Δύο εβδομάδες μετά τα γεγονότα στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, μερικά πράγματα παραμένουν απολύτως επίκαιρα:

Ως εργαζόμενοι βιώνουμε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μία άνευ προηγουμένου επίθεση. Με όπλο την τρομοκρατία του χρέους εξελίσσεται εναντίον μας μια γενικευμένη λεηλασία: δραματική μείωση μισθών, τεράστια αύξηση της φορολόγησης της εργατικής τάξης, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, μείωση συντάξεων, διάλυση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις και ανεργία…

Για την επιβολή αυτής της βίαιης απαξίωσης, κράτος και κεφάλαιο ενίσχυσαν το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο. Οι απόπειρες συλλογικής αντίστασης σε αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με τη βίαιη καταστολή και τη χυδαία συκοφάντηση: συνδικαλιστικές διώξεις, απαγόρευση απεργιών και επιστράτευση απεργών, εισβολές σε κατειλημμένους εργασιακούς χώρους, επιθέσεις της αστυνομίας σε απεργιακές φρουρές που υπερασπίζονται την κυριακάτικη αργία με αποκλεισμούς καταστημάτων, ενώ οι πανεργατικές απεργιακές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων πνίγηκαν στα χημικά και χτυπήθηκαν άγρια από τα ΜΑΤ με αποτέλεσμα δεκάδες συλλήψεις και διώξεις που εκκρεμούν μέχρι σήμερα.

Είναι σαφές ότι οι ειδικοί κατασταλτικοί νόμοι που εφαρμόζονται σε μαζική κλίμακα εναντίον κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων αποτελούν την άλλη όψη της οικονομικής επίθεσης που δεχόμαστε. Ο «κουκουλονόμος» ο οποίος ποινικοποιεί τη χρήση μέσων αυτοπροστασίας, όπως τις μάσκες κατά των δακρυγόνων, είναι το κατεξοχήν εργαλείο με το οποίο διώκονται διαδηλωτές σε βαθμό κακουργήματος. Ο «τρομονόμος» χρησιμοποιήθηκε για να βαφτιστούν «εγκληματική οργάνωση» οι κάτοικοι της Χαλκιδικής που αγωνίζονται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, με τρόπο ενδεικτικό για το πώς μπορεί να λειτουργήσει ως όπλο σε βάρος συλλογικών αγώνων. Στόχος αυτών των νόμων είναι η τρομοκράτηση όλων όσοι επιμένουν να αγωνίζονται ενάντια στην έρημο της καπιταλιστικής αξιοποίησης.

Από τις 2 Μαρτίου δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι ξεκίνησαν απεργία πείνας έχοντας τα εξής αιτήματα:

Στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο κτίριο της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ με στόχο τη δημιουργία κέντρου αγώνα και ενημέρωσης για την απεργία πείνας. Η κατάληψη αυτή συκοφαντήθηκε όσο λίγες αγωνιστικές δράσεις τα τελευταία χρόνια. Αριστερή κυβέρνηση και δεξιά αντιπολίτευση συναγωνίζονταν για το ποιος θα εκστομίσει τη ζοφερότερη καταγγελία: οι καταληψίες είναι πρεζέμποροι, είναι πράκτορες που θέλουν να υπονομεύσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση, είναι κάτι περιθωριακοί που καταλύουν τη δημοκρατία, καμία ανοχή σε αυτούς που έχουν καταστρέψει τα πανεπιστήμιά μας, σίγουρα θα έχουμε νεκρό… Αυτή η ιδεολογική προπαγάνδα συνοδεύτηκε από ένταση της αστυνομικής καταστολής: δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανθρώπων που κινούνταν στην ευρύτερη περιοχή της Πρυτανείας ή έβγαιναν από το κατειλημμένο κτίριο (ανάμεσά τους και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, μαζί με τον γιο του, όπως κατήγγειλε το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων WIND) και ασφυκτικός κλοιός έτσι ώστε να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις, συζητήσεις και διαδηλώσεις που είχαν καλεστεί. Αποκορύφωμα της καταστολής ήταν η καταπάτηση του ασύλου με την εισβολή των δυνάμεων καταστολής, η εκκένωση της κατάληψης και η σύλληψη όλων όσοι βρίσκονταν μέσα στο κτίριο.

