Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος
Η μάχη για τη διατήρηση της κυριακάτικης αργίας στον χώρο του εμπορίου αποτελεί ίσως την πιο κρίσιμη αναμέτρηση της περιόδου που διανύουμε. Στο συγκεκριμένο μέτωπο αποκρυσταλλώνονται με τον διαυγέστερο δυνατό τρόπο οι κοινωνικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν με το καταλάγιασμα της αντιμνημονιακής εξέγερσης του 2011-12, αλλά και οι δυνατότητες μιας πρώτης νικηφόρας αντεπίθεσης του κόσμου της εργασίας: ένα επιθετικό πρόγραμμα πλήρους απορρύθμισης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου καταλήγει σε συντριπτική ιδεολογική ήττα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, καθώς όχι μόνο οι μισθοσυντήρητοι εμποροϋπάλληλοι αλλά και οι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι τι ακριβώς σημαίνει και ποιον εξυπηρετεί το ανεξέλεγκτο «αόρατο χέρι» της αγοράς˙ στη βάση των αμοιβαίων συμφερόντων που προκύπτουν απ’ αυτή τη συνειδητοποίηση οικοδομείται, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, μια κοινωνική συμμαχία ικανή να στηρίξει -παρόλες τις εγγενείς αντιφάσεις της- μια κεϊνσιανή απόπειρα εξόδου από την κρίση. Ο πολύμορφος αγώνας του τελευταίου δωδεκαμήνου (1-5), αγώνας που κάλυψε όλο το φάσμα από τις αλλεπάλληλες δυναμικές διαδηλώσεις στον εμβληματικό πεζόδρομο της Ερμού μέχρι τις δικαστικές προσφυγές, σημείωσε επιπλέον την πρώτη θεσμική του νίκη: στις 10 Σεπτεμβρίου, η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας διέταξε την προσωρινή αναστολή της καλοκαιρινής υπουργικής απόφασης του Γιακουμάτου για «πιλοτική» κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στις «τουριστικές» Περιφέρειες Αττικής, Κεντρικής Μακεδονίας και Νοτίου Αιγαίου. Το επόμενο μπρα ντε φερ θα διεξαχθεί τούτη την εβδομάδα, με την αυριανή διαδήλωση των εργατικών σωματείων στα Χαυτεία και την απεργιακή κινητοποίηση της ερχόμενης Κυριακής (6). Το εύρος των συμμαχιών που θ’ αποτυπωθεί σ’ αυτόν τον νέο γύρο θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και τη μεσοπρόθεσμη έκβαση της διαμάχης.
Από τον καιρό του Καραμανλή τζούνιορ, όταν πρωτάνοιξε το ζήτημα της «απελευθέρωσης» του αόρατου χεριού από τα παλιομοδίτικα δεσμά που του επέβαλε η αστική επανάσταση του 1909, τα μηνύματα που επιστρατεύτηκαν για τη στήριξη της εργατικής αντίστασης έχουν καλύψει ένα αξιοσημείωτο φάσμα, αποκαλυπτικό των αλλαγών που υπέστη η ελληνική κοινωνία στο ίδιο διάστημα. Αν το 2007 έπρεπε κανείς να υπενθυμίσει στους αφηνιασμένους καταναλωτές του shopping therapy ότι πίσω από τους πάγκους των πολιτών στέκονταν άνθρωποι με πραγματικές ανάγκες (7), την άνοιξη του 2014 η επίκληση της αλληλεγγύης μεταξύ μισθωτών συνιστά αρκετά πειστικό επιχείρημα (8). Το χαρακτηριστικότερο σημείο των καιρών αποτελεί πάντως η επικοινωνιακή ανάδειξη της κινηματογραφικής Μελίνας Μερκούρη σε σύμβολο του συλλογικού «Ποτέ την Κυριακή» (9-10). Οπως συμβαίνει με κάθε μετωπική προσπάθεια, δεν λείπουν φυσικά κι εδώ οι αποκλίσεις, έστω και σε χιουμοριστικό επίπεδο (11).
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