσητου Συλλόγου μας (βλ. και παρακάτω), γινόταν ενημέρωση μέσω ντουντούκας και συζητήσεις με διερχόμενους και το αναγνωστικό κοινό, κολλήθηκαν αφισάκια στη γύρω περιοχή, φωνάζονταν συνθήματα, ενώ μεπανό ενάντια στις απολύσεις στεκόμαστε μπροστά από τις εισόδους του βιβλιοπωλείου και του μουσικού Ιανού. Σε συνέχεια της ενημέρωσής μας προς όσους πήγαιναν προς τις εισόδους των δυο καταστημάτων για την υπόθεση και γενικά για τις εργασιακές συνθήκες κάτεργου που εφαρμόζονται στον Ιανό, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών επέλεγε να μην εισέλθει, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς την εργοδοσία και δύναμη προς εμάς για τη συνέχιση του αγώνα μας.

Ο αγώνας ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις στον Ιανό θα συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη!

 

11092014_ianos_apolyseis_b 11092014_ianos_apolyseis_d1-e1410495271120 11092014_ianos_apolyseis_c3-e1410495299164

 

 

Στη συνέχεια παραθέτουμε την πρόσφατη σχετική ανακοίνωση του Συλλόγου μας που μοιραζόταν, ενώ μέσα από το blog μας μπορείτε να βρείτε την πρώτη σχετική ανακοίνωσή μας “IANOS: Οι αλυσίδες του πολιτισμού με scanners και απολύσεις / η εμπειρία-μαρτυρία δύο συναδέλφων μας που απολύθηκαν από το bazaar του Ιανού“, ανταπόκριση από τις υπόλοιπες παρεμβάσεις που μέχρι σήμερα έχουν γίνει [Σαβ.19/7 | Τετ. 27/8 | Πέμπτη4/9] και το αρχείο δημοσιεύσεων για τον αγώνα ενάντια στα “μηχανάκια” της αναξιοπρέπειας στα βιβλιοπωλεία ΙΑΝΟΣ:http://goo.gl/wxUzVI

[το ακόλουθο κείμενο σε pdf]

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ BAZAAR ΙΑΝΟΣ

Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε σε έναν αγώνα ενάντια σε εκδικητικές απολύσεις συναδέλφων μας σε ένα ακόμα χώρο «πολιτισμού», όπου πίσω από τις βιτρίνες του κρύβονται διάφορες εκφάνσεις εργοδοτικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας/ασυδοσίας και ιστορίες εργασιακής πραγματικότητας για πολύ γερά νεύρα!

Ενδεικτικά αναφέρουμε τις πολλές διαφορετικές συμβάσεις, τις επιβαλλόμενες ώρες (ακόμα και ημέρες!) εργασίας πέραν της υπογραφείσας σύμβασης και τις αντίστοιχες «μαύρες αποδοχές», τις απλήρωτες υπερωρίες, την ορθοστασία, τις απολύσεις, τα πρόστιμα προς τους εργαζόμενους, τις μεταθέσεις τους από το ένα μαγαζί στο άλλο, την μετατροπή τους σε «πολυεργαλεία» (…στην γλώσσα των στελεχών της εταιρείας), το υπέρογκο κουβάλημα των εμπορευμάτων με πανάρχαιες μεθόδους, τις παράλογες απαιτήσεις (π.χ. μετακόμιση του BAZAAR σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα) και φυσικά την απολύτως εχθρική στάση απέναντι στο δικαίωμα της συνδικαλιστικής δράσης. Σε όλα αυτά προστίθενται τα «απελευθερωμένα» ωράρια, τα εξαήμερα, οι «ανοιχτές Κυριακές» και οι «Λευκές Νύχτες», οι προσλήψεις επισφαλών εργαζομένων μέσω του νέου καθεστώτος των κοινωφελών προγραμμάτων και παλιότερα των stage. Και βέβαια η πρόσφατη επιβολή της χρήσης των περιβόητων scanners, που κρεμάστηκαν στο λαιμό των εργαζομένων για την καταμέτρηση των ατομικών επιδόσεών τους και την επακόλουθη πλήρη επικράτηση του κανιβαλικού ανταγωνισμού μεταξύ τους.

