Δεν πέρασαν ούτε 15 μέρες «αριστερής κυβέρνησης» και η φούσκα της κοινωνικής ειρήνης ήδη έσπασε από την επίθεση των ΜΑΤ στην Πλατεία Εξαρχείων και στην κατάληψη ΒΟΞ στις 07/02.  Έπειτα από επίθεση και κάψιμο περιπολικού κοντά στην πλατεία, διμοιρίες ΜΑΤ και μοτοσικλετιστές της ομάδας ΔΕΛΤΑ εισέβαλλαν στα Εξάρχεια και άρχισαν να κυνηγούν κόσμο. Τα αποτελέσματα : πολλά ανοιγμένα κεφάλια, περίσσια δόση καφρίλας από τα ένστολα καθίκια και πολυάριθμες συλλήψεις. Δεν έλλειψε, για ακόμη μια φορά, και η προσπάθεια εισβολής στον κοινωνικό χώρο Κ*ΒΟΞ, η οποία στέφθηκε, ως συνήθως, με αποτυχία, αφού οι σύντροφοι κατάφεραν να απωθήσουν τις ορδές των μπάτσων.

Εντέλει, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».

Το αν δόθηκε εντολή να εισβάλλουν τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια ή να επιδοθούν στο αγαπημένο τους σπορ- την άσκηση βίας εναντίον πολιτών, δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κράτος καταστολής δείχνει, και σε αυτή τη συγκυρία, παρών. Η επίθεση στο ΒΟΞ και στην πλατεία αποτελεί επίθεση ενάντια στην κοινωνία που αγωνίζεται, και βουλώνει επιτέλους τα στόματα όσων πίστευαν σε αφοπλισμούς μπάτσων και κατάργηση ειδικών σωμάτων. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι η χτεσινή εισβολή είναι απλά μια επίθεση εναντίον όσων αγωνίζονται, αλλά και όσων τολμούν να αμφισβητούν εν τοις πράγμασι ακόμη και μια «αριστερή κυβέρνηση». Το «νέο δόγμα αστυνόμευσης», που σχεδιάζει η νέα διοίκηση του υπουργείου ΠΡΟΠΟ δε σημαίνει τίποτα, όχι μόνο για την κοινωνία που αντιστέκεται, αλλά για οποιονδήποτε που αντιλαμβάνεται ότι όταν η εξουσία, μπλε, πράσινη, κόκκινη, μωβ νιώθει να απειλείται, έχει ΠΑΝΤΑ, ως απάντηση, την καταστολή.

Προεκλογικά, η θέση της αστυνομίας σε μια αριστερή κυβέρνηση βασίστηκε σε ευχολόγια. Η θεαματική κίνηση της απομάκρυνσης των κάγκελων της Βουλής, τα οποία, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα επιστρέψουν όταν ο λαός δείξει την αποφασιστικότητα να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ήταν το μόνο που έκανε το υπουργείο ΠΡΟΠΟ για να δικαιολογήσει την «αριστεροσύνη» του. Πριν μία εβδομάδα, μπάτσοι επιτέθηκαν στην κατάληψη Βύρωνος της Καβάλας μαζί με τα φιλαράκια τους, τους φασίστες, και τώρα, έδειξαν πάλι τους γνωστούς παληκαρισμούς στα Εξάρχεια. Ο περίφημος «εκδημοκρατισμός» της αστυνομίας ακούγεται σαν ανέκδοτο ακόμη και στα αυτιά του πιο καλοπροαίρετου. Η θέση της αστυνομίας σε μια αριστερή κυβέρνηση, είναι ίδια με αυτή σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση: είναι εκεί για να υπερασπίζεται το δίκαιο των αφεντικών, απέναντι στους εργάτες, είναι εκεί για να στηρίζει τα τείχη μεταξύ της εξουσίας και του λαού, είναι εκεί για να εφαρμόζει το μονοπώλιο της βίας των ισχυρών.

Η πολιτική συγκυρία που διανύουμε αποτελεί, και πρακτικά πλέον, το τέλος της μεταπολίτευσης του δικομματισμού. Στις εκλογές, η ακρωτηριασμένη, από την κρίση, ελληνική κοινωνία, προτίμησε τη σιγουριά μιας αριστερής κυβέρνησης, από τον καθημερινό αγώνα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Η αυταπάτη ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σημαίνει την απαρχή μιας «ελπίδας για τον τόπο» δεν είναι ακόμα ορατή στην πλειοψηφία.

Πρόσφατα, η θεωρία της «καλύτερης διαπραγμάτευσης» στην Ευρώπη και του «τσαμπουκά στη Μέρκελ», που συσπείρωσε ευρύτατα κομμάτια του κόσμου στο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπέρασε την ψήφο και έλαβε και κινηματικά χαρακτηριστικά, όταν στις τελευταίες συγκεντρώσεις σε διάφορες ελληνικές πόλεις, κομμάτια της αριστεράς, αλλά και απλός κόσμος δήλωσε τη συμπαράσταση του στον υπουργό οικονομικών Βαρουφάκη, στη διαπραγμάτευση με τους Γερμανούς δανειστές της Ελλάδας. Και σα να μην έφτανε αυτό, η Χρυσή Αυγή, ο Κοκός, ο Αμβρόσιος, ο Μπαλτάκος και διάφορα άλλα φασισταριά εξέφρασαν ανοιχτά τη στήριξή τους στην κυβέρνηση, η οποία, γι’ αυτούς επιτελεί το «εθνικό της καθήκον» και επιδεικνύει «πατριωτισμό».

Ο πατριωτισμός ενός διαταξικού και αρκετές φορές απολιτίκ χυλού «αντιμνημονιακών δυνάμεων», δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας. Οι εκμεταλλευόμενοι αυτού του τόπου δεν μπορούν να ελπίζουν σε καμιά εθνική συνεννόηση, σε καμιά κοινωνική ειρήνη που διαβουλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επιστροφή σε μια σοσιαλδημοκρατία του ’80 δεν μπορεί παρά να είναι μια φάρσα της ιστορίας. Η προσμονή ξένων επενδυτών δεν μπορεί να είναι το πρόταγμα ενός λαού, ο οποίος ολοένα κι εξαθλιώνεται, πόσο μάλλον να είναι το πρόταγμα της αριστεράς, πόσο μάλλον του επαναστατικού κινήματος. Η επαναφορά του πατριωτικού λόγου, της ελληνικής σημαίας στο Σύνταγμα δεν είναι παρά ένας φτηνός τυχοδιωκτισμός που δε θα αργήσει να στραφεί μπούμεραγκ εναντίον του κινήματος και των διεκδικήσεών του.

Εμείς, ντόπιοι και μετανάστες, θύματα της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου, ΔΕΝ σκύβουμε το κεφάλι ΟΥΤΕ περιμένουμε από τους διαχειριστές της εξουσίας σωτήριες λύσεις. Δεν έχουμε κοινά λάβαρα ούτε κοινά αιτήματα με τα αφεντικά μας. Οι αιώνιοι ταγοί τους, δεξιοί κι αριστεροί κυβερνήτες αυτού του σαπιοκάραβου, θα μας βρίσκουν απέναντί τους. Ως την κοινωνική επανάσταση,  ως την αναρχία.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

08/02/15