Η ανεργία στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Οι άνεργοι είμαστε περίπου 1,5 εκατομμύριο, 1.220.000 καταγεγραμμένοι, δεν υπάρχει εργατική οικογένεια χωρίς άνεργο, στην νεολαία αγγίζουμε το 60%, η μακροχρόνια ανεργία ξεπερνάμε το 70%, τα επιδόματα ανεργίας πετσοκόπηκαν και δίνονται μόνο στο 10% από εμάς ενώ την ίδια ώρα πάνω από 1 εκατομμύριο συνάδελφοι μας δουλεύουν και παραμένουν απλήρωτοι.
Οι εργοδότες αξιοποιούν την ανεργία για να διαλύσουν τα εργατικά δικαιώματα , θέλουν να εδραιώσουν ένα καθεστώς ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ χωρίς ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ , ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ χωρίς ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Η κατάσταση αυτή φαίνεται ότι θα συνεχίζεται για χρόνια αφού η καπιταλιστική κρίση δεν ξεπερνιέται και η αντιδραστική πολιτική που τη συνοδεύει φορτώνει τα βάρη της στους εργαζόμενους.
Την στιγμή που η ανθρώπινη εργασία του χεριού και του πνεύματος παράγει σήμερα τέτοια επιστημονικά και τεχνικά επιτεύγματα που θα μπορούσαν  να μειώσουν δραστικά τον εργάσιμο χρόνο, να βελτιώσουν αποφασιστικά τις συνθήκες εργασίας και να ταΐσουν επαρκώς τον πλανήτη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η υποταγή του ανθρώπου και της φύσης στους νόμους του κέρδους και του ανταγωνισμού, μας οδηγούν στη σημερινή βαρβαρότητα, μας γυρίζουν δεκάδες χρόνια πίσω.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν φαίνεται να θέλει να πάρει μέτρα για να βρουν σταθερή εργασία με αξιοπρεπή μισθό και δικαιώματα οι άνεργοι. Όπως δημοσιές επενδύσεις για μεγάλα έργα, μείωση του χρόνου εργασίας, επαναφορά των ορίων συνταξιοδότησης άμεσα προ μνημονίων που θα δημιουργούσαν χιλιάδες θέσεις σταθερής εργασίας. Ακόμα και τα μετρά ανακούφισης των άνεργων (επίδομα ανεργίας, δωρεάν μετακινήσεις κλπ) έχουν εξαφανιστεί από τις εξαγγελίες και τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.
Δεν είναι λύση για εμάς τους άνεργους τα 5μηνα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας της κυβέρνησης. Εμείς θέλουμε σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά και όχι προγράμματα με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα που ανακυκλώνουν την ανεργία και παρέχουν φτηνό εργατικό δυναμικό στους εργοδότες.
Σαν Ενεργοί Άνεργοι, καλούμε του άνεργους να γίνουν ενεργοί. Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας οι ίδιοι οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι άνθρωποι που εργάζονται στην επισφάλεια, οι νέοι που τελειώνουμε τις σχολές και δε βρίσκουμε δουλειά, οι γυναίκες που είμαστε από τα πρώτα θύματα. Να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα κατά της ανεργίας, να οργανωθούμε σε επιτροπές ανέργων παντού, διεκδικώντας την αξιοπρεπή διαβίωση των ανέργων και το βασικότερο δικαίωμα: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Συμμετέχουμε στην πορεία και δίνουμε μια πρώτη απάντηση στις 8 Μάη 18:00 Ομόνοια, διαδηλώνοντας για τα δικαιώματα μας. Αυτή την προσπάθεια πρέπει να την στηρίξουν και να συμβάλουν όλα τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι συλλογικότητες γειτονιάς. Αυτή η πορεία ας είναι η αρχή, σαν Ενεργοί Άνεργοι το επόμενο διάστημα θα συνεχίσουμε την προσπάθεια συντονισμού και συσπείρωσης δυνάμεων για την πάλη κατά της ανεργίας.
ΔΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΗ 18:30 ΟΜΟΝΟΙΑ,
ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟΠ, ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Να γίνουν τώρα προσλήψεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με Σταθερές Σχέσεις εργασίας, με Συλλογική Σύμβαση και αξιοπρεπή μισθό. Κατάργηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας/voucher, κατάργηση της διαθεσιμότητας.
Άμεση μείωση των ωρών εργασίας για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, για να αποκτήσει ελεύθερο χρόνο ο εργαζόμενος.
Επιδότηση για όλους τους ανέργους τώρα για όσο είναι άνεργοι, χωρίς προϋποθέσεις. Να μετρούν τα χρόνια της ανεργίας στα συντάξιμα.
Δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ για όλους τους άνεργους, διαγραφή όλων των προστίμων τους. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη
Όχι χαράτσια στους ανέργους, φοροαπαλλαγές, πάγωμα και διαγραφή των χρεών των ανέργων, καμιά κατοικία ανέργου στο σφυρί.

ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟΠ – ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Να γίνουν προσλήψεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με σταθερές σχέσεις εργασίας, με συλλογική σύμβαση και αξιοπρεπή μισθό. Κατάργηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας/voucher, κατάργηση της διαθεσιμότητας
Επιδότηση για όλους τους ανέργους για όσο είναι άνεργοι, χωρίς προϋποθέσεις. Να μετρούν τα χρόνια της ανεργίας στα συντάξιμα
Δωρεάν μετακίνηση στα ΜΜΜ για όλους τους ανέργους, διαγραφή όλων των προστίμων τους. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη
Όχι χαράτσια στους ανέργους. Φοροαπαλλαγές, πάγωμα και διαγραφή των χρεών των ανέργων. Καμία κατοικία ανέργου στο σφυρί

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΠΑΛΗ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 18:30 ΟΜΟΝΟΙΑ. ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Ορισμός
Ο όρος αυτοδιαχείριση εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τη δεκαετία του ’60 ως μια κατά λέξη μετάφραση του σερβοκροατικού όρου samo-upravlje, που περιέγραφε τη διαδικασία κατά την οποία οι εργάτες/τριες συμμετείχαν στη λήψη των αποφάσεων στις γιουγκοσλαβικές επιχειρήσεις. Οι αρμοδιότητές τους περιορίζονται εκ των πραγμάτων σε έναν ρόλο αμιγώς συμβουλευτικό, υποτασσόμενες στον κρατικό μηχανισμό. Επέστρεψε σαν όρος ξανά στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων κατά τη διάρκεια του Μάη του ’68 και πυροδότησε αρκετές θεωρητικές συζητήσεις αλλά στην πράξη περιορίστηκε σε κόλες χαρτί διαφόρων αριστερών πολιτικών ομάδων και κομμάτων για να ξαναέρθει στο προσκήνιο με το εργοστάσιο Lip.
Σε γενικές γραμμές η έννοια της αυτοδιαχείρισης χρησιμοποιείται με ασάφεια και χροιά περισσότερο ιδεολογική παρά πρακτική. Διατυπώνει μια αφηρημένη δημοκρατική και αλληλέγγυα διάρθρωση των οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών σχέσεων σε μία μη καπιταλιστική κοινωνία ή σε πιο εν τω βάθει αναλύσεις μια βαθμιαία κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής. Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα εμπνέεται από την ελευθερία την ισότητα και την αλληλεγγύη και αντιτίθεται στην κρατική εξουσία. Είναι προϊόν ιδεολογικό-πολιτικών αγώνων και το περιεχόμενό της αλλάζει ανάλογα με τις προθέσεις αυτών που την χρησιμοποιούν. Με λίγα λόγια μπορεί να συνοψιστεί ως την διαχείριση των κανόνων παραγωγής, την οργάνωση της εργασίας και την διάθεση του πλεονάσματος σε σχέση με την ευρύτερη οικονομία και θέτει ως ορίζοντα, χωρίς συγκεκριμένο τρόπο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο.
Οι αναρχικοί προτείνουν την αυτοδιεύθυνση (συνώνυμη της αυτοδιαχείρισης) ως τρόπο συλλογικής οργάνωσης. Η αυτοδιαχείριση ή όπως γινόταν κατανοητή πριν την εμφάνιση της ως μοντέλο διαχείρισης μιας άλλης οικονομίας, στοχεύει ακριβώς στο να αναλάβει η εργατική τάξη και η κοινωνία συνολικά τη διαχείριση του συλλογικού της μέλλοντος, μέσω ενός τυπικού καταμερισμού, διαφόρων πεδίων της ζωής, της εργασίας, της εκπαίδευσης κ.λ.π. Όταν λέμε “καταμερισμού” εννοούμε την δυνατότητα που πρέπει να δοθεί στον καθένα να συμμετέχει άμεσα στη λήψη των αποφάσεων που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του δηλαδή τη δυνατότητα να καθορίζει πώς θα ζει, πώς θα δημιουργεί, πώς και τι θα παράγεται.
Υπάρχει επίσης η τάση να παρουσιαστεί μια ιστορική συνέχεια γύρω από την αυτοδιαχείριση, παρότι πρόσφατη, τσουβαλιάζοντας εγχειρήματα και επαναστάσεις επειδή συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά όπως αντικρατισμό, αντιιεραρχία και άμεση δημοκρατία. Όσο περισσότερα νοήματα συμπιέζονται μέσα σε μια λέξη τόσο φτωχότερα γίνονται τα ιστορικά παραδείγματα και άλλο τόσο τα περιεχόμενα αλλάζουν συλλήβδην. Παραδείγματα όπως καταλήψεις που απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες κατοίκων, αυτόνομοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες βάζοντάς τα κάτω από μια λέξη-ομπρέλα χάνουν την ιστορική συνθήκη που τα δημιούργησε, την πρωτοβουλία των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν για να τα δομήσουν καθώς και το περιεχόμενο που απέκτησαν μέσα στην διαδικασία εξέλιξής τους.
Έχει παρατηρηθεί ακόμα και το βάπτισμα σε αυτοδιαχειριζόμενα παραδείγματα των ρώσικων κατειλημμένων εργοστασίων την περίοδο του ’17 καθώς και των ισπανικών κολεκτίβων στον εμφύλιο του ’36 επειδή οι λέξεις που εμφανίζονται είναι ίδιες.
Στη Ρωσία του ’17 οι εργάτες θέσπιζαν διατάγματα τα οποία συμπεριλάμβαναν ότι: “Οι επιτροπές ελέγχου δεν πρέπει να αρκούνται στην επίβλεψη αλλά πρέπει να αποτελούν τα κύτταρα του μέλλοντος που ήδη από σήμερα προετοιμάζουν τη μεταβίβαση της παραγωγής στα χέρια των εργατών”. Παράλληλα τα συνθήματα για την κατάληψη της γης και των εργοστασίων, για τη δήμευση της περιουσία της αστικής τάξης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας δηλώνουν ξεκάθαρα τις επαναστατικές διεργασίες εκείνων των χρόνων, την αδυναμία του κράτους και την ενεργητικότητα των καταπιεσμένων.
Όσο για την Ισπανία του ’36 που αριθμούσε 1865 κολεκτίβες στη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή και τον χώρο των υπηρεσιών απασχολώντας μεταξύ 1,2 και 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι μαζί με τις οικογένειές τους μάλλον απέχει λίγο από τα σημερινά “αυτοδιαχειριζόμενα” εργοστάσια τόσο σε αποδοχή, ακόμα και στην Αργεντινή, όσο και στην οργάνωση της παραγωγής. Πόσο μάλλον σε μια ιστορική συγκυρία όπου η κομμουνιστική οικοδόμηση γίνεται ταυτόχρονα με την πολεμική αντιπαράθεση με τις φασιστικές δυνάμεις.
Αργεντινή
Τα παραδείγματα της Αργεντινής είναι αυτά που αποτελούν σήμερα, περισσότερο για τους Ευρωπαίους παρά για τους Αργεντινούς,τον ιδεολογικό φάρο των υποστηρικτών της “αυτοδιαχείρισης”. Συγχρόνως αποτελεί και την καλύτερη περίπτωση για την εξέταση του κινήματος, των συνθηκών και των αναγκών που το δημιούργησαν, της αποδοχής του καθώς και των αδυναμιών του.
Η Αργεντινή στις αρχές του 2000 αντιμετωπίζει υψηλή ανεργία της τάξης του 21%, περίπου εικοσιένα εκατομμύριο πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και σχεδόν δέκα εκατομμύρια από αυτούς μέσα σε πλήρη εξαθλίωση. Το 70% των νοικοκυριών με συνολικό εισόδημα μικρότερο των 250 ευρώ και ο πραγματικός μισθός είναι 54% μικρότερος από το 1975. Οι αριθμοί αυτοί είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας φτωχοποίησης και παράδοσης των βασικών οικονομικών πυλώνων στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη δικτατορία του 1976.
Κατά την οικονομική κρίση του Δεκέμβρη 2001 τα αφεντικά παρατούν μαζικά τις επιχειρήσεις τους και τις αφήνουν στη μοίρα τους αφού είναι πια ζημιογόνες. Ως άμεση και αυθόρμητη απάντηση οι εργάτες και εργάτριες τις ανακτούν για να τις θέσουν και πάλι σε λειτουργία. Η ανάγκη οργάνωσης προέκυψε τις περισσότερες περιπτώσεις τη στιγμή του κλεισίματος των επιχειρήσεων και της φυγής των αφεντικών, μετά από απολύσεις και αναστολή λειτουργίας και συνήθως χωρίς να έχουν προηγηθεί διεκδικητικοί αγώνες. Με λίγα λόγια οι εργαζόμενοι βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων.
Αυτό ήταν κιόλας το γενικό πλαίσιο στο οποίο συντελέστηκε η ανάκτηση των εργοστασίων, η υπεράσπιση δηλαδή των θέσεων εργασίας ούτως ώστε να μην βρεθούν ολόκληρες οικογένειες στον δρόμο και με την βεβαιότητα ότι η ανεργία θα τους κυνηγάει πολύ καιρό. Με αυτή τη κατεύθυνση πολλά ρεύματα της αριστεράς επιχείρησαν να εξετάσουν το ζήτημα κυρίως σε αντιπαράθεση με όσους υπερασπίζονται τους συνεταιρισμούς και όσων είναι υπέρ του εργατικού ελέγχου. Παράδειγμα σύμφωνα με τη πρόταση εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας Brukman το εργοστάσιο πρέπει να απαλλοτριωθεί χωρίς αποζημίωση, το κράτος να παράσχει ένα αρχικό κεφάλαιο ως επιχορήγηση, να αναλάβει την καταβολή των μισθών χωρίς όμως να έχει λόγο στην παραγωγή. Με λίγα λόγια το κράτος να πληρώνει και οι εργάτες να είναι υπεύθυνοι για τη διαχείριση, τον σχεδιασμό και την πώληση. Απαλλοτρίωση βέβαια με την προϋπόθεση το εργοστάσιο να υιοθετήσει μορφή συνεταιρισμού ως νομικό πρόσωπο όπως έχει γίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των ανακτημένων επιχειρήσεων (ΑΝ.ΕΠ).
Η έννοια της αυτοδιαχείρισης, όπως αναφέρθηκε προσλαμβάνει διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάλογα με το ποιες ομάδες ή κόμματα την προτάσσουν. Ωστόσο διακρίνονται δύο κεντρικές τάσεις. Η πρώτη ενθαρρύνει τη δημιουργία συνεταιρισμών και την αξιοποίηση των κερδών για την ενίσχυση της παραγωγικής δραστηριότητας (βλέπε ενίσχυση της εθνικής οικονομίας) ενώ η δεύτερη υποστηρίζει την κρατικοποίηση υπό εργατικό έλεγχο με σκοπό τα κέρδη να επιστρέφουν στο κοινωνικό σύνολο. Πέρα και ανεξάρτητα όμως από αυτές τις αντιλήψεις οι εργαζόμενοι κατάφεραν να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, εξάλειψαν τις ιεραρχίες στους πιο πολλούς συνεταιρισμούς και επέβαλαν κανονισμούς για τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος. Από την άλλη πλευρά η εμπλοκή των κομμάτων στο κίνημα των ΑΝ.ΕΠ. έχει αποδώσει τους καρπούς της προσφέροντας πολλούς υποψήφιους στα ψηφοδέλτια κατά τις εκλογικές περιόδους.
Στο σημείο που πρέπει να επικεντρωθούμε είναι αυτό των σχέσεων παραγωγικών και κοινωνικών που δημιουργούνται μέσα από αυτή την πρακτική καθώς και τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κρατική εξουσία και το κεφάλαιο αυτό το κίνημα αφού θεωρητικά τουλάχιστον είναι αντιπαραθετικό με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και το κράτος.
Για παράδειγμα, η chilavert τελούσε υπο κατάληψη για οκτω μήνες. Η υποβάθμιση της εταιρίας από την εργοδοσία είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, με επιδείνωση των συνθηκών, σταμάτημα των επενδύσεων, καθυστερήσεις στους μισθούς και απολύσεις. Από τους 30 εργαζόμενους που απασχολούσε η Gaglinone (η αρχική εταιρία) πριν από χρόνια, τελικά απέμειναν.

[[[σταλθηκε με μαιηλ στο μπλογκ]]]

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ WORKFARE RELOADED ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 9/5, 19.00, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΥ 18

Αναρχική Συλλογικότητα Οκτάνα 

Τα προγράμματα ενοικιαζόμενης κοινωφελούς εργασίας (ΚΟΧ) και οι επιταγές εισόδου στην αγορά (voucher) αποτελούν συγκεκριμένες εφαρμογές της πολιτικής του workfare, της επιβολής δηλαδή καταναγκαστικής εργασίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα προς τον ραγδαία αυξανόμενο αριθμό των ανέργων στην θέση του επιδόματος ανεργίας από τον ΟΑΕΔ, που οι επιβαλλόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν βαφτίσει «ωφέλεια».

Χοντρικά, τι σημαίνει επιβολή της εργασίας ως «ωφέλειας»; Σημαίνει ότι τα αφεντικά προσπαθούν να επιβάλλουν στους ανέργους/επισφαλείς να δουλεύουν, όχι μόνο με τους όρους που συμφέρουν τα ίδια, δηλαδή με χαμηλό μισθό, περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς συνδικαλιστική δυνατότητα, αλλά και όποτε και όταν αυτά τους χρειάζονται, με αποτέλεσμα να αφαιρείται και η ελάχιστη δυνατότητα που είχαν οι άνεργοι/ες να επιλέγουν το αν, το πότε και το που θα εργαστούν, ακόμα και ο ελάχιστος έλεγχος πάνω στις συνθήκες εργασίας τους. Το κράτος μέσω του ΟΑΕΔ μας λέει: «Όσοι/ες άνεργοι/ες ψάχνετε για δουλειά θα σας χρησιμοποιήσουμε όπου κι όποτε σας χρειαστούμε ως φθηνό/ανακυκλώσιμο/προσωρινό εργατικό δυναμικό που θα αντικαταστήσει τις τρύπες που δημιουργούνται λόγω της πολιτικής μας, αν συμφωνείτε έχει καλώς, αν όχι κομμένα τα επιδόματα». Αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό αν αναλογιστούμε τη σταδιακή προσπάθεια υποκατάστασης του επιδόματος ανεργίας με τον πενιχρό μισθό των προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας ή, πιο συγκεκριμένα, την αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας από το επίδομα φτώχειας που θα αποκαλείται «εγγυημένο εισόδημα» και από το οποίο θα αποκλείονται όσοι/ες αρνούνται θέσεις εργασίας που θα τους προσφέρονται από τον ΟΑΕΔ, ένας εκβιασμός που δοκιμάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι ξεσηκώνοντας αυθόρμητα αντιδράσεις πολλών ανέργων.

Τα προηγούμενα 2 χρόνια, σε χώρους κοινωφελούς εργασίας ορθώθηκαν μια σειρά αγώνων ενάντια στην εφαρμογή αυτής της στρατηγικής με αποδέκτη άμεσους ή έμμεσους εργοδότες, σε αυτή την περίπτωση, δήμους και ΜΚΟ. Κύριο σημείο τριβής αυτού του πρώτου κύκλου αγώνων ήταν αιτήματα που είχαν να κάνουν με την έγκαιρη καταβολή του μισθού. Επιμέρους κόντρες και αντιστάσεις εμφανίστηκαν, όμως, και για άλλα ζητήματα, όπως το δικαίωμα στην άδεια, το δικαίωμα στην απεργία, οι συνθήκες εργασίας, το αντικείμενο της εργασίας ή ακόμα και η ίδια η μορφή της ως «ωφέλειας». Σε κάθε περίπτωση, οι μικροί αυτοί αγώνες πέτυχαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό: ανάγκασαν το κράτος να αναδιπλωθεί και να δοκιμάσει νέες μορφές επιβολής της εργασίας. Ως εκ τούτου, την τελευταία χρονιά εφαρμογής των προγραμμάτων εγκατέλειψε –πιθανόν προσωρινά– μοντέλα και δομές (όπως οι ΜΚΟ), ρίχνοντας το βάρος στην κεντρική διαχείριση των ανέργων μέσω ΟΑΕΔ, ο οποίος αναβαθμίζεται σταδιακά για να αναδειχθεί σε εργοδότη στρατιών ανέργων.

Μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο εφαρμογής του workfare στην αναδιαρθρωμένη ελληνική πραγματικότητα και με την εμπειρία του «ωφελούμενου» να εξαπλώνεται πλέον σχεδόν σε κάθε νοικοκυριό, ηλικιακή κατηγορία και παραγωγικό κλάδο της οικονομίας, εκτιμούμε ότι το βασικό εμπόδιο στο να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση μας ως εκμεταλλευόμενοι και να αγωνιστούμε εναντίον της, το αίσθημα της προσωρινότητας (της υποτιθέμενης προσωρινότητας της κρίσης, των προγραμμάτων και της συνθήκης αυτής στη ζωή του καθενός και της καθεμίας μας), θα αρχίσει όλο και περισσότερο να εκλείπει. Είναι στρατηγικής σημασίας οι αγώνες που αρχίζουν να συγκροτούν τη συνείδηση της εργασιακής φιγούρας του «ωφελούμενου» να αποτελέσουν οργανικό κομμάτι της εργατικής αντεπίθεσης που έχει ανάγκη η εποχή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει, σε ένα άλλο επίπεδο, ότι η συγκεκριμένη φιγούρα μπορεί από μόνη της να εκπληρώσει το σχέδιο ανασύνθεσης της κατακερματισμένης τάξης μας. Η εμπειρία του αγώνα από το πρώτο και το δεύτερο «κύμα» των κοινωφελών προγραμμάτων είναι από αυτήν την άποψη μια εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία που είναι απαραίτητο να κυκλοφορήσει και να αποτελέσει κατακτημένη γνώση για τις ερχόμενες φουρνιές ανέργων που θα εξαναγκάζονται στην εκμετάλλευση των πενταμήνων.  (Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων)

κατεβάστε τη μπροσούρα εδώ: http://skya.espiv.net/files/2015/01/workfare_reloaded.pdf

* το κείμενο μοιράζεται στο κατάστημα του ΟΑΕΔ στο Ηράκλειο

ΠΗΓΗ: oktana.espivblogs.net

* αφίσα από ΕΣΕ κάλεσμα σε μποϊκοτάζ στον ΙΑΝΟ

Και την εργατική πίτα ολόκληρη και τον καλλιτεχνικό σκύλο χορτάτο;

Τι θα μπορούσε να πει κανείς όταν στο «πατάρι» ενός βιβλιοπωλείου ακούγονται οι ήχοι από το «πάγωσε η τσιμινιέρα» και, την ίδια στιγμή, ούτε ένα πάτωμα πιο «κάτω», εργαζόμενοι και εργαζόμενες να έχουν «παγώσει» από το φόβο της απόλυσης, την τρομοκρατία των προστίμων, των τιμωρητικών μετακινήσεων και των μειώσεων μισθών;

Πώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το φαινόμενο στον «πάνω όροφο» να βγαίνουν πύρινοι καταγγελτικοί λόγοι κατά του «συστήματος» και την ίδια ώρα στο «ισόγειο» οι εργαζόμενοι να ανταγωνίζονται για το ποιος θα πουλήσει το πιο «χοντρό» βιβλίο στον πελάτη με σκοπό την κατάκτηση του τίτλου του «καλύτερου εργαζόμενου του μήνα»;

Σε βιβλιοπωλεία, όπως ο ΙΑΝΟΣ, με τόσο αναβαθμισμένη παρουσία στον «πολιτισμό», δηλαδή στην αστυνομική καταστολή και το ξύλο σε απεργούς, στις απολύσεις, στα πρόστιμα, στα κείμενα υπογραφών νομιμοφροσύνης στις αντεργατικές πρακτικές της εταιρείας από τους υπαλλήλους της, αυτή η ειρωνεία γίνεται κάτι παραπάνω από εύγλωττη.

Φτάνει η στιγμή που πρέπει να μπαίνει το μαχαίρι στο κόκαλο: Πόση αξία έχει το «αριστερό προφίλ», που χτίζεται πάνω σε διαλέξεις και δοκίμια για τα «βάρη της κρίσης που πέφτουν στις πλάτες της εργατικής τάξης», όταν καταναλίσκεται στα πλαίσια της ψηλής κουβεντούλας μεταξύ προσκεκλημένων σε εκδηλώσεις οργανωμένες από εκείνους οι οποίοι, είτε το ομολογεί κανείς είτε όχι, ξεζουμίζουν με κάθε τρόπο τους εργαζόμενούς τους;

Πώς ακριβώς άραγε «πραγματώνεται» η σαρτρική στράτευση του καλλιτέχνη όταν συμμετέχει στα events αυτών οι οποίοι έστειλαν τα ΜΑΤ να ξυλοκοπήσουν απεργούς που υπερασπίζονταν την κυριακάτικη αργία; Όταν η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή κινητοποίηση της 28/12 εκκρεμεί και δεν έχουν αποσυρθεί οι μηνύσεις;

Πολλές φορές ο «άγρυπνος καλλιτέχνης» οικοδομεί το ασυμβίβαστο προφίλ του, έχοντας πρώτα προβάλει την ταξική πάλη σε μια συνθήκη που ανήκει στο παρελθόν, στην ιστορία, και, ορκίζεται ότι αν ζούσε σε εκείνες τις εποχές, τότε, θα ήταν σίγουρα με το μέρος των καταπιεσμένων όπου γης. Έχοντας περιορίσει τα δεινά της εργατικής τάξης σε ένα ιστορικό κύκλο του μακρινού παρελθόντος, μπορεί κάλλιστα να συζητήσει για τον ανήσυχο πνεύμα του τάδε μυθιστοριογράφου μπροστά στις κοινωνικές αδικίες του καιρού του πίνοντας λίγο κρασί, αφού πρώτα ένας βαουτσεράς του έχει πουλήσει το πιο hot βιβλίο για τους «Λαμπράκηδες», την Κομμούνα του Παρισιού ή τον Αντόρνο.

Ακόμα όμως και μερίδα των καλλιτεχνών που δηλώνουν «ανήσυχοι» από την κρίση της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα και διατυμπανίζουν ότι πρέπει «να αντισταθούμε με ότι μέτρα διαθέτουμε», περιορίζει την αντίστασή της σε εκείνη έναντι της «ηθικής και πνευματικής ένδειας του πολιτισμού», καθώς ο τελευταίος καταστρέφεται από τις μνημονιακές πολιτικές. Ταυτόχρονα, στέκει ένοχα σιωπηρή μπροστά στα «μηχανάκια της ντροπής», στις απολύσεις, στα πρόστιμα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και εν γένει σ’ όλες πολιτικές του μνημονίου, σε όλα αυτά που υποτίθεται ότι καταστρέφουν την κοινωνία και τον πολιτισμό.

Είναι λοιπόν παρήγορο και παράδειγμα προς μίμηση ότι το τελευταίο διάστημα καλλιτέχνες και συγγραφείς με δηλώσεις τους ακύρωσαν τη συμμετοχή τους στα διάφορα events του ΙΑΝΟΥ με αφορμή τα πρόσφατα πεπραγμένα του (συλλήψεις, ξύλο και χημικά) και άσκησαν κριτική στη συνολική του πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενές του.

Η πάλη για καλύτερες συνθήκες εργασίας δεν τελειώνει ακόμα και όταν ιστορικοί κύκλοι κλείνουν. Αυτό που μετράει και αυτό που μας κρίνει όλους και όλες είναι η έμπρακτη τοποθέτηση σήμερα απέναντι στην εργοδοτική βαρβαρότητα και όχι ο βερμπαλισμός σε μια ευχάριστη και ολίγον μελαγχολική βραδιά με μουσική και ποίηση.

Δεν μπορείς πάντα να έχεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και να δείχνεις συμπάθεια προς τους εργαζόμενους και να χαριεντίζεσαι με τα αφεντικά που τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά τους. Κάποιες φορές παρά τη θέλησή σου έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις με ποιανού το μέρος είσαι.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com