Η αλήθεια όταν λέγεται πονάει. Και πονάει περισσότερο όταν λέγεται από χείλη εργατικά που βάζουν πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των συναδέλφων τους και όχι τις καρέκλες.
Η ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΕΚΘ, συνεπικουρούμενη από την ηγεσία του σωματείου εργαζομένων ΕΛΒΟ (που πρόσκειται στις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) σήμερα 19/12/14 έστειλε εξώδικο στους αγωνιζόμενους εργάτες της παράταξης «Πρωτοβουλία για την Ενότητα εργαζομένων ΕΛΒΟ» που δραστηριοποιείται στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης. Με το εξώδικο αυτό απαιτεί με χυδαίο τρόπο από τους εργάτες να «ανακαλέσετε και να διαψεύσετε εγγράφως τους (…) ψευδείς, συκοφαντικούς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς». Δίνουν, μάλιστα, και περιθώριο τριών (3) ημερών στους εργαζόμενους για να μην κινηθούν νομικά (!).
Τι ήταν, όμως αυτό που προκάλεσε την μήνη και την οργή των καρεκλοκένταυρων των ΓΣΕΕ-ΕΚΘ;
Λίγα λόγια για την προϊστορία:
Η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) ήδη από τον Γενάρη του ΄14 έχει μπει σε διαδικασία εκκαθάρισής. Παρά τις διαβεβαιώσεις υπουργών και κοινοβουλευτικών παρατρεχάμενων που μετέφεραν στο εργοστάσιο τα φερέφωνα τους ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, όλο τον προηγούμενο χρόνο, ότι δεν θα κλείσει η επιχείρηση, το ελληνικό κράτος προχωρά με γοργούς ρυθμούς στην διάλυση της. Ακόμη και σήμερα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθεί, με νύχια και με δόντια, να αποτρέψει τους εργαζόμενους να πάρουν μαχητική στάση απέναντι στο κλείσιμο και την επερχόμενη ανεργία.
Τα τελευταία δύο χρόνια επεδίωξε με κοινοβουλευτικές συναντήσεις να κατευνάσει και να πείσει τους εργαζόμενους, ότι η λύση βρίσκεται όχι στον αγώνα αλλά στη συνδιαλλαγή. Και μάλιστα δεν διστάσανε να συναντηθούν ακόμη και με το πιο μαύρο κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής.
Την ίδια στιγμή που με κοινοβουλευτικές συναντήσεις και “πόλεμο ανακοινώσεων” προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσπαθεί να εκτελέσει το βασικό της καθήκον που είναι να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους. Έτσι σε αλλεπάλληλες γενικές συνελεύσεις των εργατών ενώ προσπάθησε να κερδίσει “λευκή επιταγή” στον χειρισμό της υπόθεσης, κάτι που δεν υιοθετήθηκε από τους εργαζόμενους, διέλυσε με χειρισμούς τις συνελεύσεις έτσι ώστε να μην μπορέσουν οι εργαζόμενοι να πάρουν τον ίδιο τους τον αγώνα στα δικά τους χέρια. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. του σωματείου εξακολουθεί έτσι να διατηρεί τον έλεγχο των δράσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις κινητοποιήσεις που αγωνιστές εργαζόμενοι συγκαλούν και υλοποιούν, όχι μόνο δεν τις στηρίζουν αλλά τις αγνοούν επιδεικτικά. Είναι ακόμη πιο χαρακτηριστικό ότι ακόμη και μετά από 11 μήνες εκκαθάρισης βάλλουν όσο μπορούν ενάντια στην ανάγκη κατάληψης του εργοστασίου από τους εργάτες, βασικό βήμα για την ανάδειξη του ζητήματος και πίεσης ενάντια στο ξεπούλημα και την διάλυση της εταιρείας.
Τι είπαν (και κυρίως τι έκαναν) οι αγωνιστές εργάτες της ΕΛΒΟ που εξόργισε τους εργατοπατέρες (εντός και εκτός εργοστασίου);
Στις 25/11/14 λίγο πριν την γενική πανελλαδική απεργία η «Πρωτοβουλία για την Ενότητα Εργαζομένων ΕΛΒΟ» μοίρασε ένα σύντομο κείμενο κάλεσμα στους συναδέλφους εργαζόμενους του εργοστασίου της Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το κείμενο οι αγωνιστές εργάτες της ΕΛΒΟ διατύπωσαν ότι συζητιέται και λέγεται σε κάθε δρόμο και πλατεία της χώρας. Συγκεκριμένα:
«Για μια ακόμη φορά η Συνδικαλιστική εργατοπατερία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ καλούν τους εργαζόμενους σε απεργία εθιμοτυπικού χαρακτήρα. Κάθε χρόνο την παραμονή της ψήφισης του προϋπολογισμού με απεργία «τουφεκιά στον αέρα» προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους και να διαιωνίσουν τα προνόμια τους κοροϊδεύοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους της χώρας. Στο ίδιο μήκος κύματος και η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου που ψελλίζει ευχές για την αλλαγή πολιτικής, χωρίς να ζητάει την άμεση πτώση της αντιλαϊκής συγκυβέρνησης».
Αυτά τα αυτονόητα και κοινώς παραδεκτά «τόλμησε» να εκφράσει το σχήμα των αγωνιζόμενων εργατών της ΕΛΒΟ και τώρα απειλείται από σύσσωμη την ηγεσία των εργατοπατέρων με μηνύσεις και οικονομική εξόντωση. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά που η ηγεσία δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργάνων του εργατικού συνδικαλισμού παρεμβαίνει τόσο ωμά και απερίφραστα στην στοιχειώδη συνδικαλιστική ελευθερία έκφρασης πολιτικής γνώμης και άποψης μέσα στα συνδικάτα. Είναι όμως ακόμη πιο χυδαίο, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτοί που δεν έχουν κινηθεί νομικά (πόσο δε πολιτικά, αγωνιστικά και κινηματικά) ενάντια σε κανένα αφεντικό τα τελευταία χρόνια του αντεργατικού μεσαίωνα που ζούμε, εξαντλούν την επιθετικότητα τους ενάντια σε εργαζόμενους που παλεύουν με συλλογικό τρόπο ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου.
Ζητάνε μάλιστα με υπέρμετρο θράσος να κατονομαστούν ποια είναι η «εργατοπατερία» και ποιοι οι «επαγγελματίες συνδικαλιστές που υπερασπίζουν τα προνόμια τους».
Ποιοι ζητάνε εξηγήσεις:
Αυτοί που συναγελάζονται με υπουργούς και τρώνε με μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
Αυτοί που τροφοδοτούνται με την εκμετάλλευση χιλιάδων νέων στα σύγχρονα κάτεργα της νεολαίας που λέγονται προγράμματα Voucher.
Αυτοί που διοργανώνουν συνέδρια εκατομμυρίων.
Αυτοί που ψάχνουν «λύσεις» σε συναντήσεις με τα βωθρολύματα της Χρυσής Αυγής.
Αυτοί που διαλύσανε το εργατικό κίνημα για να μείνει ένα μικρό και ελεγχόμενο ποσοστό στα όποια συνδικάτα έχουν απομείνει.
Αυτοί που στηρίξανε την συγκυβέρνηση, όταν χιλιάδες εργαζόμενοι χάνανε τις δουλειές τους, την ασφάλιση τους, τα σπίτια τους και τα παιδιά τους στη μετανάστευση.
Παναγόπουλοι και Τσαραμπουλίδηδες αν θέλετε να μάθετε ποιοι είναι οι εργατοπατέρες και οι γραφειοκράτες, τότε το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να κοιταχτείτε στον καθρέφτη.
Είναι πλέον φανερό, ότι τρέμουν και φοβούνται, όταν ένα κομμάτι εργαζομένων διαλέγει δρόμο αγωνιστικό και ανεξάρτητο από το καπέλο των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Το είδαμε στην περίπτωση της ΒΙΟΜΕ, το βλέπουμε και στην περίπτωση της ΕΛΒΟ. Με αυτούς τους εργαζόμενους, που διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, εμείς στην Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση συντασσόμαστε αλληλέγγυοι.
Να μην αφήσουμε την συνδικαλιστική ανεξαρτησία και το δικαίωμα στην πολιτική γνώμη να γίνουν βορρά του μίσους της εργατικής κομματικής γραφειοκρατίας για την ίδια την τάξη που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Να μην αφήσουμε τα τσιράκια του κεφαλαίου μέσα στην εργατική τάξη, να τρομοκρατήσουν ούτε έναν ακόμη εργάτη.
Ο κοινός αγώνας όλων εργαζομένων όλων των κλάδων ενάντια στο κλείσιμο της ΕΛΒΟ, αλλά και κάθε εργοστασίου, περνάει μέσα και από την περιθωριοποίηση των οργάνων και των φερέφωνων των αφεντικών, περνάει μέσα από την πραγματική αγωνιστική και ταξική ενότητα.
Οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ που αγωνίζονται έχουν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη όλου του ταξικού και μαχόμενου εργατικού κινήματος, σε κάθε βήμα και στάδιο αυτού του δύσκολου μα και αναγκαίου αγώνα.
Αγώνας διαρκείας για να παραμείνει η ΕΛΒΟ ανοιχτή, με εργατική, ταξική αξιοπρέπεια.
Κάτω τα χέρια από τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους!
Η τρομοκρατία ΓΣΕΕ-ΕΚΘ δεν θα περάσει.
Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση
