Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες ραγδαίες και πρωτοφανείς εξελίξεις. Οι συλλήψεις μελών και του ηγετικού πυρήνα, της χρυσής αυγής μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γ. Ρουπακιά απέδειξε ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα της ΧΑ, είναι πρωτίστως μία θρασύδειλη εγκληματική οργάνωση. Μπορεί άραγε οι συλλήψεις να αποτελούν όντως αντιφασιστική στροφή της κυβέρνησης και του αστικού μπλοκ εξουσίας; Μπορεί ίσως ακόμα να αποτελεί και τη νίκη ενάντια στο φασισμό; Σε καμιά περίπτωση! Ακόμα και ο πιο αφελής και ανυποψίαστος πολίτης –αν είναι δυνατό να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι- καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά!
Ο φασισμός είναι μια μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης, μια απολυταρχική δομή και ιδεολογία που επιβάλλεται με πυγμή για να διασώσει το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει, τον καπιταλισμό. Ο φασισμός είναι το τελευταίο και πιο βρώμικο χαρτί που παίζει η άρχουσα τάξη για να διασώσει την εξουσία της σε περιόδους οικονομικής κατάρρευσης ή κοινωνικού ξεσηκωμού. Το πώς ακριβώς όμως θα παίξει αυτό το χαρτί δεν αποκλείει και την περίπτωση του να το κάψει προσωρινά. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση χτυπά τη χρυσή αυγή δεν σημαίνει ότι η τελευταία αποτελούσε κάτι που δρούσε εκτός ή ακόμα και ενάντια στο σύστημα, αντίθετα με αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται ότι υποβάλουν τις καλύτερες υπηρεσίες του σε αυτό ακόμα και με την καταστροφή τους! Αυτό δε σημαίνει ότι οι διώξεις δεν είναι πραγματικές, σημαίνει όμως ότι σε καμία των περιπτώσεων δεν χτυπούν το φασισμό! Ήδη πολλές φασιστικές και ρατσιστικές πολιτικές εγκολπώνονται από την κυβέρνηση και εκφράζονται πλέον από το επίσημο κράτος (στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, επιχειρήσεις σκούπα, μη αναγνώριση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, διαπόμπευση και άδικη σύλληψη οροθετικών ιερόδουλων γυναικών, καταστολή κοινωνικών αγώνων κλπ).
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας γέμισε θλίψη και οργή -όπως και οι δολοφονίες μεταναστών που είχαν προηγηθεί από μέλη και οπαδούς της χρυσής αυγής- αλλά δεν μας εξέπληξε. Η εγκληματική δράση των φασιστών ήταν γνωστή σ’ αυτούς που μάχονταν καθημερινά τον φασισμό εδώ και χρόνια, αλλά στα μάτια της κοινωνίας είχε επισκιαστεί από τον κοινοβουλευτικό μανδύα νομιμότητας που τους φόρεσαν τα Μ.Μ.Ε.. Ακόμη και στη μακρινή από το κέντρο των εξελίξεων Ρόδο είχαμε διαπιστώσει την πραγματική ταυτότητα των ντόπιων νεοναζί: Στις 18/09/13 καλέστηκε ξενοφοβική συγκέντρωση ρατσιστών μπροστά από το Δημαρχείο Ρόδου, ενώ πλήθος ιστοσελίδων και ιστολογίων φιλοξενούν εδώ και καιρό τις φασιστικές απόψεις. Στη Ρόδο δρα και εκπαιδεύεται η παραστρατιωτική οργάνωση Πατριωτική Πολιτοφυλακή ενώ οι νεοναζί της ΧΑ διατηρούν γραφεία στο κέντρο της πόλης. Ευθύνονται για τις επιθέσεις στη λαϊκή αγορά του Σαββάτου, στην Ιαλυσσό αλλά και στον καταυλισμό των ρομά στο Καρακόνερο, για την βεβήλωση του μνημείου του ολοκαυτώματος. Ας μην υποτιμάμε το γεγονός της προφυλάκισης στελεχών του Τμήματος Ασφαλείας Αεροδρομίου Ρόδου για την υπόθεση της ΧΑ.
Την δολοφονία στο Κερατσίνι ακολούθησαν μεγάλες διαδηλώσεις και πορείες σε όλη τη χώρα. Το αντιφασιστικό κίνημα ανταποκρίθηκε σ’ αυτήν την αναγκαιότητα και έδειξε πως δεν φοβάται τους δολοφόνους, δεν υποχωρεί. Στο ίδιο κλίμα και η αντιφασιστική διαδήλωση που έγινε στη Ρόδο την Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη στην οποία συμμετείχε πλήθος κόσμου. Το χέρι του Ρουπακιά οπλίστηκε από 420.000 ψήφους υπέρ της ΧΑ στις τελευταίες εκλογές. Πλέον δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες και δικαιολογίες. Όποιος ψηφίζει τους νεοναζί είναι συνένοχος και πρέπει να απομονωθεί. Σήμερα πρέπει σε όλους και όλες να γίνει κατανοητό πως αν είχαμε συλλογικά και μαζικά αντιδράσει στις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών ο Παύλος Φύσσας θα ήταν ζωντανός!
Είμαστε ενάντια στον φασισμό και κάθε πτυχή του. Η συγκυρία είναι τέτοια που δεν επιτρέπει αδιαφορία και εφησυχασμό. Σε μία περίοδο που η κοινωνία αντιστέκεται με κινητοποιήσεις και απεργίες απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται, οι φασίστες τη μέρα μοιράζουν τρόφιμα και τη νύχτα δολοφονούν. Η κοινωνία έχει δείξει πως μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να απομονώσει τους εχθρούς της, κράτος, κεφάλαιο και νεοναζί, που προσπαθούν να κάνουν πολιτική χρησιμοποιώντας το φόβο. Όσα χημικά και να ρίξουν, όσο και να ποινικοποιούν οποιαδήποτε κινηματική αντίσταση που τους ενοχλεί (μεταλλεία Χαλκιδικής, εκπαιδευτικοί, μαθητικές καταλήψεις, νοσοκομειακοί, αντιφασιστικές διαδηλώσεις) γεμίζοντας τα ποινικά μας μητρώα, είμαστε πεπεισμένοι/ες ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να ζουν ελεύθεροι και πως οι αντιστάσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν.
«Ο φόβος είναι το όπλο της εξουσίας» (Π. Κροπότκιν) και εμείς οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε απ’ αυτόν.
Σιγά μη φοβηθούμε!
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΡΟΔΟΥ
Το δεξιό και αριστερό ξέπλυμα της ΕΛΑΣ
photo03Δεν πρόκειται για φωτομοντάζ αλλά για το οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους της εφημερίδας «Νέα Αστυνομία», του σωματείου των αστυνομικών. Η τιμή που επιφύλαξαν στον Τσίπρα να φιγουράρει δίπλα στον Δένδια είναι μια δίκαιη ανταπόδοση του, επικουρικού στην κυβέρνηση, έργου που έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, του ξεπλύματος της ΕΛΑΣ από τη σχέση της με τους φασίστες, παράλληλα με την προσπάθεια της κυβέρνησης Φαήλου, Χρύσανθου και Σαμαρά να ρίξουν την αστυνομία στα μαλακά μετά τις εξελίξεις με τη χρυσή αυγή.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, (μια δολοφονία μπροστά στα μάτια των παρόντων αστυνομικών που την άφησαν να συμβεί χωρίς να κουνήσουν ούτε δακτυλάκι!) και την “εξάρθρωση” της χρυσής αυγής που ακολούθησε, γίνεται από την κυβέρνηση μια συστηματική προσπάθεια να βγει λάδι η ελληνική αστυνομία, και μάλιστα αν είναι δυνατόν αναβαπτισμένη και εκ νέου νομιμοποιημένη. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εντελώς «αναίμακτα», κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν τη νύφη. Στο τέλος θα «αποκαλυφθούν» μετά από έρευνα “εις βάθος” κάποιοι «επίορκοι» μπάτσοι, ίσως να παραπεμφθούν και με κατηγορίες της πλάκας και ίσως ίσως κάποιοι λίγοι να υποστούν και τη βαρύτατη ποινή της… αργίας δύο βδομάδων. Και τότε να μας πούνε πως το σώμα που σε ποσοστό 50% είναι δηλωμένοι οπαδοί των ναζιστών καθάρθηκε. Και εδώ η πλάκα τελειώνει. Αυτά κάνει η κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, τι ακριβώς λέει και κάνει;
Δυστυχώς, τα ίδια ακριβώς! Αυθεντικότερη αποτύπωση είναι το πλήθος των δηλώσεων του Τσουκαλά που έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια, ο οποίος είναι άλλωστε και ο καθύλην αρμόδιος, αφού είναι ο υπεύθυνος του κόμματος για τα σώματα ασφαλείας. Το ποίημα είναι ακριβώς το ίδιο: «Μια μικρή μειοψηφία επίορκων λειτουργών που αμαυρώνει το σώμα». Η πρόταση ακριβώς η ίδια: «Να αφήσουμε τη δικαιοσύνη ανεπηρέαστη να κάνει τη δουλειά της, να προχωρήσει η έρευνα, να απομονωθούν οι θύλακες». Το καθήκον επίσης το ίδιο: «Να αποκαλυφθούν τα σταγονίδια και να σταθούμε δίπλα στους καλούς αστυνομικούς, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος να κάνουν τη δουλειά τους». Είναι ανάγκη να τους στηρίξουμε βέβαια και οικονομικά, και σε αυτό συμφωνούμε. Απλά, ενώ ο Σαμαράς λέει πως το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα θα πάει κατά προτεραιότητα στους ενστόλους, ο ΣΥΡΙΖΑ δια του υπευθύνου του προσθέτει και λίγο αντιμνημόνιο. Στο μόνο που διαφοροποιείται η θέση του ΣΥΡΙΖΑ από αυτή του Δένδια είναι πως ο πρώτος συμπληρώνει πως χρειάζεται και «εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας».
Το αίτημα για «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας» σε συνδυασμό με την «αποχουντοποίηση», μπήκε πρώτη φορά με την πτώση της χούντας. Τότε, προσπαθούσε να απαντήσει σε ένα πραγματικό ζήτημα, ότι η αστυνομία είχε ταυτιστεί (πως μπορούσε να γίνει αλλιώς;) με το μισητό όργανο καταπίεσης των συνταγματαρχών, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων. Σε μια νέα εποχή για τον ελληνικό καπιταλισμό, την εποχή της μεταπολίτευσης, τα ίδια κατασταλτικά όργανα του αστικού κράτους έπρεπε να «καθαρθούν» από το μισητό χουντικό παρόν τους και να υπερασπιστούν το ίδιο αστικό κράτος σε συνθήκες πλέον αστικής δημοκρατίας. Σήμερα, 40 χρόνια μετά, ο όρος «εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας» τι ακριβώς σημαίνει; Σημαίνει απλώς ότι 40 χρόνια αστικής δημοκρατίας δεν ήταν αρκετά για να «εκδημοκρατιστούν» και οι μπάτσοι. Γιατί άραγε κύριε Τσουκαλά; Μήπως είναι ματαιοπονία; Ή μήπως τελικά έχει δίκιο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με αυτά που λέει στη δήλωση της φωτογραφίας;
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο ζήτημα γίνεται περισσότερο έκδηλη όχι από τις κουβέντες του Τσουκαλά, αλλά από τις πράξεις του Τσίπρα. Τις ημέρες που ακολούθησαν την «εξάρθρωση» της χρυσής αυγής ο πρόεδρος επεδίωξε να συναντηθεί και να συνομιλήσει «για την αντιμετώπιση του φαινομένου του φασισμού», όχι με ανθρώπους του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά με αστυνομικούς. Και μάλιστα όχι μόνο με το συνδικαλιστικό τους όργανο, αλλά και αντιπροσωπεία του κόμματος συναντήθηκε με την ηγεσία της ΕΛΑΣ τρεις μέρες μετά τη δολοφονία.
Εδώ δεν θα επιχειρηματολογήσουμε πάνω στα αυτονόητα, για το ρόλο δηλαδή των ένοπλων σωμάτων – υπερασπιστών του αστικού κράτους. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει τόσο χαμηλά τον πήχη, που είναι ντροπή να επιχειρηματολογεί κανείς και για τα αυτονόητα. Τουλάχιστον, όσοι δηλώνουν αριστεροί, ας κάνουν τον κόπο να ξαναρίξουν μια ματιά στα κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς για αρχή πάνω στο θέμα.
Αλλά έχει ενδιαφέρον και μια άλλη πτυχή. Μέσα και γύρω από την αστυνομία περνά ο έλεγχος ενός μεγάλου μέρους της παραοικονομίας, και των κεφαλαίων που μεγαλουργούν σ’ αυτήν. Και μιλάμε για μεγάλα κεφάλαια. Αυτός είναι και ο λόγος που η αστυνομία, παρά το πλήθος των υποθέσεων που κουκουλώνονται, είναι σταθερά η επαγγελματική ομάδα με τα μεγαλύτερα ποσοστά εγκληματικότητας από οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική κατηγορία της χώρας, ας πούμε τους φουρναραίους, τους λογιστές, ή τους δασκάλους. Οι «επίορκοι» αστυνομικοί που έχουν κατά καιρούς συλληφθεί καλύπτουν όλο το φάσμα των εγκληματικών δραστηριοτήτων που περιγράφονται στον ποινικό κώδικα, ακολουθώντας τις διαδρομές του «μαύρου χρήματος». Αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα, (αλλά όχι μοναδικότητα) έρχεται και κουμπώνει αρμονικά και συμπληρωματικά με το κύριο καθήκον των ένοπλων σωμάτων του κράτους, αυτό της υπεράσπισης της ιδιοκτησίας και της τάξης των καπιταλιστών.
(Παρενθετικά να πούμε ότι στο βάθος αυτή η κατάσταση απλά δείχνει το βαθμό διαπλοκής της «μαύρης» και της «άσπρης» οικονομίας στον ελληνικό καπιταλισμό, και μάλιστα την περίοδο της κρίσης. Ερμηνεύει ως ένα βαθμό επίσης και την τεράστια έκταση της διείσδυσης της χρυσής αυγής στους μπάτσους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Πίσω στο ζήτημα μας, η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει την ελληνική αστυνομία είναι από χέρι καμμένη και αυτό την κάνει περισσότερο εξοργιστική. Αν το γλύψιμο στους μπάτσους καθησύχαζε τους νοικοκυραίους, όπως πιστεύουν τα ξεφτέρια στην Κουμουνδούρου, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μια ίσως επιζήμια ταχτική, βαθέως οπορτουνισμού βεβαίως, αλλά έστω συζητήσιμη. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Την ώρα που ο Σαμαράς ετοιμάζεται να τσακίσει το αριστερό «άκρο», ο ΣΥΡΙΖΑ με τους όρκους πίστης στους «λειτουργούς της ελληνικής αστυνομίας» το μόνο που πετυχαίνει είναι να αφήνει έκθετο και ανυπεράσπιστο τον ίδιο και γενικά την αριστερά και τα κινήματα στην ξέφρενη βία του αστικού κράτους, μέσω φυσικά και των «λειτουργών» του. Ίσως είναι η στιγμή που όσοι ακόμη εξακολουθούν να νανουρίζονται μέσα σε αυτό το κόμμα να ξυπνήσουν. Θα δούμε…
Κ. Ρουσίτης
http://kokkinostupos.blogspot.gr/2013/10/blog-post_20.html
Ο κ. Σαμαράς και οι «εμπρηστές»
Γράφει ο ΙΟΣ
Ενα θεατρικό έργο για τη Νέα Δημοκρατία
Ο τρόπος που αντιμετωπιζόταν από τις Αρχές η δράση της Χρυσής Αυγής μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα θυμίζει έντονα ένα πασίγνωστο θεατρικό έργο. Πρόκειται δυστυχώς για ένα «διδακτικό έργο χωρίς δίδαγμα»
Δεν πέρασαν ούτε λίγες μέρες από τη στιγμή που κινήθηκαν οι διωκτικές αρχές και η δικαιοσύνη με στόχο να καταστείλουν τη μέχρι τότε ανεξέλεγκτη δράση της Χρυσής Αυγής και άρχισαν πάλι να διακινούνται ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας, φήμες και διαδόσεις, ενώ τα πολιτικά κόμματα και οι εκλογολόγοι μετρούν κέρδη και ζημίες από τις πολιτικές εξελίξεις που πυροδότησε αυτή η εξέλιξη.
Και ενώ θα περίμενε κανείς να αναθεωρηθούν όλες εκείνες οι ασύμμετρες ταυτίσεις των «δύο άκρων» και να περιοριστούν στο καβούκι τους οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι, που μέχρι την παραμονή των συλλήψεων άφηναν ανοιχτό τον δρόμο για μια εκλογική συνεργασία με τον «κόσμο της Χρυσής Αυγής», τίποτα παρόμοιο δεν συνέβη. Το αντίθετο μάλιστα. Οι επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόγειες ταυτίσεις Μιχαλολιάκου και… Τσίπρα εξακολουθούν ακόμα και τώρα, αφήνοντας ανοιχτό το έδαφος σε άθλιους συμψηφισμούς.
Κινδυνεύουμε όλοι να γίνουμε ακούσιοι ηθοποιοί σε ένα θεατρικό δράμα, με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό και συμπρωταγωνιστές εκείνους που υποτίθεται ότι όλο το πολιτικό σύστημα αποστρέφεται. Το θεατρικό αυτό έργο έχει ήδη γραφεί και έχει παιχτεί πολλές φορές, ακόμα και στη χώρα μας. Εχει τίτλο «Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές» και υπότιτλο «Ενα διδακτικό έργο χωρίς δίδαγμα». Γραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1950 από τον Ελβετό Μαξ Φρις (1911-1991), αυτό το θεατρικό έργο έχει χαρακτηριστεί μαύρη κωμωδία, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα σπαραχτικό δράμα, αλληγορία για την αδιαφορία της αστικής κοινωνίας, που όχι μόνο επέτρεψε την άνοδο του ναζισμού, αλλά έδωσε η ίδια τα όπλα στον Χίτλερ για να την πολεμήσει, νομίζοντας ότι αν του παραδοθεί οικειοθελώς, θα γλιτώσει τα χειρότερα, δηλαδή την επικράτηση της Αριστεράς.
Με δυο λόγια, το έργο του Φρις παρουσιάζει έναν καθωσπρέπει εργοστασιάρχη, τον Θεόφιλο Μπίντερμαν, ο οποίος ζει με τη γυναίκα του και την οικιακή τους βοηθό σε μια πόλη που συνταράσσεται από εμπρησμούς. Για τους εμπρησμούς αυτούς είναι υπεύθυνοι κάποιοι άγνωστοι γυρολόγοι. Στο έργο εμφανίζεται και ένα είδος «Χορού» στα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, ο οποίος αποτελείται από πυροσβέστες που αποδεικνύονται απλώς ανήμποροι θεατές. Αν και ο Μπίντερμαν προσέχει ιδιαίτερα το σπίτι του από τους εμπρησμούς, και ενώ εξαντλεί τη σκληρότητά του απέναντι στους εργαζομένους του, σε σημείο κάποιος απ’ αυτούς να φτάσει στην αυτοκτονία, εμφανίζεται πρόθυμος –για ανθρωπιστικούς λόγους– να φιλοξενήσει στο σπίτι του δυο γυρολόγους, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι εμπρηστές. Στο τέλος είναι ο ίδιος που τους δίνει το σπίρτο για να κάψουν και το δικό του σπίτι.
Δυστυχώς, το θεατρικό έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο στη σημερινή Ελλάδα. Γιατί ζούμε σήμερα σε μια πολιτική συγκυρία που έχει πολλές αναλογίες με ορισμένα φαινόμενα που παρουσιάστηκαν στη Γερμανία την περίοδο της ανόδου του ναζισμού. Μεταφέρουμε στη συνέχεια κάποια σχολιασμένα αποσπάσματα από το έργο για να κρίνετε μόνοι σας.
1. Η εμπιστοσύνη προς τους εμπρηστές
«ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ: Αν τον καθένα που συναντάμε μπροστά μας τον παίρνουμε για εμπρηστή, τότε πώς περιμένουμε να γίνουν καλύτερα τα πράγματα; Για τ’ όνομα του Θεού, λίγη εμπιστοσύνη δεν βλάπτει, λίγη καλή θέληση. Αυτή είναι η γνώμη μου, κύριοι. Δεν πρέπει τα πράγματα να τα βλέπουμε πάντοτε από την κακή τους την πλευρά. Για τ’ όνομα του Θεού, δεν είναι όλοι εμπρηστές! Χρειάζεται λίγη εμπιστοσύνη, λίγη εμπιστοσύνη, τόση δα…».
Δείτε πόσο μοιάζει αυτό το παράθεμα με όσα συνέβησαν πριν από ενάμιση χρόνο στο Προεδρικό Μέγαρο (15.5.2012), κατά τις διερευνητικές συζητήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις πρώτες εκλογές του 2012. Μιχαλολιάκος και Παπούλιας στο τέλος της συνομιλίας τους αντάλλαξαν διάφορες κοινωνικές κοινοτοπίες και βρέθηκαν γείτονες. Η συνομιλία έληξε ως εξής:
Μιχαλολιάκος: «Κύριε Πρόεδρε, αν με θέλετε κάτι άλλο…».
Παπούλιας: «Οχι. Ησασταν σαφής».
Μιχαλολιάκος: «Σας ευχαριστώ που με δεχθήκατε».
Παπούλιας: «Για όνομα του Θεού, μην το λέτε αυτό».
Μιχαλολιάκος: «Εναν τόσο κακό άνθρωπο».
Παπούλιας: «Δεν νομίζω».
Μιχαλολιάκος: «Οχι, όπως τέλος πάντων εικάζουν και λένε».
Παπούλιας: «Από τη Γούβα και κακός;»
Μιχαλολιάκος: «Από τη Γούβα, ακριβώς. Στα σύνορα Γούβας-Παγκρατίου μάλλον, Δικαιάρχου και Φιλολάου».
Παπούλιας: «Δικαιάρχου και Φιλολάου».
Μιχαλολιάκος: «Στη Γούβα στην πλατεία Πλυτά έπαιζα μικρός. Να μη σας κουράζω άλλο, γιατί ξέρω ότι είχατε… Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε. Να είστε καλά».
Παπούλιας: «Και εσείς το ίδιο».
Μιχαλολιάκος: «Να είστε καλά. Την καλησπέρα μου. Χαίρετε, κύριε Πρόεδρε».
Παπούλιας: «Στο καλό, κύριε πρόεδρε».
Μ’ αυτές τις συνήθεις τυπικές φιλοφρονήσεις επισφραγίστηκε από τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό η ένταξη του αρχηγού και της οργάνωσής του στο πολιτικό σύστημα και, ταυτόχρονα, ακυρώθηκαν οι πολιτικές αποστάσεις που υποτίθεται ότι τηρούνταν αρχικά απέναντι στη ναζιστική οργάνωση. Μάλιστα, την ευθύνη για την εξέλιξη αυτή την πήρε ένας πολιτικός, ο οποίος ουδέποτε είχε σχέση με την οργανωμένη Ακροδεξιά ή τις ιδέες της. Ακολούθησε επί ένα χρόνο το «ξέπλυμα» της Χρυσής Αυγής από κορυφαίους πρωθυπουργικούς συμβούλους και από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης.
2. Η εθελοτυφλία
«ΧΟΡΟΣ: Ο τόπος βρόμισε βενζίνα.
ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ: Εμένα, κύριοι, δεν μου μυρίζει τίποτε…
ΧΟΡΟΣ: Αλίμονο… Συνήθισε κιόλας στις κακές τις μυρουδιές».
Δεν είναι ανάγκη να πούμε πολλά πράγματα εδώ. Ολοι είχαμε αρχίσει να συνηθίζουμε τις κακές μυρουδιές. Είχαμε πάψει να θεωρούμε ότι συμβαίνει κάτι ξεχωριστό, κάτι επικίνδυνο, κάτι άξιο να το πολεμήσουμε. Η αδιαφορία για τα εγκλήματα ή ακόμα και το νοσηρό ενδιαφέρον για τη δράση της Χρυσής Αυγής ήταν η καλύτερη υπηρεσία που μπορούσαμε να της προσφέρουμε. Οχι πως αυτό το ενδιαφέρον γεννήθηκε από μόνο του. Μια σοβαρή μερίδα μέσων ενημέρωσης έχει ήδη ταυτιστεί με τις μυρωδιές που αναδίδονται από τη Χρυσή Αυγή. Το νέο στοιχείο είναι ότι βασικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας εδώ και μήνες εξέταζαν πλέον σοβαρά το «άνοιγμα» προς τη Χρυσή Αυγή. Οι συλλήψεις δεν ανέκοψαν αυτό το ενδιαφέρον. Απλά το μετατόπισαν προς άλλα στελέχη του «χώρου», τα οποία άρχισαν ήδη να εμφανίζονται στις τηλεοπτικές οθόνες ως υποψήφιοι «επίγονοι» του Μιχαλολιάκου.
3. Η παγίδευση στη θεωρία των δύο άκρων
«ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ: Ο που φρικιά στην αλλαγή,
Πιότερο απ’ τον αφανισμό,
Να πράξει, τάχα, τι μπορεί
Για να προλάβει το κακό;»
Εδώ ο Μαξ Φρις διατυπώνει με έξοχο τρόπο την αυτοπαγίδευση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος απέναντι στο ενδεχόμενο να χάσει την εξουσία από την ανερχόμενη Αριστερά. Γιατί, αλήθεια, αυτό που ζούμε αυτή την περίοδο, ακόμα και την ώρα που βρίσκεται στη φυλακή ο ηγετικός της πυρήνας, είναι μια ανοιχτή αβάντα στη Χρυσή Αυγή, την οποία κυβερνητικές φωνές εξισώνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων. Στην πραγματικότητα ο πόλεμός τους είναι μονόπλευρος. Ο Φρις όμως έχει δίκιο. Αν δεν αλλάξει αυτή η κοινωνική κατάσταση, το μόνο που μας περιμένει είναι το απόλυτο κακό.
