Μπορείτε να δείτε το βίντεο και εδώ.
Αρχείο κατηγορίας Επιτροπές αγώνα
Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato
[Κείμενο δρόμου του Θερσίτη με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων στο ταχυφαγείο Gamato, τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα υπό το αριστερό κράτος έκτακτης ανάγκης και την λειτουργία υποκαταστήματος του κάτεργου Gamato στην οδό Πετρουπόλεως 28 στο Ίλιον. Το κείμενο αυτό μοιράζεται στις γειτονιές μας σε δρόμους και πλατείες.]
Gamato: το κάτεργο της γειτονιάς μας
Φλεβάρης 2015, και ενώ όλη η χώρα περιμένει «με κομμένη την ανάσα» τις εξελίξεις στη διαχείριση του κράτους έκτακτης ανάγκης, μέσα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ εγχώριων και υπερεθνικών διευθυντηρίων, στις γειτονιές της δυτικής Αθήνας, η επέλαση των πολιτικών των τελευταίων χρόνων, εμφανίζεται σε πραγματικό πεδίο, στην πιο άγρια εκδοχή τους. Υποβάθμιση των στοιχειωδών υπηρεσιών πρόνοιας, καταστολή, φασιστικό δηλητήριο, ανεργία, περιθωριοποίηση, εργασιακός μεσαίωνας.
Στην λεωφόρο Πετρουπόλεως 28 λειτουργεί το ταχυφαγείο Gamato υπό την διεύθυνση του Ιωάννη Καλύβα. Το ίδιο κατάστημα λειτουργούσε στην περιοχή του Ζωγράφου. Όσοι από τους εργαζόμενους είναι ασφαλισμένοι, δουλεύουν 7 ημέρες την εβδομάδα για 12 ώρες την ημέρα και ασφαλίζονται για μόλις 3 τρίωρα, το ωρομίσθιο είναι 3,30 ευρώ χωρίς φυσικά προσαυξήσεις είτε για βραδινά είτε για αργίες και Κυριακές, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν οποιαδήποτε εκδούλευση τους ζητήσει το αφεντικό ανεξαρτήτως αντικειμένου, χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους μηχανάκια και χρεώνονται τη συντήρησή τους και ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμα και μετά από εργατικά ατυχήματα χωρίς φυσικά να αποζημιώνονται για τίποτα. Το πιο ευφάνταστο όμως είναι πως σε περίπτωση διαμαρτυρίας ή οποιασδήποτε αμφισβήτησης του αφεντικού απειλούνται με χρηματικό πρόστιμο, τραμπουκισμό και απόλυση.
Σε έναν «πολύπαθο» κλάδο όπως αυτός του επισιτισμού, όπου η ανασφάλιστη εργασία είναι κανόνας πολύ προτού γενικευτεί μέσω των μνημονίων σε όλο το εργασιακό φάσμα, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αντισταθούν με συλλογικά μέσα. Μέσω της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για τους ντελιβαράδες/διανομείς καθώς και του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού προχώρησαν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και στο ΙΚΑ. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων αποτελούμενη εκτός από τα σωματεία και από συνελεύσεις, καταλήψεις, ομάδες και πρωτοβουλίες κατοίκων από τις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το εν λόγω κάτεργο, πραγματοποιώντας κινήσεις αντιπληροφόρησης και παρεμβάσεις εν μέσω απειλών από τον Ι.Καλύβα και τους μπράβους που επιστράτευσε για τη δήθεν προστασία του.
Η περίπτωση του Gamato δεν είναι παρά μία, από τις πολλές περιπτώσεις εργασιακού μεσαίωνα που η συνθήκη του κράτους έκτακτης ανάγκης, μεταξύ άλλων, έχει εγκαθιδρύσει. Η συρρίκνωση κάθε εργασιακού κεκτημένου έχει αφήσει τους εργαζόμενους/ες στο έλεος του κάθε τραμπούκου που βρήκε την ευκαιρία να βγάλει εύκολο χρήμα, πατώντας στην απελπισία, την ανάγκη και το φόβο. Τα τελευταία 5 χρόνια, ξεπεράστηκε κάθε πρόσχημα, σε τέτοιο βαθμό που να μνημονεύεται ένα «πριν» που όλα ήταν ρόδινα, και που οδηγεί σε αποδοχή οποιασδήποτε «αριστερής» διαχείρισης θα αφήσει να πέσουν 751 ψίχουλα από το μεγάλο φαγοπότι.
Η αποκατάσταση των δημοκρατικών προσχημάτων, η εναλλακτική διαχείριση και η αφομοίωση των ριζοσπαστικών προταγμάτων, δεν θα μας τραβήξουν από το πεδίο όπου διεξάγεται o πραγματικός αγώνας, από το δρόμο. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε και θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε.
Αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα
Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά
Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στο Gamato
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
Διαμαρτυρία ανέργων στα γραφεία του ΟΑΣΘ
Νέα κινητοποίηση στα γραφεία του ΟΑΣΘ πραγματοποιούν αυτήν την ώρα μέλη των Επιτροπών Ανέργων Τούμπας, Ε’ Διαμερίσματος , Κέντρου και Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων.
Οι διαμαρτυρόμενοι έχουν συγκεντρωθεί στα γραφεία του Οργανισμού στην Παπαναστασίου προκειμένου να διαγράψουν πρόστιμα και να διεκδικήσουν δωρεάν μετακίνηση για ανέργους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους για τις ώρες μετακίνησης προς τη δουλειά τους και μείωση τιμής εισιτηρίου για όλους τους υπόλοιπους.
Η ανακοίνωση που μοιράζεται:
Οι επιπλέον δυσκολίες στη μετακίνηση με τις αστικές συγκοινωνίες, προστίθενται στα οξυμένα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο άνεργος σήμερα.
Η τιμή του εισιτηρίου στα 0,80 Є ήταν ήδη υψηλή, η άνοδος στο 1,00 Є είναι ακόμα πιο επίπονη για την άδεια τσέπη μας και στην ουσία είναι απαγορευτική για τη μετακίνηση των ανέργων. Μπορεί ο άνεργος να κινηθεί π.χ. ως το κέντρο και να γυρίσει, όταν αυτή η ενέργεια απαιτεί την καταβολή 2 Є;
Δε θα κλειστούμε στο σπίτι μας. Δε θα στερηθούμε τα στοιχειώδη. Βρισκόμαστε στο 2015. Οι παραγωγικές δυνατότητες της κοινωνίας έχουν αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό που επιτρέπουν την κάλυψη των αναγκών μας και την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας. Όλα αυτά, όμως, απαιτούν διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, όπου ο πλούτος που παράγεται από την κοινωνία θα ανήκει και στην κοινωνία συλλογικά και όχι σε μεγαλοεπιχειρηματίες-παράσιτα που μας έχουν κάτσει στο σβέρκο και πλουτίζουν από την εκμετάλλευση της εργασίας κάθε εργαζομένου.
Διεκδικούμε να εξασφαλιστεί η δωρεάν μετακίνηση για κάθε άνεργο για όσο διαρκεί η ανεργία του. Να εκδοθούν κάρτες απεριορίστων διαδρομών. Και όχι μόνο στους ανέργους, αλλά και σε μαθητές, φοιτητές, σε εργαζόμενους για τις ώρες που μετακινούνται για τη δουλειά τους, όπως επίσης και να εξασφαλιστεί μείωση της τιμής του εισιτηρίου για όλους.
Τι χρειάζεται;
1) Κάλυψη των εξόδων (μισθοδοσία οδηγών, καύσιμα) από το κράτος. Να φορολογηθεί σκληρά το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να καλυφθούν πλήρως τα έξοδα.
