Αν δεχθούμε ως σωστό το αξίωμα ότι η πολιτική είναι πόλεμος με άλλα μέσα, τότε είμαστε εν μέσω ενός ανηλεούς πολέμου.
Ο βασανισμός των συντρόφων που συνελήφθησαν στο Βελβεντό, τα λευκά κελιά που ετοιμάζουν για τους ένοπλους αντάρτες, οι τρομοεισβολές στα σπίτια αγωνιστών και η δικαστική προκατάληψη κατά των ελεύθερων ιδεών και η εκ των ουκ άνευ σύνδεσή τους με το κοινό έγκλημα, η επίδειξη δύναμης από τον στρατό κατοχής στη Χαλκιδική, οι επαναπροωθήσεις που οδηγούν σε τραγωδίες όπως το Φαρμακονήσι, είναι μόνο μερικές εκφάνσεις αυτού του πολέμου.
Είναι η επιβεβαίωση ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του είναι οι μόνοι που μπορούν τόσο ξεδιάντροπα να χρησιμοποιούν βία εναντίον του καθενός που αντιστέκεται η που εν δυνάμει μπορεί να αντισταθεί.
Από εκεί ξεκινάει και η θεωρία των δύο άκρων και τον ρόλο που θέλει να παίξει το κράτος σαν ο μόνος θεματοφύλακα της βίας και της καταστολής. Που κατέχει το αποκλειστικό προνόμιο της βίας και της καταστολής έννομα και μη· ασκήσεις επιβολής ελέγχου επάνω στις μάζες (ασκήσεις καταστολής πλήθους και μαζικών κινητοποιήσεων) και ακόμα, πραίτορες ,στρατιωτικές και παραστρατιωτικές ομάδες, ακροδεξιά εκβράσματα, όλα στην υπηρεσία του κράτους, και το κράτος στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Κάποτε κατέβαζαν τα τανκς, τώρα έχουν τα ΜΜΕ. Κάποτε δεν δίσταζαν να πυροβολήσουν στο ψαχνό, μάλλον αυτό δεν έχει αλλάξει ακόμα και σήμερα.
Η βίαιη επιβολή του δόγματος νόμος και τάξη είχε δοκιμαστεί πρώτα σε ευάλωτες ομάδες όπως οι μετανάστες, οι χρήστες ουσιών ,οι άστεγοι, οι οροθετικοί-ές και πάει λέγοντας. Αφού έκαναν την πρόβα τζενεράλε και είδαν ότι κανείς δεν κινείται, κανείς δεν αντιδρά(τυλιγμένοι στην παγερή αδιαφορία τους για τον δίπλα, παγερά αδιάφοροι; η μήπως παγωμάρα της νεκρικής ακαμψίας),περάσανε στο επόμενο level. Η απάλειψη του όρου εργασιακά δικαιώματα από το λεξικό των σημερινών εργοδοτών, έχει γεμίσει τη χώρα με στρατιά ανέργων, επισφαλώς εργαζομένων (Κ.Ο.Χ. Voucher)· μια πρεκαροποίηση μιας ολόκληρης γενιάς τουλάχιστον. Και το τελικό level; αυτοί που δεν υποτάσσονται. Στους αγώνες αυτών των ανθρώπων έχει αφιερωθεί το omnia sunt communia.
Η σελίδα omnia sunt communia κλείνει 7 χρόνια παρουσίας. Μία σελίδα που συνεχίζει να υπάρχει σε πείσμα των καιρών. Παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες προχωράει χάρις στην αλληλεγγύη την συντροφικότητα και την στήριξη, από όλους εσάς. Ακόμα και όταν αμφιταλαντευόμασταν αν πρέπει να υπάρχει αυτό το μικρό σε δυνάμεις και μέγεθος εγχείρημα, η δικιά σας πίστη και ο καλός λόγος μας έδινε δύναμη να συνεχίσουμε. Με τις λιγοστές δυνάμεις να αγωνιζόμαστε για να αλλάξει αυτό το σάπιο σκηνικό. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όπου ο καθένας θα συνεισφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητες του και θα ανταμείβεται σύμφωνα με τις ανάγκες του.
από την διαχειριστική ομάδα του Omnia Sunt Communia