Σήμερα, 16 μήνες μετά, οι εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα τους για επιβίωση και αξιοπρέπεια, αντιμετωπίζοντας σε κάθε βήμα το αφεντικό και τα σκυλιά του, δηλαδή το κράτος και την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη.

Συνεχίζουν να λειτουργούν το εργοστάσιο με όρους αυτοδιαχείρισης και εργατικού ελέγχου τόσο των παραγωγικών όσο των διοικητικών δομών του, με ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων, με οριζοντιότητα και άμεση δημοκρατία, αποτελώντας ένα παράδειγμα αυτοδιαχείρισης που προέκυψε μέσα από την κατάληψη των μέσων παραγωγής.

Η αυτοδιαχείριση βγήκε και πάλι με την κρίση στο προσκήνιο, όχι γιατί αποτελούσε κάποια ιερή έννοια σε κάποια ιδεολογικά βιβλία, αλλά γιατί ήταν και είναι κοινωνικά επίκαιρη και αναγκαία. Στην Ελλάδα της κρίσης και των αφεντικών που «δεν μπορούν» να μας πληρώσουν και «δεν γίνεται» να μη μας απολύσουν, η απάντηση των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. «Δεν μπορείτε εσείς- Μπορούμε εμείς», δίνει μια διέξοδο αγωνιστικότητας και αισιοδοξίας στους δεκάδες χιλιάδες εργάτες που ζουν με τον πέλεκυ της απόλυσης ή της χρεοκοπίας, πάνω από το κεφάλι τους.

Αν η αυτοδιαχείριση, με τη μορφή του συνεργατισμού, αποτελεί ούτως ή άλλως ζώνη άμυνας και αναπαραγωγής όσων δεν έχουν πεταχτεί έξω από την παραγωγική διαδικασία, όπως μας δείχνουν τα δεκάδες παραδείγματα σε όλη την Ελλάδα, η αυτοδιαχείριση των ήδη υπαρχόντων μέσων παραγωγής, είναι η πιο ρεαλιστική εικόνα από το μέλλον- είναι το μέλλον. Αποτελεί ένα από τα πιο καθαρά προτάγματα του κοινωνικού αναρχισμού και στρώνει τον δρόμο για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Το πρόγραμμα της κοινωνικής επανάστασης συγκροτείται στα κατειλημμένα μέσα παραγωγής, με εργατική αυτοδιαχείριση, γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, και αμεσοδημοκρατική λειτουργία. Αυτή είναι η βάση στην οποία θα αναπτυχθεί η νέα κοινωνία.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε ακόμα μια επίθεση στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ. Η υποτιθέμενα αμερόληπτη σύνδικος, Α. Σεμερτζίδου της μητρικής εταιρίας Φίλκεραμ, κατέθεσε δικαστική προσφυγή, με βάση την οποία ζητά να σχηματιστεί προσωρινή διοίκηση, αποτελούμενη φυσικά από ανθρώπους εμπιστοσύνης της Χ. Φιλίππου, αλλά και την ίδια την πρώην ιδιοκτήτρια. Τι κι αν η αξιότιμη οικογένεια Φιλίππου έχει παραιτηθεί από αυτήν εδώ και 2,5 χρόνια; Τι κι αν είχε καταχρεώσει το εργοστάσιο με πολλά εκατομμύρια ευρώ; Τι κι αν άφησε τους εργαζόμενους απλήρωτους και σε επίσχεση εργασίας; Τι κι αν έχει καταδικαστεί πρωτόδικα σε 23 και 123 μήνες αντίστοιχα με δύο δικαστικές αποφάσεις, σε φυλάκιση λόγω χρεών προς τους εργαζόμενους; Η σύνδικος κρίνει ότι η επιστροφή της Χ. Φιλίππου και του σιναφιού της στην διοίκηση του εργοστασίου, είναι η σωστή και αμερόληπτη πρόταση! Φυσικά η επιστροφή της Φιλίππου στην κεφαλή του εργοστασίου, με τη μορφή της προσωρινής διοίκησης, σκοπό έχει το να οδηγήσει το εργοστάσιο σε πτώχευση, προκειμένου να απεμπλακεί από τις υποχρεώσεις και τα χρέη (σε εργαζόμενους, ΙΚΑ κ.α.), να απολύσει, χωρίς καμία αποζημίωση, τους εργάτες και να το εκκενώσει από τις παραγωγικές υποδομές του και κυρίως…. από τους εργάτες του.

Δηλώνουμε την αμετακίνητη αλληλεγγύη μας στους εργάτες της ΒΙΟ.ΜΕ. Θα παλέψουμε δίπλα τους απέναντι σε αυτή και όποια μελλοντική κίνηση της εργοδοσίας να σφετεριστεί το εργοστάσιο και να τσακίσει την εργατική αντίσταση.

ΠΟΡΕΙΑ
1/ 7/ 2014
στις 19:00, στην Καμάρα

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
8/ 7/ 2014
στις 9:00, έξω από τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης

Τα τελευταία χρόνια είναι φανερό ότι το κράτος δεν έχει καμία πρόθεση να χρηματοδοτήσει τις δομές πρόνοιας για τους εργάτες και τις εργάτριες. Ήδη, εδώ και χρόνια, είχαμε τη καταβολή άλλοτε μικρότερου και άλλοτε μεγαλύτερου χρηματικού αντιτίμου για μια σειρά ιατρικών πράξεων, τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση των δομών πρόνοιας και την εξαίρεση ή τη δυσχερή πρόσβαση σε αυτές ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, δηλαδή των μετανάστων/τριων. Πλέον, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το κλείσιμο ολόκληρων νοσοκομειακών μονάδων. Με την  οικονομική κρίση και το πλεονάζον εργατικό δυναμικό που αυτή δημιούργησε, αφαιρέθηκε και ο τελευταίος λόγος για τον οποίο το κράτος  συντηρούσε, με δημόσιες δαπάνες, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τις ψυχιατρικές κλινικές κτλ.
Η καταστροφή του δημοσίου συστήματος υγείας και ψυχικής υγείας αφορά όλους τους εργάτες και της εργάτριες, που επί χρόνια πλήρωναν εισφορές και τώρα καλούνται να περιμένουν μήνες για ραντεβού, να μην έχουν φάρμακα, να πληρώνουν τα γνωστά πεντάευρα εισιτήρια, να στέκονται δίπλα στον -πανταχού παρόν στις μέρες μας- σεκιουριτά. Η βαρβαρότητα που θέλει τους ανασφάλιστους να πετιούνται στον δρόμο, τους «τρελούς» να απομακρύνονται στις ερημιές να πεθάνουν, τα νοσοκομεία να φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μη δίνουν το παιδί στους γονείς του αν εκείνοι δεν πληρώσουν πρώτα τη γέννα, πρέπει να σταματήσει. Το κίνημα υπεράσπισης μίας στοιχειώδους περίθαλψης  πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας.