Το λένε “μνημόνιο”. Αλλά έχει ένα διεθνές όνομα, δοκιμασμένο σε διάφορα μέρη του κόσμου: “πρόγραμμα δομικής προσαρμογής”. Παντού ο στόχος είναι ο ίδιος: η βίαιη υποτίμηση της εργασίας, η βίαιη υποτίμηση των εργατών. Παντού το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι το ίδιο: στρατιές ανέργων.
Η ανεργία εμφανίζεται σαν κάτι αναπόφευκτο, σαν φυσικό φαινόμενο: επιχειρήσεις και μαγαζιά κλείνουν. Αλλά αυτό είναι μαγική εικόνα, μικρής διάρκειας. Άλλες επιχειρήσεις και άλλα μαγαζιά (συχνά με τους ίδιους ιδιοκτήτες όπως πριν) θα ξανανοίξουν, για να προσλάβουν ακόμα πιο φτηνούς μισθωτούς – αυτούς κι αυτές που εν τω μεταξύ βούλιαξαν στην απελπισία της ανεργίας.
Το σημαντικότερο είναι πως η ανεργία μεθοδεύεται σταθερά και συστηματικά, και κανείς δεν το προσέχει. Ο συνολικός χρόνος εργασίας σε μια κοινωνία “σε κρίση” δεν μοιράζεται ομοιόμορφα σε όσους κι όσες ψάχνουν για δουλειά. Αν γινόταν αυτό θα δουλεύαμε όλοι αρκετά λιγότερο, απαιτώντας φυσικά αξιοπρεπείς μισθούς. Οι άνεργοι είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Κι άλλοι τόσοι είναι αυτοί που δουλεύουν 50 και 60 ώρες τη βδομάδα για να τα φέρουν βόλτα αξιοπρεπώς. Γιατί, λοιπόν, να μη δουλεύουμε λιγότερο και να δουλεύουμε όλοι πληρωμένοι με μισθούς της προκοπής;
Τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να γίνει έτσι! Η ακόμα πιο βίαιη εκμετάλλευσή μας, η “φτηνή δουλειά”, εξασφαλίζεται εάν υπάρχει μια μεγάλη θάλασσα ανέργων. Που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για ψίχουλα. Πρόκειται για έναν ωμό, βίαιο εκβιασμό σε βάρος του συνόλου των εργατών και εργατριών, είτε δουλεύουν είτε όχι.
Σ’ αυτό το σημείο έρχεται ο ΟΑΕΔ. Για να καταγράψει, να χειραγωγήσει και να κατευθύνει αυτήν την μεγάλη θάλασσα διαθέσιμης και “φτηνής” εργατικής δύναμης. Ο ΟΑΕΔ ως τώρα ήταν γνωστός σαν ένας κρατικός μηχανισμός πρόνοιας: αυτός που έδινε τα επιδόματα ανεργίας. ΟΧΙ ΠΙΑ!! Ο ΟΑΕΔ μετρέπεται σε κεντρικό ελεγκτή της “αγοράς εργασίας” και ειδικά όλων όσων κατά περιόδους είναι άνεργοι. Μετατρέπεται, επίσης, σε εργοδότη: το μεγαλύτερο γραφείο ενοικίασης εργαζομένων για λογαριασμό δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα “επιταγή κατάρτισης” και “κοινωφελής εργασία”, χρηματοδοτούμενα κυρίως απ’ το ευρωπαϊκό ομόσπονδο κράτος (ΕΣΠΑ) αποτελούν το πρώτο μαζικό κύμα “αξιοποίησης” αυτής της διαθέσιμης υποτιμημένης εργασίας. Για λογαριασμό όλων των αφεντικών που “δεν βγαίνουν”, “δεν μπορούν’, “ζορίζονται”: δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών, αλλά και ιδιωτών εργοδοτών. Με μισθούς κατώτερους συχνά ακόμα και απ’ τον τσακισμένο βασικό μισθό, ειδικευμένοι νέοι εργάτες, καλούνται να δουλέψουν φουρνιές – φουρνιές σε μικρής διάρκειας (5 μήνες) προγράμματα, χωρίς κανένα απ’ τα δικαιώματα που προέβλεπε κάποτε η εργατική νομοθεσία. Δεκάδες χιλιάδες άνεργοι και άνεργες έχουν ενταχθεί σ’ αυτά, σπρωγμένοι απ’ την ανάγκη· σε πολλές περιπτώσεις δεν πληρώνονται καν όταν δουλεύουν, αλλά μετά από πολλούς μήνες…
Σε αρκετές περιπτώσεις επίσης (κι αυτό πρόκειται να γενικευτεί σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα) αν έχουν κάρτα ανεργίας, δεν μπορούν να αρνηθούν αυτό το είδος “δουλειάς”, γιατί τότε διαγράφονται απ’ τους καταλόγους των ανέργων. Χάνοντας οποιεσδήποτε ελάχιστες παροχές.
Πρόκειται για μια σύγχρονη μορφή δουλείας.
Τέτοιος είναι ο δεύτερος ωμός, φασιστικός εκβιασμός σε βάρος μας, αυτή την φορά κατευθείαν απ’ το κράτος, μέσω του ΟΑΕΔ και παρόμοιων οργανισμών: δουλειά με πλήρες ωράριο, χωρίς δικαιώματα, για ελάχιστα λεφτά· και βγάλε τον σκασμό!
Το γεγονός ότι οι μισθοί είναι γενικά ακόμα πιο κάτω απ’ τον άθλιο κατώτατο βασικό μισθό, στα 490 ευρώ, πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα. Ακόμα και με βάση την ισχύουσα αντιεργατική νομοθεσία τέτοιοι μισθοί είναι παράνομοι. Αλλά είναι το ίδιο το κράτος που παρανομεί, επικαλούμενο “έκτακτη ανάγκη”. Κι έτσι κλείνει το μάτι στους ιδιώτες εργοδότες να παρανομήσουν το ίδιο, να ρίξουν δηλαδή μισθούς και μεροκάματα ακόμα πιο χαμηλά, εντείνοντας την τρομοκρατία των απολύσεων χωρίς αποζημίωση, και όλα τα υπόλοιπα.
Κι επειδή ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός εγκαθίσταται και στη γλώσσα, αυτές οι δεκάδες χιλιάδες νέοι και νέες που πέφτουν στην μέγγενη της “ενεργητικής αντιμετώπισης της ανεργίας”, των πιο πάνω προγραμμάτων δηλαδή, δεν αναγνωρίζονται σαν εργάτες, σαν εργαζόμενοι, σαν μισθωτοί. Αποκαλούνται ωφελούμενοι! Σα να χρωστάνε και χάρη!! Ενώ οι πραγματικά ωφελημένοι είναι μόνο οι εργοδότες.
Ως εργατική αντιφασιστική δράση καταλαβαίνουμε ότι έτσι δημιουργούνται σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας. Χωρίς συρματοπλέγματα, διάχυτα μέσα στην κοινωνία, αόρατα, αλλά με μεγάλη βία συναισθηματική και ψυχολογικούς καταναγκασμούς. Με θηριώδεις φύλακες απ’ την μια μεριά την ανάγκη, και απ’ την άλλη τους κρατικούς θεσμούς, απ’ τον ΟΑΕΔ και τις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, ως την ευρωπαϊκή ένωση.
Δεν θα το ανεχτούμε! Δεν θα υποχωρήσουμε στους εκβιασμούς τους! Θα πολεμήσουμε: η εργασία δημιουργεί τον πλούτο των κοινωνιών!