Όλα τα άρθρα του/της anarchosyndikalist
Συνοπτική ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού 1862-1923
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ
Μεταξύ του 1862 και 1864 αρχίζει να υλοποιείται η διεθνής ένωση των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών – Πρώτη Διεθνής (1864-1871) θα συσπειρώσει όλες τις τάσεις των σοσιαλιστών και θεωρούνταν οργάνωση εργατών. Ο Μπακούνιν (1814 –1876) και οι οπαδοί του θα προσχωρήσουν στη «Πρώτη Διεθνή» το καλοκαίρι του 1868. Η Μπακουνική πτέρυγα αναγνώριζε στην πρώτη αυτή εργατική ένωση ένα συνδικαλιστικό ρόλο με σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα.
Στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς, στη Βασιλεία (1869), οι διάφορες τάσεις του εξουσιαστικού σοσιαλισμού (μαρξιστές, μπλανκιστές, λασσαλιστές), προσέδιδαν στις εργατικές ενώσεις το χαρακτήρα της
μεταρρυθμιστικής ένωσης και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώριζαν την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους μόνο μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική κοινωνία για αυτούς ήταν έργο μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Η πρόταση του Ευγένιου Χίνς, εκπροσώπου της Βελγικής αντιπροσωπείας θα τύχει της αποδοχής των Ισπανών, των Ελβετών (Γιούρα) και μεγάλων τμημάτων των Γάλλων. Επιγραμματικά η πρόταση αυτή βασίζονταν στην αρχή, ότι οι σημερινές οικονομικές εργατικές ενώσεις δεν αποτελούν μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού, αλλά πρέπει να θεωρηθούν ο κοινωνικός πυρήνας μιας επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθήκον της Διεθνούς ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ώστε να αναλάβουν αυτή την αποστολή.
Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης από το συνέδριο θα καταγραφεί σ΄ ένα ψήφισμα που θα διακηρύξει την αναγκαιότητα των εργατικών συνδικάτων στους χώρους παραγωγής και την σύνδεση τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τελικό στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας και την αντικατάσταση του από την ομοσπονδία των ελεύθερων παραγωγών.
Μετά το συνέδριο της Χάγης τον Σεπτέμβριο του 1872, όπου πλέον διαγράφεται ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου.
Από τον Σεπτέμβριο του1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό και συνδικαλιστικό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» (1873-1877). Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και η αντιεξουσιαστική κατεύθυνση που θα κινηθούν θα γεννήσουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.
Η θεωρητική υποδομή αντλήθηκε από τις διδασκαλίες του αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού και η οργανωτική δομή στηρίχτηκε στην εμπειρία του επαναστατικού συνδικαλισμού όπως αυτός αποκρυσταλλώθηκε στη περίοδο από το 1895 έως το1910 στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζοντας τη φεντεραλιστική-μπακουνική παράδοση.
Η παρακμή της πρώτης εργατικής ένωσης, η ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η μεγάλη περίοδος παρανομίας των λατινόφωνων ευρωπαϊκών τμημάτων θα περιθωριοποιήσουν αυτές τις ιδέες από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.
Η ιστορική συνέχεια θα υπάρξει στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στη Γαλλία, όπου αυτές οι ιδέες θα βρουν σάρκα και οστά στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.), η οποία στο συνέδριο της Λιμόζ θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της από κάθε πολιτικό κόμμα με τα επαναστατικά συνδικάτα να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της συνομοσπονδίας.
Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία θα οδηγήσει πολλούς στην ψευδαίσθηση της «έναρξης της σοσιαλιστικής εποχής». Το καλοκαίρι του 1920 στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση των μπολσεβίκων, θα συναντηθούν σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, στο ιδρυτικό συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς. Η πραγματικότητα που θα αντικρίσουν, οι χιλιάδες διώξεις των αναρχικών και κάθε είδους σοσιαλιστών θα προστεθεί καταλυτικά στην πολιτική αντίθεση τους στον επερχόμενο ασφυκτικό έλεγχο που επιθυμούν να καθιερώσουν οι λενινιστές στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών αντιπροσώπων θα διαμαρτυρηθεί και θα αρνηθεί τη χειραγώγηση που προβάλλεται ως επιστημονικός σοσιαλισμός.
Το συνέδριο της Μόσχας θα καταλήξει στην ξεχωριστή διεθνή συμμαχία των εργατών. Η απαίτηση των μπολσεβίκων να υποταχτεί στη 3η Διεθνή θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές σε αποχώρηση και θα οδηγήσει στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1920. Η πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων από όλα τα πολιτικά κόμματα και η αντίληψη ότι η σοσιαλιστική κοινωνία θα οικοδομηθεί από τα συνδικάτα των παραγωγικών τάξεων, θα αποτελέσουν τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές.
Τον Οκτώβρη του 1921 η διεθνής συνδιάσκεψη του Ντύσσεντολφ θα συγκαλέσει διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο στο Βερολίνο για τον επόμενο χρόνο. Στο Βερολίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη από τις 25 Δεκέμβρη 1922 έως 2 Γενάρη 1923, θα ιδρυθεί η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ.).
Εκπροσωπήθηκαν περίπου τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα από δεκατρείς εργατικές συνδικαλιστικές εθνικές ομοσπονδίες. Η διακήρυξη των αρχών της, αποτελούν τις βασικές ιδεολογικές προτάσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι σήμερα.
«Ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός είναι ένας δεδηλωμένος εχθρός κάθε μορφής οικονομικού και κοινωνικού μονοπωλίου και επιδιώκει τη συγκρότηση ελεύθερων κοινοτήτων και διοικητικών οργάνων των αγροτικών και βιομηχανικών εργατών, βάσει ενός ελευθέρου συστήματος εργατικών συμβουλίων, εντελώς απελευθερωμένων από την υποταγή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και κόμμα.
