Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Ηρακλείου στη ΒΙΟΜΕ σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» και της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ,

το Σάββατο 23 Μαΐου, στις 19.00, στην Αίθουσα του ΤΕΕ (Πρεβελάκη & Γρεβενών πίσω από το Ξενία) με ομιλητές:

• το Χρήστο Μανούκα, από τις εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες
• το Μάκη Αναγνώστου, εργαζόμενο της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ

Για το βιβλίο:
«Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» αποτελούν την πρώτη εκδοτική προσπάθεια της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας βιβλίου & εντύπου Ακυβέρνητες Πολιτείες σε συνεργασία με τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.
Οι καταλήψεις των εργοστασίων αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων ενάντια στην οικονομική βία και την καταστολή στην Αργεντινή μετά την κρίση του 2001. Απέναντι στη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας και τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να οργανωθούν και διατηρήσουν τις -εγκαταλειμμένες από τους καπιταλιστές- επιχειρήσεις στη ζωή. Οι «ανακτημένες» επιχειρήσεις που προέκυψαν από αυτή τη διαδικασία διαπνέονται από το πείσμα του αγώνα και της σύγκρουσης, της κατάληψης των μέσων παραγωγής, της συλλογικής αυτενέργειας των εργαζομένων.
Το βιβλίο πραγματεύεται μια σειρά προβλημάτων που σχετίζονται με τη λειτουργία των επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο: την προσαρμογή των εργατών στον νέο ρόλο τους μέσα στην παραγωγή, τις συλλογικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης μέσα στην καπιταλιστική αγορά και τον συνεχή αγώνα για θεσμική και νομική κατοχύρωση. Ο συγγραφέας περιγράφει το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων ως ένα ετερογενές και δυναμικό συλλογικό υποκείμενο που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το εργατικό και το συνεταιριστικό κίνημα, αλλά και με τα άλλα κινήματα που ξεπήδησαν από την κρίση του 2001, όπως οι πικετέρος και τα εγχειρήματα κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Ταυτόχρονα, προβάλλει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κινήματος αυτού, το οποίο μέσα από τις καθημερινές πρακτικές του κυοφορεί μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση -μια κοινωνία ισοτιμίας και κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και συντροφικότητας.

Η μετάφραση και η έκδοση του βιβλίου στη χώρα μας ίσως και να μην είχε πραγματοποιηθεί, αν ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη δεν είχε στραφεί προς την εργατική αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση. Χάρη στην αποφασιστικότητα και στην μαχητικότητα των τελευταίων, το κίνημα των ανακτημένων επιχειρήσεων από τους αργεντινούς εργάτες δεν μοιάζει στα δικά μας μάτια σαν μια μακρινή -εξωτική- εξαίρεση. Αντιθέτως, καλούμαστε τώρα να ξεκινήσουμε και στην Ελλάδα, ή καλύτερα να ξαναπιάσουμε, μια εκ βαθέων συζήτηση για τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος ενάντια στην ήττα και στην ενσωμάτωση που προσφέρουν η διεθνής και εγχώρια οικονομική εξουσία.
Αυτόν τον αγώνα στηρίξαμε από την αρχή στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Ηρακλείου στη ΒΙΟΜΕ, και συνεχίζουμε…

πηγή:Βιβλιοπαρουσίαση: «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής» – συζήτηση με την αυτοδιαχειριζόμενη 

Ορισμός
Ο όρος αυτοδιαχείριση εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τη δεκαετία του ’60 ως μια κατά λέξη μετάφραση του σερβοκροατικού όρου samo-upravlje, που περιέγραφε τη διαδικασία κατά την οποία οι εργάτες/τριες συμμετείχαν στη λήψη των αποφάσεων στις γιουγκοσλαβικές επιχειρήσεις. Οι αρμοδιότητές τους περιορίζονται εκ των πραγμάτων σε έναν ρόλο αμιγώς συμβουλευτικό, υποτασσόμενες στον κρατικό μηχανισμό. Επέστρεψε σαν όρος ξανά στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων κατά τη διάρκεια του Μάη του ’68 και πυροδότησε αρκετές θεωρητικές συζητήσεις αλλά στην πράξη περιορίστηκε σε κόλες χαρτί διαφόρων αριστερών πολιτικών ομάδων και κομμάτων για να ξαναέρθει στο προσκήνιο με το εργοστάσιο Lip.
Σε γενικές γραμμές η έννοια της αυτοδιαχείρισης χρησιμοποιείται με ασάφεια και χροιά περισσότερο ιδεολογική παρά πρακτική. Διατυπώνει μια αφηρημένη δημοκρατική και αλληλέγγυα διάρθρωση των οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών σχέσεων σε μία μη καπιταλιστική κοινωνία ή σε πιο εν τω βάθει αναλύσεις μια βαθμιαία κατάργηση των σημερινών σχέσεων παραγωγής. Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα εμπνέεται από την ελευθερία την ισότητα και την αλληλεγγύη και αντιτίθεται στην κρατική εξουσία. Είναι προϊόν ιδεολογικό-πολιτικών αγώνων και το περιεχόμενό της αλλάζει ανάλογα με τις προθέσεις αυτών που την χρησιμοποιούν. Με λίγα λόγια μπορεί να συνοψιστεί ως την διαχείριση των κανόνων παραγωγής, την οργάνωση της εργασίας και την διάθεση του πλεονάσματος σε σχέση με την ευρύτερη οικονομία και θέτει ως ορίζοντα, χωρίς συγκεκριμένο τρόπο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο.
Οι αναρχικοί προτείνουν την αυτοδιεύθυνση (συνώνυμη της αυτοδιαχείρισης) ως τρόπο συλλογικής οργάνωσης. Η αυτοδιαχείριση ή όπως γινόταν κατανοητή πριν την εμφάνιση της ως μοντέλο διαχείρισης μιας άλλης οικονομίας, στοχεύει ακριβώς στο να αναλάβει η εργατική τάξη και η κοινωνία συνολικά τη διαχείριση του συλλογικού της μέλλοντος, μέσω ενός τυπικού καταμερισμού, διαφόρων πεδίων της ζωής, της εργασίας, της εκπαίδευσης κ.λ.π. Όταν λέμε “καταμερισμού” εννοούμε την δυνατότητα που πρέπει να δοθεί στον καθένα να συμμετέχει άμεσα στη λήψη των αποφάσεων που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του δηλαδή τη δυνατότητα να καθορίζει πώς θα ζει, πώς θα δημιουργεί, πώς και τι θα παράγεται.
Υπάρχει επίσης η τάση να παρουσιαστεί μια ιστορική συνέχεια γύρω από την αυτοδιαχείριση, παρότι πρόσφατη, τσουβαλιάζοντας εγχειρήματα και επαναστάσεις επειδή συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά όπως αντικρατισμό, αντιιεραρχία και άμεση δημοκρατία. Όσο περισσότερα νοήματα συμπιέζονται μέσα σε μια λέξη τόσο φτωχότερα γίνονται τα ιστορικά παραδείγματα και άλλο τόσο τα περιεχόμενα αλλάζουν συλλήβδην. Παραδείγματα όπως καταλήψεις που απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες κατοίκων, αυτόνομοι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες βάζοντάς τα κάτω από μια λέξη-ομπρέλα χάνουν την ιστορική συνθήκη που τα δημιούργησε, την πρωτοβουλία των ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν για να τα δομήσουν καθώς και το περιεχόμενο που απέκτησαν μέσα στην διαδικασία εξέλιξής τους.
Έχει παρατηρηθεί ακόμα και το βάπτισμα σε αυτοδιαχειριζόμενα παραδείγματα των ρώσικων κατειλημμένων εργοστασίων την περίοδο του ’17 καθώς και των ισπανικών κολεκτίβων στον εμφύλιο του ’36 επειδή οι λέξεις που εμφανίζονται είναι ίδιες.
Στη Ρωσία του ’17 οι εργάτες θέσπιζαν διατάγματα τα οποία συμπεριλάμβαναν ότι: “Οι επιτροπές ελέγχου δεν πρέπει να αρκούνται στην επίβλεψη αλλά πρέπει να αποτελούν τα κύτταρα του μέλλοντος που ήδη από σήμερα προετοιμάζουν τη μεταβίβαση της παραγωγής στα χέρια των εργατών”. Παράλληλα τα συνθήματα για την κατάληψη της γης και των εργοστασίων, για τη δήμευση της περιουσία της αστικής τάξης και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας δηλώνουν ξεκάθαρα τις επαναστατικές διεργασίες εκείνων των χρόνων, την αδυναμία του κράτους και την ενεργητικότητα των καταπιεσμένων.
Όσο για την Ισπανία του ’36 που αριθμούσε 1865 κολεκτίβες στη βιομηχανία, την αγροτική παραγωγή και τον χώρο των υπηρεσιών απασχολώντας μεταξύ 1,2 και 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι μαζί με τις οικογένειές τους μάλλον απέχει λίγο από τα σημερινά “αυτοδιαχειριζόμενα” εργοστάσια τόσο σε αποδοχή, ακόμα και στην Αργεντινή, όσο και στην οργάνωση της παραγωγής. Πόσο μάλλον σε μια ιστορική συγκυρία όπου η κομμουνιστική οικοδόμηση γίνεται ταυτόχρονα με την πολεμική αντιπαράθεση με τις φασιστικές δυνάμεις.
Αργεντινή
Τα παραδείγματα της Αργεντινής είναι αυτά που αποτελούν σήμερα, περισσότερο για τους Ευρωπαίους παρά για τους Αργεντινούς,τον ιδεολογικό φάρο των υποστηρικτών της “αυτοδιαχείρισης”. Συγχρόνως αποτελεί και την καλύτερη περίπτωση για την εξέταση του κινήματος, των συνθηκών και των αναγκών που το δημιούργησαν, της αποδοχής του καθώς και των αδυναμιών του.
Η Αργεντινή στις αρχές του 2000 αντιμετωπίζει υψηλή ανεργία της τάξης του 21%, περίπου εικοσιένα εκατομμύριο πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και σχεδόν δέκα εκατομμύρια από αυτούς μέσα σε πλήρη εξαθλίωση. Το 70% των νοικοκυριών με συνολικό εισόδημα μικρότερο των 250 ευρώ και ο πραγματικός μισθός είναι 54% μικρότερος από το 1975. Οι αριθμοί αυτοί είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας φτωχοποίησης και παράδοσης των βασικών οικονομικών πυλώνων στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη δικτατορία του 1976.
Κατά την οικονομική κρίση του Δεκέμβρη 2001 τα αφεντικά παρατούν μαζικά τις επιχειρήσεις τους και τις αφήνουν στη μοίρα τους αφού είναι πια ζημιογόνες. Ως άμεση και αυθόρμητη απάντηση οι εργάτες και εργάτριες τις ανακτούν για να τις θέσουν και πάλι σε λειτουργία. Η ανάγκη οργάνωσης προέκυψε τις περισσότερες περιπτώσεις τη στιγμή του κλεισίματος των επιχειρήσεων και της φυγής των αφεντικών, μετά από απολύσεις και αναστολή λειτουργίας και συνήθως χωρίς να έχουν προηγηθεί διεκδικητικοί αγώνες. Με λίγα λόγια οι εργαζόμενοι βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων.
Αυτό ήταν κιόλας το γενικό πλαίσιο στο οποίο συντελέστηκε η ανάκτηση των εργοστασίων, η υπεράσπιση δηλαδή των θέσεων εργασίας ούτως ώστε να μην βρεθούν ολόκληρες οικογένειες στον δρόμο και με την βεβαιότητα ότι η ανεργία θα τους κυνηγάει πολύ καιρό. Με αυτή τη κατεύθυνση πολλά ρεύματα της αριστεράς επιχείρησαν να εξετάσουν το ζήτημα κυρίως σε αντιπαράθεση με όσους υπερασπίζονται τους συνεταιρισμούς και όσων είναι υπέρ του εργατικού ελέγχου. Παράδειγμα σύμφωνα με τη πρόταση εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας Brukman το εργοστάσιο πρέπει να απαλλοτριωθεί χωρίς αποζημίωση, το κράτος να παράσχει ένα αρχικό κεφάλαιο ως επιχορήγηση, να αναλάβει την καταβολή των μισθών χωρίς όμως να έχει λόγο στην παραγωγή. Με λίγα λόγια το κράτος να πληρώνει και οι εργάτες να είναι υπεύθυνοι για τη διαχείριση, τον σχεδιασμό και την πώληση. Απαλλοτρίωση βέβαια με την προϋπόθεση το εργοστάσιο να υιοθετήσει μορφή συνεταιρισμού ως νομικό πρόσωπο όπως έχει γίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των ανακτημένων επιχειρήσεων (ΑΝ.ΕΠ).
Η έννοια της αυτοδιαχείρισης, όπως αναφέρθηκε προσλαμβάνει διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάλογα με το ποιες ομάδες ή κόμματα την προτάσσουν. Ωστόσο διακρίνονται δύο κεντρικές τάσεις. Η πρώτη ενθαρρύνει τη δημιουργία συνεταιρισμών και την αξιοποίηση των κερδών για την ενίσχυση της παραγωγικής δραστηριότητας (βλέπε ενίσχυση της εθνικής οικονομίας) ενώ η δεύτερη υποστηρίζει την κρατικοποίηση υπό εργατικό έλεγχο με σκοπό τα κέρδη να επιστρέφουν στο κοινωνικό σύνολο. Πέρα και ανεξάρτητα όμως από αυτές τις αντιλήψεις οι εργαζόμενοι κατάφεραν να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, εξάλειψαν τις ιεραρχίες στους πιο πολλούς συνεταιρισμούς και επέβαλαν κανονισμούς για τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος. Από την άλλη πλευρά η εμπλοκή των κομμάτων στο κίνημα των ΑΝ.ΕΠ. έχει αποδώσει τους καρπούς της προσφέροντας πολλούς υποψήφιους στα ψηφοδέλτια κατά τις εκλογικές περιόδους.
Στο σημείο που πρέπει να επικεντρωθούμε είναι αυτό των σχέσεων παραγωγικών και κοινωνικών που δημιουργούνται μέσα από αυτή την πρακτική καθώς και τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κρατική εξουσία και το κεφάλαιο αυτό το κίνημα αφού θεωρητικά τουλάχιστον είναι αντιπαραθετικό με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και το κράτος.
Για παράδειγμα, η chilavert τελούσε υπο κατάληψη για οκτω μήνες. Η υποβάθμιση της εταιρίας από την εργοδοσία είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν, με επιδείνωση των συνθηκών, σταμάτημα των επενδύσεων, καθυστερήσεις στους μισθούς και απολύσεις. Από τους 30 εργαζόμενους που απασχολούσε η Gaglinone (η αρχική εταιρία) πριν από χρόνια, τελικά απέμειναν.

[[[σταλθηκε με μαιηλ στο μπλογκ]]]

Για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια!

ΣΤΗΡΙΞΤΕ – ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ – ΠAPTE MEPOΣ στην πανελλαδική καμπάνια που οργανώνουν:

τα Σωματεία εργατών ΒΙΟΜΕ & Τσιμέντων Χαλκίδας 

οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ

οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπ. ΟικονομικώΝ

οι σχολικοί φύλακες Θεσ/νίκης

Οι Εργάτες της ΒΙΟΜΕ, των Τσιμέντων Χαλκίδας, οι εργαζόμενοι της Ελεύθερης Αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3, οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών,  οι σχολικοί φύλακες Θεσ/νίκης, σωματεία, συνδικαλιστικές κινήσεις, πρωτοβουλίες, συλλογικότητες και κινήματα, ξεκινάμε ενωμένοι στις 3 Απρίλη από τη Θεσσαλονίκη (ΒΙΟΜΕ-ΕΡΤ3) μία διαδρομή αξιοπρέπειας με το “Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης” που θα καταλήξει στις 6 Απρίλη στην Αθήνα με πορεία προς το υπουργείο Εργασίας. Ενδιάμεσοι σταθμοί: περιφερειακές Ελεύθερες ΕΡΑ, εργοστάσιο Τσιμέντων Χαλκίδας, “άσπρα σπίτια”, κέντρο Αθήνας.

Πρόκειται για μία αυτοοργανωμένη πρωτοβουλία “από τα κάτω” που στοχεύει αφενός στην άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας και της εργατικής τάξης και αφετέρου, στην υπενθύμιση προς την εξουσία, ότι η παλλόμενη κοινωνική/κινηματική δυναμική, κόντρα στη λογική της “πολιτικής ανάθεσης” και του “τέλους της ιστορίας”, είναι σε θέση να δημιουργεί και να πολλαπλασιάζει κομβικά γεγονότα σε πραγματικό χρόνο όσο τα αιτήματα των αγωνιζόμενων παραμένουν αδικαίωτα. Αυτή την εξελισσόμενη δυναμική δεν πρέπει να την υποτιμήσει κανείς… πολύ περισσότερο αυτοί που διαχειρίζονται την πολιτική εξουσία. Εξάλλου, έως τώρα, τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Φτάσαμε έως εδώ με αγώνες και έτσι σκοπεύουμε να συνεχίσουμε.

–          Να ανακοπούν όλες οι δικαστικές απαιτήσεις που οδηγούν στο ξεπούλημα του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ και να επαναλειτουργήσει άμεσα και πλήρως το εργοστάσιο, κάτω από τον έλεγχο και την διαχείριση των εργατών. Δυο χρόνια τώρα κρατάμε το εργοστάσιο παλεύοντας να μείνουμε όρθιοι με αξιοπρέπεια, ενάντια στους μηχανισμούς της εργοδοσίας να ανακτήσει τον έλεγχο του εργοστασίου, το οποίο έχει εγκαταλείψει πάνω από τρία χρόνια αφήνοντας μας απλήρωτους, με σκοπό την οικοπεδοποίηση και το ξεπούλημά του.

–          Να επαναλειτουργήσει άμεσα η ΕΡΤ με όλες τις δομές της με ενσωμάτωση των αυτοδιαχειριστικών χαρακτηριστικών του πολύμηνου αυτοδιευθυνόμενου αγώνα, με αποκοπή από την κρατικιστική νοοτροπία ελέγχου από την οποιαδήποτε κυβέρνηση, με διασφάλιση του αυτοδιοίκητου και της κυριαρχίας των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων που θα εκλέγουν τους (ανακλητούς) συντονιστές τους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα βάσει ΣΣΕ, ενσωμάτωση των αλληλέγγυων που συμμετείχαν ενεργά στην παραγωγή του αυτοδιευθυνόμενου προγράμματος, συμμετοχή της κοινωνίας στη συνδιαμόρφωση της “γενικότερης φιλοσοφίας του εκπεμπόμενου προγράμματος”, μία ΕΡΤ ανοιχτή για τον λαό, ελεύθερη και ακηδεμόνευτη.

–          Να ακυρωθούν όλες οι απολύσεις και να επαναλειτουργήσει άμεσα το εργοστάσιο τσιμέντων στη Χαλκίδα, γιατί η πολυεθνική εταιρεία αρνείται το άνοιγμα του εργοστασίου παρά τις δικαστικές αποφάσεις για επαναπρόσληψη μας στο τσιμεντάδικο.

–          Να επαναπροσληφθούμε τώρα όλοι οι απολυμένοι, “διαθέσιμοι” στο δημόσιο, να απαγορευτούν οι απολύσεις, να καταργηθούν όλες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και το δολοφονικό καθεστώς των εργολαβιών, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ., στην Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3, οι πληττόμενοι εργαζόμενοι στα τσιμέντα Χαλκίδος, οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες στο Υπουργείο Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες της Θεσσαλονίκης, η αγωνιζόμενη και καταπιεσμένη τάξη, λέμε δυνατά:

Βγαίνουμε από τον δρόμο τις κοινωνικής καταστροφής! Μπαίνουμε ενωμένοι στο δρόμο του αγώνα! 

Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας!

Παλεύουμε να πάρουμε στα χέρια μας και να αρχίσουν επιτέλους να λειτουργούν τα εργοστάσια, να επαναπροσληφθούν όλοι όσοι απολύθηκαν στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στη διάρκεια των πέτρινων χρόνων των μνημονίων και της ολομέτωπης επίθεσης κράτους-κεφαλαίου, να βγει επιτέλους στον αέρα η φωνή της ίδιας της κοινωνίας μέσα από ένα πραγματικά δημόσιο Μέσο Ενημέρωσης με την απαραίτητη πια επαναλειτουργία της ΕΡΤ χωρίς άλλη καθυστέρηση.

Οργανώνουμε το καραβάνι αλληλεγγύης και αγώνα από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αθήνα για να κάνουμε πράξη  τη δυνατότητα να πάρουμε πίσω τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας από αυτούς που μας την ποδοπάτησαν.

Δεν διαπραγματευόμαστε τις εργατικές και κοινωνικές μας ανάγκες!

Με αδιαμεσολάβητο αγώνα διαρκείας, αυτοδιαχείριση, άμεση δημοκρατία,

σωματεία βάσης, ταξική ενότητα και αλληλεγγύη

όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε!

Καλούμε όλο τον εργαζόμενο και άνεργο πληθυσμό, την κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από τις μνημονιακές πολιτικές, τα προγράμματα διαρκούς λιτότητας και την καταστροφή που έφερε η καπιταλιστική κρίση να σταθούν δίπλα μας για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την άμεση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ικανοποίηση όλων των δίκαιων αιτημάτων μας.

Η νίκη είναι κοντά. Όχι γιατί μας περιμένει, αλλά γιατί ΕΜΕΙΣ βαδίζουμε προς αυτήν.

Στο φόντο των δικαστικών εξελίξεων, που μπορείτε να διαβάσετε στην ανακοίνωση των εργαζομένων, την Τετάρτη 11/3/15 στις 19.00 στο Μικρόπολις θα πραγματοποιηθεί η νέα συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα της ΒΙΟ.ΜΕ.

Θέματα:

• Το δικαστήριο της 23ης Μάρτη
• Κινηματικές και πολιτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για την στήριξη της υπόθεσης του αγώνα
• Την διοργάνωση της συνέντευξης Τύπου και της ημέρας δράσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Η Ανακοίνωση:

Την Τρίτη 03/03/2015 και για μια ακόμα φορά εκδικάστηκε  σε δευτεροβάθμιο ποινικό δικαστήριο το από τριάμισι χρόνια αδικαίωτο αίτημά μας να πάρουμε τα δεδουλευμένα  μας. Αν και τυπικά το αποτέλεσμα αυτής της δίκης ήταν «καταδικαστικό» γι α την πρώην εργοδοσία, η ουσία αυτού του αποτελέσματος  άφησε εμάς τους εργαζόμενους της ΒΙΟ.ΜΕ. το λιγότερο κατάπληκτους. Ο λόγος γι αυτό είναι ότι ενώ η πρώην εργοδοσία είχε ήδη εις βάρος της μια συνολική ποινή από προηγούμενες  πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες δίκες που ανέρχονταν σε 123 μήνες φυλάκιση, η προχτεσινή απόφαση του τριμελούς πλημμελειοδικείου μείωσε αυτή την ποινή σε μόλις 43 και μάλιστα με αναστολή!!!

Με άλλα λόγια, αντί να κάνει την ελάχιστη προσπάθεια να αναγκάσει την εργοδοσία να έρθει σε επαφή με μας τους εργαζόμενους για να δοθεί μια λύση,  το δικαστήριο αναγνωρίζει  ελαφρυντικά στην εργοδοσία και δεν αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα μας  και  το δικαίωμά μας να μπορέσουμε να ζήσουμε τις οικογένειες μας με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Ενώ, δηλαδή, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε επιβάλει μια ποινή που ανάγκαζε την εργοδοσία να κάνει μια πρόταση προς τους εργαζόμενους για να βρεθεί κάποια λύση για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων, με τη στάση και την ποινή που της επέβαλε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο στις 03/03/2015 απομακρύνει εντελώς μια τέτοια ενέργεια από μεριάς της εργοδοσίας.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, εμείς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. επιφυλασσόμαστε πλέον όσον αφορά  τις δικαστικές αποφάσεις που το μόνο που κάνουν είναι να αφήνουν τα προβλήματα να χρονίζουν χωρίς να δίνουν καμία λύση, τις δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν καν υπόψη τους ούτε την αμέσως προηγούμενη ποινή των 23 μηνών που επιβλήθηκε στην εργοδοσία σε δευτεροβάθμιο δικαστήριο ούτε και τις δύο πρωτοβάθμιες καταδίκες της, τις δικαστικές αποφάσεις που δεν την αναγκάζουν να έρθει σε έναν συμβιβασμό για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων.

Επιφυλασσόμαστε για τις δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν υπόψη τους το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η πρώην εργοδοσία δεν πλήρωνε τα μεροκάματά μας αλλά ούτε και τους προμηθευτές , αυτή κρατούσε επιταγές της επιχείρησης που τις εξαργύρωνε και μάζευε τα χρήματα αυτά, μάλλον για τις «δύσκολες μέρες της», που τώρα γίνονται πιο εύκολες με τη φροντίδα αυτής της ίδιας της ‘δικαιοσύνης’.  Επιφυλασσόμαστε για δικαστικές αποφάσεις που δεν παίρνουν υπόψη τους ότι  αυτή η εργοδοσία έχει καταστρέψει 300 περίπου οικογένειες, σπρώχνοντας  τες στη φτώχια και την εξαθλίωση. Επιφυλασσόμαστε, τέλος, για δικαστές που δεν λογαριάζουν ότι πίσω από τις αποφάσεις τους βρίσκονται ανθρώπινες ψυχές , βρίσκονται οικογένειες , βρίσκονται παιδιά που στερούνται και τα πλέον βασικά.

Κατόπιν αυτών, εμείς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. δε μπορούμε πια να έχουμε εμπιστοσύνη στις όποιες μελλοντικές αποφάσεις  της  δικαιοσύνης  σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα και τις ζωές μας, και αρνούμαστε να ενεργήσουμε σε συμφωνία με το περιεχόμενο τέτοιων αποφάσεων.  Αρνούμαστε να αφήσουμε το εργοστάσιο που το έχουμε κρατήσει ζωντανό και ενεργό παρά την πλήρη εγκατάλειψή του από την ιδιοκτησία. Αρνούμαστε να παραδώσουμε οτιδήποτε μας ζητηθεί από εκπροσώπους της δικαιοσύνης , αφού τριάμισι χρόνια τώρα αυτή δε μπορεί να βρει μια λύση για να πληρωθούμε τα μεροκάματα που δουλέψαμε.

Για όλους αυτούς τους λόγους, προειδοποιούμε ξεκάθαρα οποιουσδήποτε έχουν βλέψεις να βγάλουν εμάς, τους ανθρώπους που δώσαμε την ψυχή μας για να κρατήσουμε το εργοστάσιο αυτό  ζωντανό, μένοντας, παράλληλα, μακριά από τον κίνδυνο της κατάθλιψης και αντιμετωπίζοντας με αξιοπρέπεια την κάθε μας δυσκολία, ΝΑ ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Προειδοποιούμε επίσης και κάθε επίδοξο αγοραστή πως εμείς δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τον χώρο του εργοστασίου ακόμα κι αν είναι να αφήσουμε εκεί την ψυχή και  το αίμα μας , ακριβώς επειδή αυτό το εργοστάσιο που κρατάμε ανοιχτό και ζωντανό εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια είναι πλέον ο μόνος τόπος και τρόπος για τη διασφάλιση της επιβίωσης  των οικογενειών μας.

Το εργοστάσιο αυτό είναι πλέον η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας, η μεγάλη μας οικογένεια, και θα υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να παραμείνουμε και να παράγουμε μέσα σ’ αυτό με οποιοδήποτε κόστος .

Αυτή μας την αποφασιστικότητα είναι καλό να την κατανοήσουν επίσης και όποιοι κρατικοί λειτουργοί νομίζουν πως είναι ποτέ δυνατό να υπάρχει κάτι ιερότερο  από το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τη δικιά μας και των οικογενειών μας .

Επιπλέον, εμείς  οι απλοί εργαζόμενοι της αυτο-διαχειρζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ. έχουμε ίσως και τη μόνη  πρόταση που θα δώσει τη δυνατότητα στους συναδέλφους της Φίλκεραμ (που δεν έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμάς) να πάρουν τα οφειλόμενα σ’ αυτούς χρήματα, και μάλιστα πολύ περισσότερα από αυτά που τους τάζουν οι επίδοξοι (real estate) συμπαραστάτες τους.

Όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε πιο ξεκάθαρο από ποτέ είναι πως κανείς κρατικός, δικαστικός , δημόσιος , δημοτικός, πολιτικός  ή πολιτειακός παράγοντας που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αποτρέψει την καταστροφή των ζωών μας που βιώναμε πριν τριάμισι χρόνια -και που φυσικά δεν περιμένουμε να το κάνει ούτε και τώρα- δεν έχει πλέον το οποιοδήποτε δικαίωμα να μας επιβάλει  το τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής.

Επειδή τώρα πια έχουμε πάρει τις τύχες μας στα δικά μας χέρια, τώρα πια διαχειριζόμαστε μόνοι μας τη δουλειά και τις ζωές μας. Τώρα πια δεν θα αφήσουμε απολύτως κανέναν να τολμήσει να καταστρέψει αυτό που με τόσο κόπο καταφέραμε. Τώρα πια δεν θ’ αφήσουμε κανέναν από εκείνους που σκοπός τους είναι μόνο να καταστρέφουν να μπει εμπόδιο στη ζωή και την αξιοπρέπειά μας.  Αν  το μόνο που ξέρουν και μπορούν κάποιοι είναι να καταστρέφουν, ας καταστρέψουν τις δικές τους ζωές. Εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε πια να πειράξουν τις δικές μας και των οικογενειών μας.

Δεν μας έχουν ανάγκη για να καταστραφούν, δεν τους έχουμε ανάγκη για να σωθούμε.

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ :

Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ.

Οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ.

Xθες Σάββατο 21/2 πραγματοποιήσαμε ως κοινωνικός χώρος ανοιχτή διάθεση προϊόντων της ΒΙΟ.ΜΕ στη κεντρική πλατεία της Νάουσας, προκειμένου να δείξουμε, έστω και στον ελάχιστο αυτό βαθμό, την αλληλεγγύη μας με τον αγώνα των εργαζομένων του κατειλημμένου εργοστασίου καθώς και να ενημερώσουμε όσο μπορούμε τη πόλη για το εγχείρημα που μόλις γιόρτασε τα 2 του χρόνια.

Ο πάγκος μας επίσης περιελάμβανε τη νέα κυκλοφορία του βιβλίου “Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής” από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες και τις εκδόσεις των Συναδέλφων, καθώς και το επίσης νέας κυκλοφορίας βιβλίο του Αλέξανδρου Κιουπκιολή “Για τα κοινά της ελευθερίας” από τις εκδόσεις Εξάρχεια.

Εμείς από την πλευρά μας, στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, αυτοδιεύθυνσης και συνεργατικότητας. Ελπίζουμε και επιδιώκουμε η χθεσινή μέρα να σηματοδοτήσει μία σειρά ημερών γεμάτες από αντίστοιχες δράσεις σε κάθε γωνιά της πόλης.

Η ΒΙΟ.ΜΕ. ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ. ΕΜΕΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ?

Κατά την κρίσιμη περίοδο όπου η καπιταλιστική δουλία δέχεται έμπρακτα κριτική από το εργαζόμενο υποκείμενο το οποίο την απαρνείται και αναζητά διαφορετική νοηματοδότηση στην εργασία , ως Αντιεξουσιαστική Κίνηση Πάτρας θεωρούμε πως είναι αναγκαία η ανασύσταση της συνέλευσης πρωτοβουλίας αλληλεγγύης της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής , προς πολιτική και οικονομική στήριξη του αυτοοργανωμένου εγχειρήματος ,όπου ουσιαστικά οι εργαζόμενοι προέβησαν στην κατάληψη μέσων παραγωγής δευτερογενούς τομέα. Η Βιο.με. , ένα εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη , θυγατρική της Φίλκεραμ Τζόνσον , πτόχευσε χρωστώντας τα δεδουλευμένα πολλών μηνών στους εργαζόμενους οι οποίοι προέβησαν στην κατάληψη του εργοστασίου και στη συνέχεια στην επαναλειτουργία του χωρίς αφεντικά.

Μέσα στις νέες συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς , ο αγώνας των εργαζόμενων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη είναι ένα παράδειγμα πραγματικής εργατικής αυτοθέσμισης , βλέποντας πως η μόνη ρεαλιστική επιλογή προς επιβίωση των οικογένειών τους και του εργοστασίου είναι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να λειτουργήσουν οι ίδιοι το εργοστάσιο. Κατάφεραν να εδραιώσουν καθεστώς εργατικής αυτονομίας στο χώρο που εργάζονται, με συνελεύσεις σωματείου βάσης και να συμπορευθούν με ριζοσπαστικούς αγώνες που τώρα πιά έχουν δημιουργήσει ένα σεβαστό μέτωπο εναντίον του ίδιου του κεφαλαίου.Η Βιο.Με. έδειξε το δρόμο χρησιμοποιόντας την αυτοοργάνωση ,την αλληλεγγύη , την άμεση δημοκρατία και το σεβασμό προς το περιβάλλον ως γνώμονες και παρά τα εμπόδια που έθεσαν κράτος και αφεντικά λειτουργεί σχεδόν 2 χρόνια .

Ωστόσο κριτικές , θέλουν τη Βιο.Με ως ”νησίδα εξαίρεσης στα πλαίσια του καπιταλισμού” ή τους εργαζόμενους ”αφεντικά των εαυτών τους”. Θεωρούμε πως έχει φτάσει η εποχή των νέων κοινωνικών συγκρούσεων οι οποίες δεν μπορούν να νοηματοδοτηθούν με προτάγματα ούτε της επανάστασης του 17′ αλλά ούτε με επιφανειακές κριτικές περί κεφαλαίου και καπιταλισμού . Εδώ και καιρό μαίνεται ένας πόλεμος σημασιών και νοημάτων στον οποίο οφείλει ο κόσμος της ελευθερίας να δημιουργήσει κεντροπολιτικό , υπεύθυνο και συμπαγές μέτωπο με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας τα οποία ήδη επανανοηματοδοτούν την εργασία ή προχωρούν σκεπτόμενα προς αυτή την κατεύθυνση . Η μισθωτή εργασία και η αποξένωση του προ’ι’όντος από τον εργαζόμενο , πρέπει να επανανοηματοδοτηθούν από την εργασία ως κοινωνική σχέση , από τον ζήλο για αυτοθέσμιση και αυτοδιαχείριση , αυτονόμηση στο χώρο εργασίας μέχρι την παροχή της εργατικής αξίας στην κοινωνία ως μια αμφίδρομη σχέση. Η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών για εμάς έχει έλθει και δρούμε στο τώρα παίρνοντας τη ζωή στα χέρια μας , χωρίς την μυστική συνταγή επιτυχίας κανενός καθοδηγητή και πεφωτισμένου συνδικαλιστή.

Η κοινωνική σχέση της εργασίας έναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον ατομικισμό του εργαζόμενου υποκειμένου (και όχι μόνο) είναι ζωτική νίκη έναντι του υπάρχοντος , και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη με την πλήρη μεταβολή των προ’ι’όντων που παράγει η Βιο.Με. και το πώς δρουν και αποφασίζουν οι εργαζόμενοι. Από δομικά υλικά και κόλλες που στόχο είχαν μόνο την μέγιστη ποιότητα , μέσα από τη συλλογική πολιτική διάδραση των εργαζομένων , παράγονται καθαριστικά βασισμένα σε οικολογική συνείδηση χωρίς ίχνος χημικών και μάλιστα με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Έχει δημιουργηθεί ένα άτυπό δίκτυο πώλησης των προ’ι’όντων στα πλαίσια ενός είδους εναλλακτικής αγοράς με συνειδητή αποχή των προιόντων από Σούπερ-Μάρκετ και αυτό είναι και το βασικό έσοδο της συνέλευσης. Τα προ’ι’όντα της Βιο.Με. μπορεί να απαξιώνονται στην ανταγωνιστική αγορά , ωστόσο στην κυριολεξία είναι επώνυμο προ’ι’όν. Ο καθένας γνωρίζει ποιός το δημιούργησε , την σύσταση των προ’ι’όντων τον τρόπο που δημιουργήθηκαν και τις διαδικασίες που οδήγησαν στην παραγωγή , σε αντιδιαστολή με τα ”υπερπρο’ι’όντα” της ανταγωνιστικής αγοράς που πίσω από το εκάστοτε βαρύγδουπο όνομα μένουν στην αφάνεια η περιβαλοντική ζημιά και τα εργατικά ατυχήματα , η τρομερή εκμετάλλευση και η αποξένωση του εργαζομένου από το προ’ι’όν.

Η συνέλευση πρωτοβουλίας αλληλεγγύης σχετίζεται άμεσα και ζωτικά με το εγχείρημα αφού αποτελεί το πρίσμα μέσα από το οποίο το πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης και συγκεκριμένα το εγχείρημα αυτό περνάει στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας . Η αμφίδρομη αυτή σχέση φαίνεται ότι λειτουργεί μονόπλευρα από την πλευρά του εργοστασίου στην πόλη της Πάτρας. Θεωρούμε λοιπόν πως η έμπρακτη πολιτική και οικονομική αλληλεγγύη μας προς το εγχείρημα αυτό είναι καθήκον της κοινωνίας , καθώς είναι το πρώτο πανελλαδικό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής δευτερογενούς τομέα . Το δρόμο τον έδειξε η Βιο.Με. Δείχνοντας την αλληλεγγύη μας , ας δημιουργήοσυμε εύφορο έδαφος για την αυτοδιαχείριση στο σήμερα σε χώρους εργασίας στις γειτονίες μας , σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Ας πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας χωρίς αναθετικές λογικές , χωρίς να περιμένουμε τις αντικειμενικές συνθήκες. Η αυτοδιαχείριση στο τώρα είναι η συνθήκη που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε , διαρρηγνύοντας την κανονικότητα του υπάρχοντος εδώ και τώρα.

Καλούμε σε ανασύσταση της συνέλευσης πρωτοβουλίας αλληλεγγύης της Βιο.Με. την Παρασκευή 30/1/2015 στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας στις 19:00.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΤΡΑΣ

https://athens.indymedia.org/post/1538945/