Αρχείο κατηγορίας φασισμος

Greece: When the state turns antifa

Greece: When the state turns antifa

Greece’s powerful far right party, Golden Dawn, is being repressed. This is a detailed account and analysis of the organisation and the actions of the Greek state which, after encouraging it, has now turned on it.

Golden Dawn (GD), as we knew it, is over. Their leader N. Michaloliakos is behind bars, along with other prominent members, while those who survived the first purge are facing added charges that emerged a few days after the first arrests. While this was happening, a number of their offices around Greece have closed down, the state funding they received has been stopped, and reports indicate that many of their members (ex or current) are forming lines outside the High Court to testify against the organization. These testimonies are used as key evidence in the legal proceedings, leading among other things to the finding of hidden weapons[1]. Even if the legal case does not bring most of GD’s members to prison, the inside fighting is bound to create enough damage to forbid the Nazi party from continuing as it has.

This approach of the collapse of GD is not only based on an analysis of recent events. It is also based on a specific understanding of the nature of the State in the modern capitalist world, and its essentially democratic ideology. Democracy is a system of decision-making and of social relations ideal for the capitalist economy. It creates a subject stripped of any control over the means of production, but abstractly equal to the rule of law, bound by existing class, property and exploitation relations, a subject which exchanges its need to consume the means of survival with the ability to participate in deciding who will manage these relations. This is the form that capitalism finds more suitable for the continuation of accumulation and the creation of value, and democracy has proven that it has far more tools and elasticity, as part of its social structure, to recuperate struggles and threats to the capitalist order, than the brute force of fascist/totalitarian regimes who require no consensus for their rule. The power of capital does not depend on the brute force of Nazi thugs, nor does it require coercion to further the devaluation of proletarians -in Greece or elsewhere.

As Dauvé has said, everyone would prefer (if given a choice) to live in social-democratic Sweden than being hunted down by Pinochet’s torturers. The point is that the choice is not ours, and it definitely does not depend on a set of forms such as universal franchise, civil rights and the existence of a parliament, however much these forms are fetishised. For regardless of the contingent advance that the existence of such rights might allow, they leave the fundamental social relations of class exploitation intact.

The forces that kick started the persecution of Golden Dawn, were the very same ones that the antifa/Left scene has been accusing all along (and rightly so) of aiding and facilitating the spread of its racist and fascist policies and ideology. And it requires a leap into absurdity to maintain a position under which the same forces that produce and support such anti-social elements are seen as the ones that will save one from them. Yet, this is democracy.

Though far away from the historical and material realities of fascism and Nazism, the modern State will push the limits of parliamentarism to its absolute edges (as has been the case many times in Greece with austerity measures being voted in parliament in the form of Special Acts of Legislative Content [2]), it will extend the powers of the police in ways which resemble totalitarian regimes (redefining legality through the use of anti-terrorist legislation, the Patriot Act or the German Constitutional Police), it will practically justify the emergence of the notion of “State of Emergency” as a permanent feature of modern life etc., BUT, contrary to a common approach found in the Greek anarchist scene, fascism is not a central political choice of the State.

Having said that, in order to understand recent developments in Greece, one should provide a brief trajectory of the organisation (and the extreme right) in Greece, not only in order to properly place its ideological and practical activities, but also to understand the historical context during which Golden Dawn was both supported and suppressed. Hopefully this presentation will show, among other things, that rather than running the risk of being manipulated by the Nazis of Golden Dawn, the State itself has always

The dawn of Golden Dawn

Michaloliakos had from a young age created a name for himself in extreme right wing circles: he was arrested for the first time in July 1974 in a protest against Great Britain and its role in the Turkish invasion of Cyprus, again in 1976 for attacking journalists who were covering the funeral of two infamous torturers of the dictatorship (assassinated by November 17th), while in July 1978 he was arrested in relation to a number of bombings in Athens along with other prominent members of the extreme right. Though facing serious charges (being part of a terrorist organization, to start with), Michaloliakos only received a 13 months sentence, and reports of the time indicate that he entered into a deal with the authorities –in exchange for informing on his former comrades. A few years later, a document emerged in which Michaloliakos was shown to have been on the payroll of the Greek Secret Service (ΚΥΠ), and though the document might have been falsified, the accusation would make sense. If the secret service were looking for someone to fund, he would clearly be their man.

From the beginning, there was little doubt that Golden Dawn (initially the name of the magazine published by Michaloliakos) was openly Nazi.

manipulated the extreme right for its own benefit, ready to sacrifice it when the cost outweighs the benefits.

Cover of GD magazine from 1987

Of course, its leader and members try to deny the obvious, or at best claim that they only held such beliefs in their youth, but the Nazi references remained at the forefront of GD’s propaganda at least until 2007.

Cover of GD magazine in 2007

Their reluctance to admit their adherence to Nazism went hand in hand with the rise from anonymity to a recognized political party in parliament. Even for the hardcore extreme right wing of Greece, aligning yourself with the Nazis who occupied Greece and were responsible for the deaths of thousands, is going a bit too far. It is understandable for a small group of thugs and their pre-linguistic mutterings, but it is hardly attractive material for a wide electoral base.

 

 

GD members saying hello to their leader

Notwithstanding, in the early years GD remained a rather obscure and insignificant racket and the only people who knew of their existence were the anarchist/antifa scene, many of whom have had a lot of street fights with its members, some of whom now appear in parliament with their suits and their ties.

The first instance when GD crept out of its anonymity was during the early 1990’s, following the protests against Macedonia, a time when nationalism was a la mode, with the government openly sponsoring demonstrations to back up its nationalistic discourse and political agenda. Around the same period, and during the civil war in former Yugoslavia, members of GD enlisted as volunteers and fought alongside Serb fascists, proudly admitting their participation in the slaughter of Srebrenica.

Greek paramilitary volunteers give a friendly salute in Bosnia

In the early 2000’s, GD attempted to merge with other nationalist elements, a journey which ended in the creation of the “Patriotic Alliance” party, and at that time Michaloliakos announced the end of activities for Golden Dawn. In 2007 however, and in what was probably inner bitter fighting, the Patriotic Alliance dissolved and GD resumed its activities by holding its 6th conference.

In 2008, GD reached the headlines once again. An antifa counter-demonstration was attacked by a joint force of riot police and GD members, resulting in the stabbing of two people in broad daylight in the centre of Athens. The images of the Nazis side-by-side with the riot cops reached the headlines of the mainstream press, and questions were raised (soon to be forgotten) about the collaboration between the police and Nazis. (video here)

GD members hand in hand with riot cops.

A few months later, GD members staged a demonstration against immigrants who had occupied and were living in an abandoned building in the centre of Athens. At the end of the demonstration, Nazis together with riot cops laid siege to the building and attacked the immigrants and lefties who were inside. The left attempted to calm the situation down (urging the immigrants to refrain from answering the attacks), but a battle erupted. (video link here.)

Any resemblance between the circled ape (above) and the arrested GD deputy I. Panagiotaros (below)
is purely coincidental and clearly a result of left-wing propaganda.

 

 

A new dawn?

In 2009, GD starts to work its way in the area of Agios Panteleimonas, a poor neighbourhood in the centre of Athens, which is a transit area for immigrants since the beginning of the 2000’s. Contrary to the Albanian immigrants who came to Greece in the early 1990’s, and have since been largely incorporated into Greek society (one should not of course forget the immense racism, police repression and workers’ exploitation that they endured for many years), the immigrants from Afghanistan, Pakistan and other countries that reach Ag. Panteleimonas do not see Greece as their destination point. Instead, Greece is seen as a transit destination for reaching other countries of Europe where prospects for a better life are much higher (if one manages to get there) than crisis-ridden Greece. This precarious situation defined their precarious existence in the streets of Athens.

Using the vehicle of s-called “Citizen’s Committees”, GD members and other extreme right wing elements fueled the dissatisfaction generated by immigration to promote racist and Nazi “solutions”. For example, from around 2009 onwards, a public playground for children was sealed by this “Citizens Committee”, with the excuse that it was being used as shelter by illegal immigrants (interesting videos here and here). And though the antifa/anarchist scene of Athens reacted to this racism by staging demonstrations, the lack of immediate connections with the neighbourhood as well as the repression of the police (in collaboration with the Nazis) did not allow this reaction to bear fruit. Mainstream media worsened the public image of the reactions, by placing anarchist trouble-makers on one side and concerned inhabitants on the other. Gaining ground, the “Citizens’ Committees” made various appearances in mainstream media where, and by using the façade of being a-political and non-aligned, they hid their GD allegiance[3]. Consequently, the “committees” organized pogroms against immigrants and attacked their shops, as well as assaulting left-wing candidates in their pre-election campaigns. All of these activities were done with the explicit knowledge, tolerance and (on occasions) participation of the police.

Before
 
After
Rise and fall of Th. Skordeli:
Before: a simple angry inhabitant of Agios Panteleimonas.
After: GD candidate, charged with attempted murder and the exploitation of immigrants.
Still, activities such as the violent dealing with immigrants in an environment of worsening economic and social conditions in Greece, brought GD to the foreground and landed them a seat in the municipality of Athens in the elections of 2010. Nikos Michaloliakos found the long-awaited public space to spur his poison.Holding public office necessarily forced GD to tone down their Nazi sympathies[4], urging them to explore new ways through which their racist and xenophobic propaganda could become more effective. And since open racism in Greece is not met with the same contempt as Nazism, GD managed to attract a considerable following both in the neighbourhood as well as nationally.Michaloliakos fails to restrain his inner beliefs
In May 2011, a Greek man was killed after two immigrants tried to steal his camera in a street near Ag. Panteleimonas, giving GD the opportunity it was looking for. Exploiting the murder to the fullest, and spreading racist language, GD was at the forefront of organizing “vigils” that were soon turned into pogroms. Since these events were public, the police was always present, making sure that Nazis and other scum could perform their services unhindered by antifa groups who tried to organize against these developments. The result was a highly documented pogrom right in the centre of Athens, in which many immigrants were attacked and beaten in front of bewildered TV journalists. Of course, no arrests were ever made. 

 

 

 

 

 

Though the official media condemned this expression of extreme violence, the undertone of the coverage was filtered with a “common-sense” approach, which proclaimed that, though misguided and “undemocratic” (sic), this violence was merely a response to the fact that there were too many immigrants in Greece and something should be done.

The development of the squares’ movement in Greece in the summer of 2011, straight after the pogrom days, overshadowed the racist expressions of GD and its sympathizers. GD was not an “anti-systemic” party at the time, you see, and it hastily condemned the mass demonstrations in Syntagma and elsewhere as expressions of anti-national, lefty propaganda. And contrary to a recent widespread myth that sees the re-emergence of racist attitudes as a result of the squares’ movement, GD and other extreme right wing groups refrained from joining the protests. Among other things, a sizable number of those participating in the squares had declared anti-racism as an underlying, unifying policy of the crowd (obviously as a reaction to the recent pogroms), and instances of any racial violence were extremely limited (although it is worth noting that the presence of immigrants was also very limited in these protests). At the same time, national flags and an underlying understanding of the crisis as a threat to national sovereignty were of course present. But, before turning one’s attention to extreme right wing groups or GD, it would be less hypocritical to take a look at the national discourse of the Left itself[5].

However, and though one could write books about the patriotic nature of the Left in Greece, their official line has always been pro-immigrant –even though based on a mystifying moralistic/humanist outlook. To properly understand the re-emergence of racist policies and a nationalist understanding of the crisis, as well as the astonishing 7% that GD got in the elections of 2012, one needs to look somewhere else. And official State policies are a good place to start.

Back to the fatherland

The struggles against austerity in Greece had produced a situation which seriously threatened the continuation of the memorandum policies as well as strongly undermining politics as a legitimate source of consensus. Ranging from traditional general strikes and riots all the way to the squares’ movement and the forcible emergence of a new, devalued and occasionally subversive proletarian subject, these struggles had enforced major transformations in the political scene, literally unimagined a short period before[6].

Yet, these struggles never managed to supersede their limitations, and the gap created in the theatre of political foreplay, was soon to be filled by a coalition government (with less actual consensus than any government in Greece of the last 40 years), and by the dichotomy of opposition between Syriza and Golden Dawn. Though entirely different in all respects, Syriza and Golden Dawn share one small detail in common: they represent forces which long for a return to the traditional (destroyed by developments of globalization) form of the Nation State. Either from a social-democratic viewpoint or an authoritarian fascist one, both these political tendencies aim at reviving the State to the function that it had served so well in the past: a structural mediation whose purpose is the protection of its citizens from the “abstract” forces of the global economy. Syriza sees the solution to the crisis in the form of nationalizations and the creation of jobs, whereas GD by way of the expulsion of all immigrants and the creation of prison camps for those who disagree. Both see the State as responsible for restoring national sovereignty vis-à-vis foreign lenders and institutions.

While observing the emergence and appeal of the national discourse, the State proved more up to date than the anachronisms of social-democracy and fascism. Contrary to these “relics of the past”, the role of the modern state is instead a twofold penal/repressive function and a re-definition of citizenship –and its opposite, i.e. immigration. And while the repressive mechanisms of the State were used effectively during the anti-austerity protests (one should not forget that it was the police which enforced the memorandum and not parliamentary procedures), the card of immigration as the locus point for the enforcement of societal consensus through fear was still unused. This was soon to change.

In April 2012, Ministers of Health and Public Order Loverdos[7] and Chrysochoidis staged a joint press conference, claiming that the collapse of the Health System in Greece is related to the free treatment of immigrants (and unrelated, of course, to drastic budget cuts). In this statement of pure racist ideology, they claimed that illegal immigrants are a hygienic bomb located in the urban centres waiting to explode. As an example to back up this delirium of official State racism, they “discovered” the existence of illegal immigrant prostitutes who engage in intentional unprotected sex with their clients, in an attempt to contaminate AIDS to them. A series of wildly publicized arrests were made, while the pictures of those arrested were shamelessly branded in the 8 o’clock news. Little did it matter that (as it was proven later) many of the women arrested in this modern nightmarish witch-hunt were neither immigrant, nor prostitutes, nor did they have AIDS. The seed was planted.

In the same period, the government announced the opening up of new (so-called) “hospitality centres” for the detention of illegal immigrants. Called “concentration camps” by the majority of those who reject them, these new structures were initially part of a proposal by Golden Dawn in its various suggestions about what to do with illegal immigration. Soon after the proposal was taken up by the government, GD started criticizing them, arguing that the existence of the detention centres was nothing but a burden of costs for the State and that the immigrants should instead be dealt in more cost-efficient ways –such as immediately expelling them or placing landmines in the Greek borders.

The State’s definition of hospitality.
Riding the wave of anti-immigrant rhetoric, current PM Samaras sprayed his pre-election campaign with promises to “re-occupy the cities from illegal immigrants” (video here), as well as promising to “put an end” to immigrant children (note: not illegal ones) “occupying” what should be “Greek” places in public kindergartens (video here). A few months later, GD would remind Samaras his pre-electoral promise and would demand the official registration of all immigrant children in kindergartens, a request that was swiftly obeyed by the Greek authorities at the request of parliament.In coordinating the need of filling up the detention centres with illegal immigrants, the State announced in August 2012 the (euphemistically named) police operation “Hospitable Zeus”. This is the closest form we have yet of a state-sponsored pogrom, whose aim is to stop, search, intimidate and (if illegal) arrest thousands of immigrants from the streets. Though a continuing operation until this day, the official statistics published by the police itself clearly indicate that the propaganda of an uncontrolled influx of illegal immigration is (apart from racist) grossly exaggerated: out of the more than 90,000 people stopped and searched so far, less than 5,000 have been imprisoned in the camps (not all of which have been detained for lacking legal papers)[8].
Routine checks in the streets of Athens
After winning the elections in 2012, and in the process of consolidating its power in government and the hegemony of its ideology, government party New Democracy enriched its cabinet and close advisory groups by a motley crew of extreme right wing fanatics. This racket is largely responsible for a slanderous –and often ridiculous[9] –propaganda campaign against Syriza, for the promotion of anti-immigrant (and anti-gay) propaganda, as well as attempts to win back voters who turned towards Golden Dawn by mimicking their discourse and proclaiming GD as originating from the same “family”.Though most members of this advisory group were largely unknown to the public, New Democracy has left no doubt in relation to its intentions and ideological sympathies. For example, in March 2013, Ioannis Kotoulas, a self-proclaimed historian, was given a position as advisor (for issues of immigration, of all things) in the Ministry of Interior. It was not long after that it surfaced that Kotoulas’ career as a “historian” consists of the publication of revisionist Nazi-friendly books that would surely be illegal in a number of European countries. Other members of New Democracy’s think-tank, with the imaginative name “Truth Team”, include G. Mouroutis (anti-left fanatic and social media junkie) and F. Kranidiotis (a fanatic extremist who argues that the Left is responsible for the erosion of Greek national identity, proudly proclaiming that the days of left-wing dominance are over and that the renewed Right, with the National Idea as a flag, is advancing rapidly). Moreover, and after the downfall of extreme right-wing party LAOS (which paid the electoral price of collaborating with the pro-memorandum coalition), two prominent members of LAOS jumped boat and landed in the New Democratic family.The first one is Adonis Georgiadis, widely known in Greece for his “career” as a literally hysterical TV salesman of nationalist books (videos here and here) and a constant figure of ridicule in popular TV shows.Adonis started his career as a TV salesman.
Less known to the general public are the actual political ideas behind this clown figure. While selling books on ancient Greece and anti-Semitic “studies” on TV, Georgiadis also had the time to raise a number of interesting issues in parliament. Here is a joyful selection:

“Anarchist gangs are roaming the streets of Athens on a daily basis, and are assassinating innocent Greek workers.” (May 10th 2010)

“Gay communities receive money from organizations belonging to the state, which means that the state is now funding homosexual propaganda.” (June 4th 2010)

“Groups of enraged Muslims have taken over the city centre and the Ministry of Public Order has no plan to deal with a potential coordinated uprising of these elements.” (June 6th 2010)

“Muslim women, illegal immigrants, are wandering around wearing the burka, an image that is not only insulting to the Greek-Christian civilization of our country and the aesthetics of Greek society, but also human dignity and should be outlawed.” (June 29th 2010)

“The situation is out of control. Illegal immigrants slaughter, rape and plunder Greeks. Extreme left-wingers burn down Athens and some people criticize the police.” (May 16th 2011)

“The government ensures the comfortable stay of illegal invaders in our country, with the creation of reception houses for illegal immigrants, which have heating, air conditioning, bed linen and even mirrors. It also ensures the feeding of illegal immigrants at the same time that Greek citizens are looking through the garbage for food.” (May 18th 2011)

“Illegal immigrants with diseases are wandering around the same streets as our healthy citizens.” (July 8th 2011)

“Our squares have been occupied by extremist Muslim elements.” (August 22nd 2011)

“Groups of armed Pakistanis kidnap dogs to use them as food.” (October 10th 2011)

“Immigrant rapists are protected by the authorities.” (August 20th 2012)

“Immigrants are the victims of racist attacks, but the state does not even check if the shop that was attacked was legal.” (September 19th 2012)

Regardless of the above positions (or perhaps exactly because of them), this person is today the Minister of Health, i.e. responsible for policies that literally destroy public health by a series of lay-offs, drastic budget cuts, hospital closures and other similar niceties[10]. In a recent interview with the BBC, and while discussing the developments with Golden Dawn, Georgiadis was confronted by the journalist in relation to his “past” as an extreme right wing politician. His answers are worth watching (video here).

The second important transfer from LAOS to New Democracy concerns the person of Makis Voridis. A fascist thug from a young age, he became in the early 80’s general secretary of the fascist group EPEN, a party created by imprisoned ex-dictator G. Papadopoulos, replacing the previous secretary, N. Michaloliakos (who went on to create Golden Dawn). In charge of a nationalist student society during his university years in the Law School of Athens, he was often involved in violent fights with leftists and anarchists.

 

Makis Voridis (centre) holding a hand-made axe during scuffles with anarchists.
Commenting on the picture, Voridis admitted he was a mere right-wing activist.

In 1994 he created the party Greek Front, and appeared as a candidate in the elections with humiliating results. By 2005, and disillusioned by his complete insignificance, the Greek Front joined the LAOS party of G. Karatzaferis en masse. Retaining his identity as a nationalist (admitted publicly as recent as 2011), Voridis gained fame building a profile of an eloquent (he is a lawyer) yet hard-line far right politician. When LAOS joined the coalition government, Voridis was given the Ministry of Infrastructure, Transport and Networks. When LAOS decided to stop supporting the government, Voridis chose instead to stay in the Ministry and, after being expelled by LAOS, he formally joined New Democracy. In typical extreme right wing fashion, whenever confronted with his past, Voridis evades the question and claims youthful enthusiasm (in the same way that GD members hide their Nazi sympathies).

For many analysts, the preference of Samaras towards extreme right wing politicians and advisors is not simply a tactical move. Samaras was himself in charge of the infamous Rangers of the Peloponnese in his youth, a group of thugs belonging to the youth organization of New Democracy, responsible for a number of violent clashes and attacks against left-wingers, anarchists, striking workers and even Pasok members.

The Greek Far Right

The far right in Greece has a long history and support, one that is particularly visible in specific areas of Greece (especially in the Peloponnese). It was there that the infamous Security Squads (a paramilitary group that openly collaborated with the Nazis) were based and it is there that extreme right wing politics still find a loyal support group. Yet, and especially since the end of the dictatorship, the far right has been more or less assimilated in New Democracy.

 

 

One happy extreme right wing family:
Hardliner New Democracy president Averof (centre), along with Samaras,
Michaloliakos (brother of GD leader), Manolakos (far right royalist),
and other right-wing activists.

There have always been small extreme right wing/royalist parties in Greece, but their electoral success were epic failures and it was often the case that they were eventually incorporated by New Democracy. The cases of Voridis (former EPEN, Greek Front and LAOS) and of Georgiadis (LAOS) are the most recent examples of this trajectory.

Golden Dawn was the only extreme right wing political party that refrained from joining forces with New Democracy[11], and judging from various comments by New Democracy politicians, it is possible that this collaboration was resisted on the basis of the open Nazism of Golden Dawn, a position not shared by new Democracy’s personalities (let alone their voters). At the same time, and leaving aside GD’s love for Hitler and other deranged criminals, New Democracy’s policies show that there exist important moments of political agreement between all these far right rackets[12].

What is crucial in this expose concerns an elaboration on the electoral support of Golden Dawn, as it developed since 2012 onwards[13]. And an analysis of its electoral base shows that the majority of its voters come from traditional New Democracy strongholds. Many analysts explain the sudden success of Golden Dawn with reference to LAOS (and the legitimisation of far right politics) and its electoral downfall following the participation in the pro-Memorandum government. Though there is an element of truth in this, this approach fails to comprehend that the far right in Greece did not have to wait for LAOS to become a more legitimate political force, but was rather largely represented by New Democracy.

In the breakdown of the electoral base of Golden Dawn it was shown that 4 out of 10 of its voters came from New Democracy, while most of them claimed that they chose Golden Dawn as a form of protest against the pro-Memorandum government in which New Democracy participates.

At the same time it is interesting to note that though in urban centres with a high level of immigration Golden Dawn received some of its highest percentages (an average of 12%), the overall electoral geography of GD shows signs of a clear historical continuity with the Greek right wing, pre- and post-dictatorship. For example, in the area of Lakonia, place of the second best electoral results for New Democracy, and one of the most traditionally important areas of right-wing support, was also the area where GD received its best results nationally.

The same goes for urban areas, where support for GD did not (as it has been claimed) receive the votes of former KKE (Stalinist) or Syriza voters, but instead benefited from the tri-chotomy of the Right, with votes being divided between New Democracy, the Independent Greeks and Golden Dawn.

It is clear that the success of Golden Dawn drew on the breakdown of the social cohesion of the Right (as it was embedded after the Second World War and after the dictatorship), representing the disaffection of the right wing voters to the politics of the Memorandum governments. And this is definitely something that New Democracy took clearly into account when deciding on the criminalization of GD, in an attempt to convince voters to return to the big family of the Greek Right[14].

