-JUNTO AL C
“The principal problem of national liberation struggle for the anti-statist anarcho-syndicalist form of organisation is that it is inherently statist. Advocating a more local form of state, the national liberation movement bows to the idea that the state is a desirable institution – just not in the current form. As such, it has the fundamental flaw that, if successful, it will generate a new state – which may or may not be ‘worse’ than the current oppressor, but it will nevertheless be an oppressive mechanism.” – Solidarity Federation
“Anarchists refuse to participate in national liberation fronts; they participate in class fronts which may or may not be involved in national liberation struggles. The struggle must spread to establish economic, political and social structures in the liberated territories, based on federalist and libertarian organisations.” -Alfredo Maria Bonanno
As this is published there come news reports that the Islamic State (ISIS) has been almost completely pushed out of the city of Kobane, party headquarters of Democratic Union Party (PYD) the Syrian affiliate party to the Group of Communities in Kurdistan (KCK), their co-president Saleh Muslim calling such developments the liberation of Kobane.[1] Hopefully as such progress in the region moves forward anarcho-syndicalists and social revolutionaries of all tendencies can start to objectively discuss the situation in West Kurdistan without the emotional reflex to a population under siege, facing a humanitarian disaster.
Anarcho-syndicalists should should hold no illusions about the Rojava Revolution. Since the turn of the millenium there have been reports of a libertarian municipalist turn in the Kurdish national liberation struggle inspired by Murray Bookchin. This change in politics has been lead by jailed founder and ideological leader Abdullah Öcalan of the Kurdish Workers Party (PKK) who discovered Bookchin while in prison. The PKK a former Maoist/Stalinist organization had turned to ethnic nationalism after the fall of the Soviet Union and discreditation of “really existing socialism” and so such a turn has been welcomed by many on the revolutionary left. However such processes of political transformation do not automatically translate to full adoption within a populace nevermind their official representation in leading parties.
After the start of the Syrian mass uprising and resultant civil war a power vacuum was created where the forces of Assad, tyrannical head of state in Syria, left Western Kurdistan, known as Rojava, to the Kurds. At first the Free Syrian Army (FSA) a so called moderate opposition force tied to Western Imperialism attacked the Kurdish forces but was soon repelled. In this open situation the PYD and it’s armed militias the People’s Protection Units (YPG) and Women’s Protection Units (YPJ) decided to implement their now long held program of democratic autonomy and democratic confederalism on the ground.
As reported by the Kurdish Anarchist Forum (KAF) a group of pacifistic Kurdish anarchists in exile, as the Arab Spring took hold of Syria there was the development of a directly democratic grassroots movement created by everyday workers and people in Rojava called the Movement of the Democratic Society (Tev-Dem). It was this movement that with pushed for the implementation of “its plans and programs without further delay before the situation became worse.” [2] This program was very extensive and it is worth quoting the KAF report at length:
“The Tev-Dem’s programme was very inclusive and covered every single issue in society. Many people from the rank and file and from different backgrounds, including Kurdish, Arab, Muslim, Christian, Assyrian and Yazidis, have been involved. The first task was to establish a variety of groups, committees and communes on the streets in neighborhoods, villages, counties and small and big towns everywhere. The role of these groups was to become involved in all the issues facing society. Groups were set up to look at a number of issues including: women’s, economic, environmental, education and health and care issues, support and solidarity, centers for the family martyrs, trade and business, diplomatic relations with foreign countries and many more. There are even groups established to reconcile disputes among different people or factions to try to avoid these disputes going to court unless these groups are incapable of resolving them.
These groups usually have their own meeting every week to talk about the problems people face where they live. They have their own representative in the main group in the villages or towns called the ‘House of the People’.
They believed that the revolution must start from the bottom of society and not from the top. It must be a social, cultural and educational as well as political revolution. It must be against the state, power and authority. It must be people in the communities who have the final decision-making responsibilities. These are the four principles of the Movement of the Democracy Society (Tev-Dem).”
In other eras and places such a movement of democratic assemblies and committees at the base of society open to the people have been known collectively as workers’ councils. If these developments are true the Tev-Dem was quite the achievement.
However such reports have included accounts of the creation of a constituent assembly like parliamentary legislative body called the Democratic Self-Rule Administration. As New Compass a Bookchinite publishing collective has reported:
“While in many areas the Kurdish population already has decades of experience with the Kurdish movement’s concepts of women’s liberation and social freedom, here too there are of course also divergences. Some wish to organize in classical parties rather than in councils.
This problem has been solved in Rojava through a dual structure. On one hand a parliament is chosen, to which free elections under international supervision are to take place as soon as possible. This parliament forms a parallel structure to the councils; it forms a transitional government, in which all political and social groups are represented, while the council system forms a kind of parallel parliament. The structuring and rules of this collaboration are at the moment under discussion.”[3]
This among other questions lay bare the reality of the political situation in Rojava. It is unclear if the establishment of such a social democratic apparatus is a push by certain elements, or if this is part and parcel of Kurdish democratic confederalism. With anarchists the world over looking towards these developments as some libertarian light in the region, the question of the State and what form of governance is being established should continue to be watched closely. Historically the libertarian socialist program though has been for the development of genuine workers’ councils and committees like those originally set up by the Tev-Dem, and there have been bitter fights against the establishment of parliamentary democratic state projects, with free votes, where participation is atomized, and power really held by executive powers above the people.
If there is one great hope for libertarian openings in the region it is the existence of the women’s movements. Kurdish society like world society as a whole has historically been a deeply patriarchal society to the point that Öcalan from his own admission in 1992 is probably a rapist, with is especially worrying with the personality cult developed around him.[4] Though still tied to his teachings Kurdish women out of their own experience through the last few decades started to organize themselves autonomously. Groups like the Kurdish Free Women’s Movement (KJB) and the Free Women’s Units Star (YJA Star) call for world wide solidarity between women’s movements against the patriarchal nation-state. As Dilar Dirik an activist close to YJA Star describes in her talk on forming a “Stateless State” as seen in a widely circulated video, the Kurdish women’s movement through the experience of patriarchy in the Kurdish national liberation movement and Kurdish society at large has come to the conclusion that forming a new nation state should no longer be part of the Kurdish liberation project, as the nation state is an inherently patriarchal institution. However, though many anarchists would agree with this analysis and are surely nodding our heads in agreement, Dirik makes clear that the movement is not at the moment in favor of the general abolition of the State, but organizing democratic autonomy inspite of the State. As anarcho-syndicalists it is our duty and not a criticism to point out that the Syrian state, as well as the rest of the nation states encircling Rojava and which in the rest of Kurdistan exists will not merely disappear with the development of their project for regional democratic autonomy. The State must be actively fought and smashed, by the masses within every nation and it is the historical mission for all revolutionary internationalist liberatory forces.
In conclusion, the development of the social democratic representative democracy, the patriarchal and ethnic nationalist past of the PKK (PYD Saleh Muslim leader has hinted at needing a war to expel Arabs down the line[5]), the PYD’s cooperation with and truce with the FSA and Islamists[6], the draft since July[7], the different elements seeking US/international community support are reason enough to be hesitant to put too much emphasis on the official leadership. The bright spots where they exist are with the resistance and self-activity of the masses and the women’s movement. Social processes of transformation are complicated and often rife with internal conflicts and dynamics. The political program put forward might be decentralist with strong potentialities towards social democracy rather than anti-statist and social revolutionary. There is also still much research to be done about industrial and agricultural economy and organization. That shouldn’t hold anarcho-syndicalists back from defending the self defense of the everyday masses and their own organizations of struggle in Rojava against ISIS, local states and western imperialism, but we should be careful not to jump to cheerleading for the official representation of the Kurdish movement through it’s traditionally statist parties like PKK and PYD.
Long live the struggle of the toiling masses and free women!
With the oppressed against the oppressors, always!
-K.B.
Sources:
[1] “The air-strikes were very very successful. In a short time, we will report to the world liberation of Kobane.” -Saleh Muslim
http://www.demokrathaber.net/dunya/salih-muslim-kobanideki-son-durumu-anlatti-h39595.html
[2] The experiment of West Kurdistan (Syrian Kurdistan) has proved that people can make changes. http://www.anarkismo.net/article/27301
[3] Democratic Autonomy in Rojava http://new-compass.net/articles/revolution-rojava
[4] In a book written by Öcalan in 1992 titled Cozumleme, Talimat ve Perspektifler (Analyses, Orders and Perspectives), he stated: “These girls mentioned. I don’t know, I have relations with thousands of them. I don’t care how anyone understands it. If I’ve gotten close with some of them, how should this have been? (…) On these subjects, they leave aside all the real measurements and find someone and gossip, say ‘this was attempted to be done to me here’ or ‘this was done to me there’! These shameless women both want to give too much and then develop such things. Some of the people mentioned. Good grace! They say ‘we need it so, it would be very good’ and then this gossip is developed (…) I’m saying it openly again. This is the sort of warrior I am. I love girls a lot, I value them a lot. I love all of them. I try to turn every girl into a lover, in an unbelievable level, to the point of passion. I try to shape them from their physique to their soul, to their thoughts. I see it in myself to fulfill this task. I define myself openly. If you find me dangerous, don’t get close!”
[5] PYD Leader Warns of War with Arab Settlers in Kurdish Areas http://rudaw.net/english/middleeast/syria/24112013
[6] Details about the development of an alliance between the PYD and the FSA and Islamist forces including a split from Syrian Al Queda.
https://now.mmedia.me/lb/en/reportsfeatures/564212-fsa-fighting-alongside-kobane-kurds
[7] Conscription begins in the Kurdish region of Syria, evasion elsewhere
http://www.wri-irg.org/node/23519
– See more at: http://ideasandaction.info/2014/10/rojava-anarcho-syndicalist-perspective/#sthash.qmhFIioO.dpuf
Republished link:http://libcom.org/blog/rojava-anarcho-syndicalist-perspective-18102014
Gianni Furlotti”, ένα τοπικό υποκατάστημα του Συνδέσμου κατά των Καταχρήσεων με Στολή, το project “δωρεάν βιβλία” με την μηνιαία παρουσίαση κειμένων κοινωνικού και πολιτιστικού χαρακτήρα, ένα σημείο διανομής για τον ελευθεριακό Τύπο και όλα όσα η Συνέλευση αποφασίσει.Πιστεύουμε ότι είναι ολοένα και πιο αναγκαίο να ανοίξει ένας ελευθεριακός χώρος στην πόλη, ο οποίος να διαχέει την “μή εγκεκριμένη κουλτούρα και να μπορεί να στηρίξει τους εργαζόμενους που ψάχνουν έναν πιο άμεσο τρόπο αυτοοργάνωσης.
Η απελευθέρωση χώρων αυτοδιαχείρισης είναι μια αναγκαιότητα.
USI–Πάρμα
Η αναρχική ομάδα FAI–A.Cieri
Γράφει ο Ν.Α
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από συνδικαλιστές βάσης και σε αυτήν εντάχθηκαν αντιφασίστες και άλλοι-ες ακτιβιστές από την Γερμανία και την Ελβετία. Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν για τρίτη φορά την Ελλάδα. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Δίστομο ήταν οι πόλεις που βρέθηκαν. Συναντήσεις με σωματεία, συλλογικότητες, δομές αλληλεγγύης, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (Χαλκιδική, καθαρίστριες κλπ).
Εδώ και τρία χρόνια οι σύντροφοι-σες επίμονα και οργανωμένα χτίζουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης όχι γενικά για την Ελλάδα, αλλά για τους αγώνες και τους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια. Σε συνεργασία με την ομάδα Real Democracy Now που έχουν δημιουργήσει έλληνες του Βερολίνου καλούνε έλληνες ακτιβιστές στην Γερμανία, διοργανώνουν εκδηλώσεις σε αρκετές πόλεις και οργανώνουν την αντιπληροφόρηση για την κατάσταση και τους αγώνες στην Ελλάδα, ενάντια στην προπαγάνδα των κυρίαρχων γερμανικών Μ.Μ.Ε.
Την Τετάρτη 1-10 οργάνωσαν εκδήλωση στο πολυτεχνείο με θέμα ¨Πώς να οικοδομήσουμε υπερεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης¨. Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνονται να μιλούν οι Andreas Hesse από την IG METALL, Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα, Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν, Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia και ο Carsten Schulze από την FAU.
Ο δρόμος για την δημιουργία δικτύων διεθνούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια σίγουρα δεν είναι εύκολος και σύντομος. Όπως όμως ειπώθηκε χαρακτηριστικά και στην εκδήλωση ¨η καλύτερη αλληλεγγύη είναι η ταξική πάλη και όχι τα πακέτα ανθρωπιστικής βοήθειας»
Ακολουθούν τα βίντεο από την εκδήλωση στο Πολυτεχνείο:
1. Βίντεο με την τοποθέτηση της Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν
2.Βίντεο με τις τοποθετήσεις της Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα
3.Βίντεο με την τοποθέτηση του Andreas Hesse από την IG METALL
4.Βίντεο με τις τοποθετήσεις των Carsten Schulze από την FAU Γερμανίας και Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia
ΠΗΓΗ:ΠΑΝΤΙΕΡΑ
Το ανώτατο δικαστήριο της Ελβετίας πρόκειται, να αποφασίσει κατά πόσο θα διερευνηθεί η σχέση ανώτατων διαχειριστών της Nestlé-της μεγαλύτερης με βάση τα έσοδα εταιρείας τροφίμων στον κόσμο- με τη δολοφονία ενός πρώην υπαλλήλου στην Κολομβία.
Παραστρατιωτικοί κακοποιοί βασάνισαν και σκότωσαν τον συνδικαλιστή ακτιβιστή Luciano Romero το 2005, λίγο πριν ο ίδιος καταθέσει στο Μόνιμο Λαϊκό Δικαστήριο για τις εταιρικές και συνδικαλιστικές πολιτικές της Nestle.
Κατώτερα ελβετικά δικαστήρια έχουν αποφανθεί ενάντια στο να γίνει έρευνα στην εταιρεία, παρά τις συστάσεις από έναν Κολομβιανό δικαστή, αλλά η χήρα του Romero, κατέθεσε έφεση στις αρχές του τρέχοντος έτους στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Ελβετίας.
Ο θάνατος του Romero, ο οποίος εργάστηκε στην θυγατρική της Nestle, τη Cicolac για είκοσι χρόνια, ήταν μια πάρα πολύ εξοικειωμένος και γνώριζε τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι συνδικαλιστές στην Κολομβία. Παραστρατιωτικές ομάδες από την δεξιά πτέρυγα , που συχνά ενθαρρύνονται από δημόσιους αξιωματούχους, έχουν συχνά επιτεθεί σε συνδικαλιστές.
Θαρραλέος δικαστής αναγκάστηκε σε εξορία
Η υπόθεση του Ρομέρο τράβηξε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, όταν ένας κολομβιανός δικαστής καταδίκασε τους δολοφόνους του σε φυλακή- σπάνιο γεγονός, σε μια χώρα, όπου η δικαιοσύνη συνήθως υποκλίνεται στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Και αυτός ο δικαστής, ο José Nirio Sanchez, δήλωσε ότι πρέπει να υπάρξει περαιτέρω έρευνα, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, στο ρόλο που έπαιξε η Nestlé στη δολοφονία. Αλλά ο ίδιος ο δικαστής αναγκάστηκε σε εξορία στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από αυτή την απόφαση.
Ο δικαστής Sanchez, δήλωσε αργότερα, ότι ήταν εκείνοι που διέταξαν την εκτέλεση και έδωσαν και τα χρήματα-τους οποίους ονόμασε «διανοούμενους» παίκτες, οι οποίοι είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για τη συνεχιζόμενη βία. “Έτσι, τα εγκλήματα αυτά δεν θα σταματήσουν, δεδομένου ότι οι αληθινοί δράστες δεν διώκονται,” δήλωσε στην αμερικανική Βουλή Επιτροπής Παιδείας και Εργασίας το 2009.
ο δικαστής José Nirio Sanchez το 2009 (photo: Adam Wright, Metropolitan Washington Council, AFL-CIO)
Καμία προστασία για τους εργαζόμενους.
Η νομική ομάδα της χήρας του Ρομέρο στην Ελβετία και η συνδικαλιστική ένωση της Κολομβίας , SINALTRAINAL, υπέβαλαν αίτηση στους Ελβετούς εισαγγελείς, να εξετάσουν το ρόλο της Nestle στη δολοφονία. Υποστήριξαν ότι τα στελέχη της Nestlé είναι συνένοχοι στο φόνο, επειδή δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τη δολοφονία, παρά το γεγονός ότι ενημερώθηκαν για τις απειλές θανάτου εναντίον του.
Χειρότερα ακόμα, στελέχη της Nestlé μπορεί ακόμη και να γνωρίζει τους εκπροσώπους της εταιρείας, που ενθάρρυναν τη δολοφονία του Ρομέρο.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Συνταγματικά και Ανθρώπινα Δικαιώματα (ECCHR) προσχώρησε στην υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι οι διαχειριστές της Nestlé γνώριζαν, ότι οι εκπρόσωποι της εταιρείας στην Κολομβία, διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τις παραστρατιωτικές ομάδες. Ακόμη περισσότερο, είπε η ECCHR, στελέχη της εταιρείας, αναφέρονταν στον Romero ως «αντάρτη», κάτι που στην Κολομβία, ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη.
Μεγάλη προστασία για τη Nestlé
Τον Μάιο του 2013, περισσότερο από ένα χρόνο μετά, αφού η χήρα του Ρομέρο και η SINALTRAINAL, ζήτησαν από τους Ελβετούς εισαγγελείς, να ερευνήσουν τη σχέση της Nestlé με τη δολοφονία, το αίτημα απορρίφθηκε. Οι Εισαγγελείς, δήλωσαν, πως μια τέτοια έρευνα αποκλείστηκε από ένα καταστατικό περιορισμών: πάρα πολύς χρόνος έχει περάσει από τη δολοφονία. Το Καντόνιο (Περιφερειακό ) Δικαστήριο του Vaud υποστήριξε τους εισαγγελείς, κάτι που οδηγήσε στην έφεση προς το Ανώτατο Δικαστήριο.
Οι δικηγόροι της χήρας του Romero, έχουν επίσης κατηγορήσει το ελβετικό γραφείο εισαγγελέων, ότι χρησιμοποιήσε τυπικότητες ως δικαιολογίες, για να καθυστερήσει τις διαδικασίες-ουσιαστικά εξαντλώντας το χρόνο σχετικά με το καταστατικό των περιορισμών-προκειμένου να προστατεύσουν μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας.
“Αυτό θα ήταν το εύλογο συμπέρασμα,” είπε η Annelen Micus, νομικός σύμβουλος του ECCHR, στο «WhoWhatWhy». “Δεν είναι σύνηθες να ασχολούνται με υποθέσεις κατά αυτόν τον τρόπο. Αν φαίνεται, πως οι εισαγγελείς δεν θα προχωρήσουν σε μια έρευνα, συνήθεως το ανακοινώνουν μέσα σε δύο μήνες. “
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά, που οι Ελβετοίεισαγγελείς αρνήθηκαν να διερευνήσουν καταγγελίες εναντίον της Nestlé. Πρόσφατα απέρριψαν μια υπόθεση κατά της εταιρείας, όταν κατηγορήθηκε, πως προσέλαβε μία εταιρεία ασφαλείας, για να διεισδύσουν και να κατασκοπεύσει μια ελβετική ΜΚΟ, μέλη της οποίας επρόκειτο, να γράψουν ένα βιβλίο σχετικά με τις πολιτικές της Nestle. Η υπόθεση τελικά εκδικάστηκε σε αστικό δικαστήριο, όπου, τον Ιανουάριο του 2013, η Nestle βρέθηκε ένοχη.
Η τρέχουσα υπόθεση εναντίον του γιγαντιαίου ομίλου τροφίμων είναι μια δοκιμασία για ένα δεκαετή νόμο σχετικά με την εταιρική ευθύνη στην Ελβετία. Σύμφωνα με την Micus, ο νόμος επιτρέπει στα ελβετικά δικαστήρια να αποδώσουν στις εταιρείες ποινική ευθύνη για πράγματα, που συμβαίνουν σε εργαζόμενους στο εξωτερικό. Για δέκα χρόνια ο νόμος αυτός υπάρχει μόνο στα χαρτιά, δεν έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί σε καμία περίπτωση σχετική με τα δικαιώματα των ανθρώπων.
«Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσει ένα πρότυπο για την επιμέλεια των ανθρώπινων δικαιωμάτων» είπε η Micus στο WhoWhatWhy. Μια απόφαση υπέρ της έρευνας θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για περαιτέρω περιπτώσεις.
Άλλοι δολοφονημένοι εργαζόμενοι της Nestlé
Η προσφυγή στην υπόθεση Romero έρχεται μόλις μήνες μετά, αφού ο Oscar Lopez Triviño, ένας άλλος υπάλληλος της Nestlé στην Κολομβία, δολοφονήθηκε. Όπως ο Romero, ανήκε στην συνδικαλιστική ένωση SINALTRAINAL και σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν ο 14ος ενεργός ή πρώην υπάλληλος της Nestlé που δολοφονήθηκε στην Κολομβία από το 1986-οι περισσότεροι από αυτούς επικεφής της SINALTRAINAL. Η Nestle αναγνώρισε ότι επτά από τους συνδικαλιζόμενους εργαζομένους της, καθώς και αρκετοί εργαζόμενοι της σε υπαλληλικές θέσεις, έχουν σκοτωθεί.
Ένα πανό τιμά μερικούς από τους δολοφονημένους συνδικαλιστές οι οποίοι εργάστηκαν στο Nestlé.
Αλλά ο εκπρόσωπος της Νεστλέ, ο Philippe Aeschlimann είπε στο WhoWhatWhy, ότι η εταιρεία απορρίπτει όλες τις αιτιάσεις της SINALTRAINAL, και αναφέρει ότι η Nestlé ακολουθεί όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας για τους επικεφαλής των συνδικάτων, όπως την προσωρινή μετεγκατάστασή τους, ενώ διαθέτει και αυξημένη ασφάλεια στα σπίτια τους και στα κεντρικά γραφεία της Ένωσης. « Αυτά δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντικαταστήσουν την υποχρέωση του κράτους για την προστασία τους, αλλά το συνδικάτο απέρριπτε συχνά την προσφορά της προστασίας, με το επιχείρημα ότι η προστασία των ηγετών τους ήταν ευθύνη της κυβέρνησης της Κολομβίας”, είπε ο Aeschlimann. Δήλωσε επίσης ότι :”η Nestlé καταδικάζει όλες τις μορφές βίας. Εμείς δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ βία, ούτε έχουμε συνδέσεις με εγκληματίες. Δεν έχουμε καμία απολύτως ευθύνη, άμεσα ή έμμεσα, ούτε μέσω δράσης, ούτε λόγω παράλειψης για τη δολοφονία του Luciano Romero. “
Ακτιβιστές για τα δικαιώματα εργασίας θα παρακολουθούν στενά την επερχόμενη απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Ελβετίας. Μικρή απορία: Λίγα μέσα υπάρχουν για να προστατεύσουν εκείνους, που στέκονται όρθιοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων σε χώρες με ελάχιστη «ισχύ των νόμων». Οδηγώντας εταιρείες να λογοδοτήσουν στα πάτρια εδάφη τους, σε χώρες του Πρώτου Κόσμου, που ισχυρίζονται ότι είναι πολιτισμένες και αξιοπρεπείς, μπορεί να είναι η καλύτερη στρατηγική “του κράτους δικαίου.”
Παρακολουθήστε στο βίντεο, την μαρτυρία του δικαστή José Nirio Σάντσες, το 2009 ενώπιον της Βουλής Επιτροπή για την Εκπαίδευση και την Εργασία (ένας Άγγλος μεταφραστής μεταφράζει την ισπανική δήλωση).
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wIwu_zBxcbY[/youtube]
(πηγή : http://whowhatwhy.com/2014/04/23/news-item-nestles-colombian-problem/)
(Αναδημοσίευση από: Omnia TV μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)
Τουλάχιστον 1.200 εργαζόμενοι σε συνθήκες εργασιακής δουλείας, έχουν σκοτωθεί, χτίζοντας τις υποδομές στο Κατάρ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, ενώ ένα στέλεχος της FIFA ισχυρίστηκε ότι δεν θα πραγματοποιηθεί εντέλει το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Οι αρχές του Κατάρ από την άλλη μεριά διαψεύδουν αυτόν τον ισχυρισμό. Ο Theo Zwaniger ανέφερε, ότι πιστεύει, πως το κλίμα του Κατάρ δεν είναι αρκετά ήπιο για να φιλοξενήσει την εκδήλωση. Το Κατάρ ισχυρίζεται όμως ότι θα είναι σε θέση να ρίξει τις θερμοκρασίες στα γήπεδα, ενώ ο Zwaniger υποστηρίζει ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο λαμβάνει χώρα σε πολλά μέρη, εκτός από μέσα στα στάδια, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τους τουρίστες.
(πηγή : http://revolution-news.com/qatar-may-lose-fifa-world-cup-but-1200-workers-already-died-building-its-infrastructure/)
(μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)
Γάλλοι αγρότες- παραγωγοί λαχανικών έβαλαν φωτιά σε φορολογικές και ασφαλιστικές υπηρεσίες σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της κυβερνητικής αδράνειας στην πτώση του βιοτικού επιπέδου τους, που είναι απόρροια της κακής εσοδείας και της ρωσικής απαγόρευσης εισαγωγής τροφίμων.
Οι αγρότες, οι οποίοι λένε ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν με τις συνεχιζόμενες πτώσεις των τιμών των προϊόντων τους, χρησιμοποίησαν τρακτέρ και ρυμουλκά για να πετάξουν αγκινάρες, κουνουπίδια και κοπριά που έφεραν μαζί τους στους δρόμους και έσπασαν παράθυρα και βιτρίνες, στην πόλη της Morlaix στη Βρετάνη, σύμφωνα με την αστυνομία.
Οι 100 περίπου αγρότες, έκαψαν στην αρχή το παράρτημα μιας ασφαλιστικής εταιρείας το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς, και στην συνέχεια οδήγησαν τα τρακτέρ τους στην κτίριο της εφορίας της πόλης όπου έριξαν τα απούλητα λαχανικά τους στον δρόμο και στην συνέχεια έβαλαν φωτιά στο κτίριο. Τα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι οι αγρότες έκλεισαν την κυκλοφορία, ώστε οι πυροσβέστες να μην μπορέσουν να σβήσουν την φωτιά.
Οι Γάλλοι αγρότες διαμαρτύρονται ενάντια στην φορολογική πολιτική και την αδράνεια της κυβέρνησης σχετικά με διάφορες πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να προσφέρουν ανακούφιση για τον αγροτικό κλάδο, αλλά που φαίνεται να μην ενδιαφέρουν την κυβέρνηση.
Πέρυσι, μια μελέτη από το γαλλικό ινστιτούτο υγείας INVS ανέφερε ότι περίπου 500 αγρότες στη Γαλλία αυτοκτόνησαν μεταξύ 2007 και 2009. Το ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των Γάλλων αγροτών είναι πάνω από 20% υψηλότερο από τον γενικό πληθυσμό της χώρας και είναι ανησυχητικά υψηλά καθώς είναι διπλάσι0 από ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο ή την Ισπανία.
ΠΗΓΗ: ΗΙΤ&RUN
Καθώς πλησιάζουμε στην 20η Σεπτεμβρίου, μέρα κορύφωσης των κινητοποιήσεων της εβδομάδας διεθνούς αλληλεγγύης στις 595 Ελληνίδες καθαρίστριες, ο τόνος των διαδηλώσεων τείνει να αλλάξει, να γίνει πιο μαχητικός, να συνδέσει τα τοπικά προβλήματα με το διεθνές κίνημα συμπαράστασης.
Τρανό παράδειγμα, η – καθώς φαίνεται, μεγάλη και πρωτοποριακή – κινητοποίηση που θα γίνει σήμερα στις Βρυξέλλες, όχι σε κάποια μεγάλη πλατεία ή μπροστά στην ελληνική πρεσβεία όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά σε έναν από τους σιδηροδρομικούς σταθμούς της πόλης, στο σταθμό του Σκαρμπέεκ. Το λόγο αυτής της πρωτότυπης επιλογής μάς τον εξηγούν οι οργανωτές της διαδήλωσης στην προκήρυξή τους:
«Μαζί με τις 595 καθαρίστριες του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών που αγωνίζονται εδώ και ένα χρόνο ενάντια στην απόλυσή τους που διέταξε η κυβέρνηση Σαμαρά, ενάντια στις συκοφαντίες και στην αστυνομική καταστολή πρωτοφανούς αγριότητας. Και μαζί με τους καθαριστές τρένων του σταθμού του Σκαρμπέεκ που απεργούν από τις 21 Αυγούστου ενάντια στις βάναυσες μεθόδους του εργοδότη τους, του υπεργολάβου BM&S, και για την αποκατάσταση στην εργασία τους των συνδικαλιστών εκπροσώπων τους που απολύθηκαν παράνομα»!