2) Κρατικός φορέας αστικών συγκοινωνιών, που θα λειτουργεί με γνώμονα την κάλυψη της ανάγκης των πολιτών σε γρήγορη, φτηνή και ασφαλή μετακίνηση και ΟΧΙ με γνώμονα το κέρδος των μετόχων.
Όπως και να ‘χει, οι Επιτροπές Ανέργων συστηματικά κινητοποιούνται για την υποστήριξη των ανέργων που τους έχει επιβληθεί πρόστιμο. Έχουμε πετύχει και κατοχυρώσει τη διαγραφή προστίμων του ΟΑΣΘ σε ανέργους και άτομα με χαμηλό εισόδημα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Η δράση μας αφορά την οργάνωση των ανέργων για τη διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματά μας. Όχι για να χειροκροτούμε προεκλογικές εξαγγελίες που παραπέμπονται στις καλένδες και διαπραγματεύσεις που δεν αφορούν τις ανάγκες μας, αλλά μας στέλνουν το λογαριασμό.
Διεκδικούμε ΤΩΡΑ:
– Δωρεάν μετακίνηση για όλους τους ανέργους.
– Δωρεάν μετακίνηση για μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους για τις ώρες μετακίνησης προς τη δουλειά τους.
– Μείωση τιμής εισιτηρίου για όλους τους υπόλοιπους.
Αναδημοσίευση: http://www.alterthess.gr/content/diamartyria-anergon-sta-grafeia-toy-oasth
Από την πτώχευση της εταιρείας Metropolis μέχρι τη Eurovision – ένας επιχειρηματικός δρόμος
Μετά από 30 ολόκληρα χρόνια λειτουργίας, τα καταστήματα Metropolis έσβησαν και τυπικά από το χάρτη με το λουκέτο που μπήκε στο τελευταίο κατάστημα κουφάρι που λειτουργούσε στην οδό Σταδίου. Την ίδια ώρα που η εταιρεία επιδιώκει και τυπικά την πτώχευση, την ίδια στιγμή που ο… πτωχός επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής ετοιμάζεται να ξαναγεμίσει τα ταμεία του από τη διοργάνωση της Eurovision που του ξαναχαρίζει η ΝΕΡΙΤ και καθώς ο ίδιος περνά το χρόνο του κάνοντας καταδύσεις και διασκεδάζοντας σε μυστικά πάρτι όπου οι εργαζόμενοι είναι ντυμένοι σκλάβοι!
Μέσα σε 4 χρόνια από τότε που εξαγόρασε την άλλοτε κραταιά αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, ο Ανδρέας Κουρής έκανε το ακατόρθωτο βάζοντας λουκέτο σε 13 καταστήματα που απασχολούσαν 220 εργαζόμενους. Σε όλο αυτό το διάστημα κατάφερε να συσσωρεύσει τεράστια χρέη προς όλες τις κατευθύνσεις και προς εμάς τους απολυμένους.
Έχοντας… οικογενειακή επιχειρηματική εμπειρία από την ευνοϊκή νομοθεσία για την πτώχευση επιχειρήσεων ως μεθόδου για την διά παντός αποφυγή αποπληρωμής των οφειλών των επιχειρήσεων που χρωστούν σε πιστωτές και προμηθευτές, έκανε αίτηση ένταξης στο περιβόητο «άρθρο 99» του πτωχευτικού κώδικα τον Απρίλιο του 2011, ενώ είχε προλάβει να μεταβιβάσει το σήμα της Metropolis στο MAD Κύπρου. Έτσι, έμεινε υπό την ομπρέλα προστασίας του «άρθρου 99», επί 2 ολόκληρα χρόνια μη έχοντας σχέδιο εξυγίανσης όπως απαιτεί η σχετική νομοθεσία, αλλά εξασφαλίζοντας παράλληλα προστασία από τους πιστωτές κάτι που, άλλωστε, ήταν το μόνο που τον ενδιέφερε. Και παρόλο που τον Οκτώβρη του 2013 ο αρμόδιος διαμεσολαβητής έβγαλε αρνητική γνωμάτευση για την εισαγωγή της εταιρείας στο άρθρο 99, καθώς το χρέος της εταιρείας (υποχρεώσεις προς τρίτους) ήταν 22,4 εκ. ευρώ και οι ζημιές 4,9 εκ. ευρώ. (Και εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι περισσότερα οικονομικά στοιχεία της εταιρείας δεν υπάρχουν καθότι δεν έχει δημοσιεύσει ισολογισμούς για τις 2 τελευταίες διαχειριστικές περιόδους 2012 και 2013).
Και, παρόλο που ο αρμόδιος μεσολαβητής είχε καταθέσει αρνητική γνωμοδότηση και το πέρας της συνδιαλλαγής για την ένταξη της εταιρείας στο «άρθρο 99», ο Ανδρέας Κουρής, φοβούμενος την υπέρ των απολυμένων δικαστική απόφαση που τους δίνει τη δυνατότητα κατάσχεσης προσωπικών περιουσιακών του στοιχείων, προχώρησε με δόλο στην αλλαγή της σύνθεσης του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας Metropolis από το οποίο ο ίδιος αποσύρθηκε.
Το λουκέτο στο τελευταίο κατάστημα στην εμπορικά νεκρή οδό Σταδίου πριν από περίπου 15 μέρες μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αφού αύριο Τετάρτη 25/2 εκδικάζεται στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών αίτηση περί κήρυξης σε πτώχευση της εταιρείας Metropolis από εταιρεία προμηθευτή-πιστωτή που κατατέθηκε στις 17/12/2014.
Από την πτώχευση στη Eurovision!
Εντούτοις, αδιαφορώντας για την τήρηση των προσχημάτων, με τη βεβαιότητα της προστασίας που χρήζει όλα αυτά τα χρόνια από υψηλά ιστάμενους παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και χωρίς την παραμικρή τσίπα ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής θα βρεθεί την αμέσως επόμενη μέρα από τη μια αίθουσα στην άλλη. Και, συγκεκριμένα, από τη δικαστική αίθουσα της Ευελπίδων που θα βρεθεί (δια των εκπροσώπων του) για να πτωχεύσει τα Metropolis την Τετάρτη 25/2 και θα βγει με τον τίτλο του «πτωχού οφειλέτη» (όπως ορίζει ο Πτωχευτικός Κώδικας) θα βρεθεί την επομένη (26/2) στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής ως μεγαλοεπιχειρηματίας επενδυτής στην εκδήλωση για την ελληνική συμμετοχή στη EUROVISION 2015 που θα πραγματοποιηθεί στις 4 Μαρτίου. Τόσο απλά και με τόση ξεδιαντροπιά, περιπαίζοντας τις δικαστικές και τις πολιτικές αρχές σε μια μικρή χώρα που, κατά τα λοιπά, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Αλλά για ποια ξεδιαντροπιά ακριβώς μιλάμε; Τα πρόσφατα γεγονότα σε ότι αφορά τη χλιδάτη ζωή του επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή αποδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα μιλάμε για την ξεδιαντροπιά των αφεντικών. Για τους εργοδότες που μπορούν να χρωστούν επί χρόνια στους εργαζόμενους πάνω στον ιδρώτα των οποίων έστησαν επιχειρήσεις και τις αφαίμαξαν, προκειμένου να σπαταλούν αυτό τον βρώμικο πλούτο που κατέχουν συνεχίζοντας ατάραχοι την προκλητική ζωή τους.
Γιατί, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής μπορεί να χρωστά σε εμάς τους απολυμένους/ες των καταστημάτων Metropolis περισσότερα από 600 χιλιάδες ευρώ (με ότι σημαίνει αυτό για τη ζωή μας), αλλά, παράλληλα, εκείνος μπορεί να συνεχίζει ατάραχος το πανάκριβο σπορ των οργανωμένων καταδύσεων σχεδόν μια φορά κάθε εβδομάδα και να αγοράζει ακόμη και καταδυτικό ρολογάκι (μόλις 510 ευρώ) που να μεταδίδει χωρίς κανέναν ενδοιασμό (για ποιο λόγο άλλωστε;) τις καταδυτικές του επιδόσεις στο Διαδίκτυο.
Κι επειδή καλοπέραση χωρίς διασκέδαση δεν υφίσταται, μπορεί να συμμετέχει και σε μυστικά πάρτι με άφθονη σαμπάνια όπου οι σερβιτόροι είναι ντυμένοι σκλάβοι και με την παρουσία γυμνών χορευτριών εισαγόμενων από το εξωτερικό. Όπως αυτό που διοργάνωσε ο αφανής συνεταίρος του στο MAD, ο γιός της Μαριάννας Λάτση, Πάρης Κασιδόκωστας.
Απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία και την ακολασία των αφεντικών και των πραιτόρων τους δεν θα γίνουμε σκλάβοι, ούτε γυμνές χορεύτριες. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε με ψηλά το κεφάλι και μέχρι την πλήρη δικαίωσή μας.
«Eurovision 2015 – Χαρίζεται ο κερδοφόρος ελληνικός τελικός στον Κουρή από Δελτίο Ειδήσεων των αγωνιζόμενων της ΕΡΤ
Ρεπορτάζ για τον αγώνα των απολυμένων των καταστημάτων Metropolis και την καταγγελία μας για την 3η διοργάνωση της Eurovision από το MAD του Ανδρέα Κουρή, μέσω απευθείας και αδιαφανούς ανάθεσης από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΝΕΡΙΤ, στο Δελτίο Ειδήσεων των αγωνιζόμενων της ΕΡΤ.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=1IozrSK0eN4#t=35[/youtube]
Αναδημοσίευση από: εργαζόμενοι/ απολυμένοι Metropolis
Τα «κόκκινα γάντια» ξαναπιάνουν τις σκούπες
Αναδημοσίευση από : efsyn
Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου
Η προσεχής επαναπρόσληψη των αγωνιζόμενων καθαριστριών είναι μια δικαίωση, όχι μόνο για τις απολυμένες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα που ζητά να φύγουν οι εργολάβοι της καθαριότητας από το Δημόσιο | ΕUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν χειμώνας, ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή κι είχαν φάει πάρα πολύ ξύλο. Βρίσκονταν ήδη πέντε μήνες στον δρόμο, αλλά την εποχή που η χώρα σαρωνόταν από άκρη σ’ άκρη, μια χούφτα μεσήλικες γυναίκες που διαμαρτύρονται δεν ήταν η μεγάλη είδηση. Ετσι λοιπόν συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα, όχι γιατί τις χτύπησαν -ποιον δεν χτυπούσε, άλλωστε, η αστυνομία εκείνο τον καιρό-, αλλά πιο πολύ γιατί μια κοινή μας φίλη επέμενε πως πρέπει να τις γνωρίσω. Μόλις μία ώρα μετά έπαιρνα τηλέφωνο στην εφημερίδα: «Πρέπει κι εσείς και οι αναγνώστες να τις γνωρίσετε».
Σε εκείνο το πρώτο δημοσίευμα, λοιπόν, η Λίτσα, η Δέσποινα, η Φωτεινή, η Αννα, η Βάσω και τα άλλα κορίτσια συστήθηκαν στον υπουργό Οικονομικών με τα ονοματεπώνυμά τους. Επί μήνες μαζεύονταν έξω από το υπουργείο, ζητώντας μια συνάντηση με τον πολύ κ. Στουρνάρα. Ο υπουργός τις προσπερνούσε, τα ΜΑΤ ενίοτε τις χτυπούσαν κι η ζωή συνεχιζόταν. Από εκείνη τη μέρα και μετά, η «Εφημερίδα των Συντακτών» στήριξε με κάθε τρόπο τον αγώνα των καθαριστριών: δεν καλύψαμε απλώς ειδησεογραφικά τον αγώνα τους, αλλά βγάλαμε και ψήφισμα συμπαράστασης.
Ηταν Μάιος και στις 18 του μήνα θα απολύονταν. «Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις κινητοποιήσεις τους και θεωρούμε ότι όλοι πρέπει να σταθούμε δίπλα τους στην ύστατη μάχη για να μη χάσουν την εργασία τους», έγραφε η «Εφ.Συν.». «Οι καθαρίστριες με την επιμονή τους δείχνουν σε όλους μας τον δρόμο του αγώνα. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ».
Κύμα αλληλεγγύης
Η αφίσα του αγώνα των καθαριστριών με το σκίτσο του «δικού μας» Γιάννη Καλαϊτζή, που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου σε Ελλάδα και Ευρώπη |
Η ψυχούλα μας το ήξερε, κι εκείνων κι εμάς, αν μπορούν να νικήσουν, αλλά ποτέ καμιά τους δεν παραδέχτηκε την ήττα. Ούτε καν όταν απολύθηκαν. Ούτε όταν το δικαστήριο τις δικαίωσε και η κυβέρνηση αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση. Ούτε όταν ο καύσωνας τις έλιωνε. Ούτε όταν το κρύο τις περόνιαζε.
Εν τω μεταξύ, γύρω τους αναπτυσσόταν ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης από μια κοινωνία που, μετά από μεγάλους αγώνες και έντονες συγκρούσεις, έδειχνε σχεδόν παραιτημένη -σίγουρα ματαιωμένη. Οι φωτορεπόρτερ που ήταν καθημερινά δίπλα τους ανάγκασαν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ να τις «δουν»: η εικόνα των γυναικών, που θα μπορούσαν να είναι οι μανάδες ή οι γιαγιάδες μας, να χτυπιούνται ανηλεώς σόκαρε μια ολόκληρη κοινωνία.
Γρήγορα ήρθαν και τα δημοσιεύματα από τον διεθνή Τύπο. Ηθικά, οι καθαρίστριες είχαν νικήσει. Επικοινωνιακά, η κυβέρνηση είχε χάσει -τόσο που και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, αναγκάστηκε να γράψει δημόσια στον πρωθυπουργό να τις επαναπροσλάβει. Ομως, όπως απέδειξε ιλαροτραγικά πολύ καιρό αργότερα, ο κ. Σαμαράς δεν ήξερε να χάνει. Κι έτσι κι εκείνες έμεναν στον δρόμο.
Επινίκια
Σήμερα συναντιόμαστε για το αποχαιρετιστήριο ρεπορτάζ, το «επινίκιο», όπως λένε όλες γελώντας. Είναι πια θέμα ημερών η επαναπρόσληψή τους. Αναμένεται η νομοθετική ρύθμιση (που θα περάσει από τη Βουλή μετά τις προγραμματικές δηλώσεις), για να ξαναπιάσουν τα κορίτσια τις σφουγγαρίστρες και τους κουβάδες. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία πάντως δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από την Καραγεώργη Σερβίας.
Είναι μια δικαίωση, όχι μόνο για τις απολυμένες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα που από τα τέλη του 2008 και την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, ζητά να φύγουν οι εργολάβοι της καθαριότητας από το Δημόσιο. «Είναι μια μεγάλη νίκη για εμάς και μια μικρή νίκη για την κοινωνία που υποφέρει από την ανεργία», μας λέει η Ευαγγελία Αλεξάκη. «Δεν θα θεωρήσουμε ότι ο αγώνας μας έχει δικαιωθεί μέχρι κι ο τελευταίος άνεργος να βρει δουλειά. Διδαχτήκαμε τι σημαίνει αλληλεγγύη, ακόμα κι από άγνωστούς μας ανθρώπους. Τώρα πρέπει κι εμείς να παλέψουμε για τους άλλους».
«Νομίζω ότι πέρασα 10 τάξεις του σχολείου μέσα σε λίγους μήνες», λέει η Φωτεινή Νικηταρά. «Νιώθουμε δικαιωμένες και περήφανες. Κουβαλάμε τόσες εμπειρίες, τόσες αναμνήσεις. Οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα μετά από αυτό». Δίπλα της κάθεται η Δέσποινα Κωστοπούλου: «Για πολλά χρόνια δεν είχα ιδεολογία, δεν ήξερα τι σημαίνει πολιτική. Ψήφιζα ΠΑΣΟΚ, γιατί τους ένιωθα υποχρεωμένη, επειδή μου είχαν δώσει δουλειά. Και, ξαφνικά, βρισκόμαστε στον δρόμο κι ανακαλύπτουμε έναν άλλο κόσμο: ανθρώπους που μας στήριζαν, όχι γιατί είχαν να κερδίσουν από εμάς, αλλά γιατί πίστευαν σε κάτι. Αυτό ήταν αποκάλυψη κι είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν το είχα δει νωρίτερα».
«Για μένα, που ήμουν από παιδί στην Αριστερά, αυτός ο αγώνας ήταν ένα στοίχημα», λέει η Αννα Πουλάκη. «Πάντα λέγαμε ότι χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν δίνονται, αλλά δεν το είχαμε αποδείξει τα τελευταία πολλά χρόνια. Λέγαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε κι έμοιαζε με ουτοπία, οι άλλοι χαμογελούσαν συγκαταβατικά. Μιλάγαμε για αξιοπρέπεια και την κερδίσαμε, στα μάτια μας, στα μάτια των παιδιών μας και της κοινωνίας».
Ασφαλιστικά μέτρα από τους εργαζόμενους σε Ελευθεροτυπία – enet
Ασφαλιστικά μέτρα από τους εργαζόμενους σε Ελευθεροτυπία – enet
Εκδικάζονται την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου στις 9πμ στο Ειρηνοδικείο Αθηνών.
Οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και μήνες, δεν έχουν λάβει το Δώρο Χριστουγέννων, βιώνουν ένα πειρατικό λοκ άουτ από το τέλος Νοεμβρίου 2014 και πρόσφατα ανακοινώθηκε από την εργοδοσία ότι έχουν τεθεί σε “διαθεσιμότητα”, ενώ έγιναν και απολύσεις.
Πηγή: ertopen
Διαβάστε εδώ τη παλαιότερη είδηση από το blog για το λοκ άουτ και τις εξελίξεις στην ελευθεροτυπία
Ένα ολιγόλεπτο ντοκιμαντέρ για τους εργατικούς αγώνες -παραγωγή: ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5sCFIsTbRiU[/youtube]
Ψωμί και Αμίαντος
Το 2011 γίνανε στη Θεσσαλονίκη αρκετοί
εργατικοί αγώνες με διαφορετικά χαρακτηριστικά,
αλλά όλοι με σθένος και ταξική αυτοπεποίθηση.
Η επίθεση των αφεντικών στα εργατικά
δικαιώματα ήταν σαρωτική με τη βοήθεια πάντα
της κυβέρνησης και των μνημονιακών της νόμων.
Ένα κομμάτι των εργαζόμενων αντιστέκεται:
στα εστιατόρια των Goody’s και των Applebee’s,
στα ζαχαροπλαστεία των Βle και του Χατζή,
στα εργοστάσια της Trastic και του Πετζετάκη
οι εργαζόμενοι θα αντισταθούν με αξιοπρέπεια
και αποφασιστικότητα.
Μια προσπάθεια αποτίμησης του αγώνα στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου
αναδημοσίευση από σκυα.
Πριν μερικά χρόνια κάποιες απόπειρες απολύσεων σε ένα Κέντρο Υγείας (Κ.Υ.) λίγα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη στέκονται αφορμή να ξεκινήσει ένας πολύχρονος αγώνας που καταφέρνει να θέσει στο κέντρο του το ζήτημα της υγείας μέσα από την δημιουργία μιας διαφορετικού τύπου σχέσης μεταξύ υγειονομικών και χρηστών υπηρεσιών υγείας. Ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι και στα γύρω χωριά, καταφέρνοντας να συνενώσει διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων του Κ.Υ. μαζί με κατοίκους της περιοχής ντόπιους και μετανάστες, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους αγώνες στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, λόγω της ριζοσπαστικότητας και των αυτόνομων χαρακτηριστικών που έλαβε. Προκειμένου να κυκλοφορήσει η συγκεκριμένη κινητοποίηση συστάθηκε στην Αθήνα μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης με σκοπό να κάνει γνωστά τόσο τα περιεχόμενα, όσο και να συμβάλλει στην έμπρακτη στήριξή του. Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης διοργάνωσε τον Ιανουάριο του 2007 δημόσια εκδήλωση με τους πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα, την οποία εξέδωσε λίγο καιρό μετά σε μορφή μπροσούρας, προτού παύσει την δράση της. Παρόλα αυτά, τα γενικότερα συμπεράσματα από αυτήν την εμπειρία έμειναν σε εκκρεμότητα. Κάποιοι από τους συμμετέχοντες τότε στην πρωτοβουλία αυτή με την συλλογικότητα Νομάδες Αντιροής είχαμε αναλάβει να δημοσιεύσουμε ένα κείμενο συνολικής αποτίμησης πάνω τόσο στην σημασία του συγκεκριμένου αγώνα, όσο αναφορικά και με την εμπειρία εμπλοκής μας με την πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού το κείμενο που είχε γραφτεί με σκοπό να έρθει προς συζήτηση ουδέποτε συζητήθηκε: η συλλογικότητα των Νομάδων έπαψε να υφίσταται μετά τον Δεκέμβρη του 2008 δίνοντας την θέση της στην δημιουργία της συνέλευσης που πήρε το όνομα για την κυκλοφορία των αγώνων. Το παρακάτω (εσωτερικό) κείμενο που γράφτηκε στις αρχές του 2009, αν και σε αρχικό στάδιο, έθετε κάποιες κατευθύνσεις που καθόρισαν μια στάση απέναντι σε επόμενους αγώνες και κινήσεις ανάλογης μορφής, πάνω σε ζητήματα που επανέρχονται και που μοιάζουν σήμερα αυτονόητα ή δεδομένα. Ένας αγώνας που έστω κι αν δείχνει μακρινός χρονικά, παραμένει κοντινός πρακτικά.
(Επιμέλεια: F.G.A.)
ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΖΑΓΚΛΙΒΕΡΙ
Μετά την συμμετοχή μας στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τον αγώνα των κατοίκων και των υγειονομικών στο Ζαγκλιβέρι, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να αποτιμήσουμε αυτή μας την εμπειρία, να βγάλουμε όποια πολιτικά συμπεράσματα ήταν δυνατόν και να τα καταγράψουμε για χρήση μελλοντική. Έχουμε σκοπό να το κάνουμε αυτό σε κάθε αγώνα που συμμετέχουμε με σκοπό να μένει σαν κριτική αποτίμηση που θα μας βοηθά να αντλήσουμε διδάγματα για μελλοντικές παρεμβάσεις και για να μπορούμε την πείρα μας να την μοιραζόμαστε και να την συζητάμε και με άλλους.
Α) Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΖΑΓΚΛΙΒΕΡΙ
Συζητώντας πάνω στα αίτια του αγώνα θελήσαμε καταρχήν να δούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον έκαναν ιδιαίτερο και που, συν τοις άλλοις, τράβηξαν και μας κοντά του.
Σε αυτά συγκαταλέγεται, καταρχήν, η κινητοποίηση για αρκετούς μήνες των κατοίκων από τα χωριά της περιοχής που μέσα από επιτροπές που έφτιαξαν, χωρίς την διαμεσολάβηση των συνήθων τοπικών παραγόντων, διεκδίκησαν μαχητικά τα αιτήματά τους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι οι επιτροπές δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν καμία προηγούμενη ενασχόληση με τα κοινά, άνθρωποι δηλαδή χωρίς ιδιαίτερη πολιτική, ή και, κινηματική πείρα, γυναίκες αγροτικών περιοχών και ηλικιωμένοι, ως επί το πλείστον. Μια ομάδα ευάλωτη δηλαδή με την πρώτη ματιά και σχετικά “κλειστή” από ευρύτερα ερεθίσματα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που είναι ενδιαφέρον, όσο και προκλητικό σε επίπεδο ανάλυσης, ήταν η συνάντηση των εργαζόμενων στο κέντρο υγείας, με τους αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας. Δηλαδή, από την μια εκείνων που υπόκεινται στην εργασιακή εκμετάλλευση και από την άλλη εκείνων που έχουν ανάγκη την εργασία των πρώτων για να επιβιώσουν. Είναι δηλαδή το δίπολο εργαζόμενου-πελάτη μόνο που τώρα οι τροχιές δεν είναι σύγκρουσης, αλλά αλληλεγγύης. Ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που απέτυχε η παρέμβαση της εξουσίας του κεφαλαίου που σκοπό έχει πάντα να πολώνει αυτή τη σχέση ώστε να εμφανίζει ξένους τους μεν στους δε, να τους διαχωρίζει και τέλος να τους αντιπαραθέτει, μέσα στην αγορά σαν πωλητές υπηρεσιών-καταναλωτές και αντίστοιχα στην πολιτική σφαίρα σαν δημοσίους υπαλλήλους-πολίτες. Ακριβώς επειδή στις σύγχρονες συνθήκες έκρηξης του τριτογενή τομέα, σε πολλούς αγώνες ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πόλωση αυτής της σχέσης γι’ αυτό είναι σημαντικό να εντοπίσουμε τους λόγους που στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε την αξιοποίησή της προς όφελος του ανταγωνισμού.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο του αγώνα ήταν ότι έγινε γύρω από το ζήτημα της υγείας. Και αυτό όχι μόνο γιατί σπανίζουν σήμερα οι αγώνες με αιτήματα μη οικονομικά, αλλά και γιατί το ζήτημα της υγείας είναι εκ των πραγμάτων ένα “δύσκολο” ζήτημα. Ένα ζήτημα που εμπλέκει τεράστια συμφέροντα, που εμφανίζονται στους αποδέκτες της περίθαλψης, άλλοτε με τη μορφή της επιστημονικής αυθεντίας, άλλοτε με την μορφή του οικονομικού εκβιασμού, άλλοτε με την μορφή του μονοπωλίου του ελεγχόμενου από την κεντρική εξουσία. Είναι δύσκολο λοιπόν να αρθρώσεις λόγο ανταγωνιστικό ότι εξαρτάται απ’ αυτό η υγεία σου και των δικών σου ανθρώπων.
Αυτά θα χαρακτηρίζαμε σαν πολύ ιδιαίτερα στοιχεία του αγώνα γύρω απ’ το κέντρο υγείας, αλλά παράλληλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησε από μια συλλογικότητα που θέλησε να θέσει το ζήτημα της οργάνωσης στους χώρους δουλειάς αδιαμεσολάβητα και μακριά από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Έχουμε δηλαδή ουσιαστικά δύο αγώνες που διεξάγονται παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούνται: ένας των εργαζομένων και ένας των κατοίκων, ο καθένας με τις δικές του οργανωτικές δομές που όμως συντονίζονται. Και αυτό το λέμε γιατί οι κινητοποιήσεις αφορούσαν πολλά ζητήματα και συνεχίζονται μάλιστα μέχρι σήμερα.
Εκτιμώντας λοιπόν την σημασία αυτού του αγώνα ερχόμαστε στο γιατί κρίνουμε ότι ξεκίνησε. Το ότι υπήρχαν τα προβλήματα που υπήρχαν στην περιοχή ασφαλώς ήταν η βάση που συσπείρωσε τους κατοίκους. Αυτό όμως που έχει σημασία από κινηματική σκοπιά είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία που υπήρξαν και έκαναν δυνατό αυτό τον αγώνα σε αντίθεση με περιπτώσεις που και πάλι υπάρχουν χίλιες αιτίες, αλλά τίποτα συλλογικό δεν γίνεται. Οι αγώνες σαν κοινωνικά γεγονότα δεν υπάγονται ασφαλώς σε οποιαδήποτε απλοϊκή νομοτέλεια. Μπορούμε πάντοτε όμως να ψηλαφούμε παράγοντες καθοριστικούς, στάσεις υποκειμένων σημαντικές, επιλογές που πήγαν μπροστά τα πράγματα και κοινωνικοϊστορικές συνθήκες που λειτούργησαν προς όφελος του αγώνα.
Σε σχέση μ’ αυτό, λοιπόν, σίγουρα σημαντικό ρόλο έπαιξε η στάση των δύο συντρόφων που λειτούργησαν σαν αρχικός πυρήνας για την συσπείρωση, των εργαζομένων στο κέντρο υγείας αρχικά και στην συνέχεια με την όλη στάση τους κατάφεραν σε κρίσιμες καμπές του αγώνα να βοηθήσουν προς την ανάπτυξή του και την ποιοτική του βελτίωση. Έχει τεράστια σημασία να εντοπίσουμε ακριβώς τους τρόπους με τους οποίους έγινε αυτό, δεδομένου του, στην καλύτερη περίπτωση, ατυχούς τρόπου που συνηθίζουν τα πολιτικά υποκείμενα να παρεμβαίνουν στους κοινωνικούς αγώνες, προσπαθώντας στην καλύτερη περίπτωση να εξάγουν πολιτικές μεθόδους και στάσεις που μπορεί να έχουν κάποια αξία μόνο στα πλαίσια πολιτικών δράσεων –για να μην αναφερθούμε βέβαια στις περιπτώσεις που επιχειρείται το καπέλωμα των αγώνων προς όφελος πολιτικών επιδιώξεων.
Αντίθετα, στο Ζαγκλιβέρι οι σύντροφοι επέλεξαν καταρχήν τον δύσκολο δρόμο του να λειτουργήσουν συλλογικά, για ζητήματα που τους αφορούσαν και τους ίδιους, βλέποντας έτσι τους γύρω τους στην πράξη ως ίσους και όχι με τον αέρα εκείνου που “σαν ανώτερος άνθρωπος” έρχεται να ενδιαφερθεί για ζητήματα που τον ίδιο δεν τον επηρεάζουν, αλλά παρόλα αυτά κινητοποιείται “για το καλό των άλλων”. Πατώντας σε σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου, είχαν χτιστεί μέρα-την-μέρα, στιγμή την στιγμή, σχέσεις καθημερινής αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Παρεμβαίνοντας όχι σαν ειδήμονες ή “ιδεολογικά καθαροί” ή σαν οι “προχωρημένοι” της ιστορίας, ξεκαθαρίζοντας την θέση τους κάθε φορά, αλλά σεβόμενοι και την εκάστοτε θέση του κόσμου που συμμετείχε, αναγνωρίζοντας τελικά πως η κινηματικές διαδικασίες πλάθουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα και οι πειραματισμοί σ’ αυτό το επίπεδο ούτε καταστρέφουν τις διαδικασίες ούτε τις “λερώνουν”, αλλά αντίθετα είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξή τους.
Εκεί θα πρέπει να εντοπίσουμε την ιδιαιτερότητα που έκανε δυνατό το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων.
Αν η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός θα πρέπει τώρα να μας απασχολήσει, τι ήταν το άλλο μισό που οδήγησε στην μεγέθυνση των συλλογικοτήτων, στην επέκταση του αγώνα και στην νικηφόρα έκβασή του, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο πρώτο κεντρικό αίτημα που ήταν η μη απόλυση των γιατρών, δεδομένου ότι όπως προείπαμε οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τι στάθηκε εμπόδιο στην παραπέρα μεγέθυνση του αγώνα, αφού για να έχουμε μια χρήσιμη κινηματικά εικόνα θα πρέπει να σκεφτόμαστε και τα μεν και τα δε.
Εκείνο που τροφοδότησε ασφαλώς τις διαδικασίες ήταν από την μια οι άθλιες συνθήκες εργασίας που σε μας είναι γνωστές συνήθως από την επαφή μας με το σύστημα υγείας σαν ασθενείς και από την άλλη οι προβληματικές συνθήκες περίθαλψης που μας είναι για τους ίδιους λόγους δυστυχώς, επίσης γνωστές. Αυτές οι συνθήκες τροφοδότησαν τον αγώνα, αυτές καθόρισαν την σύσταση των αγωνιζόμενων υποκειμένων, αυτές έθεσαν και τα όρια του.
Εκτός από τους εργαζόμενους στο κέντρο υγείας, που κινητοποιήθηκαν μέσω της «Σύσκεψης εργαζομένων» και που αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες διαφόρων ειδικοτήτων και κοινωνικών προφίλ, στις επιτροπές κατοίκων η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν γυναίκες με παιδιά, οι συγγενείς τους και ηλικιωμένοι. Εκείνοι δηλαδή ακριβώς που έχουν περισσότερο ανάγκη τις υπηρεσίες υγείας. Αλλά και αυτό είναι το προκλητικό για κάθε γραμμική ανάγνωση, που είναι επίσης εξαιρετικά ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και σε μειονεκτική θέση σε ένα περιβάλλον όπως αυτό της επαρχίας, τουλάχιστον όσον αφορά τις γυναίκες.
Από την άλλη, απουσιάζουν από τον αγώνα οι νέοι παρ’ ότι λόγω θέσης θα είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια κινητοποίησης. Και εδώ φαίνεται πως υπάρχει και ένα όριο του αγώνα. Ότι δηλαδή μη καταφέρνοντας να ανοιχτεί στις μικρότερες ηλικίες, που είναι και οι πιο παραγωγικές και δραστήριες, δεν κατάφερε να πάει ακόμα παραπέρα και να γίνει αφορμή για ευρύτερες κινητοποιήσεις, αφού μην ξεχνάμε κάθε αγώνας διαμορφώνει σχέσεις και στάσεις που επηρεάζουν ευρύτερα το περιβάλλον που πραγματοποιείται και πάνε πολύ πιο μακριά από τους άμεσους στόχους που τίθενται. Γι’ αυτό και, παρεμπιπτόντως, η κινητοποίηση των γυναικών τις περιοχής, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις συνθήκες της επαρχίας, δεν θα πρέπει να βλέπουμε ότι έπαιξε απλά το ρόλο του μέσου για την κατάκτηση της νίκης, αλλά και της διαδικασίας σπασίματος των συντηρητικών σχέσεων που υπήρχαν και δημιουργίας νέων πιο προοδευτικών. Διαδικασία που όσο ο αγώνας συνεχιζόταν, βάθαινε και έτσι εξηγείται ο πολλαπλασιασμός των αιτημάτων με το καιρό και η ποικιλομορφία τους.
Ένα άλλο στοιχείο που θεωρούμε ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα και θετικά και αρνητικά ήταν η έλλειψη πείρας των αγωνιζόμενων υποκειμένων. Αυτό, σίγουρα, στάθηκε αρκετές φορές εμπόδιο στην διάρκεια του αγώνα για προφανείς λόγους. Ήταν όμως και θετικό τελικά γιατί βοήθησε να διεξαχθεί ο αγώνας χωρίς τις στρεβλώσεις που εμφανίζονται συχνά σε κινητοποιήσεις που παρεμβαίνουν αγωνιστές με ισχυρές πολιτικές απόψεις.
Τέλος, ένα σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη των κινητοποιήσεων ήταν ότι ο αγώνας διεξήχθη σε ένα σύμπλεγμα επαρχιακών κοινοτήτων, αρκετά μακριά δηλαδή από την μητρόπολη. Αυτό τον περιόρισε κατά πολύ και ως προς το ότι βρισκόταν μακριά από συστάδες αγωνιστών που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν –αν και πάλι μπαίνει το ζήτημα ότι θα μπορούσαν και να τον βλάψουν–, αλλά κυρίως μακριά από τους μαζικούς κοινωνικούς χώρους των μεγάλων πόλεων, στους οποίους θα μπορούσαν να αναζητηθούν σύμμαχοι.
Αυτή η απόσταση από τις μεγάλες πόλεις και ο κίνδυνος της απομόνωσης του αγώνα ήταν που έκανε και απαραίτητη την ύπαρξη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης.
Β) Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης ήταν το αποτέλεσμα της αυθόρμητης πρότασης από κάποιους συντρόφους, κατά την διάρκεια ενημέρωσης που πραγματοποιούσαν οι δύο σύντροφοι της «Σύσκεψης» σε ανοιχτή εκδήλωση. Δεν ήταν λοιπόν προσχεδιασμένη ενέργεια και δεν είχε γι’ αυτό τον λόγο κάποιο ιδιαίτερο σκεπτικό από πίσω, πέραν εκείνου που υποδήλωνε το όνομά της. Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε όμως ότι για μερίδα αριστεριστών -κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετείχαν στην πρωτοβουλία- είναι συνήθης πρακτική η δημιουργία επιτροπών αλληλεγγύης για διάφορα θέματα και επομένως η παραπάνω άποψη περί έλλειψης ιδιαίτερου σχεδίου γύρω απ’ το τι θα έκανε η πρωτοβουλία αφορά μάλλον τον υπόλοιπο κόσμο, μεταξύ των οποίων και τα μέλη της ομάδας μας που συμμετείχαν.
Το βέβαιο όμως είναι ότι δεν ήταν προσχεδιασμένη ενέργεια και γι’ αυτό ο κόσμος που την απάρτιζε ήταν εξαρχής ετερόκλητος τόσο πολιτικά όσο και από πλευράς κινήτρων ανάμιξής του στην πρωτοβουλία. Υπήρχαν, καταρχήν, οι φίλοι και παλιοί σύντροφοι των δύο συντρόφων της σύσκεψης, που κινητοποιήθηκαν αρχικά εξαιτίας της φιλικής σχέσης και του προσωπικού ενδιαφέροντος, υπήρχαν κάποιοι αριστεριστές και κάποιοι αναρχικοί που είδαν την πρωτοβουλία μέσα στα κλασικά, θα λέγαμε, πλαίσια αλληλεγγύης και τέλος τα μέλη των νομάδων που κινητοποιηθήκαμε με κίνητρο τον ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό που εμφάνισε ο αγώνας.
Τα διαφορετικά κίνητρα που έφεραν τον κόσμο στην πρωτοβουλία οδήγησαν γρήγορα και σε διαφορετικές αντιλήψεις γύρω απ’ τους συγκεκριμένους στόχους που θα έπρεπε να έχει. Από την μια, εκείνοι που είχαν προσωπικές σχέσεις με τους συντρόφους, οι αριστεριστές και οι αναρχικοί έβλεπαν την πρωτοβουλία σαν ένα ακόμα μέσο για την επίτευξη των αιτημάτων που είχε θέσει ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι και έβλεπαν τον ίδιο τον αγώνα σαν συνέχεια των αγώνων που δίνονται γενικά στο χώρο της υγείας (δηλ. απεργίες, συγκεντρώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας από συνδικαλιστές του κλάδου κτλ.). Από την άλλη, τα μέλη της ομάδας μας κυρίως και κάποιοι σύντροφοι ατομικά, χωρίς να έχουμε προσωπικές σχέσεις με τους συντρόφους απ’ την Θεσσαλονίκη στην πλειοψηφία μας και, έχοντας ήδη προβληματισμούς από τον τρόπο που έχουμε δει να λειτουργούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στο παρελθόν, θεωρούσαμε ότι καλύτερες υπηρεσίες στους αγωνιζόμενους του Ζαγκλιβεριου, αλλά και συνολικά στον ανταγωνισμό θα προσφέρονταν με την διερεύνηση του αγώνα, με την ανάδειξη των νέων στοιχείων που έφερνε (δηλαδή του αδιαμεσολάβητου χαρακτήρα του, της συνάντησης διαφόρων κοινωνικών υποκειμένων, της ριζοσπαστικότητας κτλ.) και την όσο γινόταν πιο πλατιά προπαγάνδιση γύρω από αυτά, με λίγα λόγια την κυκλοφορία του. Ενώ δηλαδή οι πρώτοι θεωρούσαν ότι στόχος μας θα έπρεπε να είναι η διακίνηση ψηφισμάτων σε συνδικαλιστές, το μάζεμα υπογραφών, η χρήση των μήντια για να προκληθεί ντόρος γύρω απ’ το θέμα και έτσι να ασκηθεί πίεση στους διοικούντες για την ικανοποίηση των αιτημάτων, εμείς θεωρούσαμε ότι έπρεπε πρώτα να επεξεργαστούμε τα δεδομένα του αγώνα και στην συνέχεια να βρούμε τρόπους προώθησής του στους άμεσα ενδιαφερόμενους θεωρώντας ότι η καλύτερη εξέλιξη θα ήταν η δημιουργία με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο Ζαγκλιβέρι και άλλων εστιών αντίστασης. Ενώ δηλαδή οι μεν έβλεπαν εργαλειακά την πρωτοβουλία, θεωρώντας ότι έπρεπε κυρίως να διεκπεραιώνει, οι δε θεωρούσαμε ότι η πρωτοβουλία θα έπρεπε να είναι μια πλήρης διαδικασία που να συναντιέται τακτικά, να επεξεργάζεται τα ζητήματα που άπτονται του αντικειμένου της και να βάλει στόχους δράσης για την διεύρυνση του αγώνα και στην Αθήνα.
Αυτή η διάσταση σημάδεψε όλη την πορεία της πρωτοβουλίας, οδήγησε σε αποχωρήσεις και τριβές και κορυφώθηκε κατά την προετοιμασία της μοναδικής δημόσιας εκδήλωσης που οργάνωσε η πρωτοβουλία. Για να μην απαριθμήσουμε περιττές λεπτομέρειες θα πούμε μόνο ότι ενώ η άποψη των πρώτων ήταν ότι χρειαζόμαστε μια εκδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, που να απευθύνεται σε αγωνιστές και συνδικαλιστές, με προσκεκλημένους γνωστούς συνδικαλιστές του χώρου της υγείας, που να έχει σαν αντικείμενο την παρουσίαση των προβλημάτων της και να επικεντρώνει στις διώξεις που ασκούνταν στην σύσκεψη, η δεύτερη άποψη ήθελε εξαρχής μια διαφορετική εκδήλωση που να προσπαθεί να βάλει το ζήτημα του αγώνα στους άμεσα ενδιαφερόμενους δηλαδή σε υγειονομικούς και ασθενείς κατά βάση, που να μην θυματοποιεί τους αγωνιστές, αλλά αντίθετα να δείχνει τα σημεία της δύναμής τους, και αυτό για να προβληματίσει γύρω απ’ το περιεχόμενο του αγώνα. Γι’ αυτό και προτάθηκε η εκδήλωση να γίνει στο αμφιθέατρο της κατειλημμένης ιατρικής, γι’ αυτό υπήρξε η επιμονή τον κύριο και μοναδικό λόγο στην εκδήλωση να τον έχουν οι αγωνιζόμενοι, δηλαδή μέλη των επιτροπών κατοίκων και μέλη της σύσκεψης, γι’ αυτό και δόθηκε τόση σημασία απ’ την πλευρά μας στη προπαγάνδισή της.
Η αντίθεση που δημιουργήθηκε οδήγησε ουσιαστικά και στην διάλυση της πρωτοβουλίας. Η παραπάνω περιοδολόγηση δεν γίνεται όμως για να δείξουμε πόσο καλοί ήμασταν εμείς μέσα στην πρωτοβουλία, αλλά για να φανούν οι λόγοι που καταλήξαμε σήμερα στα συγκεκριμένα συμπεράσματα, τα οποία είναι:
Πρώτον ότι τα λάθη μας ήταν αποτέλεσμα και του ότι ήμασταν -οι Νομάδες- μια νέα διαδικασία, που μπήκε χωρίς προετοιμασία στην πρωτοβουλία. Μέσα όμως από την εμπειρία μας αυτή μας προέκυψε το πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα της κυκλοφορίας των αγώνων. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι θα πρέπει να το επεξεργαστούμε πιο συγκεκριμένα και πιο συστηματικά, τι εννοούμε με αυτό και πώς επιτυγχάνεται.
Δεύτερον, ότι τα ζητήματα διαφορετικών αντιλήψεων που υπήρχαν δεν ήταν απλά δευτερεύοντα ζητήματα πάνω στα οποία διαφωνούσαμε επιδεικνύοντας σχολαστικισμό, αλλά ουσιαστικά ζητήματα που καθόρισαν την επιτυχία του εγχειρήματος. Η επιτυχία της εκδήλωσης στην οποία συνεισφέραμε στον μεγαλύτερο βαθμό αυτό αποδεικνύει. Αν είχαμε υπάρξει διαλλακτικοί σήμερα δεν θα υπήρχε το ντοκουμέντο της εκδήλωσης που αποτελεί χρήσιμο εργαλείο αγώνα με τις καταγραφές που περιέχει, αλλά ένα απονευρωμένο κείμενο κριτικής στο υπουργείο υγείας.
Τρίτον, ότι η προσπάθειά μας να λειτουργήσουμε συναινετικά στα πλαίσια της πρωτοβουλίας με σκοπό να διατηρηθεί η πολυσυλλεκτικότητα της πέρα από ιδεολογικοπολιτικές καθαρότητες, που ούτως ή άλλως αντιπαθούμε, αποδείχθηκε μάλλον προβληματική. Αυτό όχι όμως γιατί ήταν κακή σαν πολυσυλλεκτικότητα, αλλά γιατί δεν ήταν τέτοια. Γιατί με λίγα λόγια ήταν η συνάντηση αγωνιστών του α/α χώρου και όχι μια τυχαία συνάντηση αλληλέγγυων με κριτήρια ταξικά ή κοινωνικά. Έτσι το παρελθόν του καθενός βάραινε στις πράξεις του περισσότερο απ’ την λογική του. Καταλήγουμε επομένως ότι σε άλλες περιπτώσεις θα είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί σε σχέση με τις συμπράξεις που επιλέγουμε.
Τέταρτον, αποτιμώντας συνολικά την εμπλοκή μας στην πρωτοβουλία, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε θεωρούμε πως ήταν θετική. Και γιατί μας επέτρεψε να δούμε από πιο κοντά τον αγώνα και να γνωρίσουμε καλύτερα τα ίδια τα υποκείμενά του, προμηθεύοντάς μας εξαιρετικά σημαντικές εμπειρίες αγώνα, αλλά και γιατί αναγνωρίζουμε πως ήταν μια προσπάθεια που βοήθησε και τον ίδιο τον αγώνα, κυρίως ηθικά, αφού κατάφερε σε κρίσιμες στιγμές να στείλει το μήνυμα στους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους ότι δεν είναι μόνοι, να τους ενθαρρύνει. Και επομένως παρότι ήταν εξαιρετικά επίπονη, δεν ήταν μια χωρίς νόημα προσπάθεια.
Νομάδες Αντιροής
Σχετικές δημοσιεύσεις
Στη Γενική Ανακύκλωση ΑΕ δεν υποχωρούν οι εργάτες αλλά η εργοδοσία!
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΑΕ
13/1/2015
Πρώτες υποχωρήσεις της Γενικής Ανακύκλωσης στους εργαζόμενους με καταβολή δεδουλευμένων και σταμάτημα των διώξεων απεργών κα αλληλέγγυων.
Πραγματοποιήθηκε σήμερα η εξέταση της εργατικής διαφοράς στην Επιθεώρηση Εργασίας στα Άνω Λιόσια μετά από προσφυγή των απεργών της Γενικής Ανακύκλωσης, της Ένωσης Μεταναστών Εργατών και του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ασπρόπυργου-Ελευσίνας. Συγκεντρώθηκαν δεκάδες εργαζόμενοι έξω από το χώρο φωνάζοντας συνθήματα.
Οι εργαζόμενοι έφεραν την εταιρία μπροστά στις ευθύνες της και αναγκάστηκε να συμφωνήσει στα εξής:
1. Η εταιρία αποσύρει όλες τις μηνύσεις, τουλάχιστον τέσσερις(!) , σε βάρος των απεργών με τις οποίες είχε προκληθεί η επέμβαση των ΜΑΤ και οι ομαδικές συλλήψεις στο Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου 32 ατόμων, 27 απεργών και πέντε αλληλέγγυων, ανάμεσα τους ο Πέτρος Κωνσταντίνου, δημοτικός σύμβουλος Αθήνας και συντονιστής της ΚΕΕΡΦΑ, ο Τζαβέτ Ασλάμ, πρόεδρος της Ένωσης Μεταναστών Εργατών.
2. Η εταιρία θα καταβάλει το σύνολο των δεδουλευμένων μισθών, δώρων και επιδόματος αδείας σε όλους τους εργαζόμενους.
3. Η εταιρία αποδέχεται ότι οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν απεργία στις 5/12/2015 και δεν αποχώρησαν οικειοθελώς, όπως ισχυρίζονταν και έτσι θα δώσει την νόμιμη λήξη της τετράμηνης σύμβασης.
4. Η εταιρία θα καταβάλει τα ένσημα στο ΙΚΑ και θα αποδώσει βεβαίωση εργοδότη για το ΙΚΑ( ώστε να ανανεωθούν άδειες παραμονής και βιβλιάρια υγείας).
Η αγωνιστική κινητοποίηση θα συνεχιστεί μέχρι την πλήρη δικαίωση του αγώνας.
Η μεγάλη εκκρεμότητα είναι τα δεδουλευμένα των μονίμων εργαζόμενων για τους οποίους η εταιρία υποσχέθηκε ότι αυτή την Παρασκευή 16/1 θα καταβάλει ένα επιπλέον ποσό.
Την Παρασκευή 16 Γενάρη θα συγκεντρωθούμε στο εργοστάσιο και θα πάμε στα Γραφεία της εταιρίας για να πληρωθούμε, όπως συμφώνησε και η διεύθυνση.
Με την στήριξη της Ένωσης Μεταναστών Εργατών και της ΚΕΕΡΦΑ-Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή
Αστυνομικοί τρομοκρατούν με επισκέψεις σε σπίτια απεργών στην Γενική Ανακύκλωση
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΑΕ
Συνεχίζουμε! Συγκέντρωση διαμαρτυρίας, Κυριακή 11/1, 1μμ, Δημαρχείο Ασπρόπυργου
Βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=8JX93Uhg9k8
Καταγγέλλουμε τις τρομοκρατικές επισκέψεις σε σπίτια(!) απεργών σήμερα το πρωί μετά την επιτυχημένη συνέχιση της απεργίας μας. Η ΕΛΑΣ του Κικίλια έχει διαθέσει ολόκληρο το Αστυνομικό Τμήμα Ασπρόπυργου στην υπηρεσία της εταιρίας του Δημήτρη Λαζόπουλου που αφήνει συστηματικά απλήρωτους εργάτες ενώ τους «ανακυκλώνει» κάθε τετράμηνο.
Το πρωί η Αστυνομία δεν πάτησε στο εργοστάσιο μετά το κύμα διαμαρτυρίας για την εισβολή στο χώρο απεργίας και τις δεκάδες συλλήψεις απεργών και αλληλέγγυων και την συμπαράσταση που εκδηλώθηκε από ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΛΜΕ και ΠΟΣΠΕΡΤ . Είναι η ίδιοι που δεν εφάρμοσαν το αυτόφωρο για τη σύλληψη του εργοδότη που δεν κατέβαλε τα δώρα!
Συνεχίσαμε και σήμερα αποφασιστικά την απεργία μας και πραγματοποιήσαμε μαχητική συγκέντρωση στη πύλη στις 6πμ και πορεία μέσα στο εργοστάσιο. Στη σημερινή συγκέντρωση βρέθηκαν μαζί μας συνδικαλιστές από τις συγκοινωνίες και από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας.
Βρέθηκαν επίσης μαζί μας απλήρωτοι εργαζόμενοι της Γενικής Ανακύκλωσης ΑΕ που δούλεψαν στις αρχές του 2014 και ακόμη τους χρωστάει η εταιρία. Ξανά εμφανίστηκαν ομάδες απεργοσπαστών που τους καλέσαμε να συμπαρασταθούμε στην απεργία μας και να μην περάσουν μέσα από τις ανθρώπινες αλυσίδες μας.
Εργάτες μας καταγγέλλουν ότι αυτές οι ομάδες για να πιάσουν δουλειά σε εργολάβο-συνεργάτη της εταιρίας πληρώνουν σε μεσάζοντα 200 ευρώ το κεφάλι . Δουλεμπόριο δεν λέγεται αυτό;
Αυτή τη Παρασκευή 9/1, η εταιρία υπόσχεται ότι θα μας καταβάλει τα δεδουλευμένα.
Με την στήριξη της Ένωσης Μεταναστών Εργατών και της ΚΕΕΡΦΑ-Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή
