Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, δομική συνέχεια και συνέπεια της ίδιας της λειτουργίας του, φανερώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο σε όσους παραπλανήθηκαν από τις μέρες της αφθονίας που προσέφερε για τρεις δεκαετίες, τη βάρβαρη φύση του.

Στον ελλαδικό χώρο αφού εξαγόρασε τους πόθους του ταξικού κινήματος της δεκαετίας του 1970 και καθυπόταξε, είτε μέσω της ενσωμάτωσης είτε μέσω της καταστολής, τα ανεκπλήρωτα όνειρα δύο γενεών που γνώρισαν τις πιο σκληρές διώξεις (φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις) κατάφερε να διασπάσει την ενότητα των «από τα κάτω», τη μαχητικότητα τους στο δρόμο και κύρια να σβήσει τη φλόγα της επαναστατικής αλλαγής που έκαιγε τις καρδιές και τα όνειρα των φτωχών, των κοινωνικά αποκλεισμένων αυτού του τόπου.

Έστρεψε όλους εναντίον όλων, γαλούχησε μια γενιά με το ιδεώδες του καταναλωτισμού να ταυτίζεται με την ανθρώπινη ευτυχία, μικροαστικοποίησε κομμάτια του προλεταριάτου, τόσο υλικά –σε επίπεδο θέσης στη λειτουργία του συστήματος παραγωγής-, όσο και κύρια αντιληψιακά –σε επίπεδο θέλησης για ανέλιξη στο άρρωστα ανταγωνιστικό παιχνίδι του.

Το ταξικό κίνημα δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις αντιφάσεις και τις αυταπάτες του και για αυτό βρισκόμαστε σήμερα στο σημείο της άτακτης υποχώρησής του. Δεν μπόρεσε να παράξει λόγο και πράξη απέναντι στο μεγαλύτερο ψέμα των αφεντικών, την εθνική ενότητα, ενώ ταυτόχρονα δε μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από τη γραφειοκρατία που είχε στο σβέρκο του. Τη κομματική γραφειοκρατία που ψαλίδισε κάθε όνειρο το Φεβρουάριο του 1945 στη Βάρκιζα και που έχασε κάθε επαναστατική προοπτική με την νομιμοποίησή της από τον εθνάρχη Καραμανλή 30 χρόνια μετά.

Τέλος, το ταξικό επαναστατικό κίνημα μέσα στη διαδικασία διάσπασής του δεν κατάφερε να αποφύγει τη συντεχνιακή του χροιά, βγάζοντας από τον ορίζοντα των αγώνων του, την κοινωνία της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, την αταξική και ακρατική κοινωνία.

Τα αφεντικά, μεγάλα και μικρά, εφοπλιστές, βιομήχανοι, επιχειρηματίες, έμποροι, ξεσάλωσαν. Σήμερα μετράμε τους νεκρούς μας στα επονομαζόμενα «εργατικά ατυχήματα» χωρίς να είμαστε ικανοί να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις, μετράμε βία και καταστολή χωρίς να μπορούμε να συγκροτηθούμε μαχητικά για να της βάλουμε φρένο, μετράμε την περαιτέρω υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης (κατάργηση κυριακάτικης αργίας, ελαστικά ωράρια, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, ανεργία) και την αναβάθμιση του κόστους ζωής (φόροι, νοίκια, ΔΕΗ κλπ) υπομένοντας και αναμένοντας.

Αναμένοντας τις ηγεσίες να σπάσουν τις συνθηκολογήσεις δεκαετιών που μόνο εμείς μπορούμε να σπάσουμε, αναμένοντας τις εκλογές για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, επιμένοντας στην επανάληψη ιστορικών λαθών, απόρροια της έλλειψης στοιχειώδους ιστορικής/ συλλογικής μνήμης (ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, Αλιέντε στη Χιλή κλπ).

Εμείς λέμε πάντως πως η ανάγκη γεννά τη συνείδηση και πως η συνείδηση γεννά την επιλογή.

Και ήρθε η ώρα για να επιλέξει το ίδιο το μαχόμενο προλεταριάτο να μιλήσει, να ανασυνταχθεί, να πράξει.

Χρειάζεται να υφάνουμε τη δύναμη της συλλογικής και από τα κάτω δράσης και των ακηδεμόνευτων αγώνων και μέσα από επιθετικές πρωτοβουλίες να τσακίσουμε το θράσος κράτους, αφεντικών αλλά και των ένοπλων σκυλιών τους.

Με το μυαλό μας στον τελευταίο ανώνυμο θάνατο εργάτη που δολοφονήθηκε στη Χαλυβουργία Βόλου στις 5/12, επισκεφθήκαμε το απόγευμα της Τετάρτης 17/12 τα γραφεία του ΣΕΒ στα Λαδάδικα Θεσσαλονίκης αφήνοντας κατά την αποχώρηση μας τρικάκια και μπογιές στην πρόσοψη του κτηρίου όπου στεγάζονται.

Το όνομα του είναι Χρήστος Ανεστιάδης. Το όνομα του δε θα βρεθεί ποτέ σε κάποιο άγαλμα που θα δοξάζει το έθνος ή τη δημοκρατία. Το όνομα του όμως, θα έχει πάντα ειδική βαρύτητα στις χαμηλόφωνες κουβέντες στα τραπέζια των φτωχών αλλά και στα βροντερά τους συνθήματα του όταν απεργούν, όταν αγωνίζονται, όταν συγκρούονται. Δίπλα σε τόσα άλλα ονόματα νεκρών εργατών αλλά και νεκρών αγωνιστών.

Ζούμε ευτυχώς, σ’ αυτό τον κόσμο, ανάμεσα σ’ αυτούς που, σκλάβοι σήμερα, μπορούν καλύτερα από τον καθένα να σχηματίσουν την υλική μορφή της ελευθερίας στο αύριο.

Ο ένας για τον άλλον και όλοι μαζί για όλη την καταπιεσμένη ανθρωπότητα που αγωνίζεται στις άκρες του πλανήτη…

Εμείς που πουλάμε την εργασιακή μας δύναμη για να επιβιώσουμε,

Εμείς που παράγουμε τον πλούτο όλου του κόσμου χωρίς να μπορούμε να τον μοιραστούμε,

Εμείς που στο όνομα της ανάπτυξης αρρωσταίνουμε από τις αναθυμιάσεις των εργοστασίων,

Εμείς που σιωπηλά στριμωχνόμαστε στα λεωφορεία των μητροπόλεων,

Εμείς που άνεργοι, αδυνατούμε να έχουμε ακόμα και τα στοιχειώδη,

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΤΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΤΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ.

Από τα σχολεία μέχρι τους χώρους δουλειάς κι από τα σωματεία βάσης μέχρι την οικοδόμηση δικτύων αλληλοϋποστήριξης αγώνων, απεργιών, παράνομων δομών:

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ, ΣΥΝΟΡΑ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Να φέρουμε την ταξική πάλη ξανά στο προσκήνιο για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, την κοινοκτημοσύνη, την αντεξουσία, την ελευθερία.