“ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ”
Αυτός είναι ο τίτλος μίας από τις ελάχιστες πολιτικές ταινίες του Σουηδού σκηνοθέτη Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Γυρισμένη το 1977 περιγράφει με ασφυκτικό τρόπο τα αδιέξοδα της καθημερινής ζωής στην χρεωκοπημένη σε όλα τα επίπεδα Δημοκρατία της Βαιμάρης. Αυτοκτονίες,τάγματα εφόδου σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, γιατροί-δολοφόνοι,ψυχικές ασθένειες,αλκοοολισμός και ναρκωτικά, διάχυτος κοινωνικός κανιβαλισμός. Κοντολογίς έκπτωση όλων μέχρι τότε των υφιστάμενων ηθικών αξιών. Σε κάποια στιγμή ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας εκμυστηρεύεται σε μία φίλη του ότι ”Ξυπνάω από εφιάλτες και η πραγματικότητα που αντικρύζω είναι ακόμα χειρότερη”. Μπορούμε με θλιβερή βεβαιότητα να υπογραμμίσουμε αυτά τα λόγια έχοντας ξυπνήσει από τον εφιάλτη της εξάρτησης και αντικρίζοντας την Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης. Σε αυτές τις συνθήκες παλεύουμε καθημερινά με κάθε δυνατό μέσο να κτίσουμε μία νέα ταυτότητα όχι μόνο σαν απεξαρτημένοι αλλα και σαν δρώντα κοινωνικά υποκείμενα.Την ίδια ώρα σ’ αυτήν την Ελλάδα πάνω από 160 άτομα στην πλειονότητα τους οροθετικοί στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες στο κατ’ όνομα νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού, στερούμενοι όχι μόνο ιατρικής φροντίδας και περίθαλψης αλλά και την πρόσβαση σε βασικές αναγκαιότητες της ζωής. Στην Κέρκυρα πριν από δύο εβδομάδες περίπου αλλοδαπός οροθετικός πέθανε αβοήθητος δεμένος πισθάγκωνα στο τοπικό νοσοκομείο. Ο φόβος της μετάδοσης του HIV/AIDS κράτησε μακρύα τους γιατρούς από αυτόν τον άνθρωπο και του στέρησε την ζωή τον 21ο αιώνα…Σε μία άλλη ενδεικτική περίπτωση άστεγος εξετάστηκε στα εξωτερικά ιατρεία του Αιγινητείου όπου του διαπιστώθηκε έκπτωση των νοητικών λειτουργιών, κατάθλιψη και ψυχική νόσος. Κρίθηκε λοιπόν ότι χρήζει νοσηλείας και έγινε η παραπομπή του στο Δρομοκαίτειο όπου μία εκ των δύο ψυχιάτρων που τον εξέτασαν του είπε” Βρες καμιά δουλειά” και αρνήθηκε την εισαγωγή του. Στην συνέχεια ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον 4ο όροφο του Κέντρου Στέγασης Αστέγων. Συχνό ως και καθημερινό φαινόμενο αποτελούν πλέον οι ρατσιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις στο μητροπολιτικό κέντρο από φασίστες και αποκτηνωμένους μικροαστούς. Το ανάχωμα απέναντι στα τάγματα εφόδου στην περιοχή του Α.Παντελεήμονα ,η ιστορική κατάληψη Βίλα Αμαλία, χαρακτηρίστηκε ”εστία ανομίας” σε μία περιοχή που οργιάζουν η σωματεμπορία και τα ναρκωτικά,εκκενώθηκε βίαια και τελικά κατεδαφίστηκε.

Ενας χρόνος από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και του 19χρονου Θανάση Καναούτη. Ο φασισμός με σβάστικα ή χωρίς είναι το ίδιο δολοφονικός, είτε προέρχεται από τα τάγματα εφόδου, είτε από από νομοταγής μικροαστούς. Και φυσικά από το ίδιο το Κράτος. Πριν από λίγες βδομάδες ηλικιωμένος κάτοικος των Εξαρχείων παραπονέθηκε ευγενικά σε διμοιρία των ΜΑΤ για τον θόρυβο που έκανε η κλούβα κάτω από το μπαλκόνι του. Το αποτέλεσμα ήταν να τον απειλήσουν λέγοντας του ότι θα του κάνουν το σπίτι λαμπόγυαλο, να τον συλλάβουν και αυτόν και την γυναίκα του για αντίσταση κατά της αρχής και τελικά το δικαστήριο να τους καταδικάσει. Αυτά είναι μόνο κάποια από τα αναρίθμητα περιστατικά που δηλώνουν ξεκάθαρα τον εκφασισμό της καθημερινής ζωής, την άγρια καταστολή και τον αγριανθρωπισμό που τον συνοδεύει. Σε αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης όπου η αστική κοινοβουλευτική ”δημοκρατία” έχει απαξιωθεί πλήρως, η κρατική καταστολή δεν χτυπάει μόνο εκείνα τα κομμάτια που είναι αδύνατον να αφομοιωθούν αλλά και ο’τιδήποτε άλλο βρεθεί στο διάβα της σαν μια κανονική χούντα.

6 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και 5 χρόνια από εκείνη την πρώτη πορεία στην μνήμη του, όπου εποχούμενος Δελτάς έπεσε πάνω στην διαδηλώτρια Αγγελική Κουτσουμπού και παραλίγο να την σκοτώσει. Η Δέλτα δεν είναι μία τυχαία ομάδα. Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ο Μαρκογιαννάκης και η κυβέρνηση Καραμανλή καθώς και οι δυνάμης καταστολής τους ηττήθηκαν. Οι ΔΕΛΤΑ δημιουργήθηκαν απο τον Χρυσοχοίδη προσπαθώντας να καλύψουν τα επιχειρησιακά κενά των ΜΑΤ. Η τέταρτη μέρα της εξέγερσης με τις παρεμβάσεις Παπαρήγα-Αλαβάνου έδωσαν το φιλή της ζωής στη κυβέρνηση εκείνης της περιόδου. Η κρίση χτύπαγε τη πόρτα της Ευρώπης και η άγρια καταστολή δεν άργησε να φανεί.  Απο εκείνη την εποχή μέχρι και σημερα έχουν δείξει σε πάμπολλες περιπτώσεις την βαναυσότητα και την λύσσα τους εναντίον διαδηλωτών και τυχαίων περαστικών. Προσπαθούν καιρό τώρα να κατατρομοκρατήσουν ανθρώπους σε απεργίες, αντιφασιστικές πορείες και πρωτοστατούν σε απρόκλητες επιθέσεις εναντίων πολιτών πέριξ των Εξαρχείων και το Λόφο του Στρέφη. Οταν συνέβη η δολοφονική επίθεση στην Αγγ.Κουτσουμπού μόλις είχε εκλεγεί η κυβέρνηση του Γ.Α.Παπανδρέου με το αξέχαστο κεντρικό σύνθημα ”Λεφτά υπάρχουν”. Το επιτελείο του δεν ήθελε -προφανώς- με τίποτα να χρεωθεί μία νεκρή διαδηλώτρια με αντιδικτατορική δράση που είχε βασανιστεί επί Ιωαννίδη  και μάλιστα  στην επέτειο της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου. Οι τηλεοπτικοί δέκτες αναμεταδίδαν συνέχεια την εικόνα της μηχανής να τινάζει στον αέρα το σώμα μιάς διαδηλώτριας. Ο υπουργός τύπου Πεταλωτής κάνει λόγο για τροχαίο ατύχημα. Το δελτίο ειδήσεων του STAR μεταδίδει την είδηση της επίσκεψης του Δελτά και του αρχηγού του στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η Α.Κουτσουμπού δύο με τρείς ώρες πριν αυτή συμβεί στην πραγματικότητα…Στις 13 Οκτώβρη 2014 έχει προσδιοριστεί να εκδικαστεί η υπόθεση σαν τροχαίο ατύχημα με κατηγορούμενο τον Θεμιστοκλή Ποιμενίδη, στο Γ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, ενώ κανονικά τα τροχαία εκδικάζονται στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο . ‘Η είναι λάθος – πράγμα μάλλον αδύνατον – ή πρόκειται για μια σκόπιμη μεθόδευση παραγραφής…

Εδώ και αρκετό καιρό ο κυρίαρχος λόγος, τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι ψευτοδιανοούμενοι – απολογητές του καθεστώτος ,αναμασάνε μονότονα με την θλιβερή χειραγωγική τους διάθεση παραλλαγές φράσεων για ”τα φίδια” και τα” αυγά τους”. Ετσι με την στοχευμένα αφαιρετική τους λογική υποδεικνύουν στους κατατρομοκρατημένους απο την μόνιμη καλλιέργεια φόβου και την οικονομική ανέχεια υπήκοους ότι οι φορείς του φασισμού και της κτηνώδους βίας που απορρέει απο αυτόν είναι μόνο η ναζιστική συμμορία με την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. ‘Ετσι, επιμελώς αποσιωπούν την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας σε όλη την ελληνική επικράτεια, τους βασανισμούς και τις δήθεν αυτοκτονίες κρατουμένων στις φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας μεταναστών από αδίστακτα αφεντικά, και πάνω απ’ όλα την μεταχείριση που επιφυλλάσει αυτή η αποτελματωμένη κοινωνία σε ο,τιδήποτε διαταράσσει την μακάβρια ομοιομορφία της. Τους τοξικοεξαρτημένους, τους οροθετικούς, τους gay, τις λεσβίες και τις τρανς αλλά και οποιονδήποτε σηκώνει το κεφάλι του και υψώνει την φωνή του για να σπάσει αυτή την μίζερη σιωπή της συναίνεσης και της απάθειας.

Στις τελευταίες κλειστοφοβικές σκηνές της ταινίας ο πρωταγωνιστής έχει ανακαλύψει ότι έχει γίνει πειραματόζωο ενός εθνικοσοσιαλιστή γιατρού. Ο τελευταίος με αξιέπαινη ψυχραιμία του δείχνει μια σειρά από φιλμ τα οποία περιέχουν εξοντωτικά πειράματα σε ανθρώπους και διατυπώνει κυνικά: ” Θα αναρωτιέσαι πως τους καταφέραμε να πάρουν μέρος σε κάτι τέτοιο…Κανένα πρόβλημα. Ενα πιάτο φαγητό και λίγα χρήματα ήταν αρκετά…” Πριν αυτοκτονήσει με αμπούλα υδροκυανίου συνεχίζει: ”..Είναι μια αναγκαία και λογική εξέλιξη. Σε μερικά χρόνια αυτού του είδους τα πειράματα θα πραγματοποιούνται σε γιγαντιαία κλίμακα. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΠΤΕΣ ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΕΡΠΕΤΟ…”