Την Παρασκευή το απόγευμα, ήταν προγραμματισμένη μία από τις πάντα γελοίες εκδηλώσεις του πατριωτικού συνδέσμου Λάρισας στην κεντρική πλατεία της πόλης. Όταν μαθεύτηκε αυτό, αντανακλαστικά, ομάδα περίπου τριάντα αντιφασιστών μαζευτήκαμε το μεσημέρι και αποφασίσαμε να  χαλάσουμε τη συγκέντρωση μίσους που προετοίμαζαν, καταλαμβάνοντας από τις 17.00 την κεντρική πλατεία. Όταν φτάσαμε, εκεί ήταν ήδη 2-3 άτομα που προετοίμαζαν τον χώρο. Τους πλησιάσαμε για να τους ενημερώσουμε πως η εκδήλωσή τους δε θα γίνει και αφού μας συστήθηκαν ως απλοί καλεσμένοι και πως δε γνώριζαν τι εστί πατριωτικός σύνδεσμος και Χάμος, δήλωσαν πως αποχωρούν. Εντωμεταξύ, όσο η ώρα περνούσε οι  αστυνομικές δυνάμεις αυξάνονταν καταλήγοντας να υπάρχουν πέντε δικάβαλα, ένα οπκίτικο, μία διμοιρία, ασφαλίτες και καπελάκηδες! Μέχρι τις 19.00 δεν είχε εμφανιστεί κανένα από τα θρασύδειλα φασιστοειδή του Χάμου, ενώ οι μπάτσοι κάθε τρεις και λίγο μας έλεγαν να “υποχωρήσουμε ειρηνικά”.  Στις 19.00 εμφανίστηκαν τα φασιστοειδή του πατριωτικού, ούτε δέκα σε αριθμό, κρατώντας παλούκια και υπό την προστασία πάντα των μπάτσων το έπαιζαν μάγκες και εκτόξευαν απειλές. Από εκείνη την ώρα και μετά, βιώσαμε μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της πόλης καταστολή. Χωρίς την παραμικρή αφορμή, η διμοιρία και οι ΔΙΑδες άρχισαν να μας σπρώχνουν, να μας ποδοπατάνε, να χτυπάνε στα τυφλά και ότι βρίσκανε. Επικράτησε πανικός και άγριο κυνηγητό σε κεντρικό δρόμο της πόλης και για μεγάλη απόσταση. Ο τελικός απολογισμός ήταν τρεις προσαγωγές συντρόφων μας (οι οποίοι αφέθηκαν λίγες ώρες μετά) και αρκετοί μόλωπες και μελανιές.

Το χθεσινό περιστατικό δεν μπορεί και δεν θα μείνει αναπάντητο. Οι φασίστες, είτε κοινοβουλευτικοί είτε εξωκοινοβουλευτικοί, με τις πλάτες πάντα των μπάτσων, νομίζουν ότι μπορούν να αλωνίζουν οργανώνοντας εκδηλώσεις μίσους, πογκρόμ σε μετανάστες και αγωνιστές, δικαστικές φιέστες.

Ο αντιφασιστικός αγώνας δε σταματάει, δεν καταστέλλεται, δεν τσακίζεται. ΕΜΕΙΣ θα του τσακίσουμε και να το πάρουν χαμπάρι και αυτοί και οι προστάτες τους.

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ!

περισσότερα:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488967

  Πλατεία Ταξίμ/4 Ιουνίου
ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ!
Είδαμε την παραλία κάτω από τις πέτρες, σηκώσαμε τις μαύρες σημαίες της επανάστασης!

Στη λεωφόρο Ιστικλάλ, κοντά στο Γαλλικό προξενείο, 200 μέτρα μακρυά από την αστυνομία, κρατώντας στο ένα χέρι τις πέτρες της παραλίας και τη σημαία της εξέγερσης στο άλλο, συγκρουόμαστε με την αστυνομία. Ένα κομμάτι υφάσματος βρεγμένο με μαλόξ αποτελεί την μάσκα σου, η αστυνομία ψεκάζει πεπιεσμένο νερο, πετώντας  τα δακρυγόνα το ένα μετά το άλλο, έχεις απομείνει στη μέση των χημικών και υποχωρείς πετώντας πέτρες, δεν μπορείς να ανασάνεις, ασφυκτιείς , χωρίς πνοή για τη στιγμή, κάποιος τρέχει κοντά σου, σου ψεκάζει νερό με μαλόξ στο πρόσωπό σου, ρωτώντας ” πώς είσαι, εισαι καλά;” . Δεν είσαι καλά, όμως αμέσως επανέρχεσαι. Παίρνεις μια πέτρα της παραλίας στο ένα χέρι, πιάνοντας τη σημαία της εξέγερσης στο άλλο. Γέρνεις πάνω στα οδοφράγματα με κομμένη ανάσα. Η αναπνοή σου ανανεώνεται με την ελευθερία της εξέγερσης . Επειδή παντού υπάρχει αλληλεγγύη, αυτή η επανάσταση διαπνέεται από αλληλεγγύη, πέφτεις και σε βοηθούν να σηκωθείς, σε ρωτούν πότε θα φύγεις και εσύ αποδοκιμάζεις την ιδέα, την ίδια ώρα όταν η κρότου λάμψης εκρήγνυται, κρατάς την αναπνοή σου μαζί με τους άλλους όταν έρχεται το δακρυγόνο. Όταν οι δυνάμεις καταστολής απομακρύνονται τραγουδάς μαζί με τους άλλους και ξεφωνίζεις την επανάστασή σου. Ατελείωτο πεπιεσμένο νερό, χημικά και αντίσταση. Κουράστηκες και κάθεσαι στο πεζοδρόμιο να πάρεις μια ανάσα και  κάποιος έρχεται με ένα μπουκάλι  στο χέρι προσφέροντας σου νερό, κάποιος άλλος φέρνει ένα σάντουιτς. Δεν είσαι ούτε διψασμένος, ούτε πεινασμένος επειδή παντού οι άνθρωποι μοιράζονται, δεν υπάρχει “δικό μου”  ή “δικό μας”. Όλοι είναι μαζί. Δεν υπάρχουν χρονοτριβές, εάν πας να πέσεις, ο διπλανός σου δεν θα σ’ αφήσει. Δεν υπάρχει απογοήτευση, αν σε πάρει από κάτω ο σύντροφός σου δεν σ’ αφήσει. Διώχνεις το φόβο που έχει δημιουργήσει το σύστημα μέσα στα χρόνια και η τόλμη είναι  να κάνεις αυτό που φοβάσαι. Και αυτό το βιώνεις. Σπρώχνεις την αστυνομία και, καθώς σπρώχνεις, προχωράς . Η αστυνομία κάνει ότι μπορεί για να σε σταματήσει.  Αν και  μερικές φορές κόβεις ταχύτητα, ο ήχος των  άλλων συγκρούσεων ψιθυρίζουν στο αυτί σου: «Προχωράμε μπροστά». Ενθουσιάζεται και σπρώχνεις ξανά και ξανά. Στο τελευταίο χτύπημα βλέπεις την αστυνομία να υποχωρεί. Όχι, να φεύγει τρέχοντας. Ίσως να βιώνεις αυτό που περίμενες εδώ και καιρό. Συναντιέσαι με τους υπόλοιπους στην Πλατεία Ταξίμ, είσαι χαρούμενος που βλέπεις αυτούς που αγαπάς. Μετά  από τους μικρής διάρκειας  θερμούς εναγκαλισμούς , ξεκινάς το χτίσιμο των οδοφραγμάτων. Χωρίς να χάνεις χρόνο. Αυτοί που είναι μαζί σου ξεκινάν να σιγοτραγουδούν ένα τραγούδι της δεκαετίας του 1930, το τραγούδι των Ισπανών αναρχικών. Τους ακολουθείς: “Για το ψωμί, για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία όλοι στα οδοφράγματα…” Καθώς το τραγούδι ακούγεται πιο δυνατά χτίζονται τα οδοφράγματα: με αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας, με λεωφορεία της αστυνομίας, φράγματα “λεηλατημένων κατασκευών”. Ας έρθουν, ας έρθουν να δουν ότι η κοινότητα και η αλληλεγγύη μεγαλώνουν. Όλοι θέλουν να μείνουν μακριά από τον ατομισμό, από τον ανταγωνισμό. Τα τραπέζια στρώνονται, τα αντίσκηνα στήνονται . Μια ανθρώπινη πλατεία δημιουργείται. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν τους εμπιστεύεσαι, μα δε σε νοιάζει. Επειδή κάθε στιγμή, από παντού, από την Αγκυρα, από την Σμύρνη, από την Αττάλεια, από το  Dersim υπάρχει επανάσταση. Από την Αθήνα, από την Θεσσαλονίκη, από το Παρίσι, από τη Σόφια…Τα νέα από την αλληλεγγύη φθάνουν. Η αλληλεγγύη μεγαλώνει, αυτοί που τη μοιράζονται αυξάνονται.  Η εξέγερση εξαπλώνεται επειδή εμείς κερδίζουμε. Τώρα , μια εξέγερση μας μιλάει για τον εαυτό της, μια εξέγερση μας μιλάει για αυτά που είχαμε ξεχάσει. Μας μιλάει για την σπουδαιότητα της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της οργάνωσης και πάνω από όλα, της ελευθερίας. Τώρα στη στάχτη των χεριών μας λάμπει η επανάσταση. Τώρα μέσα στην επανάσταση κοιτάζουμε ο ένας τα λαμπερά μάτια του άλλου και λέμε άλλα λόγια. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, χέρια που κρατήσανε τις πέτρες της παραλίας, που κρατήσανε τη σημαία της εξέγερσης, που καήκανε από τα δακρυγόνα. Αγκαλιάζουμε ο ένας το σώμα του άλλου, σώματα που στις καρδιές τους κουβαλούν την επανάσταση. Και παρόλο που δεν το λέμε δυνατά λέμε ευχαριστώ ο ένας στον άλλο με την ευτυχία να μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή. Αυτό το «ευχαριστώ» είναι προσωρινό και δεν εφησυχάζουμε  από την ευχαρίστηση. Χωρίς εφησυχασμό από σήμερα αναμένουμε το αύριο ο ένας δίπλα στον άλλο.

Αναρχική Επαναστατική Δράση

ΠΗΓΗ:http://anarsistfaaliyet.org/kategori/english/

ΠΗΓΗ:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488859