Τα τελευταία 4 χρόνια, με αφετηρία την προσφυγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και τη ψήφιση του πρώτου μνημονίου, δημιουργήθηκαν ανακατατάξεις στις πολιτικοκοινωνικές διαδικασίες που επηρέασαν δραστικά τους ταξικούς συσχετισμούς. Από τη μια πλευρά οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι «ανάγκες της αγοράς» που πατώντας πάνω στις κυβερνητικές επικλήσεις για θυσίες, όξυναν την επίθεσή τους και εντατικοποίησαν την εκμετάλλευση, λεηλατώντας εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών.
Ένα συμμαχικό στρατόπεδο, που μη έχοντας πλέον ανάγκη τις αυγουστιάτικες «εκεχειρίες» για να περάσει αντεργατικά μέτρα, κατακλύζει την καθημερινότητα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, μεσοπρόθεσμα, μνημόνια και πολυνομοσχέδια. Ένα οργανωμένο μπλοκ συμφερόντων που θωρακίζεται και νομιμοποιείται από τη μηντιακή προπαγάνδα που συκοφαντεί όποιους και όποιες αντιστέκονται, ενώ εξυμνεί τη «νέα Ελλάδα», το χτίσιμο της οποίας απαιτεί τους κόπους και το τσάκισμα των φτωχών,τον εκτοπισμό και συχνά πυκνά το θάνατο των υποτιμημένων – είτε στα κέντρα των πόλεων, είτε στα σύνορα της επικράτειας.
Από την άλλη πλευρά, τα προλεταριακά στρώματα που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα εργασιακό τοπίο που συντίθεται πλέον από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των ωραρίων, τις απλήρωτες βάρδιες, τη συρρίκνωση της διαπραγματευτικής δυνατότητας. Ένα πεδίο που γεμίζει με το πείραμα των voucher, τις «λευκές νύχτες» της κατανάλωσης, την καταστολή και τις παραδειγματικές επιστρατεύσεις απεργών.
Αυτή η συνθήκη ευνόησε και το νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2013, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα καταστήματα μπορούν να ανοίγουν 7 Κυριακές το χρόνο. Αλλά μιας και τίποτα δεν είναι αρκετό, το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο ήρθε στη συνέχεια να προσθέσει την πρόβλεψη ότι τα καταστήματα θα μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές σε τρεις περιοχές της χώρας. Το λανσάρισμα της συγκεκριμένης συνθήκης ενισχύθηκε αρχικά με υποσχέσεις ότι οι εργαζόμενοι θα παίρνουν προσαυξήσεις και θα δικαιούνται ένα επιπλέον ρεπό μέσα στην εβδομάδα. Κάτι που προφανώς για χιλιάδες εργαζόμενους δεν έγινε ποτέ. Κάτι που για τους χιλιάδες απλήρωτους εργάτες σημαίνει άλλη μια απλήρωτη βάρδια, άλλος ένας επιπλέον καταναγκασμός.
Την Κυριακή 4 Μάη ήταν η 3η φορά μέσα στο 2014 που άνοιξαν τα εμπορικά καταστήματα και Κυριακή. Η «τόνωση της αγοράς», οι χαμογελαστοί επιχειρηματίες, οι γεμάτες σακούλες με εμπορεύματα, χρησιμοποιήθηκαν ως προμετωπίδα στην επιχειρηματολογία των δυνάμεων του κεφαλαίου. Εμπορικοί σύλλογοι και καταστηματάρχες, αστικές φυλλάδες και κανάλια, τραπεζικά συμφέροντα (με την Alpha Bank να πρωτοστατεί μέσω του νέου προγράμματος της τράπεζας «Ανοιχτές Κυριακές» που προσφέρει στους κατόχους των πιστωτικών καρτών διπλή «επιβράβευση» αν πραγματοποιήσουν αγορές τη συγκεκριμένη μέρα) και οικονομικοί αναλυτές γυρίζουν το χρόνο ένα αιώνα πίσω, προσπαθώντας να μας επιφέρουν ένα ακόμα πλήγμα. Μαζί τους και ένα κομμάτι των καταναλωτών που επιλέγοντας να ψωνίζουν σε μέρες απεργιών, τις μέρες που δοκιμάζεται στην πράξη η νέα συνθήκη, βάζουν μαζί με τον οβολό τους και το λιθαράκι τους για την εφαρμογή αυτού του νόμου.
Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και η «απελευθέρωση» του ωραρίου για τους εμποροϋπαλλήλους χρησίμευε αρχικά ως «έκτακτο μέτρο» για «έκτακτες ανάγκες»: η ολυμπιάδα του 2004 που αύξησε τις ορέξεις των αφεντικών, οι τουριστικές ζώνες σε διάφορα σημεία της Ελλάδας που «απολαμβάνουν» τα δικά τους ωράρια, οι εορταστικές περίοδοι των χριστουγέννων και του πάσχα που αύξαναν τις εργατοώρες. Παράλληλα για άλλους κλάδους (όπως π.χ. του καθαρισμού, του επισιτισμού και της εστίασης), η συνθήκη αυτή είναι μια κανονικότητα που έχει διαμορφωθεί επιμελώς εδώ και καιρό με αποτέλεσμα 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα τηλεφωνητές να απαντάνε σε κλήσεις, σερβιτόροι να παίρνουν παραγγελίες, ντελιβεράδες να μεταφέρουν πακέτα. Και τα παραδείγματα είναι πολλά…
Ο καινούριος νόμος δεν είναι απλά και μόνο άλλο ένα χτύπημα στο 5θήμερο 8αώρο. Επεκτείνοντας και σε αυτό το κλάδο τα όρια των εργάσιμων ημερών, οι δυνάμεις του κεφαλαίου ξεκινούν άλλη μία μάχη ενάντια στην τάξη των καταπιεσμένων, εισβάλλοντας σε κάθε γωνιά της ζωής τους και επεκτείνοντας περισσότερο τους χωροχρόνους της αγοράς. Άλλη μια μάχη, που αν κερδίσουν, θα τους δώσει το απαραίτητο έδαφος για να ξεκινήσουν νέες επιθέσεις. Και γι’ αυτό αυτή η συνθήκη που πάει να καθιερωθεί δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.
Απέναντι σε αυτό τον εκβιασμό οργανώθηκαν απεργίες, σαμποτάζ, αποκλεισμοί καταστημάτων, πορείες και παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης. Οι αγώνες για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας πρέπει να ενδυναμωθούν από όλους όσους βλέπουν σε αυτό το νόμο άλλη μια επίθεση στις πλάτες τους. Από όλους αυτούς και αυτές που αναγνωρίζουν πως αυτό το «ειδικό» καθεστώς είναι άλλο ένα απαραίτητο στάδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δηλαδή άλλη μία ευκαιρία για αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών.
Αντιλαμβανόμενοι τη σημασία που έχουν οι καθημερινοί ταξικοί αγώνες, οι μικρές και μεγάλες νίκες που μας δίνουν πίσω όσα μας ανήκουν, οι απόπειρες που εμπλουτίζουν τις οργανωτικές μας δυνατότητες και παρακάμπτουν τους φόβους, τις μελαγχολίες και τις δυσκαμψίες της καθημερινής ζωής, τα ξημερώματα της Παρασκευής 30 Μαΐου σύντροφοι και συντρόφισσες σπάσαμε τις προσόψεις καταστημάτων που συμμετέχουν ενεργά στην εφαρμογή του νέου νόμου:
ΑΒ Βασιλόπουλος, Φυλής, Αγ. Νικόλαος
ΑΒ Βασιλόπουλος, Πριγκηποννήσων, Πολύγωνο
ΑΒ Βασιλόπουλος & ΑΤΜ Εθνικής Τράπεζας, Παν. Μακρή, Α. Πατήσια
Προμηθευτική, Τηλεμάχου, Π. Φάληρο
Μαρινόπουλος, Κέντρο Χαλανδρίου
Market In, Ραγκαβή, Γκύζη
Επιλέξαμε την πρακτική αυτή για να σαμποτάρουμε την ευταξία της κατανάλωσης, για να επισημάνουμε και με αυτόν τον τρόπο στους άμεσα εμπλεκόμενους πως η επίθεση στους εργάτες κοστίζει και δεν θα μείνει αναπάντητη, για να υπενθυμίσουμε στους καταναλωτές που δεν σκέφτονται σαν εργαζόμενοι πως θα μας βρίσκουν μπροστά τους.
ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ – ΚΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΜΕΡΑ – ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ
ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Να συνδέσουμε το νήμα των ταξικών αγώνων μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας. Αλληλεγγύη στις απεργίες που ανοίγουν δρόμους σύγκρουσης με τους καπιταλιστικούς εκβιασμούς, στις δράσεις ενάντια στις μαζικές απολύσεις (όπως ο ανυποχώρητος αγώνας των καθαριστριών του υποικ), στις μαχητικές διεκδικήσεις ενάντια στις απλήρωτες & «μαύρες» βάρδιες, στα «λογιστικά λάθη» και τις εκδικητικές απολύσεις (όπως στην περίπτωση του «εναλλακτικού» μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στο Μεταξουργείο), στις συνεχείς δράσεις ενάντια στο νταηλίκι του κάθε τσογλαναρά που σηκώνει το χέρι του (ή το όπλο του) σε μετανάστες εργάτες (όπως στην περίπτωση του cafe Scherzo στο Μαρούσι), στις συλλογικές απαντήσεις ενάντια στο εκβιαστικό δίλημμα «απόλυση ή νέες υποτιμημένες ατομικές συμβάσεις» και στα κόλπα των αφεντικών που κλείνουν εν μια νυκτί καταστήματα τρώγοντας αποζημιώσεις και δεδουλευμένα (όπως στην περίπτωση της ACS Αλίμου), στους αγώνες ενάντια στο μεσαίωνα της «κοινωφελούς εργασίας». Αλληλεγγύη στις κινητοποιήσεις των μεταναστών ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και των κρατουμένων ενάντια στις φυλακές. Οι μάχες είναι πολλές… Ο αγώνας συνεχίζεται.
Αναρχικοί/ές για την υπεράσπιση των αυτονόητων
https://athens.indymedia.org/post/1525995/