Αυτή η δράση που είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια παραδοσιακή διαδήλωση αλληλεγγύης, θα κρατήσει από τις 16.00 μέχρι τις 19.00 το απόγευμα, και θα περιλαμβάνει μοίρασμα προκηρύξεων στους επιβάτες των τρένων, συγκέντρωση στο ντεπό και στα εργαστήρια των βελγικών σιδηροδρόμων (SNCB) κοντά στο σταθμό, και φυσικά «κατάληψη» του σταθμού από τους διαδηλωτές.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι επικεφαλής της κινητοποίησης είναι η ισχυρή Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Βελγίου (FGTB-1,5 εκατομμύρια μέλη), και ειδικότερα τα συνδικάτα της των καθαριστών/στριών και σιδηροδρομικών καθώς και η οργάνωση νέων της Συνομοσπονδίας , σημαντικές κοινωνικές οργανώσεις και κινήματα όπως η CADTM και η ATTAC, φεμινιστικές οργανώσεις όπως η Vie Feminine με τις πολλές χιλιάδες μέλη, οργανώσεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς καθώς και η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης με την «Ελλάδα που Αντιστέκεται».
Στη προκήρυξή τους, που θα μοιραστεί μαζικά και στους επιβάτες των βέλγικων σιδηροδρόμων, οι οργανωτές απευθύνονται καταρχήν στις 595 Ελληνίδες καθαρίστριες τονίζοντας, μεταξύ πολλών άλλων, ότι «ο αγώνας σας είναι εμβληματικός του Γολγοθά του ελληνικού λαού, όπως και της παραδειγματικής του αντίστασης στη βάρβαρη πολιτική, οικονομική και (αντι)κοινωνική επίθεση που υφίσταται εδώ και τέσσερα χρόνια, γεγονός χωρίς προηγούμενο από την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών». Και αφού συνδέσουν τους – πάντα σε εξέλιξη – αγώνες των Ελληνίδων και Βέλγων καθαριστών και καθαριστριών, οι οργανωτές αυτής της εξαιρετικής εκδήλωσης καταλήγουν: «Είμαστε και θα είμαστε στο πλευρό σας στη μάχη σας, που είναι αποφασιστικής σημασίας όχι μόνο για σας, αλλά και για όλους τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες, τους δημοκράτες και τους προοδευτικούς ανθρώπους της Ευρώπης».
Ο σταθμός του Σκαρμπέεκ
Κλείνουμε αυτό το τέταρτο σημείωμα για τη διεθνή καμπάνια αλληλεγγύης στις Ελληνίδες 595 καθαρίστριες, με τη διαπίστωση ότι, με το πέρασμα των ημερών, γνωρίζουμε πια μόνο μερικές από τις κινητοποιήσεις που γίνονται στο πλαίσιό της. Έτσι, διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις αλληλεγγύης που θα γίνουν π.χ. σε μικρότερες πόλεις της Καταλονίας όπως η Αλικάντε και η Έλτσε, τις πληροφορηθήκαμε μόνο από σύμπτωση ή μέσω τρίτων, ενώ κατόπιν εορτής μαθαίνουμε ότι έγιναν – ή πρόκειται να γίνουν – ανάλογες εκδηλώσεις σε επαρχιακές πόλεις της Γαλλίας και της Γερμανίας ή σε γειτονιές του Λονδίνου και της Βαλένθια.
Το δίδαγμα βγάζει μάτια. Υπάρχει σχεδόν παντού, αν και με διαφορετική ένταση, διάθεση και για αγώνες και για έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη υπό έναν όμως όρο: Να προσφέρεται η δυνατότητα όλη αυτή η διάθεση να εκδηλωθεί έμπρακτα, συγκεκριμένα και ενωτικά…