Μεγάλο εξωτερικό χρέος, χρόνιο εμπορικό έλλειμμα, κρίση δημοσίων εσόδων λόγω της θεσμοθετημένης φοροαπαλλαγής του μεγάλου κεφαλαίου, υψηλή ανεργία, κρατική παρέμβαση για να διασωθεί το τραπεζικό σύστημα.  Τα δύο τρίτα των κρατικών δαπανών αφιερώνονται στην πληρωμή των τοκοχρεολυσίων, τα φορολογικά έσοδα του κράτους είναι χαμηλά γιατί οι πλούσιοι ζούσαν ουσιαστικά αφορολόγητοι, οι έμμεσοι φόροι αποτελούν περίπου το 50% από τα έξοδα των εργαζομένων. Η φασιστική δικτατορία είναι τοποθετημένη και ελεγχόμενη από τον αγγλόφιλο βασιλιά και στέλνει τους ανθρώπους σε μπουντρούμια και εξορίες.

Αυτός ο λαός όμως στις 28 Οκτώβρη του ’40 αποφάσισε να αντισταθεί στους ιταλούς φασίστες και ηττήθηκε μόνο όταν επιτέθηκαν και οι γερμανοί ναζί. Αγωνιζόμενοι εν μέσω τριπλής φασιστικής κατοχής και πληρώνοντας με ζωές και καμένα χωριά, οι αντιστεκόμενοι έλληνες κατάφεραν να είμαστε η μοναδική κατεχόμενη χώρα που δεν επιστρατεύτηκε ο πληθυσμός για λογαριασμό των κατακτητών.

-Οκτώβρης 2013, η «ελεύθερη» Ελλάδα, σε περίληψη:

Άνθρωποι τρέφονται από τα σκουπίδια και κοιμούνται στον δρόμο. Μαθητές συλλαμβάνονται έπειτα από κάλεσμα της αστυνομίας από διευθυντές σχολείων (!!!) επειδή συμμετείχαν σε κατάληψη και άλλοι αποβάλλονται γιατί δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στην προσευχή. Η εξέταση σε δημόσιο νοσοκομείο-όσα έχουν απομείνει- απαιτεί εισιτήριο εισόδου. Η εργασία απαξιώνεται, δεν πληρώνεται, φορολογείται βίαια. Οι άνεργοι είναι ενάμιση εκατομμύριο απελπισμένοι άνθρωποι και οι ανασφάλιστοι τρία εκατομμύρια. Τα δημόσια αγαθά (ενέργεια, νερό, μεταφορές, παιδεία, υγεία) ξεπουλιούνται συστηματικά στους παλιούς και νέους «επενδυτές». Η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» έχει εκχωρήσει την εξουσία σε τραπεζίτες έλληνες και ξένους. Όποιος αντιστέκεται στο ξεπούλημα και την καταστροφή του τόπου του βαφτίζεται τρομοκράτης. Τα δημόσια μέσα ενημέρωσης καταργήθηκαν μόλις αμφισβήτησαν την «κυβερνητική» προπαγάνδα. Και περίπου τετρακόσιες χιλιάδες έλληνες επέλεξαν να εκπροσωπηθούν στη βουλή από νεοναζιστές τους οποίους εξέθρεψαν τα καθεστωτικά ιδιωτικά μέσα παραπληροφόρησης.

Σήμερα όμως κάποια κόκαλα θα τρίζουν… γιατί οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν την εξουσία έχουν καταστήσει την Ελλάδα την πρώτη ευρωπαϊκή αποικία και θα σταθούν σε προσοχή να τιμήσουν όσους αντιστάθηκαν 73 χρόνια πίσω.

 Ή θα αφήσουμε τους τραπεζίτες και τα πολιτικά υποχείριά τους να καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας,  ή ενωμένοι και με αποφασιστικότητα θα πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, θα γυρίσουμε την πολιτική εκεί που πρέπει, στα χέρια των Πολιτών.

Υ.Γ. : Θεωρούμε αυτονόητο ότι η περυσινή Ύβρις – κατάθεση στεφάνου από τους νοσταλγούς των ναζί και των ταγματασφαλιτών και μάλιστα λίγα μέτρα δίπλα από το άγαλμα του μητροπολίτη του ΕΑΜ Ιωακείμ – δεν θα επαναληφθεί.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ– ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων

Την Πέμπτη 24/10 πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην σίτιση του ΤΕΙ Αθήνας, στο κάτω εστιατόριο, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και με πρόταγμα την ελεύθερη σίτιση. Κατά τη διάρκεια της δράσης, εντοπίστηκε στο χώρο του εστιατορίου φασίστας-φοιτητής της ΣΕΥΠ.

 Ο συγκεκριμένος είχε τσάντα με συνθήματα ρατσιστικά-εθνικιστικά, μαιάνδρους και ελληνική σημαία. Το περιεχόμενο της τσάντας σιγούρεψε τις υποψίες μας αφού βρήκαμε χειρόγραφο με συνθήματα και υπογραφή Χρυσή Αυγή και σβάστικα. Ο τύπος εκδιώχθηκε από το εστιατόριο κλοτσηδόν και κυνηγήθηκε (έγινε λούης) ως την Καβάλας, με προορισμό την τρύπα του και την αγκαλιά της μαμάς του. Πρίν φύγει, και με ειρωνικό-απειλητικό ύφος, μας προειδοποίησε ότι θα πάρει τηλέφωνο για ενισχύσεις. Από τη στιγμή που έφυγε, παρατηρήθηκαν πολλές ύποπτες κινήσεις (τύποι με τηλέφωνα, μηχανάκια) στο χώρο του ΤΕΙ. Πράγματι, μετά από 20 λεπτά οι ενισχύσεις έφτασαν… Η μαμά και ο μπαμπάς έτοιμοι να υπερασπιστούν το φασίστα γιο! Σε έξαλλη κατάσταση, απαιτούσαν πίσω την τσάντα του λεβέντη τους. Το σκηνικό εξελίχθηκε σε έντονο διαπληκτισμό με τους γονείς, οι οποίοι φάσκοντας και αντιφάσκοντας σε οποιοδήποτε πολιτικό επιχείρημά μας είτε σε αναφορά σε πρόσφατα γεγονότα (δολοφονία Παύλου Φύσσα) απαντούσαν με υβριστικά σχόλια κατακρίνοντας μας για την εμφάνισή μας ( τατουάζ, σκουλαρίκια) και αποκαλώντας μας άπλυτους. Τα σχόλια τους φανέρωσαν οτι οι ιδέες τους ήταν παραπλήσιες με του γιου τους, δείχνοντας ανοχή στις πράξεις του, και γι’αυτό τους απωθήσαμε δυναμικά με συνθήματα. Αφού δεν βρήκαν το δίκιο τους ( και την τσάντα του γιού τους) τραμπουκίζοντας μας, κατέφυγαν στους μπάτσους. Δυστυχώς γι’αυτούς η διοίκηση δεν επέτρεψε στους μπάτσους να μπούνε στο χώρο του ΤΕΙ (για δικούς της λόγους προφανώς), παρόλο που η μάνα, τους παρότρυνε να μπουν και να «γαμήσουν το άσυλο».

Εμείς από την πλευρά μας, απαντούσαμε, απαντάμε και θα απαντάμε πως οποιαδήποτε φασιστική,ρατσιστική, εθνικιστική άποψη και δράση εκδηλώνεται στο χώρο του ΤΕΙ, θα εκδιώκεται με κάθε τρόπο και μέσο. Στεκόμαστε ενάντια στους φασίστες και σε όσους τους υποστηρίζουν είτε σιγοντάροντας τους είτε μένοντας απαθείς σε όσα κάνουν.

 ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΤΕΙ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ…

 ΑΣΤΑ | ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ/ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΕΣ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΤΕΙ Αθήνας

 ενημέρωση συντρόφων μέσα από το ΤΕΙ:

Οι ενισχύσεις που έφερε τελικά ήταν οι γονείς του, για να πάρουν την τσάντα που του αφαιρέθηκε καθώς πάνω της υπήρχαν στοχάδια και μαλακίες. Μέσα της βρέθηκε υλικό της Χ.Α. Υπήρξε διαπληκτισμός με τους γονείς του παιδιού (ιδιαίτερα την δόλια μάνα), οι οποίοι και ενημερώθηκαν πως ο γιος τους είναι φασίστας και αν δεν τον μαζέψουν αυτοί θα τον μαζέψουμε εμείς. Οι γονείς μίλησαν με τον αναπληρωτή  πρόεδρο της σχολής και απείλησαν πως θα καλέσουν κανάλια και αστυνομία. Τελικά καλέστηκε η αστυνομία και ήρθε ένα περιπολικό με δυο μπάτστους μέσα και άραξε στην πύλη. Οι γονείς τους έλεγαν να μπουν μέσα στον χώρο της σχολής, αλλά αυτοί λόγω ασύλου όπως είπανε δεν το έκαναν. Πριν λίγο αποχώρησαν μπάτσοι και γονείς. Ο αναπληρωτής πρόεδρος πλησίασε τους συντρόφους και τους ενημέρωσε πως αυτός δεν άφησε τους μπάτσους να μπουν στον χώρο του ΤΕΙ. Καθ’ όλη την διάρκεια του σημερινού σκηνικού δύο περίεργοι τύποι παρατηρήθηκαν να περνάνε κοντά από τον χώρο της σίτισης κοιτώντας περίεργα και κάνοντας τηλέφωνα, αλλά τίποτα παραπάνω. Κόσμος υπάρχει ακόμα έξω από την σίτιση.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ

Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org

Χαριτολογώντας και μη έτσι αυτοαποκαλούνταν πληθώρα παραστρατιωτικών ακροδεξιών ομάδων που έδρασαν μετά τη λήξη του Α’ παγκοσμίου πολέμου μέχρι και τη λήξη του Β΄ στη Γερμανία και την Αυστρία. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε τραμπουκικές επιθέσεις, τρομοκράτηση πολιτικών αντιπάλων και τις άγριες δολοφονίες κομμουνιστών και Εβραίων, είχαν τα «Φραικόρπς» (Freikorps – Ελεύθερα Σώματα). Οι άνδρες των Φραικόρπς βασάνισαν και δολοφόνησαν άγρια τους Εβραίους κομμουνιστές ηγέτες των «Σπαρτακιστών» Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ με την πλήρη ανοχή και την ευλογία τη «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» η οποία τελικά  αποτέλεσε το πιο πρόσφορο έδαφος για την ανάδυση του εθνικοσοσιαλισμού και του 3^ου Ραιχ. Πολλοί άνδρες των Φραικόρπς ενσωμάτωσαν τους «Θυελλώδεις Μαχητές»  του Έρνστ Ρεμ που έμειναν γνωστά στην ιστορία σαν Τάγματα Εφόδου (SA). Τα Τάγματα Εφόδου ήταν μια μαζικότατη παραστρατιωτική ομάδα (στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 ξεπερνούσαν σε μέλη τα 3 εκατομμύρια) και μαζί με τα SS (Τάγματα Προστασίας) ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με συνδικαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές. Για το ναζιστικό κόμμα που έλεγχε και τις δύο οργανώσεις ουσιαστικά όλη την βρώμικη δουλειά την έκαναν τα SA αφού τα SS θεωρούνταν τότε επίλεκτη μονάδα που ασχολούταν αποκλειστικά με την προστασία των υψηλόβαθμων ναζί. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε ένα μεταπολεμικό ντοκιμαντέρ ένας γερμανός που έζησε εκείνη την σκοτεινή περίοδο «εκείνη την εποχή ήσουν ούτως ή άλλως άνεργος και οργισμένος, είχες πολύ χρόνο στη διάθεσή σου και θα πήγαινες είτε με τα τάγματα Εφόδου είτε με τους κομμουνιστές, εγώ πήγα με τα τάγματα εφόδου». Η αντικαπιταλιστική κούφια ρητορεία του Χίτλερ και οι ψευτοσοσιαλιστικές και φιλεργατικές εξαγγελίες του κόμματος του σε συνδυασμό με την βαθειά αντικοινοβουλευτική και υπερσυντηρητική παράδοση των Γερμανών, την φτώχεια, την ανέχεια και την εθνική ταπείνωση μετά την συνθήκη των Βερσαλλιών έστρεψαν πολλούς απελπισμένους στη ακροδεξιά. Στις 19 Νοεμβρίου 1932 ο Χίντεμπουργκ λαμβάνει υπογεγραμμένο μήνυμα από τους ισχυρότερους Γερμανούς βιομήχανους οι οποίοι του σύστηναν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο.  Με τη συμμετοχή των Ναζί στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933 τα SA γίνονται ανεξέλεγκτα. Προκαλούν την έντονη δυσαρέσκεια του «Φύρερ» και τελικά εξοντώνονται μέσα σε ένα τριήμερο από τα SS που έμεινε ιστορικά γνωστό ως η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών». Για την ιστορία απλά να αναφέρουμε ότι οι άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου φορούσαν παραστρατιωτικές στολές φαιού χρώματος, είχαν στενότατους δεσμούς με την αστυνομία, ο γερμανικός στρατός τους παρείχε εκπαίδευση και ο αρχηγός τους Ερνστ Ρεμ είχε την πλήρη ανοχή της Βαυαρικής κυβέρνησης. Μετά φυσικά ανέλαβαν τα SS και η συνέχεια είναι γνωστή.

email: draseis18ano@gmail.co

Την Τρίτη 10/09 ολοκληρώθηκε η ψήφιση του νόμου για το Νέο Λύκειο, με τον οποίο το κράτος συνεχίζει την επίθεση ενάντια σε σας, ενάντια σε μας, ενάντια σε όλους∙ όσοι είμαστε μαθητές –τριες, όσοι είμαστε γονείς μαθητών κι όσοι είμαστε δάσκαλοί τους στα σχολεία. Είμαστε εδώ, γιατί δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πως όπως έκλεισε η ΕΡΤ και πολλά νοσοκομεία έτσι θα κλείσουν και πολλά σχολεία.

Το σχολείο ως εξεταστικό κάτεργο: το Νέο Λύκειο

Ο στόχος του νόμου, όπως αναφέρει και η αιτιολογική έκθεση, ήδη από τις δύο πρώτες προτάσεις της, είναι η μείωση των εισακτέων στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση:

«Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια (από τη μεταπολίτευση και μετά), το ζήτημα του Λυκείου, και το συνδεόμενο με αυτό, ζήτημα των εισαγωγικών εξετάσεων αποτέλεσε σημείο αιχμής της εκπαιδευτικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων. Η εκτενής συζήτηση που το ζήτημα αυτό διαχρονικά έχει προκαλέσει, οφείλεται κατά βάση στο γεγονός ότι για πολλές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία είδε την εκπαίδευση των παιδιών της και την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση ως το όχημα μιας μοναδικής ευκαιρίας για ανοδική κοινωνική κινητικότητα.»

Και συνεχίζουν οι εμπνευστές του νόμου:

«Οι μαθητές σε ποσοστό 75% επιλέγουν το γενικό λύκειο και σε ποσοστό 25% επιλέγουν τις δομές της επαγγελματικής εκπαίδευσης… Η σημασία της επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι ιδιαίτερα κρίσιμη στις παρούσες συνθήκες, εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης, η οποία έχει εκτινάξει τα ποσοστά ανεργίας των νέων σε δυσθεώρητα ύψη και η αναμόρφωση της επαγγελματικής εκπαίδευσης μπορεί να αποτελέσει έναν βασικό άξονα αντιμετώπισης του προβλήματος της ανεργίας.»

Στην αιτιολογική έκθεση του νόμου αναφέρεται επίσης ότι στην Ελλάδα οι μαθητές που τελειώνουν το Γενικό Λύκειο είναι κατά 30% περισσότεροι του ευρωπαϊκού μέσου όρου και ότι πρέπει να εξισωθούμε με αυτόν.

Εν ολίγοις, για να πετύχει να μειώσει την «ανοδική κοινωνική κινητικότητα» και τις κοινωνικές προσδοκίες, το κράτος χρειάζεται μια μεταρρύθμιση η οποία θα διώξει τους μαθητές και τις μαθήτριες από το γενικό λύκειο και θα τους στείλει στην τεχνική εκπαίδευση (και από κει, όπως θα δούμε παρακάτω, κατευθείαν στην αγκαλιά της προσωρινής, ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας). Αυτή την έξωση από το γενικό λύκειο έρχεται να υπηρετήσει το σχέδιο «τρία χρόνια πανελλαδικές και εξετάσεις σε 39 μαθήματα».

Για να περάσεις πλέον από τη μια τάξη του λυκείου στην άλλη πρέπει να έχεις μέσο όρο 8 σε κάθε «δευτερεύον» μάθημα, 10 μέσο όρο σε μαθηματικά, αρχαία, νέα ελληνικά και στα μαθήματα της ομάδας προσανατολισμού και 10,1 γενικό μέσο όρο (μαθητής –τρια με 7 σε ένα «δευτερεύον» ή με 9 σε μαθηματικά ή γλώσσα παραπέμπεται· με 9,9 γενικό μέσο όρο μένει στην ίδια τάξη).

Κατά τη διάρκεια κάθε χρονιάς τα παιδιά περνάνε από ένα γολγοθά διαρκών εξετάσεων με θέματα που μπαίνουν κατά 50% από πανελλαδική τράπεζα θεμάτων με κλήρωση, με συνέπεια να μην μπορεί ο δάσκαλός τους να προσαρμόσει τα θέματα στη διδαχθείσα ύλη.

Για το βαθμό πρόσβασης στην Γ΄βάθμια εκπαίδευση προσμετράται ο βαθμός προαγωγής και απόλυσης και των τριών τάξεων του Λυκείου. Επιβάλλονται στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου διπλές πανελλαδικές εξετάσεις, για την απόλυση από το Λύκειο και την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο.

Με τις πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, με άλλα λόγια με την κρυφή ενσωμάτωση του συστήματος επιλογής στην καρδιά της λυκείου, οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, στην απόρριψη και στον εξοστρακισμό τουλάχιστον το 25% του μαθητικού πληθυσμού. Υπολογίζεται ότι μέσα σε λιγότερο από μία πενταετία λειτουργίας του Γενικού Λυκείου, αυτό θα έχει χάσει περίπου 50.000 μαθητές από τους 200.000 που φοιτούν σήμερα. Λιγότεροι μαθητές, λιγότερα σχολεία, λιγότεροι καθηγητές.

Χαρακτηριστικό της κανιβαλικής ιδεολογίας που διαπνέει τους εμπνευστές του σχεδίου είναι ότι οι μαθητές που θα φεύγουν από το Γενικό Λύκειο, ως «πλεονάζον προσωπικό» σε επιχείρηση που «εξυγιαίνεται», χαρακτηρίζονται «οκνηροί», «νούλες» και αποτυχημένοι:

«Δεν είναι δίκαιο ορισμένοι μαθητές nullo labore να βρίσκονται στην ίδια τάξη με μαθησιακά κενά… Ορισμένοι μαθητές λόγω του ότι δεν διαθέτουν την προαπαιτούμενη γνωστική επάρκεια νιώθουν μειονεκτικά αλλά και εκτός αυτού παρακωλύουν την απρόσκοπτη μάθηση των άλλων, φαινόμενο το οποίο στις μέρες μας έχει πάρει διαστάσεις…»

Και στα ΕΠΑΛ εισάγεται η βάση του 10,1 για προαγωγή στην επόμενη τάξη, οι πανελλαδικές κάθε χρόνο με 50% των θεμάτων από τράπεζα με ηλεκτρονική κλήρωση, όπως και η 4η φορά εξετάσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια . Αυτά βέβαια στις ειδικότητες που θα απομείνουν και δε θα χαριστούν στα ιδιωτικά ΙΕΚ, όπως έγινε πρόσφατα με την κατάργηση 50 ειδικοτήτων.

Όσοι από τα ΕΠΑΛ δεν αποφασίσουν να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια  είναι υποχρεωμένοι, εάν θέλουν να έχει κάποια ισχύ το απολυτήριό τους στην αγορά εργασίας,  να εργαστούν/μαθητεύσουν σε επιχείρηση, βιοτεχνία, εργοστάσιο για ένα χρόνο,(και στη διάρκεια του καλοκαιριού) 28 ώρες την εβδομάδα, ανασφάλιστοι, με μισθούς της πλάκας (140 ευρώ το μήνα!), προκειμένου να μάθουν το επάγγελμα/τέχνη τους. Αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν δικαίωμα σε εξετάσεις πιστοποίησης, για τις οποίες είναι υπεύθυνοι οι αντίστοιχοι φορείς π.χ. τα τεχνικά επιμελητήρια.

Σταδιακά καταργούνται οι ΕΠΑ.Σ(θεσμός τυπικής εκπ/σης) και ιδρύονται οι ΣΕΚ , (Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης-άτυπη εκπ/ση), όπου επίσης ορίζεται ως προαπαιτούμενη η βάση του 10 για την προαγωγή και οι οποίες ελέγχονται και χρηματοδοτούνται από τους Δήμους. Ελλείψει κονδυλίων (πράγμα αναμενόμενο, αν σκεφτεί κανείς τα αδύναμα οικονομικά μέσα των δήμων) δύναται να συμμετέχει ιδιώτης επιχειρηματίας και να υπάρχουν δίδακτρα. Και εδώ, μετά τις δύο πρώτες τάξεις, εισάγεται η χρονιά της μαθητείας, όπου τα αφεντικά θα τους μαθαίνουν μόνο την τεχνολογία που μεταχειρίζονται στη δική τους επιχείρηση με αναμενόμενο αποτέλεσμα στην επόμενη επιχείρηση να θεωρούνται ανειδίκευτοι και χωρίς προϋπηρεσία. Οι καθηγητές τους δεν είναι υποχρεωτικό να είναι εκπαιδευτικοί· μπορεί να είναι και επαγγελματίες χωρίς πιστοποιημένη παιδαγωγική κατάρτιση. Επιπλέον η αποφοίτηση από τις ΣΕΚ δεν οδηγεί πια σε απόκτηση πτυχίου, παρά μόνο σε μια βεβαίωση κατάρτισης επιπέδου 2 και ανοίγει δρόμο σπουδών μόνο για τα ΙΕΚ.

Οι αλλαγές στην τεχνική εκπαίδευση προωθούν την ιδεολογία ότι κάποιος είναι άνεργος, όχι γιατί δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις εργασίας, αλλά επειδή δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Ο ίδιος ο άνεργος κατασκευάζεται ως ένοχος και υπεύθυνος για την ανεργία του…  Αυτή η ιδεολογία είναι άλλη μία παραλλαγή της ατομικής ευθύνης για την ανεργία.

Η απλήρωτη ή κακοπληρωμένη πρακτική άσκηση των ΤΕΙ και των ΙΕΚ εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν εμπόδισε την ανεργία να φτάσει στο 30% εν γένει και στο 60% για τους νέους. Το εκπαιδευτικό σύστημα ποτέ δεν μπορούσε ούτε μπορεί να δημιουργήσει με τέτοιους όρους θέσεις εργασίας. Αυτό το οποίο κάνει είναι να κατανέμει τους εκπαιδευόμενους σε θέσεις που παράγει και αναπαράγει ο κοινωνικός καταμερισμός εργασίας σε μια αναπτυσσόμενη καπιταλιστική οικονομία. Με τη σημερινή εσκεμμένη πολιτική της ύφεσης και της «εσωτερικής υποτίμησης», η στροφή σε μια υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση δε θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας των νέων. Απλώς θα υπάρξει μια ολόκληρη γενιά που θα βγει στην αγορά εργασίας με ακόμα χειρότερους όρους. Και από κάτω άλλη μία, που, ακόμα χειρότερα, θα ψάχνει στον πάτο του βαρελιού το φως στο τούνελ.

Τέλος, ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η αύξηση των μαθητών κατά 10% ανά τάξη δεν έχει τελικά ανασταλεί ,γιατί δε νομοθετήθηκε μεν, αλλά έφτασε στα σχολεία όλων των βαθμίδων ως κοινή υπουργική απόφαση, γεγονός που αφήνει σημαντικό περιθώριο άρνησης της από εμάς.

Ο νόμος για το «νέο λύκειο» έχει πολλαπλούς αποδέκτες.

Από τη μια, επιχειρεί να βαθύνει το σύστημα αξιολόγησης και  ανταγωνισμού και στοχοποιεί εκείνη τη μερίδα παιδιών που δε θα ανταπεξέλθει στην πίεση και τα έξοδα, προορίζοντάς την για αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Μια μικρή μερίδα των παιδιών της εργατικής τάξης που θα καταφέρνουν τελικά να αναρριχηθούν  κοινωνικά μέσω της απόκτησης ενός πτυχίου, θα το πετυχαίνουν με τόσο κόστος και θυσίες, ώστε να κανιβαλίζουν τους υπόλοιπους και να γίνονται πραγματικά σκυλιά των αφεντικών.

Από την άλλη, σχεδιάζει να υποτιμήσει την εργασία των εν ενεργεία εκπαιδευτών. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι υποτιμημένοι και υπό αξιολόγηση και με τη δαμόκλειο σπάθη των μετακινήσεων και διαθεσιμοτήτων εκπαιδευτικοί θα είναι οι τελικοί διαλογείς των μαθητών που θα κόβονται, και εν τέλει θα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Ο αγώνας τώρα ξεκινάει και θα είναι μακρύς

Για μας όλα αυτά βέβαια τελούν συνεχώς υπό διακύβευση. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα να ανατρέψουμε τους υπολογισμούς τους. Πάντα υπάρχει η δυνατότητα τα πράγματα να πάνε αλλιώς και αυτό που σχεδιάζεται ως ένα νέο μαζικό σχολείο για την αμάθεια και τον ανταγωνισμό απλώς να αποτύχει. Έχει ξαναγίνει. Όλοι εμείς μαζί, μαθητές/τριες και δάσκαλοι, μπορούμε να μετατρέψουμε τη λεγόμενη από  τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κι ένα κομμάτι της αριστεράς «μάχη για τη σωτηρία του σχολείου» σε μάχη για την απομυθοποίηση του καπιταλιστικού σχολείου, μάχη για το ριζικό μετασχηματισμό του, μάχη για το γκρέμισμα της κοινωνικής ιεραρχίας και της καταπίεσης που αυτό αναπαράγει, μάχη για την αντικατάστασή του από ένα άλλο «σχολείο» που θα προτάσσει την αλληλεγγύη-ισοελευθερία κόντρα στην αστική εξατομίκευση και τον καπιταλιστικό αγριανθρωπισμό. Οι αγώνες μας είναι δυνατό να αποτελέσουν ένα ουσιώδες μάθημα-εμπειρία όχι μόνο για μαθητές και καθηγητές, αλλά για όλους όσοι σήμερα το έχουν ανάγκη, για όλους όσοι σήμερα βλέπουν περισσότερο από ποτέ την ανάγκη για ριζική ανατροπή του υπάρχοντος ταξικού συσχετισμού δύναμης στην κοινωνία.

Αυτό όμως δεν το βλέπουμε να γίνεται με συνθήματα υπέρ της «υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών». Και εξηγούμαστε.

Το καπιταλιστικό κράτος δεν είναι «καλό», όταν «μας βοηθάει» χτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία κλπ. και «κακό», όταν χρηματοδοτεί τους ατομικούς καπιταλιστές και τους τραπεζίτες. Το  συγκεκριμένο κράτος είναι πάντα το κράτος του κεφαλαίου. Είναι το κράτος που υπηρετεί τα μακροπρόθεσμα ταξικά συμφέροντα της άρχουσας κεφαλαιοκρατικής κοινωνικής τάξης, εξαπατώντας τις υποτελείς-εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις ότι δήθεν πρόκειται για ένα ουδέτερο αταξικό κράτος.

Για να πάρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, όταν το κράτος άρχισε να αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση κλπ. τη δεκαετία του 1960, δεν το έκανε από φιλανθρωπία ή γιατί ήταν το «κράτος του λαού»· το έκανε, επειδή η Ελλάδα ήταν μια καπιταλιστικά αναπτυσσόμενη χώρα που είχε ανάγκη από φρέσκο, μορφωμένο και υγιές εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις της. Όταν το κράτος διόγκωσε τις ίδιες δημόσιες δαπάνες από τη δεκαετία του 1980 και μετά, δεν το έκανε, όπως λένε οι δεξιοί σήμερα που το τροπάριο έχει αλλάξει, επειδή ήταν «σπάταλο» και «διεφθαρμένο», αλλά επειδή έπρεπε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μιας μαχητικής εργατικής τάξης και επειδή γενικώς, οι ιστορικά καθορισμένες ανάγκες αναπαραγωγής των εργαζόμενων κοινωνικών τάξεων, είχαν μεγεθυνθεί. Κι αν οι ίδιες δημόσιες δαπάνες δεν διογκώθηκαν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την περασμένη δεκαετία, πριν από την «κρίση του χρέους», αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι τα αφεντικά είχαν βρει στους μετανάστες εργάτες και τους νέους ένα παραγωγικό, υποτιμημένο και πολιτικά αδύναμο εργατικό δυναμικό, για την αναπαραγωγή του οποίου δε χρειαζόταν να ξοδέψουν πολλά.

Σήμερα που η καπιταλιστική οικονομία στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, βρίσκεται σε βαθιά ύφεση-μείωση της κεφαλαιακής κερδοφορίας, εφαρμόζεται από το κράτος η πολιτική της απαξίωσης του κόσμου της εργασίας (δηλαδή όλων εμάς που παράγουμε τις χρηστικές αξίες εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού). Το κράτος –που είναι πάντα κράτος του κεφαλαίου- δεν αυξάνει πια τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση κλπ. Το αντίθετο: τις μειώνει με στόχο να διασώσει, ή ακόμα και να αυξήσει, την αναγκαία για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, κεφαλαιακή κερδοφορία.

Γι’ αυτό κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτά, όπως δείξαμε, δεν είναι «δημόσια αγαθά» αλλά κομμάτι του «κοινωνικού» μας μισθού· του μισθού, δηλαδή, που δεν τον παίρνουμε στο χέρι, σε χρήμα, αλλά σε είδος, ως αξίες χρήσης.

