Σε μια χώρα όπου χιλιάδες κόσμου βρίσκονται μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση και άλλοι τόσοι βρίσκονται στα όρια, σε μια χώρα όπου οι αυτοκτονίες λόγω απελπισίας και χρεών έχουν εκτιναχθεί σε εκρηκτικά μεγάλο αριθμό, σε μια χώρα όπου κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία καθημερινά, ενώ ανοίγουν καζίνα και κέντρα διασκέδασης για τους λίγους, σε μια χώρα όπου μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν έχει να πληρώσει για τα απαραίτητα και της κόβουν αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό, σε μια χώρα όπου κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να σου πάρουν την πρώτη κατοικία, σε μια τέτοια λοιπόν χώρα, το να αδυνατεί κάποιος να πληρώσει το «τσουχτερό» εισιτήριο για τη μετακίνησή του με μια αστική συγκοινωνία ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΥΣ ΤΟΥ-ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ!!!

Την τύχη αυτή είχε στις 14 Αυγούστου 2013 ο 19χρονος Θανάσης Καναούτης στην Αθήνα, όταν επέβαινε σε τρόλλεϋ του Περιστερίου και δήλωσε στον ελεγκτή του εν λόγω τρόλλεϋ ότι αδυνατεί να πληρώσει το εισιτήριο για τη μετακίνησή του. Τότε ο σύγχρονος κεφαλοκυνηγός-ελεγκτής άρχισε να επιτίθεται φραστικά και να τραμπουκίζει το 19χρονο νεαρό, βρίζοντάς τον σκαιότατα , απαιτώντας την καταβολή του εισιτηρίου (1,40 ευρώ) και σε διαφορετική περίπτωση απειλώντας τον με βαρύ πρόστιμο. Ο νεαρός ζήτησε τότε να κατέβει στην επόμενη στάση. Μπροστά στον «κίνδυνο» να χάσει τη μίζα από το πρόστιμο, ο κεφαλοκυνηγός-ελεγκτής έγινε έξαλλος και επιτέθηκε και σωματικά στο νεαρό. Με το που άνοιξε η πόρτα, στην πάλη μπήκε και ο οδηγός του λεωφορείου και χτυπώντας το νεαρό, τον έσπρωξαν βίαια, με αποτέλεσμα αυτός να πέσει αρχικά στην πόρτα και τελικά στο οδόστρωμα, ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ! Η σκισμένη μπλούζα του 19χρονου Θανάση Καναούτη και το μέρος του κεφαλιού του όπου χτύπησε δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται για ένα ατυχές περιστατικό, αλλά ΓΙΑ ΜΙΑ ΩΜΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ (καθ’ ότι εάν ήταν να πηδήξει μόνος του για να φύγει απ’ το λεωφορείο, δεν θα χτυπούσε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του…).

Την ωμή αυτή ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ήρθε να συμπληρώσει και η απάνθρωπη και ξετσίπωτη απόφαση του οδηγού και ελεγκτή του τρόλλεϋ να συνεχίσουν την πορεία τους ανενόχλητοι και αμέριμνοι, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΒΗ ΤΙΠΟΤΑ!!! Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του 19χρονου Θανάση Καναούτη δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά εμπίπτει σε ένα γενικότερο κλίμα βίας και τρομοκρατίας εκ μέρους των σύγχρονων τραμπούκων κεφαλοκυνηγών-ελεγκτών (στους οποίους εντάσσονται και οδηγοί των λεωφορείων, οι οποίοι ελλείψει ελεγκτών ντύνονται οι ίδιοι ελεγκτές, για να εισπράξουν οι ίδιοι τη μίζα του 10% του προστίμου που πρόκειται να κόψουν…) σε βάρος του πιο αδύναμου κομματιού της κοινωνίας, αυτού που αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην καταβολή του – ούτως ή άλλως ακριβού – εισιτηρίου, προκειμένου να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες γι’ αυτό μετακινήσεις.

Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, καθ’ ότι έχουν καταγραφεί κι άλλα περιστατικά όπου ελεγκτές λεωφορείων τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν μετανάστες, επικαλούμενοι μάλιστα (οι ελεγκτές) τη χρυσαυγίτικη ιδεολογία τους, τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν φτωχούς ανθρώπους οι οποίοι αδυνατούσαν να πληρώσουν το εισιτήριό τους, μέχρι και ΑΜΕΑ (!!!), τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν ανθρώπους οι οποίοι ύψωσαν τη φωνή τους για να υπερασπιστούν την επίθεση που δέχτηκαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι που δεν είχαν εισιτήριο και ακόμη παρενόχλησαν σεξουαλικά γυναίκες που δεν είχαν εισιτήριο! Και η αστυνομία, στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιπτώσεων, παίρνει απροκάλυπτα το μέρος των σύγχρονων κεφαλοκυνηγών, δείχνοντας κι αυτή το πραγματικό της πρόσωπο… Στην περίπτωση της δολοφονίας του 19χρονου Θανάση Καναούτη, ο ελεγκτής του λεωφορείου δήλωσε αμέσως μετά τη δολοφονία εντελώς ξεδιάντροπα ότι: «το θύμα μπορεί να ήταν και αναρχικός», θεωρώντας αυτό το υπάνθρωπο φασιστικό σκουλήκι ότι η ζωή μιας μερίδας ανθρώπων που αντιστέκεται και έχει το δικό της αξιακό κώδικα είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΗ!!! (Σημείο των καιρών; Ίσως, αν θυμηθούμε τις δηλώσεις του υπουργού δημόσιας τάξης, αλλά και του πρωθυπουργού, όσον αφορά τα άτομα που συμμετείχαν στις καταλήψεις που δέχτηκαν τη βίαιη καταστολή του κράτους…). Σε αγαστή σύμπνοια μ’ αυτές τις δηλώσεις του ελεγκτή, μερίδα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης έκρωζε λυσσαλέα ότι «το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι υπεύθυνο για το θάνατο του 19χρονου νεαρού»!!! Μιλάμε για έναν απίστευτης ηλιθιότητας και κουτοπονηριάς συρφετό από τηλεκινούμενα ανδρείκελα, τα οποία το μόνο που ξέρουν είναι να μιλούν για «τζαμπατζήδες», ρίχνοντας τόνους λάσπη σε κινήματα και ανθρώπους που αγωνίζονται και φυσικά προσβάλλοντας χυδαία τη μνήμη του δολοφονημένου νεαρού.

Από την πλευρά της, η αστική Δικαιοσύνη, πιστή στα συμφέροντα του καπιταλισμού που είναι ταγμένη, έδειξε για μια ακόμη φορά απροκάλυπτα το μισάνθρωπό της πρόσωπο, αφήνοντας ελεύθερους τους ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ του παιδιού ελεγκτή και οδηγό λεωφορείου, ενώ απ’ την άλλη συνέλαβε (χρησιμοποιώντας τα ΜΑΤ!), κράτησε για 2 μέρες, δίκασε για διακεκριμένες φθορές και καταδίκασε σε 12 μήνες φυλάκιση (!) με αναστολή 7 άτομα στη Θεσσαλονίκη, τα οποία είχαν το … θράσος να γράψουν συνθήματα σε εκδοτήρια του ΟΑΣΘ αμέσως μετά τη δολοφονία του νεαρού… Επιφυλασσόμαστε όμως ότι τέτοιες ενέργειες από μεριάς του κράτους όχι μόνο δεν καταφέρνουν να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους οι οποίοι εξεγείρονται απέναντι στο ΑΔΙΚΟ, αλλά απ’ την άλλη μας πεισμώνουν και μας εξοργίζουν ακόμη περισσότερο!

Μέχρι την καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου και την κοινωνική επανάσταση!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΗ ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ 1,40 ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ ΚΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΑΙ Σ’ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Αναρχική ομάδα Τρικάλων

Όταν παιδιά γιορτάζουν τα γενέθλιά τους στο δρόμο και πυροβολούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν ο εκβιασμός του μεροκάματου καταλήγει σε “εργατικό ατύχημα”
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν ανθρώπους σε αυτοκτονία
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν μετανάστες πεθαίνουν στα κελιά
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν κρατούμενοι διαπράττουν το πλημμέλημα της απόδρασης και εκτελούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν φαντάροι υποκύπτουν κατά την υποχρεωτική θητεία και πεθαίνουν στη σκοπιά
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν παιδιά δε πληρώνουν εισιτήριο και εκτελούνται
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Όταν η κοινωνία σωπαίνει και αντί αυτής μιλάνε εκπρόσωποι
για ΜΜΜ και μειωμένα εισιτήρια
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί η τάξη μας θρηνεί τα θύματα και η τάξη τους θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί τα όπλα δεν σκοτώνουν μόνα τους κάποιοι τα οπλίζουν
και τα στρέφουν προς τα εμάς
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί ότι κι αν κάνουν εμείς δε θα πάψουμε να μιλάμε για ζωή και ελευθερία
εμείς μιλάμε για κρατική δολοφονία

Γιατί κάποιοι από μας πάντα μιλούσαμε για τη ζωή και την ελευθερία
και δεν την παζαρεύουμε με τα αφεντικά και τους δολοφόνους
ούτε για φτηνά εισιτήρια, ούτε για θέσεις εργασίας,
ούτε για στέγη, ούτε για τροφή

Δεν διαπραγματευόμαστε, πολεμάμε για την ζωή και για την ελευθερία όλων

Αναρχοκομμουνιστική Ομάδα Combatientes Descalzos

Πανό αλληλεγγύης αναρτήθηκαν στο antifa-live που έγινε στην Πρέβεζα στην περασμενη Παρασκευή. Το πρώτο πανό ήταν αντιφασιστικό και το δεύτερο ήταν από αλληλέγγυους για τους δυο προφυλακισμένους αναρχικούς της Θεσσαλονίκης που κατηγορούνται για το Σχέδιο Φοίνικας.

 ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Χθές 20/08 στην κεντρική πλατεία έγινε μοιρασμα κειμένων και αναρτήθηκε πανό για την δολοφονία του 19χρονου.

Αργότερα έγινε αφισοκολληση για τους Σπύρο Μανδυλά & Ανδρέα Τσαβδαρίδη που κατηγορούνται για συμμετοχή στην Ε. Ο. Σ. Π. Φ.

Το πρωί της Παρασκευής πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στα λεωφορεία του Περάματος, με αφορμή τα γεγονότα που συνέβησαν την Τρίτη στο Περιστέρι. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στον κόσμο:

Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι η απόλυτη ανέχεια.

Σήμερα οι άνεργοι και οι άστεγοι δεν κρύβονται πια. Δεν είναι φαντάσματα, αστικοί μύθοι βγαλμένοι από τους εφιάλτες μας. Είναι άνθρωποι υπαρκτοί, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και αφού είναι αληθινοί μπορούν να μας απαλλάξουν από το χειρότερο φόβο, ότι δηλαδή αν χάσουμε τη δουλειά ή την ιδιοκτησία μας θα σταματήσουμε να υπάρχουμε! Στον αντίποδα, αυτό το φόβο-ψευδαίσθηση τον ενισχύει ενεργά ο κρατικός μηχανισμός σε κάθε του έκφανση. Πρόσφατο παράδειγμα ο θάνατος του 19χρονου Θανάση στο Περιστέρι όπου ίσχυσε η λογική του «αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις, δε σου επιτρέπεται να υπάρχεις».

Την Τρίτη 13 Αυγούστου ο Θανάσης Κ. επιβιβάστηκε σε τρόλεϊ που κάνει τη διαδρομή Αθήνα-Ανθούπολη. Στο ίδιο τρόλεϊ επιβιβάστηκε και ένας  ελεγκτής που άρχισε επιτακτικά να ζητά το εισιτήριο του νεαρού. Ο νεαρός δεν είχε εισιτήριο και παρά την απάντησή του ότι  είναι άνεργος και δεν έχει να πληρώσει, ο ελεγκτής άρχισε να του ζητά με τσαμπουκά τα στοιχεία του για να του γράψει πρόστιμο ειδάλλως θα τον πήγαινε στο τμήμα. Ακολούθησε διαπληκτισμός στον οποίο συμμετείχε και ο οδηγός. Την επόμενη στιγμή ο 19χρονος βρέθηκε αιμόφυρτος στην άσφαλτο και λίγο αργότερα εξέπνευσε. Είτε πήδηξε, είτε τον έριξαν, η διαφορά είναι μικρή και το νόημα είναι ένα: Το δικαίωμά μας στη ζωή εξαρτάται από τη δυνατότητά μας να πληρώνουμε, αυτή είναι η επιταγή του κράτους που στον ολοκληρωτισμό του δολοφονεί απροκάλυπτα για 1.40 ευρώ και κρύβει τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί.

Με ένα σύστημα που γεννά την εξαθλίωση, σε συνθήκες ακραίας οικονομικής ανισότητας, οι φτωχοί γίνονται συνεχώς φτωχότεροι και η τάξη που δεν έχει να προσφέρει στην αγορά δε χωράει στο σχέδιο της «εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής» και εξοντώνεται (υγειονομικά, υλικά, πνευματικά και πραγματικά)! Με τους πλούσιους να γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και με την κοινωνία να μοιάζει με ένα καζάνι που βράζει, η κρατική καταστολή και η βία, σκαρφάλωσαν στο ζενίθ. Η ανθρώπινη ζωή απέκτησε τη μικρότερη ανταλλακτική αξία και οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη έχει εξοβελιστεί: Δε μπορείς να φας στο στο λεωφορείο ή στο μετρό, δε μπορείς να πιεις ή  να καθίσεις όπως θέλεις, αν είσαι άστεγος δε μπορείς να κοιμηθείς. Δεκάδες οι κάμερες του μετρό που σε παρακολουθούν και ο σεκιουριτάς πάντα έτοιμος να κάνει αυτό που πρέπει.  Επιβάλλεται πάντως να πληρώσεις την τόση εξυπηρέτηση. Κοστίζεις τόσο όσο και το εισιτήριό σου γι’ αυτό ο καθένας θα πρέπει να είναι στη θέση του, ήσυχα και μετρημένα και να μην προκαλεί και πολύ πολύ το μακρύ χέρι του κράτους που ξέρει πάντα πώς να επιβάλει την τάξη.

Τα μέσα μαζικής μεταφοράς μας ανήκουν, όπως μας ανήκουν τα πάντα. Πρόκειται για ένα αγαθό το οποίο χρησιμοποιούμε γι’ αυτό και έχουμε δικαίωμα στη διαχείρισή του. Να οικειοποιηθούμε τα Μ.Μ.Μ και να τα φέρουμε στα μέτρα μας, να ζήσουμε πραγματικά σε αυτά.  Δε χτυπάμε εισιτήριο, δε δίνουμε τα στοιχεία μας στους ελεγκτές, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Απαλλοτριώνουμε το χώρο και τις μετακινήσεις μας.

Να μην επιτρέψουμε άλλο πια το φόβο και τον έλεγχο στις ζωές μας.

Πρωτοβουλία αναρχικών Περάματος

Σύντροφοι/ισσες

Τέσσερις αναρχικές πολιτικές ομάδες της Αθήνας, μετά από αρκετούς μήνες ζυμώσεων και σύνθεσης, συστήσαμε μια πρωτοβουλία στην προοπτική έναρξης της διαδικασίας για τη συγκρότηση μιας πανελλαδικής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης.

Γνωρίζοντας ότι κινούμαστε σε αχαρτογράφητες περιοχές, από τη δεκαετία του 80 (για τα δεδομένα του ελληνικού αναρχικού “χώρου”) επιλέξαμε ουσιαστικά να ακολουθήσουμε μια διαδικασία που θα εξασφάλιζε, στη βάση της πραγματικότητας σήμερα και των ιδιαίτερων συνθηκών, μια σειρά προαπαιτούμενων:
1. Να διασαφηνίσουμε τη γενικόλογη επιθυμία για “οργάνωση” σε μία σκιαγράφηση έστω, του πως θα θέλαμε, θα έπρεπε και θα μπορούσε να υλοποιηθεί μια τέτοια οργάνωση.
2. Να ορίσουμε μια διαδικασία “βημάτων”. Τι θα έπρεπε να γίνει πρώτο, τι δεύτερο και τι να ακολουθήσει, εξασφαλίζοντας από τη μια τα οφέλη ενός ζωντανού κινηματικού διαλόγου και των δρόμων που αυτός μπορεί και πρέπει να ανοίξει και αποφεύγοντας από την άλλη την αναποτελεσματική πρακτική του “να ρίξουμε την ιδέα” γενικά και αόριστα.
3. Δίνοντας σε αυτό το στάδιο μεγαλύτερη σημασία στον προσδιορισμό μιας κοινής πολιτικής βάσης (αντί για παράδειγμα να επικεντρώσουμε σε ζητήματα δομής ή στρατηγικής ενός μελλοντικού σχήματος) θελήσαμε να ορίσουμε και το ελάχιστο αναγκαίο πεδίο πολιτικών συμφωνιών ανάμεσα στις τέσσερις ομάδες που θα τους επέτρεπε την από κοινού συμμετοχή σε ένα τέτοιο κάλεσμα. Που θα τους επέτρεπε το αυτονόητο, δηλαδή να δουν τον εαυτό τους ως πιθανό συμμέτοχο σε ένα τέτοιο μελλοντικό εγχείρημα… Που θα επέτρεπε εντέλει και στην πρωτοβουλία να βασιστεί σε αμιγώς πολιτικά κριτήρια για τον σχηματισμό αυτής της πιθανής μελλοντικής πολιτικής κοινότητας.

Ο τρόπος που επιλέξαμε για την εκκίνηση αυτής της διαδρομής, καταρχάς εσωτερικής μεταξύ των ομάδων και ύστερα δημόσιας, ήταν η συγγραφή ενός κειμένου. Ενός κειμένου που από την απάντηση στα τρία βασικά ερωτήματα “οργάνωση: γιατί, ποιοι και πως” ορίζει ένα πολιτικό πλαίσιο και σκιαγραφεί κάποιες κατευθύνσεις για τα υπόλοιπα ζητήματα.

Το πλαίσιο αυτό είναι κατά την άποψή μας αρκετά ανοιχτό και αφήνει ανοιχτό πεδίο συνδιαμόρφωσης, παράλληλα όμως είναι και αρκετά σαφές. Και αυτό δημιουργεί το δεδομένο πως η πρόταση καθαυτή δεν αφορά το σύνολο του κινήματος, πόσο μάλλον το σύνολο του “χώρου”. Με δυο λόγια η πρωτοβουλία μας αφορά τη συγκρότηση μιας πολιτικής οργάνωσης μέσα στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος και “ενταγμένης” σε αυτό και δεν αφορά τη δημιουργία της “μεγάλης οργάνωσης όλων των αναρχικών”. Γι’ αυτό και το κάλεσμά αυτό απευθύνεται σε όλα τα αναρχικά πολιτικά σχήματα, αλλά αφορά όσα, όχι μόνο αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως τέτοια, αλλά διακρίνουν και τις πολιτικές συντεταγμένες του κειμένου που αποστέλλουμε και αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτές. Και με αυτό το δεδομένο ορίστηκε και η διαδικασία.

Πριν την όποια “επίσημη” έναρξη ενός οργανωτικού διαλόγου καλούμε σε μία συζήτηση αποτελούμενη από όσα αναρχικά συλλογικά σχήματα επιλέξουν να ανταποκριθούν στο συγκεκριμένο κάλεσμα. Στόχος αυτής της πρώτης συνάντησης είναι, με αφετηρία την πρόταση της πρωτοβουλίας, να προχωρήσουμε σε ένα συγκεκριμένο διάλογο για το ζήτημα της οργάνωσης, χωρίς ο διάλογος να έχει αποφασιστικά χαρακτηριστικά αλλά με τη λογική πως προηγείται ενός άλλου, αποφασιστικού διαλόγου.

Στο διάλογο αυτό εμείς θέλουμε να αποσαφηνίσουμε την πρότασή μας, να εκφραστούν οι θέσεις των σχημάτων που θα παρευρεθούν πάνω στο ζήτημα, και να διαχειριστούμε από κοινού τις διαφορετικές κωδικοποιήσεις στις απόψεις και τις θέσεις (που είναι λογικό να προκύψουν από την ατελή μορφή της ζύμωσης μέσα στον αναρχικό χώρο πανελλαδικά). Επίσης θα προσπαθήσουμε από κοινού να παράγουμε εκείνο το υλικό που θα επιτρέψει στην κάθε πολιτική αναρχική οντότητα που συμμετέχει, να πάρει μια καθαρή απόφαση εκείνη για το αν θέλει και μπορεί να συμμετέχει στο επόμενο βήμα, που είναι ο “επίσημος” διάλογος για την οικοδόμηση μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης, ο οποίος εκτιμούμε ότι μπορεί να ξεκινήσει σε γενικές γραμμές περίπου δύο μήνες μετά την πρώτη συζήτηση.

Δημοσιοποιούμε λοιπόν το κάλεσμα και το κείμενο μέσω του Indymedia απευθυνόμενοι σε όλα τα αναρχικά συλλογικά σχήματα πανελλαδικά είτε τα γνωρίζουμε είτε όχι. Επιλέξαμε να μη δημοσιοποιήσουμε τον τόπο και την ημερομηνία της συζήτησης αλλά να την κοινοποιήσουμε σε όσα σχήματα εκδηλώσουν ενδιαφέρον γιατί, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, το κάλεσμα δεν είναι “ανοιχτό”. Είναι δημόσιο και αφορά όλους όσοι, μέσα στα γενικά πλαίσια του κειμένου που στέλνουμε (και όχι βέβαια υπό τον όρο μιας αυτόματης και κάθετης αποδοχής του), αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα και τις δυνατότητες της πολιτικής οργάνωσης.

Θεωρήσαμε εύλογο ένα διάστημα 1,5 μήνα, μέχρι τις 5 του Φλεβάρη, από τη δημοσίευση αυτού του καλέσματος, μέσα στο οποίο τα σχήματα που ενδιαφέρονται να παρευρεθούν μπορούν να στείλουν απαντητικό mail για να λάβουν στη συνέχεια τις λεπτομέρειες της εκδήλωσης.

Συντροφικά

Αναρχική συλλογικότητα Καθ’οδόν,
Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς,
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση,
Στέκι Αντίπνοια.

Εισαγωγή

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί κάλεσμα της πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Η πρωτοβουλία αποτελείται από τις συλλογικότητες: αναρχική συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς», αναρχική συλλογικότητα «Καθ’οδόν», Στέκι Αντίπνοια, Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση. Το κάλεσμα απευθύνεται σε αναρχικές πολιτικές συλλογικότητες κι αποσκοπεί στην έναρξη ενός διαλόγου πάνω στο ζήτημα της οργάνωσης, έχοντας ως προοπτική την έναρξη των διαδικασιών που θα οδηγήσουν στη δημιουργία μιας σταθερής και συνεκτικής αναρχικής οργανωτικής δομής.

Στην κατεύθυνση αυτή, καλούμε όσες ομάδες ενδιαφέρονται σε συζήτηση πάνω στο ζήτημα της οργάνωσης, με συλλογικές τοποθετήσεις και προτάσεις, καθώς και δηλώσεις συμμετοχής για την έναρξη ενός προσυνεδριακού διαλόγου. Η συζήτηση αυτή προσανατολιζόμαστε να πραγματοποιηθεί σε ένα βάθος χρόνου τριών μηνών. Στο μεσοδιάστημα, καλούμε σε συνάντηση με μη δεσμευτικό χαρακτήρα, με σκοπό τη διευκρίνιση ερωτημάτων πάνω στο κείμενο-κάλεσμα και τη συζήτηση πάνω στα ζητήματα που τίθενται σ’ αυτό.

Για ερωτήσεις, διευκρινίσεις, καθώς και για την ενημέρωση σχετικά με την ώρα και το μέρος της πρώτης συνάντησης, επικοινωνήστε στο: anar_organosi@ riseup.net.

Κείμενο καλέσματος:

Η ολομέτωπη επίθεση των κυρίαρχων σε μία περίοδο συνολικής συστημικής κρίσης (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, αξιακή) αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την αντικοινωνική φύση του καπιταλισμού και αποτελεί απότοκο ενός παγκοσμιοποιημένου εκμεταλλευτικού συστήματος. Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της επίθεσης αποτελούν: η διαρκής όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς, ο αποκλεισμός χιλιάδων ανθρώπων από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, ο εξαναγκασμός στη μετανάστευση, η ένταση της καταστροφής και της λεηλασίας του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης, η όξυνση της καταστολής και του ελέγχου και η προώθηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Ως αναρχικοί θεωρούμε πως ο πυρήνας του κοινωνικού ζητήματος είναι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, η ύπαρξη εξουσιαστών κι εξουσιαζόμενων και γενικότερα κυριάρχων και κυριαρχούμενων, ο ιεραρχικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο και οι σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης που παράγει. Αντιλαμβανόμαστε την επανάσταση ως μια διαδικασία αποδόμησης του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και οργάνωσης, ως μια συνεχιζόμενη προσπάθεια έμπρακτης ρήξης με όλες τις από τα πάνω επιβολές που προκύπτουν από την ύπαρξη εξουσίας. Στις σημερινές συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης, το πεδίο παρέμβασής μας απλώνεται και μεγαλώνει όσο απονομιμοποιείται κοινωνικά το καθεστώς λόγω της οξύτατης επίθεσής του που επιβάλλει ακραίες συνθήκες φτώχειας και ανέχειας. Παράλληλα, η αδυναμία του να κυριαρχήσει ιδεολογικά, κάνει ακόμα ευνοϊκότερες τις συνθήκες για τη συγκρότηση ενός συνολικού κοινωνικού οράματος. Αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη και προώθηση μιας αναρχικής επαναστατικής προοπτικής, είναι η εξάπλωση της κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Ακολουθώντας την παλιά αναρχική ρήση πως “η νέα κοινωνία οφείλει να χτίζεται μέσα στο κέλυφος της παλιάς”, η οργάνωση της κοινωνίας στο σήμερα στη βάση της ισότητας και της ελευθερίας, γίνεται αντιληπτή ως στρατηγική επιλογή αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων και όχι απλά ως ένα μέσο που εξυπηρετεί έναν απώτερο σκοπό.

Σε αυτή τη λογική, της διαλεκτικής σχέσης δηλαδή ανάμεσα στα μέσα και τους σκοπούς, οφείλει να προσεγγίζεται και το ζήτημα της αμιγώς πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών. Αντιλαμβανόμαστε τους κοινωνικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να προχωράς και τους πολιτικούς αγώνες ως τον τρόπο που σε κάνει να βλέπεις μπροστά. Έτσι λοιπόν, μία σύγχρονη κοινωνική αναρχική πρόταση δεν μπορεί να βρει έδαφος αν δεν υπάρχει ενεργή συμμετοχή των συντρόφων στους κοινωνικούς τόπους: στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Από την άλλη πλευρά, ο αναρχικός πολιτικός αγώνας είναι εκείνος που επιχειρεί να συνδέσει και να συνολικοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες, προκειμένου να προωθήσει και να ενισχύσει το κοινωνικοαπελευθερωτικό όραμα. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι η καταλυτική συνεχής παρέμβαση στις κοινωνικές διεργασίες και όχι μία εγκλωβιστική ιδεολογική αυτοαναφορικότητα. Ταυτόχρονα η πολιτική οργάνωση, δια μέσου της αντιιεραρχικής δόμησής της και της φεντεραλιστικής της λειτουργίας, αποτελεί το παράδειγμα για τη νέα κοινωνία, την έμπρακτη απόδειξη πως οι άνθρωποι μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά και ισότιμα.

Βασική προϋπόθεση για το άνοιγμα οποιασδήποτε συζήτησης αναφορικά με το ζήτημα της οργάνωσης είναι η απάντηση σε τρία βασικά ερωτήματα: Γιατί να οργανωθούμε; Ποιοι να οργανωθούμε; Πως να οργανωθούμε;

Γιατί να οργανωθούμε;

Οι ευκαιριακές συνεργασίες ανάμεσα σε αναρχικές ομάδες και μεμονωμένους συντρόφους και ο αυθορμητισμός, στοιχεία τα οποία κυριάρχησαν στον ελλαδικό αναρχικό «χώρο», από τη μία συνέβαλαν στο να οικοδομηθεί ένας ζωντανός και ποικιλόμορφος πολιτικός χώρος, από την άλλη έχουν ξεκάθαρα δείξει τα πολύ συγκεκριμένα όριά τους. Στις σημερινές συνθήκες, περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγνωρίζουμε την ανεπάρκεια του αφορμαλιστικού μοντέλου, μέσα από το οποίο οι αναρχικοί του ελλαδικού χώρου επιλέγαμε να δρούμε για χρόνια. Ένα μοντέλο που διακρίνεται από τα χαρακτηριστικά της ασυνέπειας, της έλλειψης δέσμευσης και της ευκαιριακότητας, συναντιέται με την κουλτούρα της συνειδητής ή μη αποχής από τις συλλογικές διαδικασίες και έχει ως αποτέλεσμα τη λειτουργία του «χώρου» πολλές φορές με κοινωνικούς όρους παρέας και όχι στη βάση πολιτικών κριτηρίων. Ένα μοντέλο που πιστεύουμε ότι αδυνατεί όχι μόνο να αποτελέσει τη βάση για να τεθεί κοινωνικά το ζήτημα της επανάστασης, αλλά ούτε και λειτουργεί ενισχυτικά και πυροδοτικά για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Η εξεγερσιακότητα λειτουργεί τελικά ως μια μαχητική μεν μορφή αντίστασης, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της καταγγελίας και διαμαρτυρίας απέναντι στο υπάρχον και δεν δίνει τη δυνατότητα χάραξης μακροπρόθεσμων στρατηγικών δόμησης και οργάνωσης του αγώνα στην κατεύθυνση της επανάστασης και του μετασχηματισμού της κοινωνίας από τα κάτω. Θεωρούμε πως είναι η στιγμή της δημιουργίας μιας στερεής και συνολικού χαρακτήρα οργανωτικής δομής. Μιας δομής που στο εσωτερικό της οι διαφωνίες θα αντιμετωπίζονται με αμιγώς πολιτικούς όρους και στη βάση των κοινών και συνδιαμορφωμένων πολιτικών θέσεων. Οι αντικειμενικές συνθήκες το επιβάλλουν, οι υποκειμενικές το επιτρέπουν. Η αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών και η συμμετοχή όλο και περισσότερων συντρόφων σε συλλογικά εγχειρήματα σε όλη την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ωθούν τα πράγματα προς μια οργανωτική αναβάθμιση.

Η ύπαρξη μιας κατά το δυνατόν συνεκτικής αναρχικής οργάνωσης δημιουργεί καλύτερους όρους για τη συνεχή και συνεπή παρέμβαση των αναρχικών στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό καθώς η διοχέτευση των αναρχικών θέσεων και προταγμάτων μέσα από μια συγκροτημένη πολιτική οργάνωση και όχι μέσα από διάσπαρτες φωνές, συμβάλει στην αποτελεσματικότερη διάχυσή τους. Επίσης, δημιουργεί τους όρους για τη χάραξη μακροπρόθεσμης στρατηγικής και συμβάλει, λειτουργώντας παράλληλα ως κινηματικό πεδίο διαλόγου, στην παραγωγή συνολικών και ταυτόχρονα κοινωνικά γειωμένων προταγμάτων. Όχι μόνο δίνει τη δυνατότητα της συμμετοχής σε ένα ευρύτερο, δυνατότερο, διακριτό, με πολιτικά χαρακτηριστικά ρεύμα, αλλά επίσης προωθώντας αντιθεσμίσεις και στηρίζοντας τα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται, δίνει συνολικότερες απαντήσεις, διέξοδο και προοπτική. Ταυτόχρονα, στόχος μας είναι να συμβάλει και στη δημιουργία νέων αναρχικών δομών.

Παράλληλα, στα πλαίσια της δράσης μιας αναρχικής οργάνωσης στόχος θα πρέπει να είναι και η διεύρυνση των ρηγμάτων που δημιουργούνται στο υπάρχον από τους μερικούς αγώνες. Μια αναρχική οργάνωση οφείλει, μέσω της σύνδεσής της με αυτούς, να προωθεί στην κοινωνική βάση το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στο χτίσιμο ενός μαζικού, επαναστατικού κινήματος. Αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση της επαναστατικής διαδικασίας είναι το συλλογικό όραμα για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Ανάμεσα στους στόχους μιας αναρχικής οργάνωσης είναι και η συμβολή στη διάχυση αυτού του οράματος. Είναι η συγκρότηση ενός πλέγματος θέσεων για κάθε κοινωνικό ζήτημα και η δημιουργία ενός προγράμματος, το οποίο θα αποτελέσει ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον καθημερινό αγώνα και το τελικό όραμα της αναρχίας και του κομμουνισμού.

Ποιοι να οργανωθούμε;

Μια αναρχική οργάνωση θα πρέπει να δομηθεί πάνω σε κοινές πολιτικές αντιλήψεις και όσο το δυνατόν πιο συνεκτικές συμφωνίες. Η αντίθετη φιλοδοξία, το να λειτουργήσει δηλαδή ως επιστέγασμα όλου του αναρχικού «χώρου» στην Ελλάδα, τα όρια του οποίου άλλωστε είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα και τα χαρακτηριστικά του ασαφή, θα ήταν κάτι που θα δημιουργούσε ένα ασταθές οικοδόμημα και περισσότερη σύγχυση. Ούτως ή άλλως, αυτό δεν είναι κάτι που επιθυμούμε. Εξάλλου, η μη συνύπαρξη όλων κάτω από το ίδιο οργανωτικό πλαίσιο δεν αποκλείει τη συνεργασία και την ενότητα στη δράση όπου αυτό είναι εφικτό.

Απευθυνόμαστε λοιπόν σε αμιγώς πολιτικές αναρχικές συλλογικότητες, που λειτουργούν με ελευθεριακές διαδικασίες, τοποθετούνται συνολικά πάνω στα ζητήματα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αναφέρονται προταγματικά στην κοινωνική επανάσταση και καταφέρονται ανοικτά ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Που αντιλαμβάνονται την ταξική διάσταση του αγώνα, αποκλείοντας έτσι από τους κόλπους τους όσους αντλούν υπεραξία με υλικούς όρους, βλέπουν ως ευρύτερο πεδίο δράσης τους το κοινωνικό και ταξικό κίνημα και θεωρούν αναγκαία την ενίσχυση των διαδικασιών και των αγώνων που αναπτύσσονται στη βάση της κοινωνίας. Που θέλουν να αναπτύσσουν ένα στρατηγικό σχέδιο ισχυροποίησης του κοινωνικού κινήματος και δρουν με στόχο το να γίνει το τελευταίο ένας ισχυρός πολιτικός αντίπαλος της εξουσίας, που θα έχει τη δυνατότητα να παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δρα επιθετικά απέναντί της.

Μια αναρχική οργάνωση θα πρέπει να αποτελείται από τα συλλογικά υποκείμενα, που διαπνέονται από την αντίληψη πως η ίδια η κοινωνία έχει τη δυνατότητα αυτενέργειας και παραγωγής πολιτικής δράσης, επιθετικής απέναντι στους εκμεταλλευτές και καταπιεστές της. Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη ενός χειραφετημένου κι οργανωμένου κοινωνικού και ταξικού κινήματος, το οποίο θα αλληλεπιδρά με ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα που θα στέκεται απέναντι στις προσπάθειες αφομοίωσης και διαμεσολάβησης των αγώνων, προτάσσοντας τη συνολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαστε προφανώς αντίθετοι στην αντίληψη περί κυριαρχίας του πολιτικού πάνω στο κοινωνικό-ταξικό και στις λογικές της κομματικής καθοδήγησης, όσο και ενάντια στην αντίληψη που θέλει την ηρωική πρωτοπορία να αναλαμβάνει από μόνη της την σύγκρουση με το κράτος, αγνοώντας ή υποτιμώντας τις κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις.

Πώς να οργανωθούμε;

Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως η εν λόγω πρόταση αποτελεί έναν πειραματισμό. Πρόκειται για μια προσπάθεια να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο. Πρόθεσή μας είναι να το προσπαθήσουμε διαμορφώνοντας συλλογικά τους όρους, έχοντας την επίγνωση πως ενώ εμπνεόμαστε από αντίστοιχες διαδικασίες του αναρχικού κινήματος στην ιστορία, δεν επιδιώκουμε να τις αντιγράψουμε.

Από τη στιγμή που προωθούμε το πρόταγμα της συλλογικοποίησης, θα πρέπει και η δομή οργάνωσης που επιλέγουμε να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Θα αποτελούσε μεγάλη αντίφαση να μιλάμε για ισότιμη συλλογικοποίηση και να προωθούμε δομές που αναιρούν έμπρακτα την ισοτιμία μεταξύ των μελών. Το πρωταρχικό και το ελάχιστο επίπεδο πολιτικής οργάνωσης των αναρχικών και παράλληλα ο “φυσικός” τρόπος συνύπαρξής τους είναι η αναρχική συλλογικότητα/ομάδα. Αυτή είναι και η δομή που θα πρέπει να αποτελεί τη βάση μιας αναρχικής οργάνωσης. Οι αναρχικές συλλογικότητες που θα συναποτελούν την οργάνωση θα πρέπει να συνδέονται και να συντονίζονται μεταξύ τους μέσω κεντρικότερων δομών και διαδικασιών. Ως παραδείγματα διαδικασιών αναφέρουμε ενδεικτικά: Ένα πανελλαδικό συνέδριο/γενική συνέλευση όλων των μελών, εκτελεστικές συνελεύσεις, καθορισμός σαφούς στάσης απέναντι στα μμε, συντονιστικά όργανα, θεματικές ομάδες, εσωτερικά και προπαγανδιστικά έντυπα, ομάδες αυτοάμυνας κ.α..

Ο φεντεραλιστικός τρόπος λειτουργίας που προτείνεται για την οργάνωση στοχεύει στην περιφρούρηση της ισοτιμίας των μελών της και αποτελεί το διαχρονικότερο μέσο αποφυγής δημιουργίας άτυπων ιεραρχιών. Η συνύπαρξη ατόμων και συλλογικοτήτων αντιτίθεται σε αυτή τη λογική, αφού αυτόματα θα δημιουργούσε μια ανισοτιμία στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματα. Θα δημιουργούσε δηλαδή μια οργάνωση διπλής ταχύτητας, στην οποία τα λειτουργικά προβλήματα θα ήταν δεδομένα. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο κάθε μεμονωμένος σύντροφος που θα θελήσει να συμμετέχει στην οργάνωση είτε θα πρέπει να γίνει μέλος μιας από τις συλλογικότητες που συμμετέχουν σε αυτή είτε να δημιουργήσει μαζί με άλλους συντρόφους, μια νέα πολιτική συλλογικότητα που θα ενταχθεί στην οργάνωση. Πέρα από το πρακτικό ζήτημα, επαναλαμβάνουμε πως μέσα από μια πρόταση για μια ελεύθερη κοινωνία η προώθηση της συλλογικής δράσης σε αντιδιαστολή με την εξατομίκευση που προωθεί το παρόν σύστημα, είναι θεμελιώδες πρόταγμα.

Κάπου εδώ, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο το εξής: Η πρόταση για μία τέτοιου τύπου οργάνωση δεν στοχεύει σε καμία περίπτωση, στη μείωση της αυτονομίας των συλλογικοτήτων που θα ενδιαφερθούν να συμμετέχουν και βέβαια δεν προωθεί τη λογική, ούτε καν σε επίπεδο προοπτικής, της μελλοντικής αυτοδιάλυσης των συλλογικοτήτων μέσα σε μια μαζικού τύπου οργάνωση. Κάθε άλλο, θεωρούμε πως η κινητήριος δύναμη της οργάνωσης οφείλει να είναι η δράση των συλλογικοτήτων πάντα μέσα στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής συμφωνίας και όχι αποκλειστικά οι κεντρικές της διαδικασίες. Η ύπαρξή της στοχεύει στην εξασφάλιση της συμπόρευσής μας σε μια σταθερή και συνολική (κι όχι ευκαιριακή) βάση και στην πιο συνεκτική μας πολιτική συμφωνία. Παραδοσιακή αντίληψη των αναρχικών περί οργάνωσης είναι πως “οργανώνεσαι στο σήμερα με βάση το ιδεατό σου”. Στην ίδια λογική πρέπει να κινείται και η δομή μιας πολιτικής, αναρχικής οργάνωσης. Να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στην πλατιά ενότητα και την αυτονομία της συλλογικότητας, να οργανώνεται με βάση τις κατευθύνσεις που ορίζουν τα μέλη-συλλογικότητες για να καταλήξει κεντρικά κι όχι το αντίστροφο.

Αναρχική συλλογικότητα Καθ’οδόν,
Αναρχική συλλογικότητα Κύκλος Της Φωτιάς,
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση,
Στέκι Αντίπνοια

Τη Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013 τα όργανα του κράτους εισέβαλαν συντονισμένα στις καταλήψεις Μαραγκοπουλείου, Παραρτήματος και ΤΕΙ Πατρών (Νικολάου Γύζη 33), τις εκκένωσαν και συνέλαβαν 5 άτομα, που βρίσκονταν εντός του Μαραγκοπουλείου, ενώ προσήγαγαν αρκετούς ακόμη αλληλέγγυους, που προσέγγιζαν τις καταλήψεις. Εν συνεχεία προχώρησαν άμεσα στο χτίσιμο και σφράγισμα των κτηρίων.

Και οι 3 καταλήψεις βρέθηκαν στο στόχαστρο, λόγω συγκεκριμένων κοινών χαρακτηριστικών: αυτοοργανωμένη και αντιιεραρχική δομή, αυτοδιαχείρηση λειτουργιών, αντιεξουσιαστική λογική, έντονη αντιφασιστική παρουσία, δράση για την ανατροπή του υπάρχοντος και του σάπιου συστήματος. Και οι 3 καταλήψεις, ως κομμάτι του κοινωνικού ιστού της Πάτρας, αποτελούσαν ριζώματα αντίστασης απέναντι στην επίθεση της εξουσίας στους από κάτω αυτού του κόσμου.  Ειδικότερα, και χωρίς διάθεση απόδοσης υπεραξίας του Παραρτήματος, μιας και οι άνθρωποι που πέρασαν και λειτουργούσαν εντός του ανήκουν και στα άλλα δυο εγχειρήματα, το Παράρτημα υπήρξε σημείο αφετηρίας, δράσης και αγώνα ενδεικτικά για το νοέμβρη του 73, για τη δολοφονία Καλτεζά, για τη δολοφονία Τεμπονέρα, για το κλείσιμο των εργοστασίων τη δεκαετία του 90, για την απεργία πείνας των 7 συλληφθέντων της Θεσ/νίκης το 2003, για το Δεκέμβρη του 2008, ενώ φιλοξένησε και το 1ο πανελλήνιο συνέδριο αναρχικών το 1986. Έτσι το σφράγισμα των καταλήψεων  Παραρτήματος, του Μαραγκοπουλείου και του ΤΕΙ (Ν.Γύζη) αποτελεί κομμάτι της συνεχούς προσπάθειας του κράτους να σβήσει τις μνήμες και τα σημεία αναφοράς του αγώνα, με σκοπό να δημιουργήσει για ακόμη μία φορά το καλούπι εκείνο, που θα χρειαστεί για να μπει και αυτή η κοινωνία στο γύψο.

Δε χρειάζονται πλέον επικοινωνιακά προσχήματα, τύπου επανάκτησης κτηρίων από τους «ιδιοκτήτες» τους και δήθεν ανώνυμων καταγγελιών, για να προχωρήσει ο σχεδιασμός του ελληνικού φασιστικού κράτους στις εκκενώσεις χώρων, που στεγάζουν εγχειρήματα με σαφή αντιθετικά και εχθρικά χαρακτηριστικά προς αυτό και τα λοιπά φασιστοειδή. Το πρόσχημα, για το φιλοθεάμον και υποψήφιο κοινό ψηφοφόρων, έχει δημιουργηθεί από δήθεν τρεμάμενες φωνές αγανακτισμένων κατοίκων, από φασιστικές φαμφάρες, εντός και εκτός της βουλής, από τα παπαγαλάκια των μμε που υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους και προπαγανδίζουν τη ρητορική του κράτους για τους «κακούς και μπάχαλους αναρχικούς», που θα καταστρέψουν τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά τους και από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για καταπολέμηση των «άκρων».

θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλους μας ότι η αιτία της καταστολής όλων αυτών των εγχειρημάτων, είναι η πάταξη του αντίπαλου δέους σε κράτος, παρακράτος και φασίστες. Η φίμωση εκείνων των φωνών που ζητούν να μην αφεθούμε και να βυθιστούμε στην αφασία και στη συναίνεση, που προσπαθεί να μας επιβληθεί, να μην υποταχτούμε σε κεφάλαιο και κράτος, να μην τους αφήσουμε να προχωρήσουν αλώβητοι στον πόλεμο που μας κήρυξαν, να μην ξεπουληθούμε για ένα πινάκιο φακής, αλλά όλοι μαζί να παλέψουμε κοινωνικο-ταξικά και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Δεν πρέπει να υπάρξει καμία κοινωνική συναίνεση και αποδοχή της καταστολής σε κανένα πεδίο. Γιατί όπως έχουν γράψει και οι πατρινοί παλαιότερα:

ωρέ μινάρα εσύ είσαι ο στόχος.

Και έτσι είναι. Στα εργασιακά κάτεργα και την καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, στην οικονομική απομύζηση, στις  επιτάξεις, στις απολύσεις, στη βίαιη καταστολή κινητοποιήσεων, στην ανεργία, στο ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, στην απαγορευτική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εμείς είμαστε ο στόχος. Και η ερώτηση αναπόφευκτα είναι μία: ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός για την κοινωνία;

Από το αποτέλεσμα μιας μάχης δε μπορεί να προβλεφτεί και να σηματοδοτηθεί το τέλος ενός πολέμου.

Οι ιδέες μας δε μπορούν να τσιμεντωθούν και να σφραγιστούν.

Ο αγώνας μας και η δράση μας δεν πρόκειται να σταματήσει.

Η αλληλεγγύη και η παρουσία μας είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

…Η γάτα οφείλει να μαζέψει τις δυνάμεις της και να τους βγάλει τα μάτια.

villa amalias 7/8/2013

http://villa-amalias.blogspot.gr/