Στη θέση της κρατικής πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων αντιπαραθέτει την οικονομική οργάνωση των εργατών, στη θέση της διακυβέρνησης των ανθρώπων αντιπαραθέτει τη διαχείριση των πραγμάτων. Κατά συνέπεια, έχει σαν σκοπό, όχι την κατάκτηση της εξουσίας αλλά την κατάργηση κάθε κρατικής λειτουργίας μέσα στη κοινωνική ζωή.
Πιστεύει ότι μαζί με το μονοπώλιο της ιδιοκτησίας, θα πρέπει επίσης να εξαφανιστεί και το μονοπώλιο της κυριαρχίας και ότι κάθε μορφή του κράτους, συμπεριλαμβανομένης και της δικτατορίας του προλεταριάτου θα αποτελεί πάντοτε το δημιουργό νέων μονοπωλίων και νέων προνομίων και ποτέ ένα όργανο απελευθέρωσης».
Από την ιστοσελίδα της ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
http://esethessalonikis.gr/
ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΥΚΕΤΑ ΔΕΝ ΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ – Κείμενο της ΕΣΕ Ιωαννίνων για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο τις ανακοινώσεις που κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους μοιράζαμε αυγουστιάτικα, σχετικά με τις εκκενώσεις τριών καταλήψεων στην Πάτρα, το κατασταλτικό “ξεσάλωμα” της κρατικής μηχανής, βρέθηκε στη αυλή μας. Το πρωϊ της 29 Αυγούστου, ο περιφερόμενος θίασος των ροπαλοφόρων δολοφόνων της αστυνομίας, με την καθοδήγηση εισαγγελέα, σφράγισε το εδώ και 5 χρόνια κατειλλημένο κτίριο της Αντιβίωσης στα Γιάννινα. Περισσότεροι από 100 μπάτσοι, εξοπλισμένοι σαν αστακοί, έπαιξαν τον ρόλο του στρατού κατοχής στην πόλη μας, επιχειρώντας να σβήσουν μια φωτιά που δεν σβήνει, να εξαφανίσουν αυτό που βρίσκεται παντού, να επιβληθούν με την εξουσία τους πάνω σε όσους έχουν
μάθει μόνο να την πολεμούν. Αυτοί που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο, τοπικά και κεντρικά, επιβεβαίωσαν με την επιχείρηση αυτή μόνο ένα πράγμα:
Τον φόβο τους. Τον φόβο που έχουν απέναντι στον αγώνα των καταπιεσμένων, τον φόβο τους απέναντι σε ότι γεννιόταν, αναπαράγονταν, οργανώνονταν και διαχέονταν μέσα απο αυτή την κατάληψη.
Η βία της εξουσίας ασκείται πάντα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, οι συλλήψεις και οι φυλακές. Ξεδιπλώνεται σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην μείωση του μισθού, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στα εργατικά “ατυχήματα”, στις απολύσεις και την ανεργία, στην έλλειψη κοινωνικών παροχών, στον έλεγχο των δημόσιων χώρων, στα εισητήρια των νοσοκομείων, στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. Η βία της εξουσίας, ασκείται απο τους φασίστες, απέναντι στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλα και από τις σεξιστικές συμπεριφορές ενάντια σε όσους/ες έχουν διαφορετικές απο τα κυρίαρχα standar σεξουαλικές προτιμήσεις. Η εξουσία ασκεί βία από τα δελτία ειδήσεων και τις φυλλάδες της, ενω καταστέλλει άγρια μέσα από την προπαγάνδα για την διαμόρφωση της κοίνης γνώμης. Ασκεί βία ακόμη και μέσω του ξεπουλήματος των αγώνων από τους εργατόπατέρες και τα κομματόσκυλα.
Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2008 και την μνημονιακή επίθεση για την σωτηρία της οικονομίας που ακολούθησε, μαζικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μεγάλης δυναμικής, που επηρέασαν τον τρόπο με το οποίο αντιστέκονταν ως τώρα οι αγώνιζόμενοι. Όλη η μεθοδολογία της συνδικαλιστικής δράσης που γνωρίζαμε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Απαξιώθηκε η διαμεσολάβηση, η ιεραρχία, οι κινητοπιήσεις που καθοδηγούνταν από τα κομματικά γραφεία. Γεννήθηκαν νέες δομές του εργατικού κινήματος αλλά και κοινωνικά κύτταρα που επιχείρησαν την οργάνωση των αγωνιζόμενων από τα κάτω, χωρίς ειδικούς και πεφωτισμένους ηγέτες. Έθεσαν ως προτεραιότητα την άμεση δράση και έδωσαν περιεχόμενο στην φράση “παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας”, αναζητώντας λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, έξω και ενάντια απο την κρατική κηδεμονία και την θεσμική χειραγώγηση. Αναμφίβολα όμως, όλες αυτές οι κινηματικές διεργασίες, δεν κατάφεραν (ή δεν θέλησαν) ούτε να οργανωθούν, ούτε να συντονιστούν, ώστε να συγκρουστούν αξιόμαχα με την πολύπλευρη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Και σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στην στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα αναβαθμίζει αυτή την επίθεση.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις αλλεπάληλες εκκενώσεις κατειλλημένων κτιρίων;
Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, το κίνημα των καταλήψεων και της επανοικιοποίησης εγκαταλλελειμένων κτιρίων,πέραν του ότι έδωσε ζωντάνια σε χώρους που το κράτος ήθελε νεκρούς και μαραζωμένους, πειραματίστηκε και εφάρμοσε σταθερά την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχειρηση, τις οριζόντιες διαδικασίες στις συνελέυσεις, τον ριζοσπαστικό τρόπο αντίστασης σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι πρακτικές αυτές διαχύθηκαν κοινωνικά κι εγιναν κτήμα χιλιάδων ανθρώπων. Μπολιάστηκαν με τις διεκδικήσεις των σωματείων βάσης και των λαϊκών συνελεύσεων. Πολύ πρίν ξεφυτρώσουν τα κινήματα άρνησης πληρωμών, αμφισβήτησε στην πράξη την υποχρέωση να πληρώνει κανείς για τα αυτονόητα, όπως η στέγαση και το ρεύμα, η τροφή και η ψυχαγωγία. Οι καταλήψεις στέκονται ισχνό μεν, αλλά πολύ ουσιαστικό εμπόδιο, στην διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, προβάλλοντας την κοινωνική απειθαρχία στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς και της πνευματικής υποδούλωσης. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους διαμορφώνουν -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε μια κοινωνία αλλοτροίωσης- κοινωνικές σχέσεις που διέπονταν απο συντροφικότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας την λογική του κέρδους και του ατομισμού.
Έκαναν όμως, και συνεχίζουν να κάνουν και κάτι ακόμη, πολύ πιο επικύνδυνο: Δεν συνεργάζονται με κανέναν θεσμό, δεν ζητούν άδεια από κανέναν τοπικό άρχοντα για να δράσουν, δεν υποττάσσονται σε καμία κομματική γραμμή, δεν καθοδηγούνται από κανένα αρχηγό, δεν συμβιβάζονται με τις χάρες που μπορεί να προβάλλει το κράτος, δεν αποκοιμίζονται στην απάθεια, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ! Αν κάτι γνωρίζει καλά η εξουσία, είναι ότι οι καταλήψεις, αλλα και το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα δεν είναι αφομοιώσιμο πεδίο, δεν θα καναλιζαριστεί ούτε με κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με στρατιωτικές χούντες. Το καθρεφτισμα μιας διαφορετικής, δικαιότερης και ισότιμης κοινωνίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί, είτε υπάρχουν καταλήψεις, είτε όχι, γιατί αντανακλάται στους καθημερινούς αγώνες των αντιστεκόμενων.
Τώρα λοιπόν που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο τις ζωές μας και να εδραιώσουν πιο εντατικά την κυριαρχία τους, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους έξω από την κατασταλτική τους αντζέντα. Ταυτόχρονα, με τις επιστρατεύσεις των απεργών, τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Κάθε “θερμοκήπιο” αγώνα, κάθε κοινωνικό σύνολο που αντιδρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιχειρείται να περιοριστεί.
Επομένως, το ζήτημα δεν έγκειται στο τι θα απογίνει το συγκεκριμένο κτίριο σε εκείνη την γωνια της Γεωργίου Παπανδρέου. Σημασία έχει οτι η επίθεση του κράτους θα συνεχιστεί σε όποιους αντιστέκονται, είτε είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί, είτε αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι. Η εκκένωση της Αντιβίωσης όμως στις 29 Αυγούστου, έχει αποτελέσει εφαλτήριο συσπείρωσης, ζύμωσης και κινητοποίησης πολλών αγωνιζόμενων προκαλώντας ήδη σοβαρό πονοκέφαλο στην τοπική και κεντρική εξουσία. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, στο πεδίο του αγώνα, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας, αυτός ο πονοκεφαλος να μην τους περάσει, ώσπου το προλεταριάτο τους στείλει στην ιστορία.
ΓΙΑ ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ
ΛΟΓΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 18:00 ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική
Ένωση Ιωαννίνων
http://eseioanninon.squat.gr/
Κατάληψη «Αντιβίωση»: Μπορεί να γίνει αλλιώς;
του Δημήτρη Αργυρού
Στη φωτογραφία είναι η εστία ανομίας που εξάρθρωσε η αστυνομία του Δένδια, βλέπετε και το φονικό μαχαίρι…Με υπουργούς τον Α. Γεωργιάδη και Ν. Δένδια, την πιο λάιτ εκδοχή της ακροδεξιάς, ήταν αναμενόμενο η κατάληψη της Αντιβίωσης- που ανήκε στο νοσοκομείο Χατζηκώστα και κατά συνέπεια στο υπουργείο υγείας- να έμπαινε στο στόχαστρο των δυνάμεων της τάξης και της ευνομίας, και των στρατοπέδων του Ξένιου Δία. Ξέρετε αυτές τις δυνάμεις που στοχοποιούν τους ταλαίπωρους μετανάστες, τις καταλήψεις και τα στέκια του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου. Φέροντας εις πέρας την ακροδεξιά και βαθιά συστημική ατζέντα της ΧΑ, ικανοποιώντας το θυμικό και καλύπτοντας την ανασφάλεια των πιο συντηρητικών νοικοκυραίων.
Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως χιλιάδες νοικοκυραίοι με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικό πρόβλημα στέγης και κατά συνέπεια επιβίωσης. Όχι φυσικά από τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές που θα μπουν στα σπίτια τους για κτυπήσουν την ατομική ιδιοκτησία, μα από τις οικονομικές δομές, όπως είναι οι τράπεζες, που δια της οικονομικής και παραγωγικής συγκεντροποίησης, βάζουν μπουρλότο στα θεμέλια της ατομικής ιδιοκτησίας. Και τότε οι κατασταλτικές δυνάμεις του Δένδια με βάση τον νόμο και την τάξη θα πατάξουν τις εστίες ανομίας των νοικοκυραίων που δεν πληρώνουν τα δάνεια στα πραγματικά αφεντικά της υπόθεσης, δηλαδή τις τράπεζες.
Το κλίμα για την επέμβαση στην κατάληψη Αντιβίωση βέβαια ετοίμασαν και οι ντόπιοι προύχοντες, ο Δήμαρχος Ιωαννίνων, ο Περιφερειάρχης, ο διευθυντής της αστυνομίας και ο διοικητής του νοσοκομείου Χατζηκώστα. Σε πρόσφατη ευρεία σύσκεψη είχαν μιλήσει για την αξιοποίηση των κτηρίων του παλαιού Χατζηκώστα.
Είναι επίσης αστείο και τραγική ειρωνεία. Στο εγκαταλειμμένο για χρόνια παλαιό Χατζηκώστα η μόνη αξιοποίηση που έγινε είναι από διάφορες μη-κυβερνητικές δομές, όπως αυτή του συλλόγου φίλων και γονέων ΑμεΑ και του αθλητικού συλλόγου Πύρρος και από την κατάληψη Αντιβίωση.
Στην τελευταία, με κόπο, μεράκι και προσωπική προσπάθεια οι αγωνίες αυτών των ανθρώπων πήραν τα ερείπια και τα εγκαταλειμμένα κτήρια και τα μετέτρεψαν σε βιώσιμη κατοικία, σε μουσικό στούντιο, σε βιβλιοθήκη και αρχείο, σε χώρο συνεύρεσης και συζήτησης, σε χώρο πραγματοποίησης βιβλιοπαρουσιάσεων, εκδηλώσεων, θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών, σε εργαστήρι μελισσοκομίας και απόσταξης.
Και όλα αυτά δωρεάν, κομμουνιστικά θα έλεγαν κάποιοι. Συμπληρώνοντας πως με οάσεις δεν πάμε πουθενά. Και σε μεγάλο βαθμό θα συμφωνήσω, μόνο που μέγα λάθος να περιμένουμε την βασιλεία των ουρανών, για να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο. Με την ιστορία να έχει δείξει, πως αλίμονο αν οι προοδευτικές και ανατρεπτικές δυνάμεις δεν δυναμώνουν τις τάσεις του αύριο που γεννιούνται σήμερα.
Στην πραγματικότητα τέτοια εγχειρήματα όπως είναι η αντιβίωση σε περιόδους ταξικής ειρήνης ενσωματώνονται με ευκολία σε εναλλακτικά εγχειρήματα, γεμάτη η Ευρώπη από δαύτα. Μα σε περιόδους ταξικής και κοινωνικής έντασης, μπορούν να μετατραπούν σε εστίες- όχι βέβαια ανομίας- μα σε εστίες κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης. Και αυτό είναι που φοβίζει την κρατική εξουσία, για αυτό και η επίθεση σε αυτούς τους χώρους. Βέβαια η αριστερά που θα μπορούσε να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση τέτοιων αντάρτικων εστιών αντίστασης, κοινωνικής παρέμβασης και πολιτιστικής δημιουργίας περί άλλων τυρβάζει, μα αυτό συσχετίζεται με το χαρακτήρα της, δηλαδή είναι μιας άλλης τάξης συζήτηση.
Είμαι περίεργος για την ποιότητα της αξιοποίησης που ετοιμάζουν. Και εδώ φοβούμαι 2 πράγματα. Την αξιοποίηση του μηδέν, δηλαδή να παραμείνει ο χώρος ένα νεκροταφείο κτηρίων, όπως ήταν πριν την αντιβίωση και σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να είναι και τώρα. Αν πάρουμε πχ υπόψη την κατάσταση των κτηρίων που διέμεναν οι μετανάστες. Σε αντίθεση με λόγου χάρη με το χώρο της αντιβίωσης, όπως δείχνουν άλλωστε και τα βίντεο και οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησε η αστυνομία. Όπως φοβάμαι μια εμπορευματικού τύπου αξιοποίηση, όπως η πλατεία, όπως η ΟΑΣΗ, το ΞΕΝΙΑ. Θα είναι καταστροφικό γιατί εκεί που υπάρχει ένας δημόσιος χώρος θα εμπορευματοποιηθεί, μα ποιος τα χαμπαριάζει αυτά. Μόνο ο Δένδιας όταν υπερασπίζεται(;;) τους δημόσιους χώρους με τα ΜΑΤ, ενάντια στους καταληψίες αντιεξουσιαστές. Η γλώσσα της εξουσίας εύκολα αντιστρέφει τις έννοιες και την σημασία των λέξεων, τον Ξένιο Δία αν πάρουμε δεν θέλουμε κάτι άλλο.
Θα μπορούσε να γίνει και μια άλλου τύπου αξιοποίηση με βάση την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και επιθυμιών. Να αποδοθούν τα κτήρια σε κοινωνικές, πολιτιστικές -μη κυβερνητικές- ομάδες και συλλογικότητες καθώς και σε δημόσιες δομές. Να γίνει λόγου χάρη ένα πραγματικό, ανοικτό και ανθρώπινο κέντρο φιλοξενίας μεταναστών, όχι στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σε μια τέτοιου τύπου αξιοποίηση πρέπει να αποδοθεί ο χώρος της αντιβίωσης στα μέλη της.
Όμως με αυτή την κυβέρνηση, την τοπική ηγεσία του Δήμου Ιωαννίνων και της Περιφέρειας. Με αυτό τον καταθλιπτικό ακόμη, συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στα κινήματα και τις δυνάμεις της καπιταλιστικής τάξης. Καθώς και με ένα εργαζόμενο λαό υποταγμένο στην σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου- ΕΕ-ΔΝΤ, φαντάζει μάλλον ουτοπία μια τέτοια αξιοποίηση. Μόνο που αγώνας συνεχίζεται και όταν ανάψει μια φλόγα με δυσκολία σβήνει.
Πηγή: sufired
Νότια Αφρική: Οι απεργίες στον βιομηχανικό τομέα εξαπλώνονται
Σημαντικά τμήματα της βιομηχανικής εργατικής τάξης της Νότιας Αφρικής βρίσκονται σε απεργία, με περισσότερες πιθανές απεργίες να ξεκινήσουν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες.
Από τη Δευτέρα, 90.000 εργάτες στον τομέα των κατασκευών βρίσκονται σε μια απεργία η οποία ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, και άλλοι 72.000 σε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και βενζινάδικα ετοιμάζονται να κατέβουν σε απεργία από τις 9 Σεπτεμβρίου. Οι τεχνικοί της αεροπορικής εταιρείας South African ξεκίνησαν επίσης απεργία την περασμένη Δευτέρα.
Οι μεταλωρύχοι χρυσού της Νότιας Αφρικής οι οποίοι ειναι προσεταιρισμένοι στην Εθνική Ένωση Εργατών Ορυχείων (National Union of Mineworkers, NUM) και το Σύνδεσμο Εργατών Ορυχείων και της Κατασκευαστικής Ένωσης (Association of Mineworkers and Construction Union, AMCU) είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν απεργία αυτή την εβδομάδα, σύμφωνα με πολυάριθμες αναφορές των μέσων ενημέρωσης. Εργοτάξια που είναι υπό την διεύθυνση των AngloGold Ashanti, Gold Fields and Harmony πιθανόν να είναι μεταξύ αυτών που θα επηρεαστούν. Λαμβάνοντας υπόψη τις επικείμενες δράσεις στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας, της βενζίνης και των ορυχείων, πάνω από 200.000 επιπλέον εργαζόμενοι της Νότιας Αφρικής μπορεί να ξεκινήσουν απεργία την επόμενη εβδομάδα, σύμφωνα με το Reuters.Ενώ ο τομέας της εξόρυξης έχει βρεθεί στο επίκεντρο της αναταραχής όσον αφορά τα εργασιακά τα προηγούμενα χρόνια, σημαντικές δράσεις ξεσπάνε σε άλλους τομείς. Πριν από δύο εβδομάδες, δεκάδες χιλιάδες εργάτες της Νοτίου Αφρικής του τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας άφησαν τα εργαλεία τους (αρνούμενοι να δουλέψουν), παραλύοντας εργοστάσια αυτοκινήτων στην Πρετόρια, στο Πορτ Ελίζαμπεθ, στο Τουρμπάν και το Ανατολικό Λονδίνο.
Σύμφωνα με το Reuters, η απεργία στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας κοστίζει 60 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα και επηρεάζει τις δραστηριότητες των μεγάλων εταιρειών, όπως είναι η Toyota, η Ford και η BMW. Οι απαιτήσεις των εργαζομένων στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας περιλαμβάνει μια αύξηση κατά 14% των απολαβών και επιδότηση στέγασης που ισοδυναμεί με περίπου 70 δολάρια. Οι εργοδότες αρχικά προσέφεραν 6 με 8% αύξηση των απολαβών. Την περασμένη εβδομάδα, οι εργαζόμενοι απέρριψαν μια νέα προσφορά που περιλαμβάνει 10% αύξηση των απολαβών.
Την προηγούμενη χρονιά είδαμε μια απότομη κλιμάκωση των ταξικών εντάσεων στη χώρα, καθώς βίαιες συγκρούσεις ξέσπασαν μεταξύ των εργατών, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει επαναλαμβανόμενες άγριες απεργίες, και τις κρατικές δυνάμεις ασφαλείας που στηρίχθηκαν από τα συνδικάτα και το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (African National Congress, ANC).
Μόνο στον τομέα των ορυχείων, πάνω από 60 εργάτες δολοφονήθηκαν το προηγούμενο έτος, ως αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων, συμπεριλαμβανομένης της σφαγής των 34 ανθρακωρύχων της Νότιας Αφρικής από τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια της απεργίας στο Marikana τον Αυγούστου του 2012. Η σφαγή των εργατών υποστηρίχθηκε από το ANC και της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας COSATU, συμπεριλαμβανομένου του NUM.Η όξυνση του ταξικού αγώνα στη Νότια Αφρική τροφοδοτείται από άγριες επιθέσεις στην εργατική τάξη από τις εταιρείες, οι οποίες προσπαθούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής κάνοντας μαζικές απολύσεις. Η Anglo American Platinum επιδιώκει να κάνει 3.300 απολύσεις τον επόμενο μήνα και έχει απειλήσει να κλείσει μια σειρά των δραστηριοτήτων της στη Νότια Αφρική, λέγοντας ότι δεν είναι πλέον κερδοφόρες.
Τα συνδικάτα της Νότιας Αφρικής συνεργάζονται με τους εργοδότες για να διαλύσουν την αντιπολίτευση και να περιχαρακώσουν τους αγώνες που προκύπτουν από την εργατική τάξη. Ελπίζουν ότι οι απεργίες θα αφήσουν απλά έναν ατμό, συγκρατώντας τους αγώνες των εργατών στο να αναπτυχθούν σε μια πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση ANC.
Ο Joseph Mathunjwa, πρόεδρος του AMCU, που έχει παρουσιαστεί ως το πιο ριζοσπαστικό συνδικάτο, αναγνώρισε ανοιχτά, μιλώντας στο Reuters την Δευτέρα, ότι τα συνδικάτα επιδιώκουν να παράξουν περισσότερους ευνοϊκούς όρους για τις διαπραγματεύσεις με τις επιχειρήσεις. «Δεν είναι η απεργία αυτό που επιδιώκουμε, είμαστε στριμωγμένοι στη γωνία» παραπονέθηκε.
Το σχόλιο του Mathunjwa καθιστά σαφές ότι ο πραγματικός στόχος των απειλών του περί απεργίας είναι να βελτιωθεί η ισορροπία των δυνάμεων μεταξύ των συνδικάτων και των αφεντικών στα μεταλλεία, και αυτό, αν είναι δυνατόν, να γίνει χωρίς την προσφυγή σε απεργιακή κινητοποίηση.
Εκπρόσωπος της Εθνικής Συνδικαλιστικής Ένωσης Μεταλλουργών της Νότιας Αφρικής (NUMSA) , ο Castro Ngobese, επιδίωξε να καθησυχάσει τους εργοδότες λέγοντας ότι η ένωσή του είναι αξιόπιστος συνεργάτης του νοτιοαφρικανικού κεφαλαίου. «Δεν είμαστε μια ένωση που έχει μανία με την απεργία, υποστηρίζουμε τη διαδικασία της εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης.» Με την «εποικοδομητική διαπραγμάτευση» o Ngobese εννοούσε ότι είναι διαθέσιμος να συνωμοτήσει με τη νοτιοαφρικανική κυβερνώσα ελίτ ενάντια στην εργατική τάξη.Σε ένα άρθρο την Δευτέρα, με τίτλο «Τα συνδικάτα στα ορυχεία, τα αφεντικά σε πόλεμο με τις λέξεις πριν από την απεργία στο χρυσό στην Νότια Αφρική» το Reuters προώθησε τον ισχυρισμό, ο οποίος επαναλαμβανόταν συνεχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης , ότι οι άγριες απεργίες που ταρακούνησαν τη Νότια Αφρική κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους έγιναν από « παιχνίδια εξουσίας μεταξύ της NUM και του AMCU.»
Αυτή η εξήγηση χρησιμεύει για να καλύψει τις πραγματικές κατευθυντήριες δυνάμεις πίσω από τις ταραχές, ιδιαίτερα την εκρηκτική αύξηση της κοινωνικής ανισότητας. Η Νότια Αφρική ταξινομείται σταθερά μεταξύ των κοινωνιών με την μεγαλύτερη ανισότητα στον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο δεκαετιών, το Αφρικανικό Εθνικό Συνέδριο έχει αναδειχθεί ως το κύριο ανάχωμα του κεφαλαιοκρατικού κανόνα στη Νότια Αφρική, που διοικείται από μαύρους εκατομμυριούχους που θανατώνουν μαύρους ανθρακωρύχους εκ μέρους του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Από την δική του πολιτική τροχιά , το εικονικό κόμμα του μαύρου εθνικισμού έχει αποδείξει την πτώχευση όλων των κομμάτων που βασίζονται σε εθνικιστικά προγράμματα.
Το ANC έχει την πλήρη υποστήριξη της ομοσπονδίας συνδικάτων του COSATU, συμπεριλαμβανομένου και του NUM. Το κρίσιμο ζήτημα επομένως παραμένει η οικοδόμηση μιας επαναστατικής ηγεσίας μέσα στη νοτιοαφρικανική εργατική τάξη που να μπορεί να ενώσει τους εργάτες απέναντι στα συνδικάτα και την κυβέρνηση. Ελλείψει μιας τέτοιας ηγεσίας, οι απεργίες θα απομονωθούν αναπόφευκτα και θα στραγγαλιστούν με τη συνεργασία των συνδικάτων.
πηγή: https://www.wsws.org/en/articles/2013/09/03/soaf-s03.html
Μετάφραση: Athens Imc Translations Team
Κείμενο της οργάνωσης “Φίλοι του Ντουρούτι” για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης
Φίλοι του Ντουρούτι – Κέιμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης
Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει σε ρήξη με τη CNT – FAI.
Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.
Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI.
Είχαμε προβλέψει ότι η γραμμή που ακολουθήθηκε μετά τον Ιούλιο [1936], της αποσύνδεσης του πολέμου από την επανάσταση θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Η θέση μας έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα. Η Επανάσταση χάθηκε τον Μάιο του 1937 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Σταδιακά οι ζώνες οικονομικής σημασίας χάθηκαν και το απόγειο αυτής της κατάστασης ήταν η πτώση της Αραγωνίας, η μεγάλη ήττα του Levant, τελειώνοντας με την καταστροφή της Καταλωνίας και την παράδοση της Μαδρίτης καθώς και την άνευ όρων παράδοση όλων των υπόλοιπων ζωνών.
Οι αιτίες της ήττας ήταν εμφανείς. Από τη στιγμή που το επαναστατικό πνεύμα των πολιτοφυλακών υπονομεύτηκε με την αντικατάσταση τους μ’ ένα στρατό που δεν είχε τον προηγούμενο ενθουσιασμό και δυναμισμό, σφυρηλατήθηκε και ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα που οδήγησε τελικά στην ήττα.
Οι πολλαπλές επιθέσεις και οι διαστρεβλώσεις του Επαναστατικού έργου του Ιουλίου του 1936, ήταν οι καρποί της τραγικής σοδειάς που μας οδήγησε στην αιματηρή εξορία, που δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε παρά μόνο αν κατανοήσουμε τις πρώτες κινήσεις της προδοσίας, ανικανότητας, τα πισώπλατα χτυπήματα και την ανηθικότητα που έλαβε χώρα.
ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
Δυο εμφανείς περίοδοι παρουσιάστηκαν στην Ισπανική επανάσταση: ο Ιούλιος του 1936 και Μάιος του 1937. Σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις, πραγματοποιήθηκε το ίδιο λάθος. Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν επέβαλαν την εξουσία των οργανώσεων μας, που υποστηρίζονταν από τις μάζες στους δρόμους, στα εργοστάσια, στους αγρούς και στα εργαστήρια. Οι ηγέτες αυτοί λοιπόν ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που έχει λάβει χώρα – την απώλεια της επανάστασης, την στρατιωτική ήττα στον πόλεμο και την αιματηρή υποχώρηση στη Γαλλία. Φοβόντουσαν την ξένη επέμβαση. Δεν ήθελαν να καταλάβουν τη χώρα και να τη διευθύνουν οικονομικά και πολιτικά φοβούμενοι την οργή των «δικτατόρων». Από τη στιγμή όμως που δεν καθοδήγησαν την επανάσταση, δεν την άφησαν και μόνη, άρχισαν να την οδηγούν στην ήττα. Ο φόβος τους ήταν υπεύθυνος για την αντεπανάσταση, καθώς οι Σταλινικοί πήραν τη γη από τους αγρότες και τους εργάτες και αυτός ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας για τη συντριβή της επαναστατική ενότητας των μαζών.
Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν ήθελαν να επιβάλουν μια δικτατορία στα αντεργατικά κόμματα. Παρόλα αυτά όμως έγιναν βοηθοί των φιλελεύθερων αστών, της μικροαστικής τάξης του διεθνούς καπιταλισμού, που με τη μάσκα της δημοκρατίας, βοήθησαν το φασισμό, οδηγώντας μ’ αυτό τον τρόπο σε ήττα την Ισπανική επανάσταση.
Το τέλος του πολέμου ήταν καταστροφικό. Όλα χάθηκαν, τίποτα δεν κερδίσαμε. Πολλά θα μπορούσαν να είχαν σωθεί και να χρησιμοποιηθούν για να αποσοβήσουμε την τρομερή ήττα. Ο Νεγκρίν και όλοι οι λακέδες του είχαν τοποθετήσει όλα τα χρήματα και όλο το χρυσό σε ξένες τράπεζες. Έκαναν άλλωστε πολύ καλή δουλειά σφάζοντας τον Ισπανικό λαό.
Ο στρατός των εργατών δεν ήξερε γιατί πολεμούσε. Οι στρατιώτες δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν καθώς γνώριζαν ότι τη στιγμή που πολεμούσαν και σφαγιάζονταν στον Έβρο, στα μετόπισθεν, οι γραφειοκράτες της Δημοκρατίας φλέρταραν με όμορφες γυναίκες και οργίαζαν.
Οι άνθρωποι εργάζονταν και πέθαιναν από την πείνα. Στις ουρές για το ψωμί οι γυναίκες και ο πληθυσμός γενικά μισούσαν τον Νεγκρίν και την γεμάτη κόλακες αυλή του. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους δεν είχαν ψωμί ενώ στα σπίτια και τις κατοικίες της κυβέρνησης οι γραφειοκράτες και οι αξιωματούχοι του ΚΚ έτρωγαν λευκό ψωμί. Ολόκληρος ο κόσμος είχε κάποια ιδέα για το ηθικό των κατοίκων της Βαρκελώνης. Ήταν οι εργάτες της Βαρκελώνης που υπέφεραν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Δεν υπήρχε καταφύγιο γι’ αυτούς. Οι υψηλά αξιωματούχοι και οι γραφειοκράτες ήταν πάντα σε καταφύγια και οι οικογένειες τους ήταν μακριά σε απόμακρα χωριά.
Ο ΛΑΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ
Η κυβέρνηση δεν εκπροσωπούσε το λαό (τους εργάτες) και υπερασπιζόταν συμφέροντα που στρέφονταν εναντίον τους. Αυτοί που έπρεπε να ακούσουν τα αιτήματα της Ισπανικής εργατικής τάξης, να τα υπερασπιστούν, αυτοί ήταν οι ηγέτες της CNT-FAI, που τους πρόδωσαν. Το γεγονός αυτό το έχουμε επιβεβαιώσει, ξεκάθαρα και χωρίς λεπτότητα και θα συνεχίζουμε πάντα να επαναλαμβάνουμε την κατηγορία μας.
Αποκάλεσαν τους «Φίλους του Ντουρούτι» προβοκάτορες και Φασίστες. Δυο φορές προσπάθησαν να μας διαγράψουν από τη CNT-FAI. Οι εργάτες όμως απέρριψαν αυτή τη διαταγή της διαγραφής, που προήλθε από το ρεφορμιστικό τμήμα.
Αφήσαμε την Ισπανία με το κεφάλι μας ψηλά. Μπήκαμε σε ξένες χώρες άφραγκοι. Πεινάσαμε και παγώσαμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αρκετοί όμως από τους ρεφορμιστές που απαίτησαν την διαγραφή μας περνάνε καλά. Δεν μιλάμε για το Νεγκρίν και τους κομμουνιστές δολοφόνους του, που μας καταδίωξαν και μας φυλάκισαν. Οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν σκανδαλώδη χρηματικά ποσά αλλά κάποια μέρα θα πληρώσουν για την προδοσία τους.
Τα γεγονότα απέδειξαν ότι είχαμε δίκιο. Τα ίδια προβλήματα που θέσαμε στην κρυφή εφημερίδα μας, μπορούν να τεθούν και σήμερα, όπως και αύριο. Δεν μας έκαμψαν και, αν και ζούμε μέσα σε αυτή την τραγωδία, πρέπει να εμμείνουμε στις αρχές μας και την κριτική μας. Ο ρεφορμισμός της CNT-FAI μας οδήγησε στην ήττα.
Η ηγεσία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνευ όρων παράδοση της Μαδρίτης στον Φράνκο. Οι Σταλινικοί με τις διαμαρτυρίες τους κατά της παράδοσης της Μαδρίτης μπόρεσαν να εμφανιστούν ως επαναστάτες. Δεν εξαπάτησαν όμως τους εργάτες, καθώς πάντα τους μισούσαν, πολύ πριν την πρωτοβουλία του Casado εναντίον τους. Τους μισούσαν από την πρώτη στιγμή της επανάστασης, ιδιαίτερα από τις μέρες του Μαΐου του 1937. Το μάθημα ήταν σκληρό και η τεράστια σημασία και εξουσία της Ισπανικής επανάστασης μπορεί να κριθεί από την επαναστατική επίδραση που είχε στις Ευρωπαϊκές; υποθέσεις.
Αν η Ισπανική επανάσταση είχε νικήσει, ο Φασισμός θα είχε ηττηθεί, με σημαντική συνέπεια την έναρξη της διεθνούς προλεταριακής επίθεσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το προλεταριάτο και ο καπιταλισμός έχουν αποδείξει ότι βρίσκονται σε μόνιμη και διαρκή πάλη ζωής και θανάτου. Ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει αλλά γνωρίζουμε τους λόγους.
Η Δημοκρατία νίκησε τον Ισπανικό λαό και όχι ο Φασισμός, ο Φράνκο δεν θα είχε κερδίσει χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Νεγκρίν. Και το διεθνές όμως προλεταριάτο είναι υπεύθυνο ή μάλλον οι ηγέτες που μετατράπηκαν σε προπύργια της καπιταλιστικής τάξης. Αν όμως δεν μιλούσαμε σε αργκό και με μια ασαφή γλώσσα, αν ήμασταν ειλικρινείς και σαφείς, ποιος ξέρει, ίσως να είχαμε αγγίξει τους εργάτες ολόκληρου του κόσμου.
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Από την καταστροφή πρέπει να βγάλουμε πολύτιμα μαθήματα. Ως Αναρχικοί πρέπει να διορθώσουμε μια σειρά τακτικών σημείων και θέσεων που εμποδίζουν την επιτυχία της επαναστατικής δράσης. Μέσα σε μια επανάσταση η βία είναι κάτι το υποχρεωτικό και θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εναντίον των αντίδρασης. Επίσης είναι ξεκάθαρο πως όταν κάποιος κατέχει μια τέτοια προλεταριακή μαχητική δύναμη, είναι αναγκαίο να ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει και πώς να τη διατηρήσει.
Είμαστε εχθροί της ταξικής συνεργασίας με την καπιταλιστική τάξη και με τις μεσαίες τάξεις. Η εργατική διαχείριση καθιστά αναγκαίο τον εργατικό έλεγχο. Η επανάσταση απαιτεί την απόλυτη κυριαρχία των εργατικών οργανώσεων όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1936, όταν η CNT-FAI ήταν κύριοι της όλης κατάστασης. Υπάρχουν πολλές όψεις της κατάστασης και θα ήταν αναγκαίο να τις μελετήσουμε λεπτομερώς αλλά αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχαστεί είναι ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ανοικοδομηθεί πάνω σε μια νέα βάση, πάνω σε μια νέα ηθική και με την εξαφάνιση των ηγετών που ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή.
Θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε μια Επαναστατική Συμμαχία, ένα Εργατικό Μέτωπο, όπου κανένας δεν θα επιτρέπεται να μπαίνει και να έχει θέση παρά μόνο πάνω σε μια επαναστατική βάση, εμποδίζοντας τους ρεφορμιστές, το κομμουνιστικό κόμμα, τους; Δημοκράτες καθώς; και όλους εκείνους τους μαχητές στην Ισπανική υπόθεση που βοήθησαν στην καταστροφή.
Στην αρχή αυτής της μετανάστευσης από τη χώρα μας, που ξεκίνησε πριν από 30 μήνες μαχών, οι «Φίλοι του Ντουρούτι» συνέχισαν να υπερασπίζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου με την ίδια ενέργεια και τιμιότητα, όπως και κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης.
Φίλοι του Ντουρούτι
(Ιούνιος-Ιούλιος 1939)
Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Aλίμου
Η ACS “έκλεισε νύχτα” το κατάστημα στον Άλιμο αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζομένους-courier(χρωστά μισθούς και άδειες) και αρνείται να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης. Επιπλέον τους προτείνει να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους ώστε να τους επαναπροσλάβει στο “νέο” κατάστημα με νέα ατομική σύμβαση και μισθό 500 ευρώ.
Κάποιοι απο τους απολυμένους δεν κάτσαν με σταυρωμένα χέρια και δημιούργησαν την Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου με σκοπό να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα, τις αποζημιώσεις και την αξιοπρέπεια τους.
Αυτές τις μέρες μαζί με την Συνελευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων(ΣΒΕΟΔ) και με την βοήθεια συλλογικοτήτων της περιοχής(Αναρχική συλλογικότητα ναμούς, Ανοιχτή συνέλευση Ελληνικού Αργυρούπολης) πραγματοποιούν μικροφωνική(κάθε πρωί στις 8 30) έξω απο το νέο κατάστημα με παράλληλο μοίρασμα κειμένων. Οι μικροφωνικές θα συνεχιστούν τουλάχιστον μέχρι το τέλος της εβδομάδας.(θα ακολουθήσει νέα ενημέρωση)
Ο αγώνας τους είναι αγώνας όλων μας
Θανάσιμο εργατικό “ατύχημα” στο ορυχείο της Μεγαλόπολης
Ένας 55χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του σε εργατικό δυστύχημα το μεσημέρι, στο ορυχείο της ΔΕΗ στο ενεργειακό κέντρο Μεγαλόπολης.
Πρόκειται για έναν επαγγελματία οδηγό, συμβασιούχο υπάλληλο της ΔΕΗ, 8μηνης διάρκειας από την Καλαμάτα, ο οποίος εκτελούσε εργασία στο ορυχείο της ΔΕΗ στο Ψαθί, του λιγνιτικού κέντρου Μεγαλόπολης.
Κάποια στιγμή, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, το φορτηγό που οδηγούσε ο 55χρονος ανετράπη με αποτέλεσμα αυτός να τραυματιστεί θανάσιμα.
Άνδρες της Πυροσβεστικής υπηρεσίας που κλήθηκαν, έσπευσαν στο σημείο του δυστυχήματος και απεγκλώβισαν τον άτυχο 55χρονο, η σορός του οποίου έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο Τρίπολης για νεκροψία – νεκροτομή. Από τη ΔΕΗ διενεργείται εσωτερικός έλεγχος και αυτοψία για τα αίτια που προκάλεσαν το δυστύχημα.