Επειδή το κράτος είναι ο ιδιοκτήτης αυτών των αναπαραγωγικών της εργασιακής μας δύναμης τομέων (υπηρεσιών), μπορεί να τους περικόπτει ή να τους ιδιωτικοποιεί –δηλ. να υπάγει άμεσα τις αξίες χρήσης τις οποίες παράγουν αυτοί οι τομείς, στη διαδικασία παραγωγής κέρδους- όποτε οι δυσχέρειες ή οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτούν.

Γι’ αυτό και μεις οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι φοιτητές και οι άλλοι εργαζόμενοι που υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν υπερασπιζόμαστε τη «δημόσια, δωρεάν παιδεία» όπως είναι σήμερα.

1ον) Γιατί δεν είναι δημόσια-κοινωφελής-λαϊκή αλλά κρατική, στην υπηρεσία του κεφαλαίου

2ον) Γιατί δεν είναι δωρεάν, αφού πρέπει να πληρώνουμε ένα σωρό φράγκα στα φροντιστήρια για να αντεπεξέλθουμε στον κυκεώνα των εξετάσεων που επιβάλλει

3ον) Γιατί δεν είναι παιδεία (με την έννοια της ελεύθερης διαδικασίας που στοχεύει στην άνοδο του πνευματικού μας επιπέδου) αλλά κατάρτιση, δια-μόρφωση και κατανομή του εργατικού δυναμικού που χρειάζονται οι επιχειρήσεις.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θ’ αφήσουμε να μας πετάξουν έξω από το λύκειο. Δε θα τους επιτρέψουμε να μας στερήσουν αυτό που μας ανήκει, ένα κομμάτι του «κοινωνικού» μας μισθού. Δε θα γίνουμε οι καταρτίσιμοι δούλοι του 21ου αιώνα.

Θα αλλάξουμε το σχολείο και την κοινωνία από τα μέσα και ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.

ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ

ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΖΩΝΤΑΝΕΣ  ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ

ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

                                                                                                         Οκτώβριος 2013

Πρωτοβουλία για τη διάχυση των απεργιακών αγώνων στην εκπαίδευση

Πόσες επιθέσεις, πόσοι τραμπουκισμοί, πόσοι θάνατοι ακόμα? Για εκείνους γνωρίζουμε. Το γκλομπ, το μαχαίρι, το πιστόλι, η προέκταση του παιδικού τους παιχνιδιού που παίζαν όλη μέρα. Προσωπική ευχαρίστηση στο τότε, στα χρόνια τα ενήλικα, στο τώρα ο θάνατος. Μα για εκείνους γνωρίζουμε. Αυτό που εξοργίζει πιο πολύ είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τους φονιάδες-τραμπούκους, για να γίνουν οι Ρομπέν των δασών της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που λες και φτιάχτηκα για αυτούς.
Με παχυλούς μισθούς (γι’αυτούς).
Με παροχές (γι’αυτούς).
Με κατανόηση από τη δικαιοσύνη (γι’αυτούς).
Και μας?
Τι μας μένει?
Να είμαστε απέναντι από τους Χρυσαυγίτες, απέναντι από τα σκυλιά και τα αφεντικά να κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους, ακονίζοντάς τα κατά καιρούς για να είναι αιχμηρά και κοφτερά. Και μια μέρα οι ίδιοι θα εκτοπίσουν τους φονιάδες και θα αποκαταστήσουνε την ειρήνη, την τάξη και την ασφάλεια του τόπου. Και το παραμύθι τέλειωσε. Μόνο που τα παραμύθια τα λέμε για να κοιμούνται τα παιδιά. Μα εμείς βαρεθήκαμε να κοιμόμαστε και είπαμε να ξυπνήσουμε με μιας.
Ο ορισμός- ο ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, είτε από την εθνικότητα, είτε από τη θρησκεία, από τη σεξουαλική ταυτότητα και τα πολιτικά πιστεύω.
Η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τον ΟΗΕ (1948) θεσμοθέτησε την ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων και αποτέλεσε την συνέχεια των συνταγμάτων των περισσότερων δημοκρατικών κρατών.
Τα γεγονότα-Παρασκευή βράδυ πριν από 2 εβδομάδες γύρω στις 9 στέλεχος του τμήματος της μονάδας απεξάρτησης 18 Άνω βρισκόταν έξω από το σταθμό του Μετρό Δάφνη, συνοδευόμενο από Αφρικανό φίλο του. Φασίστας που περνούσε με το ποδήλατό του από το πεζόδρομο πλησίασε απειλητικά και έφτυσε το στέλεχος του 18 στο πρόσωπο. Επακολούθησε συμπλοκή και ο φασίστας διέφυγε αιμόφυρτος αλλά αναγνωρίστηκε από μάρτυρες. Στη περιοχή έχουμε γίνει επιθέσεις στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι (Μαρίδα).
Χθες Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου μαχαιρώθηκε στο Κερατσίνι μέχρι θανάτου ο 35χρονος Παύλος Φύσσας γνωστός ράπερ-αντιφασίστας από στέλεχος της Χρυσής Αυγής.
(Αυτά τα γεγονότα είναι από τα τελευταία ανάμεσα σε άλλα αναρίθμητα τα οποία σχετίζονται με την ολοένα και αυξανόμενη και απροκάλυπτη φασιστική βία. Το φτύσιμο στο πρόσωπο στελέχους του 18 το εκλαμβάνουμε σαν φτύσιμο στο πρόσωπο όλων όσων βρισκόμαστε στο 18 Άνω είτε σαν θεραπευτές είτε σαν θεραπευόμενοι , σαν ολοκληρώσαντες είτε σαν γονείς και κηδεμόνες που τα παιδιά μας σωθήκανε από το πρόγραμμα. Οι μαχαιριές στην καρδιά που δέχτηκε ο Παύλος Φύσσας είναι μαχαιριά στην καρδιά όλων όσων έχουν παραμείνει άνθρωποι και παλεύουμε για μια ζωή χωρίς τάγματα εφόδου στις γειτονιές μας, με ίσα δικαιώματα, χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς, στίγματα και διακρίσεις, χωρίς υποδούλωση και εξαρτήσεις).
ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑΣ…

ΠΗΓΗ:http://kdraseis18ano.squat.gr/?p=174

Οι απεργοί θα νικήσουν!

Οι πολιτικό-οικονομικοί διαχειριστές του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού διέλυσαν τις δυνάμεις της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα επιβάλλοντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για χιλιάδες εργαζομένους, αποφάσισαν την πλήρη διάλυση και των δημόσιων υπηρεσιών με πρόφαση τον «εκσυγχρονισμό» τους. Οι χρηματοοικονομικές ελίτ διευρύνουν συνεχώς την υποταγή των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων στη λογική του κεφαλαίου, ποντάροντας στην ενεργοποίηση των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας.

Το κράτος, με συμπαραστάτες τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τον νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό συρφετό που αναπαράγει αβασάνιστα την γνωστή πια μπαρούφα του «κοινωνικού αυτοματισμού», εξαπέλυσε ακόμα μια επίθεση, αυτή τη φορά με θύματα τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους και γιατρούς. H αρχή έγινε με την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό, των ναυτεργατών και των καθηγητών. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ και χιλιάδων ΕΠΑΛ, ακολουθούν λουκέτα σε νοσοκομεία και δομές ψυχικής υγείας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Για άλλη μια φορά πέφτει στο τραπέζι η αναγκαιότητα της επιβολής της τάξης ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτατης ανάγκης. Αυτό οδηγεί στην αυταρχικοποίηση της κρατικής λειτουργίας με όρους στρατιωτικούς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τοξικομανών, επιστρατεύσεις απεργών, απολύσεις, μετατάξεις, διαθεσιμότητες, στο όνομα της αποκατάστασης της «έννομης τάξης» και της «αποδοτικότητας» του δημοσίου τομέα.

Μπορεί τα αγωνιστικά αντανακλαστικά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα διατηρούν μια ενεργητικότητα, ωστόσο δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε.  Για να έχει προοπτική το κίνημα που γεννιέται λόγω των ανακατατάξεων στο δημόσιο, δεν πρέπει να περιοριστεί στα συνηθισμένα αιτήματα, που, άλλωστε, δεν δημιουργούν τις συνθήκες ανάπτυξης αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αντίθετα, ίσως ήρθε η στιγμή οι αγωνιζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι να επανατοποθετήσουν το πρόβλημα στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής και ριζοσπαστικής κατεύθυνσης.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με  την προκήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας, ώστε ο αγώνας να αποκτήσει έναν επικίνδυνο χαρακτήρα για τον φασιστικό κρατικό μηχανισμό. Ένας αγώνας συγκρουσιακός, πολιτικοποιημένος και μετωπικός, που έρχεται σε αντίθεση με τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ αλλά και με τον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ. Αφού το κράτος επέλεξε τον δρόμο της καταστολής κάθε κοινωνικής αντίστασης, τότε πρέπει να συγκροτήσουμε ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης μέσα στις τάξεις των ίδιων των εργαζομένων αλλά και αμοιβαίας συνδιαλλαγής με όλες τις κοινωνικές δυνάμεις των αντιστεκόμενων.

 

Αντιδομές, δηλαδή, που θα συγκροτούν απεργιακές συνελεύσεις καθηγητών, δασκάλων και υγειονομικών, στις οποίες θα συμμετέχουν μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, που θα υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας, αντιπαλεύοντας τόσο την κρατική κηδεμονία πάνω τους όσο και την ιδιωτική. Οι ανακατατάξεις στον δημόσιο τομέα, επομένως, μας φέρνουν αντιμέτωπους με δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τον δρόμο της υποταγής στο άδικο εκμεταλλευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα που υποβαθμίζει και συρρικνώνει το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και της υγείας στο βωμό του κέρδους, είτε θα ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία. Αναγνωρίζουμε την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα όλων των εργατικών κινημάτων, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο, έχοντας πίστη στην κορύφωση αυτών σε μια κοινωνική επανάσταση.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης