Tα τελευταία χρόνια αποτελεί μόνιμο αίσθημα στο χώρο των συγκοινωνιών η ανασφάλεια και το άγχος για το τι μας ξημερώνει. Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία, αδιαφορία και ανικανότητα των Δ.Σ των σωματείων, αυξάνεται η απογοήτευση και η ηττοπάθεια ανάμεσα στους εργαζομένους. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την πιθανότητα της απόλυσης και της οικονομικής ανέχειας.
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε, όπου τα προβλήματα και τα χτυπήματα για την εργατική τάξη δεν έχουν σταματημό, όπου ο μισός πληθυσμός της χώρας μας παλεύει με την ανεργία ή προσπαθεί να βρει κάποιο μεροκάματο ώστε να βγάλει έστω τα προς το ζην οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα αντιλαμβάνονταν την κοινή τους θέση με όλους τους εργαζόμενους, τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς και τους παρίες. Δυστυχώς, όπως άλλωστε και σε πολλά κομμάτια της εργατικής τάξης επικρατεί ο κανιβαλισμός, η αντίληψη να σώσουμε την πάρτη μας και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς αποτελεί η πλειοψηφία όσων κάνουν έλεγχο εισιτηρίων. Θρασύδειλοι «συνάδελφοι» βγαίνουν και κυνηγούν τους “λαθρεπιβάτες”. Πολλές φορές χρησιμοποιούν ως πρόσχημα πως το κάνουν για το καλό της εταιρίας, που τόσο αγαπάνε και φροντίζουν (ενώ η εταιρία, που μας έχει γραμμένους, μας έχει πετσοκόψει μισθούς, θέσεις εργασίας και εργατικά δικαιώματα), ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις ανασύρουν το πολυχρησιμοποιημένο επιχείρημα «εγώ δεν φταίω, εγώ κάνω απλώς τη δουλειά μου». Το μόνιμο αυτό επιχείρημα αποτελεί όχι μόνο το άκρων άωτον της ευθυνοφοβίας αλλά ακόμα χειρότερα είναι ο ορισμός της δουλοπρέπειας και της υποταγής. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει κράτος και αφεντικά η σιωπή και εφαρμογή των εντολών τους ισοδυναμεί με συνενοχή. Στις οξυμένες καταστάσεις που βιώνουμε οφείλουμε να πάρουμε θέση. Δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα. Στην πράξη η ουδέτερη στάση νομιμοποιεί τη Διοίκηση και την κυβέρνηση.
Αντί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να οξύνουν την ταξική τους συνείδηση και να διεκδικήσουν τα χαμένα ή έστω να κατανοήσουν την κατάσταση που επικρατεί, ενστερνίζονται τον ρόλο του προστιμοκυνηγού ή καλύτερα τον ρόλο του μπάτσου και όποιον βρουν χωρίς εισιτήριο του ετοιμάζουν ένα προστιματάκι, έτσι για να μάθει. Είναι προφανές πως την εταιρεία αυτό που την απασχολεί είναι να κοπούν όσο το δυνατόν περισσότερα πρόστιμα. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε αν σκεφτούμε τα bonus που δίνονται, τις παροτρύνσεις – πιέσεις για αυστηρότητα στον έλεγχο και την ασυλία που χαίρουν διάφοροι τραμπούκοι, καθώς οι διοικήσεις ουσιαστικά μόνο σε περιπτώσεις που εμπλέκονται ελεγκτές έχει κινηθεί προς υπεράσπισή τους.
Ίσως έχει σημασία να σταθούμε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει ο έλεγχος στη ΣΤΑΣΥ και στην ΟΣΥ. Στη ΣΤΑΣΥ εξ αρχής υπήρχε συγκεκριμένο τμήμα που είχε την ευθύνη να κάνει έλεγχο εισιτηρίων. Αυτό σημαίνει πως στη συγκεκριμένη υπηρεσία υπήρξαν εργαζόμενοι που τοποθετήθηκαν εκεί χωρίς να το επιλέξουν είτε εξ αρχής είτε στις περιπτώσεις υποχρεωτικής μετακίνησης. Αυτή η σημείωση δεν γίνεται για να χαϊδέψουμε αυτιά, κυρίως αποσκοπεί να αναδείξει ακόμα περισσότερο ότι το κυνήγι του προστίμου αποτελεί στρατηγική επιλογής της διοίκησης καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία αυξάνει διαρκώς το προσωπικό της ενώ άλλες υπηρεσίες, διοικητικές, οδηγών, τεχνικών, υπεύθυνων σταθμών κλπ αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις. Επίσης θέλουμε να απευθυνθούμε σε όλους και όλες αυτές που διατείνονται πως δεν συμφωνούν με όλα αυτά που γίνονται, πως δεν είναι τραμπούκοι και καταλαβαίνουν τον επιβάτη που δεν έχει τα χρήματα για ένα εισιτήριο. Συνάδελφοι το ξέρετε πολύ καλά πως όσο δεν παίρνετε θέση, όσο σιωπάτε για αυτά που βλέπετε να πράττουν άλλοι «συνάδελφοι» γινόσαστε συνυπεύθυνοι.
Στην περίπτωση της ΟΣΥ δεν μπορούμε να μιλάμε για συναδέλφους. Εδώ μιλάμε για τύπους που έχουν επιλέξει να λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα στις πλάτες των υπολοίπων. Για εργαζόμενους που επιλέγουν πέρα από τη δουλειά που ήδη έχουν, δηλαδή αυτή του οδηγού λεωφορείων ή τρόλεϊ, διοικητικούς ή τεχνίτες, να επιδοθούν σε κυνήγι κεφαλών. Διαβάζοντας τη συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι εργαζόμενοι με τη διοίκηση διαπιστώνουμε πως προβλέπεται να καταβάλλεται, επίσημα πλέον, το 50% του πληρωθέντος προστίμου στον ελεγκτή. Για ποιον λόγο να φωνάξει και να διεκδικήσει τα χαμένα του δικαιώματα όταν μπορεί να κόψει μερικές κλήσεις και να πληρώσει το δάνειο που χρωστάει;
Πέρα από τις όποιες διαφορές η κοινή συνισταμένη στο σύνολο των συγκοινωνιών είναι πως ο επιβάτης δεν αντιμετωπίζεται από τους ελεγκτές ως εργαζόμενος αλλά ως πελάτης και επομένως όποιος τολμά να μην πληρώνει το αντίτιμο πρέπει να κυνηγηθεί. Όλοι και όλες μας έχουμε δει ελεγκτές να κυνηγάνε όποιον γύρισε να αποφύγει τον έλεγχο, να τραβολογάνε κόσμο που επιχείρησε να περάσει χωρίς να σταματήσει, να απειλούν όποιον τους φαίνεται του χεριού τους και πολλά άλλα. Σε αυτό το κλίμα τρομοκρατίας πέρσι το καλοκαίρι σκοτώθηκε ο Θανάσης Καναούτης ύστερα από έλεγχο που έγινε στο τρόλεϊ που βρισκόταν. Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσης, ένας 19χρονος περιστεριώτης, βρέθηκε πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού «που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους»… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ. Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ.Ένα χρόνο μετά στις 12 Σεπτέμβρη καλείται πορεία από τη Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου όπου όπως αναφέρουν και στην αφίσα που καλεί στην πορεία «Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΝΑΟΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΛΛΑ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ». Η παρουσία μας σε αυτή την πορεία είναι ταξικό μας καθήκον. Η σύνδεση και η αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, στο διαρκή έλεγχο και στην καταστολή είναι απλά αυτονόητο.
Το γεγονός δεν δημιούργησε κανένα αίσθημα ενοχής ούτε στους διοικούντες ούτε στους ελεγκτές. Όλοι τους καλυμμένοι πίσω από τα συμφέροντά τους και την εξουσία τους βρήκαν τις κατάλληλες δικαιολογίες για να συνεχίσουν το έργο τους. Το γεγονός πως δεν έχουν υπάρξει και άλλοι νεκροί είναι καθαρά θέμα τύχης. Αρκεί να αναφέρουμε περιστατικό που συνέβη στο σταθμό των Αμπελοκήπων με ελέγκτρια να καλεί επειγόντως τον ειδικό φρουρό να κυνηγήσει δύο άτομα που τόλμησαν να αποφύγουν τον έλεγχο, ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν ο ειδικός φρουρός να γλιστρήσει και να μετρήσει τα σκαλοπάτια. Επίσης άλλο ένα περιστατικό συνέβη στο λεωφορείο 750 επί της λεωφόρου Καβάλας. Στην περίπτωση αυτή κατά τον έλεγχο που πραγματοποιούνταν μέσα στο λεωφορείο ένας επιβάτης, τον οποίο παράτυπα οι ελεγκτές κρατούσαν εντός του λεωφορείου, πήδηξε τελικά από το παράθυρο χωρίς να πάθει ευτυχώς τίποτα. Είναι τραγικό και εξοργιστικό ταυτόχρονα να βλέπεις τους ελεγκτές να κυνηγάνε τον «ΠΑΡΑΒΑΤΗ», ταυτιζόμενοι πλήρως με τις εντολές των αφεντικών. Όταν λοιπόν ο έλεγχος εισιτηρίων τείνει να ταυτιστεί με την καταστολή και η απειλή της αστυνομίας είναι μόνιμη επωδός των ελεγκτών, είναι λογικό οι αντιδράσεις των επιβατών να οδηγούνται στα άκρα.
Καθώς οι συνθήκες επιβίωσης της εργατικής τάξης δυσχεραίνουν διαρκώς, αυξάνονται οι ευθύνες που φέρουμε εμείς οι ίδιοι στο κατά πόσο υπερασπιζόμαστε την τάξη μας και βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους διπλανούς μας, επίσης καταπιεσμένους. Είναι σημαντικό να μην λησμονούμε ότι είμαστε εργάτες και όχι τσιράκια του υπουργείου. Στις συγκοινωνίες πρώτιστα εκτελούμε κοινωνικό έργο συμβάλλοντας στην μετακίνηση κυρίως λαϊκών στρωμάτων, εργατών, ντόπιων και μεταναστών. Δεν είμαστε τα μαντρόσκυλα του κάθε υπουργού που θέλει να παρουσιάσει “θετικούς οικονομικούς δείκτες” ακόμα και αν το κόστος είναι η ανθρώπινη ζωή. Η ανυπακοή σε τέτοιου είδους λογικές είναι ταξικό μας καθήκον. Διαφορετικά η οργή των επιβατών απέναντι μας θα είναι όχι μόνο δεδομένη αλλά και δικαιολογημένη.
ΠΟΡΕΙΑ 12/9 πλ. Περιστερίου, 6:30 μ.μ
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ταξικό Μέτωπο
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
Taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com
Την Τετάρτη 6 Αυγούστου, λίγο πριν αναχωρήσει για τις διακοπές του, εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές οθόνες ο Σαμαράς αυτοπροσώπως, για να μας ανακοινώσει ότι μέχρι τα τέλη της χρονιάς η κυβέρνησή του θα προσφέρει «κατάρτιση και πρώτη επαφή με την εργασία σε 145.000 νέους και μακροχρόνια ανέργους».
Πρόκειται για τα γνωστά προγράμματα δουλείας, τα οποία αναγκαστικά αποδέχονται οι άνεργοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν αυτό έστω το άθλιο πεντακοσάρικο (χωρίς ασφάλιση) για ένα πεντάμηνο.
Την Παρασκευή 8 Αυγούστου, ήταν η σειρά του Βρούτση, ο οποίος βγήκε και ανακοίνωσε περιχαρής: «Είναι ενθαρρυντικό ότι και αυτό το μήνα συνεχίζεται η θετική εικόνα της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ακολουθώντας τη γενική τάση εξομάλυνσης της αγοράς εργασίας. Πράγματι, σύμφωνα με το πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ που καταγράφει ψηφιακά τις ροές της μισθωτής απασχόλησης σε όλη την Ελλάδα και σε κάθε κλάδο της οικονομίας, οι αναγγελίες πρόσληψης τον Ι-ούλιο ήταν κατά 13.275 θέσεις περισσότερες από τις απολύσεις. Σε επίπεδο πρώτου επταμήνου του έτους (Ιανουαρίου – Ιουλίου) το 2014 δημιουργήθηκαν 189.572 νέες θέσεις μισθωτής εργασίας, που πρόκειται για επίδοση σημαντικά υψηλότερη από αυτή του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος πέρυσι (91.611 θέσεις εργασίας) και, σαφώς, την υψηλότερη επίδοση πρώτου επταμήνου από το 2001 μέχρι σήμερα» (η υπογράμμιση του Βρούτση, η έμφαση δική μας).
Ενδιαμέσως τους τα χάλασε και πάλι η ΕΛΣΤΑΤ, αλλά τα δικά της πορίσματα δεν συζητιούνται, δεν γίνονται λαϊκά αναγνώσματα και θεάματα από τα παπαγαλάκια της «ενημέρωσης». Δίνοντας στη δημοσιότητα την τελευταία Ερευνα Εργατικού Δυναμικού, η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι «το εποχικά διορθωμένο ποσοστό ανεργίας τον Μάιο του 2014 ανήλθε σε 27,2% έναντι 27,7% τον Μάιο του 2013 και 27,3% τον Απρίλιο του 2014».
Εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, ο Βρούτσης ανακοινώνει ότι μήνα με το μήνα αυξάνονται οι απασχολούμενοι, αλλά η ΕΛΣΤΑΤ επιμένει να «μετράει» την ανεργία (με ένα μοντέλο που την υποεκτιμά, όπως πολλάκις έχουμε γράψει) στα ίδια θηριώδη επίπεδα. Σταθερά πάνω από 27%, χωρίς καμιά ουσιαστική τάση κάμψης.
Αν μάλιστα πάρουμε υπόψη μας τη μετανάστευση πολλών νέων και τη λειτουργία των προγραμμάτων δουλείας (οι συμμετέχοντες σ’ αυτά λογίζονται ως… απασχολούμενοι), θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και σε σχέση με τις καταγραφές της ΕΛΣΤΑΤ.
Αν, μάλιστα, κοιτάξουμε λίγο και μερικά ποιοτικά στοιχεία, όπως καταγράφονται στις επίσημες κρατικές στατιστικές, αλλά περνάνε ψιλοαπαρατήρητα, θα καταλήξουμε σε πιο μαύρα συμπεράσματα.
Η ίδια η ΕΡΓΑΝΗ, το παιχνιδάκι του Βρούτση, αποκαλύπτει ότι οι μισές περίπου από τις «νέες» θέσεις εργασίας είναι μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης! Το πρώτο επτάμηνο του 2014, σύμφωνα με την ΕΡΓΑΝΗ, έγιναν 917.336 προσλήψεις. Το 46,84% απ’ αυτές (429.684) ήταν προσλήψεις για μερική και εκ περιτροπής απασχόληση. Μιλάμε για τετράωρα ή για δουλειά μία, δύο ή τρεις μέρες την εβδομάδα! Κι επειδή οι πάντες προσλαμβάνονται πλέον με τα «κινεζοποιημένα» βασικά της μνημονιακής περιόδου, μιλάμε για δουλειές με 150 μέχρι 300 ευρώ το μήνα! Για τέτοιες θέσεις εργασίας καμαρώνει ο άθλιος δεξιός υπουργός!
Κοιτάζοντας την Ερευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ, βλέπουμε ότι έχουμε μικρή μείωση του αριθμού των ανέργων, αλλά ταυτόχρονα και μείωση των απασχολούμενων και μείωση του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού! Δεδομένου ότι απασχολούμενοι και άνεργοι, από τη μια, και οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, από την άλλη, είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μία μόνο λογική εξήγηση μπορούμε να βρούμε γι’ αυτή την (σε πρώτη ανάγνωση ανεξήγητη) τριπλή μείωση. Aύξηση της μετανάστευσης στο εξωτερικό και αύξηση των θανάτων σε σχέση με τις γεννήσεις. Κοιτάζοντας τα στοιχεία της Eurostat για το 2012 και το 2013, διαπιστώνουμε ότι και τις δύο αυτές χρονιές οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις (γύρω στις 17.000 κάθε χρονιά), ενώ ως μετανάστες δίνονται περίπου 44.000 το 2012 και περίπου 52.000 το 2013. Μέσα σε μια διετία, δηλαδή, έχουμε μείωση του πληθυσμού κατά περίπου 160.000 άτομα!
Eίναι κι αυτό ένα από τα «καλά» της κρίσης και της κινεζοποίησης. Ποιο νέο ζευγάρι θα τολμήσει να γεννήσει παιδιά σ’ αυτές τις συνθήκες; Σε μια δεκαετία η Ελλάδα θα χάσει μια ολόκληρη γενιά και σε μια εικοσαετία θα είναι μια γερασμένη χώρα, καθώς ούτε οι μετανάστες μπορούν πλέον να δώσουν ώθηση στην αύξηση του πληθυσμού (δεν έχουμε μαζική μετανάστευση νέων εργατών από την Αλβανία, πλέον). Αν αυτό δε λέγεται κοινωνική εξαθλίωση, τότε πώς λέγεται;
Και βέβαια, η προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει τον κάθε άνεργο σε… Πηνελόπη που περιμένει υπομονετικά την επιστροφή του Οδυσσέα ναυαγεί.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς τον Δείκτη Βιομηχανικής Παραγωγής, που έδωσε στη δημοσιότητα η ΕΛΣΤΑΤ την Παρασκευή 8 Αυγούστου, για να πλημμυρίσει από… απαισιοδοξία. Αντιγράφουμε: «Ο Γενικός Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής του μηνός Ιουνίου 2014, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του Ιουνίου 2013, παρουσίασε μείωση κατά 6,7%, έναντι αύξησης 2,3% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2013 προς το 2012. Ο μέσος Δείκτης Βιομηχανικής Παραγωγής της περιόδου Ιανουαρίου – Ιουνίου 2014, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη της περιόδου Ιανουαρίου – Ιουνίου 2013, παρουσίασε μείωση κατά 3,2%, έναντι μείωσης 1,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2013 προς το 2012».
Επί κυβερνήσεων ΓΑΠ, τον δεύτερο μνημονιακό χρόνο, κατεβλήθη προσπάθεια να παραμυθιαστούν οι άνεργοι με μια επικείμενη ανάπτυξη, η οποία θα στηριχτεί στις εξαγωγές, οι οποίες δήθεν κάλπαζαν. Μαϊμούδισαν τα στοιχεία για μερικούς μήνες, αλλά δεν μπορούσαν να τα μαϊμουδίζουν επ’ άπειρον. Τώρα, η ανάπτυξη που θα στηρίζεται στις εξαγωγές διατυπώνεται ως όραμα, από χειλέων Χαρδούβελη. Προς το παρόν, όμως, η εικόνα είναι αυτή που περιγράφουν οι Δείκτες της ΕΛΣΤΑΤ. Η βιομηχανική παραγωγή, στην οποία θα αποτυπωθεί το… όραμα του Χαρδούβελη και όλων των εκπροσώπων του κομπραδόρικου και ξενόδουλου ελληνικού καπιταλισμού, παρουσιάζει το πρώτο εξάμηνο του… αναπτυξιακού 2014 εικόνα χειρότερη του πρώτου εξάμηνου του 2013! (Περισσότερα στοιχεία για την «ανάπτυξη» και ειδικά για τις εξαγωγές και τον τουρισμό μπορείτε να βρείτε στη σελίδα 11).
Την 1η του Σεπτέμβρη, ενόψει και της ομιλίας του στη ΔΕΘ, ο Σαμαράς ήθελε μια ακόμη φιέστα, στην οποία θα εξέφραζε ξανά το ενδιαφέρον του για την ανεργία και θα μοίραζε παρηγορητικές υποσχέσεις. Ετσι, συγκάλεσε για πρώτη φορά το Εθνικό Συμβούλιο Απασχόλησης, βρίσκοντας πρόθυμους συνομιλητές, πέρα από τον Βρούτση, τον Βενιζέλο και τους κρατικούς παράγοντες, και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η οποία βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει παραδάκι.
Ο Σαμαράς είπε τα γνωστά δακρύβρεχτα που λέει σ’ αυτές τις περιπτώσεις («η ανεργία είναι ο πιο ύπουλος και ο πιο σκληρός αντίπαλος της κοινωνίας, καθώς υπονομεύει τα όνειρα της νεολαίας») και κατέληξε στο success story, δίνοντας και νούμερα αυτή τη φορά (δεν κοστίζουν τίποτα): «Για πρώτη φορά υπάρχει πρόβλεψη για άνοδο του ΑΕΠ έπειτα από 24 τρίμηνα, ενώ υπάρχει πρόβλεψη για 770.000 θέσεις απασχόλησης ως το 2020»! Ο αριθμός 770.000 εντυπωσιάζει, αν το σκεφτεί όμως κανείς θα διαπιστώσει ότι ο Σαμαράς υπόσχεται ότι το 2020 η ανεργία θα είναι γύρω στο 12%! Φυσικά, και αυτό είναι στον αέρα, όπως είναι στον αέρα οι «προβλέψεις» για μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 3% τα ίδια χρόνια.
Ο Βενιζέλος, για να δείξει πως αποτελεί το… προοδευτικό τμήμα της κυβέρνησης, πρότεινε να θεσμοθετηθεί «ρήτρα απασχόλησης» σε κάθε κυβερνητική δράση που αφορά θέματα ανάπτυξης! Είπε κι αυτός την παπαριά του (είπαμε: τζάμπα είναι), για να ‘χουν να γράφουν οι φυλλάδες την επομένη και να τσαμπουνάνε τα παπαγαλάκια στα ραδιοκάναλα.
Ο Βρούτσης, για να μην υστερήσει έναντι του Βενιζέλου, ανακοίνωσε τη δημιουργία του «Λευκού Μητρώου» για τις επιχειρήσεις με «αποδεδειγμένα υποδειγματική συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους και την πολιτεία». Οι επιχειρήσεις που θα κατακτήσουν μια ζηλευτή θέση στις δέλτους του «Λευκού Μητρώου» δε θα ελέγχονται εντατικά έτσι που οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να στραφούν στοχευμένα εκεί που υπάρχει υψηλή παραβατικότητα και υποτροπή!
Ανακοίνωσε ακόμη και σχέδιο ανάσχεσης του brain drain, όπως λέγεται στην… απλοελληνική η διαρροή των «καλύτερων μυαλών» προς το εξωτερικό! Τους τελείωσαν όλα τα άλλα παπατζιλίκια, οπότε έπρεπε να σκεφτούν νέες εφετζίδικες ατάκες για να δείξουν ότι μοχθούν νυχθημερόν για να αντιμετωπίσουν την ανεργία: ρήτρα απασχόλησης, λευκό μητρώο, anti brain drain.
Στη συνέχεια, ο Βρούτσης άρχισε να αραδιάζει για πολλοστή φορά τα προγράμματα του ΟΑΕΔ «για τη στήριξη της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας».
Οπως είπε, ο προϋπολογισμός των προγραμμάτων για τη διετία 2014 – 2016 θα ξεπεράσει το ένα δισ. ευρώ, με τους ωφελούμενους ανέργους να ανέρχονται σε τουλάχιστον 397.356.
Ο μπαξές έχει απ’ όλα: προγράμματα «μαθητείας», «επαγγελματικής κατάρτισης», «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», προγράμματα επιδότησης επιχειρήσεων για διατήρηση θέσεων εργασίας, επιδότησης για πρόσληψη ανέργων κτλ. Τα περισσότερα λεφτά θα διατεθούν σε προγράμματα «μαθητείας» και «επαγγελματικής κατάρτισης» διαφόρων τύπων. Πρόκειται, όπως έχουμε ξαναγράψει, για προγράμματα εξασφάλισης τζάμπα εργατών-δούλων από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, μπροστά στα οποία τα παλιά stage μοιάζουν… φιλεργατικά. Ετσι, η ανεργία μετατρέπεται σε εργαλείο προώθησης της κινεζοποίησης, αφού οι άνεργοι ξεσκίζονται για να βρουν μια θέση ανασφάλιστης εργασίας (δήθεν «μαθητείας» ή «επαγγελματικής κατάρτισης») και αναγκαστικά μετατρέπονται σε δούλους των αφεντικών (ειδικά στον τουρισμό «χτυπάνε» ακόμη και δωδεκάωρα) για να πάρουν ένα πεντακοσάρικο το μήνα για ένα πεντάμηνο. Στόχος είναι να εμπεδωθεί στους νέους εργαζόμενους η συνείδηση ότι αυτή είναι η «μοίρα» τους, ότι πρέπει να αισθάνονται και ευχαριστημένοι αν καταφέρουν να βρουν ένα τέτοιο πεντάμηνο δουλείας.
Μερίδιο από το νταβατζιλίκι αυτών των προγραμμάτων γυρεύει και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γι’ αυτό και ο Παναγόπουλος, όχι μόνο δεν έτριψε στη μούρη του Σαμαρά την πρόσκληση, αλλά στρογγυλοκάθησε στο τραπέζι της φιέστας, προσφέροντας την «κοινωνική νομιμοποίηση» που ήθελαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος.
Χαρακτηριστικά είναι τα πρώτα λόγια που είπε στη δήλωση που έκανε μετά τη φιέστα: «Το Συμβούλιο αυτό όπως γνωρίζετε θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά καιτο θετικό που εκπέμπει είναι ότι οι πόροι που υπολογίζονται για την καταπολέμηση της ανεργίας μπορούμε να πούμε ότι κατά ένα σημαντικό τρόπο μπορούν να μαζευτούν».
Μετά μπήκε στο ζουμί: «Αυτό που συμφωνήθηκε είναι να ενισχυθούν τα προγράμματα, η υλοποίηση και ο σχεδιασμός των προγραμμάτων που αφορούν το νέο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς με την παρουσία των κοινωνικών φορέων, των εργοδοτών και των εργαζομένων. Είναι κάτι που μπορεί να δώσει και ποιότητα και έλεγχο στα προγράμματα για την ανεργία». Οταν, δε, ρωτήθηκε αν αυτό σημαίνει να πηγαίνει το παραδάκι απευθείας σ’ αυτούς, απάντησε:
«Ζητήσαμε να είμαστε οι τελικοί δικαιούχοι των πόρων του ΕΣΠΑ κι από ΕΠΑΝΑΔ και ΕΠΑΝΕΚ. Δεσμεύτηκε ότι αυτό θα γίνει και ότι θα γίνει και η νομοθετική ρύθμιση»!
Το μόνο που ενδιαφέρει τους εργατοπατέρες είναι ν’ αναλάβουν αυτοί ρόλο στη διαχείριση της κινεζοποίησης. Να παίρνουν το παραδάκι από το ΕΣΠΑ και να «μοιράζουν το παιχνίδι», σε συνεργασία με τα συνδικάτα των καπιταλιστών. Προσφέρουν απόλυτη στήριξη στην κινεζοποίηση, φτάνει να εισπράττουν ένα νταβατζιλίκι που θα τους επιτρέπει και το μηχανισμό τους να συντηρούν (είναι και πολυδάπανος) και πελατειακές σχέσεις να δημιουργούν, δένοντας νέους εργαζόμενους στο άρμα τους.
Στο 27% θα παραμείνει η ανεργία και το 2015 προβλέπει ο ΟΟΣΑ, σε έκθεσή του που δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Τετάρτη. Μάλιστα, ο ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μακροχρόνιας ανεργίας μεταξύ των χωρών-μελών του οργανισμού. Το ποσοστό αυτό αυξήθηκε από το 49% στο 71% μεταξύ του τέταρτου τριμήνου του 2007 και του πρώτου τριμήνου του 2014.
Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι οι πραγματικοί μισθοί στην Ελλάδα μειώνονται με ρυθμό πάνω από 5% ετησίως κατά μέσο όρο από το πρώτο τρίμηνο του 2009! Η μείωση αυτή είναι από τις μεγαλύτερες μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ.
Η πρόβλεψη αυτή αποτελεί χαστούκι για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, γι’ αυτό και τα παπαγαλάκια την υποβάθμισαν, δίνοντας χώρο μόνο στις φιέστες του Σαμαρά.
Αναδημοσίευση από: ΚΟΝΤΡΑ
Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΤΗΣ “ΚΟΙΝΩΦΕΛΟΥΣ” ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Κυβέρνηση, κεφάλαιο και Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού πήραν σωρεία μέτρων που οδήγησαν σε καταβύθιση τους μισθούς, έβαλαν στο περιθώριο τις συλλογικές διεκδικήσεις με κατάργηση των ΣΣΕ και εκτόξευσαν την ανεργία φρόντισαν να προσφέρουν δώρο στις εταιρίες στρατιές εξαθλιωμένων εργαζομένων χωρίς δικαιώματα και μέσω των προγραμμάτων “αντιμετώπισης” της ανεργίας. Παράλληλα, σχεδιάζουν την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων με ομαδικές “εκδιώξεις” των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Η εφαρμοζόμενη πολιτική με τις νέες ελαστικές εργασιακές σχέσεις (κοινωφελής εργασία, voucher) δε λύνει το πρόβλημα της ανεργίας. Στόχος τους είναι το ακριβώς αντίθετο από ό,τι διακηρύσσουν. Είναι η σταδιακή γενίκευση ενός καθεστώτος μισοεργασίας – μισοανεργίας σε ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων, μέσα από την ανακύκλωση των άνεργων σε θέσεις προσωρινής ανασφάλιστης και κακοπληρωμένης εργασίας ή κατάρτισης
Στο δημόσιο τομέα απ’ τη μία προωθούνται απολύσεις και διαθεσιμότητες, απ’ την άλλη προσλαμβάνονται “πεντάμηνοι ωφελούμενοι” για να κάνουν την δουλειά τσάμπα, χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά μόνο με υποχρεώσεις. Στο ΕΤΕΑ (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης) τις χρόνιες ελλείψεις σε προσωπικό και τις πρόσφατες 30 διαθεσιμότητες από το μόνιμο προσωπικό ήρθαν να καλύψουν οι προσλήψεις δεκάδων συναδέλφων στην κοινωφελή εργασία καλύπτοντας έτσι, πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Να αντιδράσουμε απέναντι στον εμπαιγμό κράτους – εργοδοτών. Μας θέλουν να δουλεύουμε με χαρτζιλίκι και ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, καθυστερούν τις πληρωμές. Στο ΕΤΕΑ από το ξεκίνημα του προγράμματος “κοινωφελούς εργασίας” υπάρχουν αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία με ότι αυτό συνεπάγεται για τις ζωές των εργαζόμενων. Πλήρως ευθυγραμμισμένοι με την καταστροφική πολιτική του Υπουργείου Εργασίας (-Ανεργίας), ο διοικητής και οι υπηρεσίες του επικουρικού ασφαλιστικού ταμείου είναι και αυτοί υπεύθυνοι για τις κακές συνθήκες εργασίας των συναδέλφων και φροντίζουν με κάθε ευκαιρία να τις εντείνουν.
Η προσβλητική συμπεριφορά του διοικητή του ΕΤΕΑ προς το σύνολο των εργαζομένων της “κοινωφελούς εργασίας” κατά την επίσκεψη του στο παράρτημα της Ευαγγελιστρίας 5, στις 2 Ιουλίου, είναι σαφές δείγμα εργοδοτικού αυταρχισμού και αυθαιρεσίας. Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές και οι συνθήκες εργασίας στο χώρο του ταμείου είναι απαράδεκτες. Όλα τα παραπάνω αποτελούν ζητήματα για τα οποία ως σωματεία προσφύγαμε στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Όσο βρισκόμαστε στο πεντάμηνο δεν σκύβουμε το κεφάλι. Αγωνιζόμαστε για όλα όσα μας κλέβουν, αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπεια μας. Μόνο με ενότητα, συντονισμό και αποφασιστικότητα μπορούμε να νικήσουμε.
• Καμία καθυστέρηση στους μισθούς/άμεση καταβολή των δεδουλευμένων.
• Άμεση κατάργηση των προγραμμάτων εκμετάλλευσης των ανέργων.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, κανονικές προσλήψεις και μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας με υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
• Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα της ανεργίας, στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει τις ανάγκες μας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό.
Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Πρώτα εμφανίστηκε στο πολιτικό μεϊντάνι ο Βρούτσης, με μια δήλωση την οποία διένειμε γραπτώς: «Για πολλά χρόνια συντηρούσαμε ένα κατακερματισμένο σύστημα ασφάλισης πολλών ταχυτήτων, δαπανηρό και, κυρίως, άδικο και αναποτελεσματικό. Στο νέο ασφαλιστικό χάρτη που προετοιμάζουμε μεθοδικά, όλα αλλάζουν για πάντα. Στην παρουσίαση της μελέτης που εκπονείται από το ΚΕΠΕ θα αποδειχθεί ότι οι λύσεις ήταν μπροστά μας, αλλά είτε δεν τις βλέπαμε είτε –ακόμη χειρότερα– δεν θέλαμε ή δεν τολμούσαμε να τις δούμε».
Μετά ήρθε το «Βήμα», στο οποίο διοχετεύθηκε η «απόρρητη έκθεση του ΚΕΠΕ», η οποία αποκαλύπτει ένα ασφαλιστικό σύστημα γεμάτο «παραλογισμούς». Οπως αντιλαμβάνεστε, παραλογισμοί δεν είναι οι συντάξεις πείνας, αλλά το ότι υπάρχουν συνταξιούχοι σε ηλικίες μικρότερες από τα ανώτατα όρια (το ότι αυτοί έχουν 35 χρόνια ένσημα ή εργάστηκαν στα βαριά και ανθυγιεινά δεν έχει σημασία!), το ότι το 2014 βγήκαν στη σύνταξη διπλάσιοι από το 2009 (χωρίς να εξετάζουν το λόγο, αλλά να υπονοούν ότι βγήκαν πρόωρα – που δε βγήκαν), και το ότι το 17,2% των συνταξιού-χων ανδρών του ΙΚΑ και το 15,1% των συνταξιούχων γυναικών παίρνει σύνταξη αναπηρίας (το ότι ο καπιταλισμός σακατεύει τον εργάτη και την εργάτρια επίσης δεν μετράει). «Παραλογισμός» είναι το ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων αιτήσεων για συνταξιοδότηση γίνεται με τα κατώτατα όρια (από 15 μέχρι 16 χρόνια εργασίας) και όχι ότι οργιάζει η «μαύρη» εργασία, με αποτέλεσμα εργάτες και εργάτριες να φτάνουν σε ηλικία σύνταξης και μετά βίας να έχουν συμπληρώσει 4.500 ένσημα.
Το δημοσίευμα του «Βήματος» πέτυχε το σκοπό του. Αναπαράχθηκε ευρύτατα και πυροδότησε μια φιλολογία που είναι γνωστή και από όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές επιθέσεις. Πρώτα αναπτύσσεται μια φιλολογία κρισιολογίας και «υπερβολών» και μετά ακολουθούν οι αντιασφαλιστικές νομοθετικές παρεμβάσεις.
Η φιλολογία που αναπτύσσεται το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι αυτή της «κοινωνικής ισότητας», για την οποία κόπτονται δήθεν οι κυβερνώντες. Δεν είναι τυχαίο ότι η μελέτη του ΚΕΠΕ κάνει λόγο για «προνόμια» και όχι για δικαιώματα, λες και υπάρχει κάποιο καθορισμένο μίνιμουμ κοινωνικών παροχών και οτιδήποτε είναι πάνω απ’ αυτό αποτελεί απαράδεκτο προνόμιο. Γράφει η μελέτη: «Η πολυδιάσπαση του συστήματος (…) δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια που θεσπίστηκαν στο παρελθόν και αντικρούουν κάθε έννοια κοινωνικής ισότητας»! Μ’ άλλα λόγια, όποιος εργαζόμενος παίρνει σύνταξη πάνω από το τρισάθλιο κατώτερο επίπεδο του ΙΚΑ είναι προνομι-ούχος (χωρίς να μετρήσουμε τα χρόνια ασφάλισης και τις ασφαλιστικές εισφορές που πλήρωσε)!
Το ιδεολόγημα των «προνομίων» και της «κοινωνικής ισότητας» χρησιμοποιείται ως βάση για να εξαπολυθεί μια νέα εκστρατεία εξίσωσης συντάξεων προς τα κάτω, με εργαλείο την ενοποίηση των εναπομεινάντων ασφαλιστικών Ταμείων. Μπορεί ο Βρού-τσης να διατυμπανίζει ότι η ενοποίηση θα είναι μόνο διοικητική και λειτουργική, για να μειωθούν οι δαπάνες διοίκησης και λειτουργίας, όμως η μελέτη του ΚΕΠΕ μας προϊδεάζει για «ενοποιήσεις» συντάξεων. Γράφει χαρακτηριστικά: «Το ασφαλιστικό σύστημα, όμως, δεν είναι κατακερματισμένο μόνο διοικητικά. Το σύστημα συντάξεων χαρακτηρίζεται από μια πολυνομία, η οποία δημιουργεί έντονες κοινωνικές ανισότητες, αφού αντιμετωπίζει όμοιες περιπτώσεις πολιτών με διαφορετικό τρόπο. Οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (χρόνος ασφάλισης και όρια ηλικίας), τα ποσοστά αναπλήρωσης, οι κατώτατες συντάξεις, οι ασφαλιστικές και εργοδοτικές εισφορές, οι κοινωνικοί πόροι και η κρατική χρηματοδότηση ποικίλλουν τόσο μεταξύ των Ταμείων, όσο και μεταξύ ασφαλισμένων στο ίδιο Ταμείο».
Στο στόχαστρο, λοιπόν, μπαίνει ολόκληρο το ασφαλιστικό «πακέτο»: χρόνος ασφάλισης και όρια ηλικίας, ποσοστά αναπλήρωσης, ασφαλιστικές εισφορές και κρατική χρηματοδότηση, κοινωνικοί πόροι και κατώτερες συντάξεις. Είναι τόσο προκλητική αυτή η μελέτη που φτάνει στο σημείο να γράφει ότι «σε ορισμένα Ταμεία, παρά τις ευρωπαϊκές οδηγίες, συνεχίζουν να υπάρχουν αρκετά πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις γυναίκες»! Ακόμη πιο προκλητική είναι η αναφορά στις αναπηρικές συντάξεις που «αποτελούν διέξοδο για νέους ασφαλισμένους ή ασφαλισμένους με λίγες ημέρες ασφάλισης»! Δηλαδή, ο νέος εργαζόμενος ή ο μεγαλύτερος που δεν έχει πολλά ένσημα… αυτοτραυματίζεται για να πάρει αναπηρική σύνταξη!
Με κυνικό τεχνοκρατικό ύφος το ΚΕΠΕ λέει στους εργαζόμενους… να ξεχάσουν αυτά που ήξεραν, ακόμη και αν έχουν δίκιο: «Αν και για όλους τους παραπάνω διαχωρισμούς μπορούν, τουλάχιστον από αυτούς που ευνοούνται, να προταθούν πειστικές αιτιολογίες για την ύπαρξή τους, από οικονομικής και κοινωνικής άποψης είναι μάλλον δύσκολο να δικαιολογηθούν».
Σε ό,τι αφορά τα όρια ηλικίας και τα χρόνια ασφάλισης, είναι φανερό ότι στόχος είναι να χτυπηθούν όσα όρια έχουν απομείνει κάτω από τα 67. Μολονότι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι τα 62,34 χρόνια (62,09 είναι ο μέσος όρος στις χώρες μέλη της ΕΕ), το ΚΕΠΕ επιμένει ότι πρέπει να μην γίνεται αναφορά στο μέσο όρο, αλλά να υπάρξουν «τροποποιήσεις- καταργήσεις στις ισχύουσες εξαιρέσεις» από τα ανώτατα όρια. Αναφέρει δε ως παραδείγματα «το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών» και «τις πρόσφατες ρυθμίσεις για αναγνώριση πλασματικών ετών στους ενστόλους στο Δημόσιο», λες και έχει καμιά σχέση ο εργάτης στις βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, που φτύνει αίμα βλέποντας την υγεία του να φθείρεται καθημερινά, με τους μπάτσους και τους καραβανάδες που συνταξιοδοτούνται νεότατοι και όσο «εργάζονται» να μην πούμε τι κάνουν. Το ΚΕΠΕ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο διαφορετικό καθεστώς που ισχύει στο δημόσιο ανάλογα «αν άρχισαν να εργάζονται πριν ή μετά το 1983»!
Δεν τους αρκεί, όμως, μόνο η αύξηση των λεγόμενων πρόωρων συντάξεων (ΒΑΕ, γυναίκες με ανήλικα παιδιά, 35ετία για όσους ισχύει ακόμη), ώστε να σπρώξουν όλα τα όρια ηλικίας προς τα 67. Θα χτυπήσουν και τα ελάχιστα όρια ημερών ασφάλισης. Θυμίζουμε ότι και το 2012 αναπτύχθηκε φιλολογία για αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων για συνταξιοδότηση από 4.500 σε 6.000 (δηλαδή από 15 σε 20 πλήρη έτη ασφάλισης). Αν συμβεί αυτό, δεδομένης της έκρηξης της ανεργίας τα τελευταία χρόνια, η οποία θα κρατήσει πολύ ακόμα, θα πετάξει εκτός συνταξιοδότησης έναν τεράστιο αριθμό εργαζόμενων και θα τσακίσει κάθε έννοια ασφαλιστικής συνείδησης στη νέα εργατική γενιά.
Δεν γνωρίζουμε αν η επικείμενη αντιασφαλιστική επίθεση θα περιοριστεί στο τρίπτυχο «ενοποιήσεις ταμείων – αύξηση των χαμηλότερων από τα ανώτατα ορίων ηλικίας – αύξηση ελάχιστου αριθμού ημερών ασφάλισης» και δε θα επεκταθεί στο ύψος των συντάξεων. Το βέβαιο είναι πως πρέπει να χτυπη- θούν και οι συντάξεις, προκειμένου να γίνει μια κάποια διαχείριση της βαθιάς κρίσης στην οποία έχουν οδηγήσει την Κοινωνική Ασφάλιση. Το αν θα το κάνουν άμεσα ή σε μια επόμενη φάση (η οποία δε θ’ αργήσει πολύ) είναι τεχνική λεπτομέρεια. Το σίγουρο είναι ότι θα το κάνουν.
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους (υπηρεσία της Βουλής) γράφει ορθά-κοφτά στην τελευταία έκθεσή του: «Η σημερινή οικονομική κρίση, καθώς και η σύνδεση της Κοινωνικής Ασφάλισης με το κοινωνικό κράτος δεν ευνοεί την οικονομική βιωσιμότητα του συστήματος». Επειδή, λοιπόν, «δεν ευνοείται η οικονομική βιωσιμότητα του συστήματος», το ΓΠΚ συμπεραίνει ότι «είναι λογικόνα πρέπει να ζητηθούν νέοι πόροι είτε να περικοπούν περισσότερο οι δαπάνες»!