4. Ο φόβος που καθηλώνει
«ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ: Αν τους καταγγείλω στην αστυνομία, ξέρω πολύ καλά πως θα τους κάνω εχθρούς μου. Ποιο το όφελος; Ενα σπίρτο, και το σπίτι έγινε στάχτη. Αν όμως ανέβω και τους καλέσω σε δείπνο και δεχτούν την πρόσκλησή μου…»
Η διασπορά του φόβου είναι προϋπόθεση για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ο φόβος είναι αυτός που κρατά τους πολίτες να μην αντιδρούν, να κάθονται στ’ αυγά τους, να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που συνέβαινε με τις επιθέσεις εναντίον των μεταναστών μάς αφορά όλους άμεσα. Η προσπάθεια «εξημέρωσης» της Χρυσής Αυγής μέσω της ανοχής στη δράση της ήταν η συνταγή της καταστροφής.
5. Η πειθώ του ναζισμού
«ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ: Τα αστεία είναι η τρίτη καλύτερη μέθοδος εξαπατήσεως των ανθρώπων. Η δεύτερη αξιολογικώς είναι ο συναισθηματισμός. Ο τρόπος που κάνει ο Τζεφ (ο άλλος εμπρηστής)· μια παιδική ηλικία, να πούμε, στο δάσος με τους καρβουνιάρηδες, το ορφανοτροφείο, το τσίρκο και τα λοιπά. Η καλύτερη όμως και ασφαλέστερη μέθοδος –κατά τη γνώμη μου– είναι να λες την καθαρή αλήθεια. Κανείς δεν πρόκειται να σε πιστέψει».
Και στα τρία η Χρυσή Αυγή έχει διαπρέψει. Πρώτα στα αστεία. Είχαν κι εδώ τη βοήθεια και πάλι των μέσων ενημέρωσης, που έκρυβαν τις δολοφονικές βραδινές ενέδρες εναντίον μεταναστών και πρόβαλλαν μόνο τις γραφικές εικόνες του σατανιστή ροκά Καιάδα ή τους απλούς τεντιμποϊσμούς των βουλευτών της. Για τον συναισθηματισμό φροντίζουν οι δακρύβρεχτες προσωπικές ιστορίες των «λαϊκών αγωνιστών» και οι ιστορίες που αντλούν από τη βιβλιοθήκη της χουντικής κοινοτοπίας. Η καλύτερη μέθοδος –όπως λέει ο εμπρηστής του Φρις– αποδεικνύεται πως είναι να λες την ωμή αλήθεια. Κανείς δεν πρόκειται να σε πιστέψει. Η Χρυσή Αυγή επιβεβαίωνε με κάθε ευκαιρία ότι είναι ναζιστική οργάνωση. Ούτε ακροδεξιά ούτε καν φασιστική. Για τους αφελείς ή μάλλον για όσους θέλουν να έχουν κάποιο άλλοθι, οι χρυσαυγίτες δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι όχι, προς Θεού, δεν είναι ναζιστές ούτε φασίστες.
Ομως στα επίσημα κείμενά τους δεν μασάνε τα λόγια τους. Πριν από λίγους μήνες δημοσιεύτηκε το ιδεολογικό της μανιφέστο με τίτλο «Χρυσή Αυγή, ένα κίνημα ιδεολογικό». Στο τελευταίο κεφάλαιο του μανιφέστου ξεκαθαρίζεται: «Το εάν εμείς οι Χρυσαυγίτες είμαστε ή δεν είμαστε “φασίστες” συνδέεται άμεσα με την έννοια που δίνουν στον όρο “φασισμός”». Και λίγο παρακάτω: «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κίνημα φασιστικό ή ναζιστικό. Στο επίκεντρο του φασισμού δεν είναι το έθνος-φυλή, αλλά το κράτος! Εξετάζοντας, λοιπόν, ιδεολογικά το θέμα, το κίνημά μας δεν είναι δυνατόν να έχει σχέση με τον φασισμό, ο οποίος υπήρξε μια έκφανση κυρίως του ιταλικού κρατισμού. Εμείς, όμως, ούτε “κρατιστές” είμαστε, ούτε Ιταλοί (!), όπως δεν είμαστε επίσης Γερμανοί και ναζιστές. Είμαστε υπερήφανοι για την καταγωγή μας Ελληνες Εθνικιστές! Για εμάς, στον σκληρό πυρήνα της Πίστης μας ευρίσκεται το Εθνος-Φυλή, ο Αιώνιος Ελληνισμός και όχι το κράτος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα οι χαρακτηρισμοί φασίστες ή νεοναζί, τους οποίους μας αποδίδουν».
Για όποιον καταλαβαίνει ελληνικά, η διατύπωση είναι παραπάνω από σαφής. Η Χρυσή Αυγή μπορεί να λέει ότι δεν είναι ναζιστική, αλλά παραδέχεται την εμμονή της στη θεωρία του «εθνοφυλετισμού», δηλαδή τον πυρήνα της εθνικοσοσιαλιστικής «κοσμοθεωρίας», αυτής της κατεξοχήν «κοσμικής θρησκείας» του 20ού αιώνα. Η ίδια ως πολιτικό μόρφωμα αυτοπροσδιορίζεται ως «Λαϊκός Σύνδεσμος» και το καθεστώς που θέλει να εγκαθιδρύσει το ονομάζει «Λαϊκή Κοινότητα». Οι όροι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μετάφραση της ναζιστικής Volksgemeinschaft, της κοινωνικής δομής που οραματίστηκαν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές βασισμένοι στο δόγμα «Αίμα και Γη».
Αυτό το παιχνίδι του ψέματος με την αλήθεια είναι χαρακτηριστικό της δράσης της Χρυσής Αυγής. Πριν από λίγο καιρό, ένας από τους βουλευτές της οργάνωσης έδινε από το βήμα της Βουλής τα δημοκρατικά του διαπιστευτήρια και κατάγγελλε τη δικτατορία, έχοντας πίσω του τον Χρήστο Παππά, εκείνον δηλαδή που ύψωσε τη σημαία της 21ης Απριλίου με το πουλί σε δική του ομιλία στο Hράκλειο της Κρήτης.
Συμπέρασμα: Οι εμπρηστές της δημοκρατίας μάς τα λένε καθαρά. Το ζήτημα είναι ότι εμείς κλείνουμε τ’ αυτιά μας και δεν τους πιστεύουμε.
Το ίδιο συνέβη και με τις απολογίες τους, στις οποίες με ευκολία απαρνήθηκαν τον εθνικοσοσιαλισμό και γαντζώθηκαν στην προστασία των θεσμών της δημοκρατίας, εκείνων των θεσμών που μέχρι τώρα περιφρονούσαν. Εδωσαν έτσι την ευκαιρία στους ομοϊδεάτες τους, Κώστα Πλεύρη και Αριστοτέλη Καλέντζη, να τους επιπλήξουν. Αλλά αμέσως μετά έκαναν επίδειξη «τσαμπουκά» εναντίον όλων, ενώ ο Αρχηγός φώναξε μεταγλωττισμένο το χιτλερικό Sieg Heil!
6. Ο «αντισυστημισμός» των ναζιστών
«ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ: Αν αυτό δεν είναι αστυνομικό κράτος, τότε ποιο είναι;»
Σχεδόν κάθε μέρα επαναλάμβανε ο Μιχαλολιάκος και η ομάδα του καταγγελίες για την αστυνομία, προκειμένου να εξασφαλίσουν την έξωθεν «αντισυστημική» μαρτυρία. Αλλά βέβαια όλοι γνωρίζουμε, και πολλοί από μας από πρώτο χέρι, ποιον έχει στόχο και ποιον βοηθό το αστυνομικό κράτος. Οι αποκαλύψεις για την πραγματική δράση της οργάνωσης είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές για τη διείσδυση και την επιρροή της στους διωκτικούς μηχανισμούς.
7. Η συνενοχή απέναντι στον ναζισμό
«ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ: (στρέφεται προς τους θεατές) Πείτε μου την καθαρή αλήθεια, κύριοι. Πότε ακριβώς βεβαιωθήκατε για τα καλά πως αυτοί οι δύο είναι εμπρηστές; Οχι, δεν γίνεται με τον τρόπο που σκέφτεστε, κύριοι, έρχεται πρώτα σιγά σιγά κι έπειτα ξαφνικά… Υποψίες! Είχα τις υποψίες μου απ’ την αρχή, πάντα κανείς είναι φιλύποπτος – όμως πείτε μου την αλήθεια, κύριοι, εσείς τι διάολο θα κάνατε στη θέση μου, και πότε θα το κάνατε;»
Εδώ λες και βλέπουμε τον κ. Σαμαρά και τον κ. Δένδια να επιχειρηματολογούν για την τόσο καθυστερημένη εφαρμογή του νόμου. Πρώτος το είχε προτείνει εδώ και μήνες ο κ. Βενιζέλος, αλλά η τύχη της πρότασής του έμοιαζε με ανεστραμμένο τον μύθο του βοσκού που φώναζε «λύκος». Τόσο καιρό το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία αρνούνταν ότι υπάρχει πραγματική απειλή για τη δημοκρατία από την Ακροδεξιά. Εφτασαν μάλιστα να εξυμνούν τον Καρατζαφέρη για τη σωφροσύνη του και τον ανέδειξαν συνεταίρο τους στην τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου, ξεπλένοντας το πρώτο πετυχημένο ακροδεξιό κόμμα. Και όταν αποφάσισε ο κ. Βενιζέλος και πριν απ’ αυτόν ο κ. Πάγκαλος, αλλά τώρα ο κ. Δένδιας και ο κ. Σαμαράς να φωνάξουν «λύκος», όλοι παρατηρούν ποιος είναι αυτός που μας προειδοποιεί για την απειλή και συμπεραίνουν ότι ο κίνδυνος είναι ανύπαρκτος ή τουλάχιστον μεγεθυσμένος. Ετσι κινδυνεύει η «αντιναζιστική εκστρατεία» της κυβέρνησης, αντί να βοηθήσει την υπόθεση «δημοκρατία εναντίον ναζισμού», να την υπονομεύσει και να δώσει άλλο ένα «αντισυστημικό» επιχείρημα στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.
8. Η ψεύτικη ελπίδα
«ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ: (στη γυναίκα του) Αν ήταν πράγματι εμπρηστές, νομίζεις πως δεν θα ’χαν σπίρτα; Μπαμπέτ, Μπαμπέτ, μικρή αγαπημένη μου Μπαμπέτ».
Το τελευταίο στάδιο της ανημπόριας του πολιτικού συστήματος είναι η παράδοση των όπλων του κράτους στη ναζιστική συμμορία, με την πρόφαση ότι δεν είναι δα και τίποτα το τρομερό. Είδαμε ότι ακόμα και η αποχωρήσασα από τη θέση της γενική γραμματέας του ΚΚΕ είχε φροντίσει πριν από τις εκλογές να κάνει την ατυχή πρόβλεψη ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής μόλις μπουν στη Βουλή θα φορέσουν ταγεράκια και γραβατούλες, εννοώντας ότι θα γίνουν ακίνδυνοι και θα ενσωματωθούν στο πολιτικό παιχνίδι. Ομως αυτό δεν συνέβη, επειδή, όπως είπαμε, πρόκειται για μια οργάνωση δομημένη αυστηρά με τα στοιχεία που αντλεί εδώ και τριάντα τόσα χρόνια από τη μελέτη της δράσης και της «κοσμοθεωρίας» του γερμανικού ναζισμού, υιοθετώντας με ευλάβεια αυτό που εύστοχα έχει χαρακτηριστεί «κοσμική θρησκεία». Ως φανατικοί πιστοί αυτής της θρησκείας, οι άνθρωποι που αποτελούν το στενό ηγετικό της πυρήνα, ο οποίος παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος εδώ και τριάντα χρόνια, καθοδηγούν τα Τάγματα Εφόδου στην άσκηση ωμής παραδειγματικής βίας στο πεζοδρόμιο, με στόχο όσους η οργάνωση κατά καιρούς θεωρεί «υπανθρώπους», τους αριστερούς, τους αντιεξουσιαστές, τους ειρηνόφιλους και, βέβαια, τα τελευταία χρόνια τους μετανάστες.
Η Χρυσή Αυγή δεν μεταμορφώθηκε, λοιπόν, μετά την είσοδό της στη Βουλή σε ένα ήπιο «κοινοβουλευτικό» ακροδεξιό μόρφωμα, κατά το πρότυπο του ΛΑΟΣ ή άλλων ευρωπαϊκών οργανώσεων που απέβαλαν τα ακραία ριζοσπαστικά στοιχεία του χαρακτήρα τους ως τίμημα για την αναρρίχηση στην εξουσία. Αντίθετα, η Χρυσή Αυγή ανεβάζει συνεχώς τον πήχη της άσκησης βίας υπό το φως των τηλεοπτικών προβολέων, αδιαφορώντας ή μάλλον προκαλώντας σκόπιμα τη δημοκρατική τάξη. Η βία για τη Χρυσή Αυγή αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής της. Η βία είναι το πολιτικό της μήνυμα. Δεν είναι μέσο, όπως συμβαίνει για άλλες μορφές πολιτικής βίας. Αυτό είναι το μεγάλο της πλεονέκτημα, σε μια εποχή βαθιάς κρίσης σαν τη σημερινή. Η βία, ως απάντηση ή συμπλήρωμα στην πραγματική και συμβολική βία που υφίσταται καθημερινά ο πολίτης στη σημερινή συγκυρία, όχι μόνο δεν στοιχίζει σε δημοφιλία στην οργάνωση, αλλά αποτέλεσε το βάθρο για τη δημοσκοπική αρχικά και εν συνεχεία εκλογική εκτίναξη των ποσοστών της.
Ο Μαξ Φρις τελειώνει το έργο του με το απαισιόδοξο μήνυμα της επικράτησης των εμπρηστών. Μάλιστα, στη γερμανική έκδοση του έργου, ο Φρις πρόσθεσε και έναν επίλογο, στον οποίο εμφανίζεται το ζεύγος Μπίντερμαν, καρβουνιασμένοι, αλλά αμετανόητοι για την ορθότητα της θέσης τους. Με τις νέες πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού κινδυνεύει η κυβέρνηση να επανέλθει στην αρχική της πολιτική, ακυρώνοντας ακόμα και όσα βήματα έχουν γίνει μέχρι τώρα. Γιατί η ταύτιση της Χρυσής Αυγής με ένα φαντασιακό «άλλο άκρο» ή, ακόμα χειρότερα, με όσους αντιστέκονται στην καταστρεπτική πολιτική της ακραίας λιτότητας, προσφέρει ένα αναπάντεχο άλλοθι στους ναζιστές. Και τους επιτρέπει να ελπίζουν για το δικό τους αύριο, τη δική τους «τελική λύση».
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Οι Μπίντερμαν της κυβέρνησης
Τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, και πρώτος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία την αποφασιστικότητά τους να πατάξουν τη βία και την ανομία «από όπου κι αν προέρχεται».
Πρόκειται για μια μεταφορά στα σύγχρονα «καθ’ ημάς» της θεωρίας της «μηδενικής ανοχής», η οποία γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα στις ΗΠΑ εδώ και δυο δεκαετίες. Ο κ. Δένδιας, μάλιστα, μετά από επαφές που είχε με το FBI, δήλωσε έτοιμος να αξιοποιήσει την εμπειρία της Νέας Υόρκης: «Το δόγμα της μηδενικής ανοχής, το οποίο εφάρμοσε η Αστυνομία της Νέας Υόρκης από την εποχή Τζουλιάνι και άλλαξε σε απίστευτα μεγάλο βαθμό την εικόνα της συγκεκριμένης μεγαλούπολης, είναι ένα παράδειγμα προς εξέταση» (4.5.2013).
Αλλά το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», ως γνωστόν, δεν αναφέρεται στη σοβαρή εγκληματικότητα. Στόχο έχει τους μικροπαραβάτες του νόμου και το αποτέλεσμα της εφαρμογής του δεν είναι παρά η «εκκαθάριση» κάποιων συνοικιών της πόλης, με τη μετατόπιση των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων σε πιο απομακρυσμένες περιοχής. Εξάλλου οι επιχειρήσεις-σκούπα της ΕΛ.ΑΣ., όποια ονομασία και αν έχουν, ακριβώς σ’ αυτό τον στόχο κατατείνουν.
Ο συνδυασμός της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» με την αναγέννηση της θεωρίας των «δύο άκρων» βρίσκεται στον αντίποδα της αντιμετώπισης του ανερχόμενου ναζισμού. Γιατί η βία που ασκεί η Χρυσή Αυγή, όπως είδαμε στην Αμφιάλη και το Πέραμα, δεν έχει καμιά σχέση με «μικροπαραβάσεις».
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η κυβερνητική επιχειρηματολογία αποπροσανατολίζει και τον διάλογο γύρω από την πολιτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός επιμένουν ότι θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της λαϊκής υποστήριξης της Χρυσής Αυγής σκληραίνοντας την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, ανοίγοντας νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εντείνοντας τις επιχειρήσεις-σκούπα.
Αλλά, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αντίθετα από την ψευδαίσθηση που καλλιεργεί η κυβερνητική προπαγάνδα, δεν είναι το «μεταναστευτικό» το πρώτο ζήτημα, από το οποίο αντλεί η Χρυσή Αυγή τους υποστηρικτές της.
Σύμφωνα με τις έρευνες αυτές (λ.χ., GPO, Πανελλαδική Ερευνα Πολιτικών Εξελίξεων, Mega, Οκτώβριος 2013), για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα ευθύνεται κυρίως «η άποψη των πολιτών ότι το πολιτικό σύστημα πρόδωσε τη χώρα» (38,5%) και «το οικονομικό πρόβλημα» (36,3%), και πολύ λιγότερο «το ρεύμα των λαθρομεταναστών και η εγκληματικότητα» (8,4%). Παρά τα δεδομένα αυτά, η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να θεωρεί ως υπεύθυνο για την άνοδο της Χρυσής Αυγής μόνο το μεταναστευτικό ζήτημα, ενώ δεν διστάζει ακόμα και να υπονομεύσει τη δική της σοβαρότητα, συγκρίνοντας την εγκληματική δράση των ναζιστών με τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής λιτότητας, στοχοποιώντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα γνωρίζει η κυβέρνηση, αλλά χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό, θεωρώντας ότι μέσω αυτού μπορεί να στριμώξει την αντιπολίτευση. Ο κ. Δένδιας, όταν μιλούσε σε ανύποπτο χρόνο για την απήχηση των ναζιστών στην αστυνομία, είχε παραδεχτεί ότι πρόκειται για «μία ψήφο απόρριψης προς αυτό που όλοι μας καταλαβαίνουμε ως πολιτικό σύστημα» και ότι δεν είναι τίποτα άλλο «παρά διαμαρτυρία, άλογη διαμαρτυρία, αν θέλετε» (12.9.2012).
Επειδή, όμως, οι λόγοι που οδηγούν σ’ αυτήν τη διαμαρτυρία αναφέρονται στον «ιερό» πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής, δεν θίγονται καν από κυβερνητικά χείλη.
Και έτσι γίνονται οι μετανάστες αποδιοπομπαίοι τράγοι όχι μόνο της χρυσαυγίτικης επιθετικότητας, αλλά και του κυβερνητικού προπαγανδιστικού μηχανισμού. Και μάλιστα μέσω ενός κυνικού υπολογισμού.
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Διαβάστε
● Μαξ Φρις
«Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές» (μτφρ. Νάσος Βαγενάς, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα χ.χ.)
Μία από τις ελληνικές μεταφράσεις του έργου. Στην εισαγωγή του ο μεταφραστής υποστηρίζει ότι το έργο ξεκινά από μιαν αλληγορία της ανοδικής πορείας του χιτλερισμού για να εντοπιστεί σ’ έναν ειδικότερο χώρο και να διερευνήσει τις αντιδράσεις του απέναντι στα καταλυτικά φαινόμενα της εποχής μας. Σύμφωνα με τον Βαγενά, «ο Μπίντερμαν είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει τους εμπρηστές, γιατί και ο ίδιος είναι ένοχος».
● Max Frisch
«Biedermann und die Brandstifter. Ein Lehrstück ohne Lehre» (Επιμέλεια Peter Hutchinson, Routledge, Λονδίνο 1988)
Σχολιασμένη έκδοση του γερμανικού κειμένου του Φρις, με αναφορές στο περιεχόμενο και τη σχέση του θεατρικού μύθου με ιστορικές συγκυρίες.
● Bernd Matzkowksi
«Erläuterungen zu Max Frisch Biedermann und die Brandstifter» (εκδ. C. Bange, Χόλφελντ 2010)
Αναλυτική ερμηνεία του κειμένου του Μαξ Φρις με επισήμανση των ιστορικών αναλογιών.
Συνδεθείτε
● Φαήλος Κρανιδιώτης
«Ηρθε η ώρα να ενώσουμε τη βάση της παράταξης!» («Δημοκρατία», 12.12.2012) http://goo.gl/GXbQS
Το άρθρο του πρωθυπουργικού μυστικοσυμβούλου που εγκαινίασε το φλερτ της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή.
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.g
Πηγή:://www.efsyn.gr/?p=135341
Με επιτυχία ο Μπρίλης στον Άγιο Παντελεήμονα
Πλήθος χαρούμενα παιδικά πρόσωπα γέμισαν με γέλιο και ζωντάνια την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, το ηλιόλουστο πρωινό της Κυριακής και παρακολούθησαν το Θέατρο του Νέου Κόσμου, που συμμετέχοντας στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές δράσεις που απλώνονται αυτό τον καιρό στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, παρουσίασε με επιτυχία την παράσταση “Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη”.
Μικρή παραφωνία, όταν κατά την διάρκεια της παράστασης εμφανίστηκαν κάποιοι μεμονωμένοι υπερήλικες, γνωστοί από περιστατικά επιθέσεων οπαδών της Χρυσής Αυγής, που φώναζαν ότι απαιτούν στην πλατεία να παίζουν μόνο παιδιά Ελλήνων.
Αθήνα Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013.
Με επιτυχία ο Μπρίλης στον Άγιο Παντελεήμονα by epocalibera
Πηγη:fb Dimitris Aspiotis
Φωτογραφίες από την παράσταση (του Βασίλη Μαθιουδάκη)
Το κάλεσμα για την παράσταση:
ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ : 12.00 ΜΕΣΗΜΕΡΙ
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΛΟΥΜ ΤΟΥ ΜΠΡΙΛΗ
Συγγραφείς : Ρεγγίνα Καπετανάκη, Βασίλης Ρίσβας
Σκηνοθεσία : Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια : Μαρία Χανιωτάκη
Μουσική : Δημήτρης Μαραγκόπουλος
Χορογραφίες : Σεσίλ Μικρούτσικου
Ηθοποιοί : Ντίνη Ρέντη, Κατερίνα Μαούτσου, Μάνος Στεφανάκης
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, συμμετέχοντας στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές δράσεις που απλώνονται αυτό τον καιρό στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, παρουσιάζει την παράσταση Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από καταγωγή, και στα παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία πριν παραδοθεί στη βαρβαρότητα. Ας γεμίσει η πλατεία με παιδιά και γονείς που θα δουν την παράσταση, κι ας είναι αυτό ένα βήμα για να ανοίξει σύντομα η παιδική χαρά και να ανθίσει ξανά το χαμόγελο στη γειτονιά.
Η παράσταση είναι δωρεάν, με τη στήριξη του Ρ/Σ 105,5 στο Κόκκινο, της δημοτικής παράταξης δήμου Αθηναίων Ανοιχτή Πόλη και της Κίνησης Κατοίκων 6ης δημοτικής κοινότητας.
Πάτρα: Η προπαγάνδα κατέληξε στα σκουπίδια – Τα φυλλάδια της Χρυσής Αυγής δεν είχαν “πέραση”
Πρωί πρωί με την αυγή η Χρυσή Αυγή πεταξε εκατοντάδες φέιγ βολάν στους δρόμους της Πάτρας. Μέχρι όμως να ξημερώσει δεν υπήρχε ούτε ένα για δείγμα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Μέλη της Χρυσής Αυγής επιβαίνοντας σε αυτοκίνητα πετούσαν τις πρώτες πρωινές ώρες φέιγ βολάν με σύνθημα: “Ελευθερία στους Εθνικιστές, Έλληνες ούτε βήμα πίσω, Κάτω η χούντα του Μνημονίου, Όχι φυλακές για τους Εθνικιστές”.
Η κίνηση αυτή από την Τοπική Οργάνωση της Χρυσής Αυγής έγινε προφανώς στο πλαίσιο του αντισυστημικού προφίλ που προσπαθεί να προβάλει μετά τις τελευταίες εξελίξεις όπου αποκαλύφτηκαν στοιχεία και ενέργειες εξαιτίας των οποίων στη συνείδηση του λαού το κόμμα ταυτίζεται με τις «εγκληματικές οργανώσεις».
Τα φέιγ βολάν, ωστόσο δεν έμειναν για αρκετή ώρα στους δρόμους της πόλης. Μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων, αλλά και απλοί πολίτες της πόλης, τα μάζεψαν και τα συγκέντρωσαν πετώντας τα στα σκουπίδια.