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι υπόθεση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Αφορά όλους όσοι αγωνίζονται μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, όλους όσοι χρησιμοποιούν τους πανεπιστημιακούς χώρους ως κέντρα αγώνα, ως σημεία συνάντησης, συζήτησης και δράσης. Η «κατάλυση της έννοιας του ακαδημαϊκού ασύλου από εξωσχολικούς» είναι μια πάγια αντιδραστική θέση που απλώς επαναλαμβάνεται από την τωρινή κυβέρνηση. Όσο για την «εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου» που υποτίθεται ότι θίχτηκε από την κατάληψη της Πρυτανείας («κινδυνεύουν τα προγράμματα», ακούγαμε στα τηλεοπτικά κανάλια…), αρκεί να αναφέρουμε την άποψη των καθ’ ύλην αρμόδιων, του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του ΕΚΠΑ:

Σε ό,τι αφορά τις πρυτανικές αρχές (…) εμφάνιζαν το πανεπιστήμιο να λειτουργεί άψογα μέχρι την παραμονή της κατάληψης και να καταρρέει την επόμενη. Πρόκειται για το ίδιο πανεπιστήμιο όμως που υπολειτουργεί από το Σεπτέμβρη του 2013 με τις διαθεσιμότητες, που ήδη από πιο πριν είχε απολέσει μέρος των αποθεματικών του, στο όνομα της «εθνικής προσπάθειας για δημοσιονομική εξυγίανση», που υποχρηματοδοτείται σταθερά και που όλο και μεγαλύτερα τμήματα της λειτουργίας του παραδίδονται στο κεφάλαιο, αποκλείοντας όλο και μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών από τις σπουδές τους και εξαθλιώνοντας τους εργαζόμενους του. (…) Η μετατροπή του θέματος μιας κατάληψης, που για τη λειτουργία του πανεπιστημίου ελάχιστη ως καμία σημασία είχε, σε μείζον ζήτημα ήταν επιλογή παραγόντων εντός και εκτός πανεπιστημίου που στόχευαν στην εμπέδωση μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», με θύματα τα δικαιώματα και τους αγώνες. Στην πρώτη γραμμή της εκστρατείας βρέθηκαν κάποιοι που θυμούνται τη λειτουργία του πανεπιστημίου μόνο όταν η αναφορά σ’ αυτήν μπορεί να αξιοποιηθεί για τα δικά τους συμφέροντα.

Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον των απεργών πείνας και των αλληλέγγυων ήταν ότι αυτός ο αγώνας είναι ακατανόητος διότι η κυβέρνηση θα ικανοποιήσει, από μόνη της, τα αιτήματά τους μέσω του νομοσχεδίου για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ. Κατ’ αρχάς, δεν περιέχονταν όλα τα αιτήματα των απεργών πείνας στο νομοσχέδιο. Ακόμα και οι διατάξεις για τον «κουκουλονόμο» και τη λήψη DNA δεν υπήρχαν στο αρχικό νομοσχέδιο, μπήκαν ως τροπολογίες αποκλειστικά και μόνο λόγω της πίεσης του αγώνα και ικανοποιήθηκαν μόνο εν μέρει. Κατά δεύτερον, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται όσο ακατανόητο κι αν φαίνεται αυτό στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μια πρόχειρη απόδειξη: η συνεχιζόμενη κίνηση πολιτικής ανυπακοής στον «κουκουλονόμο» από διωκόμενους (μεταξύ των οποίων και μία συνάδελφος, μέλος του ΣΜΕΔ) που δήλωσαν ότι παύουν να τηρούν τον περιοριστικό όρο που τους έχει επιβληθεί, να παρουσιάζονται τακτικά στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής τους.

Από την πλευρά μας, καταγγέλλουμε την απαράδεκτη εισβολή των δυνάμεων καταστολής στην κατάληψη της Πρυτανείας και την κατάλυση του ασύλου. Περιφρουρούμε μέσα από τους αγώνες μας το πανεπιστημιακό άσυλο ως αυτό που είναι: ένας ανοιχτός χώρος για όλους όσοι αγωνίζονται, ένας χώρος όπου έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε τη δική μας δημόσια σφαίρα, τη δημόσια σφαίρα του αγώνα, ενάντια στην κυρίαρχη ιδεολογία και προπαγάνδα.

Απαιτούμε την παύση όλων των διώξεων που έχουν ασκηθεί εναντίον των συλληφθέντων της κατάληψης της Πρυτανείας και όλων όσοι διώκονται λόγω της έμπρακτης αλληλεγγύης τους στον αγώνα των απεργών πείνας.

Στηρίζουμε την πολιτική ανυπακοή στον «κουκουλονόμο», όπως εκφράζεται με τις δηλώσεις διωκόμενων να μην παρουσιάζονται στα αστυνομικά τμήματα.