Αναδημοσίευση από: efsyn

Νέα ήθη στον χώρο της δημοσιογραφίας, με τους εκδότες να σκέφτονται όλο και πιο απίθανα πράγματα ενάντια στους εργαζομένους.

Τελευταίο παράδειγμα η εφημερίδα «Εθνος» του ομίλου Μπόμπολα. Με μια ευφάνταστη κίνηση η ιδιοκτησία πρότεινε στους αθλητικούς συντάκτες, σε όλους τους, γύρω στα 20 άτομα, να απολυθούν! Να δεχτούν την απόλυσή τους και την επαναπρόσληψή τους αμέσως μετά με τον μισό μισθό από αυτόν που έπαιρναν έως τώρα.

Οσο για τις νόμιμες αποζημιώσεις τους, που δεν ξέρουμε πια με τόσους μνημονιακούς νόμους πόσο μικρές μπορεί να είναι αυτές, οι απολυμένοι-εργαζόμενοι θα πάρουν άμεσα το 30% αυτών και το υπόλοιπο ποσό σε 12 μηνιαίες δόσεις. Οι εργαζόμενοι δεν αποδέχτηκαν την πρόταση διαμηνύοντάς το μέσω της διεύθυνσης στην ιδιοκτησία. Σήμερα στις 2 το μεσημέρι περιμένουν την απάντηση του Φώτη Μπόμπολα ώστε να καθορίσουν την περαιτέρω στάση τους.

Γενικώς ο Ομιλος Μπόμπολα εφευρίσκει τέτοιες «καθαρές» λύσεις για τους δημοσιογράφους του και δη τους αθλητικογράφους. Παράδειγμα ο ραδιοσταθμός «Sentra 103,3» που ανήκει στον όμιλο εδώ και χρόνια (πλέον, κατά 50% μόνο). Τι είχε κάνει λοιπόν ο κ. Μπόμπολας; Εβαζε τους αθλητικούς συντάκτες των εφημερίδων του, του «Εθνους» και του «Goal», να δουλεύουν δωρεάν στο ραδιόφωνό του. Ηταν υποχρεωμένοι να το κάνουν χωρίς να παίρνουν κάτι περισσότερο. Ευχαριστημένοι πρέπει να είναι. Θα μπορούσε να τους έβαζε να πληρώσουν κιόλας.

Μια πρώτη νίκη η ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου στην εταιρία QCS IKE (Quality Call Sales)!

Μετά από μαζική παράσταση διαμαρτυρίας που καλεσε το σωματείο και στήριξαν πολύ αγωνιστές και αλληλέγγυοι, η εργοδοσία της εταιρίες δήλωσε ότι συνάδελφος μπορεί να επιστρεψει στη δουλειά. Θυμίζουν ότι η εταιρία ανακοίνωση στο συνάδελφο την απόλυση του την Πέμπτη γιατί δεν ήταν παραγωγικός!

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στηρίζει κάθε συνάδελφο απένταντι στις απειλές και τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας.

Με αλληλεγγύη σπάμε την εργοδοτική αυθαιρεσία! Κανένας εργαζόμενος μόνος του!

Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

Αναδημοσίευση από : efsyn

Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου

Η προσεχής επαναπρόσληψη των αγωνιζόμενων καθαριστριών είναι μια δικαίωση, όχι μόνο για τις απολυμένες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα που ζητά να φύγουν οι εργολάβοι της καθαριότητας από το Δημόσιο | ΕUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν χειμώνας, ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή κι είχαν φάει πάρα πολύ ξύλο. Βρίσκονταν ήδη πέντε μήνες στον δρόμο, αλλά την εποχή που η χώρα σαρωνόταν από άκρη σ’ άκρη, μια χούφτα μεσήλικες γυναίκες που διαμαρτύρονται δεν ήταν η μεγάλη είδηση. Ετσι λοιπόν συναντηθήκαμε εκείνη τη μέρα, όχι γιατί τις χτύπησαν -ποιον δεν χτυπούσε, άλλωστε, η αστυνομία εκείνο τον καιρό-, αλλά πιο πολύ γιατί μια κοινή μας φίλη επέμενε πως πρέπει να τις γνωρίσω. Μόλις μία ώρα μετά έπαιρνα τηλέφωνο στην εφημερίδα: «Πρέπει κι εσείς και οι αναγνώστες να τις γνωρίσετε».

Σε εκείνο το πρώτο δημοσίευμα, λοιπόν, η Λίτσα, η Δέσποινα, η Φωτεινή, η Αννα, η Βάσω και τα άλλα κορίτσια συστήθηκαν στον υπουργό Οικονομικών με τα ονοματεπώνυμά τους. Επί μήνες μαζεύονταν έξω από το υπουργείο, ζητώντας μια συνάντηση με τον πολύ κ. Στουρνάρα. Ο υπουργός τις προσπερνούσε, τα ΜΑΤ ενίοτε τις χτυπούσαν κι η ζωή συνεχιζόταν. Από εκείνη τη μέρα και μετά, η «Εφημερίδα των Συντακτών» στήριξε με κάθε τρόπο τον αγώνα των καθαριστριών: δεν καλύψαμε απλώς ειδησεογραφικά τον αγώνα τους, αλλά βγάλαμε και ψήφισμα συμπαράστασης.

Ηταν Μάιος και στις 18 του μήνα θα απολύονταν. «Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις κινητοποιήσεις τους και θεωρούμε ότι όλοι πρέπει να σταθούμε δίπλα τους στην ύστατη μάχη για να μη χάσουν την εργασία τους», έγραφε η «Εφ.Συν.». «Οι καθαρίστριες με την επιμονή τους δείχνουν σε όλους μας τον δρόμο του αγώνα. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ».

Κύμα αλληλεγγύης

Η αφίσα του αγώνα των καθαριστριών με το σκίτσο του «δικού μας» Γιάννη Καλαϊτζή, που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου σε Ελλάδα και Ευρώπη |

Η ψυχούλα μας το ήξερε, κι εκείνων κι εμάς, αν μπορούν να νικήσουν, αλλά ποτέ καμιά τους δεν παραδέχτηκε την ήττα. Ούτε καν όταν απολύθηκαν. Ούτε όταν το δικαστήριο τις δικαίωσε και η κυβέρνηση αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση. Ούτε όταν ο καύσωνας τις έλιωνε. Ούτε όταν το κρύο τις περόνιαζε.

Εν τω μεταξύ, γύρω τους αναπτυσσόταν ένα πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης από μια κοινωνία που, μετά από μεγάλους αγώνες και έντονες συγκρούσεις, έδειχνε σχεδόν παραιτημένη -σίγουρα ματαιωμένη. Οι φωτορεπόρτερ που ήταν καθημερινά δίπλα τους ανάγκασαν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ να τις «δουν»: η εικόνα των γυναικών, που θα μπορούσαν να είναι οι μανάδες ή οι γιαγιάδες μας, να χτυπιούνται ανηλεώς σόκαρε μια ολόκληρη κοινωνία.

Γρήγορα ήρθαν και τα δημοσιεύματα από τον διεθνή Τύπο. Ηθικά, οι καθαρίστριες είχαν νικήσει. Επικοινωνιακά, η κυβέρνηση είχε χάσει -τόσο που και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, αναγκάστηκε να γράψει δημόσια στον πρωθυπουργό να τις επαναπροσλάβει. Ομως, όπως απέδειξε ιλαροτραγικά πολύ καιρό αργότερα, ο κ. Σαμαράς δεν ήξερε να χάνει. Κι έτσι κι εκείνες έμεναν στον δρόμο.

Επινίκια

Σήμερα συναντιόμαστε για το αποχαιρετιστήριο ρεπορτάζ, το «επινίκιο», όπως λένε όλες γελώντας. Είναι πια θέμα ημερών η επαναπρόσληψή τους. Αναμένεται η νομοθετική ρύθμιση (που θα περάσει από τη Βουλή μετά τις προγραμματικές δηλώσεις), για να ξαναπιάσουν τα κορίτσια τις σφουγγαρίστρες και τους κουβάδες. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία πάντως δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από την Καραγεώργη Σερβίας.

Είναι μια δικαίωση, όχι μόνο για τις απολυμένες του υπουργείου Οικονομικών, αλλά για ένα ολόκληρο κίνημα που από τα τέλη του 2008 και την επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, ζητά να φύγουν οι εργολάβοι της καθαριότητας από το Δημόσιο. «Είναι μια μεγάλη νίκη για εμάς και μια μικρή νίκη για την κοινωνία που υποφέρει από την ανεργία», μας λέει η Ευαγγελία Αλεξάκη. «Δεν θα θεωρήσουμε ότι ο αγώνας μας έχει δικαιωθεί μέχρι κι ο τελευταίος άνεργος να βρει δουλειά. Διδαχτήκαμε τι σημαίνει αλληλεγγύη, ακόμα κι από άγνωστούς μας ανθρώπους. Τώρα πρέπει κι εμείς να παλέψουμε για τους άλλους».

«Νομίζω ότι πέρασα 10 τάξεις του σχολείου μέσα σε λίγους μήνες», λέει η Φωτεινή Νικηταρά. «Νιώθουμε δικαιωμένες και περήφανες. Κουβαλάμε τόσες εμπειρίες, τόσες αναμνήσεις. Οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα μετά από αυτό». Δίπλα της κάθεται η Δέσποινα Κωστοπούλου: «Για πολλά χρόνια δεν είχα ιδεολογία, δεν ήξερα τι σημαίνει πολιτική. Ψήφιζα ΠΑΣΟΚ, γιατί τους ένιωθα υποχρεωμένη, επειδή μου είχαν δώσει δουλειά. Και, ξαφνικά, βρισκόμαστε στον δρόμο κι ανακαλύπτουμε έναν άλλο κόσμο: ανθρώπους που μας στήριζαν, όχι γιατί είχαν να κερδίσουν από εμάς, αλλά γιατί πίστευαν σε κάτι. Αυτό ήταν αποκάλυψη κι είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν το είχα δει νωρίτερα».

«Για μένα, που ήμουν από παιδί στην Αριστερά, αυτός ο αγώνας ήταν ένα στοίχημα», λέει η Αννα Πουλάκη. «Πάντα λέγαμε ότι χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν δίνονται, αλλά δεν το είχαμε αποδείξει τα τελευταία πολλά χρόνια. Λέγαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε κι έμοιαζε με ουτοπία, οι άλλοι χαμογελούσαν συγκαταβατικά. Μιλάγαμε για αξιοπρέπεια και την κερδίσαμε, στα μάτια μας, στα μάτια των παιδιών μας και της κοινωνίας».

Kαλείται πρώτη παράσταση διαμαρτυρίας Παρασκευή 30/1, στις 5.00 μ.μ. Πατησίων 48.

Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών καταγγέλλει την εταιρία QCS ΙΚΕ για την απόλυση του συναδέλφου. Η εργοδοσία της εταιρίας ανακοίνωσε την απόλυση του συναδέλφου με το αιτιολογικό ότι είναι αντιπαραγωγικός.

Το συγκεκριμένο περιστατικό έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Έρχεται ακόμη να επιβεβαιώσει, ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει φέρει 100 χρόνια πίσω, με τα αφεντικά να νομίζουν ότι μπορούν να λειτουργούν αυθαίρετα. Οι εργαζόμενοι τρομοκρατούνται και απειλούνται με στόχο να μην τολμούν να διεκδικήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα και εργάζονται υπό το καθεστώς συνεχούς φόβου.

Εμείς τους απαντάμε ότι η τρομοκρατία που βιώνουν εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, η εργοδοτική ασυδοσία, η καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων και η χειροτέρευση των όρων εργασίας δεν θα μείνουν αναπάντητα.
Το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών στηρίζει κάθε συνάδελφο σε κάθε προσπάθεια για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν πλέον να παλεύουν μέσα από ατομικούς δρόμους. Μόνο ο συλλογικός αγώνας για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων διασφαλίζει τη θέση τους και μπορεί να σπάσει το κλίμα του φόβου που προσπαθεί να επιβάλλει η εργοδοσία στους χώρους δουλειάς.

Καμία απειλή, καμία απόλυση δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη. Διεκδικούμε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με αυξήσεις σε σχέση με το 2009, αξιοπρεπείς μισθούς, αξιοπρεπή ζωή, μείωση των ωρών εργασίας, κανονικές προσλήψεις μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους δουλειάς.
Καλούμε τα σωματεία να καταδικάσουν τέτοιες πρακτικές και να δείξουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στο συνάδελφο αλλά και σε κάθε εργαζόμενο που πλήττεται.

Απαιτούμε την άμεση επαναπρόσληψη και πλήρη ηθική και οικονομική αποκατάσταση του συναδέλφου!

Κανένας εργαζόμενος μόνος του, με συλλογικούς αγώνες σπάμε την εργοδοτική τρομοκρατία.

Πηγή: Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών

…με μαύρη εργασία …με απλήρωτα δώρα και επιδόματα…με κρύο …με βροχή …με 12 μποφόρ

…και προσφορά-δώρο για την πρωτοχροννιά: με κάθε κανονικού μεγέθους διεκδίκηση, δωρεάν 2 ζεστές απολύσεις!

Στις 31/12/14, παραμονή πρωτοχρονιάς, δυο συνάδελφοι διανομείς στην πιτσαρία “Panda Pizza”, έμαθαν μέσω sms ότι απολύονται. Ο λόγος ήταν ότι δεν δέχτηκαν να υπογράψουν εικονικά, πως εισέπραξαν το δώρο Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας, καθώς και το ότι ζήτησαν να ασφαλίζονται για τις πραγματικές ώρες που εργάζονταν.

Oι συνάδελφοι εργάζονταν στο κατάστημα υπό “ιδανικές” συνθήκες, γνωστές σε όλους όσους δουλεύουν στον κλάδο του επισιτισμού: 4ωρη σύμβαση ενώ δούλευαν 7ωρο, μηχανάκι-βενζίνη-φθορές δικά τους, εξοπλισμός δικός τους, για νυχτερινά-Κυριακές-αργίες ούτε κουβέντα, “θελήματα” και εκτέλεση καθηκόντων πέραν των διανομών. Παράλληλα, με τις μακρινές διανομές εκτός πόλης, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών (καταιγίδες, ομίχλη, πάγος), αναγκάζονταν συχνά να καθαρίζουν τον χώρο, να κόβουν ζυμάρι στην κουζίνα, να μοιράζουν φυλλάδια πόρτα-πόρτα, να αδειάζουν τα νερά του ψυγείου, να ανεβοκατεβαίνουν στον πάνω χώρο (που είναι δήθεν self service) για να σερβίρουν ή να καθαρίσουν τα τραπέζια, να ανεβοκατεβαίνουν στο υπόγειο/αποθήκη/γιαπί κουβαλώντας κουτιά τροφίμων και άλλα πράγματα και “φυσικά” να πετάνε τα σκουπίδια, να φτιάχνουν συσκευασίες και να τακτοποιούν-ανανεώνουν το ψυγείο.

Στο μικρό χρονικό διάστημα που πρόλαβαν να δουλέψουν στο κατάστημα και προφανώς μπροστά στο σκιάχτρο της ανεργίας, δεν είχαν αρνηθεί όλες αυτές τις απαιτήσεις (εκτός από όταν τους ζητήθηκε να μαζέψουν κόπρανα σκύλων από το πεζοδρόμιο…!!!) και για αυτό μάλλον, οι εργοδότες περίμεναν ότι δεν θα αρνηθούν να υπογράψουν για χρήματα τα οποία δεν λαμβάνουν.

Την Τετάρτη 31/12 στις 01:00 τα ξημερώματα, ο ένας συνάδελφος, αφού τελείωσε την 7ωρη βάρδιά του (που τυπικά σύμφωνα με το πρόγραμμα τελείωνε στις 23:00…) του ζητήθηκε να υπογράψει ότι εισέπραξε δώρο Χριστουγέννων και επίδομα άδειας. Αφού του αποσαφηνίστηκε ότι δεν θα τα παραλάβει, ο συνάδελφος αρνήθηκε να υπογράψει. Έπειτα, η εργοδότης τον ενημέρωσε πως μέρος των χρημάτων της μισθοδοσίας του συναδέλφου, θα τα καταθέσει στην τράπεζα ως εικονική εξόφληση δώρου και επιδόματος αδείας. Είναι γνωστή τακτική για τα αφεντικά, εκμεταλλεύονται την αδήλωτη εργασία και μέρος των πραγματικών δεδουλευμένων το εμφανίζουν ως δώρα και επιδόματα. Γλυτώνουν έτσι τις εισφορές στο ΙΚΑ, εκβιάζοντας παράλληλα τους εργαζομένους για την εξόφληση των πραγματικών δεδουλευμένων. Στη συνέχεια ο συνάδελφος ζήτησε να ασφαλίζεται τις πραγματικές ώρες που εργάζεται και η εργοδότρια απάντησε ότι θα το σκεφτεί.

Το ίδιο απόγευμα, όταν τελείωσε την βάρδια και ο άλλος συνάδελφος, ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια απαίτηση. Είχε προηγηθεί ένα ,εκ πρώτης όψεως, ακραίο αλλά εν τέλει χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις συνθήκες εργασίας των ντελιβεράδων της πόλης. Ο συνάδελφος είχε μόλις επιστρέψει από παραγγελία σε Κατσικά, όπου οι εργοδότες τον έστειλαν, παρά τους ισχυρούς ανέμους που έπνεαν από το πρωί και παρά την ενημέρωση του διανομέα προς τα αφεντικά, ότι σε προηγούμενες παραγγελίες (π.χ. στη Γράμμου) ο αέρας τον πέταγε δεξιά αριστερά, ή ότι “μέσα στην πόλη με το ζόρι παλεύεται, αλλά παραέξω πρέπει να γίνεται χαλασμός” κτλ. Επόμενη στάση: Αμφιθέα, η απάντησή τους. (όπου μετά γράφτηκε ότι σημειώθηκαν άνεμοι μέχρι και 12 μποφόρ…). Από καθαρή τύχη γλύτωσε όταν δυνατοί άνεμοι τον έβγαλαν, πρώτα μέσα στο αντίθετο ρεύμα και μετά τον πέταξαν αντίθετα στα δεξιά του οδοστρώματος. Στην συνέχεια, αποκλείστηκε για ώρα στην περιοχή μέσα σε αστικό λεωφορείο, το οποίο σταμάτησε για να τον προστατεύσει, αφού με το ζόρι μπορούσε να σταθεί κανείς έξω όρθιος, ενώ και το ίδιο το πεσμένο μηχανάκι το έσερνε ο αέρας από δω κι από κει.

Στο σχόλασμα, αφού κατάφερε με δυσκολία να γυρίσει στο μαγαζί, μετά από ασθενή αποδυνάμωση των ανέμων, αρνήθηκε και αυτός να υπογράψει τις αποδείξεις και ενημέρωσε ότι ζητάει και αυτός τα νομότυπα. Ο διάλογος έληξε χωρίς κάποια κοινή συμφωνία και αναβλήθηκε για τις επόμενες μέρες. Αφού του ευχήθηκαν “καλή χρονιά” και “να περάσει καλά στο ρεβεγιόν”, μετά από περίπου μια ώρα, η εργοδότρια έστειλε ταυτόχρονα και στους δύο πανομοιότυπο μήνυμα στα κινητά τους τηλέφωνα, με το οποίο τους πληροφορούσε ότι “η συνεργασία λήγει σήμερα” και ότι θα έπρεπε να περάσουν μετά από 5 μέρες από την λογίστρια να πάρουν την απόλυσή τους.

Οι συνάδελφοι απάντησαν ότι δεν δέχονται την απόλυση και στις 2/1 το πρωί κατήγγειλαν όλα τα παραπάνω μαζί με τον εκδικητικό και καταχρηστικό χαρακτήρα της απόλυσής τους στην επιθεώρηση εργασίας, η οποία όρισε τριμερή συνάντηση. Το ίδιο μεσημέρι επισκέφτηκαν το μαγαζί μέλη του σωματείου που συνάντησαν μια εντελώς αδιάλλακτη στάση και μια κατηγορηματική άρνηση για οποιαδήποτε συζήτηση εκ μέρους των αφεντικών. Εν τω μεταξύ, ο ένας συνάδελφος όχι μόνο δεν είχε πάρει δώρο και επίδομα αλλά ούτε και το υπόλοιπο των δεδουλευμένων του, το οποίο τελικά εξοφλήθηκε λίγες ώρες μετά. Όταν το απόγευμα το μαγαζί ξανάνοιξε, πήγαν κανονικά για δουλειά, όπου δεν έγιναν δεκτοί. Στην τριμερή συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας, η εργοδοσία δεν δέχτηκε την επαναπρόσληψη και υποστήριξε ότι οι διανομείς δούλευαν 4ωρο και ότι έχουν εξοφληθεί όλα τα χρωστούμενα.

Αυτή την αδιαλλαξία την έχουμε ξανασυναντήσει. Είναι το ξεκάθαρο μήνυμα των αφεντικών ότι όποιος διεκδικεί, όχι κάτι παραπάνω, αλλά έστω και τα νομότυπα, θα απολύεται. Πατάει πάνω στην αδράνεια και την έλλειψη οργάνωσης της πλειοψηφίας των εργαζομένων που φοβούνται, πως αν μιλήσουν για το δίκιο τους, “την άλλη μέρα θα ψάχνουν για δουλειά” γιατί “ξέρεις πόσοι περιμένουν στη σειρά?”. Πρόκειται όμως, για την ίδια αδιαλλαξία που σπάει με το πρώτο δείγμα συλλογικού αγώνα και οργανωμένης διεκδίκησης, όπως έγινε και στις περιπτώσεις των επιχειρήσεων “Pizza fun” και “Bruno coffee stores”, όπου μετά τις εκδικητικές απολύσεις συναδέλφων και την αρχική αλαζονική άρνηση για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, οι συνάδελφοι τελικά επαναπροσλήφθηκαν και με πολύ καλύτερους όρους και ικανοποιημένα αιτήματα.

Στην εποχή αυτή της καπιταλιστικής κρίσης, η εκμετάλλευση, η ανεργία, η εξαθλίωση, η συνεχής κατάργηση όλο και περισσότερων κεκτημένων, δημιουργούν ένα τοπίο ζοφερό για τους εργαζόμενους και ιδανικό για κάθε λογής μικρά ή μεγάλα αφεντικά. Βρίσκουν ευκαιρία να στήσουν τις επιχειρήσεις τους πάνω στις πλάτες μας και μέσω της μαύρης εργασίας και όλων των ειδών τερτίπια, ελαχιστοποιούν το κόστος για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Το δικό μας μήνυμα πρέπει να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο από το δικό τους και η μόνη απάντηση στους εκβιασμούς και τα γεμάτα έπαρση διλλήματα τους είναι η συλλογική δράση, η αυτοοργάνωση σε σωματεία βάσης και συνελεύσεις, ο αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια.

Απαιτούμε την άμεση επαναπρόσληψη των συναδέλφων στο κατάστημα “Panda Pizza”

και την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους.

Πρωτοβάθμειο σωματείο

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Διανομέων Ιωαννίνων