Golden Dawn in Parliament

We have seen that the greatest part of the electoral support for GD originated from traditionally right wing strongholds, and that GD’s voters claimed that their votes were a form of protest against the pro-Memorandum outlook of the Right in Greece. Building on this “anti-systemic” image, GD seems to have successfully convinced its voters and sympathizers that it actually represents a political force that resists the austerity measures. Of course, for anyone with a slight connection to common sense, GD’s political views would be enough to discredit such nonsense. However, a close look at GD’s actual performance while in parliament is fairly indicative of their understanding of “anti-austerity”.

To set the ideological tone, we can start by focusing on the exact reasons for which GD itself declares its opposition to the Memorandum policies. So, in July 2012, the opening session for parliament started out with Michaloliakos wishing success to the coalition government, “at least at an economic level”, soon to add (as an explanatory remark) the extent of its disagreement: “Ladies and Gentlemen, Members of Parliament, Golden Dawn is against the Memorandum for a few words and only: giving away of national sovereignty.” Later on, he demanded the increase of the budget for the Armed Forces, as well as the compulsory enlistment of men and women for the Army at 18.

In August 2012, Golden Dawn (along with Pasok and New Democracy) blocked the proposal for the creation of an investigative parliamentary committee around the privatization of Agrotiki Bank, citing as a (very anti-systemic) excuse the fact that some of Agrotiki Bank’s cadres were involved in scandals. Clearly, the way to “punish” corrupt bankers for GD is to privatize.

In September, while busy employing various family relatives in parliament, GD MP’s also found the time to show their support for Latsis, the wealthiest businessman of Greece. Latsis had decided that maintenance costs for his boat “Neraida” were too much for him and asked the State to take over such expenses. Panagiotaros will call this offer an “opportunity” for the State, adding that in fact the Greek State might not even be worthy of such gifts, as it has a habit of “destroying all similar donations”.

In the same month, GD’s Kasidiaris made a heart breaking speech about the necessity for the State to compensate all those whose fortunes had been destroyed by the massive riots that shook Athens on February 12th, 2012. Small detail that the damage that proved so unacceptable for Kasidiaris concerned banks and multinational offices. So on top of all the bailout money that banks had already received (and are still receiving), Golden Dawn was seriously concerned with providing them with even more cash in order to replace their broken windows and their damaged ATM’s. On the same speech, he demanded that the bosses’ insurance coverage of employees should be decreased.

When in October 2012 shipyard workers invaded the Ministry of Defence, demanding that their wages of the past months should be immediately paid, Golden Dawn was deplored by the image, claiming that it was nothing but a disgrace of the Armed Forces they are so fond of.

But perhaps the most revealing instance for Golden Dawn’s “anti-systemic” credentials concerns the long-standing love affair with ship-owning capital. The shipping industry, one of the most prominent sources of capital accumulation in Greece, apart from providing its workers with minimal wages and devastating work conditions, enjoys 58 tax exemptions. When in November 2012 the government made a modest proposal for the ship-owning capitalists to proceed to a “voluntary contribution” of 80 million euros to the state by amending the taxation system, Golden Dawn went on a rampage. Former death metal bassist and anti-semite Golden Dawn MP G. Germenis, had a momentary lapse of his usual pre-linguistic screams, and argued eloquently against the proposal: “The business world is suffering. The shipping industry has repeatedly supported the Greek economy in the past, but [your proposal] seeks to decisively destroy it”.

A traditional stronghold of Stalinist KKE, the shipyard has seen a number of strikes led by the KKE-dominated union, fighting against existing and proposed conditions. These strikes have long troubled the shipping capital, eager to find ways to undermine this militant union[15]. More recently, GD members were invited by a small number of nationalist workers in the shipyard, who urged them to take matters into their own hand and kick the Stalinists out. And even if one is tempted to understand Golden Dawn’s interference in the docks as an indication of their love for the Greek worker, one look at the video of the meeting is enough to convince where Golden Dawn’s allegiance lies. (link here). Keeping their promise, in September 2013, around 30 members of GD (apparently the same assault squad responsible for the assassination of Pavlos Fyssas some days later) attacked a group of KKE members while fly posting in Piraeus. At least 8 people were sent to hospital with head injuries.

Last but not least, it is worth mentioning another brilliant conception of GD’s political activity. This concerns the creation of job seeking offices (for Greeks only, of course), through which GD propagated its active concern for Greeks finding a decent job. Their main activity was to go around various businesses, factories and workplaces and urge the bosses to fire all immigrants working there (of course they did not do the same in the countryside, where farming is primarily done by extremely low-paid immigrants) and to hire Greeks instead –for the same wages that they gave to the immigrants.

Apart from their parliamentary work, GD made sure that it captured the attention of the public in a variety of extra-parliamentary activities. For example, members of GD stormed a street festival in Rafina and destroyed the benches of immigrant street sellers (after asking them for legal papers, yet regardless of the fact that many produced such documents). In June 2012, and after publicly announcing it, a group of 50 GD thugs attacked a house where 5 Egyptian fishermen were living, and the one Egyptian who did not manage to escape was sent to hospital with serious head injuries. In October 2012, Golden Dawn decided that the theatre play “Corpus Christi” was too insulting for their deep-rooted Christian beliefs, and alongside a group of raging Christian fundamentalists, they proceeded to lay siege to the theatre on its opening day, demanding the cancellation of the play. Golden Dawn’s MP Panagiotaros set the tone of the debate. (link here).

 

Golden Dawn’s MP Germenis performing Christian rituals.

At the same time they organized a few soup kitchens[16] (for Greeks only) and tried to portray themselves as a philanthropist organization[17], which aimed at relieving Greeks from the hardships of the crisis. When not involved in such benevolent acts, they publicly proclaimed their enthusiasm for being allowed to carry guns legally, their allegiance to the dictatorship of 1967-1974 and their Nazi sympathies by inviting German Nazis for a walk around Greek parliament.

 

German Nazis getting a tour of Greek Parliament by Golden Dawn.

The assassination of Pavlos Fyssas

When on the night of September 18th, Pavlos Fyssas was brutally stabbed to death, the tolerance of the State towards Golden Dawn changed[18]. To be sure, this was not an immediate response. In fact, the day after the assassination, the government refrained from making any comments, and instead relied momentarily on the comments of far right New Democracy member Lazaridis, who downplayed the assassination and explained the “tragedy” using the famous “theory of two extremes”[19].

Yet this strategy was not really successful. On the one hand, Pavlos Fyssas did not really fit this profile they tried to pin on him. A working class young man from Pireaus, and hip-hop artist, Fyssas was not politically active in any squat or group. He was of course antifa and critical of the existing system, but it became increasingly hard to present his murder in a light that would justify the “two extremes” position. On the other hand, the exposition of the conditions under which he was murdered left little to the imagination concerning police tolerance and complicity. Though the government tried to avoid such embarrassment, a variety of eyewitnesses testified on eager TV reporters that a police force was present during the assassination but did nothing to stop it. And if that was not enough, when the antifa demonstration of the next day in the area were Fyssas was killed was marked by clashes with the riot cops, videos were published in which Golden Dawn members, unhindered by the riot cops, attack the demonstrators. If the tolerance and “indifference” of the cops towards the Nazis was already known to all those willing to listen, now it was becoming common knowledge to a passive majority whose consensus towards the State is paramount. The outbreak of riots in many different cities of Greece on the same day was also an indication that the backlash from the assassination could easily get out of hand.

Thus on the second day after the murder, PM Samaras came out with an “antifa” statement that more or less proclaimed that “democracy has all the necessary legal tools to fight the descendants of the Nazis, but was lacking was the political will to do it”. On the same day, Minister of Order Dendias submitted a file numbering 32 criminal cases to the High Court (many of which were not even considered as GD-related even by radicals), thus commencing a legal procedure to get them tried as a criminal organization. The specific legal case might sound rather unclear, but the rationale behind it has to do with the fact that it is against the Constitution of Greece to ban a political party, especially since it has been approved by the High Court (which GD was). But, by accusing them of being a criminal organization, the law also allows a side-stepping of the immunity of members of parliament.

At the same time, the State began a thorough investigation into the assassination, and unblocked the privacy of mobile phones in order to establish a clear link between the assault squad that attacked Fyssas and the leadership of Golden Dawn. In the aftermath of the assassination, many former (or current) members of GD volunteered information about the group[20], explaining that the organization was structured in such a way that nothing would ever happen unless the ones at the top (and especially the leader) knew about it. GD had a pyramid type structure, they added, separated into smaller units which were responsible for carrying out the attacks. These groups functioned in clear collaboration with many cops, who would either ignore them or even warn them of imminent searches. The group that assassinated Fyssas was among the most violent and prominent ones, being responsible -among other things- for the security of the party in all its public events. All this evidence was enough to built a strong case of Golden Dawn as a criminal organization, a charge which automatically means that the leader (and his second-in-command) face sentences of a minimum 10 years, even if no direct link between them and specific crimes are proven.

In the few following days, the whole spectacle of Golden Dawn was collapsing as quickly as former members booked appointments to get their fascist tattoos removed. Denouncing the whole prosecution as a plot designed by “foreign powers” (!), GD saw its appeal and credibility reach bottom. Little did it help when the official interrogations of the leading members became public. In these, from the leader to the last member, GD denounced … well, more or less, everything that they stood for. Even the most minor of their actions (such as destroying the benches of the immigrant street sellers in Rafina) was denounced as unnecessary, while they suddenly discovered a new found tolerance for immigrants, by claiming that their only problem was with illegal immigrants and not legal ones, forgetting (and hoping that others would forget as well) that the cornerstone of their expressed ideology was that there are no legal immigrants in Greece. This humiliating performance shook Golden Dawn even further, and (among other things) reducing seems to have reduced their support by as much as 50% (according to some polls) within a few days.

It is too early to estimate the exact outcome of the legal proceedings, but the way that the State is handling the case so far leaves little doubt that Golden Dawn will no longer be able to function as it has in the past, and definitely not with the same level of support (from the State among others). It is a logical assumption that many of GD’s leading members will see the inside of Greek prisons, an environment that will also become a future destination for many of its assault squads. The ongoing persecution of cops for assisting, tolerating or simply being complicit to Golden Dawn, also indicates that the State has decided that it will no longer accept the public endorsement of GD by its functionaries. In terms of the question whether these developments meant that immigrants are safer in Greece, the answer is unfortunately not. for while GD may have been discredited, and while the public acceptance of the most extreme form of racism has received a blow, it is obviously entirely mistaken to consider racism a Golden Dawn privilege (especially when racism has been so incorporated in the actual official policies of the State).

 

 

Nazi souvenirs and some of the weapons found
in the house of businessman A. Pallis

Is the State antifa?

So, what could be the main reasons behind such a shift in policy from the State? How can one justify the fact this drastic transformation from a “turning a blind eye” policy (or openly endorsing Golden Dawn) to a persecution that is reminiscent (in legal terms, scope and propaganda) to the arrests of November 17th?

Firstly, one has to keep a wider picture in mind. With austerity entering its 4th consecutive year and the never-ending spectre of devaluation hanging over the majority of the population, the government seemed in need of a public display of force that would not turn the population against it. And though the left and radicals needed no convincing concerning the criminal nature of the Nazis, the silent majority who wishes to see itself as representing the sober middle ground of “realism”, was far too affected by the assassination and the world it uncovered for it to settle with a traditional mild approach. Of course the Nazis were useful idiots so far, providing the government with an a-la-carte alibi for democratic credentials, but their usefulness was never more important than the future of the government itself, whose above all responsibility consists of the continuation of austerity. The explosive situation that could have followed, had the government chosen to ignore the assassination as it had in similar cases in the past, was far too dangerous for the maintenance of social peace.

Golden Dawn did not attract the majority of its voters and support because it was Nazi or because it supported the dictatorship of Greece. The greatest support for Golden Dawn came because it legitimised racism; it provided crisis-ridden small-owners with a subject (immigrants) towards which they could direct their hatred (with no repercussions); it promised the re-emergence of a strong Nation State, which would protect its subjects from the economic hardships of the crisis. All these characteristics were particularly useful so long as austerity is not threatened, and Golden Dawn showed that it is a force to rely on at this level[21]. But the strengthening and development of Golden Dawn started undermining its usefulness. Following the assassination of Fyssas, and the direct links that could be established between GD and the police forces, the government feared that the repercussions could give birth to a new December in Greece, bringing thousands in the streets. By prosecuting Golden Dawn, the government indicated that it will take any measures necessary to ensure the continuation of normality (read: capitalist emmiseration) that harsh austerity brings, even to the degree of sacrificing a political party that they share so much in common with.

Notes
[1] Apparently more than 4,000 heavy weapons were found in containers belonging to a businessman, co-owner of the biggest selling newspaper Πρώτο Θέμα, alongside Nazi paraphernalia. This specific newspaper was one of the first mainstream papers to consistently white-wash Golden Dawn, presenting them as a philanthropist organisation. Now the tide has changed, they try desperately to win a seat in the antifa camp. Their most recent attempt was publishing, on their front page, a picture of Pavlos Fyssas, moments before he died, laying in the arms of his lover. The caption read: we will not forget fascism.

[2] The Constitution clearly states that these Acts should only be used in extreme circumstances, as for example when parliament has no time to convene, and they aim to surpass the delays caused by bureaucratic structures. All they require is a proposal by the appropriate minister and a signature from the President. Within 3 months they have to be voted by parliament, otherwise they are deemed invalid. The majority of the austerity measures forced by the Memorandum agreements have become law through these Acts.

[3] A good example is the case of Themis Skordeli, inhabitant of Ag. Panteleimonas who became infamous by numerous appearances on TV in which she abused immigrants while proclaiming herself to be a concerned citizen, not aligned to any political party (the blond woman in the videos here and here). The fact that she ran as a candidate for Golden Dawn in the elections of 2012 was apparently no contradiction. In September 2011, 2 Afghani immigrants were brutally assaulted and stabbed by a group of 15 people. Unable to ignore this, and after a demand by the Afghani ambassador, the police was forced to arrest suspects identified by the victims. Among them (surprise, surprise) was Skordeli who was subsequently charged with attempted murder (among other things). The court case has been postponed 8 times so far, due to Skordeli handing in a psychological evaluation which indicates that she is suffering from depression. Interestingly enough, the psychiatrist who signed Skordeli’s evaluation is the same one who signed psychological evaluations for a number of GD members, allowing them to legally carry weapons. Coincidentally, this same psychiatrist was also a candidate for Golden Dawn in the 2012 elections. During the repression of GD in the past few weeks, Skordeli was arrested and charged in relation to the case brought against the head of the police department of Agios Panteleimonas. This proud officer was involved, among other things, in the extortion of immigrants, who were “allowed” to sell their goods in the streets provided that they gave a cut of their money to him. When Skordeli was arrested, the police found a lot of products (that immigrants sell in the streets) and 145,000 euros in her house.

[4] With the unavoidable exceptions of course: in a quarrel with left-winger P. Konstantinou at a municipal meeting, Michaloliakos gave him a Nazi salute, thus igniting further publicity that was, of course, soon forgotten along with the rest of the spectacle’s daily little scandals.

[5] As well as tendencies within the anarchist/radical scene. When the crisis is blamed on «supra-national elites», when the interference of Germany in the Troika is used as an excuse to call Greece an «occupied territory», when resistance to capitalist austerity is understood as a revival of the patriotic/Stalinist EAM-ELAS, it is borderline fetishistic to oppose the national flag or discourse which was proudly used in all the «past glories» this approach favours.

[6] A good example would be the almost complete collapse of Pasok, the ruling party state mechanism of the last 30 years. Among other things, its decomposition demonstrated the tremendous elasticity of the modern democratic state which is perfectly willing to sacrifice its agents in face of the needs of continuing the re-structuring of the economy.

[7] Loverdos abandoned the sinking boat of Pasok in 2012 and created his own political party. In one of his interviews, he claimed that Golden Dawn was the only real social movement to have emerged in Greece after the end of the dictatorship.

[8] Some further myths in terms of immigration also need to be dispelled. Firstly, the notion of a massive, uncontrollable influx is undermined by official statistics. Close to the spirit of State and racist propaganda, though the number of immigrants who enter Greece is widely publicised (though strongly suspicious, especially considering that border controllers get bonuses for every immigrant they register, a tactic which often means that they register the same immigrants more than once), their exodus from Greece is largely unreported, amongst other things because it is done through illegal trafficking. Yet, there are some ways to have some kind of measurement: if one accepts the official statistics service of the EU, Eurostat, close to two thirds of illegal immigration has Greece as the entry point to Europe. At the same time, the number of new entries in Europe’s other countries has increased in the last 2 years by approx. 300,000 a year. Given that 2/3 of these come to Europe through Greece, this strongly indicates that a great number of immigrants manage to escape «Greek hospitality», ending up in the other «paradises of the West». Recently, an official report published by Alpha Bank indicated that immigrants have contributed to a 1.5% increase of GDP, they have facilitated the introduction of women in the job market by taking over traditionally gender-based housework, while also reversing the demise of the countryside by residing in remote areas where work was needed.

[9] In a meeting in Croatia in May 2013, Slavoj Zizek urged people in Greece to vote for Syriza and proposed to send to gulags those who did not. As a response, New Democracy’s «think-tank» came up with an official declaration, urging Syriza to admit that they wish to send «dissidents» to the gulags. It was the first time (unfortunately) that Syriza replied to such idiocy with some self-respect. «The depth of New Democracy’s ridiculousness is obviously bottomless.»

[10] In September 2013, the Centre for Blood Transfusions sent out a memo to hospitals urging doctors and personnel to inform patients that the required medical checks of blood transfusions are no longer possible due to budget cuts. Patients who need blood transfusions must proceed “at their own risk”, said the document.

[11] Though some of its members have flirted with other far right parties. Indicative is the case of Panagiotaros who ran as a candidate for LAOS in the 2002 elections, though unsuccessfully.

[12] Former Golden Dawn member Kousoumvris wrote a book in which he «exposed» his former organisation, probably due to the fact that they sold him out when he was arrested and imprisoned for bank robbery. Leaving aside the useless banalities that Kousoumvris babbles about, an interesting aspect of the book is the moment he explains that GD’s funding often came from a «mainstream political party». We are tempted to conclude that he did not mean Syriza.

[13] At this point, it is important to dispel a rather popular myth. It was covered in the news that around 50% of the police force voted for Golden Dawn. Though the majority of cops in Greece are not famous for their progressive beliefs, is obvious that such a statistic is problematic, since policemen and women around Greece vote as anonymously as anyone else. What was actually measured were the percentages that GD got in specific areas, and in fact in those that the special forces of the police (riot units, motorized units) vote. It is clear that many policemen tolerated the nazis (evidence of their collaboration is as old as the civil war in Greece), and in many cases policemen were actually members of GD. But the real question is that this tolerance appears to have been more part of a widespread “turning an blind eye” policy of the state. When the state decided to get rid of GD, 25 policemen (so far) were also arrested (and some imprisoned), whereas many others have faced disciplinary procedures or forced transfers. It is clear that this is not a simple smoke screen; one has to understand that the State mechanism is not a structure that can be manipulated by ideological fascists. It is rather the other way round. If the state wishes to control the police, it can do so in an easy and costless way: fire some cops and the rest will shut up.

[14] It is indicative that in its media campaign against Golden Dawn, the government over-exposes their Nazism. This strategy is clearly aiming at reminding far right supporters that right-wing extremism and nationalism is not compatible with support for the Nazis.

[15] The Union is militant both inside and outside the shipyard. The secretary of the Metal Union of Piraeus was a prominent figure in the clashes that broke out in Syntagma square, during the 48h general strike of October 2012, when KKE decided to protect the parliament from the demonstrators.

[16] These soup kitchens were clearly not as many or as often as GD (or the mainstream media which sympathetically covered them) would like people to believe. And it was often the case that they were never completed, either due to antifa demonstrations or simply because people refused to show up.

[17] A famous case was when Πρώτο Θέμα published an article claiming that one of GD’s activities consists of protecting old people when getting money from the ATM’s. It was revealed later on that the only actual old lady that was interviewed and pictured in the article was the mother of a Golden Dawn candidate.

[18] Of course this was not the first time that Golden Dawn members assassinated someone. Sahzad Lukman, a 27 year old Pakistani, was assassinated by two members of Golden Dawn on January 19th 2013. Again, with the exceptions of radical and left groups and individuals, his murder left the majority of the population largely unaffected –apart from the obligatory expressions of horror and media-type condemnations.

[19] This theory has an important historical background, but in Greece it was probably used for the first time in the early 60’s, by PM George Papandreou (grandfather of the recent Pasok Prime Minister). In his attempt to justify the persecution experienced by the Left, and in his willingness to gain the sympathy of the King, Papandreou proclaimed the dominance of «Freedom and the Law against the extremes». He added that «Surveillance of the activities of the far Left and the far Right along with their paramilitary organisations, does not indicate a police State. It is a national and democratic duty.» (link in Greek, here) More recently, this «theory» has been used to equate fascist practices with the violence –or sometimes simply the ideas- of the radical scene and/or the official Left.

[20] This development is easy to understand. Though GD gathered and trained various thugs, ordering them around in numerous attacks, the common policy was that if anyone was arrested, Golden Dawn would deny any knowledge and any membership or affiliation. This strategy has a clear expiry date, especially when the serious clampdown on GD started. Feeling betrayed by the group, and obviously eager to protect themselves by making some kind of deal with the State, many members denounced their former allegiance and exposed GD irreversibly. And though at first Golden Dawn denounced these «witnesses» as fakes, they soon changed their language and spoke of «traitors».

[21] So much so, in fact, that some of New Democracy’s “intellectuals” envisaged a possible electoral coalition with GD which could win them a strong majority in future electoral battlesA good example is pro-memorandum hack and frantic supporter of the government, B. Papadimitriou, who proclaimed in an interview before the assassination of Fyssas that New Democracy could surely imagine an electoral collaboration with a more serious (sic) Golden Dawn. This was further supported on the next day, in an article in which he said that «there is nothing shameful about nationalism».

ΠΗΓΗ:http://libcom.org/news/when-state-turns-antifa-26102013

 

Η διεθνής ναζιστική δικτύωση της Χρυσής Αυγής

γραφει ο SPY στο jungle-report

“Στις αρχές του Φεβρουαρίου προβλήθηκε στα ΜΜΕ το θέμα της επίσκεψης δύο Γερμανών νεοναζί στην ελληνική Βουλή, συνοδεία βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Η όλη αντιμετώπιση και ο σχολιασμός του εν λόγω γεγονότος δεν αποκάλυψε τόσο την ύπαρξη των δικτυώσεων της Χρυσής Αυγής με ξένες νεοναζιστικές οργανώσεις, όσο την ελλιπή ενημέρωση έως και πλήρη άγνοια των ΜΜΕ για τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής στο παρελθόν.”
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 
Έπρεπε να φτάσουμε στη δολοφονία ενός ακόμη συνανθρώπου μας ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη πορεία για τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής και να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για τα επί 30ετία αμαρτωλά πεπραγμένα της. Και ενώ κάποιοι έφταναν να μιλούν ακόμη και για συγκυβέρνηση με το εγκληματικό μόρφωμα, ξαφνικά όλοι μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε αντιφασίστες, ο καθένας για τις δικές του σκοπιμότητες και για τις δικές του επιδιώξεις.
Κάποιοι θυμήθηκαν μέχρι και τις διεθνείς ναζιστικές επαφές της Χρυσής Αυγής, στις πολυετείς προσπάθειές της να μετάσχει στην οικοδόμηση ενός διεθνούς δικτύου εθνικοσοσιαλιστών και φυλετιστών από διάφορες γωνιές του πλανήτη. Για ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς, μάλιστα, η “αποκάλυψη” αυτή ισοδυναμούσε με κάτι πρωτοφανές, σαν την ανακάλυψη της Αμερικής! Όμως οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με ξένες ναζιστικές οργανώσεις ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είναι πολύ γνωστές σε όσους ασχολούνται συστηματικά με την ιστορία της.
Ελάχιστα είναι τα έντυπα που στις αρχές του χρόνου δημοσίευσαν εκτενή ρεπορτάζ για τις διεθνείς σχέσεις της Χρυσής Αυγής. Μεταξύ αυτών ήταν και το περιοδικό Unfollow, που στο τεύχος 15 (Μάρτιος 2013) φιλοξένησε έρευνα του Jungle-Report για τη διεθνή ναζιστική δικτύωση της οργάνωσης.
Κρίναμε ότι η έρευνα αυτή έχει αρκετό ενδιαφέρον για την συγκυρία που διανύουμε, όπου πέφτει και το τελευταίο φύλλο συκής και αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η αποκρουστική γύμνια του “ελληνικού πατριωτικού κόμματος”. Το άρθρο αναδημοσιεύεται συνοδευόμενο από φωτογραφίες που επιβεβαιώνουν τις… εκλεκτές φιλίες της εγκληματικής συμμορίας.
_______________________________________________________________________________

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

ΕΙΠΑΝ ΨΕΜΑΤΑ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ “ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, ΕΝΩ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΜΕΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ. ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ “ΞΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ”, ΠΛΗΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΠΩΣ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΗ ΜΕ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ Ν. ΑΦΡΙΚΗ ΩΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ.

Του SPY – Jungle Report

Στις αρχές του Φεβρουαρίου, επί 2-3 ημέρες, προβαλλόταν από τα ελληνικά ΜΜΕ το θέμα της επίσκεψης δύο γερμανών νεοναζί στην ελληνική Βουλή, συνοδεία βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Το θέμα έγινε γνωστό λόγω ενός άρθρου που αναρτήθηκε σε γερμανική νεοναζιστική σελίδα, η οποία περιείχε και τις δύο επίμαχες φωτογραφίες. Η μία απεικόνιζε τους γερμανούς νεοναζί με τον Νίκο Μιχαλολιάκο και η άλλη με τους βουλευτές Ηλία Κασιδιάρη, Νίκο Μίχο και Παναγιώτη Ηλιόπουλο.
Όπως θα δούμε παρακάτω, η όλη αντιμετώπιση και ο σχολιασμός του εν λόγω γεγονότος δεν αποκάλυψε τόσο την ύπαρξη των δικτυώσεων της Χρυσής Αυγής με ξένες νεοναζιστικές οργανώσεις, όσο την ελλιπή ενημέρωση έως και πλήρη άγνοια των ελληνικών ΜΜΕ για τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής στο παρελθόν.

Οι υψηλοί αγκυλωτοί επισκέπτες

Οι δύο γερμανοί επισκέπτες είναι ηγετικά στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης “Freies Netz Süd” (μτφ.: Ελεύθερο Δίκτυο του Νότου) που δρα κυρίως στα κρατίδια της Βαυαρίας και της Φρανκονίας. Πρόκειται για μια οργάνωση-παρακλάδι του πανγερμανικού ναζιστικού κόμματος NPD (Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας), η οποία όμως αντιπολιτεύεται το NPD ασκώντας του κριτική από τα ακροδεξιά. Πρόκειται δηλαδή για μια οργάνωση με πιο σκληρές ναζιστικές θέσεις, που κάθε λίγο εκφράζει τη δυσαρέσκιά της για τη “μαλακή” γραμμή του NPD, το οποίο έχει αναγκαστεί να στρογγυλέψει τον κεκαλυμμένο εθνικοσοσιαλιστικό του λόγο μιας και διατρέχει τον κίνδυνο να απαγορευτεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο. Το κλίμα όμως μεταξύ των μελών των δύο αυτών οργανώσεων είναι εξόχως συντροφικό. Άλλωστε, σχεδόν όλοι οι ανήκοντες στο «Freies Netz Süd» ήταν μέχρι πρότινος στις τάξεις του NPD.

Το ίδιο ισχύει και για τους δύο γερμανούς επισκέπτες στην ελληνική Βουλή, Ματίας Φίσερ και τον Σεμπάστιαν Σμάους, οι οποίοι υπήρξαν υψηλόβαθμα μέλη του NPD και είναι πασίγνωστοι στους νεοναζιστικούς κύκλους της Γερμανίας για τη δράση τους. Πασίγνωστοι όμως και στις γερμανικές αρχές. Ο πρώτος, μεταξύ άλλων, είχε καταδικαστεί και εξέτισε  20 μήνες στη φυλακή για προτροπή σε εγκληματικές πράξεις και ο δεύτερος, επίσης μεταξύ άλλων, είχε καταδικαστεί σε καταβολή αποζημίωσης 2.400€ για ξυλοδαρμό.

Οι «Γερμανοί δημοσιογράφοι» που έβγαλαν ψεύτη τον Κασιδιάρη

Εξαιτίας του ντόρου που προκλήθηκε για τους φιλοξενούμενους της Χρυσής Αυγής, το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου απάντησε μέσω του Η. Κασιδιάρη, κάνοντας λόγο για «γελοιότητες περί διασυνδέσεων με νεοναζί» και για «μία ακόμη άθλια επίθεση λάσπης κατά της Χρυσής Αυγής από το ξεφτιλισμένο σύστημα». Συγκεκριμένα ανέφερε πως οι δύο αυτοί Γερμανοί ήταν απλά δημοσιογράφοι που τηλεφώνησαν ζητώντας συνέντευξη από κάποιον εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής και ότι μετά τη συνέντευξη ακολούθησε συζήτηση και οι γνωστές φωτογραφίες. Ισχυρίστηκε μάλιστα, ότι στο ερώτημα του πώς βλέπουν τους Έλληνες που ζουν στη Γερμανία, εκείνοι απάντησαν  ότι τους θεωρούν ισότιμους με αυτούς πολίτες. Αν όντως έγινε αυτό το ερώτημα και δόθηκε αυτή η απάντηση από τους Γερμανούς, αν όλο αυτό δεν ήταν ένα εφεύρημα του Κασιδιάρη για να αντιστρέψει την κακή γνώμη που έχει ο μέσος Έλληνας για τους νεοναζί στη Γερμανία, τότε οι Γερμανοί προφανώς ξέχασαν να αναφέρουν πως οι «ισότιμοι Έλληνες» στη Γερμανία μπορεί καμιά φορά να ξυλοκοπηθούν, να μαχαιρωθούν ή και να δολοφονηθούν με πυροβολισμό στο πρόσωπο από τους εγχώριους νεοναζί, όπως έγινε πριν μερικά χρόνια στο Μόναχο, την πόλη όπου δραστηριοποιείται το «Freies Netz Süd», με θύμα τον 45χρονο κλειδαρά Θοδωρή Βουλγαρίδη.

Τα λεγόμενα του Η. Κασιδιάρη παίχτηκαν σε πολλά ΜΜΕ και, λόγω άγνοιας προφανώς, παρουσιάστηκαν ως επί το πλείστον χωρίς αντίλογο, δίνοντας την εντύπωση της πληρωμένης απάντησης της Χρυσής Αυγής σε όλους αυτούς τους ισχυρισμούς. Στην εκπομπή του δημοσιογράφου Άκη Παυλόπουλου μάλιστα, παρενέβη έξαλλος τηλεφωνικώς ο ίδιος ο Κασιδιάρης λέγοντας το ίδιο ποίημα, για να συμπεράνει στο τέλος ο δημοσιογράφος πως αυτή η εξήγηση «δίνει άλλη διάσταση» στην υπόθεση.

Για κακή τύχη όμως του Η. Κασιδιάρη, οι Γερμανοί ομοϊδεάτες του, προφανώς ανυποψίαστοι για το σάλο που θα μπορούσε να προκληθεί, ανήρτησαν ενθουσιασμένοι στην ιστοσελίδα τους όλο το χρονικό και το παρασκήνιο της επίσκεψής τους στην Ελλάδα, το οποίο δεν είχε καμία απολύτως σχέση με όλα όσα  ψευδώς διατυμπάνιζε ο Η. Κασιδιάρης στα ΜΜΕ. Έγραψαν πως το Νοέμβριο του 2012 η οργάνωσή τους «Freies Netz Süd» υποδέχτηκε στη Νυρεμβέργη μέλη της Χρυσής Αυγής από την Ελλάδα και στελέχη του NPD, με σκοπό να ξεναγηθούν στα ιστορικά μνημεία της πόλης και να συζητήσουν για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλαδα, τη Γερμανία και την Ευρώπη. Στο τέλος αυτής της φιλικής συνάντησης, γράφουν οι Γερμανοί, δόθηκε ραντεβού το Φεβρουάριο στην Αθήνα για την εκδήλωση των Ιμίων, σαν ανταπόδοση της επίσκεψης των χρυσαυγιτών, ώστε να δουν κι αυτοί «σαν αγωνιστές της εθνικής τους αντίστασης» την εξέλιξη και την επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Όπως γράφουν, η πρόσκληση για να παραβρεθούν στην Αθήνα, ήρθε από τον ίδιο το Νίκο Μιχαλολιάκο.

Οι διεθνείς διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής
Αυτό που η πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ αγνοεί είναι ότι εδώ και δεκαετίες, σχεδόν από την αρχή της ύπαρξής της, η Χρυσή Αυγή διατηρεί στενές επαφές με νεοναζιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο. Η δικτύωσή της ξεκινά από τη Νότια Αφρική, με το τρομοκρατικό και ακραία ρατσιστικό κίνημα AWB, κατηγορούμενο για βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες, του οποίου ο αρχηγός είχε μάλιστα φιλοξενήσει τον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο (εικ.1), τον διαβόητο “Περίανδρο”, καταδικασθέντα για την απόπειρα δολοφονίας του Δ. Κουσουρή, όταν ο Ανδρουτσόπουλος ήταν ακόμα στη Χρυσή Αυγή, και φτάνουν μέχρι τη Ρωσία, με τη ναζιστική και γνωστή για τη βιαιότητά της οργάνωση DPNI, σε συνέδριο της οποίας στη Μόσχα παρευρέθη ο εκπρόσωπος  εξωτερικών επαφών της Χρυσής Αυγής Γιώργος Δημητρούλιας (εικ.2). Η Χρυσή Αυγή είναι επίσης μέλος και του πανευρωπαϊκού δικτύου «European National Front»,
το οποίο περιλαμβάνει ναζιστικά και φασιστικά κόμματα από τη Γερμανία (NPD), Ισπανία (La Falange), τη Ρουμανία (ND), την Ιταλία (Forza Nouva), την Πολωνία (NOP) και τη Γαλλία (RF). Το δίκτυο αυτό διοργανώνει κάθε χρόνο συνέδρια στις χώρες των μελών του, όπου παρευρίσκονται εκπρόσωποι από όλα τα υπόλοιπα μέλη. Τη Χρυσή Αυγή συνήθως εκπροσωπεί ο Γ. Δημητρούλιας. Παλαιότερα την εκπροσώπηση αναλάμβανε και ο Νίκος Γιοχάλας, μέλος του ναζιστικού συγκροτήματος Der Stürmer ή και ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, τέως υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής και πρόσφατα υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ.
Ελληνογερμανικές φυλετικές αγάπες

Ειδικά με τους γερμανούς νεοναζί υπήρχε πάντα μια ιδιαίτερη συμπάθεια -αν εξαιρέσουμε βέβαια το ατυχές γεγονός των αρχών της δεκαετίας του ’90 στο Μόναχο, όταν γερμανοί νεοναζί πέρασαν τους χρυσαυγίτες επισκέπτες τους για μετανάστες και τους πήραν στο κυνήγι.

Εδώ και πολύ καιρό, σχεδόν κάθε χρόνο και με αφορμή διάφορες σημαντικές για αυτούς επετείους, όπως π.χ. τα Ίμια, ή την «πένθιμη» επέτειο της ήττας του Χίτλερ, εκπρόσωποι του ενός κόμματος επισκέπτονται συχνά τις εκδηλώσεις που διοργανώνονται από το άλλο. Το 2006 μάλιστα επισκέφθηκε την καθιερωμένη χρυσαυγίτικη εκδήλωση των Ιμίων ο ίδιος ο αρχηγός του ναζιστικού NPD, Ούντο Φόιγκτ, και όχι μόνο διαδήλωσε χέρι-χέρι με το Ν. Μιχαλολιάκο, κρατώντας μαζί το ίδιο πανό (εικ.3), άλλα απηύθυνε και “πύρινο λόγο” στους συγκεντρωμένους χρυσαυγίτες (εικ. 4). Στα δεξιά, ο κύριος με την τραγιάσκα που κρατάει τη σημαία του Γερμανικού Ράιχ, είναι ο υπαρχηγός του NPD, Τόμας Βουλφ -που πρόσφατα καταδικάστηκε για ξυλοδαρμό και που όλως τυχαίως εμφανίζεται συχνά σε ναζιστικές εκδηλώσεις παρέα με τον Ματίας Φίσερ (εικ.5), τον «γερμανό δημοσιογράφο», σύμφωνα με την εκδοχή του Η. Κασιδιάρη, που είδαμε στις φωτογραφίες με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.
Την επόμενη χρονιά, το 2007, παίχτηκε ακριβώς το ίδιο έργο. Δηλαδή επίσκεψη 15 νεοναζί του NPD στην Αθήνα για τα Ίμια, ομιλία του φύρερ Ούντο Φόιγκτ στους χρυσαυγίτες και η καθιερωμένη πορεία. Η αντεπίσκεψη στη Γερμανία από την πλευρά της Χρυσής Αυγής έγινε τον Ιούνιο, ύστερα από πρόσκληση του Ούντο Φόιγκτ στην εκδήλωση διαμαρτυρίας που διοργάνωνε το NPD με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής G8 που γινόταν στην πόλη Σβερίν. Εκ μέρους της Χρυσής Αυγής στην εκδήλωση διαμαρτυρίας είχε παρευρεθεί ο σημερινός βουλευτής Νίκος Μίχος -επίσης στη φωτογραφία  με τους Γερμανούς προσκεκλημένους στη Βουλή- αφού πρώτα ξεναγήθηκε στα μνημεία της πόλης από τον Ούντο Φόιγκτ αυτοπροσώπως (εικ.7).
Οι ξεναγήσεις στα μνημεία των πόλεων γίνονται κάθε φορά και από τις δύο πλευρές για τους υψηλούς τους επισκέπτες. Οι Γερμανοί για παράδειγμα πηγαίνουν τους χρυσαυγίτες σε στρατιωτικά νεκροταφεία  όπου κείτονται αξιωματικοί του 3ου Ράιχ ή στο χώρο όπου βρίσκεται το καταφύγιο του Χίτλερ και το σημείο όπου απανθρακώθηκε μαζί με την Εύα Μπράουν, ενώ οι χρυσαυγίτες τους κάνουν πρώτα ξενάγηση στην Ακρόπολη και μετά στο Αρχαιολογικό Μουσείο, κυρίως για να θαυμάσουν τους «προαιώνιους αγκυλωτούς σταυρούς» στην πτέρυγα με τα αγγεία.
Ανταπόκριση του εκπροσώπου της Χ.Α. Γιώργου Δημητρούλια
από το Βερολίνο. Ξενάγησή του από νεοναζί ομοϊδεάτες του
στα μέρη όπου αυτοκτόνησε ο Χίτλερ.
Από το περιοδικό “Χρυσή Αυγή”, α.τ. 128, Ιούλιος 2006.
(Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Όλα τα παραπάνω αφορούν βέβαια μόνο μερικά από τα πάμπολλα αλισβερίσια μεταξύ των χρυσαυγιτών και τους νεοναζί της Γερμανίας που έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Η τελευταία επίσημη δημόσια επικοινωνία μεταξύ της Χρυσής Αυγής και των Γερμανών νεοναζί, αν εξαιρέσουμε την προκλητική εμφάνισή τους στη Βουλή, έγινε την Πρωτομαγιά του 2011, όπου ο Μιχαλολιάκος απηύθυνε αγωνιστικό χαιρετισμό στους Γερμανούς ομοϊδεάτες του μέσω ενός βίντεο (εικ.8) που απέστειλε στο «Volksfront Medien» (Μέσο Λαϊκού Μετώπου), ένα ακομμάτιστο νεοναζιστικό γερμανικό μέσο.
Τέλος, αξιοσημείωτο είναι, ότι τρεις μέρες πριν γίνει ο ντόρος με την επίσκεψη των Γερμανών νεοναζί, το γερμανικό περιοδικό Spiegel ενημέρωνε με άρθρο του ότι η Χρυσή Αυγή πραγματοποιεί επαφές με νεοναζί από τη Βαυαρία. Η απάντηση της Χρυσής Αυγής, στο γνωστό πνεύμα εξαλλότητας, έκανε λόγο για «πανικόβλητους Γερμανούς» και «ρεσιτάλ λασπολογίας και μυθευμάτων από το ανθελληνικό Spiegel», και έκλεινε με την εξής ανακοίνωση: «Ενημερώνουμε προς πάσα κατεύθυνση πως η Χρυσή Αυγή ουδεμία σχέση έχει με ξένες πολιτικές οργανώσεις ή κόμματα.»
Λόγια μεστά, στιβαρά και ανδρεία. Και, κυρίως, ειλικρινή.
_______________

Διαβάστε επίσης:

Η διεθνής ναζιστική δικτύωση της Χρυσής Αυγής

 

 

 

 

Η «αρωγή» της Χρυσής Αυγής*

*Γράφει ο Ιός

Όπως συμβαίνει κατά κανόνα με τις περισσότερες επιθέσεις της, η δολοφονική ενέδρα της Χρυσής Αυγής κατά μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα ήταν κι αυτή προσχεδιασμένη. Και μάλιστα η ναζιστική οργάνωση αισθάνεται τόσο ασφαλής, ώστε διατηρεί στον ιστότοπό της ακόμα και σήμερα το βίντεο με το οποίο τεκμηριώνεται η πρόθεσή της να επιτεθεί στο ΚΚΕ στο Πέραμα (http://goo.gl/AsMKNv).

Πρόκειται για αποσπάσματα από την οργανωμένη επίσκεψη ομάδας της Χρυσής Αυγής με τους βουλευτές Λαγό, Παναγιώταρο και Μίχο στις 8 Αυγούστου σε καφενείο της περιοχής. Στη συζήτηση που περιλαμβάνεται στο βίντεο όχι μόνο προαναγγέλλεται η επίθεση, αλλά επιβεβαιώνεται και η ταύτιση της οργάνωσης με τα συμφέροντα των εφοπλιστών.

Ο Λαγός εμφανίζεται εξαρχής κατηγορηματικός, απευθυνόμενος σε οπαδούς της οργάνωσής του: «Τα πράγματα υπέρ σας για μένα δεν πρόκειται να αλλάξουν μέσα από τη Βουλή. Αυτό είναι παραμύθι. Από μας δεν θα το δείτε». Κάποιος οπαδός αποκαλύπτει τη σχέση με την εργοδοσία: «Θέλουμε να φάμε ψωμί, αξιοπρεπέστατα. Μαζί με τους εφοπλιστές μας, γιατί από κει πέρα εξαρτιόμαστε». Από κοντά και κάποιος τρίτος που καταγγέλλει τις εργατικές κινητοποιήσεις: «Τα πλοία έχουν φύγει γιατί κάνανε απεργίες».

Ένας άλλος αναφέρεται στους τρόπους δράσης κατά των συνδικάτων και της Αριστεράς: «Με το σεις και με το σας δεν βγαίνει τίποτα. Υπάρχει το κατεστημένο εδώ πέρα, υπάρχει ο σταλινισμός, υπάρχει το ΚΚΕ μου λου ξου του, οι οποίοι αποφασίζουν και διατάζουν χρόνια. Θα πρέπει να χαλάσουμε την καρδιά μας με το κατεστημένο, με τη χούντα την κόκκινη».

Ο Λαγός δεν χάνει την ευκαιρία: «Αν αντιμετωπίζετε πρόβλημα με το ΠΑΜΕ, να έρθουμε εδώ μαζί σας και να είμαστε απέναντί τους». Το σκηνικό της επίθεσης έχει στηθεί. Κάποιος αναλαμβάνει να απευθύνει το κάλεσμα: «Εάν καλέσουμε το κόμμα, τη Χρυσή Αυγή, να έρθει στο συνδικάτο μετάλλου στον Πειραιά, θα πάμε στη φωλιά του Κου Κου. Να τους ξεριζώσουμε εκεί μέσα. Να τους ξεριζώσουμε».

Ο Λαγός δίνει την υπόσχεση: «Εμείς σαν Χρυσή Αυγή θα είμαστε. Εσείς θα είσαστε;». Το ίδιο μήνυμα δίνει κι ο Παναγιώταρος: «Βρείτε τη σωστή λύση, τον τρόπο με τον οποίο θα έχετε δουλειά». Και στο τέλος υπάρχει η εξαγγελία της επίθεσης: «Θα δώσουμε μια υπόσχεση. Οι λακέδες του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ θα εξαφανιστούνε από δω πέρα» (Λαγός). «Να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα, το απόστημα που υπάρχει εδώ και δημιουργεί τα προβλήματα και έχει και όνομα, είναι το ΠΑΜΕ, θα τελειώσει. Και όλα αυτά με την αρωγή της Χρυσής Αυγής» (Παναγιώταρος).

ΠΗΓΗ:Εφημέριδα των Συντακτών

ΠΗΓΗ:tvxs.gr/node/138521

Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος*

* Άρθρο του Θανάση Παπαρήγα ,στο περιοδικό«Επιστημονική Σκέψη»,1985 

 

 

Πηγή:ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ «ΝΥΧΤΑΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΜΑΧΑΙΡΙΩΝ»

Στις 30 Ιούνη 1934, ένα σοβαρό γεγονός συγκλόνισε τη νεοπαγή ακόμη χιτλερική Γερμανία: ο Ernst Röhm, επιστή­θιος φίλος του Αδόλφου Χίτλερ, συναγωνιστής του από την πρώτη στιγμή, ιδρυτής και αρχηγός των SA καθαιρέθηκε από τη θέση του και αντικαταστάθηκε μαζί με πολλούς συνεργάτες του. Στην πραγματικότητα, και αυτό δεν άργησε να γίνει γνωστό, ο Röhm και πολλοί άλλοι συνεργάτες του εκτελέστηκαν.

Πού οφειλόταν αυτό το αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Τι έκρυβε μέσα του και πίσω του;

Ας δούμε πρώτα το ιστορικό των γεγονότων. Όπως ξέρουμε, η κυβέρνηση με καγκελάριο τον Α. Χίτλερ ορκίζεται στις 30 Γενάρη 1933. Το NSDAP είναι πια κυβέρνηση. Αρχίζει μια 12ετία χιτλερικής δικτατορίας που σήμερα ξέρουμε ότι τελείωσε μέσα στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το πρώτο πρόβλημα που αντιμετω­πίζει. Οι αντίπαλοι της τσακίζονται γρήγορα, το κοινοβουλευ­τικό καθεστώς διαλύεται ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, τίθεν­ται εκτός νόμου όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης· και όμως η κυβέρνηση αυτή αντιμετωπίζει ένα σοβαρό και πιθανό­τατα απροσδόκητο πρόβλημα: τα SA.

Ας δούμε πρώτα τι είναι τα SA. Όπως δείχνει και το όνομα τους (Sturmabteilungen – Ομάδες Εφόδου) είναι μια οργάνω­ση παραστρατιωτικού χαρακτήρα. Ιδρύθηκαν στις 3 Αυγού­στου 1921 στο Μόναχο, την πόλη – λίκνο του Εθνικοσοσιαλισμού[1]. Στην αρχή παρουσιάστηκαν σαν αθλητικοί όμιλοι, γρή­γορα, όμως, εγκατέλειψαν τα προσχήματα και άρχισαν να εμφανίζονται ανοιχτά σαν οργανωμένες ένοπλες ομάδες, με φαιόχρωμη στολή, με βαθμούς κλπ.

Με την άνοδο του NSDAP στην εξουσία, αλλάζει, προς το ευρύτερο, φυσικά, και ο ρόλος των SA. Από απλός βοηθητικός σχηματισμός ενός κόμματος γίνονται βοηθητικός σχηματι­σμός του βασικού, στην αρχή, μοναδικού, σε συνέχεια, κόμμα­τος της κυβέρνησης. Παίρνουν και κρατικές αρμοδιότητες. Στις 22 Φλεβάρη 1933, με διάταγμα του υπουργού Εσωτερικών της Πρωσίας Hermann Göring τα SA μαζί με άλλες οργανώ­σεις παίρνουν αστυνομικά καθήκοντα. Οπλίσθηκαν, μάλιστα, και με ελαφρά όπλα πεζικού. Περιττό, φυσικά, να πούμε ότι όλα αυτά συνοδεύτηκαν από ένα εκτεταμένο λουτρό αίματος.

Τότε, πού βρισκόταν το πρόβλημα με τα SA; Απλούστατα, στο ότι άρχισαν να ζητούν — και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να εφαρμόζουν — όσα είχε υποσχεθεί το NSDAP. Συγκεκριμέ­να το «Πρόγραμμα των 25 σημείων» του NSDAP πρόβλεπε, μεταξύ των άλλων: Καταστολή της τοκογλυφίας, μοίρασμα των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, δημοτικοποίηση των εμπορικών καταστημάτων και υπενοικίαση τους στους μικροε­πιχειρηματίες σε χαμηλές τιμές και, τέλος, δημιουργία λαϊκού στρατού.

 

Η τάση αυτή των SA αντανακλούσε πραγματικές, αν και αλλοιωμένες, ταξικές αντιθέσεις, με κύριο εκφραστή της τον αρχηγό των SA Ernst Röhm.

Να και μερικές αποστροφές του τελευταίου την άνοιξη του 1934:

«Μερικοί δεν μας αγαπούν [τα SA, δηλ. — Θ.Π.] γιατί, σαν τοποθετημένοι από τον Αδόλφο Χίτλερ εγγυητές της αληθινής γερμανικής επανάστασης, δεν ανεχόμαστε να κυριαρχήσει και πάλι ένα πνεύμα γραφειοκρατισμού και ηγετοκρατίας, δειλίας και υποταγής, αλλά εννοούμε να παραμείνουμε επαναστάτες» (17/3/1934).

«Με ακατανόητη επιείκεια, το νέο καθεστώς στη Γερ­μανία κατά την κατάληψη της εξουσίας δεν απαλλάχτη­κε χωρίς δισταγμούς από τους φορείς του παλιού και του ακόμη παλιότερου συστήματος. Ακόμη σήμερα βρί­σκονται σε σημαίνουσες θέσεις άνθρωποι που η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση δεν τους προκαλεί καμιά αί­σθηση. Αλλά θα τους τσακίσουμε οπωσδήποτε και αμεί­λικτα αν τολμήσουν να μετατρέψουν σε πράξη αυτές τις αντιδραστικές αντιλήψεις» (18/4/1934).

Η στάση αυτή σχετίζεται με την απογοήτευση πολλών οπα­δών του NSDAP που βλέπουν, κάπως θολά και αξεκαθάριστα, ότι η «δική τους» κυβέρνηση ακολουθεί και αυτή την πολιτική των προηγουμένων, δηλ. την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, όμως. στην αναταραχή υπάρχει και μια άλλη διάσταση: διάφοροι παλαιοσυντηρητικοί. με φασιστική κατεύ­θυνση κύκλοι κινούνται για την αντικατάσταση της κυβέρνη­σης του NSDAP από μια κυβέρνηση παρόμοια αλλά παραδο­σιακής συντηρητικής ή ίσως μοναρχικής κατεύθυνσης. Οι κύ­κλοι αυτοί έχουν σαν επίκεντρο τον Αντικαγκελάριο Franz von Papen. ο οποίος κινείται επίσης δραστήρια αυτή την πε­ρίοδο. Στις 17 Ιούνη 1934, εκφωνεί στους φοιτητές του Πανε­πιστημίου του Marburg ένα λόγο όπου. με ελάχιστα σκεπασμέ­να λόγια, καυτηριάζει την αδιαλλαξία των χιτλερικών που δεν εννοούσαν να μοιρασθούν την εξουσία με τις άλλες δυνάμεις της δεξιάς. Αυτά οι ηγέτες του NSDAP τα ξέρουν και έχουν ανησυχήσει. Προς αυτή την κατεύθυνση στρέφονται εν μέρει οι επιθέσεις του Goebbels ενάντια στην «αντίδραση». Αργότερα, ο ίδιος θα αποκαλέσει αυτούς τους κύκλους «αντιδραστική πτέρυγα της συνωμοσίας».

Στην πραγματικότητα, πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας άλλος πολύ πιο σοβαρός παράγων: η μεγάλη αστική τάξη. Αυτή η τελευταία είναι πανικόβλητη. Με τρόμο βλέπει τα SA να στρέφονται εναντίον της. Φοβάται αυτό το φαιοντυμένο τέρας, που σήκωσε τώρα το κεφάλι του ενάντια στον αφέντη του. Πρέπει να χαλιναγωγηθεί πριν είναι πολύ αργά.

Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες: Οι ξένες δυνάμεις. Η Γαλλία και η Αγγλία παρακολουθούν άγρυπνα την εξέλιξη. Δεν έχουν ακόμη καταλήξει στη θέση τους γι’ αυτό το νέο καθε­στώς. Η Γερμανία είναι ακόμη «φασκιωμένη» με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Δεν έχει στρατό και έτσι είναι υποχρεωμένη να αποφεύγει τις προκλητικές ενέργειες.

Από αυτό προέρχον­ται και οι συμφιλιωτικοί τόνοι των λόγων του Α. Χίτλερ στην περίοδο αυτή. Όμως, τα SA, παρασυρμένα από τον ίδιο τους τον εθνικιστικό πυρετό, οδηγούνται σε προβοκατορικές ενέρ­γειες. Αρχίζουν να επιτίθενται ενάντια σε ξένους διπλωμάτες στο δρόμο, να τους συλλαμβάνουν κλπ.

Στις 7 Ιούνη 1934, τα SA παίρνουν «άδεια» για όλο τον Ιούλη και ο Ernst Röhm αποσύρεται για την ίδια περίοδο στη λουτρόπολη της Άνω Βαυαρίας Bad Wiessee[2]. Εκεί θα εξοντωθούν όλοι στις 28 Ιούνη αρχίζοντας από τον Röhm. Η εκκαθάριση των SA θα είναι το σύνθημα για μια εκτεταμένη και αιματηρή εκκαθάριση λογαριασμών σε όλο το Ράιχ. Καταρχήν, στο Βερολίνο, όπου εκτελούνται οι συνεργά­τες του Αντικαγκελαρίου von Papen, που μένει ανενόχλητος.

Ανάμεσα στους νεκρούς είναι ό Edgar Jung, συγγραφέας του λόγου του von Papen της 17ης Ιούνη 1934, ό Gustav von Kahr, που ο Χίτλερ εκδικείται για την αποτυχία του πραξικο­πήματος του 1923; ο προκάτοχος του Χίτλερ στο αξίωμα του Καγκελαρίου στρατηγός Kurt von Schleicher και η γυναίκα του καθώς και ο συνεργάτης του στρατηγός Kurt von Bredow. Η Gestapo συλλαμβάνει και δολοφονεί στο Βερολίνο και τον Gregor Stasser ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος; που είχε παραιτηθεί το Δεκέμβρη του 1932[3].

Ο συνολικός αριθμός των νεκρών υπολογίζεται σε 1.076. Εδώ πρέπει να δούμε ότι οι νεκροί είναι «μόνο» τόσοι, γιατί η επιθυμία της Reichswehr είναι σαφής: τα SA πρέπει να αποκε­φαλισθούν; αλλά κάθε υπερβολική φθορά πρέπει να αποφευ­χθεί. Η συνολική δύναμη των SA είναι 2:900.000 άτομα και ή στρατιωτική τους εκπαίδευση τα έκανε απαραίτητα για το μελλοντικό στρατό που ετοιμάζεται.

Η μονοπωλιακή αστική τάξη έβγαλε ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Στις 5 Ιούλη 1934, η Deutsche Bergwerkszeitung, όργανο των ιδιοκτητών ορυχείων, έκανε λόγο για μια κλίκα φιλόδοξων που ήθελαν να αρχίσουν νέα πάλη για την εξουσία και εξέφρασε τη χαρά της για «τη γρήγορη επέμβασης της 30ης Ιούνη που μας έσωσε από αυτό τον κίνδυνο».

Αντίθετα, ανέβηκε πολύ ο ρόλος των SS (Schutzstaffeln). Αυτή ή σχετικά ολιγάριθμη ομάδα, κυρίως αρμοδιότητας σω­ματοφυλακής, δεν θα πάψει να ανεβαίνει και να καταλαμβάνει όλο και καινούργιες εξουσίες. Αυτό οδήγησε αναπόφευκτα στην ενίσχυση της θέσης του Heinrich Himmler. Ο διοικητής της ομάδας των SS που πήρε μέρος στη σφαγή του Μονάχου), ό SS Gruppenführer Sepp Dietrich,[4] ως τότε αρχηγός της προ­σωπικής σωματοφυλακής του Χίτλερ, πήρε βαθμό στρατηγού. Όλες αυτές οι αλλαγές επισημοποιήθηκαν με το διάταγμα της 20ης Ιούλη 1934, όπου αναφέρονται «οι μεγάλες προσφορές των SS, ιδιαίτερα σε σχέση με τα γεγονότα της 30ης Ιούνη».

Ένα μήνα μετά τη δολοφονία των ηγετών των SA, ή χιτλε­ρική δικτατορία ολοκληρώνεται: Στις 2 Αυγούστου 1934, πε­θαίνει ο Πρόεδρος Paul Von Hindenburg. Ένας νέος νόμος — που, παραδόξως, έχει ημερομηνία 1η Αυγούστου 1934- ορί­ζει ότι «τα καθήκοντα του προέδρου του Ράιχ στο εξής ενώνονται με τα καθήκοντα του καγκελάριου. Συνεπώς, οι εξου­σίες του προέδρου του Ράιχ περνούν στον Führer και καγκε­λάριο Αδόλφο Χίτλερ». Ο von Blomberg δεν χάνει καιρό. Την ίδια ημέρα αναγγέλλει ότι ό στρατός ορκίζεται πιστή στον Αδόλφο Χίτλερ προσωπικά[5] και, μάλιστα, όχι μόνο πίστη αλλά και άνευ όρων υπακοή, Η χιτλερική μονοκρατορία είναι πια γεγονός τετελεσμένο.

Η ΤΑΞΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ NSDAP

Η δραματική σύγκρουση της 30 Ιούνη 1934 ήταν, κατά τη γνώμη μας, μια γραφική παράσταση της σχετικής αυτονομίας της πολιτικής απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα που υπη­ρετεί. Από την άλλη μεριά, σαν να ήθελε να υπογραμμίσει τη βαθιά αντιφατικότητα του φαινομένου, το ιστορικό αυτό γεγο­νός έδειξε ότι τα συμφέροντα αυτά χρειάζονται αυτή τη σχετική αυτονομία σαν στοιχείο της άσκησης της εξουσίας ειδικά και της πολιτικής τους γενικότερα, σαν «συμπυκνωμέ­νης», αλλά όχι απλής και άμεσης έκφρασης της οικονομίας.

Το «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei = NSDAP) ήταν πάντα και έμεινε ως το τέλος το κόμμα που εξυπηρέτησε κατά τον πιο τέλειο; ως τώρα, τρόπο τα συμφέροντα της μεγά­λης αστικής τάξης, των κορυφών του μονοπωλιακού κεφα­λαίου. Τέτοιο ήταν και πριν το 1933, και μετά, τέτοιο έμεινε και ως τις 9 Μάη 1945.

Αυτό φαίνεται καθαρά από το δείκτη εκείνο που ενδιέφερε πιο πολύ το μονοπωλιακό κεφάλαιο: την πορεία των κερδών, Κάι δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι ή Κυβέρνηση του NSDAP εξασφάλισε συνθήκες εξαιρετικής σε έκταση και βά­θος συσσώρευσης κερδών, Η πορεία των τελευταίων υπήρξε πράγματι θεαματική, όπως δείχνει ό παρακάτω πινάκας:

Η ναζιστική 12ετία υπήρξε περίοδος ταχύτατης ανόδου των κερδών και των περιουσιών των μεγιστάνων, όπως μαρτυρούν όλα, χωρίς εξαίρεση, τα στοιχεία: Οι κρατικομονοπωλιακές μέθοδοι που τελειοποίησε ή εγκαινίασε το «1000χρονο Ράιχ») δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραχώρηση — συχνά-, με φανερά σκανδαλώδη τρόπο— όλης της γερμανικής οικονομίας σε μια χούφτα μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτές οι επιχειρήσεις «τσέπωσαν» τα κολοσσιαία κέρδη της στρατιωτικοποίησης και της δουλικής εκμετάλλευσης των ξένων, ιδιαιτέρα «Ανατο­λικών» εργατών, αλλά και της λεηλασίας όλης της Ευρώπης. Αυτή η μυθικών διαστάσεων συσσώρευση — που εμφάνισε και χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της περιόδου της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου — εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και την εντυπωσιακή ανάκαμψη της οδ Γερμανίας μετά το 1945.

Η συντριβή κάθε οργάνωσης των εργαζομένων έκανε τη δράση του NSDAP «θαυματουργή» και στον πολιτικό τομέα. Στη διάρκεια της εξουσίας του, οι εργαζόμενοι δεν διαμαρτυ­ρήθηκαν καθόλου ή σχεδόν καθόλου. Η ένταση της εκμετάλλευσης, μόνος τρόπος δημιουργίας και ενίσχυσης του τεράστιου πολιτικοβιομηχανικού συγκροτήματος μιας ιμπεριαλι­στικής δύναμης χωρίς αποικίες, «πέρασε» ανεμπόδιστα, Αρκετά πριν από τον πόλεμο, η ελεύθερη εκλογή θέσης εργασίας είχε καταργηθεί. Σε ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις όπως ή «Οργάνωση Todt» (Organisation Τodt – ΟΤ), είχαν επιβληθεί όχι μόνο στρατιωτικοί κανονισμοί, άλλα και στρατιωτικές στολές.[6]Τα πολιτικά κέρδη του κεφαλαίου ήταν και μακροπρόθεσμα. Καταρχήν, ο πόλεμος δεν φαίνεται να προκάλεσε σχεδόν καμιά κίνηση διαμαρτυρίας ή και απλής δυσαρέσκειας. Ένα δείγμα μας δίνει έκθεση του «Γερμανικού Μετώπου Εργα­σίας» (Deutsche Arbeitsfront – DAF), οργάνωσης που ήταν αρμόδια για την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και την κίνηση του, του τέλους του 1942: «Το 1917, χάθηκαν σε πολι­τικές απεργίες περίπου 2.000.000 εργατοημέρες. Το 1918, ή­ταν 5.000.000 εργατοημέρες. Στο πολεμικό έτος 1942, κερδίθηκαν αμέτρητα εκατομμύρια προσθέτων εργατοημερών, χω­ρίς να υπολογίσουμε την εργασιακή απόδοση εκατομμυρίων επι­στρατευμένων ξένων εργατών» (η έμφαση δική μας).

Και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσουμε ένα άλλο πολιτικό κέρδος πολύ μεγάλης, όπως αποδείχτηκε, σημασίας: την σχε­δόν ολοκληρωτική εξόντωση όλων των επαναστατικών στοι­χείων και την απώλεια σχεδόν κάθε επιρροής τους.

Ποτέ πριν από την εγκαθίδρυση του Γ’ Ράιχ οι μεγάλοι καπιταλιστές της Γερμανίας ή οι άμεσοι άνθρωποι τους δεν συμμετείχαν τόσο άμεσα στη διεύθυνση της οικονομίας, και αυτό παρά το γεγονός ότι στη Γερμανία οι σχέσεις κράτους-μεγάλου κεφαλαίου ήταν πάντα πολύ στενές. Κάτι περισσότε­ρο: ο Χίτλερ δεν το είχε σε τίποτε να αλλάξει τους στρατηγούς του με τη μεγαλύτερη ευκολία για παραπτώματα πολλές φορές φανταστικά ή συνήθως χωρίς να φταίνε. Αντίθετα, στις κορυ­φές των οικονομικών-διαχειριστικών υπηρεσιών της χιτλερικής Γερμανίας βλέπει κανείς πάντα αναδιανομή των ίδιων προσώπων: γενικών μετόχων, γενικών διευθυντών ή έμπιστων στελεχών των γιγάντων του χρηματιστηρίου[7]. Και κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον: Οι στρατηγοί του Χίτλερ ήταν —ή έγιναν— διάσημοι. Ποιος, όμως ξέρει τον Albert Pieg της SIEMENS ή τον Wilhelm Zangen της MANNESMAN; Αυτοί δεν άφησαν απομνημονεύματα. Η διακριτικότητα ήταν, άλλωστε, αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο.

Εδώ πρέπει να προστεθεί ότι η πολιτική εξουσία του NSDAP βοήθησε πολύ όχι μόνο τους καπιταλιστές ενάντια στους εργαζόμενους, αλλά και τους πολύ μεγάλους καπιταλι­στές ενάντια σε όλους τους υπολοίπους. Η συγκεντροποίηση, που το κράτος ενθαρρύνει ή και επιβάλλει, παίρνει πρωτοφα­νείς διαστάσεις: Το μέσο κεφάλαιο των μετοχικών εταιριών περνά από 2.300.000 (1932) σε 5.500.000 μάρκα (1943). Ο νόμος της 7ης Μάρτη 1939 φτάνει ως την κατάργηση των επιχειρήσεων που δεν έφταναν ένα ορισμένο minimum τζίρου, υποχρεώνοντας τους πρώην ιδιοκτήτες τους να γίνουν εργαζό­μενοι στη μεγάλη βιομηχανία. Στην περίοδο 1933-1939, ο αριθμός των επιχειρηματιών και των οικογενειών τους πέφτει από 11.247.000 σε 9.612.00 (-4,54%) και το ποσοστό τους στον πληθυσμό από 19,8% σε 16,2%.

* * *

Αλλά, τότε προβάλλει εξίσου αβίαστα και το ερώτημα: Αν το NSDAP έδειξε τέτοια συγκινητική φροντίδα για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, πώς εξηγείται τότε η ύπαρξη μέσα στα SA. την πρώτη και σπουδαιότερη οργάνωση του ενός ισχυρού ρεύματος που προβάλλει αιτήματα ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα και τις βλέψεις των «Μαικηνών» του; Άλλωστε, αυτά τα αιτήματα δεν ήταν τυχαία: Είχαν αναπτυχθεί και διακηρυχθεί επανειλημμένα από την ίδια την ηγεσία του NSDAP και τον Α. Χίτλερ προσωπικά.

Κατά τη γνώμη μας. η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ίδια την αντιφατική φύση των κομμάτων, πολιτικών οργανισμών που εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα αλλά δεν ταυτίζονται μαζί τους και που τα εξυπηρετούν με το δικό τους. πολιτικό τρόπο.

Σαν πολιτικό κόμμα, το NSDAP ήταν από την αρχή φορέας μιας τέτοιας αντίφασης. Η πολιτική και η ιδεολογία του εξυπη­ρετούσαν από την αρχή τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όπως άλλωστε έδειξε, από το 1920 κιόλας, το ιταλι­κό παράδειγμα. Έτσι εξηγείται και η ανοχή των αρχών απέναν­τι στις βιαιοπραγίες του που αντιμετωπίζονται σαν νεανικές τρέλες και, καμιά φορά. τιμωρούνται «πατρικά». Για την από­πειρα πραξικοπήματος του 1923. ο Χίτλερ θα τιμωρηθεί ουσια­στικά με 6 μήνες φυλακή και αυτό ύστερα από μια δίκη σκανδαλώδους επιείκειας!

Στη Γερμανία, αμέσως μετά τον πόλεμο, δημιουργήθηκαν μια σειρά αντεργατικών ενώσεων που αποτελούνταν από από­στρατους αξιωματικούς, τυχοδιώκτες και μπράβους. Τέτοιες οργανώσεις ήταν και τα «εθελοντικά σώματα» (Freikorps) που βοήθησαν στη συντριβή της Γερμανικής Επανάστασης. Η «α­ποστολή» τους ήταν να ασκούν τρομοκρατική δράση ενάντια σε εργάτες και αγρότες. Οι ενώσεις αυτές ήταν οι ένοχοι για όλες τις δολοφονίες αριστερών πολιτικών· από το 1919 ως το 1923. To NSDAP, που στην αρχή ήταν μια απ’ αυτές τις πολυάριθμες ενώσεις, κατέληξε να απορροφήσει όλες τις άλ­λες αντεργατικές συμμορίες.

Από το 1924 ως το 1929 τα μονοπώλια ενίσχυαν οικονομι­κά τις ναζιστικές συμμορίες τόσο όσο χρειάζονταν για να μην εξαφανιστούν. μετά όμως από το 1930 το NSDAP πλευρίζεται από το μεγάλο κεφάλαιο ευρύτερα, και όχι πια απλώς σαν μια πληρωμένη συμμορία για «χοντροδουλειές».

Ο Χίτλερ γίνεται δεκτός στα πιο αποκλειστικά άντρα των βιομηχάνων (παράδειγμα, η κλασική «συνεστίαση» στη λέσχη του Düsseldorf της 26ης Γενάρη 1932), τα μονοπώλια του εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να πηγαίνει από πόλη σε πόλη με αεροπλάνο στη διάρκεια των προεκλογικών εκστρατειών — πράγμα πολύ δύσκολο ακόμη τότε— του δίνουν εκατομμύρια κλπ.

Όμως, το NSDAP είναι ακριβώς αυτό που λέει η ονομασία του, δηλ. ένα πολιτικό κόμμα, και όχι ένας απλός εκτελεστικός μηχανισμός του μεγάλου κεφαλαίου, όπως θα ήταν πχ, μια νομική ή λογιστική εταιρία. Έρχεται σε επαφή και σύνδεση με μάζες, από τη φύση τους διαφορετικές από τα συμφέροντα που το NSDAP εκφράζει, και, έτσι, διαφοροποιείται και αυτό. Το ίδιο το όνομα του κόμματος είναι χαρακτηριστικό. Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Η μαζική βάση του NSDAP είναι κυρίως μικροαστική και, κατά πιο δεύτερο λόγο, μεσοαστική.

Μια στατιστική της 1ης Γενάρη 1935 μας δίνει μία εικόνα:

— Το 7,3% όλου του «επαγγελματικά απασχολούμενου πληθυσμού» του Ράιχ ανήκει στο NSDAP. Απ’ αυτό βλέπουμε ότι το NSDAP ήταν ένα τεράστιο κόμμα.

—Στο NSDAP ανήκε το 20% των δημοσίων υπαλλήλων (Beamten), ενώ στους δασκάλους και καθηγητές το ποσοστό έφτανε το 30%.

— Στο NSDAP ανήκει το 15% των «αυτοαπασχολουμέ­νων».

— Στο NSDAP ανήκει το 12% των «μη δημοσίων» υπαλ­λήλων (Angestellten).

— Το ποσοστό των βιομηχανικών εργατών που είναι μέλη του NSDAP είναι γύρω στο 5% του συνόλου των βιομηχανι­κών εργατών. Γενικά, λίγοι εργάτες έγιναν μέλη του NSDAP, παρά το όνομα του. Πριν το 1933, το NSDAP ούτε κατόρθωσε, αλλά ούτε έδειξε μεγάλη συνέπεια στην προσπάθεια να δη­μιουργήσει χωριστή οργάνωση εργατών[8]. Πολλοί επιφανείς ηγέτες του NSDAP δυσπιστούσαν απέναντι τους. Η «Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωση των Εργοστασίων» (Nazional – Sozialistische Betriebszellenorganisation – NSBO) είχε πάντα, ακόμη και μετά το 1933, ελάχιστα μέλη. Το 1935, διαγράφτηκε από τον κατάλογο των εθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων. Ο ίδιος ο Χίτλερ «υπέδειξε» στο Συνέδριο του NSDAP του 1937 να μην παρελάσουν χωριστές ομάδες εργατών. Αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν ήθελε τη χωριστή παρουσία των εργατών γιατί αυτό θύμιζε την ταξική πάλη ή, έστω, την ταξική «απόσταση». Σαν γνήσιο κόμμα της αστικής τάξης, το NSDAP δεν μπορού­σε να υποφέρει τη θέα των χωριστά οργανωμένων εργατών ούτε μέσα στα ίδια του τα πλαίσια.

— Το ποσοστό των αγροτών που ανήκε στο NSDAP ήταν ασήμαντο, πράγμα που εξηγείται από το ότι η συμμετοχή των αγροτών στα κόμματα ήταν πάντα στη Γερμανία πολύ μικρή[9].

Η έκθεση δεν αναφέρει στοιχεία για το βάρος των εκπρο­σώπων της μεγαλοαστικής τάξης μέσα στο NSDAP και αντί­στροφα. Ξέρουμε όμως ότι πάρα πολλοί απ’ αυτούς ήταν μέλη του. Αναμφίβολα, λόγω του πολύ μικρού τους αριθμού γενικά, ο σχετικός αριθμός τους στο NSDAP θα ήταν πολύ μικρός· το «ειδικό βάρος» του, όμως, ήταν τεράστιο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το βασικό μαζικό στήριγμα του NSDAP ήταν — από άποψη οργανωμένης μαζικής βάσης, αλλά και εκλογικής βάσης — τα μεσαία στρώματα, ιδιαίτερα αυτά της πόλης. Αυτό χρησιμοποιήθηκε για να «ξαναγραφτεί», δηλ. να παραποιηθεί η ιστορία. Στη σειρά των άρθρων, μελε­τών κλπ, που γράφτηκαν στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την άνοδο στην εξουσία του NSDAP, προβλήθηκε συχνά το επιχείρημα: Αφού μέσα στο NSDAP βρίσκονταν κυρίως με­σαία στρώματα, το NSDAP ήταν το κόμμα των μεσαίων στρω­μάτων έτσι «βγαίνουν λάδι» τα μονοπώλια. Οι τοποθετήσεις αυτές «ξεχνούν» τη βασική ιστορική αποστολή του NSDAP: να συνδέσει τις μάζες με την πολιτική και την άσκηση της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου. Πράγμα που το NSDAP πέτυ­χε λαμπρά[10].

Για να το πετύχει, όμως, αυτό έπρεπε να γίνει αυτό ακριβώς που έγινε: ένας πολιτικός οργανισμός της αστικής τάξης, κατά συνέπεια ένας οργανισμός βαθιά αντιφατικός, που θα ήταν σε θέση να εκφράζει με ένα μαζικό τρόπο την πολιτική των μεγι­στάνων. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του επέβαλε την αντιφατικότη­τα του.

Εδώ, όμως, πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά: Η αντι­φατικότητα του NSDAP δεν σημαίνει συνύπαρξη στο εσωτερι­κό του αντιπάλων ισοτίμων παραγόντων. Σημαίνει αντανάκλα­ση στο εσωτερικό των πραγματικών ταξικών αντιθέσεων, αλ­λά κάτω από την κυριαρχία ενός από τους πόλους, στη συγκε­κριμένη περίπτωση του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος προσδιο­ρίζει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του Κόμματος. Η κυριαρχία αυτή εκφράζεται πολιτικοϊδεολογικά και «ψυχολο­γικά». Πράγμα που σημαίνει ότι η δικτατορία της κυρίαρχης τάξης υπάρχει και μέσα στο κόμμα ή στα κόμματα της.

Η πορεία των πραγμάτων δείχνει ακριβώς αυτό: Ότι τα διάφορα στοιχεία του NSDAP, διαφορετικά και — ως ένα βαθμό — αντίθετα μεταξύ τους, βαδίζουν μαζί και μαθαίνουν βαθμιαία να προσαρμόζονται μεταξύ τους. Το ένα δεν μπορεί να κάνει χωρίς το άλλο.

Η προσαρμογή, όμως, δεν γίνεται ισότιμα. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι, ίσως, ούτε καν αμοιβαία. Στην πραγματι­κότητα, η μικροαστική μάζα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης. Το ότι η τελευταία βαραίνει ασύγκριτα περισσότερο, το έδειξε στο μοιραίο εκείνο χειμώνα του 1932-33. To NSDAP, ύστερα από την πρώτη του εκλογική ήττα στις 6 Νοέμβρη 1932 και τις δημοτικές εκλογές της Θουριγγίας το Δεκέμβρη, βρίσκεται σε κατάσταση βαθιάς κρίσης και απειλείται — όπως λέει ο ίδιος Α. Χίτλερ — με «διάλυση». Κι όμως, λίγες μόνο μέρες μετά, στις 30 Γενάρη 1933, το ηττημένο κόμμα έγινε κυβέρνηση. Εκείνο που δεν μπορούσαν να κάνουν τα εκατομμύρια των οπαδών του το έκανε μία συνεννόηση μερικών ανθρώπων — αλλά τι ανθρώ­πων! — σε μία βίλλα της Κολωνίας. Αυτό πρέπει να έδειξε πολλά στα πιο διορατικά στοιχεία της ηγεσίας του NSDAP, που ανάμεσα τους περιλαμβανόταν και ο Α. Χίτλερ.

Άλλωστε, η πληρέστερη απόδειξη είναι η ίδια η τελική απόφαση του Α. Χίτλερ να συνταχθεί με την Reichswehr και την μεγαλοαστική τάξη ενάντια στα SA και στον Röhm, ο οποίος ήταν φίλος του από το 1920 και ήταν ο μόνος συνεργά­της του στον οποίο μιλούσε στον ενικό[11] Στο βαθμό που ταλαντεύεται, προσπαθεί να επιτύχει ένα συμβιβασμό μεταξύ τους. Ποτέ, όμως, δεν θα προσπαθήσει, και από πουθενά δεν βγαίνει ότι το σκέφτηκε καν, να θυσιάσει την Reichswehr στον Röhm.

Η ουσιαστική πρωτοκαθεδρία της μεγαλοαστικής τάξης φαίνεται και πριν από το 1933. Μετά το 1930, το NSDAP είναι ένα μαζικό κόμμα. Στα ταμεία του αρχίζουν και συρρέουν εκατομμύρια. Η κομματική κορυφή προσεγγίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν έλειψαν και εκείνοι που κατήγγειλαν από μέσα αυτά τα γεγονότα καθώς και περιπτώσεις σκανδαλώδους χρη­ματισμού, διαφθοράς κλπ. Κι όμως, οι μάζες των μικροαστών δεν είδαν καμιά ασυμβίβαστη αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτά και τη βίαιη αντικαπιταλιστική φρασεολογία του Κόμματος[12].

Χαρακτηριστική είναι η εξέλιξη των ηγετών του NSDAP. Αυτοί που πέρασαν στην «αθανασία» είναι αυτοί που πέρασαν και στην αστική τάξη.

Ο Hermann Göring π.χ., έγινε ο κλασσικός εκπρόσωπος του ναζιστικού γραφειοκρατικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και έφτασε να έχει «στο όνομα του» ένα ολόκληρο κρατικό μονοπώλιο. Η ειδική του θέση στο σύστημα του γερμανικού ιμπεριαλισμού εξηγεί την παθολογική του τάση προς την άμεση ληστεία. Σ’ αυτόν ανήκει η «αθάνατη» φράση προς τους υπαλλήλους του Ράιχ στα κατεχόμενα εδάφη, στις 6/8/1942: «Εννοώ απλά και καθαρά ληστεία και όχι μισές δουλειές!».

Την ίδια έντονη τάση έλλειψης σαφούς διαχωρισμού ανάμεσα στο δικό του χρήμα και το ξένο είχε και ο άλλοτε τόσο βίαιος στις αντικαπιταλιστικές του διακηρύξεις Joseph Goebbels[13].

Στην πραγματικότητα, το κομμάτι αυτό της ηγεσίας του NSDAP εξελίσσεται –στο βαθμό, βέβαια, που δεν είχε ήδη εξελιχθεί- σε ομάδα αστών επαγγελματιών πολιτικών ειδικού είδους ή, έστω, ειδικής «τεχνικής». Υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και θεωρεί πολύ φυσικό να επωφελείται απ’ αυτό.

Εδώ αξίζει να σταθούμε και σε ένα άλλο σημείο: Όπως είδαμε, μετά τις 30 Ιούνη 1934, τα SS είχαν μια λαμπρή καριέρα. Και με τέτοια λαμπρή καριέρα, τι άλλο να έκαναν; Έγιναν επιχειρηματίες.

Τα SS εμπορεύονταν κάτι που τα μονοπώλια χρειάζονταν επιτακτικά στη διάρκεια, ιδιαίτερα, του πολέμου: εργατική δύναμη. Κοντά σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανεγέρθηκαν εργοστάσια παραγωγής πολεμικών ειδών και τα SS «νοίκιαζαν» το εργατικό δυναμικό, στέλνοντας εκεί κρατούμενους επί πληρωμή.

Ας αντέξουμε για λίγο το απωθητικό θέαμα αυτή της επιχειρηματικής δραστηριότητας, πραγματικά ακραίου δείγματος στρατιωτικογραφειοκρατικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την άψογη οργάνωση της στατιστικής και, προπάντων, της λογιστικής παρακολούθησης. Κατά κανόνα, η «ταρίφα» ήταν 6 μάρκα την ημέρα για έναν ειδικευμένο εργάτη και 4 για ένα βοηθητικό. Στο στρατόπεδο του Dachau τα κέρδη ήταν 2.000.000 μάρκα το μήνα. Τα συνολικά κέρδη μιας περιόδου 21 μηνών από την ενοικίαση όλων των αρρένων κρατουμένων του Buchenwald ήταν 84.877.929,31 μάρκα δηλ. 4.041.806,1 μάρκα το μήνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ειδικών υπηρεσιών των SS, το μέσο κέρδος από ένα κρατούμενο –με μέσο όρο ζωής 9 μηνών- ήταν 1631 μάρκα.

Πίσω απ’ αυτούς τους υπολογισμούς, πρέπει να δούμε το γεγονός ότι από τα 14.000.000 άτομα που μεταφέρθηκαν στην Γερμανία από όλη την κατεχόμενη Ευρώπη από τότε που ο Gauleiter της Θουριγγίας Fritz Sauckel ανέλαβε τη θέση του «Γενικού Πληρεξουσίου Κινητοποίησης Εργατικού Δυναμικού» (21 Μάρτη 1942), τα 7.000.000 πέθαναν.

Η «σύμφυση» SS – μεγαλοαστικής τάξης γίνεται όλο και πιο στενή. Να τι γράφει, στις 12 Απρίλη 1941, ο O. Ambros, διευθυντής του υποκαταστήματος του τραστ I. G. Farben στο Ludwigshafen, σε επιστολή του προς τους διευθυντές του τραστ στη Φρανκφούρτη Ter Meer και Straus:

«Στις 7 Απρίλη έγινε στο Kattowitz η καταστατική ιδρυτική συνέλευση. Διάφορες αντιδράσεις των μικροχαρτογιακάδων ξεπεράστηκαν γρήγορα. Ο Dr. Eckel συμπεριφέρθηκε πολύ καλά και η καινούρια μας φιλία με τα SS δίνει εξαιρετικά αποτελέσματα».

* * *

Με βάση όλα τα παραπάνω πρέπει κανείς να δει και ένα άλλο παράλληλο φαινόμενο: την ύπαρξη δυο ομάδων χαρακτηριστικών των κομμάτων τις οποίες, μη έχοντας άλλη πιο δόκιμη ονομασία, θα ονομάσουμε ομάδα ουσιωδών χαρακτηριστικών και ομάδα μη ουσιωδών χαρακτηριστικών.

Ουσιώδη είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που καθορίζουν την πραγματική ουσία του κόμματος, την πραγματική του, ας πούμε, «ψυχή». Καθορίζουν δηλ. τον πραγματικό του ρόλο και την πραγματική του στάση, πέρα από τις αναπόφευκτες αντιφάσεις της ζωής; Τις απότομες αλλαγές, τις διαφορές των προσώπων ή ακόμη και τις τακτικές προσαρμογές. Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα, που πηγάζουν από την ίδια την τάξη, της οποίας το κόμμα εκφράζει τα συμφέροντα.

Στην περίπτωση του NSDAP και των οργανώσεων που δημιούργησε τα ουσιώδη χαρακτηριστικά ήταν:

α. Ο φασιστικός εθνικισμός ρατσιστικού τύπου. Η εθνικιστική μυθολογία χρησίμευε για τη νοητική δημιουργία της «λαϊκής κοινότητας», δηλ. μιας εθνικά και πολιτιστικά ομοιογενούς κοινωνίας όπου δεν υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις. Η μη ύπαρξη ταξικών αντιθέσεων, δεν σημαίνει καθόλου κατάργηση των τάξεων. Σημαίνει, αντίθετα, αποδοχή της διαφορετικής ταξικής τοποθέτησης. Στη ναζιστική «λαϊκή κοινότητα» όλοι έχουν «ίση» θέση, απλώς η θέση τους «διαφέρει». Στην ουσία πρόκειται για μια κοινωνία αυστηρά ιεραρχημένη και πειθαρχημένη στην υπηρεσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου[14].

Πολύ ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μας, είναι μια άποψη που εξέφρασε γι’ αυτό το θέμα ο ίδιος ο Α. Χίτλερ:

«Πρέπει, λοιπόν, να προβλέψουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία θα μπει ολόκληρη η ζωή κάθε ατόμου. Αυτό σημαίνει σοσιαλισμός και όχι η οργάνωση δευτε­ρευόντων πραγμάτων, όπως το πρόβλημα της ατομικής ιδιοκτησίας ή των μέσων παραγωγής»[15]. .

β. Ο αντικομμουνισμός και ο αντιμπολσεβικισμός. Στις γραμ­μές του NSDAP κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος ένας φανατικός, μέχρι αρρωστημένου βαθμού, αντικομμουνισμός. Ο αντικομμουνισμός αυτός φτάνει ως το σημείο της ήρεμης αντιμετώπισης του κομμουνισμού — με την εξής έννοια: γιατί να λογοφέρει κανείς με ένα εχθρό apriori καταδικασμένο; Στη διάρκεια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης η αντικομμουνιστική μανία παίρνει μια ιδιόμορφη αλλά χαρακτηριστική έκφραση: συχνά, οι κομμουνιστές κατηγορούνται ότι δεν είναι αρκετά αδιάλλακτοι, ότι έχουν «ξεπουληθεί στο μεγάλο κεφάλαιο» κλπ.!

Ο μανιακός αντικομμουνισμός του NSDAP εκφράζει, φυ­σικά, τον πανικό της αστικής τάξης. Το ότι, όμως, γίνεται λόγος κυρίως για «μπολσεβικισμό» και όχι για «κομμουνι­σμό» δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί προσπάθεια «ιδεολογικοποίησης» δυο ζωτικής σημασίας σχεδίων της αστικής τάξης:

– Κατάληψη της ΕΣΣΔ και αξιοποίηση της.

– Εξόντωση του σοσιαλισμού σαν κρατικής οντότητας και σταθεροποίηση του ιμπεριαλισμού κάτω από γερμανική ηγεσία.

γ. Η έμμονη ιδέα του κινδύνου της επανάστασης και της ανάγ­κης να προληφθεί ή να καταπνιγεί. Οι ηγέτες του NSDAP δεν δίσταζαν να κάνουν επαναστατικά κηρύγματα και να αποκα­λούν την κατάληψη της εξουσίας από τους ίδιους «Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση». Στην πραγματικότητα, όμως. ο αντιεπαναστατισμός κυριαρχούσε στις γραμμές τους μέχρι του σημείου της έμμονης ιδέας.

Καταρχήν, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του. το NSDAP στρέφεται ακράτητο ενάντια στους «εγκληματίες του Νοέμβρη», εννοώντας του Νοέμβρη του 1918. Το σχήμα ήταν το εξής: «Οι εγκληματίες» αυτοί ξεσηκώθηκαν, το Νοέμβρη του 1918, καταστρέφοντας το εσωτερικό μέτωπο και καταδι­κάζοντας το στρατό στην ήττα. Έτσι, απαλλάσσεται και από κάθε ευθύνη και ο στρατός και δημιουργείται και ο περίφημος «θρύλος του πισώπλατου χτυπήματος με το εγχειρίδιο» (Dolchstosslegende). Φυσικά, η άποψη αυτή δείχνει ότι οι οπαδοί της, από άγνοια ή συμφέρον, χειρίζονται πολύ «ελεύθερα» την ιστορική αλήθεια, αφού δεν βλέπουν ότι, το Νοέμβρη του 1918, η Γερμανία ήταν, ούτως ή άλλως, χαμένη και ότι η Επανάσταση του 1918 ήταν το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κατάρρευσης.

Πάντως, οι ηγέτες του NSDAP ούτε μπορούσαν ούτε ήθε­λαν να τα καταλάβουν όλα αυτά. Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να διακηρύττουν συνεχώς και σε όλους τους τόνους ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να ξαναγίνει στη Γερμανία. Στα τέλη Ιούνη 1944. ενώ η στρατιωτική ήττα είναι πια φανερή σε κάθε αμερόληπτο παρατηρητή, ο ίδιος ο Α. Χίτλερ, μιλώντας σε ομάδα βιομηχάνων και στρατηγών, αισθάνεται την ανάγκη να τους διαβεβαιώσει ότι «στη σημερινή Γερμανία δεν μπορεί να γίνει καμία επανάσταση». Ενδιαφέρον έχει να παρατηρηθεί ότι ο αντι-επαναστατισμός φαίνεται να αποτελεί το υπόβαθρο και άλλων ιδεών των ηγετών του NSDAP. όπως. π.χ. του αντι­σημιτισμού!. Η αντίληψη της έννοιας του «εβραιομπολσεβικισμού» δεν μας φαίνεται τυχαία. Και, άλλωστε, ο Heinrich Himmler τονίζει: «Η περιοχή του κόσμου που δεν έχει κανένα εβραίο είναι άτρωτη απέναντι σε κάθε επανάσταση».

Ο αντι-επαναστατισμός του NSDAP ακολουθεί κατά πόδας τις διαθέσεις της μεγάλης αστικής τάξης, η οποία, όπως δεί­χνει καθαρά ο λόγος του Χίτλερ του Ιούνη 1944. φοβάται όχι τόσο την ήττα όσο την επανάσταση.

Φυσικά, εδώ παραλείπουμε την εκτενή αναφορά σε μια σειρά ουσιώδη χαρακτηριστικά του NSDAP που βρίσκονται κάπως έξω από το άμεσο ενδιαφέρον του θέματος μας.

— Ο πλήρης ανορθολογισμός, αντανάκλαση της προσπάθειας της αστικής τάξης να ξεφύγει από μια πραγματικότητα που της ξεφεύγει, του φόβου της απέναντι στο μαζικό κίνημα, καθώς και προσπάθεια «δικαιολόγησης» της ωμής βίας ενάντια στις μάζες.

— Η λατρεία του αρχηγού, αντανάκλαση των βλέψεων της μεγαλοαστικής κορυφής για μια «ισχυρή εξουσία».

— Το μίσος ενάντια στην εργατική τάξη σαν «προλεταριάτο», έκφραση του φόβου της μεγάλης αστικής τάξης απέναντι στο προλεταριάτο.

Στα κόμματα υπάρχουν και τα μη ουσιώδη χαρακτηριστικά. Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που ανάγονται στη σφαίρα της «τεχνικής» της εξυπηρέτησης των «ουσιωδών».

Στο NSDAP τέτοια χαρακτηριστικά είναι ιδιαίτερα η «σο­σιαλιστική» και «εργατική» του εμφάνιση, που έφθασε ως και την ονομασία του. Αυτή η πλευρά του NSDAP δεν αντανα­κλούσε τον πραγματικό του χαρακτήρα και απλώς υπηρετούσε τα «ουσιώδη» χαρακτηριστικά του.

Εδώ παρακαλούμε τον αναγνώστη να αποφύγει μία σοβαρή παρανόηση: η διάκριση ανάμεσα στα ουσιώδη και τα μη ουσιώ­δη χαρακτηριστικά που κάναμε παραπάνω, δεν σημαίνει καθό­λου διαίρεση ανάμεσα σε αναγκαία και μη αναγκαία χαρακτηριστικά. Και αυτό γιατί και οι δυο ομάδες είναι αναγκαίες σε ένα αστικό κόμμα. Χωρίς τα μη ουσιώδη χαρακτηριστικά, τα ου­σιώδη δεν μπορούν να βρουν την πολιτική τους ολοκλήρωση και εφαρμογή, άρα είναι άχρηστα.

Αυτό το βλέπουμε και στο NSDAP, που διατηρεί και τις δύο ομάδες χαρακτηριστικών και μετά τις 30 Ιούνη 1934. Ανάμεσα στα αναρίθμητα παραδείγματα, παίρνουμε μία δήλω­ση του ίδιου του Α. Χίτλερ στο Reichstag τον Ιούλη του 1940, (δηλ. μετά την έναρξη του πολέμου):

«Πρόθεση μου δεν ήταν ο πόλεμος, αλλά η δημιουργία ενός νέου κράτους, σοσιαλιστικού, που θα απολάμβανε τον πιο υψηλό πολιτισμό»[16].

* * *

Κλείνοντας μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η πολιτική του NSDAP αποτελεί ολοκλήρωση φαινομένων των οποίων αρχικά σημεία παρατήρησαν στην εποχή τους οι κλασικοί του επιστημονικού κομμουνισμού.

Μερικά «παραδείγματα» συναντάμε στη 18η Brumaire. Εν­διαφέρον έχει επίσης μια παρατήρηση που κάνει ο Λένιν το 1920 γι’ αυτούς που αποκαλεί «αντιδραστικούς επαναστάτες». Σαν παράδειγμα φέρνει τη στάση των μελών των «Μαύρων Εκατονταρχιών» το 1905, τα οποία, από τη μεριά κυνηγού­σαν τους μπολσεβίκους και, από την άλλη, ζητούσαν τη δήμευ­ση της γης των ευγενών[17]. Φυσικά, κάθε σύγκριση με τη Ρωσία μπορεί να γίνει μόνο mutatis mutandis (σημείωση Ε.Α.: η λατινική αυτή φράση σημαίνει “τηρουμένων των αναλογιών”). Στο παράδειγμα του Λένιν έχουμε ένα φαινόμενο που εκφράζει την επαναστατική κατάρρευση, έστω και βαθμιαία, μιας κοινωνίας που κυοφορεί την Επανάσταση, και που δεν μπορεί να απαλλαγεί απ’ αυτή. Στη Γερμάνια έχουμε, αντίθετα, μια κοινωνία που δεν κυοφο­ρεί την Επανάσταση και έχει πια πάρει την αντιδραστική κατηφόρα. Σημειώνουμε πάντως ότι, στην ίδια εκείνη ευκαι­ρία, ο Λένιν αναφέρει το παράδειγμα «ενός καθυστερημένου αγρότη της Α. Πρωσίας» — η Α. Πρωσία υπήρξε, σε συνέχεια, ένα από τα προπύργια του NSDAP — ο οποίος δηλώνει σε μία εφημερίδα ότι «πρέπει να επιστρέψει ο Γουλιέλμος γιατί δεν υπάρχει τάξη στη χώρα αλλά αυτή τη φορά να ακολουθήσει τους μπολσεβίκους».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Όπως είναι γνωστό, ο ταξικός χαρακτήρας ενός κόμματος καθορίζεται από τους εξής πέντε βασικούς παράγοντες: την πρακτική του, την κοινωνική του σύνθεση τόσο σε επίπεδο εκλογικής και οργανωμένης βάσης όσο και σε επίπεδο ηγε­σίας, τον τρόπο οργάνωσης του, το πρόγραμμα τού και την ιδεολογία του[18].

Όπως είδαμε, το NSDAP με την πολιτική του πρακτική εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της πιο αντιδραστικής μερίδας των μονοπωλίων καθώς και αυτά της μεγαλοαστικής τάξης συνολικά: τα κέρδη αυξήθηκαν με ταχείς ρυθμούς, ενώ διαλύ­θηκαν όλες οι οργανώσεις της εργατικής τάξης.

Η ηγεσία του, με την άνοδο στην εξουσία, εντάχθηκε στην μεγαλοαστική τάξη. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς όπως ο Göring και τα SS έγιναν, όπως σημειώσαμε, οι ίδιοι καπιταλι­στές επιχειρηματίες. Αντίθετα, το κομμάτι της ηγεσίας του που δεν είχε άμεση σχέση με τα μονοπώλια, και εξέφραζε —με παραμορφωμένο τρόπο— ορισμένες διαθέσεις των πληβειακών μαζών που ακολουθούσαν το NSDAP, εξοντώθηκε.

Η εκλογική του βάση, όπως έδειξαν οι εκλογές που έγιναν μέχρι το 1932, καθώς και οι πρώτες και τελευταίες εκλογές που έγιναν υπό το ναζιστικό καθεστώς (5 Μάη 1933), ήταν κύρια τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, ενώ η οργανω­μένη βάση του αποτελείτο βασικά από μεσαία στρώματα της πόλης.

Όπως σημειώσαμε, η δικτατορία των μονοπωλίων υπάρχει και μέσα στο NSDAP μια βασική πλευρά αυτής της δικτατο­ρίας ήταν ο τρόπος οργάνωσης του, ένας τρόπος γραφειοκρατι­κά συγκεντρωτικός, προσωποπαγής που βασίζονταν στην «αρ­χή του Führer».

Τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της ιδεολογίας και του προ­γράμματος του, αυτά που εφάρμοσε και στην πολιτική του πρακτική, ήταν ο ανορθολογισμός, ο παθολογικός αντικομμουνισμός και άντι-επαναστατισμός, η λατρεία της δύναμης και του «ισχυρού άνδρα», το μίσος ενάντια στο προλεταριάτο, ο ρατσισμός, το μίσος ενάντια στις «κατώτερες φυλές» κ.ά.

Πηγές αυτών των αντιλήψεων ήταν οι ιδέες της ίδιας της αστικής τάξης στην περίοδο του ιμπεριαλισμού, οι ιδέες που εκφράζουν την αντίδραση σ’ όλη τη γραμμή των μονοπωλίων.

Παράλληλα, προκειμένου να ενσωματώσει και υποτάξει τις μικροαστικές μάζες, το πρόγραμμα και η ιδεολογία του ναζι­σμού περιείχε και μη ουσιώδη χαρακτηριστικά: εκφυλισμέ­νες, διαστρεβλωμένες μορφές ιδεών που προέρχονται από τις λαϊκές μάζες, όπως είναι δημαγωγικός αντικαπιταλισμός, μία αντιμονοπωλιακή φρασεολογία κ.ά. Οι ιδέες αυτές, που ουδέ­ποτε εφαρμόστηκαν στην πράξη, ήταν απαραίτητες —σαν τεχνική— για να λειτουργήσει το NSDAP σαν πολιτικό κόμ­μα της μονοπωλιακής αστικής τάξης, για να υποτάξει και ενσωματώσει τις μάζες στην ανοιχτή δικτατορία της πιο αντι­δραστικής μερίδας του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Η πηγή λοιπόν του φασισμού είναι το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο —και όχι κάποιες έμφυτες βιολογικές ή ψυχολογι­κές ορμές του ανθρώπου, όπως ισχυρίζονται διάφοροι αστοί και μικροαστοί ιδεολόγοι. Και η γνώση αυτή της πηγής και, το κυριότερο, ή πάλη εναντίον της μέχρι την οριστική συντριβή της αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να μην ξαναεμφανισθεί η τραγωδία του ναζισμού.

[1] To NSDAP είναι πράγματι στενά δεμένο με τη Βαυαρία. Εκεί ιδρύθη­κε, εκεί —και όχι στο Βερολίνο— βρισκόταν η έδρα του καθώς και η έδρα του δημοσιογραφικού του οργάνου. Τα «συνέδρια» του Κόμματος γίνονται στη Νυρεμβέργη. Γενικά, μετά το 1919, η Βαυαρία γίνεται το καταφύγιο όλων των αντεπαναστατικών οργα­νώσεων και κινημάτων. Χαρακτηριστικό: στις 5 Γενάρη 1924. το υπουργείο Οικονομικών της Βαυαρίας διέθεσε κονδύλι 3.000 χρυ­σών μάρκων, για την καταβολή βοηθήματος σε 20 ανωτέρους υπαλ­λήλους του NSDAP που, λόγω των γεγονότων του 1923, είχαν μείνει άνεργοι

[2] Το γεγονός ότι, από τις 29 Μάη, ο υπουργός Εξωτερικών Konstantin Freiherr Von Neuwrath καλεί στο γραφείο του τον Βρετανό πρε­σβευτή Sir Eric Phipps και του ανακοινώνει το γεγονός, και το ότι ο τελευταίος ενημερώνει το Λονδίνο, δείχνει τη διεθνή πλευρά του γεγονότος. Κατά τη γνώμη του Sir Eric Phipps η «άδεια» των SA σημαίνει πως η Γερμανία ελπίζει ότι έτσι θα εξασφαλίσει από τη Βρετανία και τη Γαλλία ευμενή στάση απέναντι στο αίτημα της να δημιουργήσει στρατό 300.000 ανδρών (Heinz Höhne, «Mordsache Röhm», Spiegel, 1o μέρος. σελ. 136).

[3] Οι Schleicher και Stasser αναμφίβολα τιμωρούνται για την προσπάθεια τους, το 1932, να διασπάσουν το NSDAP. Ο Gregor Stasser είχε χαρακτηρίσει σαν βασικό κίνδυνο για το Κόμμα «τους Himmler και πάρα- Himmler» (Himmler Und Anhimmler) και χαρα­κτήριζε τον Göring «εγωιστή που δεν έδινε δεκάρα για τη Γερμα­νία; αρκεί να κινούνται όλα γύρω από τον εαυτό του». Πλήρωσε ακριβά τα λόγια του. Ο αδελφός του Otto, που είχε φύγει από το NSDAP το 1931, προτίμησε, σοφότερα, να εγκαταλείψει τη χώρα.

[4] Αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στην εξέλιξη του στρατηγού. Θα γίνει ο αρχηγός της προσωπικής φρουράς του Χίτλερ, ό οποίος και θα του δείξει ιδιαίτερη αδυναμία, θα στεναχωρηθεί, όμως, πολύ όταν ο στρατηγός των SS, το Φλεβάρη του 1945, δεν θα κλειστεί στη Βουδαπέστη να πεθάνει τελευταίος-, άλλα θα προτιμήσει τη φρόνιμη υποχώρηση. Ο Sepp Dietrich θα δικαστεί, μαζί με τον Michael Lippert, στο Μόναχο (Μάης 1957) για την υπόθεση Röhrn. Τελικά, καταδικάστηκε σε… 18 μήνες φυλακή! Ο Sepp Dietrich πέθανε, πριν λίγα χρόνια, από κάτι που κάνεις μας δεν θα γλιτώσει: από φυσικό θάνατο.

[5] Υπογραμμίζουμε: στον Χίτλερ προσωπικά και όχι στη Γερμάνια, το Σύνταγμα, τη Σημαία κλπ.

[6] Κ. Pätzold, Μ. Weissbecker, Hakenkreuz und Totenkopf: die Partei des Verbechens. VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften, Berlin 1982. σελ. 266-267. Σκέφτεται κανείς τον Λένιν που βλέπει την εμφάνιση ενός «στρατιωτικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλι­σμού» ο οποίος μεταβάλλεται σε «κάτεργο για τον εργάτη». Και, πάλι, η θέση των γερμανών εργατών ήταν. αναμφίβολα, «προνομια­κή», αν συγκριθεί με των εργατών από την «Ανατολή» (ιδιαίτερα ΕΣΣΔ και Πολωνία) που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία μετά το 1941.

[7] Παρατήρηση στο Gilbert Badia, Histoire de l’ Allemagne Contemporaine. Editions Sociales, Paris 1964. τ. 2 σελ. 171.

[8] Σ’ αυτό, φυσικά, συντελούσε αποφασιστικά η έντονη τάση των εργατών που ανήκαν στο NSDAP να «σπάνε» τις απεργίες.

[9] Κ. Pätzold, Μ. Weissbecker, ο.π., σελ. 253.

[10] Παρατήρηση στο Gilbert Badia, ο.π., τ. 2, σελ. 72: «Ο εθνικοσιαλισμός κατόρθωσε να προσδέσει στην πολιτική της αστικής τάξης την πλειοψηφία του γερμανικού λαού».

[11] Στο φως της τραγωδίας της 30 Ιούνη 1934, ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η επιστολή του Α. Χίτλερ προς τον Ernst Röhm στις 30/12/1933, δηλ. 6 ακριβώς μήνες πριν: «Σ’ ευχαριστώ, αγαπητέ μου Ernst Röhm, για τις απαράγραπτες υπηρεσίες που μου πρόσφερες, καθώς και στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα και στον γερμανικό λαό, και ευχαριστώ την τύχη γιατί έχω φίλους και συναγωνιστές όπως εσύ». (Επιστολή που δημοσιεύτηκε στη Völkischer Beobachter της 2ας Γενάρη 1934).

[12] Στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή. Οι εθνικοσοσιαλιστές εργάτες σπάνε τις απεργίες, οι εθνικοσοσιαλιστές υπουργοί σε τοπικές κυβερνήσεις ευνοούν τους πλούσιους και πλήττουν τους φτωχούς, οι ηγέτες του NSDAP συζητούν με τους μεγιστάνες και οι μάζες των οπαδών του NSDAP εξακολουθούν να μην βλέπουν τίποτε. «Βλέπουν» όμως ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, π μαρξισμός κλπ. είναι «πράκτορες της Μόσχας» κλπ. Αυτό τείνει να αποδείξει ότι οι μάζες που ακολουθούσαν το NSDAP δέχονταν τα ριζοσπαστικά του κηρύγματα μόνο εφόσον συνδυάζονταν με άλλα που τα έκαναν ανεφάρμοστα. Δεν πρόκειται δηλ. απλώς για μια απλή και χονδροειδή απάτη, αλλά για την πολιτικοϊδεολογική έκφραση της μαχητικής αντίδρασης. Το ψυχολογικό και ιδεολογικό μέρος του φαινομένου είναι, κατά τη γνώμη μας, η έκφραση του γεγονότος ότι η κρίση δεν ήταν τόσο βαθιά ώστε να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, αλλά αρκετή για να επιβάλλει την αλλαγή της μορφής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτό, με τη σειρά του, καθόρισε τα «ουσιώδη» και τα «μη ουσιώδη» χαρακτηριστικά της αναταραχής.

[13] Ας μην είμαστε άδικοι. Οι παραπάνω δεν ήταν οι μόνοι. Το Γ’ Ράιχ ήταν η χώρα όπου η ληστεία ήταν το εθνικό ιδανικό. Μετά την έναρξη του πολέμου, έγινε και εθνικό σπορ. Το τραγούδι του Μ. Μπρεχτ «Τι κερδίζει η γυναίκα του στρατιώτη» («Ο Σβέικ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο»), ερμηνεία Μ. Φαραντούρη, δείχνει μια μικρή αντανάκλαση της πραγματικότητας.

[14] Στην επιθετική στάση της «λαϊκής κοινότητας» προς τα έξω βλέπει κανείς τη μανιακή επιθυμία της μονοπωλιακής αστικής τάξης να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Στην ιδέα της «ανωτερότητας» αυτής της «κοινότητας», την προοπτική της εκμετάλλευσης των άλλων χωρών.

[15] Ο Χίτλερ είχε κι άλλες ερμηνείες του σοσιαλισμού εκτός από την παραπάνω, την οποία μας παραδίδει ο Hermann Rauschning στο Ο Χίτλερ μου είπε Π.χ., στο συνέδριο του NSDAP στη Νυρεμβέργη το Σεπτέμβρη του 1933, δήλωνε: «Αν η λέξη σοσιαλισμός έχει κάποια έννοια, σημαίνει ότι πρέπει να ζητήσουμε από τον καθένα, με σιδερένια δικαιοσύνη, να συμβάλλει στην ευημερία του συνόλου ανάλογα με τις ικανότητες του». Οι βασιλιάδες του χρηματιστηρίου μπορούν να κοιμούνται ήσυχα. Οικονομικές αλλαγές δεν προβλέ­πονται. Ο Dr. Rober Ley είχε τις δικές του ιδέες, παρόμοιες: Στους λόγους του εξηγούσε ότι «ο σοσιαλισμός πρέπει να γίνει κατανοητός με την καρδιά. Σημαίνει απλώς τη συντροφικότητα, το αίσθημα της κοινότητας, τη νομιμοφροσύνη, τη φυλετική κοινότητα». Οι εργάτες πρέπει «να βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά, ακόμη και αν έχουν μαυρισμένο πρόσωπο ή ροζιασμένα χέρια». Και βεβαίωνε ότι «στο μέλλον δεν θα υπάρχουν πια αφεντικά, εργάτες και υπάλ­ληλοι, αλλά μόνο άνθρωποι της δουλειάς. Γερμανοί της δουλειάς» (Gilbert Badia, ο.π., τ.2, σελ. 44).

[16] Στον «πολιτισμό» των χιτλερικών δεν περιλαμβάνονταν η μόρφωση. Ο Χίτλερ δεν ήθελε «πνευματική εκπαίδευση. Θα μου χαλάσει τη νεολαία, θέλω μία αθλητική νεολαία. Αυτό είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό». (Η. Rauschning: Ο Χίτλερ μου είπε). Οι συνέπειες θα είναι σοβαρές. Ανάμεσα στο 1933 και στο 1939, ο αριθμός των φοιτητών των πανεπιστημιακών σχολών μειώθηκε σχεδόν στο 50%. Μετά το 1937, το Ράιχ θα αντιμετωπίσει έλλειψη νέων ειδικευμένων στελεχών. Ήταν αυτό ένα από τα αίτια των δυσχερειών της Χιτλερικής Γερμανίας στον τομέα του σχεδιασμού και της παραγωγής μη συμβατικών όπλων; (Βλ. Gilbert Badia. ο.π., τ.2, σελ. 21
κ.ε).

[17] Β. Ι. Λένιν, «Πολιτική Έκθεση της ΚΕ του ΚΚΡ (μπ) στην ΙΧ Πανρωσική Συνδιάσκεψη (22-25 Σεπτέμβρη 1920), δημοσιογραφική περίληψη Άπαντα, τ41, σελ. 282.

[18] Βλ. Ν. Κοτζιά, Ο «τρίτος δρόμος» του ΠΛΣΟΚ. εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1983, σελ. 112.

 

 

 

«Μοντέρνοι» μύθοι για τη δικτατορία Μεταξά*

Του Διονύση Ελευθεράτου

Αν και εξαιρετικοί, οι στίχοι του Τριπολίτη μάλλον χρειάζονται κάποιο «φρεσκάρισμα»: η Ιστορία δεν «έβγαλε βρώμα», απλώς, ότι ξοφλήσαμε. Όταν γίνεται έρμαιο «μετα- μοντέρνων» ερμηνευτών, η Ιστορία κηρύσσει ξοφλημένα ακόμη και τα –μέχρι πρότινος- ακλόνητα «πορίσματά» της. 

 
Πριν από μερικά χρόνια, μόνο «πατενταρισμένοι» ακροδεξιοί θα ισχυρίζονταν ότι ήταν κάτι ηπιότερο – αν όχι … απείρως ηπιότερο – της φασιστικής δικτατορίας το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε την 4η Αυγούστου 1936 (καταφθάνει οσονούπω η επέτειος).
 
Οι καιροί αλλάζουν, όμως… «Αφηνιασμένο», πλέον, το ρεύμα του αντιδραστικού «ιστορικού αναθεωρητισμού» εξωραίζει ακόμη και τα κατοχικά Τάγματα Ασφαλείας – για να θυμηθούμε κάποια άρθρα του καθηγητή στο Γέιλ, Στάθη Καλύβα. Πολλά «πορίσματα» αυτού του ρεύματος δείχνουν απολύτως συμβατά προς τα ιδεολογικά «ανεμολόγια και τους ορίζοντες» μιας χώρας, στο δημόσιο βίο της οποίας διαδραματίζουν πλέον εξέχοντα ρόλο οι Μάκης Βορίδης, Άδωνις Γεωργιάδης, Φαήλος Κρανιδιώτης. Διάβολε, με τόση «φρεσκάδα» συγχρωτίζονται οι «μεταμοντέρνοι»!
 
Τον περασμένο Απρίλιο, ο ιστορικός Γιώργος Μιχαηλίδης επεσήμανε από τις σελίδες του «Πριν» τις βελούδινες αναφορές που κάνει στο καθεστώς Μεταξά το νέο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού. Παρατήρησε μεταξύ άλλων ότι οι εξορίες και τα βασανιστήρια παρακάμπτονται με τη φράση «άσκησε διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων». Διαβάζοντάς την, ένα παιδί που έτυχε να παρακολουθήσει κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ίσως υποθέσει ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μεταξά πάθαιναν περίπου όσα υφίσταται σήμερα από τους ιταλούς δικαστές αυτός ο γυναικάς, ο – πώς τον λένε- α, Μπερλουσκόνι…
 
Πάλι καλά που το βασανιστήριο του πάγου δεν παρουσιάζεται, ακόμη, ως μέθοδος σύσφιξης των γλουτών, ο εξαναγκασμός σε κατάποση ρετσινόλαδου ως μέτρο στομαχικής υγιεινής, η εξαγωγή των νυχιών ως πεντικιούρ, η «φάλαγγα» ως ρεφλεξογονία της εποχής και οι εξορίες ως εφαρμογή προγράμματος κοινωνικού τουρισμού. «Αι αυθαίρετοι συλλήψεις είναι συνήθη φαινόμενα και πάμπολλοι οι υποβληθέντες εις μεσαιωνικά βασανιστήρια», έλεγε ο Γ. Καφαντάρης, ένας από τους αστούς πολιτικούς που εξορίστηκαν επί Μεταξά. «Λεπτομέρειες»; Πιθανόν. Πλάι στα τα μεσαιωνικά βασανιστήρια, οι … αιωνόβιες (τρόπος του λέγειν) παρακαταθήκες. Ο δημοσιογράφος – ερευνητής Φοίβος Οικονομίδης παρατηρεί ότι η μεταξική δικτατορία έκανε «ποιοτικό άλμα για την εδραίωση ενός μοναδικού αντικομμουνιστικού προσανατολισμού, που καθόρισε τον ελληνικό κρατικό μηχανισμό μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974». Σιγά μην ανιχνεύσει σε αυτό τίποτε μεμπτό η «αναθεωρητική» ματιά, της οποίας οι «μεταξένιες» (και κατ’ ουσία) φιλο- Μεταξικές «στρογγυλοποιήσεις» ουδόλως ενοχλούν – αν δεν ενθουσιάζουν κιόλας – όσους κατά τα άλλα εξεγείρονται με τις περί «συνωστισμού» διατυπώσεις της κυρίας Ρεπούση…
 
——————
 
Ήταν 10 Αυγούστου 1936. Δεν είχε «κλείσει» εβδομάδα η δικτατορία, όταν στα Προπύλαια και στους Στύλους του Ολυμπίου Διός υψώθηκαν φωτιές. Όπως και οι ναζί στη Γερμανία, μέλη φασιστικών οργανώσεων έριχναν στην πυρά εκατοντάδες τόμους βιβλίων. Όχι μόνο όσα απέπνεαν αριστερές και σοσιαλιστικές ιδέες. Στάχτη έγιναν και έργα των Ντοστογιέφκι, Τολστόι, Γκόρκι, Μπέρναρ Σο, Γκέτε, Τσβάιχ, Φρόιντ, Δαρβίνου – και άλλων. Μαζί τους και οι Καρκαβίτσας – Παπαδιαμάντης!
 
Ταυτοχρόνως «καίγονταν» κι όλες οι κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες, σε μια χώρα που εφεξής θα κυβερνιόταν με διατάγματα και αναγκαστικούς νόμους. Το «Νέον Κράτος» του Μεταξά δεν χωρούσε Σύνταγμα και κόμματα, ούτε δικαιώματα έκφρασης γνώμης, «συνέρχεσθαι», κλπ». Επειδή δεν άφηνε άλυτα προβλήματα ο «Πρώτος Εργάτης», όπως ονόμασε τον εαυτό τους (αλλά και «Πρώτος Αγρότης»), απαγορεύθηκαν κι οι απεργίες, καθώς και οι εκλογές στα σωματεία. Η ΓΣΕΕ διαλύθηκε. Αντικαταστάθηκε από την Εθνική Συνομοσπονδία, στην οποία ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα ο υπουργός Εργασίας (!), Αριστείδης Δημητράτος.
 
Σε ό,τι αφορά το ανθρωποκυνηγητό που έγινε επί δικτατορίας, αντιγράφουμε από τα «Ιστορικά» της «Ελευθεροτυπίας» (3/8/ 2000) ένα συνοπτικό απολογισμό: «Ογδόντα χιλιάδες συλλήψεις πολιτών, 47.000 ‘δηλώσεις μετανοίας’ που υπεγράφησαν με πάγο και ρετσινόλαδο, φυλακίσεις ή εκτοπίσεις περίπου 4.500 κομμουνιστών στα ξερονήσια – και περίπου 150 γνωστών φιλελεύθερων πολιτικών και αξιωματικών. Παράδοση περίπου 1.400 κομμουνιστών εξόριστων ή φυλακισμένων από τους επίγονους του Μεταξά στους ναζί για εκτέλεση, βασανιστήρια και φόνοι του γραμματέα της Κομμουνιστικής Νεολαίας, Χρήστου Μαλτέζου, στις φυλακές της Κέρκυρας, ακόμη του Βαλιανάτου, του Μαρουκάκη και άλλων».
 
Λίγους μήνες προτού αναγορευθεί σε «Πρώτο Εργάτη», ο Μεταξάς διεκδίκησε -και ίσως κέρδισε- τον τίτλο του πρώτου σε αποδοτικότητα σφαγέα απεργών εργατών, στο μεσοπόλεμο: Εκείνος ήταν πρωθυπουργός – το πώς έγινε, αναφέρεται στη συνέχεια- τον Μάιο του 1936. «Δική» του ήταν η χωροφυλακή που άνοιξε πυρ (9 Μαίου) εναντίον διαδηλωτών στη Θεσσαλονίκη, σκοτώνοντας 12 και τραυματίζοντας 280 ανθρώπους, για να καταπνίξει το κίνημα που είχε επεκταθεί, έπειτα από τη απεργία των καπνεργατών.
 
Εννέα ημέρες έπειτα από την αιματοχυσία, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη δικτατορία του, ο Μεταξάς τοποθέτησε έμπιστούς του σε νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Μεταξύ άλλων ανέθεσε το υπουργείο Εσωτερικών στον Θεόδωρο Σκυλακάκη, έναν απόστρατο συνταγματάρχη που ήταν ακραιφνής φιλοχιτλερικός, έστω κι αν η παλιά φιλία του με τον Σοφοκλή Βενιζέλο τον καθιστούσε και «δίαυλο επικοινωνίας» του Μεταξά με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
 
Ο Σκυλακάκης ήταν εκ των ιδρυτών της φιλοναζιστικής οργάνωσης «Εθνικόν Κυρίαρχον Κράτος», πιθανόν δε και μυστικός αρχηγός της ομογάλακτης «Τρία Έψιλον». Μιας από τις φασιστικές οργανώσεις τις οποίες αργότερα διέλυσε ο Μεταξάς, επιθυμώντας, όπως τονίζει κι ο καθηγητής Ιστορίας Γιώργος Μαργαρίτης, «να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη ‘συγκυβέρνηση’ με τον Γεώργιο Β΄». Αυτόν το ρόλο κλήθηκε να διαδραματίσει η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ). Για σύντομο χρονικό διάστημα ο Σκυλακάκης υπήρξε, στην ουσία, υπαρχηγός του Μεταξά. Η υπέρμετρες φιλοδοξίες του, όμως, προκάλεσαν την αποπομπή του από την κυβέρνηση, το 1937. Προτού εισβάλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα ο Σκυλακάκης εκτοπίστηκε, ως «ύποπτος συνεργασίας με τον εχθρό».
 
Η σημειολογία της περίπτωσης του Σκυλακάκη αποτυπώνει μια ιδιορρυθμία του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, από την οποία πολλοί επίδοξοι «διακοσμητές» του Μεταξά πασχίζουν να βγάλουν «ξύγκι»: το καθεστώς διαπνεόταν από ολοφάνερο θαυμασμό για θεμελιώδη χιτλερικά και μουσολινικά πρότυπα, αλλά καθόριζε τις τύχες μιας χώρας που τελούσε κάτω από την αγγλική γεωπολιτική κυριαρχία. Στο Λονδίνο, ήδη, πολλοί αξιωματούχοι έξυναν το κεφάλι τους από μερική αμηχανία. «Η θέση μας στην Ελλάδα ήταν όντως αλλόκοτη- ενισχύαμε μια φασιστική κυβέρνηση εναντίον μιας άλλης», έγραψε αργότερα ο γνωστός βρετανός στρατηγός, Χ. Μ. Ουίλσον.
 
«Ο πόλεμος πλησίαζε και δεν υπήρχε καιρός για παρεξηγήσεις» σημειώνει ο Γ. Μαργαρίτης. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η 4η Αυγούστου αδυνατούσε να γίνει απολύτως πιστό αντίγραφο της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Δεν θα μπορούσε πχ να διαπνέεται από μίσος για τους Εβραίους, αν και μεμονωμένα στελέχη του καθεστώτος, όπως ο Σκυλακάκης, δημοσιοποιούσαν και αντισημιτικές ιδέες. Από πού κι ως πού, όμως, ένας «φασισμός αλά ελληνικά» δεν είναι φασισμός;
 
Το περί ανυπαρξίας ρατσισμού «επιχείρημα» διατύπωσε, σε άρθρο του με τίτλο «γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας», στην ιστοσελίδα «Πρόταγκον» (7/8/12), ο Γ. Λυκοκάπης. Δεν ήταν όμως το μόνο. «Ο φασισμός χαρακτηριζόταν από ασυνήθιστα ακραίο εθνικισμό, που θα εκπλήρωνε το ιστορικό πεπρωμένο» τονίζει ο αρθρογράφος, υπενθυμίζοντας το «mare nostrum» του Μουσολίνι, τον «ζωτικό χώρο» του Χίτλερ, αλλά και τις θέσεις της «Χρυσής Αυγής». Η αντιδιαστολή: «Ο Μεταξάς δεν είχε σχέση με στρατιωτικούς τυχοδιωκτισμούς».
 
Μα ήταν δυνατόν να επιχειρηθούν «στρατιωτικοί τυχοδιωκτισμοί», ανάμεσα στα θρύψαλα της Μεγάλη Ιδέας; Ο εθνοκεντρισμός του Μεταξά μοιραία εκδηλωνόταν διαφορετικά: με το όραμα του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» που θα συνένωνε το πνεύμα της αρχαιότητας με την ορθόδοξη θρησκευτική πίστη του Βυζαντίου. Ο προσεκτικός μελετητής θα παρατηρήσει ότι ο «Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός» συγγένευε σε πολλά με το «Τρίτο Ράιχ». Είχαν άλλωστε το ίδιο… προσδόκιμο ζωής: Χιλιόχρονο ήθελε το ένα ο Γκέμπελς, χιλιόχρονο και τον άλλον ο Μεταξάς.
 
Τρίτο επιχείρημα: «Ο φασισμός προϋποθέτει ένα μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα το οποίο διαθέτει ένοπλα σώματα. Ο Μουσολίνι είχε τους Μελανοχίτωνες, ο Χίτλερ τα Τάγματα Εφόδου. (…). Ο Μεταξάς δεν διέθετε τέτοια σώματα το δε κόμμα του, οι Ελευθερόφρονες, ήταν ασήμαντο».
 
Ναι, διαφορετικοί ήταν – σε σχέση με Γερμανία και Ιταλία- οι «μοχλοί» που έφεραν τον Μεταξά στην εξουσία. Από πότε, όμως, το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα ενός καθεστώτος κρίνεται πρωτίστως από αυτήν την παράμετρο κι όχι από τον τρόπο και προσανατολισμό της διακυβέρνησης;
 
Ας δώσουμε το λόγο στους ίδιους τους Βρετανούς, της εποχής εκείνης. Έγραψε ο στρατηγός Ουίλσον: «Η δικτατορία Μεταξά είχε υιοθετήσει ορισμένες ναζιστικές ιδέες. Η νεολαία χαιρετούσε χιτλερικά, μέχρι να την μάθουν οι Αυστραλοί να χαιρετά με το σήμα της νίκης». Εξηγώντας γιατί το Λονδίνο επί χρόνια έτρεφε δυσπιστία προς τον Μεταξά, ο ιστορικός -ερευνητής Έντουαρντ Χολ σταχυολογεί: Οι Βρετανοί έβλεπαν (όπως όλοι, άλλωστε) τεράστιες ομοιότητες ανάμεσα στην ΕΟΝ και την ιταλική φασιστική οργάνωση «Μπαλίλα». Ανάμεσα στην Ασφάλεια του Μανιαδάκη και την ιταλική «Όβρα», καθώς και τη γερμανική «Γκεστάπο». Ανάμεσα στο υπουργείο Προπαγάνδας του Θεολόγη Νικολούδη και το αντίστοιχο του Γκέμπελς. Και πολλά ακόμη.
 
Επιπροσθέτως, το Λονδίνο ήξερε ότι ο Μεταξάς ήταν θαυμαστής του γερμανικού μιλιταρισμού, από τότε που σπούδαζε στο Βερολίνο, αλλά και φλογερός γερμανόφιλος την εποχή του ελληνικού Εθνικού Διχασμού (1915-17). Για να καθησυχάσει τους Βρετανούς, ο ίδιος ο δικτάτορας προσπαθούσε – όπως γράφει ο ιστορικός Στάνλεϊ Πέιν- να τους πείσει ότι «πηγή έμπνευσής» του δεν ήταν οι Χίτλερ- Μουσολίνι, αλλά η δικτατορία του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία…
 
Έως ότου ακούσουμε ότι κι ο Σαλαζάρ δεν ήταν παρά ένας «ψιλο- αυταρχικούλης» ηγέτης, ας εστιάσουμε στα «ρέστα» που δίνει ο Γ. Λυκοκάπης: «Ο φασισμός είχε χαρισματικούς ηγέτες, με λόγο που έσταζε αίμα και μίσος (…). Ο Μεταξάς ήταν ανιαρός ομιλητής και καθόλου χαρισματικός. Το περιβάλλον αυτών των ηγετών (Χίμλερ, Μπάλμπο …Κασιδιάρης) προκαλεί τρόμο και ο ηγέτης τους είναι ο ‘Φύρερ, ο Ντούτσε, ο Αρχηγός’ αντιστοίχως. Ο Μεταξάς είχε συνεργάτες τον Κορυτζή, τον Δημητράτο, τον Γιώργο Σεφέρη και τον αποκαλούσαν μπάρμπα – Γιάννη»…
 
Το πρώτο συμπέρασμα απορρέει από τα περί ρητορικών ικανοτήτων: ΟΚ, σε λίγο θα κρίνουμε το ιδεολογικό στίγμα του (αναφερθέντος) Κασιδιάρη, με γνώμονα πόσα κιλά τον χωρίζουν από το βάρος που είχε ο Γκέρινγκ. Αν είναι να το ρίξουμε «στην τρελή»…
 
Δεύτερο συμπέρασμα: Επειδή επί Μεταξά ήταν χαμηλόβαθμος διπλωμάτης ο Σεφέρης, δεν μένει παρά να κηρυχθεί κι ο Μανιαδάκης «παιδί της διπλανής πόρτας». Τρίτο: Τι κι αν τον Μεταξά στις επίσημες ομιλίες τον αποκαλούσαν «σιδερένιο», «χαλύβδινο κυβερνήτη» και «πατέρα της φυλής», κατά τα πρότυπα του ναζιστικού μοντέλου του «φίρερ- πριντσίπ», του παντοδύναμου αρχηγού; Όλα τα σβήνει ένα «μπάρμπα Γιάννη»…
 
Να όμως και το τελικό … χτύπημα: «Συχνά μιλάμε για τον Μεταξά θεωρώντας ότι πριν είχαμε ένα δημοκρατικό παράδεισο». Ε, τότε ούτε η χούντα του 1967 -74 ενσάρκωσε καμία ιδιαίτερη επιδείνωση, διότι νωρίτερα είχαμε αποστασία, αυλικές μηχανορραφίες, κλπ. Όσο δεν ανιχνεύονται «δημοκρατικοί παράδεισοι», δεν υπάρχουν και εκτροπές – κόλαση. Ησυχάσαμε τώρα…
 

Το «συνταγματικό τόξο» του ’36, ο βουλευτής της ΕΡΕ Μανιαδάκης

 
«Από Αύγουστο χειμώνας» διατείνεται η γνωστή ρήση, αλλά στην περίπτωση του Μεταξά ίσχυσε κάτι άλλο: Τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 την προανήγγειλε η άνοιξη του ίδιου έτους. Αρχές Μαρτίου, όλα τα πολιτικά κόμματα – πλην του ΚΚΕ- ενέκριναν την κίνηση του Παλατιού να διορίσει τον Μεταξά υπουργό Στρατιωτικών. Μάλιστα ο ίδιος ο Βενιζέλος, στις 9 Μαρτίου, έγραφε πως ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄, με την κίνησή του αυτή ανέκτησε ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον δια την οριστικήν επάνοδον της χώρας εις τον κανονικόν πολιτικόν βίον»!
 
Είναι, αυτό που λένε, «να μη γίνει η αρχή»… Διότι ο βασιλιάς διόρισε τον Μεταξά και πρωθυπουργό, στη θέση του άρτι εκλιπόντος (13 Απριλίου) Δεμερτζή. Η κυβέρνηση Μεταξά στις 27 Απριλίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και μάλιστα με συσχετισμούς θριαμβευτικούς, καθώς την αποδέχθηκαν αμφότερα τα μεγάλα κόμματα, οι Φιλελεύθεροι και το Λαϊκό: υπερψήφισαν 241 βουλευτές, καταψήφισαν μόλις 16, δηλαδή οι 15 του ΚΚΕ και ο Γ. Παπανδρέου.
 
Η πόρτα για τη φασιστική δικτατορία άνοιξε διάπλατα. Στις 30 Απριλίου η Βουλή έστρωσε και το χαλί, με το περίφημο Γ΄ Ψήφισμα. Αποφάσισε να διακόψει τις εργασίες της μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου και εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να εκδίδει νομοθετικά διατάγματα, για όλα, με τη σύμφωνη γνώμη μιας 40μελούς επιτροπής. Η μεν Βουλή παρέμεινε σε «αγρανάπαυση» …διαρκείας, η δε επιτροπή δεν συστάθηκε ποτέ. Ούτε για το θεαθήναι.
 
Μήπως ο Μεταξάς παρίστανε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν, ώστε να ξεγελάσει το «συνταγματικό τόξο» της εποχής; Μα οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του «τόξου» άφηναν να εννοηθεί ότι κατανοούσαν προς τα πού θα μπορούσαν να οδηγηθούν τα πράγματα… Αγορεύοντας στις 24 Απριλίου στη Βουλή, ο πρόεδρός της και ηγέτης των Φιλελευθέρων, Θεμιστοκλής Σοφούλης, ανέφερε ότι «τα θεμέλια του κοινωνικού καθεστώτος» κλονίστηκαν τόσο, ώστε «να μην υπολείπεται πλέον εις τους ενδεχόμενους ανατροπείς του βαρύ έργον». Κατόπιν γνωστοποίησε ότι οι Φιλελεύθεροι θα έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά…
 
«Τα 241 ‘ναι’ ήταν υπογραφή κάτωθι της τρομεράς διαπιστώσεως ότι εχρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός», είπε στις 29 Απριλίου ο Β. Στεφανόπουλος, βουλευτής Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος και πρόσθεσε: «ο μεν λαός φωνάζει δεν θέλω να με κυβερνήσει ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Κι όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς…». Σημειώνεται ότι το κόμμα του Μεταξά, οι Ελευθερόφρονες, στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 είχε συγκεντρώσει ποσοστό μόλις 3,94%.
 
Η Ιστορία, λοιπόν, μας υπενθυμίζει ότι τα «συνταγματικά τόξα» δεν έχουν πάντοτε τόσο ανειρήνευτη στάση απέναντι στις εκάστοτε εκφάνσεις του φασισμού, όσο διατείνεται η συνήθης ρητορική τους. Ότι επιφυλάσσουν και τέτοιες εκτροπές – πέραν των …απλούστερων- οι αναζητήσεις εντονότερων χαρακτηριστικών κράτους «πυγμής και τάξης», για την αντιμετώπιση πολιτικών κρίσεων και για την τιθάσευση εχθρικών πολιτικών και κοινωνικών εχθρών.
 
Όσο κι αν είναι δραματικές αυτές οι «στροφές -εκτροπές», τις διέπει και το στοιχείο της «ιστορικής συνέχειας». Εκτός εάν λησμονήσαμε ότι το άλμα προς την 4η Αυγούστου έγινε από το «βατήρα» του Ιδιώνυμου και της γραμμής για ανηλεή καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων, όπως άλλωστε και η κατοπινή δικτατορία των συνταγματαρχών, το 1967, «επωάστηκε» στη φωλιά της «εθνικοφροσύνης», των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων» και του μένους εναντίον της Αριστεράς.
 
Ουδεμία «συνέχεια», όμως, τιμά το όνομά της, εάν περιορίζεται στα «πριν»… Στα «μετέπειτα», λοιπόν, θα βρούμε τον αδίστακτο προϊστάμενο των βασανιστών και των χαφιέδων του καθεστώτος Μεταξά, τον Κ. Μανιατάκη, να εισέρχεται καμαρωτός στη Βουλή, το 1958, με το ψηφοδέλτιο Κορινθίας της ΕΡΕ, του συνονόματού του, Κ. Καραμανλή. Ο Μανιαδάκης εξελέγη (;) βουλευτής της ΕΡΕ και το 1961, στις «εκλογές» βίας και νοθείας. Διαδικασία «αντάξιά» του, χωρίς αμφιβολία.
 
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να αναρωτηθεί – μεταξύ σοβαρού και αστείου, ή αμιγώς σοβαρά: μήπως ο εξωραϊσμός του Μεταξά, η προβολή της ιδέας ότι επρόκειτο για ένα καθεστώς απλώς αυταρχικό αλλά – προς Θεού- όχι φασιστικό, υπαγορεύεται κι από την ανάγκη του σύγχρονου πολιτικού «μέινστριμ» να ελαφρύνει τη θέση των …προγόνων του; Εκείνων που παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης στον εν δυνάμει δικτάτορα, που έδιναν πολιτική στέγη στους συνεργάτες του, που επί δεκαετίες αξιοποιούσαν ακόμη και το θεσμικό του οπλοστάσιο; Διότι η έκφραση «βασίστηκε σε νόμο του Μεταξά» μέχρι και τα τελευταία χρόνια συνόδευε ουκ ολίγες ρυθμίσεις, από εξεζητημένες έως ανατριχιαστικές.
 
Αλλά ακόμη κι αν δεν αποσκοπεί στην «ελάφρυνση» της θέσης των «συνταγματικών τόξων» του παρελθόντος, η «αναθεωρητική» ιστοριογραφία σίγουρα εξυπηρετεί τις «συστημικές» ανάγκες και αναπροσαρμογές του παρόντος. Εάν η φρίκη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου δεν ήταν παρά κάμποσος παραπανίσιος αυταρχισμός, ε, τότε – αναλογικά- όλα φαντάζουν σχεδόν «νορμάλ» στη σημερινή Ελλάδα της διαρκούς «έκτακτης ανάγκης», των αλλεπάλληλων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και των διαδοχικών πολιτικών επιστρατεύσεων. Απλή εφαρμογή κάποιας ιδιότυπης, πολιτικής «απλής μεθόδου των τριών», ή μάλλον των τροϊκανών – εσωτερικού και εξωτερικού.
 
Αντί επιλόγου: Το γεγονός ότι ο Μεταξάς το 1940 αρνήθηκε το ιταλικό τελεσίγραφο κι «συντονίστηκε» έτσι με το λαϊκό αίσθημα (αλλά και την ιδιότητα της χώρας ως τμήματος της αγγλικής «ζώνης επικυριαρχίας») έχει ασφαλώς μεγάλη ιστορική βαρύτητα, αλλά δεν αλλάζει στο ελάχιστο τη φυσιογνωμία του καθεστώτος. Περισσότερα για αυτό, τον Οκτώβριο – στην επέτειο. Ως «πρόγευση», μόνο, μία σημείωση: Όσοι τυχόν νομίζουν ότι ο Μεταξάς ενήργησε έτσι παρακινούμενος από έναν αυτονόητο, αυθόρμητο, φλογερό πατριωτισμό, δίχως να τεθεί νωρίτερα σε μία διαδικασία βολιδοσκοπήσεων και «παζαριών» με Βερολίνο και Ρώμη, ας διαβάσουν τι είπε ο ίδιος στα διευθυντικά στελέχη των αθηναϊκών εφημερίδων, στις 30 Οκτωβρίου 1940. Θα ήταν μια καλή αρχή.
 
*Πηγή: εφημερίδα ΠΡΙΝ, Κυριακή 28 Ιουλίου 2013
πηγη:http://aristeriantepithesi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_7.html?spref=tw

Η φιλανθρωπία της Χρυσής Αυγής. Μια ιστορία τόσο παλιά όσο και η Κου Κλούξ Κλαν.

. Δεκεμβρίος 1948, Talladega, Αλαμπαμα., Μέλη της Κλαν και ο Άγιος Βασίλης χαρίζουν ένα ραδιόφωνο στον έγχρωμο Τζακ Ρίντλ και την γυναίκα του Τζόσι,ώστε να εκπληρωθεί η χριστουγεννιάτικη ευχή που έκαναν,να “ακούνε τους ιεροκήρυκες.” Αν,αργότερα η Κου Κλουξ Κλαν,’εκαψε το σπίτι της θρησκευόμενης οικογένειας Ρίντλ,είναι μια άλλη ιστορία. (‘Η μήπως η ίδια…).

Του Νίκου Μιχαλόπουλου.

Εχει γίνει πολύ κουβέντα τελευταίως και θα γίνει πολύ περισσότερη όσο η κατάσταση στην χώρα θα χειροτερεύει, για τις κινήσεις “φιλανθρωπίας” των Χρυσαυγιτών. Παντοπωλεία, συσσίτια, διανομές τροφίμων, πάντα από Έλληνες για Έλληνες.

Ίσως όλα αυτά να είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμάς αλλά είναι συνηθισμένη τακτική των απανταχού φασιστικών μορφωμάτων, να δείχνουν ένα “άλλο πρόσωπο” για να πλησιάζουν τις κοινωνίες. Διότι φυσικά το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού, κανείς δεν θέλει να το δει. Ούτε φυσικά οι φασίστες να το δείξουν.

Δεν θα μιλήσουμε για τα ελληνικά φαινόμενα της φιλανθρωπίας και τους τρόπους που την μεταχειρίστηκε η αντίδραση, όπως την έζησε η ελληνική κοινωνία το ’50. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από τα “Φιλόπτωχα” της αστικής τάξης και τις “Άπορες Κορασσίδες” της Φρειδερίκης.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την συνεχή προσπάθεια “νομιμοποίησης” των πρακτικών βίας της ρατσιστικής οργάνωσης, στα μάτια της κοινωνίας. Σκοπός της είναι η δημιουργία φιλικού κλίματος στην κοινή γνώμη, η προσέλκυση νέων μελών και τελικά η κοινωνική αποδοχή. Όπως όλοι οι ομοϊδεάτες της Χρυσής Αυγής έκαναν. Και κάνουν.

Εκατόμβη “ευεργετημένων” νεκρών.

“Από καλοσύνη και αδελφική αγάπη είναι φτιαγμένη η ποιότητα της ψυχής μου. Ανιδιοτελής, πατριωτική υπηρεσία έχει το μυαλό μου και αλάνθαστος ο στόχος της καρδιάς. Να ζήσουμε, όχι για εμάς αλλά για τους άλλους” αυτό είναι το σύνθημά της ζωής μου, η υπέρτατη φιλοδοξία μου και το στολίδι μου. Αγαπώ τον συνάνθρωπό μου και έχω αγωνιστεί όλη μου τη ζωή για αυτό. Και αυτό είναι κάτι που καθιστά τον βίο μου, μια ανιδιοτελή, ευεργετική υπηρεσία. ” Ο συνταγματάρχης Γουίλιαμ Τζόζεφ Σίμονς, που μας άφησε αυτά τα λόγια, ήταν ο ιδρυτής και πρώτος Ανώτερος Μάγιστρος της αναγεννημένης και σκληρότερης Κου Κλουξ Κλαν το 1915.

Ήταν η εποχή που η έκρηξη της εγκληματικότητας έφερε ξαφνική άνοδο της Κου Κλουξ Κλαν τη δεκαετία του ’20. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της φυλετικής καθαρότητας και του πατριωτισμού, ήταν άθλια. Απαγχονισμοί, μαστιγώσεις, ακρωτηριασμοί, πισσάρισμα με πούπουλα, απαγωγές, κάψιματα με οξύ, μαζί με μια νέα τακτική εκφοβισμού, τις καύσεις των σταυρών. Η Κλαν είχε γίνει μια σαφής απειλή για τους έγχρωμους. Ένας δημόσιος κίνδυνος.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Tuskegee, περισσότεροι από 4700 άνθρωποι κατακρεουργήθηκαν μεταξύ 1882 και 1959 στις εκστρατείες τρομοκρατίας της Κου Κλουξ Κλαν. Ο αριθμός που σκοτώθηκαν από λιντσαρίσματα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, υπερβαίνει τον αριθμό των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στη φρικτή επίθεση στο Περλ Χάρμπορ (2333 νεκροί) και από τον τυφώνα Κατρίνα μαζί (1836 νεκροί).

«Κοινωνικά Δίκτυα» της Κου Κλούξ Κλαν;

Το βιβλίο “Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του συνταγματάρχη Winfield Jones, 1921, (σελ. 88-89) παραθέτει τις 19 συνολικά «ανθρωπιστικές εκδηλώσεις» της ΚΚΚ μεταξυ 1920-1921.

Αυτές ποικίλλουν από δωρεές σε χήρες αστυνομικών και στον Ερυθρο Σταυρο, έως σε ορφανοτροφεία. Ακόμα και μικροποσά όπως “στις 24 Νοεμβρίου, στο Χέντερσον, του Τέξας. Η Κλαν έδωσε 50 δολάρια σε δύο νέγρους που βρίσκονταν σε συνθήκες ένδειας”. Το φιλοδώρημα “του μεγάλου στον μικρο”, όπως αποκαλούσαν τους έγχρωμους τότε.

Ενδεικτικό αυτής της δραστηριότητας είναι ότι την την ίδια χρονική περίοδο στην Ατλάντα μόνον, η Κλαν δανείζει 15.000 δολάρια, σε μικροεπαγγελματίες που χρειάζονται κεφάλαια για τις επιχειρήσεις τους. Η Κλαν δάνεισε πολλές περισσότερες χιλιάδες δολάρια σε μικροεπαγγελματίες σε όλη τη χώρα. (Εδώ δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε συνειρμικά, την σύνδεση της ακροδεξιάς με την συμμορία των τοκογλύφων στην Θεσσαλονίκη, η οποία εξαρθρώθηκε τον Ιανουάριο του 2012).

Στο βιβλίο “Ο αμερικανισμός με Κουκούλα, η Ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του David M. Chalmers,διαβάζουμε αρκετά επίσης παραδείγματα «ρατσιστικής φιλανθρωπίας».

Η Κλαν χάρισε Βίβλους, έκανε εισφορές σε νοσοκομεία, σε σχολεία, χάριζε σημαίες… Επίσης στο Γιόρκ της Πενσυλβάνια, διοργάνωσε δύο συσσίτια με κρέας και φασολάδα για τα (λευκά) θύματα της Ύφεσης. Οι ρατσιστές έδωσαν επίσης χρήματα στον Ερυθρό Σταυρό. (Σελίδα 306).

Ο Ερυθρός Σταυρός δέχθηκε την “εισφορά”, καθώς μπορεί να την εξέλαβε ως “ανταποδοτικό τέλος”, για τον φόρτο εργασίας των νοσοκομείων του, λόγω των πογκρόμ της ΚΚΚ.

Φιλανθρωπία με άγημα

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες New Hampshire Sunday News (29 Μαΐου 1983), Daily Pantagraph (17 Σεπτεμβρίου, 1924) καθώς και το βιβλίο “Κουκούλες: Η ιστορία της Κου Κλουξ Κλαν”, του Robert Ingalls (σελ.39) διαβάζουμε σχετικά με ένα νέο είδος “ευεργεσίας”.

Τα μέλη της ΚΚΚ, εισέβαλλαν σε γεμάτες εκκλησίες, Βαπτιστών κυρίως, σε στρατιωτκό σχηματισμό, ως λόχος. Αφού διέκοπταν την Λειτουργία, επιδεικνύοντας δύναμη και “φιλανθρωπική” αλαζονεία, άφηναν χρήματα και αποχωρούσαν συντεταγμένα.

Οι πιστοί, μαύροι Βαπτιστές, δεν είχαν περιθώρια να μην δεχθούν το “αγημα φιλανθρωπίας” των ρατσιστών, οι οποίοι διέκοψαν με τον τσαμπουκά την Λειτουργία για να τους…φιλοδωρήσουν.

Μάλιστα στο Galesburg, ένα συντεταγμένο σώμα 100 ανδρών με κουκούλες και ρόμπες, άφησε μαζί με τα 65 δολάρια στον πάστορα και την εξής σημείωση, “Η Κλαν είναι φίλος σου”. Σε περίπτωση που το είχε ξεχάσει..

Ακόμη και στην “επίθεση αγάπης”, οι συνήθειες δεν αλλάζουν. Πέντε ρατσιστές για έναν μαύρο.

Καλάθια γεμάτα τρόφιμα και προπαγάνδα

Από το βιβλίο “Η Κου Κλουξ Κλαν στην πόλη, 1915-1930”, του Kenneth Τζάκσον, αλιεούμε 21 “φιλανθρωπίες” από το 1918-1939.

Χαρακτηριστικά, (στις σελίδες 46,70,81,149) μαθαίνουμε ότι η Κλαν έδωσε χρήματα, για τα μαύρα θύματα μιας έκρηξης. (Που πολύ πιθανόν, να είχε προκαλέσει η ίδια), διένειμε είδη παντοπωλείου και καλάθια Χριστουγέννων.

Επίσης έκανε μια πολυδιαφημισμένη δωρεά, στον Οίκο Των Αφροαμερικανών Γερόντων. Τυχεροί, θα λέγαμε, οι τρόφιμοι του Οίκου. Τουλάχιστον αυτοί οι Αφροαμερικανοί, πρόλαβαν να γεράσουν.

Πρώτα τα πογκρομ και μετά η φιλανθρωπία

Αντιγράφουμε από το “Γυναίκες της Κλαν”,της Kathleen M. BLEE. “Οι βασικοί τομείς εργασίας για τις πρώτες προσπάθειες της WKKK (Γυναικείο παράρτημα της ΚΚΚ) ήταν στον αμερικανισμό, την εκπαίδευση, την δημόσια διασκέδαση, την νομοθεσία, την αγωγή των παιδιών και των ανηλίκων, την ιθαγένεια, την αγωγή του πολίτη, την επιβολή του νόμου, τον αφοπλισμό, την ειρήνη, και την πολιτική”. (Σελίδα 28)

Διαβάζοντας αυτό το μανιφέστο και πιο πριν, για όλη αυτή την “προσφορά” της ρατσιστικής οργάνωσης, χωρίς “αποκλεισμούς” ακόμη και προς τους μαύρους, μήπως μας φαίνεται ότι τελικά ακόμη και η Κού Κλούξ Κλαν, βρίσκεται αριστερότερα της Χρυσής Αυγής;

Ας μιλήσουμε όμως σοβαρά, δεν υπάρχει τίποτα το φιλάνθρωπο σε μια εγκληματική οργάνωση που ευθύνεται για εκατόμβες θυμάτων. Αν διαβάσουμε τον Εργατικό Τύπο της εποχής,σχετικά με το πογκρόμ στην πόλη Carteret, μας λύνεται κάθε απορία.

Ο Ρόμπερτ Μάινορ, ένας λευκός Κομμουνιστής, έγραψε για την πόλη του Carteret, το 1926, “στην οποία ένοπλοι λευκοί οδήγησαν το σύνολο του μαύρου πληθυσμού έξω από την πόλη, έκαψαν μια μαύρη εκκλησία και γενικά πραγματοποίησαν μια οργανωμένη κυριαρχία του τρόμου, του είδους εκείνου που η Αμερική καταγράφει ως “φυλετικές ταραχές” και τον οποίο η παλιά Ρωσία, του πεθαμένου σήμερα τσάρου, θα ονόμαζε πογκρόμ” (βλ. Robert Minor, “After Garvey – What?” Workers Monthly, Μάιος 1926).

Ο τίτλος στη φωτογραφία,που είναι από το 1926,έχει ως εξής: “Βοηθήστε μας να ανοικοδομηθεί η εκκλησία των νέγρων στο Carteret”.Την ίδια ακριβώς εκκλησία,που οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι έκαψαν,κατά την διάρκεια του πογκρόμ.

Τι είναι και τι θέλει η (κοινωνικά ευαίσθητη) Κου Κλούξ Κλαν;

Ο σκοπός όμως μιας ρατσιστικής οργάνωσης δεν είναι μόνο τα πογκρόμ, αλλά και η “εκπαίδευση” μας στον “σωστό δρόμο”. Η ΚΚΚ θέλει “να καταπολεμήσει το κύμα της εγκληματικότητας. Και να απαλλαγούμε από τις κυβερνήσεις των ανέντιμων πολιτικών. Η μεταρρύθμιση της Κλάν, στα Νοτιοδυτικα, επικεντρώνεται στην προσωπική συμπεριφορά παρά στην θεσμική αλλαγή, στο θέμα “νόμος και τάξη”, παρά στην κοινωνική βελτίωση”. ( Η ΚΚΚ στα Νοτιοδυτικά, του Τσαρλς Αλεξάντερ, Σελίδα 21)

“Τι μπορεί να ειπωθεί για το καθεστώς καταστολής που επιβάλλει; Ο Stanley Frost, από τις παρατηρήσεις του στην Οκλαχόμα, διαπιστώνει ότι η Κλαν εργάζεται για τη δημόσια ηθική, με τη διεξαγωγή μιας αποτελεσματικής κίνησης κατά της εγκληματικότητας, με την οργανωμένη κοινή γνώμη πίσω από την επιβολή του νόμου”. (Από το ίδιο, σελίδα 81) Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε από τα παραθέματα, η ρητορική των “αυτόκλητων σωτήρων” κάθε κοινωνίας, μένει ακριβώς η ίδια.

Στο προαναφερθέντα βιβλία, μπορούμε επίσης να ανaτρέξουμε σε αρκετούς λόγους που εκφωνήθηκαν κατά την διάρκεια των “φιλανθρωπικών εκδηλώσεων” κατά των αντεθνικών πολιτικών που προδίδουν την αμερικανικότητα και την ίδια την Χώρα.

Ακόμα αξίζει να σταθούμε και στην καταπίεση που η Κλαν ασκούσε και στα αδύναμα μέλη της λευκής κοινότητας, της νεολαίας και των γυναικών, μέσω ενός ακραίου ακτιβισμού, παράλληλα με τις “αγαθοεργίες”.

Στο Μοντγκόμερι, απαγόρευσαν την κυκλοφορία των λευκών γυναικών, σε συγκεκριμένες περιοχές, μην τυχόν αυτές πλησιάσουν το στρατόπεδο Σέρινταν και…αμαρτήσουν. Στο Gainsvile της Φλόριντα, η ΚΚΚ διαλύει την νυχτερινή ζωή της πόλης, ώστε να μην αποσπάται η προσοχή των φοιτητών, του τοπικού Πανεπιστημίου. (Η Χρυσή Αυγή δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις, ώστε να κάνει κάτι παρόμοιο. Αν διαλύσει την νυχτερινή ζωή, θα μείνει άνεργη).

Και όσο για τις πράξεις κοινωνικής ευαισθησίας, μας το αναλύει καλύτερα ο Robert Goldberg, The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927, εκδ.1949.

“Για να συμψηφίζει τις βίαιες πράξεις της, η ΚΚΚ συμμετείχε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1922, τα μέλη της Κλαν έδωσαν 25 δολάρια ο καθένας, για τους Εθελοντές της Αμερικής και την Αφρικανική Μεθοδιστική Επισκοπική Εκκλησία, μια προσφορά που όπως δήλωσε η Οργάνωση, απέδειξε ότι η Κλαν δεν ήταν κατά των μαύρων”.

Και συνεχίζει πολύ αποκαλυπτικά ο Γκόλντμπεργκ,το 1949: “Με τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες η ΚΚΚ προσπαθεί να επιδείξει ότι αναλαμβάνει υποχρεώσεις για την ευημερία του έθνους και αυτό την εξυπηρέτησε ως μια αποτελεσματική μηχανή δημόσιων σχέσεων για την δημιουργία μιας πιο ευνοϊκής κοινής γνώμης και για προσέλκυση νέων μελών”.

Το ναζιστικό προηγούμενο

Ένας λόγος που δεν θα δείτε ποτέ την Χρυσή Αυγή να προσφέρει ένα ποτήρι νερό σε έναν συνάνθρωπο άλλου χρώματος, φυλής, ιδεολογίας είναι πολύ απλός. Η ΧΑ είναι ένα νέο ναζιστικό μόρφωμα και καθώς σέβεται τον εαυτό της, ακολουθεί την ναζιστική πεπατημένη.

Στην ναζιστική Γερμανία, υπήρχε το Winterhilfswerk, η “Χειμερινή Αρωγή”, που ήταν μια ετήσια εκδήλωση της Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Οργανισμός Πρόνοιας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος) για να συμβάλει στην χρηματοδότηση του “φιλανθρωπικού” του έργου.

Ξεκίνησε το 1933 και έληξε το 1945, ενώ γινόταν από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο. Σχεδιάστηκε για να παρέχει τροφή, ένδυση, κάρβουνα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, μόνο για Γερμανούς.

Οι εισφορές δεν ήταν εντελώς “εθελοντικές”. Οι ναζί ήταν αμείλικτοι στην προσπάθειά τους να κάνουν τον κάθε Γερμανό πολίτη να δώσει το μερίδιό του στην WHW και στο Κόμμα. Στην πραγματικότητα εκείνοι που “ξέχασαν” να δώσουν, έμπαιναν σε ειδική ονομαστική λίστα. Και διώκονταν.

Το κείμενο της αφίσας μεταφράζεται ως: “Κανείς δεν θα πεινάσει! Κανείς δεν θα κρυώσει!”. Οι γείτονες, ακόμη και μέλη της ίδιας οικογένειας είχαν ενθαρρυνθεί να καρφώνουν τα ονόματα των “ξεχασιάρηδων” στους υπεύθυνους της γειτονιάς τους, έτσι ώστε αυτός “να τους πείσει να κάνουν το καθήκον τους”.

Η αφίσα γράφει «Μην ξοδεύεις. Στην θυσία». Σε μια περίπτωση, ένας δημόσιος υπάλληλος διώχθηκε ποινικά για την απροθυμία του. Το επιχείρημά του, ότι δηλαδή η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν εθελοντική, απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι το να παραμελούν τα καθήκοντά τους κάποιοι είναι μια ακραία άποψη της ελευθερίας. Στην πραγματικότητα δεν προβλέπεται από το νόμο και ως εκ τούτου συνιστά κατάχρηση της ελευθερίας. ( Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος- από την αγγλική έκδοση- σελ 36)

Αυτή η αφίσα διαφημίζει την ναζιστική “φιλανθρωπία”, την NSV, Οργανισμός Λαϊκής Πρόνοιας των Ναζί και προπαγανδίζει παράλληλα και το Ναζιστικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Το κείμενο μεταφράζεται: “Η υγεία, η προστασία των παιδιών, η καταπολέμηση της φτώχειας, η βοήθεια στους ταξιδιώτες, η κοινότητα, η βοήθεια στις μητέρες: Αυτά είναι τα καθήκοντα της φιλανθρωπίας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος. Γίνε μέλος!” Αυτά είναι παρελθόν. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά.

Θα μπορούσε να πει κάποιος. Δεν είναι παρελθόν όμως. Έρχονται από το παρελθόν. Και είναι εδώ μπροστά μας σε συνεχή δημοσιεύματα του Τύπου.

Στα Νέα του BBC, την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 1999, διαβάζουμε την παρακάτω είδηση: “Ερευνα για φιλανθρωπία με υποτιθέμενη σύνδεση με νεοναζί.”
Του Andy Hosken Οι τραπεζικοί λογαριασμοί των δύο φιλανθρωπικών οργανώσεων έχουν παγώσει από την Φιλανθρωπική Επιτροπή, λόγω των κατηγοριών, ότι μπορεί να συνδέονται με νεο-ναζιστική οργάνωση. Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι ερευνά για διάφορα θέματα της οικονομικής διαχείρισης των δύο φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, του trust St Michael the Archangel και του St George’s Educational Trust. Αλλά οι Επίτροποι λένε ότι οι φιλανθρωπικές οργανώσεις προωθούν μόνο την καθολική λογοτεχνία και έχουν αρνηθεί ότι χρησιμοποιούνται για να διοχετευθούν χρήματα σε ακροδεξιές ομάδες.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι υπάρχουν χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, που ένα νέο-ναζιστικό κόμμα, δεν μπορεί να κάνει προπαγάνδα μέσω της φιλανθρωπίας και τα Ταμεία που δέχονται ή παρέχουν χρήματα, διώκονται.

‘Ένα παρόμοιο δημοσίευμα, βρίσκουμε και στην επίσης Βρεταννική και συντηρητική, Catholic Herald. Πέμπτη 2 Αύγ 2012

Και η «φιλανθρωπία» της Κου Κλούξ Κλαν σήμερα;
Προετοιμασία καλαθιών τροφίμων. Η καστανόξανθη κυρία, ήταν μάλλον, ότι πιο κοντά στο ξανθό γένος μπορούσαν να βρουν. Η ΧΑ, στις δικές της φωτογραφίες από αντίστοιχες “εκδηλώσεις”, μας έχει δείξει ότι έχει τις ίδιες προτιμήσεις.

Στις 21 Αυγούστου του 1998, διαβάζουμε σε ένα άρθρο του Timothy R. Brown από το Ασοσιέιντετ Πρές και με τίτλο “Εικόνα Άμυνας της Κλαν: Ομάδα Φιλανθρωπίας”, ότι στο Hattiesburg του Μισσισίπη, η Κου Κλουξ Κλαν δεν διατύπωσε απειλές ούτε έριξε εμπρηστικές βόμβες.

Η τοπική ομάδα της Κλαν μοίρασε καλάθια με φρούτα και έδωσε μετρητά στους φτωχούς για τα Χριστούγεννα, μας είπε ο κύριος Klansman, ο οποίος έχει αναλάβει την υπεράσπιση ενός ηγέτη της Κλαν που βρίσκεται στην φυλακή σαν αυτουργός μιας βάναυσης δολοφονία το 1966.

Η υπερασπιστική γραμμή του δικηγόρου, που εκπροσωπεί τον δολοφόνο ενός ανθρώπου, είναι τα καλαθια με τα φρουτα και τα χρήματα στους φτωχούς. Τι βολικός συμψηφισμός.

Συνεχίζοντας στις ΗΠΑ, στεκόμαστε σε ένα θέμα που προβάλλεται όλο το καλοκαίρι του 2012, από τα Δίκτυα Ενημέρωσης. Διαβάζουμε σχετικά σε κείμενο από Αναφορά Πολιτών της Ατλάντα, όπως αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο την Τρίτη, 12 Ιουνίου, 2012, ότι η Κου Κλουξ Κλαν θέλει να “υιοθετήσει” έναν αυτοκινητόδρομο στη Τζώρτζια.

Το πρόγραμμα “υιοθετήστε έναν αυτοκινητόδρομο” επιτρέπει σε κοινωνικά προσανατολισμένες οργανώσεις να βοηθήσουν στην απορρύπανση τμήματος των αυτοκινητοδρόμων με αντάλλαγμα, δωρεάν διαφήμιση κατά μήκος του δρόμου. Δηλαδή η ΚΚΚ θα είναι σε θέση να διαφημίσει την οργάνωσή της και να αυξήσει τη συμμετοχή της σε δημόσια έκταση, εντελώς δωρεάν.

Ο Χάρλευ Χάνσον, ο ηγέτης της Κλαν στη Τζώρτζια λέει: “Λατρεύω τη φυλή μου. Μήπως κάνω λάθος που είμαι περήφανος που είμαι λευκός;”.

Οι κάτοικοι της Τζώρτζια, δήλωσαν ότι δεν θέλουν έναν αυτοκινητόδρομο που χρηματοδοτείται από χρήματα φορολογουμένων, να γίνει χώρος διαφήμισης ενός οργανισμού που έχει δολοφονήσει, ακρωτηριάσει και τρομοκρατήσει τον αμερικανικό λαό για 150 χρόνια. Η ΚΚΚ δεν είναι μια αστική οργάνωση. Είναι μια εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, καταλήγουν στις ανακοινώσεις τους.

“Αυτό που θα έρθει αργότερα, είναι να πάμε να αφήσουμε τους νεο-Ναζί ή τους Ταλιμπάν ή την Αλ Κάιντα, να υιοθετήσουν εθνικές οδούς;” Δήλωσε η αρμόδια Πολιτειακή Αντιπρόσωπος, Tyrone Brooks…

Οι πολίτες της Ατλάντα, ζήτησαν τελικά από το Υπουργείο Μεταφορών της Πολιτείας της Τζώρτζια να απορρίψει την αίτηση του ΚΚΚ, που ζητούσε να “υιοθετήσει” μια εθνική οδό. Η ανακοίνωση τελειώνει με την φράση “οι τρομοκράτες δεν έχουν καμία θέση στις πλευρές των αυτοκινητοδρόμων μας”.

Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, παίρνουν μέρος στην Ημέρα Της Γης, 1990.
Η απάτη του φασισμού

Η μεταμφίεση της Κου Κλουξ Κλαν, του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος, της Χρυσής Αυγής και κάθε άλλου λύκου, σε πρόβατο, δεν μας εξαπατα πια. Γιατί είναι μια προφανής απάτη.

Κλείνοντας,θα ήθελα να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από κάποιον που κατάλαβε από πολύ νωρίς, την απάτη του φασισμού. Και την κατέγραψε.

“Μελετήστε το συνασπισμό ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατιά που είναι ο φασισμός και αναλογιστείτε την ιστορία συνασπισμών του παρελθόντος. Μελετήστε τον ευφυή τρόπο με τον οποίο ντύνει μικρές ιδέες με μεγάλα λόγια. Μελετήστε τη ροπή του για μονομαχία. Οι γνήσια γενναίοι άνδρες δεν έχουν ανάγκη από μονομαχίες, μόνο οι δειλοί μπλέκουν συνεχώς σε μονομαχίες για να αποδείξουν ότι είναι γενναίοι.

Ο φασίστας δικτατορας είχε ανακοινώσει ότι θα έβλεπε εκπροσώπους του Τύπου. Όλοι ανταποκριθήκαμε. Μπήκαμε όλοι μαζί μέσα στην αίθουσα. Ο Μουσολίνι ήταν καθιστός στο γραφείο του και διάβαζε ένα βιβλίο. Το πρόσωπό του έκανε πάλι τους συνηθισμένους μορφασμούς. Έπαιζε τον ρόλο του Δικτάτορα. Όντας πρώην δημοσιογράφος, ήξερε πόσοι αναγνώστες θα τσιμπούσαν από την μαρτυρία όλων όσων βρίσκονταν στην αίθουσα. Οπότε παρέμεινε απορροφημένος από το βιβλίο του. Διάβαζε ήδη νοητά τις γραμμές των δυο χιλιάδων εφημερίδων στις οποίες έγραφαν οι διακόσιοι ανταποκριτές. “Καθώς μπήκαμε στην αίθουσα, ο Μελανοχιτών Δικτάτωρ, δεν σταμάτησε να διαβάζει, τόσο συγκεντρωμένος ήταν,κτλ.”.

Ακροποδητί πήγα και στάθηκα πίσω του για να δω τι βιβλίο διάβαζε με τόσο ενδιαφέρον. Ήταν ένα γαλλο-αγγλικό λεξικό-που το κρατούσε ανάποδα”.

Απόσπασμα από το άρθρο στην εφημερίδα The Toronto Daily Star, 27 Ιανουαρίου 1923,με τίτλο “Μουσολίνι. Η μεγαλύτερη απάτη της Ευρώπης¨ Υπογραφή. Έρνεστ Χέμινγουε’ι’.
Δυστυχώς για κάθε κίνηση των «φιλανθρωπικών» αυτών οργανώσεων,με τις κουκούλες,πάντα θα βρίσκονται κάποιοι να δυσπιστούν.
“Ω, εμείς, τα μέλη της Κλαν αγαπάμε την Γη-Απλά μισούμε τους περισσότερους ανθρώπους, επάνω της!”

_____
Πηγές

Μαρκ Μαζάουερ, Σκοτεινή Ήπειρος.
Αλεξάνδρεια,2004

Ερνεστ Χέμινγουε’ι’, Με Υπογραφή Χέμινγουέ’ι’ 1923-1939
Καστανιώτης, 2003.

Hooded Americanism: The History of the Ku Klux Klan
David M. Chalmers. Duke University Press,1987

“Story of the Ku Klux Klan”, by Col. Winfield Jones, 1921,
American Newspaper Syndicate, 1921

New Hampshire Sunday News in Manchester, N.H., May 29, 1983.
“Hoods: The Story of the Ku Klux Klan”, Robert Ingalls.
Putnam, 1979
“The Ku Klux Klan in the City, 1915-1930”, Kenneth Jackson.
I.R. Dee, 1967

“Women of the Klan”, Kathleen M. Blee.
1991 University of California Press

Charles Alexander, The Ku Klux Klan in the Southwest (Norman: University of Oklahoma Press, 1995

“Daily Pantagraph” Sept. 17, 1924

Robert A. Goldberg, 1949- “The Ku Klux Klan in Madison, 1922-1927”

The Wisconsin Magazine of History
Vol. 58, No. 1 (Autumn, 1974)

FEDERAL SURVEILLANCE OF AFRO-AMERICANS (1917-1925)
A microfilm project of UNIVERSITY PUBLICATIONS OF AMERICA, INC. 1986

Hatred and Profits: Under the Hood of the Ku Klux Klan*
Roland G. Fryer, Jr., Steven D. Levitt, Harvard University May 2012
http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_13.html
http://www.lifo.gr/team/gnomes/34503
http://www.bytwerk.com/gpa/posters2.htm
http://clickforjusticeandequality2.blogspot.gr/
http://www.eyewitnesstohistory.com/kkk.htm
http://www.freerepublic.com/
http://www.globalsecurity.org/
http://history-world.org/
http://community.seattletimes.nwsource.com/
http://kkk.bz/
http://kukluxklan.bz/faq.html
http://sundown.afro.illinois.edu/sundowntownsshow.php?id=1437
http://thebqb.com/
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/556672.stm