Η απόλυση των δυο συναδέλφων ήρθε -μαζί με άλλες αντίστοιχες απολύσεις-ως απάντηση στην άρνησή τους να υπογράψουν ένα κατάπτυστο κείμενο που επέβαλε στους εργαζόμενους η εργοδοσία, κείμενο που δήλωνε πλήρη υποταγή στις μεθόδους της και καταφερόταν ενάντια στο σωματείο, καθώς και στη μη συγκατάβασή τους στο να δουλεύουν καθημερινά για πολλές παραπάνω ώρες -και χωρίς επιπλέον αμοιβή- κατά τη διάρκεια της πρόσφατης μετακόμισης του BAZAAR από τη Σταδίου στην Ακαδημίας.

Οι συνάδελφοι προχώρησαν σε καταγγελία της απόλυσής τους στην επιθεώρηση εργασίας (πριν από μερικές ημέρες έγινε και η τριμερής συνάντηση) και έχει ξεκινήσει ήδη από τον Ιούλιο ένας κύκλος κινητοποιήσεων.

Οι ισχυρισμοί της εργοδοσίας από την πρώτη στιγμή ως σήμερα, ότι δήθεν δεν πρόκειται για εκδικητικές απολύσεις είναι τελείως ανυπόστατοι. Έκαναν λόγο για μείωση του προσωπικού του κεντρικού BAZAAR, ότι οι πωλητές σε αυτά είναι εποχιακοί και ότι δήθεν έγιναν οι «αναγκαίες» απολύσεις βάσει κοινωνικοοικονομικών κριτηρίων. Ωστόσο, τόσο τώρα, όσο και αμέσως μετά τις απολύσεις το εν λόγω κατάστημα BAZAAR συνέχισε να λειτουργεί με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων, ενώ οι συνάδελφοι είχαν υπογράψει συμβάσεις αορίστου χρόνου. Από την άλλη, με ανακοίνωσή της η ΙΑΝΟΣ Α.Ε. δήλωνε πριν από 2 μήνες ότι «Ο ΙANOS σήμερα, ακολουθώντας μια σταθερή πορεία ανάπτυξης, είναι από τις λίγες εταιρείες στον χώρο του βιβλίου που προσλαμβάνει αντί να απολύει συνεργάτες».

Οι απολύσεις αυτές, όπως και οι υπόλοιπες απολύσεις και εξωθήσεις σε παραίτηση που έγιναν ακριβώς την ίδια περίοδο σε συναδέλφους και συναδέλφισσες από τον Ιανό (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη), που επίσης είχαν αρνηθεί να υπογράψουν το προαναφερόμενο κείμενο, είχαν ξεκάθαρο εκδικητικό χαρακτήρα. Και βέβαια οι απολύσεις αυτές έγιναν και προς παραδειγματισμό όλων. Η εργοδοσία του Ιανού ήθελε να ξεφορτωθεί (το ίδιο κάνει διαχρονικά και το ίδιο θα επιχειρήσει και στη συνέχεια) με κάθε τρόπο τους εργαζόμενους που έχουν το σθένος και την αξιοπρέπεια να αντισταθούν στις αντεργατικές τακτικές της και να συμβάλλουν στη συλλογική οργάνωσή μας ως συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι και στην οικοδόμηση δεσμών αλληλεγγύης μέσα στο χώρο δουλειάς.

Οι απολύσεις αυτές ήρθαν σε μια περίοδο που δινόταν ένας αγώνας από το κλαδικό σωματείο ενάντια στο καθεστώς των scanners. Με τα τελευταία καταγράφονται οι πωλήσεις των εργαζομένων ξεχωριστά και αξιολογούνται στο τέλος κάθε μήνα (…και μάλιστα με βάση τον τζίρο που φέρνουν στα κέρδη και όχι με βάση τον αριθμό των πωληθέντων βιβλίων). Αυτή η πρακτική, η οποία επίσης προβλέπει την ανακήρυξη του «πωλητή του μήνα» και θέτει αυτούς που θα βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της λίστας αξιολόγησης υπό την απειλή της απόλυσης αν δεν «ανεβάσουν τα ποσοστά τους», ενσταλάζει στους εργαζόμενούς την κουλτούρα του κυνηγιού του μπόνους, της προώθησης των πιο ακριβών βιβλίων στους πελάτες, και ταυτόχρονα το φόβο της απόλυσης και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό μεταξύ των συναδέλφων. Πρόκειται για έναν σημαντικό αγώνα για τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας μας. Για έναν αγώνα που η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων τον αισθάνονταν και δικό τους αγώνα, άσχετα με τον βαθμό στον οποίο μπόρεσαν ή επέλεξαν να το καταδείξουν. Άσχετα ακόμα που τελικά με την υπογραφή τους στο κείμενο της εργοδοσίας, η πλειοψηφία αυτών ουσιαστικά στάθηκε ενάντια στον αγώνα αυτό! Πρόκειται για ένα αγώνα που έγινε υπόθεση και μεγάλου μέρος του αναγνωστικού κοινού και πελατών του ΙΑΝΟΥ που δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την πρακτική αυτή και είτε προχώρησαν σε παράπονα είτε επέλεγαν να μην αγοράζουν βιβλία από εκεί. Τον αγώνα αυτό για την άμεση απόσυρση των scanners, και φυσικά την όποια γενίκευσή του και για όλα τα ζητήματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας στα βιβλιοπωλεία ΙΑΝΟΣ, προσπάθησε λοιπόν να υπονομεύσει η εργοδοσία με τις απολύσεις, αλλά και με τις ψευδείς και συκοφαντικές ανακοινώσεις της.

Πίσω από όλη αυτήν την ιστορία δεν μπορούμε να μην σταθούμε στο ρόλο της εργοδοσίας του Ιανού, του Νίκου Καρατζά που πρόσφατα καταδικάστηκε και για την «υπόθεση Τσοχατζόπουλου». Ας σταθούμε όμως λίγο παραπάνω στο ρόλο του ως εργοδότη, μιας και ως τέτοιος αποτελεί κλασική περίπτωση φορέα εργοδοτικής τρομοκρατίας, αυθαιρεσίας, ασυδοσίας κι αλαζονείας βάσει και όλων όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Από όποια σκοπιά κι αν το δούμε, ο Ν. Καρατζάς προβάλλεται (και με κάθε τρόπο ένα τέτοιο προφίλ το επιβάλει και μέσα στο χώρο δουλειάς) ως αυτός που είναι άτρωτος και κανένας, ούτε και οι νόμοι οι ίδιοι, δεν μπορεί να τα βάλει μαζί του. Πόσο μάλλον οι απλοί εργαζόμενοί του! Κάτι που μέσω του δικηγόρου του φρόντισε να διατυπωθεί ξεκάθαρα ακόμα και στην πρόσφατη σχετική τριμερή συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας.

Στο σημείο αυτό κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε και στην εξέλιξη της υπόθεσης του συναδέλφου μας από τον Ιανό Θεσσαλονίκης που πρόσφατα δικαιώθηκε από το Εφετείο. Επρόκειτο για μια υπόθεση αγώνα με κοινά χαρακτηριστικά με αυτή των πρόσφατων γεγονότων στον Ιανό. Ο συνάδελφος είχε πριν μερικά χρόνια διεκδικήσει τη σύμφωνα με το νόμο προσαυξημένη πληρωμή της κυριακάτικης εργασίας, κάτι που τελικά κερδήθηκε. Ωστόσο, η εργοδοσία προχώρησε από τη μία στην εκδικητική μετάθεσή του και από την άλλη σε κυκλοφορία κειμένου με τις υπογραφές (και πάλι!) της πλειοψηφίας των εργαζομένων που καταφερόταν εναντίον του κι εναντίον του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης.

Από την πλευρά μας, ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής μαζί με όλους τους συναδέλφους μας που υψώνουν το ανάστημά τους, μαζί με όλους όσους βιώνουν για τα καλά όλα τα παραπάνω, δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ούτε βήμα πίσω! Με τους συλλογικούς και αδιάκοπους εργατικούς αγώνες μας επιχειρούμε να δώσουμε ένα τέλος στην ασυδοσία και την τρομοκρατία όλων των εργοδοτών του κλάδου. Και δε δεχόμαστε με τίποτε τις όποιες συκοφαντίες κάποιων από τους τελευταίους περί δήθεν «επιλεκτικών αντιστάσεων». Οι μάχες που έχουμε δώσει σε τόσους και τόσους χώρους δουλειάς καταδεικνύουν ξεκάθαρα το πόσο ανυπόστατοι είναι οι τέτοιου είδους ισχυρισμοί των εργοδοτών, που έρχονται αντιμέτωποι με τη δίκαιη αντίδρασή μας στις αντεργατικές και αντισυνδικαλιστικές μεθοδεύσεις τους.

Και στο σημείο αυτό θα θέλαμε να κάνουμε μια πρόσθετη μνεία στο ζήτημα της αξιοπρέπειάς μας ως εργαζόμενοι και στο δίκιο της διεκδίκησης των εργατικών μας συμφερόντων. Στην αξιοπρέπεια των συναδέλφων μας που εργάζονται στον ΙΑΝΟ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες της στάσης τους επέλεξαν να μην υπογράψουν το κείμενο «δήλωσης τυφλής υποταγής στην εργοδοσία και στις τακτικές της και καταδίκης του σωματείου». Και βέβαια στην εν συνεχεία αξιοπρεπή στάση μας να καταδεικνύουμε έμπρακτα ότι απαντάμε δυναμικά σε κάθε επίθεση που δεχόμαστε από την εργοδοσία. Όπως γίνεται και μέσα από τον αγώνα ενάντια στις απολύσεις. Μέσα από τον αγώνα για επαναπρόσληψη, αγώνας που δεν είναι λίγες οι φορές που έχει φέρει αποτέλεσμα, καταδεικνύουμε ότι η παντοδυναμία των αφεντικών είναι ένα μύθευμα μέσα στα μυαλά των ιδίων και εμείς ως εργαζόμενοι έχουμε το δίκιο και την δύναμη να διεκδικούμε σε κάθε εργασιακό χώρο αυτά που μας ανήκουν και να μην σκύβουμε το κεφάλι στις επιταγές των «από πάνω». Κάτι που πραγματικά μπορούμε να το πετύχουμε μέσα από τη συλλογική οργάνωσή μας ως εργαζόμενοι στο χώρο δουλειάς μας και την ενεργή συμμετοχή στο σωματείο μας, την αλληλεγγύη μεταξύ μας, μεταξύ όλων των εργαζομένων και των ανέργων, τη συναίσθηση της εκ φύσεως διαμάχης με μας τον κόσμο της εργοδοσίας.

Κάθε απόλυση και ο αγώνας για την ανάκλησή της είναι υπόθεσή όλων μας, όλων των συναδέλφων του κλάδου κι όλων των εργαζομένων, του κόσμου που βιώνει την εκμετάλλευση, όλου του κόσμου του αγώνα.

Καλούμε τους συναδέλφους στον ΙΑΝΟ να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, να μην ξαναπέσουν στην παγίδα της εργοδοσίας, βάζοντας τις υπογραφές τους σε κατάπτυστα, αντισυναδελφικά και καταφανώς ψευδή κείμενα ή και να τα μοιράζουν κιόλας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και το αναγνωστικό κοινό να σταθούν δίπλα μας στον αγώνα αυτό. Να απαιτήσουμε όλοι μαζί να επιστρέψουν οι συνάδελφοι στη δουλειά με ευνοϊκότερους και ξεκάθαρους όρους.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | http://bookworker.wordpress.com