«Κάνε τη δουλειά σου, αλλιώς θα κάνω τη δική μου. Να σε απολύσω…»

Ανηθικότητα των εργοδοτών στις πλάτες εργαζομένων και ανέργων.

Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για την έξοδο στις αγορές και τις προβλέψεις για αναστροφή του κλίματος στη χώρα, το πολυνομοσχέδιο της 30ης Μαρτίου επιβεβαιώνει όχι μόνο το αντίθετο, αλλά και την πορεία των πολιτικών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ακόμα πιο επικίνδυνο κατήφορο. Ταυτόχρονα η ανικανότητα της εργοδοτικής ΓΣΕΕ, αλλά και εργοδοτικών Ομοσπονδιών που γκρεμίζουν αμαχητί (ή εσκεμμένα δεν οργανώνουν αγώνες) κάθε οχυρό με την υπογραφή της αντεργατικής εθνικής συλλογικής σύμβασης και την συγκατάθεσή τους στην κατάργηση και των τελευταίων συλλογικών συμβάσεων.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές γνωρίζουν πολύ καλά τους νόμους που θεσπίζουν, αλλά ακόμα και πώς να τους καταπατούν. Από την άλλη, οι ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αν και το συμφέρον τους βρίσκεται απέναντι στην κυριαρχία των μονοπωλίων των οποίων είναι θύματα, η αντίληψη τους παραμένει στην συντριπτική πλειονότητα βαθιά αστική και αντιδραστική και η πρακτική τους εναντιώνεται στους εργαζόμενους.

Μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βρώμικες πρακτικές.

Στα χρόνια της κρίσης, υπάρχει μια στροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας προς τον κλάδο των υπηρεσίων, μεταξύ των οποίων και ο επισιτισμός. Αν και αυτή η στροφή δεν μπορεί να ξεπεράσει το κλείσιμο περίπου 25.000 επιχειρήσεων εστίασης τα τελευταία 3 χρόνια, μόνο στην Αττική! Η προσδοκία των ιδιοκτητών τέτοιων επιχειρήσεων είναι ναι μεν η εξασφάλιση ενός εισοδήματος με περιθώριο κέρδους, αλλά έχοντας το βλέμμα προς το μέλλον διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από τον ανταγωνισμό και τον αγώνα επικράτησης σε νέες »πιάτσες» . Η οργάνωση των μεγάλων ομίλων που δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα στο φαγητό, στα ζαχαρώδη και στον καφέ και επεκτείνονται με ταχύτατους ρυθμούς, βασίζονται αποκλειστικά στις πιο άθλιες εργασιακές σχέσεις που έχει γνωρίσει ο επισιτιστικός κλάδος.

Μέσα στο περιβάλλον που δημιουργείται, οι μικροιδιοκτήτες φτάνουν να εφαρμόσουν ακόμα χειρότερες πρακτικές, επιλέγουν να απασχολούν ανασφάλιστους εργαζόμενους, εργαζόμενους με πολλές αρμοδιότητες, με μεγάλο βαθμό εντατικοποίησης και με τη συνοδεία πολλών καθημερινών απειλών με σκοπό την αύξηση της παραγωγικότητας τους. Η έκφραση τέτοιων πρακτικών είναι δεκάδες περιστατικά καθημερινά. Από τις καθημερινές απειλές για απόλυση μέχρι τις εκδικητικές απολύσεις. Εκατοντάδες συσσωρευμένα παραδείγματα και άλλα τόσα που πνίγονται από τον φόβο των εργαζομένων.

Παραδείγματα όπως η εκδικητική απόλυση εργαζομένης στην Αίγλη Ζαπείου μετά την απεργία για διεκδίκηση δεδουλευμένων πάνω από 5 μηνών(αν και η συγκεκριμένη επιχείρηση ξεφεύγει από την μικροιδιοκτησία λόγω συμφερόντων Κοντομηνά), οι απολύσεις στο Σαλαντίν και οι συκοφαντίες της επιχείρησης, ο ξυλοδαρμός του εργαζόμενου στην καφετέρια Scherzo στο Μαρούσι, η εντατικοποίηση των εργαζομένων στην Pizza Fan και ο τραυματισμός του δικυκλιστή καθώς και η απάθεια της εργοδοσίας, όπως και η δολοφονία του Τάσου Ντούπη, τον περασμένο Νοέμβρη, που απαιτούσε τα δεδουλευμένα εργαζομένης σε εστιατόριο της Ομόνοιας.

Η ανηθικότητα, καθημερινότητα των εργοδοτών.

Η απειλή της απόλυσης είναι η υπενθύμιση προς τον εργαζόμενο πως αν δεν προσαρμοστεί στις εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας (μεγάλος φόρτος εργασίας, πολλές φορές αδύνατο να διεκπεραιωθεί με τις συνθήκες εργασίας που έχουν διαμορφωθεί στον επισιτισμό) θα αντικατασταθεί πολύ εύκολα με κάποιον από τους χιλιάδες ανέργους. Η ανηθικότητα βρίσκεται τόσο στην αντίληψη του εργοδότη για το καθεστώς εργασίας που επιθυμεί για το προσωπικό του, όσο και στον τρόπο που αντιμετωπίζει το τεράστιο ποσοστό ανεργίας. Για τον ανήθικο εργοδότη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο τιθάσευσης των εργαζομένων του. Η ευκολία της απόλυσης, αλλά και η απειλή ως μέσο πίεσης των εργαζομένων, χρησιμεύουν ακόμα και για να καλύψουν οι εργοδότες τις παρανομίες τους : την ανασφάλιστη εργασία, την μη καταβολή δικαιούμενων ενσήμων, τις απλήρωτες εργατοώρες και υπερωρίες και την ανάθεση αρμοδιοτήτων πέρα της ειδικότητας του εργαζόμενου.

Επένδυση στον φόβο και την απουσία αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων

Η ανήθικη εργοδοτική συμπεριφορά κλιμακώνεται όταν δεν συναντάει αντιστάσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Στην κοινωνική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου, που εκ των πραγμάτων είναι εκμεταλλευτική, η παρουσία τέτοιων φαινομένων σημαίνει πως έχει υπάρξει μεγάλος βαθμός υποχώρησης από την πλευρά των εργαζομένων. Σε οποιαδήποτε επιχείρηση η αντίληψη του εργοδότη, πως η παραγωγικότητα των υπαλλήλων του θα αυξηθεί με την πίεση και τις συνεχείς απειλές για απόλυση, ΄΄περνάει΄΄ για ένα και μοναδικό λόγο : γιατί την επενδύει στην ανασφάλεια και τον φόβο, την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των συναδέλφων και την απομάκρυνση από τη συνδικαλιστική δράση. Πώς μπορεί, όμως, να αντικρουστεί; Θα πρέπει κάθε εργαζόμενος να καταλάβει τον ρόλο του σε αυτήν την κοινωνική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου.

Η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων προϋποθέτει την απουσία αλληλοκαρφωμάτων, την συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων και φυσικά την συνδικαλιστική οργάνωση. Η συμμετοχή στις διαδικασίες του κλαδικού συνδικάτου και η επαφή με συναδέλφους από άλλα επισιτιστικά καταστήματα ή μεγάλους χώρους είναι αναγκαία για να σπάσει το καθεστώς φόβου και να ενισχυθεί η αλληλεγγύη και η αποτελεσματικότητα δράσης του συνδικάτου στα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας αλλά και μεγάλη εμπειρία και μάθημα για κάθε εργαζόμενο.

Ας μην διαφεύγει σε κανέναν, πως ανεξάρτητα πώς θέλουν να παρουσιάζουν το συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά οι εργοδότες, κάθε συνδικάτο και σωματείο δεν είναι κάτι εξωτερικό και ξένο ως προς τους εργαζόμενους αλλά είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Επομένως, η μη συμμετοχή τους σε αυτά, η υποχώρηση από την άσκηση ελέγχου στα διοικητικά όργανα και η απουσία πίεσης για την πραγματοποίηση συνελεύσεων όπου θα παίρνονται συλλογικές αποφάσεις και θα συζητιούνται τα προβλήματα και τα αιτήματα του κλάδου είναι ο μοναδικός λόγος εξάπλωσης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αλλά και των αντεργατικών νόμων συνολικά!

Μπροστά, λοιπόν, στην αντίληψη μερικών εργοδοτών που νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα στην εποχή των δούλων, η μόνη απάντηση είναι η καθημερινή απειλή, από την πλευρά των εργαζομένων αυτή τη φορά, ότι η οργάνωση τους «θα τους κόψει τον αέρα»…Οργάνωση στα σωματεία και το συνδικάτο του κλάδου – και κάθε κλάδου – , συναδελφικότητα και αλληλεγγύη, είναι το μόνο οχυρό προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις απειλές και τις πρακτικές μικρών και μεγάλων εργοδοτών.

Θ.Κ.
Μέλος του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχείων Αττικής

“Κάνε τη δουλειά σου, αλλιώς θα κάνω τη δική μου. Να σε απολύσω…”